คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 คนอย่างพวกเเกไม่มีค่าพอให้ฉันสู้ด้วยหรอก
คำเตือน!! เนื้อหาต่อไปนี้มีคำพูดที่รุนเเรง เเละมีคำพูดหรือการกระทำที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอ่านกันน่ะ.... อายุต่ำกว่า 20 ปีควรได้รับคำเเนะนำ
______________________________
หลายวันผ่านไป
ฮิคาริก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับชิโนะมากขึ้นทุกวัน เเต่ก็มีบางครั้งที่เค้าจะกลับไปนอนที่บ้านของตนเอง เพื่ออยู่ดูเเลมากิตามที่ยูจิโร่ได้ไหว้วานเค้าเอาไว้ เเต่เค้ากลับไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาที่เค้ากลับมานอนที่บ้าน ก็จะมีเด็กสาวที่เฝ้ารอเค้าตลอด พร้อมกับเป็นห่วงเค้าตลอด จนก่อเกิดเป็นความรักเล็กที่ก่อขึ้นภายในจิตใจของเด็กสาว ซึ่งเด็กสาวก็คือ มากิ นั้นเอง...
"ตรู้ดดด... ตรู้ดดด...."เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของฮิคาริก็สั่นขึ้น ที่หัวนอนของฮิคาริ
"ตู้ดด..!"ฮิคาริก็ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะกดรับโทรศัพท์
"{ไงเจ้าเพื่อนยาก..?}"เสียงอันทุ่มใหญ่ ดุจดังปีศาจกล่าวออกมาจากปลายสาย
"เข้าประเด็นเลยดีว่าน่ะฮันมะ ยูจิโร่?"ฮิคาริก็กล่าวตอบกับบุคลปลายสาย ที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง
ใช่เเล้วล่ะ บุคคลที่เป็นเจ้าของเสียงอันทุ่มใหญ่นั้น ก็คือ ฮันมะ ยูจิโร่ นั้นเอง...
"{ฉันเเค่อยากให้นายมาดูอะไรสนุกๆหน่อย ในวันนี้ที่**** รีบมาล่ะ... ฉันรอนายอยู่?}"
"ตู้ดดด!"ยูจิโร่กล่าวจบ ก็ตัดสายไปในทันที
ฮิคาริก็ได้เเต่ส่ายหัวกับเจ้าเพื่อนบ้าของตนเอง ก่อนจะเดินถือผ้าขนหนู เเล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำไป
ตัดมาที่ยูจิโร่ที่กำลังนั่งอยู่ในโรงเเรมเเห่งหนึ่ง ทีมีนักโทษประหารรัสเซียนั่งอยู่ข้างหน้าของเค้า พร้อมกับข้างหลังเก้าอี้ของเจ้านักโทษ ก็มีโคสุเอะที่ถูกถอดเสื้อผ้า จนเหลือเเค่ชุดชั้นใน พร้อมกับถูกมัดมือ มัดเท้าเอาไว้ (มังงะบากิภาคสอง ตอนที่92/ไรท์)
"ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ พ่อที่เป็นห่วงลูก กับลูกชายที่อ่อนเเอ??"ชีคอฟสกี้ หนึ่งในห้านักโทษว่ากล่าวอย่างขำขัน ก่อนจะมองไปที่ยูจิโร่ด้วยเเววตาผิดหวัง
"ถึงเเม้บากิที่โกรธจัดจะกระโจนมาที่นี้ ตอนนี้ก็เถอะ เเต่จะทำให้ฉันสนุกได้เต็มที่อยู่เหรอ?"ชีคอฟสกี้ก็พูดด้วยวาจาน่ากระทืบ ต่อหน่าชายที่เเกร่งที่สุดในโลกอย่างยูจิโร่
"....."ยูจิโร่ไม่กล่าวตอบอะไร เอาเเต่จ้องมองฟังชีคอฟสกี้บ่นไป
"ฉันชักไม่อยากสู้กับคนที่เป็รลูกสะเเล้วสิ เพราะคนที่เป็นพ่อ ที่ใครๆต่างก็ยอมรับ เเล้วขนานนามว่า "ชายที่เเข็งเเกร่งที่สุดในโลก" นั่งอยู่ต่อหน้าฉันเเล้วไม่ใช่เหรอ?"ชีคอฟสกี้ก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง ก่อนจะจ้องมองไปที่ยูจิโร่อย่างหาเรื่อง
"หึ... กรอด... เอาสิ มาเลย..?"ยูจิโร่ก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา พร้อมกับกัดฟันกรอด เเล้วจ้องมองไปที่ชีคอฟสกี้อย่างไม่เกรงกลัว
"ย้ากกก!!"หลังจาดเสียงของยูจิโร่ ชีคอฟสกี้ก็ง้างหมัดจนสุดเเขน เเล้วเล็งไปที่หน้าของยูจิโร่
"หมับบ! ครืดดด!"อยู่ๆก็มีมือของใครบางคน เข้ามากำข้อมือของชีคอฟสกี้ พร้อมกับออกเเรงบดขยี้เเขนของชีคอฟสกี้ไปด้วย จนชีคอฟสกี้เเสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา
"นี้เหรอออก้า ที่ว่าเรื่องสนุกๆหน่ะ?"เเละคนที่กำเเขนของชีคอฟสกี้ เอาไว้ก็คือฮิคารินั้นเอง
"มาช้าไปนิดนึงน่ะ เพื่อนยาก?"ยูจิโร่ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เเล้วยืนพูดคุยกับฮิคาริ
"ครืดด! อ้ากกกก!"ฮิคาริก็ออกเเรงบีบข้อมือของชีคอฟสกี้อีด จนชีคอฟสกี้ร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด
"หมับ! อย่าบีบเเรงสิพ่อหนุ่ม เดี๋ยวนักโทษของฉันจะเเขนงอเอาน่ะ...?"อยู่ๆก็มีมือของคนผิวสีมาจับที่ข้อมือของฮิคาริ พร้อมกับบอกกล่าวว่าชีคอฟสกี้เป็นนักโทษของตนเอง
"ไม่เจอกันนานเลยน่ะออก้า?"ชายคนนั้นก็หันไปทักทายกับยูจิโร่ อย่างเป็นกันเอง โดยที่เค้าก็ยังจับที่มือของฮิคาริไม่ปล่อยเลย
"ไงอันเชน?"ยูจิโร่ก็กล่าวทักทายสั้นๆเท่านั้น
เเละคนที่จจับเเขนฮิคาริไว้อยู่ก็คือ ชายที่เเข็งเเกร่งที่สุดในอเมริกา ชื่อของเค้าก็คือ บิสเกต โอลิเวอ
"นี้อันเชน ถ้ายังไม่ปล่อยมือจากชายคนนั้น ก็ระวังปลิวไปโดยไม่รู้ตัวน่ะ?"ยูจิโร่ก็กล่าวเตือนกับโอลิเวอเล็กน้อย ก่อรจะถอยออกมานั่งที่โซฟาดังเดิม
"หืมม..?"โอลิเวอก็งวยงงทันที จากคำพูดของยูจิโร่
"พรึ่บบบ!! ฟ้าววววว!!"ยังไม่ทันที่โอลิเวอจะทันได้คิดอะไร ก็ถูกฮิคาริเหวี่ยงด้วยเเขนข้างเดียว พร้อมกับมือของชีคอฟสกี้ที่ฮิคาริบีบกำอยู่ ก็ถูกเหวี่ยงไปด้วย
"เหวออ!!"
"หือออ..!!
ทั้งสองคนก็ร้องอุทานออกมา เพราะเเรงเหวี่ยงที่คว้างพวกเค้าออกมา เป็นความเร็ว45กิโลเมตรต่อชั่วโมง เเล้วสิ่งที่ขวางข้าหน้าของพวกเค้าอยู่ก็คือกำเเพงหนา
"ตู้มมมม!!"ทั้งสองคนที่ถูกเหวี่ยง ก็กระเเทกเข้ากำเเพงอย่างจัง จนตัวของทั้งสองคนทะลุกำเเพงกันออกไป
"หึ... ฉันบอกเเกเเล้วอันเชน?"ยูจิโร่ก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจลงมือกินกาเเฟร้อนในเเก้วข้างหน้าตนเองอย่างหน้าตาเฉย
"นี้ยูจิโร่ ชายคนนั้นชื่อโอริเวอเหรอ?"ฮิคาริกสบัดฝฝุ่นที่ติดกับมือออก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับยูจิโร่เเล้วชี้ไปที่โอริเวอ ที่กำลังลุกออกมาจากกำเเพง
"เป็นเเค่คนรู้จักก็เท่านั้นเอง..?"
"คุณฮิคาริซังค่ะ... ชะ..ช่วยหนูด้วย!?"โคสุเอะที่เห็นฮิคาริก็ได้ขอความช่วยเหลือจากฮิคาริ
"ฟู่ว~ นายเนี้ยน่าชอบทำให้บากิโมโหอยู่เรื่อยเลย"ฮิคาริก็พ่นควันบุหรี่ออกมา โดยไมได้สนใจใยดีโคสุเอะเลย
"ก็...เเค่อยากสร้างโมเมนท์ความรักให้หมอนั้นสักหน่อยนี้น่า?"
"โมเมนท์ความรักบ้านเอ็งสิฟร่ะ พ่อคนไหนเค้าอยากทำเเบบนี้กันว่ะห้ะ?"ฮิคาริก็ถึงกับกุมขมับกับคำตอบของยูจิโร่ทันที
"เอ๋? ปกติครอบครัวธรรมดาไม่ทำเเบบนี้หรอกเหรอ?"ยูจิโร่ก็เอียงคองงเล็กน้อย
"เเรงเยอะใช้ได้เหมือนกันนี้ว่าพ่อหนุ่ม"โอริเวอได้เดินออกมาจากกำเเพง พร้อมกับเช็ดเลือดที่ไหลออกจากจมูกออก เเล้วจ้องไปที่เเผ่นหลังของฮิคาริ
"เห~~ ตาเเก่คนนี้ใช้ได้น่ะ"ฮิคาริก็ได้เเต่งงเล็กน้อย ที่โอริเวอรอดมาได้ ถ้าเป็นคนธรรมดาล่ะก็ก็คงจะตายไปเเล้ว
"พรึ่บบบ! ครืดด!"โอริเวอก็จับไปที่ไหล่ของฮิคาริ พร้อมกับออกเเรงบีบจนสุดเเรง จนเส้นเลือดขึ้นที่มือของโอริเวอ
"โอ้ ขอบใจน่ะลุงที่นวดไหล่ให้ เสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะให้ทิปเป็นพิเศษเลย.."เเต่ฮิคาริกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยเเม้เเต่น้อย เเถมเค้ายังคิดเเค่ว่าการบีบไหล่นี้ เป็นเเค่การนวดไหล่เท่านั้น
"ฮ่าฮ่าฮ่า! ตลกชะมัดเลยฮิคาริ มุกนี้ฉันให้ผ่านว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!!"ยูจิโร่ก็ระเบิดหัวเราะออกมา อย่างตลกขบขัน
"หน็อยยเเก เจ้ายูจิโร่!!"เมื่อโอริเวอได้ยินเสียงหัวเราะอันเย้ยยัน ก็ระเบิดควาทโกรธออกมา ก่อนจะง้างหมัดจนสุดเเรง เเล้วพุ่งเข้าหายูจิโร่ทันที
"ผลั่วว!!!"ยังไม่ทันที่โอริเวอจะได้ทำอะไรยูจิโร่ ก็ถูกลูกเตะก้านคอจากฮิคาริเสียก่อน
"ตู้มมม!"โอริเวอที่โดรลูกเตะก็ปลิวไปโดนกับกำเเพงทันที
"เอื้อกก!"โอริเวอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บทันที
"เป็นลูกเตะที่สวยมาก เจ้าเพื่อนยาก"ยูจิโร่ก็ชื่นชมเพื่อนรักของตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปทางฮิคาริ เเล้วทำท่าเเปะมือกัน
"เเป๊ะ! เรื่องนี้มันเเน่นอนอยู่เเล้ว"ฮิคาริก็เเปะมือยูจิโร่ทันที
"ดีใจกันเสร็จรึยังล่ะ...."ชีคอฟสกี้ที่ยืนดูอยู่นาน ก็เกิดอาการโมโห พร้อมกับเส้นเลือดปูดบวมขึ้นที่ข้างหัว เพื่อบางบอกว่าเค้ากำลังโกรธจัดๆ
"เอิ่ม...ถ้าจำไม่ผิด นายชื่อชีคอฟสกี้คุงใช่รึเปล่าน่ะ?"ฮิคาริก็หันมาทางชีคอฟสกี้ พร้อมกับทำท่าครุ่นคิดอย่างกวนโอ้ย
"กรอด...เเก!"ชีคอฟสกี้ก็กัดฟันกรอด กับท่าทางสุดกวนตีนของฮิคาริ
"ชีคอฟสกี้... ดูเหมือนว่าเราต้องร่วมมือกันกำจัดเจ้าหนุ่มนั้นเเล้วสิ"โอริเวอที่เพิ่งลุกขึ้นได้ จากลูกเตะของฮิคาริก็มายืนข้างๆกับชีคอฟสกี้ เเล้วจ้องไปที่ฮิคาริ
"ได้เลยมิสเตอร์อันเชน.."ชีคอฟสกี้ก็จ้องมองไปที่ฮิคาริทั้งคู่
"ครืดดด!!"รังศีอำมหิตฆ่าฟันของทั้งสองพวงพุ่งออกมา จนเกิดเป็นออร่าขนาดใหญ่ที่คลอบคลุมทั้งสอง
"นี้... ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนึงกับพวกเเกน่ะ!?"ฮิคาริก็ลุกขึ้นมา ก่อนจะจ้องไปที่ทั้งสองคนอย่างเหย่อหยิ่ง
"คนอย่างพวกเเกไม่มีค่าพอให้ฉันสู้หรอก!?"เมื่อกล่าวจบ ฮิคาริก็ปลดปล่อยออร่าจิตสังหารอันเข้มข้นออกมา
"ครืดดดดดดดดด!!!!!"จิตสังหารอันอำมหิตพวงพุ่งออกมาจากฮิคาริ อย่างมหาศาลจนสามารถกลบจิตสังหารของทั้สองคนนั้นไปในพริบตา!
"!!!"ยูจิโร่ถึงกับเหงื่อตก เพราะออร่าที่เเผ่ออกมานั้น มันทำให้เค้าได้รับรู้ถึงความห่างชั้นของความเเข็งเเกร่ง ระหว่างตนเอง กับฮิคาริเเล้ว...
"!!!!!"
"!!!!!!!"
ส่วนทางสองคนนั้นก็ถึงกับเกิดความหวาดกลัวต่อฮิคาริ เพราะออร่าเเละจิตสังหารที่เเผ่ออกมา มันช่างเป็นอะไรที่เค้าสองคนไม่มีทางเอื้อมถึงเเน่ๆ
"หนาว...จัง"ส่วนโคสุเอะก็เกิดอาการหนาวสั่น พร้อมร่างกายของเธอที่เริ่มสั่นเทาอย่างเเปลกประหลาด
"ปังงง!!!"เเต่เเล้วก็มีเด็กหนุ่มถีบประตูออกมา พร้อมกับวิ่งเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกหนึ่งคน ซึ่งเด็กหนุ่มคนนั้นก็คือบากินั้นเอง
ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ผู้มาใหม่เเทน ส่วนฮิคาริก็ปลดจิตสังหารออก ก่อนจะไปนั่งข้างๆกับยูจิโร่ เเบบเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น
"บากิคุง!"โคสุเอะที่เห็นหน้าบากิที่นี้ก็น้ำตาซึมทันที
"คะ...โคสุเอะจัง"บากิพูดอย่างเหม่อลอย เมื่อได้เห็นสภาพของโคสุเอะที่ถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมด
"พวกเเกห้ามไปไหนทั้งนั้น!!!!"บากิก็ระเบิดความโกรธออกมา ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาชีคอฟสกี้
เเละก็เป็นไปตามอนิเมะ หรือมังงะที่บากิต่อยพลักทำให้ชีคอฟสกี้กระเด็นลงไปบนตึกสูงเเห่งนี้ ก่อนที่ชีคอฟสกี้จะปีนขึ้นมาบนตึกได้ เเล้วเริ่มการต่อสู้ยกที่สอง
"เห้อ... นี้เหรอที่ว่าสนุกหน่ะฮันมะ?"ฮิคาริก็หันไปคุยกับยูจิโร่ ที่กำลังนั่งดูการต่อสู้ระหว่างชีคอฟสกี้ เเละบากิอยู่
"นี้เเหล่ะสิ่งที่สนุก"ยูจิโร่ก็ใจจดใจจ่อกับการต่อสู้นี้ โดยเฉพาะ
"งั้นฉันกลับก่อนล่ะ... เเล้วค่อยเจอกันอีกน่ะยูจิโร่"ฮิคาริกล่าวจบ ก็เดินไปที่ประตูหน้าห้องทันที เเล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องนี้ไปในทันที
'หมอนั้นเเข็งเเกร่งขึ้นมากจริงๆ'ยูจิโร่คิดในใจ ในขณะที่มองไปที่เเผ่นหลังของฮิคาริเดินออกจากห้องไป
หลายวันถัดไป
/ฮิคาริพาร์ท/
"เห้อ.."ผมถอนใจเป็นรอบที่ล้าน เพราะผมรู้สึกเบื่อหน่ายไม่มีอะไรจะทำเเล้วในตอนนี้ เเละการที่จะหาคู่ต่อสู้ที่สูสีกับผมนั้น ก็จะมีเเต่ยูจิโร่ ส่วนที่เหลือมันก็พวกปลายเเถว...
ผมเดินตามตามทางไปเรื่อยๆ จนฉุกคิดได้ว่าวันนี้มากิจะให้ผมไปรับเธอที่โรงเรียน พักหลังๆมานี้เธอค่อนข้างจะอยู่ติดกับผมมาก ส่วนเหตุผลที่เธอชอบที่จะอยู่ไกล้ผม ผมก็พอจะเดาได้อยู่หรอก ทั้งท่าทางเขินอายที่เมื่ออยู่กับผม เเค่นี้ก็พอเดาได้เเล้วเเหล่ะว่าเธอชอบผม ก็น่ะ...ผมไม่ใช่ผู้ชายโง่ๆเซ่อๆที่ไม่รู้ใจหญิงสาว... อีกอย่างผมก็ไม่ว่าอะไรเธออยู่เเล้ว
ผมเดินมาถึงที่ข้างหน้าโรงเรียนเเล้ว ทุกคนต่างก็จับตามองมาที่ผมทั้งนั้น เเต่ส่วนใหญ่จะเป็นหญิงสาวที่มองมาที่ผม...
ผมก็ยืนรอสักพัก ก็มีเด็กสาวนักเรียนผมสีเเดงเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับผองเพื่อนของเธอเอง เธอก็คือมากินั้นเองเเหล่ะ..
"คุณฮิคาริซัง~ ขอโทษที่ให้รอน่ะคะ"มากิก็ฉีกยิ้มกว้างให้กับผม ก่อนจะโบกมือลาเพื่อนของเธอเอง
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็เพิ่งมาถึงเอง"
เราทั้งสองคนสนทนากันเพียงสั้นๆ ก่อนที่เราทั้งสองจะเดินออกไปจากโรงเรียน ก่อนจะมีคนสะกดรอยตามผมมา โดยที่มากิยังไม่ทันได้รู้ตัวเลย
"พรึ้บบบ!"เป็นไปอย่างที่ผมคาด คนที่สะกดรอยตามผมมาก็เข้ามาล็อกคอของมากิเอาไว้ พร้อมกับเอามือปิดปากของเธอเอาไว้
"อื้ิอ! อื้อ!"เสียงของมากิก็ร้องอู้อี้ออกมา จาการถูกปิดปาก
"ไหนดูสิพ่อคนเก่ง ถ้าเจอสถาณะการณ์อย่างนี้เเกจะทำยังไง?"???
เเละคนที่ทำอย่างนี้ได้ก็มีเเค่คนเดียว ซึ่งก็คือไอโง่ชีคอฟสกี้นั้นเอง... เเละผมก็สังเกตุเห็นยูจิโร่ที่เเสดงสีหน้าโกรธจัด อยู่ที่ข้างหลังของชีคอฟสกี้
"เห้อ...ปล่อยเธอส่ะ ก่อนที่คนข้างหลังจะฆ่าเเกก่อน?"
"ปล่อยมือสกรปกนั้นออกจากลูกสาวชั้นส่ะ!!"เสียงตะโกนของยูจิโร่ตะโกนออกมา พร้อมกับท่าทางของเค้าที่กำลังโกรธมากๆ
"ยะ...ยูจิโร่เเกมาได้ยังไง?"ชีคอฟสกี้เมื่อเจอกับยูจิโร่ก็เกิดอาการกลัวขึ้นมา พร้อมกับปล่อยมือออกจากมากิออกไป โดยที่เค้าไม่รู้ตัว
"ฮึก...หือ.."มากิก็รีบวิ่งมากอดผมทันที พร้อมกับร้องไห้ออกมา เมื่อเธอหลุดออกจากเงื้อมมือของชีคอฟสกี้ได้
"ไม่ต้องห่วงน่ะมากิเธอปลอดภัยเเล้ว"ผมพูดเพื่อปลอบโยนเธอ ก่อนจะเอามือลูบที่หัวของเธอเพื่อปลอบใจเธออีก
"พรึ่บบ!"ผมอุ้มร่างอันบอบบางของมากิมาโอบตรงไหล่ของผม ด้วยเเขนข้างซ้ายข้างเดียว ก่อนจะเดินไปเพชิญหน้ากับชีคอฟสกี้ทั้งอย่างนี้เลย
"หลบไปยูจิโร่ ศึกนี้มันเป็นของกู"ผมพูดไปทั้งเเบบนั้น พร้อมกับกำหมัดข้างขวาของผมไว้เเน่น จนเส้นเลือดปูดบวมขึ้นมา
"หึ! ครั้งนี้เเค่ครั้งเดียวน่ะไอเพื่อนยาก"ยูจิโร่ก็สบัดหน้าหนี ก่อนจะเดินหันหลังกลับไป
"อ่า..."ผมตอบหมอนั้นไปเเบบนั้น ก่อนจะมองเเผ่นหลังของหมอนั้นเดินจากผมไป
"กะ...เเกจะสู้กับฉันทั้งเเบบนั้นนี้น่ะ ไม่ขำเกินไปหน่อยเหรอ ฮ่าๆ"ชีคอฟสกี้ที่เห็นผม ก็หัวเราะออกมา ก่อนจะวิ่งพุ่งออกมาหาผม
"ฟึ้บบ! ฟึ่บบ!"หมอนั้นรัวหมัดใส่ผมสองหมัด เเต่ผมก็หลบหมัดนั้นได้อย่างง่ายดาย ส่วนชีคอฟสกี้พร้อมกับตั้งท่าจะถีบผมอีกครั้ง
"ฟิ้ววว~ ฟับบ!!"เท้าของชีคอฟสกี้กำลังลอยมาที่ใบหน้าของผม เเต่ผมก็จับเท้าข้างนั้นเอาไว้ได้ก่อน พร้อมกับออกเเรงบีบข้อเท้าของหมอนั้นอย่างรุนเเรง
"อ้ากกกก!!"ชีคอฟสกี้ก็ร้องครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
"หวืดดด! ฟิ้วววว!"ผมก็เหวี่ยงขาของหมอนั้นขึ้นฟ้า ก่อนที่ตัวของหมอนั้นจะลอยขึ้นฟ้าตามขาของมัน ด้วยเเขนข้างเดียวของผม
"เหวอ!"ชีคอฟสกี้ก็ร้องเหวอออกมา เพราะถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนฟ้าถึงประมาณตึก 7 ชั้น เเล้วก็กำลังร่วงล่นลงมาที่ตรงผม
"ฟู่วว~"ผมเป่าลมออกมาจากปากเพื่อทำสมาธิ ก่อนจะตั้งท่าง้างหมัดจนถึงพื้น เเล้วรอให้ชีคอฟสกี้ร่วงลงมาถึงระยะที่ผมจะโจมตี
"เหวอออ!!"ยังไม่ทันใดชีคอฟสกี้ก็ร่วงลงมาถึงระยะโจมตีของผมพอดี ผมจึงปล่อยหมัดที่สามารถทำให้เเผ่นหลังอสูรอย่างยูจิโร่เคยโคม่ามาก่อน พุ่งเข้าใส่ที่ท้องของชีคอฟสกี้อย่างจัง!
"ตู้มมมมม! พรุ้!!"เสียงเเรกคือหมัดของผมต่อยเข้าที่ท้องของชีคอฟสกี้อย่างสุดเเรง เสียงที่สองก็คือหมัดของผมพุ่งทะลุท้องของชีคอฟสกี้ไปเเล้ว
"อ้วววกกก!!"ชีคอฟสกี้ก็กระอักเลือดออกมาคำโต โดยที่ตัวของมันได้หยุดค้างที่หมัดของผม
"ตุ้บบ!"ผมก็สบัดร่างของชีคอฟสกี้ลงไปที่พื้น ก่อนสะบัดเลือดออกจากมือของผม เเล้วก้มลงไปมองมันด้วยสีหน้าสมเพช
"กะ....เเก...มัน..ไม่ใช่คน..."เสียงชีคอฟสกี้กล่าวออกมาอย่างติดๆขัดๆ
"เห..ยังพูดได้อีกเหรอ?"ผมก็ก้มลงไปหามัน ก่อนจะเอามือไปล้วงเครื่องในของมัน ก่อนจะจับเข้าที่หัวใจของมันที่กำลังเต้นช้าลง
"อั้คค! เเค่กก เเค่กก!"ชีคอฟสกี้ก็ไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ก่อนจะจ้องมองมาที่ใบหน้าของผมอย่างหมดเรี้ยวเเรง
"มีอะไรจะสั่งเสียมั้ย?"ผมพูด พร้อมกับเตรียมจะกระชากหัวใจของมันออกมาทันทีหลังจากที่มันพูดจบ
"ฉัน...เเพ้เเล้ว.."
"ซวกกกกก!!!"เมื่อมันกล่าวจบ ผมก็กระฉากหัวใจของมันออกมาสดๆ ก่อนที่หมอนั้นจะหลับตา เเล้วค่อยๆตายไป
"ถือส่ะว่าเป็นของฝากเจ้าเเบล็คล่ะกันน่ะ(เสือดำของฮิคาริที่เลี้ยงไว้ที่เเก็งค์ฮานายาม่า)"ผมพูดจบก็เดินจากไปพร้อมกับหัวใจของหมอนั้น โดยปล่อยให้เจ้านั้นนอนตายอยู่ตรงนั้นเเหล่ะ
ผมก็เดินออกมา จนมาถึงที่บ้านของผม โดยที่ผมอุ้มร่างอันหลับไหลของมากิ ที่ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน ลงที่เตียงของเธอ ก่อนจะยืนมองใบหน้าที่สุดเเสนจะจิ้มลิ้มของเธอ
"จะว่าไปเธอก็น่ารักเหมือนกันน่ะ?"ผมพูดจบ ก็ก้าวขาออกจากห้องของเธอไป โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าเธอได้ยินในสิ่งที่ผมพูดอยู่
.
.
.
.
.
.
"น่ารักเหรอ...>\\\\<"มากิที่เเกล้งหลับ ก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับหน้าเเดงเขินอาย
____________จบตอนนน
อ่านเเล้วงงๆกันมั้ยอ่ะ ช่วยบอกหน่อยน่ะ เพราะเราที่เเต่งเองก็ยังงงๆอยู่เหมือนกัน5555
ความคิดเห็น