NCT FICTION | MARKHYUCK MARKCHAN

ลำดับตอนที่ #10 : My Pressure

My Pressure

Mark Lee x Lee D.Hyuck 

ขณะนี้ขาดแคลนโลหิตทุกกรุ๊ปทั่วประเทศ วอนประชาชนบริจาคโลหิตช่วยเหลือผู้ป่วยด่วน!!!!!!!!!!

สามารถบริจาคโลหิตได้ที่คลังเลือดกลาง โรงพยาบาลมหาวิทยาลัย MDU

ทุกวันจันทร์-ศุกร์ 08:00 น. - 18.00 น. และวันเสาร์ - อาทิตย์ เวลา 08.00 น. – 12.00 น.

“มึงงง ไปบริจาคเลือดกันนนน”

น้ำเสียงติดจะแหลมสูงกว่าผู้ชายวัยรุ่นคนอื่น ๆ เอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความเชิญชวนให้ประชาชนร่วมบริจาคโลหิต เนื่องจากตอนนี้คลังเลือดกลางกำลังขาดแคลนเลือดอย่างหนัก (ดูจากเครื่องหมายอัศเจรีย์ที่แอดมินเพจคลังเลือดกลางใส่มา)

และด้วยความที่เป็นคนจิตใจดี เป็นมิตรต่อโลกและสิ่งแวดล้อม อีดงฮยอกคนนี้จึงทนไม่ได้อย่างยิ่งกับวิกฤติครั้งนี้

“

มึงหนักถึงเกณฑ์ที่เขาให้บริจาคหรอ?”

“!!!”

ทันทีที่สิ้นสุดคำถามจากคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันในห้องเลคเชอร์วิชาเซอร์กิตอะไรสักอย่างนี่แหละจำไม่ได้ ดงฮยอกก็ถึงกับต้องหันไปมองค้อนใส่เพื่อนสนิทของตัวเองทันที

อี!!เจ!!โน่!! นี่มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว!!

“ก็บอกว่าหนักหกสิบกิโลกรัมไง!! หก-สิบ-กิ-โล-กรัม อะ” ผู้ชายตัวสูง(?)อย่างเขา จะไปหนักแค่สี่สิบห้าได้ยังไง

“เคยบอกหลายรอบแล้วมะ ว่าเครื่องชั่งใต้หอมึงมันเสีย” เพื่อนตัวขาวพูด “ขนาดกูขึ้นไปชั่งมันยังหนักตั้งหกสิบสอง”

“อ้วนแล้วไม่ยอมรับความจริงหรือเปล่าไออ้วน” ว่าแล้วก็แกล้งแหย่เพื่อน ก่อนจะยิ้มล้อเลียนจนเหนียงออก

“เดี๋ยวโบกออกไปนอกห้อง” เจโน่พูด ก่อนจะแกล้งง้างมือขึ้นเล็กน้อยให้อีกคนตกใจเล่น “ก็กูเคยวัดเครื่องอื่นแล้วหนักห้าสิบแปดไง แต่เครื่องนี้มันหนักขึ้นตั้งห้าโล มันคงเจ๊งแล้วแหละ”

“เออหน่า ถึงมันจะเจ๊งแต่ยังไงน้ำหนักกูก็ถึงเกณฑ์เขาอยู่ดีนั่นแหละ” ดงฮยอกเถียง ก่อนจะจับแขนของเจโน่มาเขย่า ๆ เมื่อเห็นว่าอาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว “นะ ๆ ไปด้วยกันเถอะนะ”

“ไม่ได้ กูเป็นโลหิตจาง บริจาคเลือดได้ที่ไหน”

“เอ้า งั้นไปนั่งให้กำลังใจกันเฉย ๆ ก็ได้ นะโน่นะ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอาหน้าไปมุดเข้ากับแขนของเพื่อนตัวเอง แต่เออ ช่วงนี้เจโน่มันกล้ามใหญ่ขึ้นป่าววะเนี่ย ทำไมจับไปแล้วแน่น ๆ

“เออ ไปก็ไป” เจโน่พูด “แล้วจะไปวันไหน?”

“วันเสาร์นี้มั้ย มึงว่างรึเปล่า?”

“ว่าง ช่วงนี้ไม่ค่อยรับงาน” เพื่อนตัวขาวพูดถึงงานถ่ายแบบของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา “งั้นวันเสาร์แปดโมงนะ เตรียมร่างกายให้พร้อมด้วย ไม่ใช่ไปแล้วโดนพยาบาลไล่กลับ”

“โอเค!! ไม่โดนไล่กลับแน่นอน เชื่อมือดงฮยอกได้”

표현이 서툰 것도 잘못인가요

ฉันผิดเหรอที่ทำตัวเซ่อซ่าออกไป?

나 차가운 도시에 따뜻한 여잔데
ฉันคือผู้หญิงที่แสนอบอุ่นในเมืองที่แสนเหน็บหนาว

그냥 좋아한단 말도 안 되는가요
แม้แต่การบอกชอบคุณ ฉันก็ทำไม่ได้ใช่ไหม?

솔직하게 난 말하고 싶어요
ฉันอยากจะบอกคุณจากใจจริงเลยนะ

เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใสของดงฮยอกเริ่มต้นขึ้นด้วยการตื่นนอนตั้งแต่หกโมงครึ่ง จากนั้นก็นอนไถทวิตเตอร์ไปเรื่อย ๆ อีกราวครึ่งชั่วโมง ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อมาให้ทันเวลานัดของเพื่อนรัก และตอนนี้อีดงฮยอกกับอีเจโน่ก็พากันมายืนทำหน้างงอยู่หน้าคลังเลือดกลางของโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยตามเวลาที่นัดกันเอาไว้เป๊ะ ๆ

เพราะว่านี่เป็นการบริจาคเลือดครั้งแรกในชีวิตหลังจากทำใจกล้าอยู่นาน กลัวเจ็บบ้างแหละ กลัวนู่นกลัวนี่ไปหมด และในที่สุดดงฮยอกก็มาอยู่ที่หน้าคลังเลือดกลางจนได้ แต่เพราะว่ามาเป็นครั้งแรก เขาจึงไม่รู้ว่าจะต้องไปเริ่มที่ตรงไหนดี แต่แล้วเจโน่ก็เสนอขึ้นมาว่าสิ่งแรกที่ควรจะทำ คือเดินเข้าไปข้างในก่อน แล้วค่อยไปถามพี่พยาบาลเอาน่าจะดีที่สุด

“คือ ผมจะมาบริจาคเลือดครับ”

ดงฮยอกเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาถึงโต๊ะตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง ซึ่งมีพยาบาลสองสามคนกำลังนั่งทำงานกันอยู่

“เคยมาแล้วหรือยัง?” คุณป้าพยาบาลถามขึ้น ก่อนจะยิ้มให้อย่างใจดี

“ไม่เคยครับ”

“ถ้างั้นหนูเอาใบนี้ไปกรอกนะ เสร็จแล้วก็เอามาให้แม่” คุณป้าพยาบาลที่แทนตัวเองว่าแม่เอ่ยกำชับ ก่อนจะยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นมาให้กัน ซึ่งดงฮยอกรับกระดาษนั้นมาถือไว้ ก่อนจะเดินกลับไปหาอีเจโน่ที่นั่งรออยู่

แผ่นกระดาษที่ป้าพยาบาลให้มานั้นเป็นเอกสารที่ให้กรอกข้อมูลส่วนตัวต่าง ๆ ของตัวเรา ตั้งแต่ข้อมูลทั่วไปอย่าง เช่น ชื่อ วันเดือนปีเกิด รหัสประจำตัวประชาชน ข้อมูลหมู่เลือด ประวัติการบริจาคโลหิต ไปจนถึงคำถามเกี่ยวกับสุขภาพต่าง ๆ

ดงฮยอกไล่สายตาอ่านคำถามที่ละข้อ ก่อนจะขีดเครื่องหมายถูกลงในช่อง ใช่ และไม่ใช่ ไปตามความจริง เริ่มตั้งแต่ประวัติการขับถ่าย การเจาะหู การทำฟัน การผ่าตัด การสูบบุหรี่และสารเสพติด การรับประทานอาหารหรือเครื่องดื่มต่าง ๆ ไปจนถึงคำถามเรื่องเพศสัมพันธ์ที่เขาขีดช่องไม่ใช่ไปทั้งหมด

ก็มันจะไปมีได้ยังไงล่ะ!! แฟนคนแรกยังไม่เคยมีเลยโว้ย!!

เอ๊ะ… แล้วนี่กูอินอะไร?

หลังจากตรวจทานดูเอกสารทั้งด้านหน้าด้านหลังแล้วพบว่าตัวเองกรอกข้อมูลลงไปครบถ้วนแล้ว ดงฮยอกจึงเดินกลับไปยังโต๊ะกลางห้องอีกครั้ง ซึ่งก็มีผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขากำลังโดนป้าพยาบาลซักถามอะไรอยู่

“เมื่อคืนหนูนอนกี่ทุ่มคะ?”

“เอ่อ ประมาณเที่ยงคืนค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นตอบเสียงอ้อมแอ้ม “แต่ว่าหนูนอนมากกว่าหกชั่วโมงนะคะ”

“ไม่ได้หรอกลูก หนุควรจะนอนก่อนเที่ยงคืนนะ วันนี้กลับไปหนูนอนตั้งแต่สี่ทุ่มเลยนะคะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ที่นี่เปิดทุกวัน” คุณป้าพยาบาลพูด ก่อนจะยื่นมือไปรับเอกสารที่ผู้หญิงคนนั้นส่งให้มาเก็บไว้

“ค่ะ” เธอคนนั้นว่า ก่อนจะก้มหัวให้ป้าพยาบาลเล็กน้อยและเดินกลับออกไป ซึ่งก็ถึงคิวที่ดงฮยอกต้องส่งเอกสารบ้าง

“ไม่ได้นอนดึกใช่มั้ยเรา?” ป้าพยาบาลถาม พร้อมกับรับเอกสารจากมือเขาไปตรวจทาน พลิกอ่านทั้งด้านหน้าและหลัง

“ ไม่ครับ” เขาตอบไปตามความจริง เพราะเมี่อคืนเผลอหลับไปตั้งแต่สี่ทุ่ม

“งั้นเข้าไปวัดความดันข้างในเลยลูก” คุณป้าพูด “แต่ว่าเอาเพื่อนเข้าไปด้วยไม่ได้นะจ๊ะ”

“ครับ” ดงฮยอกรับคำก่อนจะหมุนตัวหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปหาเจโน่ แต่แล้วใจก็กระตุกวูบเมื่อเจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอในวันนี้

พี่!!มาร์ค!!

คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เลิกคิ้วขึ้นเหมือนประหลาดใจ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้กัน ส่วนดงฮยอกก็ได้แต่มองตามการกระทำนั้นอย่างงุนงงเพราะตอนนี้สมองเหมือนจะไม่ประมวลผลใด ๆ แล้วตั้งแต่เห็นหน้าอีกฝ่าย ตั้งใจจะรีบเดินหนีไปหาเจโน่ให้มันช่วย แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้ารั้งข้อมือของเขาเอาไว้

사라져 아니 사라지지 마
ไปให้พ้นเลยนะ ไม่สิ! อย่าไปไหนเลยนะ

네 맘을 보여줘 아니 보여주지 마
แสดงให้ฉันเห็นหัวใจของคุณที ไม่สิ! ไม่ต้องแสดงให้เห็นหรอก

하루 종일 머릿속에 네 미소만
ทุกๆวันรอยยิ้มของเธอมันติดอยู่ในหัวของฉัน

우리 그냥 한번 만나볼래요
เราสองคนมาเจอกันดูสักครั้งไหม?

“มาบริจาคเลือดเหมือนกันเลย”  พี่มาร์คพูดกับเขา ก่อนจะยื่นมือไปรับเอกสารคืนจากป้าพยาบาลแล้วก้มศีรษะขอบคุณเธอเล็กน้อย

“...”

“ไปวัดความดันกัน ป่ะ”

ยังไม่ทันได้ตอบอะไร พี่มาร์คที่พูดเองเออเองก็ดึงข้อมือของเขาให้ออกตัวเดินตามต่อไปยังห้องวัดความดัน ที่ดงฮยอกก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน ตอนนี้คือไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นรัว ๆ ก้องไปทั่วหู จนกลัวว่าถ้าอีกคนเข้ามาใกล้มากกว่านี้คงได้ยินแน่ ๆ อยากจะสะบัดมือตัวเองออกจากการเกาะกุมแต่ลึก ๆ ในใจก็บอกว่าแบบนี้แหละดีแล้ว

เวรเอ๊ย เจอทีไรใจเต้นแรงจนทำอะไรไม่ถูกทุกที

นี่สินะ ที่ชาวทวิตเตอร์เรี่ยนเคยบอกเอาไว้ว่า ในแชทแทบจะกลืนกิน เจอกันจริงๆนี่พระกับสีกา

คือ ทางฝั่งไอ้พี่แว่นนี่ไม่มีความเกร็งหรืออะไรทั้งสิ้น เจอหน้ากันปุ๊บก็จับมือถือแขนเหมือนสนิทกันมาก ทั้ง ๆ ที่เคยคุยกันแค่ในแชทเประมาณเดือนกว่า ๆ แล้วสาเหตุที่ทำให้ได้เริ่มคุยกันก็คือการที่เขาจะเข้าแชทเฟชบุ๊คไปด่าเจโน่ ให้มันส่งงานแต่มือถือดันรวนไปเข้าแชทผิด เลยยาวมาจนถึงตอนนี้ แล้วตัดภาพกลับมาที่ดงฮยอกเองที่เหมือนกำลังจะเป็นใบ้ เหงื่อก็เริ่มซึมตามไรผม ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนเมื่ออีกฝ่ายหันมาชวนคุย

“วัดเครื่องข้าง ๆ กันนี่แหละ สอดแขนเข้าไปจนถึงต้นแขนเลยแบบนี้”

คนพี่อธิบาย ก่อนจะจับแขนของดงฮยอกให้เข้าที่เข้าทางพร้อมกับกดปุ่มทำงานให้เสร็จสรรพ หลังจากนั้นก็ไปนั่งที่ของตัวเองที่อยู่ด้านหลังของเขาแล้วเริ่มวัดความดันบ้าง

ผ่านไปสักพัก หลังจากเครื่องทำการวัดค่าความดันและค่าชีพจรจนเสร็จเรียบร้อย ก็มีกระดาษที่แสดงผลแผ่นเล็ก ๆ ออกมาจากตัวเครื่อง ดงฮยอกดึงเอากระดาษนั้นออกมาอ่านดู ก่อนจะรู้สึกแปลก ๆ กับตัวเลขด้าล่างสุดที่ขึ้นไปสูงถึงร้อยยี่สิบ

“เห้ย ทำไมใจเราเต้นแรงจัง”

เป็นพี่มาร์คที่เอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากหายไปวัดความดันของตัวเองมา คนโตกว่าฉวยเอากระดาษแผ่นเล็ก ๆ ในมือของเขาไปถือเอาไว้ ก่อนจะดึงมือเขาให้เดินตามออกมานอกห้องวัดความดัน

“...”

“ความดันก็ปกตินี่เรา” คนตรงหน้ายังคงพูดต่อไป ถึงแม้จะไม่มีสัญญาณตอบรับจากดงฮยอก “ครั้งแรกหรอ? ใจจเราเต้นแรงมากเลยนะเนี่ย”

“หือ?”

“ก็เนี่ย Pulse ร้อยยี่สิบ ดงฮยอกตื้นเต้นหรอ?”

“เอ่อ... คือ ” คนเด็กกว่าเลิ่กลั่ก เพราะไม่รู้จะอธิบายให้อีกคนเข้าใจยังไงดี แต่ที่บอกว่าใจเต้นแรงเพราะตื่นเต้นก็ถือว่ามีส่วนถูกอยู่ แต่มันก็แค่นิดเดียว

“กลัวเข็ม?”

“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้า แน่นอนอยู่แล้วว่าคนอย่างดงฮยอกไม่กลัวหรอกกับอีแค่เข็ม

“งั้นเป็นอะไรอ่ะ? ตอนนี้หน้าเราก็แดง ๆ ด้วยนะ” พี่มาร์คยังคงพูดต่อไป ก่อนจะยกหลังมือขึ้นมาอังหน้าผากเขา “ก็ไม่ได้ตัวร้อนนี่หว่า”

“คือผม..”

“หรือว่าเขินพี่?”

เดดแอร์เลยครับ…

หลังจากสิ้นสุดคำถามของคนตรงหน้า เสียงหัวใจที่พยายามอยู่นานกว่าจะเต้นเป็นปกติ ก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้งจนดงฮยอกต้องผงะก้าวถอยหลังออกไป กลัวอีกคนจะได้ยินเสียงหัวใจที่ดังก้องไปทั่วหูตอนนี้เหลือเกิน อีกทั้งยังได้แต่ก้มหน้าลงจนแทบจะชิดออกเพราะอยู่ ๆ ก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วหน้า อยากจะวิ่งหนีออกไปแต่ก็กลัวชาวบ้านเห็นแล้วเขาจะหาว่าเป็นบ้า

แต่แม่ง... ถามกันตรง ๆ แบบนี้เลยหรอวะ

“ผมไม่ได้เป็นอะไรเลยพี่มาร์ค อาจจะตื่นเต้นมากไปเฉย ๆ”

ใช้เวลาอยู่สี่ถึงห้าวินาทีกว่าจะดึงสติของตัวเองกลับมาได้ ดงฮยอกก็เอ่ยตอบเสียงนิ่งเรียบออกไปเป็นประโยคยาวที่สุดนับตั้งแต่สนทนากันมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคนที่เขาสัมผัสได้ว่ากำลังจ้องกันอยู่

“แน่ใจนะ?”

“ครับ” คนเด็กกว่าพยักหน้าหงึกหงัก ถึงอยากจะบอกเหลือเกินว่าที่ใจเต้นแรงนี่ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นกับการมาบริจาคเลือด แต่เพราะเจอพี่ต่างหาก แต่ก็นั่นแหละ แค่นี่เขาก็ใจเต้นแรงจนเหนื่อยไปหมดแล้ว

“แล้วเอาไงดี” พี่มาร์คเกาหัวคิ้วของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “เราไปนั่งพักก่อนมั้ย แล้วค่อยไปวัดความดันใหม่ ถ้าไปแบบนี้พยาบาลไล่กลับแน่เลย”

“ครับ” ดงฮยอกพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามมาร์คไปยังเก้าอี้หน้าห้องวัดความดัน แล้วนั่งลงข้าง ๆ กัน

“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ค่อย ๆ หายใจเข้าลึก ๆ” คนพี่ว่า ก่อนจะทำท่าสูดลมหายใจเข้าให้เขาดู “ทำตามพี่เร็ว ฮึบ”

ดงฮยอกมองคนตรงหน้าที่ทำท่าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมกับบังคับให้เขาทำตาม ก่อนจะลองสูดลมหายใจเข้าและออกแบบอีกคนบ้าง แต่ก็ยังไม่กล้ามองคนตรงหน้าอยู่ดี ทำอย่างนั้นอยู่สักพักจนรู้สึกว่าหัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติ ป้าพยาบาลที่เดินออกมาจากห้องวัดความดันก็เอ่ยทักขึ้น

“ทำอะไรกันน่ะลูก?”

“คือน้องเขาตื่นเต้นน่ะครับ ผมเลยให้น้องเขานั่งพักแล้วค่อยเข้าไปวัดความดันใหม่” พี่มาร์คตอบออกไปอย่างฉะฉาน

“หืม ไหนเอาใบวัดความดันมาให้ป้าดูหน่อยซิ” คุณป้าพยาบาลพูด ก่อนจะยื่นมือไปรับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ จากมือพี่มาร์ค “ตายละ ใจเต้นแรงเชียว”

“ครับ” พี่มาร์คพยักหน้าให้ป้าเขา

“ตื่นเต้นล่ะสิเรา แล้วตอนนี้หนูดีขึ้นรึยัง?” คุณป้าหันมาถามเขาบ้าง

“ดีขึ้นแล้วครับ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวหนูเข้าไปวัดความดันใหม่อีกรอบนะลูก ถ้ามันปกติก็เข้าไปบริจาคเลือดกันได้เลย”

คุณป้าพยาบาลว่าอย่างนั้น พร้อมกับยื่นมือมาตบบ่าของดงฮยอกเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ ก่อนจะขอตัวไปทำงานของตัวเองต่อ ส่วนดงฮยอกเองก็จะเข้าไปวัดความดันใหม่บ้าง จะได้ไปบริจาคเลือดให้มันเสร็จ ๆ ซักที

나 오늘부터 너랑 썸을 한번 타볼 거야
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันอยากจะเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรา

나 매일매일 네게 전화도 할 거야
แล้วก็ฉันจะโทรหาคุณทุกๆวัน

밀가루 못 먹는 나를 달래서라도
ในช่วงที่ฉันกำลังงดแป้งไดเอตอยู่

너랑 맛있는 걸 먹으러 다닐 거야

เราก็จะออกไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยกัน

넘넘 스윗한 넌 정말 달콤한 걸
หวานมากๆเลย ความรักหวานมากจริงๆ

넘넘 스윗한 넌
หวานมากที่สุดเลย

นับตั้งแต่วันที่ออกไปบริจาคโลหิตมาจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์ แต่เป็นสองสัปดาห์ที่เหมือนเขาจะคิดไปเองว่าเจอพี่มาร์คบ่อยขึ้น ซึ่งจะเป็นความบังเอิญเสียส่วนใหญ่

อย่างเช่นตอนนี้ ที่ดงฮยอกกำลังนั่งแข็งเป็นหินอยู่ตรงข้ามพี่มาร์คที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ อยู่ ๆ ก็มาขอนั่งด้วยกัน ในร้านข้าวหน้าเนื้อตรงข้ามหอพักของดงฮยอกเอง

วันนั้นหลังจากที่บริจาคเลือดเสร็จดงฮยอกก็ขอตัวแยกกับพี่มาร์คที่หน้าคลังเลือดกลาง พร้อมทั้งปฏิเสธคำชวนของพี่เขาที่ชวนออกไปหาอะไรทานกันต่อ พร้อมกับบอกออกไปว่ารู้สึกเพลีย ๆ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้เพลียอะไรเลยสักนิด แต่แค่กลัวว่าถ้าไปต่อกับพี่เขาแล้วจะเขินจนไม่เป็นตัวเองอีกก็แค่นั้น ซึ่งแน่นอนว่าคนพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ขอตัวไปคุยอะไรกับเจโน่อยู่สักพักก่อนจะแยกย้ายกันไป

เมื่อแยกกับพี่มาร์คออกมาได้แล้ว เขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดตอนที่ไปวัดความดันแล้วเกือบไม่ได้เข้าไปบริจาคเลือดให้เจโน่เพื่อนรักฟัง ซึ่งมันก็เอาแต่ขำ และก็ล้อว่าชอบเขาขนาดไหน ใจถึงได้เต้นไปขนาดนั้น

ฮือ ชอบขนาดไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ใจเต้นจนเหนื่อยไปหมดเลย ;-;

ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน อาการเกร็งและใจเต้นแรงเวลาเจอพี่มาร์คยังไม่หายไปแต่ก็ถือว่าน้อยลงไปมากโขเมื่อเทียบกับตอนเจอหน้ากันจัง ๆ ครั้งแรก แต่ถึงอย่างนั้นดงฮยอกก็ยังทำได้แต่ก้มหน้าเล่นมือถือของตัวเอง พยายามไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ทั้งพี่มาร์คที่นั่งเล่นมือถืออยู่ตรงข้ามกัน กลุ่มผู้หญิงโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังแอบมองมาทางเรา หรือแม้กระทั่งเพลง Some ของ BOLBBALGAN4 ที่กำลังเปิดอยู่

เป็นแค่ร้านข้าวหน้าเนื้อทำไมต้องเปิดเพลงรักหวาน  ๆ แบบนี้ด้วยวะ

คนตัวเล็กนึกโวยวายในใจ ทั้งที่ความจริงต่อให้ร้านมันจะเปิดเพลงสุนทราภรณ์ก็ไม่ได้ผิด แต่เพราะเป็นคนเขินแล้วชอบโวยวายมันก็เลยกลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้คือไม่อยากจะกินแล้วข้าว อยากมุดลงใต้โต๊ะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามนี่ก็เหมือนจะรู้ตัวเลยนะว่าทำให้เขาเขิน แต่ก็ยังแกล้งเอาเท้ามาเขี่ยเท้าเขาอยู่ได้

“กินข้าวเสร็จแล้วกลับหอเลยป่ะ?” คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันถามขึ้น หลังจากที่พนักงานเอาอาหารมาเสิรฟถึงโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

“ครับ”

ดงฮยอกพยักหน้าตอบก่อนจะก้มลงสนใจกับอาหารของตัวเองต่อ ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้น่าสนใจตรงไหนกับอีแค่ข้าวหน้าเนื้อ แต่ทานต่อไปได้สักพักก็ต้องเงยหน้ามองคนตรงข้ามอีกครั้ง เมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงอย ๆ

“เราไม่ชอบพี่หรอ?”

“หือ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นให้กับประโยคของคนพี่ อะไรของเขาวะ เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย

“ก็ที่เราคุยกันในแชท เธอดูเป็นคนกวน ๆ อ่ะ แต่พอเจอตัวจริงทำไมไม่ค่อยคุยกับพี่เลย” พี่มาร์คยังคงตัดพ้อต่อไป “พี่ถามอะไรเราก็ตอบแต่ครับ ๆ หน้าพี่ก็ไม่มอง เหมือนเราไม่อยากจะคุยกับพี่อ่ะ”

“คือ...” ดงฮยอกเลิ่กลั่ก พยายามกลืนน้ำลายหนืดลงคอ ไม่รู้จะอธิบายให้อีกคนเข้าใจยังไงดีว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าเขินจนทำตัวไม่ถูกต่างหาก ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยด้วยสักหน่อย ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“เนี่ย ตอนนี้เราก็ยังไม่ยอมพูดกับพี่อ่ะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่” เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วเอ่ยขัดออกไปก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดตัดพ้ออะไรมากไปกว่านี้เพราะตอนนี้โต๊ะข้าง ๆ เริ่มจะหันมามองทางเราสองคน

“แล้วทำไมเวลาคุยกันต้องหลบตาพี่ด้วยอ่ะ?”

“คือ...”

“หรือว่าเราจะเขินพี่แบบที่เจโน่บอกจริง ๆ ?”

เดดแอร์กันอีกรอบ…

หลังจากจบประโยคที่ดูเหมือนจะพูดกับตัวเองของพี่มาร์ค(แต่เขาได้ยินเต็ม ๆ) ความเงียบก็เข้ามาครอบงำเราทั้งสองคนอีกรอบ ดงฮยอกทดความผิดของเจโน่เอาไว้ในใจ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมองคนตรงข้ามที่กำลังมองหน้าเขาอยู่เหมือนกัน

“ตกลงว่าเราเขินพี่ใช่ป่ะ?”

ยังอีก ยังไม่เลิกขยี้อีก

ดงฮยอกไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่ก้มหน้าลงจ้วงข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะรีบ ๆ กินให้มันหมดจะได้หนีไปซักที เขินจะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ย โว้ย จ้องกันอยู่ได้

“เห้ย ไม่ต้องเขินพี่ขนาดนั้นก็ได้” พี่มาร์คพูดก่อนจะเอื้อมมือมาจับข้อมือของเขาไว้

“ไอ่ไอ้เอิ๋น (ไม่ได้เขิน)” พูดออกไปทั้งที่ข้าวยังอยู่ในปาก พยายามจะบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมแต่เหมือนอีกคนจะไม่ยอมเขาง่าย ๆ

“แหนะ”

“อะไรอีก!!” คราวนี้ขอโวยวายออกเสียงบ้าง จะไม่ทนแล้วนะ

“ขี้เขินจังเรา”

คนพี่ว่า ก่อนจะยิ้มแปล้ออกมาอย่างอารมณ์ดี ขัดกับดงฮยอกที่ตอนนี้อยากจะมุดโต๊ะเหลือเกิน รู้ว่าขี้เขินแล้วก็ยังแกล้งให้เขินอยู่ได้ จะร้องไห้แล้วนะ

“พี่มีวิธีที่จะทำให้เราไม่เขินพี่ด้วยนะ”

“...”

“มาเป็นแฟนพี่ดิ เดี๋ยวจะทำให้เขินทุกวันจนชินไปเองอะ สนใจรึเปล่า?”

-END-

ก็เลือกกันเอาเองเลยจ้า ว่าอยากให้พี่มาร์คเขาช่วยทำให้หายเขินรึเปล่าาา

เป็นฟิคที่ไม่มีสาระอีกแล้ว ฝากทุกท่านติชมด้วย

(แอบไปเขียนฟิคโปรเจ็คมาด้วย  ได้อ่านกันมั้ยเอ่ย)

สุดท้ายนี่ ก็ เลิ้บยูวทุกคนนะต๊ะ

ขอให้แฮปปี้กับวันจันทร์