ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : •NB14•
•NOBLESSE14•
หลัาืนนั้นที่แทยอนอบปิเสธหิสาวนามูเนียลไปแทยอนอัวไปทำาน่อที่บริษัทปล้วอ้าที่นั้นเพราะานยุ่มาไม่ไ้เ้าไปหลายอาทิย์ ทิฟฟานี่เอ็ไม่ไ้ว่าอะไร เธอเ้าใและเื่อใแทยอนเสมอ นั่เหม่อมอูาวนับร้อยไ้สัพันหลุาภวั์ นิ้วมืออใรบานสิเ้าที่หัวไหล่อเธอ ทิฟฟานี่หันไปมอเ้าอนิ้วมือ่อนะลี่ยิ้มให้ ‘นึว่าแทยอน’ ที่ไหนไ้น้อสาว
“เธอว่าหรือปล่าว?” หิสาวยับเ้ามายืน้าๆเ้าอี้สีาวที่ริมระเบีย ฮโยยอนมอใบเสี้ยวใบหน้าอพี่สะใภ้ในอนา เธอแ่สสัยในัวทิฟฟานี่นิหน่อยเพราะเท่าที่แทยอนเล่ามามันูับล้ายับายัไอบล
“ว่าสิ.. มีอะไรหรอ?” น้ำเสียใสเ๋วอทิฟฟานี่พร้อมับหัวิ้วยึ้นอย่าสสัยในำถามอฮโยยอน วาม้อมอน้อสาวอนรั
“ันสสัยบาอย่าเี่ยวับรอบรัวเธอแล้ว็พ่ออเธอ” ฮโยยอนปีนึ้นไปนั่บนระเบียโยที่ไม่เรลัวว่าะลไปสันิ
“ว่ามาสิ.. ันะอบเท่าที่ันรู้เรื่อนะ” ฮโยยอนพยัหน้า่อนะเริ่มั้ำถาม
านาทีเป็นั่วโม าั่วโมลายเป็นหลายั่วโม ทิฟฟานี่ยันั่อบำถามเ็ี้สสัยเหมือนสืบหาีารรมอะไรสัอย่า ฮโยยอนหยุั้ำถามแล้วสยิ้มให้ทิฟฟานี่อย่าอ่อนโยน่อนะล่าวำอบุที่รบวน
“ทิฟฟานี่ ฮวั เธอไม่้อลัวบาปหรอนะที่รัับแทยอน.. แล้วเธอ็ไม่้อลัวบ้าๆอพวเรา.. เธอ็เหมือนนั้นแหละ” ำพูที่แสนำวมอน้อสาวแทยอนเปล่ออมาาริมฝีปาสีมพูอ่อน ฮโยยอนหันมาลี่ยิ้มอวฟันาวสะอาึ่ทิฟฟานี่เพิ่สัเเห็นว่าฟันอฮโยยอนมีลัษะ่อน้าแหลมแ่ไม่ถึั้นล้ายสัว์ป่า มันเหมือนับเี้ยวี่้ายอเธอเลยแ่็นะที่เธอุย้วยไม่ใ่มนุษย์สัหน่อยเธอึไม่สนใอะไรมานันฮโยยอนเินออไป
“ันว่าแล้วเธอ้อใ่.. ทิฟฟานี่” ฮโยยอนเินยิ้มริ่มออมา่อนะระโึ้นไปบนหลัาแล้วระโไปอีหลัาหนึ่อบ้านนลับสุสายา
“ไม่ทันแล้วนะอรับ” ร่าสูที่ำลัโ้ามอาาศธาุพร้อมับร่าเล็อผู้เป็นนายอีน เธอหันมามอใบหน้าริัอนัวเล็่อนะเอ่ยออไป
“้อทันสิ” ใบหน้าเร่รึม้อมอท้อทะเลเบื้อล่า่อนะเยหน้าึ้นมามอเาะแห่หนึ่ที่อยู่ไลออไปอีเป็นไมล์ ในใภาวนาอให้ถึที่หมายเร็วว่านี้
“อี5นาที่อให้ใ้พลัอท่านนร่าสลายเราสะีพท่านผู้นั้นไม่ทันาร” ถึปาะบอว่าไม่ทันแทยอนยัรั้นะไปอยู่ัเิม่อให้ะมีอุปสรรแ่ไหนเธอ็ะไป ท่านผู้นั้น อีโนเบลสน่อนำลัะฟื้นืนสู่ห่วนินทราอันยาวนานนับพันปี เหมือนเ่นัเธอ
ุ้บ!
ปลายเท้าแะเหยียบยอห้าอ่อน่อนสายาะวามอไปรอบๆ แทยอนวาบเ้าไปในมวลอาาศ่อนะมาหยุอยู่หน้าประูั้นใ้ิน เล็บอันแหลมมรีลที่้อมือ่อนะหยใส่หัวระโหลที่ิอยู่ที่หน้าประู หัวระโหลสีำลับ่อยๆูสึมเลือเ้าไปนเปลื่ยนเป็นสีแา บานประเลื่อนออาันนเห็นพื้นเหล็เป็นรูปวลมนาลาิฝัอยู่ับพื้น ้าบนฝาเหล็สลัเียนื่อย่อเอาไว้ แทยอนมอัวอัษรที่ฝัอยู่ิับพื้น “V” เธอมอัวอัษรย่อ่อนะเอ่ยออมา
“วิเทอร์.. ยัไม่ฟื้น” ยูริเอ่ย เธอมาทัน่อนเวลา
“ันะปลุเาเอ” แทยอนนั่ย่อัวล่อนะสอมือเ้าไปที่ัวอัษรออแรบิมันไปทา้าย พลาลุึ้นยืน ัวอัษรภาษาโรมันัววียื่นออมาาฝาวลมที่ฝัิพื้นาอนะมีลุ่มวันลอยึ้นมาพร้อมับแท่เหล็ล้ายๆโรศพแ่เป็นลัษะวลมทั้แท่หลอม้วยเหล็ั้นี
“ไ้เวลาวามริะถูเปิเผยแล้ว.. วิเทอร์” เี้ยวแหลมยาวยื่นออมาัที่้อมือ่อนะหยเลือลบนใบหน้าอันเหี่ยวย่นอร่าไร้วิา ใบหน้าาวีเผือเริ่มมีเส้นเลือฝาผุึ้นบนใบหน้า แทยอนมอ้วยสายาอันเื่อยา
“ท่านพ่อะไม่ว่าอะไรที่ันปลุเา่อนถึเวลาอันวร” แทยอนพรึมพรำับร่าที่ยันอนแน่นิ่
“อั๊!” เลือสีแสพุ่ทะลุออาปานเปื้อนใบหน้าาวอนที่อยู่บนแท่เหล็ ร่าเล็ทรุลับพื้น่อนะยมือึ้นปิปา
ยูริประอัวแทยอนให้ลุึ้น อาารเริ่มำเริบึ้นทุที ใล้แล้วสินะถึเวลาที่แทยอนะสละวิาอัวเธอเอให้ับทายาทแล้ว แ่ถ้าไม่รู้วามริว่าทายาทือใรเผ่าพันธุ์อเาอาะ้อสูสลายไป
“หลานรั” ู่ๆเสียแหบแห้็ัึ้นมาาแท่เหล็ ายหนุ่มร่าสูผิวาวสะอา ใบหน้ามเ้มมูโ่ไ้รูป ถ้าเทียบับนทั่วไปแล้วอายุประมาราวๆเือบสามสิบไ้
“วะ.. วิเทอร์” แทยอนมอปรายเท้าอายหนุ่ม่อนะเยหน้าึ้นมอ วิเทอร์ยืนยิ้มโ้วเี้ยวหนาอัวเอให้ผู้ที่เป็นหลายู วิเทอร์มอ้อนเลือที่เปื้อนเ็มพื้นแล้วหันลับมามอแทยอน
“น่อไปที่ะไ้เ้านอนแทน้า็ือเ้าสินะ.. แทยอน” วิเทอร์ผลัยูริ้วยแรอันน้อยนิแ่ทำให้ร่าสูนั้นระเ็นนไปิับำแพเหล็อห้อ ่อนที่ยูริะระอัเลือออมา
“ทำไมเ้าึรีบื่น? ทำไมเ้าึเป็นเ่นนี้? หลาน้า” วิเอร์มอแทยอน้วยสายานึสมเพ ลืมไปแล้วหรือยัไสิ่้อห้ามอแวมไพร์
“เ้าะบอ้าไ้หรือไม่ว่าเิอะไรึ้น?” แทยอนร้อเสียหึในลำอ่อนะลุึ้นยืนแล้วหันมามอหน้าวิเทอร์
“วิเทอร์.. ท่านมันน่าสมเพยิ่ว่า้าเสียอี” มือเล็ยึ้นมาเ็ราบเลือที่มุมปา่อนะยยิ้มมุมปาอันหน้าสะพรึให้ับวิเทอร์
“เ้าเป็นแ่เ็เหลืออ..อย่าหั่อปา่อำ..”
ึ!
เี้ยวแหลมฟัลที่ลำอาวปาหนาูเอาอเหลวสีแเ้าอ่อนที่วามทรำ่าๆะผุึ้นมาในม่านาสีใสอวิเทอร์ วิเทอร์เหวี่ยร่าแทยอนลับพื้นอย่าแร
“บับที่สุ.. เ้ามันน่ารัเีย” วิเทอร์ถ่มน้ำลายที่มีราบเลืออแทยอนลับพื้นภาพหิสาวสอนที่นอนแลูบันนัวเนียบนเียให่ยัิาวิเทอร์
“นาเป็นใร!!?”
“ะใรละ! ลูสาวแับมนุษย์ไม่ใ่หรือไ!” เสียแหลมเล็ัลอออมาาบานประูที่ถูเปิออ ฮโยยอนเินเ้ามาพร้อมับแลินที่อนนี้มีนสีาวสะอาึ้นเ็มัว่อนะวิ่เ้าไปาบยูริออมา บาแผลให่เป็นวว้าที่หลัอยูริยัไม่สมานันีพอ ถึยูริะมีเลืออแทนอนาี่ทำพันธสัาอยู่บ้าแ่มันาลเพราะเ้าอเลือนั้นใล้ะหมลมหายใ
วิเทอร์หันหน้าไปมอยั้นอเสีย ลิ่นเลือราวลุ้เ็มไปหม นิ้วมือที่เปอะเปื้อนเลือยึ้นมาแะที่เรียวลิ้น่อนที่ะมีภาพใบหน้าหิสาวลอยึ้นมา่อนะเลือนราไป วิเทอร์้มลมอแทยอน่อนะปัมือฮโยยอนออ เล็บยาวสีำเาเี่ยวเสื้อแทยอน่อนะว้าอเสื้อแทยอนึ้นมาพร้อมร่าอันไร้เรี่ยวแร
“พา้าไปหานา”
รอเท้าหนัสีำเหยียบลบนพื้นระเบื้อสีสวย รอยเลือเป็นทายาวั้แ่หน้าประูึ้นมานถึั้นสออฤหาสน์ วิเทอร์ลาแทยอนในสภาพสะบัสะบอมเนื้อัวอาบไป้วยเลือ ร่าไร้สินอนหอบหายใโรยรินเหมือนแสเทียน้อลมพร้อมะับลไ้ทุเมื่อ ฮโยยอน แลินและยูริถูสั่ห้ามไม่ให้ามมา ถ้าัืนละ็นัวเล็ผิวาวนี่ไ้าย่อนเวลาอันวรเป็นแน่
ายหนุ่มอายุนับหมื่นว่าปีแ่ใบหน้ายัาวใสและเยาว์วัยมอลูลมๆล้ายๆเหล็ที่ถูหลอมมาาทอำิอยู่ับประูหน้าห้อเามอั่ใสัพั่อนะใ้เล็บิลที่้นอาว
แทยอนสุ้เฮือเบิาโพลเมื่อเลือในร่าายเริ่มไหลเวียนเร็วึ้นว่าเิม ฝามือหน่ปล่อยอเสื้ออแทยอนออ
“เ้านี่มันืออะไร?” วิเทอร์ยั้อมอ้อนลมๆ่อนะยมือึ้นวัไปในอาาศ
แร๊!
บานประูถูเปิออโยอัโนมัิ ร่าสูอายหนุ่มเินเ้าไปในห้อมืมิเาวัมือึ้นสูอีรอบ วไฟสีาวนีออนสว่าวาบึ้นมาทั่วห้อ ส่อระทบ้อนเนื้อบาิย่าที่นอนอยู่ใ้เีย
“อือ~ แทลับมาแล้วหรอ?” เพราะแสไฟสีาวที่สาลมาระทบยัเปลือา ทิฟฟานี่ยมือึ้นยี้าพยายามลุึ้นแล้วหันไปมอลับ้อใแล้วถอยหลัรู
“ะ.. แ๊” ทิฟฟานี่มอายร่าสูที่เยาเธอไปเมื่ออนเธออายุไ้เพีย5วบ ปล่อยให้เธออยู่ับน้าสาวอีนที่อนนี้ไปไหนแล้ว็ไม่รู้หลัาที่เธอบไฮสูลมา
ายร่าสูในุหนัสีำยาวแทบะลาพื้นยืนส่รอยยิ้มแสนอบอุ่นมาให้เธอ
“วะ.. วิเทอร์” เสียเรียแหบพล่าเมื่อนำลัะาใายัเรียื่อวิเทอร์อยู่ที่หน้าประู แทยอนับสันบานประูเป็นที่ยึเหนี่ยวร่าอนให้ลุึ้นมา ร่าายที่โนสูบพลัพร้อมับเลือออไปนหม สิ่ที่สามารถเยียวยาและทแทนไ้ือเลืออมนุษย์
วาสีแสเป็นประายนหน้าสะพรึ้อมอหิสาวที่นั่นิ่เป็นหินไม่พูไม่า่อนที่เธอะหันมาามเสียแหบอแทยอน ทิฟฟานี่้อใไปว่าเ่าเพราะสภาพทีู่ไม่ไ้อแทยอน เธอลุึ้นไปอย่าหน้าาเยผ่านวิเอร์เินรไปประรอแทยอน
“นี่มันอะไรัน.. แล้วทำไม?.. แ๊ริๆหรอ?..”
“ไม่สิ.. เิอะไรึ้น”
ทิฟฟานี่มอแผ่นหลัหนาอผู้เป็นพ่อแบ้วหันลับมาถามเสียใสุี ใบหน้าีเียวยยิ้มให้เธอ่อนะส่ายหน้าไปมา
“เธอไม่ใ่มนุษย์.. ทิฟฟานี่”
“90%ในีเอ็นเออเธอไม่ใ่มนุษย์” วิเทอร์อบแล้วหันหน้ามา
“แ๊อโทษที่ไม่เยบอหนูเลย.. แล้ว็อโทษเรื่อแทยอน้วยแ๊ไม่ไ้ั้ใ” สีหน้าเศร้าลอวิเทอร์ำลัทำให้ลูสาวอเธอไม่เ้าใไปว่าเิม
“มะ.. หมายวามว่ายัไ?..”
“หนูเป็นเหมือนแทยอน.. ส่วนแ๊ืออาอเา” เธอะีใหรือเสียใีละ ำพูอฮโยยอนในเมื่อหัว่ำนี้ เธอรู้แบ้วเาหมายถึอะไร
อเหลวสีใสไร้ลิ่น่อยๆไหลลมาอาบแ้มทั้สอ้า าอ่อนแรลนหัวเ่าทรุลไปแนบับพื้นพร้อมร่าอแทยอน
“ไม่..มันไม่ใ่”
“แทยอน!!” ฮโยยอนึแทยอนึ้นมา่อนะแบเาไว้ที่บนบ่า ทิฟฟานี่หันไปมอ
“อนนี้ันไม่มีอะไระพูถามวิเทอร์เอนะ..” ร่าเล็อนรัพร้อมับน้อสาวหายวับเ้าไปในมวลอาาศ
ร่าเล็ถูวาลบนแท่นทอำาว แทยอนปรือาแสนหนัหน่วึ้นมามอ่อนะหลับาลไป รอยยิ้มผุออมาาริมฝีปาอันีเียว
“สุท้ายวามริที่วิเทอร์ปปิมานับพันปี.. มีแ่นี้เอหรอหรือ..”
“น่าำสิ้นี”
ริมฝีปาแห้ฝาเปล่เสียหัวเราะหึในลำอ เลือสีแสถูหยลใส่บนริมฝีปาอแทยอน่อนที่เาะแลบลิ้นเลียอบปา
เธอรู้สึระหาย
“ถ้ามันทำให้้าเปลื่ยนไป.. ปล่อยให้้าายีว่าะมาทำอะไรสปรเ่นนี้” เธอไม่ื่มเลือ ฮโยนอนรู้ีแ่ถ้าไม่ื่มอีไม่้าเธออาายไ้ ถ้าเธอยอมื่มีๆอาะ่วยยืเวลาไปไ้แ่นิหน่อยและร่าายอเธออาะเปลื่ยนแปลามไป้วย
“ไม่..”
“ลืมไปแล้วหรือ? ลาวันมันำลัะเป็นลาืนแล้ว.. สีาวถูย้อมล้วยสีแอเลือ.. ส่วนนสปรู่วรที่ะลายเป็นาศพ ไม่ใ่หรือไ”
“อย่าทำให้้า้อแปเปื้อน้วยเลือสปรนี่”
แทยอนปัแ้วใสที่บรรุ้วยอเหลวสีแเ้ม ฮโยยอนประอแ้วในมือ่อนะวามันล เธอไม่มีทาเลือแล้วสินะ มือสอเ้าไปใ้ัวอัษรวลม่อนะออแรหมุนแล้วปล่อยมือออ
แท่นทอำาวถูรอบ้วยริสัลสีใส่อนะเรือบ้วยเหล็อีั้น ฮโยยอนมอร่าพี่สาวที่อยู่ในล่อเหล็ที่่อยๆเลื่อนัวลลับสู่ที่เิมอมัน เหมือนับที่เ็บร่าอวิเทอร์
ฮโยยอนมออัษรบนแท่ฝาวลมอีสออันที่ถัาอแทยอนเามอลไปยัอัษรย่อัวK
“ท่านพ่อ..” พลันน้ำา็ไหลลมาอย่าไม่้อร้ออ
แทยอนเ้าสู่ารหลับไหลไปั่วนิรันร์แล้ว...
แทยอนรีบไป??? เวลานี้เลียวิเทอร์มาที่สุละเ้าใผิอีหาว่าแทไปเอาับมนุษย์สุท้ายนาานเพราะาแ่สูบเอาพลัวามทรำไปูเล่น่ะั้น ใรเยูunderworld บ้าทั้4ภาเลยโรศพ็ประมานั่นแหละส่วนัวละรเอามาาหนัเรื่อนี้เหมือนันแ่เปลืายนลัษะให้มันนู่หน่อยในเรื่อโรน่าลัว555
Nc ทุอนอยู่ในอน่อนหน้านี้่วท้ายๆอะเราทิ้เว็บไว้ให้แ่ิ้มๆมัน็ึ้นแล้ว บายยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น