คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1
1
“จองกุก ซ้ายมือ เห้ยระวัง” เสียงทุ้มจากด้านข้างดังขึ้น จองกุกละสายตาจากเป้าหมายหันมาสนใจเกมตรงหน้าต่อ มือเรียวขยับคลิกเมาส์อย่างชำนาญสายตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายแอบหันไปมองเป้าหมายเดิมเป็นระยะๆ
เขาหยิบเบอร์เกอร์มากินอีกแล้ว
จองกุกอมยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเขินหรืออะไรแต่เป็นเพราะว่า พี่เขายังเหมือนเดิม เหมือนวันแรกที่เจอกันไม่มีอะไรเปลี่ยน
นอกจากสีผมที่เป็นสีน้ำตาลอ่อน ผิวเดิมที่ขาวกลายเป็นสีแทนหน่อยๆและใบหน้าที่หล่อเหลาขึ้น
นี่เหรอที่ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยน ?
สำหรับจองกุกแม้ 'พี่คนนั้น' รูปลักษณ์ภายนอกจะเปลี่ยนไปอย่างไร
ความรู้สึกของจองกุกก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
ตั้งแต่วันแรกที่เจอ
“มึงอย่าแจกดิวะ มาช่วยกันก่อน”
เป็นอีกครั้งที่เสียงทุ้มดึงสติจองกุกกลับคืนมา ใบหน้าหวานหันไปมองหน้าจอที่ตอนนี้ฉายภาพตัวเองโดนฝั่งตรงข้ามคิล
“เออ โทษที รอบนี้เอาจริงละ”
จองกุกหันหลับมามองหน้าจออีกครั้งก่อนจะเอาจริง จองกุกเริ่มไล่คิลฝั่งตรงข้ามทีละตัวจนด้านล่างซ้ายมีไฟขึ้นสีฟ้า
เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีทีมของเขาก็เข้ามายึดเอเรียของฝั่งตรงข้ามได้
VICTORY
“บอกแล้วอย่าบ่น” จองกุกทำหน้าเหนือใส่เพื่อนตัวเอง
จีมินที่เห็นได้แต่เบือนหน้าหนีพร้อมกับหัวเราะชอบใจกับความมั่นอกมั่นใจของคนตรงหน้าแต่สิ่งที่สังเกตได้อีกอย่างคือสายตาจองกุกที่มันมองเลยไหล่ตัวเองไป
“แล้วมึงมัวแต่มองอะไรอยู่วะ นี่ชวนกูมาเล่นเกมหรือมาเหล่หญิงกันแน่” นัยน์ตากลมโตหันมามองจีมินที่เริ่มจับผิดตัวเอง ถ้าจีมินรู้ว่าจองกุกชวนมาร้านเกมส์เพราะต้องการเจอ 'พี่คนนั้น' จีมินต้องบ่นอีกแน่ๆ
“ป่าววว” จองกุกตอบเสียงยาวพยักพะเยิดหน้าไปทางอื่นแต่มีหรือที่จีมินคนนี้จะไม่รู้นิสัยเพื่อนตัวเอง
“มึงอย่าโกหก กูรู้ว่ามึงมาหาพี่แทฮยอง”
ขาเรียวของจีมินถูกยกขึ้นมานั่งในท่าไขว่ห้างสบายๆราวกับรู้เรื่องนี้อยู่แล้วต่างกับจองกุกทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“อย่าบอกนะว่ามึงยังชอบพี่เขาอยู่”
จีมินถามออกมาเสียงเรียบๆ มือเล็กประสานกันไว้ที่หัวเข่าจ้องมองเพื่อนตัวเอง ร่างบางก้มหน้าแล้วเงียบไปสักพักหนึ่ง แค่เพียงไม่กี่อึดใจก่อนจะหันหน้ามามองเพื่อนตัวเล็กอีกครั้ง
“ก็นะ”
มุมปากจองกุกยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง
“ทำไงได้วะผ่านมาตั้งหลายปีกูไม่เห็นจะเลิกชอบพี่เขาได้สักที”
จีมินพยักหน้าเออออตามเพื่อนพลางจับคางครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ของเพื่อนตัวเองกับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น
“มึงชอบพี่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ตอนประถมปะ”
“เอ่อ นั่นแหละ” มือบางโบกไปมาตรงหน้าจีมิน พลางหันไปมองพี่ชายที่ตัวเองแอบชอบมานาน ‘พี่แทฮยอง’
“พี่เขายังเหมือนเดิมเลยวะ”
“แหงสิ ห้าปีละยังไม่เห็นมีการมีงานทำสักที” ตากลมโตหันไปมองจีมินอย่างแรง แต่จีมินก็หาได้สนใจไม่
“ก็มันจริงไหมละ ครั้งไหนๆ มึงก็เห็นพี่เขานั่งเล่นเกม จำไม่ได้เหรอที่ช่วงนั้นมึงคลั่งมากจนมานั่งเล่นเกมตามพี่เขาทั้งวัน”
จองกุกไม่ตอบเพราะสิ่งที่จีมินพูดถูกทั้งหมด
ห้าปีแล้วที่เขายังชอบพี่คนนี้ ห้าปีแล้วที่ยังคงคิดถึงและห่วงใยแม้ไม่รู้จักกันสักนิด
ห้าปีแล้วที่จองกุกคอยเฝ้ามองทุกช่วงชีวิตพี่เขาอย่างห่างๆ
เหมือนมันจะเกินจริงและบ้าบอไปหน่อยแต่ทั้งหมดคือสิ่งที่จองกุกเคยทำ
เวลาเราชอบใครสักคนเราก็อยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขานี่น่า
ชีวิตพี่แทฮยองก็ยังคงเหมือนเดิมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
ตอนนั้นพี่เขาเรียนอยู่มัธยมปลายปีสุดท้ายของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ส่วนจองกุกก็เรียนอยู่ประถมปลายโรงเรียนข้างๆกัน
ทุกวันหลังเลิกเรียนจองกุกจะเห็นพี่แทฮยองเดินผ่านโรงเรียนของจองกุกมารอที่ป้ายรถเมล์เดียวกันกับจองกุกประจำ
จองกุกเลยถือโอกาสแอบตามพี่แทฮยองไปอย่างเงียบๆแต่กลับพบว่าเราทั้งสองอยู่หมู่บ้านเดียว
ใกล้ๆหมู่บ้านของจองกุกจะมีร้านเกมอยู่หนึ่งร้าน พี่แทฮยองจะแวะเข้าไปเล่นเป็นประจำก่อนกลับบ้าน จองกุกก็ชอบเข้าไปเล่นพร้อมพี่แทฮยองเหมือนกัน พี่เขาจะชอบกินเบอร์เกอร์เนื้อกับน้ำโค้กที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ
น้ำโค้กสองสามกระป๋องสำหรับนั่งเล่นเกมสามชั่วโมง พอเล่นเสร็จพี่เขาก็กลับบ้านแต่บ้านพี่แทฮยองอยู่ใกล้กับร้านเกม ส่วนบ้านของจองกุกอยู่ถัดจากร้านเกมไปสองซอย บางครั้งจองกุกก็ต้องเดินกลับบ้านค่ำๆมืดๆจนโดนคุณแม่บ่นประจำ
เป็นแบบนี้จนกระทั่งพี่แทฮยองเรียนจบและมีแฟนอยู่ ตอนนั้นจองกุกรู้สึกเจ็บปวดมากเหมือนถูกขวานจามลงกลางอก
รู้สึกเสียใจและเจ็บใจในคราวเดียวกันที่อยู่ดีๆมีใครไม่รู้ชิงพี่แทฮยองไปจากตัวเอง
ถึงแม้เราสองคนจะไม่เคยรู้จักไม่เคยสนิทหรือไแม้แต่มองตากันด้วยซ้ำ
แต่ระยะเวลาที่จองกุกคอยเฝ้ามองพี่แทฮยองมันล้วนมีความหมายกับจองกุกทั้งสิ้น
หลังจากนั้นอีก 1 ปี พี่แทฮยองก็เลิกกับผู้หญิงคนนั้น เหมือนฝ่ายหญิงเป็นคนบอกเลิกเพราะทนกับนิสัยเดิมๆของพี่แทฮยองไม่ได้ ตอนนั้นจองกุกรู้สึกมีความหวังและกลับมาสดใสอีกครั้ง จนผ่านไปอีก 3 ปี จองกุกต้องย้ายไปเรียนมัธยมปลายในเมืองเพราะคุณแม่บอกว่า
'เรียนที่นู้นดีกว่าที่นี่ตั้งเยอะ ลูกของแม่จะได้เป็นตำรวจอย่างที่หวังไว้'
แต่คุณแม่จะรู้มั้ยว่าที่จองกุกหวังไว้
คือ พี่แทฮยองต่างหาก
ถ้าได้คบกันก็คงดี
จนระยะหลังๆ จองกุกก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าพี่แทฮยองจะเป็นอย่างไรบ้างเพราะมัวแต่ยุ่งกับการเรียนและการสอบ
“แล้วมึงว่าตอนนี้กูคลั่งอยู่ไหมวะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาแม้สายตาจะไม่ได้มองยังตัวของคนถามเลย จีมินกรอกตาพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ
“กูว่ามึงรู้คำตอบอยู่แล้วนะ”
“ยังไงวะ” ร่างบางหันมาสบตากับเพื่อน
มือเล็กของจีมินวางบนบ่าจองกุก ดวงตาเรียวเล็กมองลึกเข้าไปยังนัยน์ตากลมโตของคนตรงหน้า
“มึงจีบเลยตอนนี้แหละ กูว่ามึงพร้อมแล้ว ”
“เดี๋ยวๆ กูพร้อมตรงไหน กูยังต้องเรียนนะเว้ย มึงก็รู้ว่าสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยมันยาก”
“แหม แล้วคะแนนแกตอนนี้ดีตายแหละ”
จีมินผละมืออกจากไหล่คนตรงหน้าเอนหลังกับพนักพิงเก้าอี้
เชียร์ให้เพื่อนตัวเองจีบตั้งนานละมันก็ยังบอกว่ายังหาโอกาสไม่ได้
“เผื่อมึงจีบติด มึงเป็นแฟนกับพี่แทฮยองคะแนนมึงอาจดีขึ้นก็ได้”
“ไม่เกี่ยวมั้ง” ปากบางเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิดตากลมโตมองเพื่อนตัวเองที่ทำหน้ายุยงส่งเสริมสลับกับชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเสื้อสีเทาคนนั้น
เอาไงดี
“ลองก็ไม่เสียหาย
ให้มันรู้ไปสิว่าเพื่อนกูที่หน้าตาดีละเพอร์เฟ็คทุกอย่างยกเว้นสมองจะจีบไม่ติด”
มือเล็กผายมายังจองกุกพร้อมกับทำหน้าตาภาคภูมิใจในคำพูดของตัวเอง
แต่จองกุกกลับมองว่ากวนสิ้นดี
“มึงด่ากูโง่เหรอ” จองกุกมองค้อนไปที่จีมินที่ได้แต่หัวเราะแห้งๆ
“ล้อเล่นน่า จีบไปเลย มึงจะรอให้พี่เขาหายไปจากชีวิตมึงก่อนรึไงถึงจะเริ่มทำอะไรสักที”
“ก็จริง” สายตาจองกุกมองไปที่แทฮยองอีกรอบ
แต่คราวนี้ไม่ใช่สายตาพิศวาสเพียงอย่างเดียวแต่มันแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นบางอย่าง
บางอย่างที่ใจของจองกุกเรียกร้องมานาน
ยิ่งจ้องมองจองกุกยิ่งหลงใหลในตัวของผู้ชายคนนี้
ซึ่งนอกจากหน้าตาจองกุกก็ไม่เห็นว่าพี่เขาจะมีอะไรโดดเด่นขึ้นมาเลยแต่นั้นกลับยิ่งทำให้ดูน่าค้นหามากขึ้น
“มึง กลับเถอะ”
จีมินหยิบกระเป๋าตัวเองลุกขึ้นสะพายบ่าก่อนที่จองกุกจะทำตาม
“ไปรอข้างนอกก่อนนะเดี๋ยวตามไป”
จีมินพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป จองกุกหันซ้ายหันขวาหาตู้กดน้ำก่อนจะเจอมันใกล้ๆเคาท์เตอร์
ร่างบางเดินไปยังหน้าตู้กดน้ำสีเหลืองสดใส หยอดเหรียญลงไปพร้อมกับกดโค้กมาหนึ่งกระป๋อง
มือเย็นเฉียบจับกระป๋องโค้กกลับสั่นหน่อยๆ หัวใจที่เคยเต้นจังหวะปกติเริ่มเต้นระรัว อุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้นแม้ตอนนี้จะเป็นฤดูหนาวก็ตาม
แค่เอาไปให้จะสั่นอะไรเนี่ย
ร่างบางสูดอากาศเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความมั่นใจ
ขายาวเดินก้าวขาฉับๆไปที่เป้าหมาย ผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนที่นั่งอยู่ตรงนั้น
แต่พอสมองเจ้ากรรมกลับคิดว่า ‘แกทำบ้าอะไรเนี่ย’ สองเท้าก็พลันหยุดชะงัก
จองกุกขมวดคิ้ว ใบหน้าหวานเริ่มฉายแววกังวล ตอนนี้สมองกับหัวใจกำลังทะเลาะกันว่าจะทำในสิ่งที่หัวใจต้องการหรือสิ่งที่สมองสั่งการจากจิตใต้สำนึก ร่างบางยืนนิ่งใช้ความคิดอยู่สักพักแต่แล้วคำพูดของจีมินก็ลอยเข้ามาในหัว ‘แกจะรอให้พี่เขาหายไปจากชีวิตแกก่อนรึไงถึงจะเริ่มทำอะไรสักที’ จองกุกสับสนกับความคิดของตัวเองจนเผลอบีบกระป๋องโค้ก
ตากลมโตมองไปยังแทฮยองที่ยังเล่นเล่นเกมอยู่เหมือนเดิม
ซองเบอร์เกอร์ยังถูกทิ้งเกลื่อนหน้าโต๊ะคอม จองกุกมองพิจารณาใบหน้าด้านข้างของแทฮยอง
ผิวสีแทนน่าสัมผัส สันกรามได้รูปและสันจมูกที่โด่งรับกับใบหน้าเรียว แค่นี้จองกุกก็รู้สึกแพ้แล้ว
และจะรู้สึกแพ้มากกว่านี้ถ้าไม่ได้พี่เขามาเป็นแฟน
เมื่อจองกุกได้คำตอบขายาวก็เริ่มเดินต่อ เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดอยู่ข้างหลังแทฮยอง
ก่อนจะรวบรวมความกล้าที่มีวางกระป๋องโค้กไปบนโต๊ะคอมของคนตรงหน้า
ปึ๊ก
แทฮยองหันหน้ากลับมามองยังจองกุกที่มีสีหน้าเคอะเขินบวกกับพวงแก้มใสขึ้นเลือดฝาดเล็กน้อย
มือหนาถอดหูฟังอันใหญ่ออกพร้อมทำหน้าตางงงวย ดวงตาสีน้ำตาลทองของแทฮยองปะทะกับดวงตาสีดำกลมโต จองกุกถูกสายตาของแทฮยองตรึงไว้ชั่วขณะ
ปากสีพีชอ้าออกมาเล็กน้อย แม้สายตาที่แทฮยองใช้มองจองกุกจะไร้ซึ่งสิ่งใดๆนอกจากเครื่องหมายคำถามแต่จองกุกกลับชอบมัน
ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่ยอมเชื่อจีมินนะ
“ซะ ซะ ซะ ซื้อมาฝากครับ” น้ำเสียงจองกุกตะกุกตะกัก จากตอนแรกที่ความมั่นใจเต็มเปี่ยมกลับถูกพังทลายลงเพียงแค่สายตาคู่นั้นของแทฮยอง
“ขอบคุณครับ” เสียงนุ่มทุ้มของคนตรงหน้าตอบกลับมา
หัวใจจองกุกเต้นรัวแทบจะระเบิดออกจากอกจนจองกุกเผลอไอออกมาเล็กน้อย จากที่ใบหน้าหวานมีสีแดงระเรื่อตอนนี้มันกลับขึ้นสีแดงชัดเจนมาก จองกุกเริ่มรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวจึงยกมือมาปิดแก้มตัวเองแล้วรีบวิ่งออกไปจากร้าน
จีมินที่นั่งกินลูกอมจุ๊บปาจุ๊บอยู่หน้าร้านหันหน้าไปยังเสียงวิ่งที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
จนเจ้าของเสียงโผล่พ้นออกมาจากประตูร้าน ผมสีน้ำตาลอ่อนยังดูดีเหมือนเดิมแต่ต่างตรงมันกระเซิงเล็กน้อย
มือบางปิดแก้มของตัวเองทั้งสองข้างพร้อมกับหัวเราะออกมาเหมือนคนทำอะไรสักอย่างสำเร็จ
“เป็นไง” จีมินถามเสียงอู้อี้ มือเล็กเสยผมสีดำของตัวเองไปข้างหลังอย่างชิวๆ เขารู้อยู่แล้วแหละว่าต้องเป็นแบบนี้
เมื่อก่อนจีมินเห็นยิ้มสดใสของจองกุกที่ส่งมาให้ตัวเองก็กลับกลัวอยู่ลึกๆเพื่อนเขาออกจะหน้าตาดีขนาดนี้ใครเห็นใครก็ต้องชอบ
ต้องหวั่นไหว
แม้แต่ตัวจีมินเองบางทีก็แอบหวั่นไหวกับรอยยิ้มสดใสโชว์ฟันกระต่ายนั้น
บางทีก็อยากตบกระโหลกตัวเองสักสองทีให้เลิกคิดอะไรบ้าๆ
เพื่อนเว้ยเพื่อน !
“เกือบตาย”
คนตัวเล็กกว่าล้มตัวใส่จีมินพลางเอาหัวซบไหล่หลับตาพริ้ม รอยยิ้มยังคงฉายอยู่บนหน้าใส จีมินเห็นดังนั้นนึกหมั่นไส้ขยี้ผมเพื่อนตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง
“โถ่ พวกไก่อ่อน” ว่าแล้วจีมินเบือนหน้าหนีจากเส้นผมจองกุกที่มาแหย่จมูก
“แบบนี้ไม่อ่อนแล้ว
ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี” มือบางของจองกุกยกขึ้นพร้อมกับจีมินที่ยกมือเข้าไปทำท่าไฮไฟท์
คนบนไหล่ยังคงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ทำสิ่งที่ใจตัวเองต้องการมานาน
หลังจากวันแรกที่จองกุกเจอผู้ชายที่ชื่อว่า ‘แทฮยอง’ จองกุกก็คอยมาเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังบ่อยๆจนจีมินนึกสงสัยว่าทำไมเพื่อนของเขาคนนี้ไม่เข้าไปจีบเห็นปกติเมื่อชอบใครจะเข้าไปแบบไม่ลังเลแตกต่างจากคนนี้ที่จองกุกจะหลบๆซ่อนๆพยายามเก็บเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของผู้ชายคนนี้มานานหลายปีจนจีมินต้องคอยพูดให้เพื่อนตัวเองเดินหน้าจีบให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที แม้จีมินจะไม่ค่อยพอใจที่เพื่อนตัวเองรักจะไม่มีอนาคตแต่ก็อย่างว่าดูเหมือนจองกุกจะจริงจังกับคนนี้มากกว่าคนไหนๆที่ผ่านมา
“ถ้าได้เป็นแฟนกันกูจะแฉเรื่องของมึงให้พี่แทฮยองฟังหมดเลย” ไม่ว่าเปล่าจีมินพลันลุกขึ้นทิ้งให้จองกุกที่ทิ้งน้ำหนักใส่จีมินตอนแรกต้องลงไปนอนกองกับเก้าอี้ จองกุกมองไปยังเพื่อนตัวเองที่เริ่มถือกระเป๋าวิ่งหนีไป
“อย่าเชียวนะ !” ร่างบางตะโกนออกไปพลันวิ่งไล่หวังจะจับจีมินมาตีซะให้เข็ดแต่คนตัวเล็กกว่ากลับวิ่งนำไปไกลจนจองกุกเกือบตามไม่ทัน
หึ
“เด็กนั่นโตขึ้นเยอะเลย”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk : สวัสดีค่ะรีดเดอร์ผู้ที่เข้าหลงมาอ่านทุกท่าน (โฮะๆ) เรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรกที่ไรท์แต่งเลยค่ะ ภาษาอาจแปลกๆไปบ้าง ไม่ค่อยสละสลวยบ้าง ต้องขออภัยนะคะ รีดเดอร์ทุกคนสามารถคอมเมนต์ติชมได้ (ด้วยความสุภาพ) ไรท์จะได้เอาไปปรับปรุงและพัฒนาตัวเอง (อย่าด่าเค้าเลย TT)
อย่าลืมคอมเม้นต์กันด้วย งุ้ยย
ความคิดเห็น