(R/W) เกิดใหม่เป็นหมาแบบนี้ก็ได้เหรอคะคุณพระเจ้า!?

     ฉันเองก็จำไม่ได้หรอกนะว่าชีวิตก่อนหน้าความตายของตัวเองเป็นยังไง แต่ความจริงหนึ่งเดียวที่ฉันรับรู้ได้ในตอนนี้ก็คือฉัน...ตายแล้ว ตายด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ภาพมันตัดไปเลย ส่วนความทรงจำตอนมีชีวิตอยู่ก็หายไปหมดเช่นกัน ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีตัวเองก็นอนอยู่บนเตียงสีขาวในห้องสีขาวโพลนนี้แล้วก็เท่านั้น

          “ตื่นแล้วเหรอ?”

          เฮือก!

          ตกใจหมด บ้าจริง!

     ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยขึ้นมาเบาๆของชายคนหนึ่งที่นั่งมองฉันอยู่ด้วยท่าทางนิ่งๆ ซึ่งฉันเองก็กำลังงงว่าตอนแรกทำไมฉันถึงมองไม่เห็นเขากัน ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ตัวเล็กมากขนาดนั้นนะ

     “เจ้าตื่นมาก็ดีแล้ว เพราะเจ้ายังต้องเดินทางต่อ”

          “หมายความว่าไงคะ?”

     ฉันถามขึ้น เขาหมายความว่ายังไงที่ฉันต้องเดินทางต่อ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะตัดสินฉันเหรอว่าฉันต้องขึ้นสวรรค์หรือตกเหวนรก จากการกระทำที่ฉันได้ก่อเอาไว้เมื่อชาติที่แล้ว

     เอ๊ะ งั้นหรือว่าคนๆนี้คือ...พระเจ้า?

     “นี่ท่าน...”

     “ใช่ ข้าคือคนที่เจ้าคิดนั่นแหละเด็กน้อย”

     “...”

     “เอาล่ะ ข้าจะไม่พูดให้มันมากความ เจ้ามีอีกที่หนึ่งที่เจ้าต้องไปอย่างเร่งด่วน ก่อนที่เจ้าจะได้ไปบรรจบที่ศาลตัดสินบาปของเจ้า”

     ศาลตัดสินบาป? ที่ที่ฉันต้องไป?

         “สรุปคือยังไงกันแน่คะเนี่ย งงไปหมดแล้ว”

     “เฮ้อ”

     อ้าว? ดันมาถอนหายใจใส่หน้ากันอีก นี่ฉันงงฉันผิดเหรอ!? คนตายงงไม่ได้เหรอคะ!?

     “เอาเป็นว่าเส้นชีวิตเจ้าคาบเกี่ยวเชื่อมโยงระหว่างสองโลก เจ้าได้ละสายสัมพันธ์กับอีกโลกไปแล้ว แต่หาใช่กับอีกโลกนึงไม่ ดังนั้นเจ้าจะต้องไปชีวิตของเจ้าต่อที่โลกใบนั้นด้วยตัวตนใหม่ของเจ้า”

     “อ่า..ห้ะ...”

     เป็นคำตอบที่น่าตกใจเกิดคาดเหมือนกันนะเนี่ย

     “หึ เจ้าช่างเป็นดวงวิญญาณที่มีชะตาชีวิตซับซ้อนยิ่งนัก”

     “เอ๋?”

         “เห้อ เจ้าไปเถอะ ข้าเบื่อจะพูดกับเจ้าแล้ว”

         “เดี๋ยวก่อนสิท่าน!!”

         ว้าบบบ!

         ว่าแล้วชายคนนั้นที่อ้างตัวเองว่าเป็นพระเจ้าก็เสกควันสีดำขึ้นมาทำให้ภาพตรงหน้าฉันพลิกจากขาวเป็นดำทันที ฉันรู้สึกถึงร่างกายของตัวเองที่หนักขึ้นราวกับร่างฉันกำลังร่วงดำดิ่งลงจากปากเหวลึก ฉันหลับตาปี๋อย่างตื่นกลัว เพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปเจออะไรอยู่ที่อีกที่โลกหนึ่ง

         ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลงเพราะทนความแปรปรวนและความกดดันของบรรยากาศรอบๆไม่ไหว ฉันก็ได้ยินเสียงของพระเจ้าคนนั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างเผ่าเบาจนน่าขนลุกอีกครั้ง

         “ไปเสียเถิดเด็กน้อย ไปใช้ชีวิตที่เจ้าคู่ควรจะได้รับเถิด”

         ให้ตาย ทำไมพระเจ้าถึงทำกับฉันแบบนี้วะ เอ้ย คะ!?

         นี่ฉันจะได้เกิดเป็นใครเนี่ย!!?

#WRITER'S TALK

เรื่องนิยายตั้งแต่ปีมะโว้ที่ไรท์เอามารีไรท์ใหม่นะคะ คาดหวังเป็นรอบที่ล้านว่าจะแต่งเสร็จ ตอนนี้ก็ถือว่าเกินครึ่งเรื่องแล้ว ไรท์เลยจะเอามาลงเรื่อยๆนะคะ ฝากด้วยค้าบบ