คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2
2
ปิดเทอม
วันสุดท้ายของการสอบไฟนอลกำลังจะผ่านพ้นไปเช่นเดียวกับจองกุกที่นั่งทำข้อสอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสต่างจากอีกฟากนึงของห้องที่จีมินกำลังทำข้อสอบอย่างเคร่งเครียด
ตากลมโตหันไปมองนอกหน้าต่างเหมอลอยคิดถึงใครบางคน เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลทองคู่นั้น ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
มือเรียวเท้าคางมองออกไปข้างนอกเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
มุมปากยกยิ้มขึ้นเมื่อคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาที่จองกุกเองมักจะมองเห็นได้แค่ด้านข้างเท่านั้น
คิดถึงจัง
จองกุกลุกขึ้นจากโต๊ะหยิบกระดาษคำตอบที่ตัวเองฝนเดาบ้างมั่วบ้างเดินไปส่งให้คุณครูหน้าห้องด้วยรอยยิ้มสดใสจนคุณครูสาวอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“อารมณ์ดีเชียวนะจองกุก”
คุณครูสาวที่เห็นลูกศิษย์ตัวเองยิ้มแย้มกว่าทุกวันเอ่ยทัก
จองกุกได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างเขินๆ นี่เขาแสดงมันออกมาชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ
“นิดหน่อยครับ” จองกุกยิ้มโชว์ฟันกระต่ายอีกครั้งก่อนจะโค้งให้คุณครูและเดินออกจากห้องสอบ มือบางยกกระเป๋าเป้ตัวเองขึ้นสะพายบ่าข้างเดียวยืนพิงผนังหน้าห้องสอบรอเพื่อนตัวเล็กของตัวเองที่ไม่ยอมออกห้องสอบง่ายๆจนกว่าจะหมดเวลา หูฟังถูกยกขึ้นสวมมือบางกด เพลย์ลิสที่ตัวเองฟังเป็นประจำก่อนจะยิ้มอีกครั้ง
เขาจะได้กลับบ้าน
กลับไปเจอพี่แทฮยอง
หลังจากเจอพี่แทฮยองเมื่อสองสัปดาห์ก่อน
จองกุกก็ต้องกลับเข้ามาเรียนในเมืองอีกเพราะใกล้จะสอบไฟนอลจริงๆครั้งที่แล้วจองกุกตั้งใจจะไปเยี่ยมคุณพ่อกับคุณแม่แค่นั้นและการได้เจอพี่แทฮยองก็ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญมาก
แม้จองกุกจะตั้งใจไปหาเองก็ตามแต่ก็ไม่ได้คาดหวังเหมือนกันว่าจะเจอพี่แทฮยองนั่งเล่นเกมอยู่เหมือนเดิม
อาจเป็นโชคชะตาที่นำพาจองกุกมาเจอแทฮยอง ทุกครั้งที่จองกุกอยากเจอก็มักจะได้เจออยู่บ่อยๆ
แบบนี้เรียกว่าพรหมลิขิตรึป่าวนะ
คราวนี้ขอให้โชคชะตาเข้าข้างเขาอีกครั้งเถอะ
ตากลมหวานมองไปรอบๆตัวที่ตอนนี้มีแต่ระเบียงว่างเปล่าไร้ผู้คนเพราะจองกุกออกมาก่อนหมดเวลา
20 นาที ปากสีพีชยู่เล็กน้อยพลางคิดว่าถ้ากลับไปบ้านจะเจอพี่แทฮยองนั่งเล่นเกมอยู่เหมือนเดิมไหมหรือถ้าไม่เจอจองกุกจะทำยังไงต่อไปในช่วงเวลาปิดเทอม
บุกไปบ้านพี่แทฮยอง ?
บ้า นั่นน่ากลัวไป
ร่างบางในชุดนักเรียนสีแดงเลือดหมูหลับตาฮัมเพลงโปรดของตัวเองเพื่อลดความคิดฟุ้งซ่านจนเวลาผ่านไปเสียงออดก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าหมดเวลา
เหล่าบรรดานักเรียนก็ค่อยๆทยอยออกห้องสอบ เสียงจอกแจกเหมือนนกกระจอกแตกรังกลับมาดังอีกครั้งหลังจากเงียบไปราวสองชั่วโมง
จองกุกชะโงกหน้ามองหาเจ้าเพื่อนตัวเล็กผมดำที่มักสะพายกระเป๋าหนังคล้ายผู้หญิงแต่กลับหาไม่เจอ
“อยู่นี่”
เสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านข้าง จองกุกรีบถอดหูฟังออกจากหูก่อนจะหันไปยังต้นเสียง
“ทำข้อสอบนานนะมึง”
“ก็ทำเต็มเวลา ไม่ได้ออกห้องสอบก่อนเหมือนมึง”
จีมินว่าพลางยักไหล่แบบไม่ใส่ใจจนจองกุกนึกหมั่นไส้เจ้าเพื่อนตัวดีคนนี้
มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบลูกอมจุ๊ปปาจุ๊ปรสโปรดมาให้จีมิน
จีมินรับลูกอมจากมือจองกุกไว้อย่างรู้งาน
มือเล็กเกาะห่อพลาสติกอย่างชำนาญก่อนจะส่งเจ้าลูกอมสีแดงเข้าปาก
ริมฝีปากหนาดูดกลืนลูกอมสีแดงเข้าออกรสหวานที่แผ่ซ่านอยู่ในปากทำให้จีมินรู้สึกผ่อนคลายความเครียดหลังจากการสอบได้เป็นอย่างดี
จองกุกมักจะรู้ใจจีมินเสมอว่าเวลาไหนจีมินต้องการอะไร
“แล้วไปไหนต่อดี” จีมินถามออกมาพลางล้วงโทรศัพท์ตัวเองมายืนพิงกำแพงเช็คข้อความต่างๆอยู่ข้างๆจองกุก
นิ้วเรียวเลื่อนหน้าจออ่านข้อความของเพื่อนที่ชอบส่งมาชวนไปกินเหล้า
พลางส่ายหัวหน่อยๆ
วันนี้ยังไม่อยากเมา
Yoongi : อย่าลืมนัดของเรานะ
ตาเรียวเล็กเบิกโตขึ้นมา สมองย้อนหลับไปเมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่จีมินเจอกับรุ่นพี่ยุนกิ ก่อนความทรงจำจะทั้งหมดจะกลับมา จีมินกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเก็บมันเข้าใส่กระเป๋ากางเกง มือเล็กวางทาบบ่าจองกุกเบาๆ สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะแสดงสีหน้ากังวลออกมา
เพราะจีมินดันนัดเลี้ยงข้าวรุ่นพี่ยุนกิเพื่อตอบแทนที่รุ่นพี่คอยติวหนังสือสอบให้จีมินตลอดสองเทอมที่ผ่านมา
จีมินเคยชวนจองกุกไปติวหนังสือด้วยกันหลายครั้งแต่จองกุกกลับปฏิเสธเพราะบอกว่าเหม็นขี้หน้า
แถมยังบอกอีกว่าพี่ยุนกิคือตัวอันตรายไม่อยากให้จีมินสนิทด้วย
บางครั้งจีมินไปติวหนังสือกลับมาก็ต้องมาติวให้จองกุกต่อตามลำดับแต่ติวไปได้สักยี่สิบนาทีจองกุกก็มีสภาพฟุบลงกับโต๊ะ
ไม่ก็ไปหนีไปเล่นเกมในห้องตามประสาเด็กติดเกม
“อะไร”
จองกุกที่เงยหน้ามองเพดานหันหน้าไปทางจีมินเล็กน้อย มองเพื่อนตัวเองที่มีท่าทีกังวลอะไรบางอย่าง
“คือ…วันนี้ฉันมีนัดกับรุ่นพี่ยุนกิไปทานมื้อเย็นอะ”
จีมินพูดประโยคที่อัดอั้นใจตัวเองเมื่อหลายนาทีออกมา
จองกุกขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของจีมิน ก่อนจะยักไหล่แบบไม่สนใจ
“ก็ไปดิ” ร่างบางตอบกลับเสียงห้วนพลางเดินหนีแต่จีมินคว้าแขนจองกุกไว้ทัน
“มึงโกรธเหรอ”
“….”
จองกุกไม่ชอบทานข้าวคนเดียว
จีมินกับจองกุกเป็นรูมเมทกัน ทุกๆวันเราทั้งสองจะทานข้าวด้วยกันเสมอ จองกุกเคยบอกว่าเมื่อไหร่ที่ทานข้าวคนเดียวจะรู้สึกแย่มากๆ มีหลายครั้งที่จีมินไม่ได้กลับเข้าหอ เลิกเรียนแล้วก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนจนดึกดื่น พอกลับเข้าหออีกทีก็เจอจองกุกนอนฟุบเฝ้าอาหารบนโต๊ะและหลังจากนั้นก็ไม่ยอมพูดกับเขาสามวัน
ให้มันได้อย่างนี้สิ
ไอ้เพื่อนขี้ใจน้อย
“ไม่ได้โกรธสักหน่อยใครว่ากูโกรธ”
จองกุกสะบัดมือจีมินออก
“เห้ย มึงมีเหตุผลหน่อยดิ”
ขายาวของจีมินเริ่มวิ่งตามเพื่อนตัวเองที่เดินฉับๆหนีไป จองกุกต้องน้อยใจจีมินมากแน่ๆแต่ให้ทำไงได้ในเมื่อนัดรุ่นพี่ยุนกิไว้แล้วจะให้ปฏิเสธตอนนี้ก็คงไม่ใช่
“จองกุก มึงฟังกูก่อนดิ!”
จีมินตะโกนเสียงดังลั่นระเบียงจนจองกุกที่กำลังจะก้าวขาเดินลงบันไดต้องหยุดชะงักแต่ก็ไม่ได้หันไปมองเพื่อนตัวเล็ก
กระเป๋าหนังสีดำถูกกระชับขึ้นมาก่อนจีมินจะวิ่งไปหาเพื่อนร่างสูง
“กูไม่ได้โกรธมึง”
เสียงเรียบๆของจองกุกเปล่งออกมาทันทีที่จีมินวิ่งมาถึง
ใบหน้าหวานยังคงไม่หันมามองจีมินเหมือนเดิม
“….”
“กูแค่..”
“….”
“ไม่ชอบเวลามึงกับพี่ยุนกิอะไรนั่นอยู่ด้วยกัน”
“….”
“กูรู้สึกว่ามันไม่ใช่คนดี กูไม่อยากให้มึงไปสนิทอะไรกับมัน
มึงเข้าใจกูไหม” ใบหน้าหวานหันมาปะทะกับจีมินดวงตาคู่สวยฉายแววจริงจัง
ประโยคหลังจองกุกพูดว่าอะไรจีมินไม่รู้หรอก
“ไม่ชอบเวลามึงกับพี่ยุนกิอะไรนั่นอยู่ด้วยกัน”
‘ไม่ชอบ’
‘ไม่ชอบ’
‘ไม่ชอบ’
‘ไม่ชอบ’
‘กูไม่ชอบมึงอยู่กับพี่ยุนกิ’
ตึก ตึก ตึก
ไอ้บ้า พูดอะไรออกมาวะ !
จีมินหลบสายตาจริงจังของจองกุก ลมหายใจติด ๆ ขัด
ๆ เป็นสิ่งที่เห็นได้อย่างชัดเจนถึงความรู้สึกของจีมินที่มีต่อจองกุกกำลังเปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อยๆ
มือเล็กเสยผมสีดำที่เซตไว้ของตัวเองไปด้านหลังแก้เขิน
“เออ แต่กูรับปากพี่เขาไว้แล้วไง
นัดกันไว้นานแล้วด้วย” จีมินดึงจุ๊บปาจุ๊บออกแล้วโยนลงถังขยะข้างๆ
สายตายังไม่กล้าหันไปสบตาจองกุกที่ตอนนี้หันมามองหน้าตัวเอง
ทำไมต้องหวั่นไหวกับคำพูดของจองกุกมันด้วยวะ
“งั้นกูคงห้ามอะไรมึงไม่ได้”
จองกุกว่าพลางยู่ปากสีพีชเข้าหากัน ดวงตาแสดงความแข็งกร้าวไม่สบอารมณ์ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็หวังว่าเพื่อนของตัวเองที่จะไปกับรุ่นพี่ยุนกิคงจะปลอดภัยกลับมา
จองกุกเชื่อแบบนั้น
“ไปกี่โมงอะ เดี๋ยวเดินไปส่ง”
จองกุกถามจีมินที่เอาแต่หลบสายตาตัวเองไปทางอื่น
แม้น้ำเสียงจองกุกตอนนี้จะปนไปด้วยความหงุดหงิดแต่แปลกที่มันทำให้สิ่งที่อยู่ข้างในตัวจีมินยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ
ใจสั่นนะเว้ย
“มึงโอเคจริงดิ
ไหนบอกไม่ชอบพี่ยุนกิวะ”
ตอนนี้ทั้งจีมินและจองกุกกำลังเดินลงบันไดของตึก
เสียงเงียบของจองกุกเป็นคำตอบยืนยันได้ดีว่าอีกฝ่ายก็ไม่อยากไปส่งตัวเองมากหรอก..
“แค่เป็นห่วงมึง ไม่ไว้ใจไอ้ยุนกินั่น”
จองกุกกระชับกระเป๋าหนังสีเหลืองบนบ่าขึ้นก่อนจะเดินนำจีมินออกไป
แต่ตัวจีมินที่ได้ฟังคำตอบของจองกุกกลับ
…
ใบหน้าเรียบเฉยกับสายตาที่ฉายแววอะไรบางอย่างกำลังมองแผ่นหลังจองกุกที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ มือเล็กจับหน้าอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นแรงแทบจะระเบิด จองกุกจะรู้ไหมว่าคำพูดและการกระทำของมันในวันนี้ทำให้จีมินต้องหวั่นไหวอีกครั้ง
จีมินกลัว
กลัวว่าสักวันจะบังคับใจของตัวเองไม่ได้
ถ้าถึงตอนนั้นจีมินไม่อยากจะคิด
ถ้ารู้สึกมากกว่านี้
ก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาให้ได้
แบบนี้ไม่ดีเลยนะ
“มาดิ ! เดี๋ยวพี่ยุนกิของมึงรอนาน” จองกุกหันกลับมาตะโกนจีมินให้เร่งฝีเท้าตามได้ จีมินได้แต่ทำหน้าเอ๋อแล้ววิ่งตามจองกุกที่เดินไปได้ไกลแล้ว
แต่แล้วจีมินก็หยุดวิ่งพร้อมกับรอยยิ้มที่หุบลงเมื่อความจริงมันแล่นเข้ามาปะทะกับความรู้สึกของตัวเอง
เป็นไปไม่ได้
ยังไงเราสองคนก็เป็นมากกว่านี้ไม่ได้
“เป็นไร”
“เปล่า แค่คิดอะไรได้เฉยๆ” รอยยิ้มบางฉายออกมาอย่างสดใสแม้ข้างในจะถูกความเป็นจริงเสียดแทงจนจุกแทบกระอัก
กูจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดีกับมึงนะจองกุก
หน้าโรงเรียน
เวลาช่วงเย็นหลังเลิกเรียนได้ล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำ
แสงไฟข้างทางสว่างจ้าส่องให้เห็นเด็กนักเรียนชายตัวเล็กสองคนยืนรอใครบางคนอยู่ริมถนน
นัดกันยังไงถึงปล่อยให้จีมินมารอเป็นชั่วโมง
จองกุกบ่นในใจก่อนจะกินไอศกรีมที่ซื้อมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้ส่วนเพื่อนข้างๆก็นั่งอยู่ม้านั่งที่มีอยู่เพียงตัวเดียว
ก้มหน้าก้มตามองกระเป๋าสะพายหนังสีดำของตนเอง
“อีกนานไหมอะ”
จองกุกโผล่คำถามออกไปแสดงถึงความไม่พอใจที่มีต่อตัวยุนกิสุดขีด
จีมินหันไปมองจองกุกที่ยืนพิงเสากินไอศกรีมอย่างหงุดหงิด
“เดี๋ยวก็มาแล้ว
พี่เขาบอกติดธุระนิดหน่อย”จีมินบอกจองกุกเสียงเบาเพราะกลัวจองกุกจะหงุดหงิดรุ่นพี่ของตนเองมากกว่าเดิม
จากตอนแรกที่ไม่ชอบขี้หน้าแล้วพอมาเจอแบบนี้ยิ่งพากันเหม็นขี้หน้าไปกันใหญ่
ก่อนที่จองกุกจะพูดอะไรออกมาแสงไฟจากรถยนต์ก็สาดเข้ามาใส่ร่างทั้งสอง
จีมินลุกยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนหรี่ตาเล็กๆจ้องมองคนในรถ
เมื่อรถจอดแน่นิ่ง
เจ้าของรถก็เปิดประตูรถออกมาผมสีเทาในชุดสีขาวและกางเกงยีนส์ขาดๆ สำหรับคนอื่นคงจะมองว่าคนตรงหน้าดูเท่และแบดบอยมาก
ๆ แต่สำหรับจองกุกแล้ว
ไม่ชอบขี้หน้าชะมัด
“สวัสดีครับพี่ยุนกิ”
จีมินโค้งน้อยๆให้รุ่นพี่ที่สนิทของตัวเอง ยุนกิยิ้มให้เป็นคำตอบก่อนจะหันไปมองจองกุกที่ชักสีหน้าไม่พอใจแล้วหันมาพูดกับจีมิน
“ขอโทษนะที่ให้รอนาน วันนี้พี่มีธุระหลายที่น่ะ” เสียงทุ้มๆบวกกับสายตาที่จริงจังของยุนกิทำให้จีมินคลายความน้อยใจออกไปได้บ้าง
รุ่นพี่เขามีงานที่ต้องทำในแต่ละวันเยอะมากๆและคงจะยุ่งสุดๆด้วยแต่ยังสละเวลามานัดของจีมิน
“ไม่เป็นไรครับ”
“เมื่อยขา” เสียงจองกุกโพล่งออกมาทันทีที่เพื่อนตัวเองพูดจบ
จีมินหันไปส่งสายตาดุเพื่อนตัวดีที่พิงเสา
แต่จองกุกก็ยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจก่อนจะค่อยๆเดินมาหายุนกิ
“ดูแลเพื่อนผมด้วยนะครับ”
จองกุกพูดเสียงเรียบ ยุนกิพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะดึงแขนจีมินให้ขึ้นรถ
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมา” จีมินพูดส่งท้ายก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถคันหรูไป
จองกุกก็ยิ้มน้อยๆให้เพื่อนตัวเอง แม้จองกุกจะไม่ไว้ใจยุนกิมากแค่ไหนแต่ในเมื่อเพื่อนเขาไปกับยุนกิแล้วเขาก็คงต้องไว้ใจยุนกิเท่าที่จะทำได้
แล้วรถคันหรูสีดำก็แล่นผ่านหน้าจองกุกไป
หยุดคิดอะไรบ้าๆแล้วกลับหอเถอะ
ตุ้บ กระเป๋าสีเหลืองถูกเหวี่ยงลงโซฟาตามมาตัวของจองกุก ใบหน้าหวานฉายแววความเหนื่อยล้าออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่ใกล้ๆกับทีวีจอแบนขนาดใหญ่
7.20 P.M
เฮ้อ
จองกุกหันไปมองรอบๆห้องของตัวเองที่เงียบสงัด
โต๊ะกินข้าวที่มักจะมีจีมินไม่ก็เพื่อนของตัวเองมาทานด้วยประจำ
มือบางลูบไปยังโซฟาที่เขากับจีมินชอบนั่งเล่นเกมส์เพลย์ด้วยกันจนดึกดื่นรวมไปถึงโต๊ะอ่านหนังสือในห้องจีมินที่จองกุกชอบไปก่อกวนจีมินอ่านหนังสืออยู่บ่อยๆ
ถ้าจองกุกอยู่คนเดียวก็ชอบฟุ้งซ่านแบบนี้แหละ
มือบางปลดเนคไทและเสื้อชั้นนอกออกมาวางพาดไว้ที่โซฟาดึงชายเสื้อในกางเกงออกก่อนจะล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูนั่งเช็คข้อความต่างๆ แก้มใสป่องออกมาเมื่อเห็นว่า
Mom : จองกุกสบายดีใช่ไหมลูก
มะรืนนี้แม่กับพ่อจะบินไปฮาวายนะไม่แน่ใจว่าจะกลับเมื่อไหร่
ลูกอยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหมลูก
จะหนีกันไปฮันนีมูนอีกแล้ว ทิ้งจองกุกอีกตามเคย
Jungkook
: ทำไมคุณแม่ไม่เอาจองกุกไปด้วย
Mom : เป็นเด็กเป็นเล็กอ่านหนังสืออยู่บ้านก่อนนะลูก
ไว้ถ้าสอบติดตำรวจแม่จะพาไปนะ
Jungkook : สัญญานะครับ
Mom : จ้า สัญญาจ๊ะลูกรัก ดูแลตัวเองด้วยนะลูก อย่าไปกวนจีมินเยอะนักละ
Jungkook : จีมินต่างหากที่กวนผม
Mom : แม่ไม่เชื่อ 5555
ผ่านไป 15 นาที นอกจากบทสนทนาของจองกุกกับคุณแม่
จองกุกก็ไล่ตอบแชทเพื่อนๆที่มักชวนไปผับบ่อยๆ
ไม่ก็ชวนไปนั่งดื่มเบียร์ริมแม่น้ำฮันตอนดึก ๆ
พวกมันไม่กลัวหนาวกันรึไงนะ
สุดท้ายหน้าจอโทรศัพท์จองกุกก็ดับลงพร้อมกับใบหน้าหวานที่เริ่มทำหน้างอ
หิว
ร่างบางลุกขึ้นเดินไปเดินมาสักพักก่อนจะนึกออกว่าจีมินเคยติดเบอร์โทรศัพท์ที่ใช้สั่งอาหารตรงตู้เย็น
จองกุกไม่รอช้ารีบเดินไปหาตู้เย็น นิ้วเรียวกดเบอร์โทรศัพท์แล้วแนบหูเพียงไม่กี่วินาทีปลายสายก็รับ
จองกุกสั่งอาหารหลายอย่าง จาจังมยอน คิมบับ ไก่ทอดหนึ่งตัว จัมปง
หมูทอดแล้วก็ต๊อกบกกี
ที่สั่งมาเยอะไม่ใช่อะไร
ก็สั่งเผื่อเพื่อนอีกคนที่ตอนนี้ไปนั่งทานมื้อเย็นกับไอ้ตี๋หน้าจืดที่ไหนสักแห่ง
ต้องใช้เวลารอประมาณ 20 นาทีกว่าอาหารจะมาส่ง จองกุกเลยเลือกที่จะเข้าไปอาบน้ำให้สบายตัว
น้ำอุ่นไหลออกมาจากฝักบัวสาดมากระทบผิวเนียนบริเวณหลังคอและแผ่นหลัง
จองกุกหลับตาปล่อยความคิดความรู้สึกให้จางหายไปสายน้ำ
มือบางเริ่มถูตัวเพื่อไล่ความรู้สึกเมื่อยล้าให้ออกไป
คิดถึงพี่แทฮยองจัง
จู่ๆ
เสียงความคิดก็ดังขึ้นมาในหัว จองกุกสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไป
ก่อนเสียงเดิมจะดังอีกครั้ง
พี่แทฮยอง
จองกุกยอมรับว่าในทุกๆวันความรู้สึกคิดถึงพี่แทฮยองเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาอยากเจอแทบใจจะขาด ทั้งคิดถึงอยากเห็นหน้า หลากหลายอารมณ์เกี่ยวกับพี่แทที่ปะทะกันในหัวตอนนี้
“พี่แทฮยอง” จองกุกก้มมองมือตัวเองย้อนคิดถึงความกล้าในวันนั้นที่เอาน้ำโค้กไปให้แทฮยองความรู้สึกอายแล่นเข้ามาผ่านใบหน้าจนร้อนผ่าวจนอยากจะมุดเข้าท่อที่ไหนสักแห่งเพื่อหนีความทรงจำวันนั้นยิ่งคิดไปถึงสีหน้าและท่าทางของแทฮยองก็เริ่มคิดหนักว่านอกจากแทฮยองจะจำตนเองได้แล้วแทฮยองจะกลัวด้วยรึเปล่า
ถ้าแทฮยองกลัวจองกุกขึ้นมา
สิ่งที่พยายามมาทั้งหมด 5 ปีก็ดูสูญเปล่าไปในพริบตา
ไม่นะ พี่แทอย่ากลัวผม
มือบางเอื้อมไปเปิดน้ำให้แรงสุด
หันหน้าเข้าฝักบัวให้สายน้ำไหลลงมากระทบใบหน้าและผม ก่อนจะบีบแชมพูมาชโลมผมให้ทั่ว
เพียงไม่กี่นาทีจองกุกก็ออกจากห้องน้ำด้วยเสื้อสีขาวผืนบางตัวโตและกางเกงขาสั่นเหนือเข่าขึ้นไปหลายนิ้ว
จองกุกนำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาขยี้ผมตัวเองที่เปียกจากการสระผมเมื่อครู่
แต่แล้วเสียงกดออดที่หน้าห้องก็ดังขึ้น
จองกุกเดินไปเปิดเพลงคลาสสิคก่อนจะเลือกเดินไปหน้าห้องด้วยสภาพผ้าขนหนูคลุมหัว
มือบางเปิดประตูออกมาก่อนจะเจอจนส่งของตัวผอมสูงใส่หมวกแก๊ปและผ้าปิดปากสีดำในมือเต็มไปด้วยกล่องอาหาร
จองกุกรับของในมือมาอย่างทุลักทุเลเพราะเขาสั่งอาหารมาเยอะเกินกว่าเด็กผู้ชายคนเดียวจะทานหมด
คนส่งของก้มหน้ากดเครื่องในมือของตัวเอง
สองหมื่นห้าพันวอนครับ”
เสียงทุ้มนุ่มลึกเปล่งออกมา
จองกุกที่กำลังก้มหน้างุดเช็คอาหารอยู่ถึงกับเงยหน้ามองคนส่งของด้วยแววตาสงสัย
เสียงคุ้นๆนะ
ดวงตาสีน้ำตาลทองจ้องมองมายังใบหน้าจองกุก
คิ้วหนาขมวดเข้าเล็กน้อยราวกับแปลกใจ ใบหน้าเรียวได้รูปและจมูกโด่งที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าปิดปากสีดำ
เห็นแค่ตาจองกุกก็รู้แล้ว
พี่แทฮยอง !!!
....................................................................................................................................................................................................................
Talk : สวัสดีรีดที่หลงเข้ามาทุกคน 555555555 ไม่รู้ว่ามีคนรอเรื่องนี้ไหมแต่กว่าเราจะอัพก็กินเวลาไปหลายเดือน (เกือบครึ่งปี) (ขอโทษน้าาา) จริงๆฟิคเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรมากไม่มีอะไรซับซ้อนเรา เน้นน้องกุกรุกอย่างเดียว (มั้งนะ) อิอิ แต่เราไม่ทิ้งเรื่องนี้นะคะแต่อาจอัพช้าหน่อยเพราะเราเรียนหนักมากจริงๆ (ยิ่งเรียนเยอะนานวันเข้าสติเริ่มหายไปกับตำราเรียน แค่เรานะ 5555) ถ้าว่างเราจะมาอัพน้าาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ อยากอ่านต่อคอมเม้นต์ให้กำลังใจเราด้วยนะตัวเอง ติชมได้น้าาา
ความคิดเห็น