NCT FICTION | MARKHYUCK MARKCHAN

ลำดับตอนที่ #7 : I'm Your Girl(30%)

I'm Your Girl

Mark x fem! D.Hyuck

ทั้งเสียงจ้อกแจ้กจอแจของเหล่าบรรดาลูกค้าภายในร้านอาหารไทยใจกลางกรุง รวมไปถึงเสียงหัวเราะและพูดคุยกันอย่างออกรสตามประสาเพื่อนสาวสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของสองคุณแม่คนสวยที่ดังอยู่ข้างกาย ก็ยังไม่สามารถกลบบรรยากาศมึนตึงระหว่างเขาและเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันได้

เมฆินทร์พรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจตักปลากะพงนึ่งมะนาวที่อยู่ตรงหน้าไปใส่จานของอีกคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวในจานจนเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

“น้องซันทานเยอะ ๆ หน่อยสิลูก” แม่ของเขาเอ่ยขึ้นอย่างใจดี ก่อนจะตักไข่เจียวกุ้งไปให้อีกคนบ้าง “ผอมลงจนแขนจะเล็กเท่าแขนยุงอยู่แล้วเชียว”

“ขอบคุณนะคะคุณป้า”

“ช่วงนี้เรียนหนักหรอจ๊ะ เราผอมลงไปจากเดิมตั้งเยอะ”

“นิดหน่อยค่ะ” ดารินทร์ว่า ก่อนจะระบายยิ้มกลับมาเบาๆ

“แม่ว่าอกหักมามากกว่ามั้ง” น้าดรุณี แม่ของอีกคนพูดขึ้นบ้าง “ช่วงนี้แม่เห็นเราเอาแต่เหม่อ กินข้าวก็น้อย”

“หืม ใครกล้ามาหักอกหลานป้าได้เนี่ย?” แม่ของเขาพูดติดตลก ก่อนจะจับแขนของเขาแล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ “มาร์คตักอันนั้นให้แม่หน่อยสิลูก”

“ซันไม่ได้อกหักซักหน่อย” อีกฝ่ายรีบปฏิเสธ ก่อนที่ตากลม ๆ คู่นั้นจะเสหลบสายตาเขาไป “ก็แค่เครียดเรื่องเรียนเฉย ๆ”

“อย่างซันจะไปอกหักได้ยังไง มีพี่เจย์คอยดูแลอยู่แล้วทั้งคน” เขาพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะได้รับสายตางอนๆ กับแรงกระแทกหนัก ๆ จากการเตะลงมาที่บริเวณขา

“มาร์ค ทำไมไปถลึงตาใส่น้องแบบนั้นล่ะ” คุณนายเมลดาแม่ของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับตีแขนของเขาเบา ๆ “แกล้งน้องอีกแล้วล่ะสิ”

“มาร์คยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เขาแก้ต่าง ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ลอยหน้าลอยตาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ยังตีกันเป็นเด็ก ๆ อยู่เลยนะสองคนนี้” น้าดรุณีพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหันไปหัวเราะกับแม่ของเขา “เผลอแปปเดียว มาร์คของน้าก็โตเป็นหนุ่มจนจะเรียนจบอยู่แล้วเชียว”

“วันก่อนยังเป็นนักเลงประจำโรงเรียน ไปตีกับเด็กโรงเรียนข้าง ๆ อยู่เลย” แม่ของเขาเสริม

“โหย แม่อ่ะ” เขาเหวขึ้น “เรื่องมันนานแล้วนะ จะพูดถึงทำไมครับอีกเนี่ย”

“ทำไมล่ะ? นี่ทุกวันนี้แม่ยังสงสัยอยู่เลยนะ ว่าทำไมอยู่ ๆ มาร์คถึงเลิกเกเรแล้วก็กลับมาตั้งใจเรียน” คุณนายเมลดาพูดขำ ๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารในจานตามเดิม ผิดกับเขาที่ได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่แม่ไม่ได้ซักไซ้ไล่ความอะไรไปมากกว่านี้

“เออ ๆ เดี๋ยวกูตามไป”

เขาตกปากรับคำเพื่อนสนิทที่โทรเข้ามาชวนให้ไปร่วมดื่มฉลองสอบเสร็จด้วยกันออกไปแบบส่ง ๆ ก่อนจะต้องกดตัดสายจากมัน เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเดินอยู่ข้างกันหยุดเดินไปเสียดื้อ ๆ

“พี่มาร์คไปหาเพื่อนเลยก็ได้นะ หนูกลับเองได้”

น้ำเสียงแง่งอนที่แฝงมาในประโยคของคนตัวเล็กทำให้เขาต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความมึนงง แต่ยังไม่ทันได้ฉุกคิดว่าตัวเองไปทำอะไรให้คนตรงหน้าไม่พอใจอีกหรือเปล่า อีกฝ่ายก็ก้าวฉับ ๆ ออกไปโดยไม่รีรอคำอนุญาตจากเขา

“เป็นอะไรอ่ะ?” มาร์คถามขึ้นทันทีเมื่อเดินไปดักหน้าและคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทัน ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังหน้างอผสมเหวี่ยงนิด ๆ ก็ยิ่งรู้สึกงุนงงไปกันใหญ่

“...”

“หนูโกรธอะไรพี่อีกรึเปล่า?” เขาถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะตอบคำถามก่อนหน้า ก่อนจะส่งมือไปลูบหลังมือของคนน้องเบา ๆ เพื่อให้ใจเย็นลง

หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม ดารินทร์ผอมลงมากตามที่แม่ของเขาได้พูดในร้านอาหาร เห็นได้ชัดจากกำไลข้อมือที่เขาซื้อให้อีกฝ่ายในเนื่องในวันเกิด ซึ่งมันหลวมลงไปเยอะเมื่อเทียบกับตอนก่อนหน้านี้

“พี่มาร์ค...”

“หรือว่าไม่อยากไปกับพี่?” เขาถามออกไปตามที่คิด เมื่อนึกถึงท่าทางไม่พอใจของอีกฝ่ายที่มีให้กันในร้านอาหาร ไหนจะก่อนหน้านี้ที่หลบหน้าเขาไปอีก “เราไม่ชอบพี่ขนาดนั้นเลยหรอ?”

“มันไม่ใช่แบบนั้น” คนตรงหน้าพูดพร้อมกับยกมือข้างที่ไม่ถูกเกาะกุมขึ้นมาเสยผมหน้าม้าของตัวเอง “พี่มาร์คเป็นคนพูดเองแท้ ๆ ”

“หืม? พี่พูดอะไรอ่ะ?”

“ช่างมันเหอะ” เหมือนเขาจะได้ยินเสียงพ่นลมหายใจของคนตรงหน้าเบา ๆ “หนูอยากกลับบ้านแล้ว จะไปส่งก็รีบ ๆ ไป”

-นี่สิ30%-

ขอโทษที่มาลงที่ละนิด แถมครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้นะคะ

จะมาลงตอนจบภายในสัปดาห์นี้น้า (ถ้าอาจารย์ยังไม่สั่งงานเยอะ;-;)

รักทุกคนที่ตั้งใจและหลงเข้ามาอ่าน จยู้บๆ