คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4 สงครามที่ไม่มีวันจบ
CHAPTER 4 สงครามที่ไม่มีวันจบ
“ฉันว่ากว่าแกจะหาตัวคนร้ายที่ทำร้ายฟาได้ แกตายก่อนแน่เลยยัยซอล =_=”
แพนพูดอย่างเหนื่อยใจ สองมือก็กำลังทำแผลให้ฉัน ทันทีที่คอปเตอร์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยแพนฟัง ยัยนี่ก็หน้าตาตื่นรีบพุ่งมาหาฉันที่บ้าน ก่อนจะทำการอ้อนวอนขออันเชิญคอปเตอร์และไซไฟให้กลับบ้านไป ขืนให้อีตาสองคนนั้นอยู่ความก็แตกสิ
“ทำไงได้ล่ะ โรงเรียนนั้นมันโรงเรียนมัธยมปลายอันธพาลนี่นา วิถีชีวิตของฉันหลังจากนี้คงจะเต็มไปด้วยสงครามซะล่ะมั้ง T^T”
ฉันเบะปากก่อนจะถดแขนหนียัยแพนที่กดสำลีลงมาเต็มแรง ยัยเพื่อนบ้า! แกจะฆ่าฉันหรือไง แค่นี้ร่างฉันก็ระบมไปหมดแล้วนะ ฮือๆๆ
“แล้วได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่าล่ะ มีเบาะแสอะไรเพิ่มบ้างมั้ย”
ฉันส่ายหน้าแทนการพูด ยัยแพนถอนหายใจสีหน้าคร่ำเครียดไม่ต่างจากฉัน พลาสเตอร์อันสุดท้ายถูกแปะลงที่แก้มฉัน มันคือรอยแผลที่ดราก้อนฝากไว้ T^T
“ผู้ต้องสงสัยที่ได้เจอวันนี้มีห้าคนนะ คอปเตอร์กับไซไฟที่มาส่งฉัน ยูนิคอร์นที่เมื่อเช้ามาช่วยฉันไว้ ผู้ชายท่าทางแปลกๆที่ชื่อโซลแล้วก็ดราก้อน แต่ฉันก็ยังฟันธงไม่ได้ว่าใครคือโค้ดเนมปาปาที่ฟาบอกไว้”
“แกต้องระวังตัวนะซอล โรงเรียนนั้นมีแต่พวกอันธพาลโหดๆ ทุกคนในละแวกนี้รู้กิตติศัพท์ของพวกมันดี ถ้าเกิดมันจับได้ว่าแกปลอมตัวเข้าไปเพื่อสืบเรื่องนี้ แกอาจจะตกอยู่ในอันตราย ไม่สิ นี่ขนาดมันยังไม่รู้ ชีวิตแกยังเต็มไปด้วยเรื่องอันตรายเลย”
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าฟามันทนเรียนโรงเรียนนี้อยู่ได้ยังไง เฮ้อ!”
จะว่าไปวันนี้ฉันยังไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ฟาเลย แต่สภาพแบบนี้คงลากสังขารไปไม่ไหวแน่ๆ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ คงยังติดอยู่ในห้วงความฝันไม่ยอมตื่นอยู่ล่ะสิ
“งั้นแกก็กินข้าวกินยาแล้วก็นอนพักซะนะ ฉันว่าจะไปเยี่ยมฟาสักหน่อย”
“แกนี่รักฟาจังเลยนะ”
“พะ…พูดบ้าๆน่า >/////<”
ยัยแพนหน้าแดงแปร๊ดพลางตีเพี๊ยะเข้าที่แขนฉันเพื่อแก้เขิน ยัยบ้าเอ๊ย คนยิ่งเจ็บๆยังจะมาตีซ้ำอีก ถ้าจะเขินก็ช่วยหาวิธีแก้เขินแบบที่ฉันไม่ต้องเจ็บตัวไม่ได้หรือไง T^T
อีกเรื่องที่ฉันไม่ได้เล่าให้ยัยนี่ฟังก็คือความจริงที่ว่าพี่ฟาเป็นเกย์ มีทั้งคนมาสารภาพรักแล้วก็สามี ถ้าบอกไปยัยแพนต้องขาดใจตายแน่ๆ ปล่อยให้ฝันหวานรอจนกว่าพี่ฟาจะฟื้นแล้วก็ให้เขาบอกกันเองดีกว่า =__=;;
“ยังไงก็โทรบอกฉันด้วยนะว่าฟาอาการเป็นยังไงบ้าง”
“อื้อ แกก็พักได้แล้ว พรุ่งนี้ยังมีชะตากรรมที่แสนโหดร้ายรอแกอยู่”
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจย่ะ!”
ฉันแค่นเสียงตอบกลับไป ยัยแพนหัวเราะร่าก่อนจะออกจากห้องไป ฉันอาศัยอยู่คอนโดฯกับพี่ฟาสองคน พี่ฟาจะนอนที่โซฟาห้องรับแขก ส่วนในห้องก็เป็นพื้นที่ของฉัน จะว่าไปนี่ก็สองอาทิตย์แล้วสินะ ที่ฉันชีชีวิตอยู่ในคอนโดฯนี้คนเดียว โดยไม่มีพี่ฟามาคอยตามบ่นเวลาฉันเอาผ้าที่ใส่แล้วไปซุกไว้ในตู้เสื้อผ้าของพี่ฟา เวลาที่หุงข้าวแล้วลืมเสียบปลั๊ก หรือเวลาที่ทำกับข้าวทีไรก็เกือบจะทำครัวไหม้เป็นประจำ ผลสุดท้ายเลยกลายเป็นว่าพี่ฟาจะทุกทุกอย่างในชีวิตประจำวันให้ฉันจนหมด หน้าที่ของฉันมีแค่เรียนหนังสือและไปกลับบ้านให้ตรงเวลาเท่านั้น
“ฟา…ฉันคิดถึงเสียงบ่นของนายจังเลย”
ฉันยกมือขึ้นลูบรูปของพี่ฟาที่ถ่ายคู่กัน เราเหมือนกันเปี๊ยบ เหมือนจนไม่มีใครแยกออก แม้แต่ขี้แมลงวันจุดเล็กๆที่หางตาข้างซ้ายก็ยังมีเหมือนกัน รอยยิ้มก็เหมือนกัน เหมือนกันทุกอย่าง… ที่แตกต่างก็คงจะมีแค่ก่อนหน้านี้ฉันไว้ผมยาวจนถึงกลางหลัง แต่ตอนนี้มันกลับสั้นและเป็นทรงเดียวกับพี่ฟา
“ฉันจะต้องหาตัวคนที่มันทำร้ายนายให้ได้ ฉันจะไม่ยอมให้นายเจ็บตัวฟรีต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของฉันก็ตาม”
“…”
“โค้ดเนมปาปานั่น ฉันจะหาให้เจอ ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร และสิ่งที่นายอยากจะบอกฉันเกี่ยวกับโค้ดเนมนี้”
น้ำใสๆรื้นขึ้นมารอบดวงตา สุดท้ายฉันก็เก็บความอ่อนแอเอาไว้ไม่ได้ ปลดปล่อยน้ำตาออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นดังลั่น
เมื่อไหร่พี่ฟาจะฟื้น…เมื่อไหร่พี่ฟาจะกลับมาอยู่ข้างๆฉัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว รีบฟื้นขึ้นมาสักทีเถอะ พี่ฟา…
ครืด…ครืด…ครืด…ครืด…
“ฮัลโหล…”
ฉันควานหาโทรศัพท์จนเจอรีบกดรับด้วยความรำคาญ ร้องไห้หนักจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
[ไอ้ซอล! ฉันมีเรื่องจะถามแก]
“แพนเหรอ?”
[อืม ฟังฉันให้ดีนะ นอกจากฉันกับแกแล้ว มีใครรู้เรื่องที่ฟากลายเป็นเจ้าชายนิทราแล้วรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนี้บ้าง]
น้ำเสียงร้อนรนของยัยแพนทำเอาฉันตื่นเต็มตา เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งจนลืมไปว่าร่างกายบอบช้ำมากแค่ไหน
“ไม่มีนะแพน มีแค่แกกับฉันเท่านั้นที่รู้ ขนาดพ่อกับแม่ฉันยังโกหกว่าฟาไปเข้าค่ายเลย แกมีอะไรเหรอ”
[ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล พยาบาลที่ดูแลฟาบอกว่าก่อนหน้าที่ฉันจะมาแค่แป๊บเดียว มีผู้ชายสองคนมาเยี่ยมฟา!]
“ว่าไงนะ!”
หัวใจฉันหล่นตุ้บไปอยู่ที่ตาตุ้ม ทั่วทั้งตัวขนลุกด้วยความหวาดระแวง
[ฉันถามพยาบาลดูแล้ว รู้สึกคนที่มาจะสวมเครื่องแบบของโอนลี่กายสคูลด้วย]
โรงเรียนของพี่ฟา! หมายความว่ามีคนจากในโรงเรียนรู้เรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ รู้ว่าพี่ฟาถูกทำร้ายจนบาดเจ็บและรักษาตัวอยู่ที่ไหน รู้ว่าฉันที่โผล่ไปเรียนแทนวันนี้ไม่ใช่พี่ฟา…
ใครกัน!!!
“หรือว่าความจะแตกแล้ว…”
[ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่พยาบาลบอกว่าท่าทีของสองคนนั้นก็ดูปกติ ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรนะแก]
“ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้หรอก ตราบใดที่ฉันยังหาตัวเจ้าของโค้ดเนมปาปาไม่เจอ และยังไม่รู้ถึงความต้องการของพี่ฟาว่าต้องการให้ฉันทำอะไรกับเจ้าของโค้ดเนมนี้ ฉันไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น”
ฉันยกมือขึ้นกุมขมับเพราะจู่ๆก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมา ฉันต้องไปโรงพยาบาล ฉันจะต้องไปเฝ้าพี่ฟาด้วยตัวเอง ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพี่ชายของฉันอีกแล้ว!
“แกรออยู่ที่นั่น เดี๋ยวฉันจะ…”
[ถ้าแกคิดจะมาที่นี่ล่ะก็ไม่ต้องเลย เรื่องดูแลฟาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน แค่เรื่องที่แกทำอยู่ทุกวันนี้ก็หนักหนามากพอแล้ว อย่ากังวลเรื่องของฟาอีกเลย]
“แต่ว่า…”
[เอาเป็นว่าฉันจะดูแลฟาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเอง]
“แล้วเรื่องเรียนของแก…”
[ฉันก็ดร็อปพร้อมแกไง ไว้ค่อยลงเรียนใหม่พร้อมแกหลังจากฟาฟื้นก็ไม่เสียหาย ยังไงที่บ้านฉันก็ตามใจฉันอยู่แล้ว]
“ไอ้แพน…”
[ฉันทำเพื่อผู้ชายที่ฉันรัก ไมได้ทำเพื่อเพื่อนซื่อบื้อแบบแกย่ะ]
น้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาด้วยความซึ้งถูกดูดกลับเข้าไปในทันที เกือบจะหลงคารมคำหวานของยัยบ้านี่แล้วเชียว สุดท้ายก็เพื่อพี่ฟาอีกตามเคยสินะ T^T
[งั้นเท่านี้ก่อนนะ ฉันจะอ่านหนังสือให้ฟาฟัง อ้อ! แกระวังตัวด้วยล่ะ อย่าลืมสืบหาตัวผู้ชายสองคนที่มาเยี่ยมฟาให้ได้ อย่างน้อยเราก็ต้องรู้ว่าเขามาดีหรือมาร้าย เพราะถ้าเขามาดี…แกจะได้มีคนร่วมขบวนการ]
“อื้อ ขอบใจแกมากนะแพน ขอบใจจริงๆ”
[ฉันสิต้องขอบใจแก เพราะแกให้ฉันมาคอยดูแลฟาทำให้ฉันได้เห็นหน้าเขาทั้งวัน แถมยังได้ลักหลับเขาตั้งหลายรอบอีก >/////<]
“แกห้ามข่มขืนพี่ชายฉันนะ -*-“
[ฉันไม่ทำตอนหลับหรอกย่ะ แต่ถ้าตื่นแล้วล่ะก็ไม่แน่… แค่นี้นะ!]
แล้วก็วางสายไป หวังว่าพี่ฟาคงจะอยู่รอดปลอดภัยจนกระทั่งฟื้นขึ้นมานะ ไม่รู้ตอนนี้ถูกยัยแพนล่วงละเมิดทางเพศไปถึงขั้นไหนแล้ว ยัยนั่นยิ่งเป็นโรคคลั่งพี่ฟาขึ้นสมองอยู่ด้วย บางทีนั่งมองหน้าฉันจนเห็นเป็นหน้าพี่ฟาแล้วกระโจนเข้ามาจูบปาก คิดแล้วยังขนลุกไม่หาย
“ผู้ชายสองคน…ใครกันนะ?”
ฉันนั่งคิดทบทวน ในหัวผลุดภาพนักเรียนของโอนลี่กายสคูลขึ้นมาหลายต่อหลายคน แต่ละคนดูไม่น่าไว้ใจสำหรับฉันไปซะหมด ไม่ว่าใครก็ดูท่าจะเป็นคนร้ายได้ทั้งนั้น แล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไงดี ถ้าถึงขนาดรู้ว่าพี่ฟารักษาตัวอยู่ที่ไหน ก็เท่ากับว่าความปลอดภัยของพี่ฟาลดลงมาอีกครึ่งหนึ่งแล้วสิเนี่ย
“ฉันต้องรีบหาโค้ดเนมปาปาให้เจอ!”
ต่อให้ต้องเอาตัวเข้าแลกก็ต้องยอมกันล่ะ!
ตอนเช้าฉันก็สามารถลุกขึ้นมาอาบน้ำพันแผลใหม่และลากสังขารมาโรงเรียนเองได้ ถึงจะยังปวดหลังแล้วก็รู้สึกเหมือนเอวยังเคล็ดอยู่ก็เถอะ หวังว่าวันนี้คงจะไม่มีสงครามอะไรให้ฉันต้องเจ็บตัวอีกหรอกนะ ถ้าวันนี้โดนอัดแบบเมื่อวานเห็นทีคงไม่รอดแน่ๆ
เตรียมเซลฟี่ไว้ติดหน้าโลงศพได้เลย TT^TT
“เฮ!!!”
พลั่ก! พลั่ก! ตุ้บ! ตั้บ!
“อ๊ากกกก!”
“O_O!!!”
ฉันกระโดดกลับไปยืนหลบอยู่หลังประตูโรงเรียนทันใด ไอ้นักเรียนโรงเรียนนี้มันไม่คิดจะทำอะไรนอกจากยกพวกตีกันเลยเรอะ! นี่ยังไม่ทันจะแปดโมงเลยด้วยซ้ำ ตะลุมบอนกันแต่เช้าเลย แล้วแบบนี้ฉันจะเดินเข้าไปในโรงเรียนได้ยังไงกันล่ะ สู้กันเต็มเลย T^T
ฉันชะแว้บลูกตาออกไปดูการต่อสู้อีกครั้ง ดูจากเข็มกลัดที่อกเสื้อแล้วเป็นพวกแดนใต้กับแดนตะวันตกนี่เองที่กำลังสู้กันอยู่ โรงเรียนแห่งนี้จะแยกว่าใครเป็นพวกของแดนไหนออกก็เพราะในแต่ละแดนจะมีเข็มกลัศชื่อย่อของทิศจากให้พวกนักเรียนติดไว้ที่อกเสื้อกันทุกคน
ทิศเหนือคือตัว N
ทิศใต้คือตัว S
ทิศตะวันออกคือตัว E
และทิศตะวันตกคือตัว W
แต่ทำไมพี่ฟาไม่เห็นจะมีเข็มกลัดอะไรแบบนี้เลยล่ะ =__=;; ฉันลองค้นหาจนทั่วห้องเมื่อเช้าก็ไม่เจอ แล้วปกติก็ไม่เคยเห็นพี่ฟาใส่ด้วย มันเพราะอะไรกัน?
“มาทำอะไรตรงนี้…”
“แว้กกก!!”
ฉันร้องเสียงหลงพร้อมกระโดดตัวหลบไปตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวเอง T^T ยูนิคอร์นที่ยืนเอาสองมือล้วงกระเป๋าตัวเองเอียงคอมองฉันอย่างงงๆ
อย่ามาทำเป็นแบ๊วนะเฟ้ย ใจหายหมดแล้วเนี่ย T^T
“เป็นอะไรไป ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”
อ๊ะ! จริงสิ เกือบลืมไปเลยว่ากำลังหลบพวกที่สู้กันในโรงเรียนอยู่ =__=;;
“ชู่….เบาๆนะยูนิคอร์น เดี๋ยวพวกข้างในได้ยินหมด”
ฉันรีบกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ยูนิคอร์นแล้วยกนิ้วชี้แตะขึ้นที่ปากของตัวเอง ยูนิคอร์นยกนิ้วแตะขึ้นที่ปากพร้อมกับส่งเสียงชู่ตาม
“มีอะไรเหรอ”
“ข้างในเขาสู้กันอยู่ เลือดสาดเต็มเลยล่ะ =__=;;”
“จริงเหรอ แดนไหนล่ะ”
“แดนใต้กับแดนตะวันตก”
“พวกของฉันนี่ งั้นฉันต้องเข้าไปช่วย”
ยูนิคอร์นพูดออกมาเรียบๆ ดูไม่ได้ตกใจอะไรเลย แต่เขาปลีกตัวออกจากฉันและทำท่าจะเข้าไปร่วมวงสู้ด้วยจริงๆ
หมับ!
“อยู่กับฉันนี่แหละ ไม่ต้องไป”
ฉันดึงชายเสื้อยูนิคอร์นไว้จากด้านหลัง แล้วออกแรงดึงให้กลับมาอยู่ข้างๆตามเดิม อย่างน้อยเผื่อมีใครจะมาหาเรื่องฉันก็จะได้มีหมอนี่ไว้คอยป้องกัน ฉันฉลาดใช่มั้ยล่ะ >_<
“น่ารักจังเลย…”
ยูนิคอร์นลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะใช้วงแขนเกี่ยวรอบคอฉันเข้าไปใกล้แล้วกอดไว้หลวมๆ ฉะ…ฉันสูงแค่อกของเขาเองเรอะ =[]=!
ไอ้บ้านี่เป็นญาติกะเสาไฟฟ้าป่ะเนี่ย!
“ฟาในโหมดขี้กลัวก็น่ารักดีนะ…”
“ฉะ…ฉันก็แค่ไม่อยากสู้ต่างหาก”
“ดีแล้วล่ะ ไม่อยากเห็นฟาเจ็บตัว…”
โอ๊ย! ถ้าไม่ติดว่าเป็นเกย์แล้วแอบชอบพี่ฟาล่ะก็…คำพูดเมื่อกี้คงจะทำให้ฉันใจเต้นแล้วก็อยากจะลากเขาเข้าป่าไปปล้ำไม่น้อยเลย >__<//
“ฟาเตี้ยลงหรือเปล่า?”
คำถามของยูนิคอร์นทำให้ฉันผละตัวออกมาจากเขาทันทีด้วยความตกใจ ถึงทุกอย่างบนใบหน้าของฉันจะเหมือนกับพี่ฟามากแค่ไหนก็ตาม แต่ส่วนสูงของเราก็ยังต่างกันอยู่เล็กน้อย แต่ว่า…หมอนี่สังเกตเห็นด้วยเหรอเนี่ย TOT
“ทำไมต้องตกใจด้วย…”
แล้วเมื่อไหร่นายจะเลิกพูดยานคางทำท่าเหมือนเด็กน้อยแบบนี้สักทีเล่า!
“กะ…ก็ต้องตกใจสิ จู่ๆนายก็มาว่าฉันเตี้ยลงแบบนี้ แค่ทุกวันที่เป็นอยู่ก็เตี้ยพอแล้ว ฉันไม่อยากจะเตี้ยลงไปมากกว่านี้หรอกนะ เดี๋ยวสาวไม่มอง”
“หืม…นายเคยสนใจผู้หญิงด้วยเหรอ?”
ผางเข้าอีกคำถามแล้วไง T^T! ไอ้พี่ฟา แกหาเรื่องให้ฉันอีกแล้วนะโว้ยยย ทุกทีไม่เคยจีบผู้หญิงเลยหรือไงฟะ!
“เอ่อ…คนเรามันก็ต้องมีเปลี่ยนแปลงบ้างล่ะนะ เหอะๆ =__=;;”
“แล้วถ้าฉันไปแปลงเพศเป็นผู้หญิง นายจะสนใจฉันมั้ย…”
ความคิดของหมอนี่น่ากลัวจริงๆ -__-;;
“มะ…ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก”
“แต่อยากให้ฟาสนใจนี่นา…”
“คะ…คือเรื่องนั้น…”
“ตกลงฉันจะไปแปลงเพศตามที่ฟาชอบนะ…”
“มะ…ไม่ ไม่ใช่แบบ…”
ตุ้บ!
เสียงของฉันถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อยูนิคอร์นดันตัวฉันติดกำแพงแล้วจู่โจมจูบเข้ามาเต็มๆ ฉันพยายามทุบอกเขาและดันตัวเขาออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล แรงของยูนิคอร์นมีเยอะจนฉันต้านทานไว้ไม่ได้ ริมฝีปากเริ่มถูกรุกหนักจากคนตรงหน้าจนฉันแทบหมดแรง สองมือที่เคยผลักไสเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นขยุ้มเสื้อของเขาเอาไว้ ไอร้อนจากลมหายใจของเขาเป่ารดแก้มจนสมองพร่าเลือนไปหมด
“ไอ้ยูนิคอร์น!”
พลั่ก!
เสียงพร้อมแรงกระชากยูนิคอร์นให้ออกจากตัวฉันและปล่อยหมัดใส่หน้าทันทีของคอปเตอร์เรียกสติที่หายไปกลับคืนมาทั้งหมด พอเพ่งสายตามองภาพตรงหน้าอีกทีก็เจอกับคอปเตอร์และยูนิคอร์นกำลังแลกหมัดกันนัวเนีย!
“คะ…คอปเตอร์! ยะ…ยูนิคอร์น!”
หมับ!
แขนของฉันถูกจับเอาไว้ขณะที่กำลังจะพุ่งเข้าไปแยกคนทั้งสองออกจากกัน ไซไฟนั่นเอง เขายืนมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่ฉันกลับสังเกตเห็นเส้นเลือดที่ขมับเขาปูดขึ้นมา และมือที่จับแขนฉันไว้ก็ถูกบีบซะแน่นจนกระดูกแทบละเอียดด้วย
โกรธอยู่สินะหมอนี่ =__=;;
“คู่ต่อสู้ของแกไม่ใช่ท่านยูนิคอร์น ไอ้ไซไฟ!”
พลั่ก!
ฉันเบิกตากว้างอีกครั้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ผู้ชายที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนกระโดดลงมาจากกำแพงแล้วเตะเข้ากลางหลังของไซไฟที่กำลังจะเข้าไปช่วยคอปเตอร์จนเขาล้มหน้าทิ่มลงไป ฉันรีบเลื่อนสายตามองเข็มกลัดของเขาดูว่าเขาเป็นคนของแดนไหน และพอเห็นก็เลยถึงบางอ้อทันทีว่าทำไมเขาถึงโผล่มาช่วยยูนิคอร์น
คนของแดนใต้นี่เอง…
“ไอ้คิง!!!”
ไซไฟที่ลุกขึ้นมาได้แล้วตะโกนกร้าว สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และไม่ต้องมีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขาอีก การตะลุมบอนของคู่ที่สองก็ถือกำเนิดขึ้น…
คอปเตอร์กับยูนิคอร์นที่กำลังสู้กันอย่างไม่ใครยอมใคร
ไซไฟกับคิงที่ดุเดือดไม่แพ้กัน
ฉันจะเข้าไปห้ามคู่ไหนก่อนดีล่ะเนี่ย TOT!!!
ความคิดเห็น