สปายxแฟมมิลี่

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6

เวทมนตร์: ปฏิกิริยาใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับการใช้มานาเพื่อสร้างผลบางอย่าง โดยมักจะขัดต่อกฎของฟิสิกส์ที่ไม่ใช่เวทมนตร์

หลายๆ คนรู้ดีถึงความสามารถของมัน และส่วนใหญ่รู้ว่ามันมีอยู่ เวทมนตร์ท้าทายตรรกะและเหตุผลพื้นฐานอย่างน้อยก็ในระดับผิวเผิน ยิ่งมีเวทมนตร์มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งสามารถบิดเบือนกฎแห่งความเป็นจริงได้ตามต้องการมากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะการควบคุมความโกลาหลของเวทมนตร์และมานาต้องใช้สูตรที่ซับซ้อนและแม่นยำ สำหรับใครก็ตามนอกเหนือจากอัจฉริยะที่จะมีโอกาสได้พยายามทำเช่นนั้น พวกเขาจะต้องมีอุปกรณ์คำนวณเพื่อจัดการกับข้อมูลจำนวนมากที่จำเป็น

เวทมนตร์และมานาไม่ได้ถูกผูกมัดด้วยกฎฟิสิกส์เดียวกันกับสสารปกติ และเพราะเหตุนี้มันจึงวุ่นวาย แทบจะสุ่มในบางครั้ง และที่สำคัญที่สุดคืออ่อนไหวอย่างมาก พลังมานาที่ไม่แน่นอนและรุนแรงเพียงพอที่จะทำให้เวทมนตร์เกือบทั้งหมดในระยะหนึ่งหยุดทำงานหากมันอ่อนแอพอ และมานาที่แรงกว่านั้นจะถูกทำให้พิการหรือมึนงง และสำหรับเครื่องตรวจจับเวทมนตร์ที่ออกแบบมาเพื่อตรวจจับแม้แต่ร่องรอยของเวทมนตร์ที่เล็กน้อยที่สุด พัลส์ที่มากพอที่จะทำให้มันหยุดทำงานอย่างสมบูรณ์ชั่วขณะ หากไม่ถึงขั้นไหม้หมดทั้งตัว ซึ่งต้องรีบูตหรือเปลี่ยนใหม่

แน่นอนว่า ระยะที่สามารถปิดใช้งานอุปกรณ์เวทย์มนตร์ได้นั้นมีอยู่จำกัด และบ่อยครั้งที่การพยายามปิดใช้งานอุปกรณ์หนึ่งเพียงเท่านั้นก็จะทำให้มีอุปกรณ์อีกชิ้นหนึ่งที่อยู่นอกระยะตรวจจับคุณได้ ดังนั้น จึงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำงานด้านการจารกรรมหรือการวิจัยเวทย์มนตร์ที่ละเอียดอ่อน 

แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากพัลส์นั้นมีขนาดใหญ่เกินไป และระยะที่ทำให้เครื่องตรวจจับเวทมนตร์ไม่สามารถตรวจจับได้นั้นกว้างมาก จนสิ่งใดก็ตามที่ ยัง สามารถตรวจจับลายเซ็นเวทมนตร์ได้นั้นอยู่ไกลเกินไปจนไม่สามารถตรวจจับแหล่งที่มาที่แน่นอนได้ แม้แต่เมื่อทำการวัดแบบสามเหลี่ยม?

คำถามดังกล่าวได้ผุดขึ้นมาในใจของออสทาเนียทั้งหมด ทันใดนั้น พลังเวทย์มนตร์ขนาดยักษ์ก็ได้ทำให้เครื่องมือตรวจจับเวทย์มนตร์ส่วนใหญ่ในเมืองหลวงเบอร์ลินท์ทั้งหมดหยุดทำงาน สิ่งที่น่าสับสนยิ่งกว่าก็คือ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ตั้งใจ เซ็นเซอร์เพียงไม่กี่ตัวที่รับสัญญาณจากภายนอกเมืองหลวงเองนั้นดูเหมือนจะไม่ได้แสดงถึงสูตรที่ใช้เพื่อปิดการใช้งานเทคโนโลยี แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนพลังเวทย์มนตร์ที่พุ่งพล่านขึ้นมาอย่างสุ่ม วุ่นวายและควบคุมไม่ได้ แม้แต่หน่วยสืบราชการลับจากต่างประเทศก็ยังไม่ทำเช่นนี้เนื่องจากมีค่าใช้จ่ายสูงและไม่สามารถทำได้ตามทฤษฎี

ทุกคนต่างก็มีทฤษฎีของตัวเอง และมีผู้เสนอแนวคิดเพียงไม่กี่คน WISE ดูเหมือนจะมั่นใจในตัว SNAKE ซึ่งเป็นองค์กรที่มุ่งมั่นที่จะพัฒนาเวทมนตร์ด้วย วิธีการ ต่างๆที่เป็นไปได้ ว่าเป็นผู้ร้ายหลัก แต่น่าเสียดายสำหรับ WISE SNAKE ทำได้สมกับชื่อของมันและเป็นที่รู้กันดีว่าติดตามตัวได้ยาก มีผู้ร้ายที่เป็นไปได้อีกไม่กี่คน แต่โอกาสที่พวกเขาจะมีทรัพยากรและความสามารถด้านเวทมนตร์ในการทำสิ่งนี้ดูไม่น่าจะเกิดขึ้น 

ครั้งสุดท้ายที่เกิดเหตุการณ์ไฟฟ้าดับแบบนี้คือเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว และสาเหตุที่แท้จริงคือการระเบิดครั้งใหญ่ที่โรงงานแห่งหนึ่ง ซึ่งภายหลังพบว่าเป็นสำนักงานใหญ่หลักของ SNAKE หลังจากการสืบสวน เชื่อกันว่าการระเบิดครั้งนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ SNAKE ล่มสลาย แต่ถ้าหากเกิดการระเบิดอีกครั้ง... บางทีพวกเขาอาจไม่ได้อยู่เฉยๆ เหมือนอย่างที่หวังไว้

อย่างไรก็ตาม WISE ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม้แต่รัฐบาลของ Ostania เองก็ไม่ทราบถึงแหล่งที่มาของกระแสไฟฟ้าที่พุ่งสูงขึ้น เมื่อเซ็นเซอร์ของพวกเขาถูกถอดออกไปในการระเบิดครั้งนี้ พวกเขาก็มีเบาะแสเพียงเล็กน้อยว่ามันคืออะไรกันแน่ มันเป็นความตั้งใจหรือไม่ เป็นอุบัติเหตุหรือไม่ เป็นการโจมตีของ WISE หรือไม่ การขาดกิจกรรมจากองค์กรต่างๆ ที่พวกเขาจับตาดูดูเหมือนจะบ่งบอกเป็นนัยว่ามันไม่ใช่ พวกเขาคงจะรีบเร่งใช้ประโยชน์จากความโกลาหลนี้ โดยไม่ดำเนินการในลักษณะเดียวกับที่พวกเขาทำอยู่ ในกรณีเช่นนี้ อะไรกันแน่ที่ทำให้เกิดไฟฟ้าดับได้ และใครหรืออะไรอยู่เบื้องหลัง

อย่างไรก็ตาม ยอร์มีคำตอบ แม้ว่าเธอจะไม่รู้คำถามนั้นก็ตาม เธอไม่รู้ขอบเขตที่แท้จริงของการพุ่งทะยาน เธอเป็นนักฆ่า เธอได้รับแจ้งเพียงสิ่งที่เธอจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเป้าหมายของเธอเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น การหยุดชะงักอันน่ามหัศจรรย์ในระดับเมืองไม่ได้อยู่ในพื้นฐานความจำเป็นต้องรู้สำหรับเธอ แต่เป็นสำหรับหัวหน้าของหัวหน้าของเธอมากกว่า

แม้ว่าเธออาจเข้าใจขอบเขตเต็มรูปแบบของกระแสน้ำหากเธออยู่ห่างออกไปเพียงพอ แต่การยืนห่างจากจุดกำเนิดเพียงไม่กี่ฟุตไม่ได้ทำให้เธอมีโอกาสมากนักที่จะรู้ว่ากระแสน้ำไปไกลแค่ไหน แต่รู้เพียงว่ามันเกิดขึ้นแล้ว

แม้ว่า Yor อาจไม่รู้ถึงปัญหานี้ และเมื่อ Ostania พยายามปกปิดเรื่องนี้ไว้ใต้พรม เธออาจไม่มีวันเรียนรู้เลย แต่เธอก็รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดปัญหา: Tanya

เด็กสาวปล่อยให้ความรู้สึกควบคุมมานาของเธอ และมันได้พุ่งออกมาเป็นพลังเวทย์มนตร์ที่พุ่งออกมาอย่างกะทันหัน นักฆ่าที่ผ่านการฝึกฝนอย่างเธอรู้วิธีที่จะซ่อนเจตนาฆ่าของเธอ แต่เด็กสาวอย่างทันย่ากลับไม่ทำอย่างชัดเจน ด้วยอัญมณีการคำนวณที่ควรจะดูแปลกประหลาดจากอดีตแม่ของเธอ ทำให้ยอร์เข้าใจชัดเจนว่าทันย่าเกิดมาพร้อมกับพลังเวทย์มนตร์ที่สืบทอดมา และมีพลังเวทย์มนตร์มหาศาลด้วย

เธอไม่รู้เรื่องหลายๆ อย่างในออสทาเนีย แต่ชะตากรรมของเด็กที่มีเวทมนตร์ส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น ตั้งแต่สงครามตะวันออก-ตะวันตกครั้งที่สอง เด็กที่มีทักษะเวทมนตร์มักจะกลายเป็น "ประโยชน์" ของรัฐ แม้ว่ารายละเอียดเกี่ยวกับวิธีการและสถานที่จะแตกต่างกันไปตามความสามารถเวทมนตร์ของเด็กและผลประโยชน์ของรัฐเมื่อพวกเขาถูกจับไป แต่เด็กส่วนใหญ่ไม่เคยได้ชีวิตที่เรียบง่ายเหมือนอย่างเคยกลับคืนมา 

ยอร์โชคดีที่ไม่เพียงแต่เธอเกิดมาพร้อมกับมานาจำนวนมากเป็นพิเศษ โดยอยู่ในอันดับเกือบ 5.0 เท่านั้น แต่เธอยังพบวิธีที่จะหลีกเลี่ยงชะตากรรมที่เลวร้ายที่สุดของนักเวทย์ส่วนใหญ่อีกด้วย เธอรอดพ้นจากค่ายฝึกที่นำนักเวทย์ไปสู่แนวหน้า และเธอรอดพ้นจากชะตากรรมใดๆ ที่รอผู้ที่ถูกส่งไปที่ห้องแล็ปอยู่ แต่แทนที่เธอจะลงเอยที่การ์เดน ซึ่งเธอได้กลายเป็นนักฆ่า อย่างน้อยก็ดีกว่าสิ่งที่เธอได้รวบรวมจากเศษซากในภารกิจก่อนหน้านี้เกี่ยวกับสองภารกิจแรก

ตั้งแต่นั้นมา ออสทาเนียก็ไม่เคยหยุด "รับสมัคร" เด็กที่เกิดจากความผูกพันกับเวทมนตร์ แม้ว่ายอร์จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาก็ตาม หากเธอต้องเดา เด็กๆ ส่วนใหญ่ถูกส่งไปอบรมและปลูกฝังทักษะสำหรับการรับราชการทหารในฐานะเบี้ยที่มีค่าสูง แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่พบว่าตัวเองอยู่ในองค์กรเช่นการ์เดนเช่นเดียวกับเธอเอง

Ostania มีผู้ใช้เวทมนตร์น้อย สงครามหลายครั้งที่เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยจักรวรรดิและมหาสงครามได้ทำให้ Ostania มีปรากฎการณ์ประหลาดๆ เกิดขึ้น แม้ว่า Ostania และ Westalis จะมีผู้ใช้เวทมนตร์ระดับสูงที่สุดในโลก ซึ่งสามารถเทียบชั้นกับมหาอำนาจของโลกที่มีขนาดใหญ่กว่าพวกเขาถึงสิบเท่าได้ แต่ทั้งสองยังมี ผู้ใช้เวทมนตร์ น้อยที่สุดในโลกเมื่อเทียบกับจำนวนประชากร เนื่องจากผู้ใช้เวทมนตร์จำนวนมากถูกสังหารและฝังไว้

ดังนั้นจึงสมเหตุสมผลที่ Ostania ต้องการรับสมัครนักเวทย์มาป้องกันตัวเองอย่างมาก แน่นอนว่า Westalis ก็ทำแบบเดียวกัน...

แล้วจะทำอย่างไรกับทันย่า? ลอยด์คงรู้ดีว่าทันย่ามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ เขาทำการทดสอบปลอมๆ ให้เธอหรือเปล่า? การทดสอบผิดหรือเปล่า? หรือรัฐบาลออสตาเนียไม่สนใจ? โดยปกติ ข้อยกเว้นดังกล่าวจะเกิดขึ้นกับเด็กทหารเท่านั้น บางครั้งก็เป็นนักการเมือง บุคคลที่รัฐบาลมั่นใจว่าจะเลี้ยงดูลูกๆ ของตนให้กลายเป็นทรัพย์สินที่มีค่าของรัฐแทนที่จะต้องเข้ามาทำหน้าที่แทนตนเอง

หากทันย่ามีสัมพันธ์กับเวทมนตร์ สิ่งที่ควรทำ ตามกฎหมายคือแจ้งให้รัฐบาลทราบเพื่อที่เธอจะได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม แต่แล้ว... อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ?

ยอร์ครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นก็นึกถึงพลังที่เธอสัมผัสได้จากทันย่าเพียงชั่วขณะสั้นๆ แม้จะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนหรือขัดเกลามาอย่างดี ทันย่าก็ดูเหมือนจะมีพลังมากพอสมควร วันหนึ่งเธอจะต้องเติบโตขึ้นจนมีพลังเวทย์มนตร์เทียบเท่ากับตัวเอง หรืออาจจะมากกว่าที่เธอได้รับจากการฝึกฝนที่ถูกต้องเสียด้วยซ้ำ

หากเธอมีพลังเวทย์มนตร์มากขนาดนั้น บางทียอร์อาจพาเธอเข้าไปในการ์เดนได้ ต่างจากเส้นทางอื่นๆ การ์เดนยังคงให้เด็กๆ ได้ใช้ชีวิตที่เกือบจะเหมือนคนปกติในช่วงพักเบรกระหว่างงาน ไม่ว่าจะงานอะไรก็ตาม นั่นคือวิธีที่เธอสามารถดูแลน้องชายของเธอได้ แม้ว่างานปัจจุบันของเธอจะมีความเสี่ยงก็ตาม หากเธอได้รับอนุญาตจากเจ้าของร้าน เธอก็สามารถฝึกฝนน้องชายของเธอได้ และ... จากนั้น ยอร์ก็จินตนาการถึงใบหน้าของทันย่าที่น่ารักและน่าเอ็นดูซึ่งเปื้อนไปด้วยเลือด ชุดของเธอทั้งชุดเปียกโชกไปด้วยกลิ่นของความตายและความเสื่อมโทรมที่สดใหม่ ตลอดไป ไม่มีเลือดใดเป็นของเธอเลย และด้านล่างของเธอคือภูเขาศพเล็กๆ พลั่วเปื้อนเลือดในมือของทันย่า ขณะที่เธอยิ้มให้ยอร์ พร้อมส่งสายตาเหมือนคนไม่มีสำนึกผิดที่ฆ่าคน เครื่องจักรสังหาร

ยอร์สลัดความคิดนั้นออกไป มันน่ากลัวแต่ก็เข้ากันได้อย่างประหลาด เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงจินตนาการถึงทันย่าด้วยพลั่วที่บรรจุอาวุธทุกชนิด แต่กลับเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดใจเมื่อพิจารณาจากความอเนกประสงค์และรูปลักษณ์ที่ไม่เป็นอันตรายของเครื่องมือนั้น อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถทำแบบนั้นกับทันย่าได้ ลอยด์จะคิดอย่างไรหากเขารู้เรื่องนี้ บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ภรรยาของเขาจึงยืนกรานที่จะให้พวกเขาเข้าเรียนในโรงเรียนอีเดน โรงเรียนแห่งนี้เต็มไปด้วยคนชั้นสูง และมักจะเป็นกลุ่มคนที่ไม่ต้องสละลูกๆ ของพวกเขาหากพวกเขามีสายสัมพันธ์กับเวทมนตร์ นั่นเป็นตั๋วเที่ยวเดียวของพวกเขาที่จะเพิ่มโอกาสในการช่วยชีวิตเด็กๆ 

บางทีการอยู่ในโรงเรียนเอเดนอาจเพียงพอที่จะปกป้องพวกเขาจากสายตาของรัฐบาล เนื่องจากทรัพยากรจำนวนมากมายถูกเทลงไปในเด็กแต่ละคนเพื่อจุดประสงค์เดียวในการเติบโตของครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชาติและการสนับสนุนของพวกเขา ยอร์ไม่แน่ใจว่ามันถูกกฎหมายหรือไม่ หรือบางทีเธออาจคิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าลอยด์ใส่ใจลูกสาวของเขามาก การพรากพวกเธอไปจากเขาคงเป็นเรื่องผิด

ตอนนี้เธอควรจะอยู่เงียบๆ ความลับของทันย่าจะปลอดภัยกับเธอ ทันย่าจะต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมมานาของเธอให้ดีขึ้นอีกหน่อย ไม่เช่นนั้นเธออาจปลดปล่อยพลังของเธอออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจต่อหน้าเมจคนอื่นหรือเจ้าหน้าที่รัฐ หรือแม้แต่ต่อหน้าสาธารณะชน ในขณะที่ยอร์ต้องการช่วยเธอในเรื่องนี้ ยอร์ก็ไม่อยากเสี่ยงเปิดเผยสถานะของเธอในฐานะเมจเช่นกัน หากลอยด์รู้เข้า ใครจะไปรู้ว่าเขาจะคิดยังไง...

เธอไม่สามารถที่จะสูญเสียครอบครัวนี้ไปได้ ดังนั้นหากเธอต้องโกหกอีกนิดหน่อยเพื่อปกป้องทันย่าให้ปลอดภัย ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น

XXXXXXXXXXXXXX

ลอยด์กำลังมีอาการปวดหัวอย่างหนักในขณะนี้ ปฏิบัติการสตริกซ์นั้นเครียดมากพออยู่แล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จในขั้นตอนแรกก็ตาม แต่ตอนนี้มีกระแสเวทมนตร์บางอย่างเข้ามาทำลายเครื่องตรวจจับมานาทั้งหมดในเมืองในขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่กับการสัมภาษณ์ หากเขาจำไม่ผิด เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของแรงกดดันจากกระแสเวทมนตร์นั้น แต่เขาฟุ้งซ่านไปกับความหงุดหงิดของตัวเองมากเกินไปจนไม่สามารถระบุแหล่งที่มาได้อย่างแม่นยำ

เขาต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้ เขาไม่สามารถปล่อยให้เกิดความผิดพลาดขึ้นอีกได้อีกแล้ว ตอนนี้ WISE กำลังส่งเจ้าหน้าที่ไปทุกที่เพื่อพยายามหาเบาะแสเกี่ยวกับที่มาของการโจมตีครั้งนี้ มันไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับ Strix แต่เมื่อพิจารณาว่า WISE นั้นมีงานล้นมืออยู่แล้ว ก็มีแนวโน้มว่าเขาจะมีภารกิจเพิ่มเติมอีกหลายภารกิจที่จะต้องทำให้เสร็จในไม่ช้านี้ นอกจากนี้ ยังมีงานอื่นๆ ที่ต้องทำนอกเหนือจากภารกิจปัจจุบันของเขา

ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขากำลังติดตามเบาะแสเกี่ยวกับที่ซ่อนของสเนค และมีแนวโน้มว่าเขาจะเป็นคนส่งตัวไปแทรกซึมที่นั่นเมื่อพวกเขาระบุตำแหน่งได้ในที่สุด ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้านี้ เขาจะต้องทำงานหนักมากแน่นอน แต่สำหรับตอนนี้ เขาสามารถเพลิดเพลินกับชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ ได้

พวกเขาสามารถเข้าเรียนที่ Eden Academy ได้โดยไม่มี ปัญหา ใหญ่ ใดๆ ทันย่าสอบผ่านด้วยคะแนนดีเนื่องจากเธอทำคะแนนสอบได้สูงและนำเสนอผลงานได้ดี และแม้ว่าอันยาจะแทบติดอยู่ในรายชื่อ แต่เธอก็อยู่ในรายชื่อนั้นลอยด์ต้องหาทางแก้ปัญหาทางการเรียนที่ย่ำแย่ของเธอให้ได้ แต่เรื่องนั้นอาจเกิดขึ้นในภายหลัง เพราะตอนนี้พวกเขามีแฟรงกี้คอยให้คำตอบสำหรับการทดสอบส่วนใหญ่ในอนาคต

เมื่อพูดถึงแฟรงกี้ ทันทีที่พวกเขากลับบ้านหลังจากได้รับคะแนนของทันย่าและอันย่า เขาก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อฉลองการได้รับการยอมรับของพวกเขา ลอยด์รู้ดีกว่าที่จะประหลาดใจว่าเขารู้ดีอยู่แล้วว่าชายคนนี้มีคอนเนคชั่นมากมายที่เขาจะจับต้องไม่ได้ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังมาพร้อมกับไวน์และอาหารชั้นดีมากมายที่เตรียมไว้สำหรับงานเลี้ยงเล็กๆ

อันยาไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้ ทันยารู้สึกสับสนเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตาม ส่วนยอร์ก็เมาในเวลาสองนาทียี่สิบสามวินาที ลอยด์นับ

แฟรงกี้บ่นพึมพำอย่างมึนเมาว่า “ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณฉันที่ขโมยคำตอบแบบทดสอบพวกนั้นมา!”

“อย่าพูดออกมาดังๆ!” ลอยด์กระซิบกับเขาเสียงดัง แต่เบาพอที่เด็กๆ หรือยอร์จะไม่ได้ยิน ขณะที่ลอยด์จ้องมองเขา พยายามทำให้เขาเงียบก่อนที่ยอร์จะเริ่มซักถามสิ่งต่างๆ อย่างไรก็ตาม การเหลือบมองยอร์เพียงครั้งเดียว ดูเหมือนจะบ่งบอกว่าเธอเมาเกินกว่าจะจำได้ในภายหลัง แก้มแดงก่ำ ทันย่าดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่สังเกตได้มากพอที่จะสังเกตเห็น แต่เธอก็เงียบไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ไม่ใช่ว่าเธอใช้กระดาษแผ่นนั้นบ่อยนักอยู่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอใช้มันเพื่อตรวจคำตอบของเธอเท่านั้น

“จะว่ายังไง” ยอร์ถามพลางเอนตัวไปรอบๆ ที่นั่ง ใบหน้าของเธอดูเหมือนมะเขือเทศเพราะเธอแพ้แอลกอฮอล์ได้ง่ายมาก

ในขณะเดียวกัน แฟรงกี้ก็ยักไหล่และมองไปที่เด็กๆ มองไปที่อันยาที่กำลังกินอาหารราวกับสัตว์ป่า และมองไปที่ทันยาที่กำลังกินอาหารเหมือนคนปกติทั่วไปที่รู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหาร “รู้ไหมว่าการที่ลอยด์ยอมให้ทุกอย่างที่คุณต้องการเพื่อเข้าเรียนในสถาบันนั้นมันดีไม่ใช่หรือ!”

“อย่าสัญญาอะไรกับฉันเลย” ลอยด์สั่ง แต่แฟรงกี้กลับไม่ได้ฟังอยู่

“ฉันอยากดื่มกาแฟ” ทันย่าตอบอย่างว่างเปล่า

ลอยด์มองไปทางเธอด้วยความสับสน เธอเป็นเด็กและเธอต้องการกาแฟ?เขาเข้าใจดีและชัดเจนว่าทันย่าไม่ใช่เด็กปกติ แต่ว่ามันแปลกมาก บางทีเธออาจพยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เขาจะเอากาแฟไปให้เธอ แต่เธอควรเตรียมใจไว้สำหรับความขมขื่นที่เธอจะต้องเผชิญ

“ได้ แต่ถ้าคุณไม่ชอบ ฉันก็จะไม่ซื้ออะไรให้คุณอีกแล้ว” เขากล่าว

ทันย่ายักไหล่ก่อนจะกลับไปกินข้าว ในขณะเดียวกัน อันย่าก็อุทานว่า “ฉันไม่ต้องการอะไร ฉันอยากทำบางอย่าง!”

“ฉันคิดว่าอะไรก็ตามก็ดีตราบใดที่สามารถทำได้”

อันยาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งไปที่โทรทัศน์ เปิดฉากการ์ตูนสายลับเรื่องโปรดของเธอขณะที่สายลับถูกส่งไปยังปราสาทเพื่อช่วยเหลือเจ้าหญิงจากผู้จับกุมเธอ เมื่อพิจารณาโดยรวมแล้ว เป็นตอนที่ค่อนข้างพื้นฐานมาก ถึงขนาดที่เนื้อเรื่องของเรื่องนี้ถูกนำไปใช้ซ้ำอย่างน้อยสิบแปดครั้ง และนับจากสิ่งเล็กน้อยที่เขาเห็นในซีรีส์นี้ โดยเปลี่ยนเนื้อเรื่องทุกครั้ง พวกเขาสามารถเปลี่ยนตัวร้ายและสภาพแวดล้อม และบางทีก็อาจเปลี่ยนบางส่วนที่นั่นและที่นี่ แต่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าโครงเรื่องนั้นแทบจะเหมือนกันในตอนต่างๆ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แอนยาก็ชี้ไปที่หน้าจอแล้วประกาศว่า “ฉันอยากเล่น 'ช่วยเจ้าหญิงแอนยา!'”

ลอยด์มองไปที่หน้าจอ หันกลับมามองอันยาและถามว่า "มันจำเป็นต้องเกิดขึ้นในปราสาทขนาดใหญ่หรือเปล่า?"

อัญญาพยักหน้า “ใช่!”

“จะไม่เกิดขึ้น” ลอยด์กล่าวประกาศ

จากนั้นแฟรงกี้ก็เดินตามหลังอันยามา โดยยังคงเมาอย่างเห็นได้ชัด และบ่นพึมพำว่า “ใจร้ายจริงๆ แกใจร้าย! ฉันจะไม่ไปโรงเรียนแล้ว!”

“คุณไม่ได้พูดแทนเธอ” ลอยด์บ่นพึมพำ

แฟรงกี้มองไปที่อันยา “อันยา ฉันพูดแทนคุณได้ไหม”

อัญญาพยักหน้า

"ดู!"

ลอยด์ถอนหายใจ

แฟรงกี้พูดต่อ “ปราสาทนั้นสามารถให้เช่าได้ มันมีกับดักและลูกเล่นเหมือนกับรายการปกติ” จากนั้นแฟรงกี้ก็เข้าไปใกล้และมองดู “นอกจากนี้มันยังอยู่ท่ามกลางที่เปลี่ยวอีกด้วย เพราะถ้าเทียบกันแล้ว รัฐบาลไม่มีสายตาที่จะมองที่นั่น WISE ใช้พื้นที่นี้เป็นจุดนัดพบสำหรับภารกิจต่างๆ ตลอดเวลา”

ความจริงแล้ว แฟรงกี้พูดถูก นั่นคือจุดบอดจุดหนึ่งจากหลายๆ จุดในพื้นที่เปิดโล่งของออสทาเนีย ไม่ว่าพวกเขาจะเลือกทำอะไรที่นั่น รัฐบาลก็คงจะมองไม่เห็นอย่างแน่นอน โดยเฉพาะในช่วงเวลาดึกเช่นนี้ แม้ว่านั่นอาจทำให้เกิดความสงสัยในตัวมันเองได้ หากเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลในภูมิภาคนั้นเฝ้าระวัง แต่การพุ่งสูงอย่างน่าอัศจรรย์ในเมืองหลวงเมื่อไม่นานนี้จะช่วยดึงความสนใจของพวกเขาออกไปได้ เนื่องจากทรัพยากรส่วนใหญ่จะถูกเรียกคืนเพื่อช่วยเหลือ

ตอนนี้อัญญาใกล้จะร้องไห้แล้ว ไม่ว่าจะร้องไห้จริงหรือแกล้งทำ ลอยด์ถอนหายใจอีกครั้ง ยอมรับชะตากรรมของตัวเองในฐานะพ่อแม่ที่เอาใจใส่ลูก “ดีล่ะ แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

ทันย่าเงยหน้าขึ้นจากอาหารแล้วบ่นพึมพำว่า “ถ้าฉันรู้ว่าราคาจะสูงพอที่จะรวมค่าเช่าปราสาทด้วย ฉันคงเรียกเงินมากกว่าแค่กาแฟ! เหมือนกาแฟราคาแพงเลย!”

ลอยด์ไม่สามารถรับมือกับ คำขอที่ไร้สาระ สองข้อได้ จึงหันไปหาเธอและพึมพำว่า "ฉันจะให้คุณไปที่ห้องสมุดเองบ่อยขึ้น"

ทันย่าพับแขนแล้วพยักหน้า “ฉันจะรับไว้”

“ดีแล้ว ลูกคนหนึ่งพอใจแล้ว ตอนนี้ก็เอาใจอีกคนหนึ่งบ้าง”

XXXXXXXXXXXXXX

การจัดระเบียบและจัดเตรียมทุกอย่างสำหรับปราสาทเป็นเรื่องน่าปวดหัวในตัวของมันเอง แต่ภายในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง เขาก็จัดการทุกอย่างได้หมด ไม่ว่าจะเป็นรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ ปรากฏว่าไม่มีผู้คนจำนวนมากที่แย่งเช่าปราสาทในตอนกลางคืนของวันธรรมดา ดังนั้นการกำหนดเวลาจึงเป็นเรื่องง่าย และเจ้าของปราสาทก็เต็มใจที่จะอำนวยความสะดวกให้กับเขาเป็นอย่างยิ่ง

เงินไม่ใช่ปัญหา เงินเกือบทั้งหมดมาจากกระเป๋าของ WISE อยู่แล้ว และอาจถือเป็นค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบุตร เขาอาจต้องอธิบายค่าใช้จ่ายของเขาในภายหลัง แต่นั่นเป็นเรื่องยุ่งยากไว้คุยกันวันหลัง ไม่ใช่ตอนนี้ ปราสาทไม่ได้อยู่ไกลจากเบอร์ลินต์มากนัก แต่ถึงกระนั้นก็ยังต้องใช้เครื่องบินหากต้องการไปถึงที่นั่นก่อนที่อัญญาจะหลับไปในคืนนั้น

ต้องขอบคุณ WISE อีกครั้ง เขาจึงสามารถหาทุกอย่างที่ต้องการได้ภายในเวลาอันสั้น รวมทั้งไวน์เพิ่มสำหรับยอร์ด้วย ก่อนจะพาทุกคนขึ้นเครื่องบินได้อย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงหลังจากที่อัญญาขอเช่าปราสาทเป็นครั้งแรก อัญญาดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรกับการไปกับเขา เพราะได้เครื่องบินมาภายในเวลาอันสั้น และยอร์ก็อาจจะเมาเกินกว่าจะสนใจด้วยซ้ำ

โดยปกติแล้วการปล่อยให้เธอเมาเป็นเวลานานขนาดนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่หากเธอจะไม่สงสัยว่าเขาจัดการอย่างไรจึงได้ของพวกนี้มาและเงินมาทั้งหมดนี้ ก็คงจะดีกว่าหากเขาไม่ห้ามเธอ ดังนั้น เขาจึงสั่งเหล้าเพิ่มให้ดื่มระหว่างการเดินทางและที่ปราสาทด้วย

ทันย่าเป็นคนเดียวที่ตกใจกับวิธีที่เขาทำสำเร็จ เธอฉลาดและช่างสังเกต เกือบจะเป็นปัญหา แต่เธอก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าต้องไม่พูดถึงเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าเธอวางแผนที่จะใช้ครอบครัวนี้มากพอๆ กับที่เขาใช้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว และไม่สนใจว่าลอยด์มีเจตนาอย่างไร เขาจะต้องสอบถามเกี่ยวกับสติปัญญาของเธอในภายหลัง 

ในไม่ช้า ทั้งห้าคน รวมทั้งแฟรงกี้ ก็ขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่ลอยด์ขับเครื่องบินมุ่งหน้าไปยังปราสาท โชคดีที่เครื่องบินสามารถขึ้นและลงจอดในน้ำได้ จึงไม่จำเป็นต้องใช้รันเวย์

จากคนบนเครื่องบินทั้งหมด ทานย่าดูเป็นคนที่ไม่รู้สึกอะไรกับการบินเลย จริงๆ แล้วเธอไม่ประทับใจเลยแม้แต่น้อย แม้แต่จะรู้สึกเบื่อด้วยซ้ำ 

“เธอเคยบินมาก่อนไหม เธอดูไม่แปลกใจเลยที่อยู่บนฟ้า แม้แต่น้อย เธอดูไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ฉันสงสัยว่าเธอมีชีวิตแบบไหนก่อนที่ฉันจะได้พบกับเธอที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น หรือบางทีเธออาจจะไม่สนใจการบินเลยก็ได้”

อันยารู้สึกอยากรู้ว่าน้องสาวของเธอไม่สนใจ จึงลองมองเข้าไปในใจของเธอเพื่อดูว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

'ลอยด์รู้วิธีบินได้ยังไงวะเนี่ย! จริงๆ แล้วบางทีเขาอาจจะเคยรับราชการในกองทัพอากาศระหว่างสงครามก็ได้นะ? นั่นเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผล หรือบางทีเขาอาจจะมีงานอดิเรกแปลกๆ และแพงๆ ก็ได้... แต่สำหรับจิตแพทย์แล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาจะหาเวลาได้เมื่อไหร่นะ...'

น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าความคิดของทันย่าจะมุ่งเน้นไปที่การพยายามหาเหตุผลในทุกสิ่งแทนที่จะเป็นสิ่งที่น่าสนใจมันน่าเบื่อจริงๆ เธอน่าจะตื่นเต้นกับปราสาทสายลับขนาดใหญ่มากกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง แล้วเธอก็จำได้ว่าทันย่าไม่ค่อยสนใจรายการสายลับของเธอเท่าไหร่ ถ้าเธออยากให้ทันย่าสนใจ มันคงยากกว่ามาก แต่เธอก็อาจจะมีไอเดียนี้

ในไม่ช้า เครื่องบินลอยน้ำก็ลงจอดบนแม่น้ำข้างปราสาท โดยจอดที่ท่าเรือที่นำไปสู่ทางเข้าและทางออกมากมาย เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว ขนาดของปราสาทก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน และครอบครัวก็พาตัวเองไปที่ห้องบอลรูมขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่าในไม่ช้า

ขณะที่อัญญาวิ่งไปรอบๆ พื้นที่โล่งกว้าง ความโล่งกว้างนั้นก็ชัดเจนจนน่าผิดหวังในไม่ช้า แน่นอนว่าเธอมีปราสาททั้งหลังให้เล่น แต่ไม่มีใครให้เล่นด้วยในปราสาท แน่นอนว่าลอยด์ ยอร์ ทันย่า และแฟรงกี้มาที่นี่กันหมด แต่มีเพียงห้าคนในปราสาทขนาดใหญ่เท่านั้นหรือ ภารกิจจารกรรมประเภทไหนที่เกี่ยวข้องกับผู้คนเพียงไม่กี่คน แน่นอนว่าอาจยังมีทางแก้ไขสำหรับเรื่องนั้นอยู่!

ในที่สุดอัญญาก็หยุดวิ่งพร้อมกับมีท่าทีเศร้าและพึมพำว่า “ปราสาทจะมีประโยชน์อะไรหากไม่มีคนรับใช้… ฉันเศร้า… ฉันไม่คิดว่าจะไปโรงเรียนได้ตอนนี้”

ทันย่าเอามือปิดหน้าอย่างกะทันหันในขณะที่แฟรงกี้โน้มตัวลงไป ‘ปลอบใจ’ แอนยา “ผมไม่โทษคุณหรอก คุณพ่อต้องยกระดับเกมของเขาขึ้นอีกหน่อย” ดูเหมือนว่าแฟรงกี้จะอยู่ข้างแอนยาอีกครั้งในการผลักดันขีดจำกัดของลอยด์

ลอยด์ครางออกมาและขอตัวไปที่ห้องอื่น เมื่อเขากลับมาอีกครั้งไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็อธิบายว่า “ผมได้โทรหาคนติดต่อจากที่ทำงานแล้ว พวกเขาน่าจะสามารถส่งคนมาที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว”

“คุณมีคอนเนคชั่นแบบไหนถึงจะส่งคนไปที่ปราสาทในยามวิกาลได้” ทันย่าถามขณะพับแขนขณะเอียงตัวพิงกำแพงใกล้ๆ อย่างเห็นได้ชัด

“ฉัน… ขอความช่วยเหลือมาบ้างนะ เรียกว่า…” ลอยด์พึมพำ บางครั้งเขาหวังว่าทันย่าจะเหมือนอันย่ามากกว่านี้ โง่เกินกว่าจะตั้งคำถามกับสิ่งที่เขาทำ อย่างน้อยยอร์ก็ดูเละเทะเมื่อเธอเมาและจำอะไรไม่ได้เลย การไม่ให้ทันย่าถูกเตือนนั้นยากกว่ามาก แม้ว่าเธออาจจะเก็บงำบางอย่างไว้ เช่น ช็อกโกแลตแท่งหรือหนังสืออีกสองสามเล่มก็ตาม จริงจังนะ ตั้งแต่เมื่อไรที่เด็กๆ สามารถถูกติดสินบนด้วยเอกสารประวัติศาสตร์ได้

ภายในเวลาเพียงยี่สิบนาที ทันย่าก็ดูด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าห้องบอลรูมเต็มไปด้วยผู้คนที่สวมชุดทางการที่สมกับเป็นงานเต้นรำจริงๆ ซึ่งคาดว่าจะเกิดขึ้นในปราสาทแห่งนี้ ทันย่ารู้สึกสับสนมากขึ้นเมื่ออันยาและแฟรงกี้ดูไม่แปลกใจเช่นกัน เธอเข้าใจอย่างรวดเร็วว่ายอร์เมาเกินกว่าจะพึ่งพาเหตุผลใดๆ อยู่แล้ว นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เธอชอบดื่มกาแฟมากกว่าดื่มแอลกอฮอล์

อันยาคงมีความสุขเกินกว่าที่จะสนใจ เธอคิดเอาเอง ในขณะเดียวกัน แฟรงกี้คงคิดไปเองว่าลอยด์มีคอนเนกชั่นแบบนั้น นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาสนับสนุนอันยาตั้งแต่แรก คำถามของทันยาคือลอยด์ได้ 'ความช่วยเหลือ' เหล่านี้มาจากไหน บางทีเขาอาจเป็นจิตแพทย์ให้กับคนมีอำนาจบางคนก็ได้ คุณต้องไว้ใจใครสักคนมากพอสมควรถึงจะบอกพวกเขาเกี่ยวกับบางสิ่งที่ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของคุณได้ สำหรับคนทั่วไป ความไว้วางใจที่จำเป็นมีน้อยมาก เพราะสิ่งที่แย่ที่สุดที่คนทั่วไปทำคือการด่าใครสักคนลับหลังหรือรังแกคนอื่น สำหรับนักการเมืองระดับสูงและบุคคลทั่วไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาจะต้องไว้ใจแพทย์รักษาคนไข้ของพวกเขาเป็นอย่างมาก เนื่องจากมีเครือข่ายที่ไหลเวียนไปทั่ววงการเมือง บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมลอยด์ถึงมีคอนเนกชั่นมากมายและมีงานอดิเรกแปลกๆ...

ทันย่าไม่มีคำตอบที่ชัดเจน แต่เธอก็ขาดข้อมูลจำนวนมาก และนั่นทำให้เธอหงุดหงิด เธอพยายามหาทางแก้สูตรที่เธอไม่มีตัวแปร หรือบางทีเธออาจพยายามหาตัวแปรสำหรับปัญหาที่เธอไม่มีวิธีแก้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ณ จุดนี้ และด้วยเหตุผลบางอย่าง แอนย่าก็ทำหน้าสับสนกับเธอด้วย เธอทำหน้าแปลกๆ ในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องทั้งหมดนี้อยู่หรือเปล่า หรือมีใครพูดอะไรออกมาและเธอจึงเงียบไป

“เกิดอะไรขึ้น” เธอถามอัญญา

แอนยาพยายามอ่านใจของทันย่า แต่กลับถูกโจมตีด้วยคำพูดที่ไม่เข้าใจ เธอจึงปัดความสับสนนั้นออกไปแล้วพูดว่า “ทำไมเธอไม่ตื่นเต้นล่ะ มาเล่น Spywars กันเถอะ ฉันจะให้เธอไปอยู่กับป๊า!”

“ฉันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับรายการนั้นเลย ฉันไม่ได้ดูการ์ตูนมากเท่าคุณนะ แอนยา” ทันย่าตอบพร้อมถอนหายใจ

อัญญาเพียงแค่ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจเล็กน้อยขณะที่เธอประกาศว่า "ฉันรู้ ไม่ต้องกังวลไปหรอก!"

ทันย่าเริ่มรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นเธอและแฟรงกี้พูดคุยกันมาเป็นเวลาสิบนาทีแล้ว พวกเธอเตรียมอะไรไว้บ้าง?

เมื่อคนกลุ่มสุดท้ายมาถึงห้องบอลรูม ไฟก็หรี่ลง เหลือเพียงสปอตไลท์ดวงเดียวที่ลอยด์ประกาศให้ฝูงชนเห็น “ขอบคุณที่มาที่นี่วันนี้แทนลูกสาวของฉัน ฉันเข้าใจว่าเรื่องนี้มาในระยะเวลาอันสั้นมาก แต่ฉันขอขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงาน ฉันอยากให้พวกคุณแต่ละคนเล่นเป็นศัตรูของสายลับที่เข้ามาช่วยเจ้าหญิง ขอบคุณอีกครั้งที่ทำเพื่อลูกสาวของฉัน”

ขณะที่ลอยด์พูด เขาก็กดรหัสมอร์สที่ขาของเขาเพื่อบอกเจ้าหน้าที่แต่ละคนในห้อง การที่เขารวบรวมคนได้มากขนาดนี้ไม่ใช่เพราะ 'ความช่วยเหลือ' อย่างที่เขาบอกกับทันย่า แต่เขากลับพยายามทำให้ WISE หมดแรงลงด้วยการขอให้เจ้าหน้าที่จำนวนมากมาที่นี่ในเวลาอันสั้น รหัสมอร์สพูดได้เพียงว่า 'สิ่งนี้จำเป็นสำหรับสตริกซ์ เชื่อฉันเถอะ' แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาจะต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักจากเรื่องทั้งหมดนี้เมื่อเขารายงานเรื่องนี้ให้สำนักงานใหญ่ทราบ นับเป็นเรื่องปวดหัวอีกครั้ง แต่โชคไม่ดีที่มันจำเป็นสำหรับปฏิบัติการสตริกซ์ พวกเขาคงเข้าใจ

หลังจากที่เขาทำเสร็จ แสงไฟก็ดับลงและแสงสปอตไลท์ที่สองก็ปรากฏขึ้นเหนือแฟรงกี้ในขณะที่เขาพูดด้วยพลังและความตื่นเต้นมากกว่าลอยด์มาก พร้อมประกาศว่า "ตกลง! มาประกาศรายชื่อนักแสดงกันเถอะ! เริ่มด้วยดาราของเราสำหรับคืนนี้ เจ้าหญิงอันยา!"

อันยาหมุนตัวอย่างมีความสุขเมื่อสปอตไลท์ส่องมาที่เธอ เธอได้มงกุฎมาเพื่อสวมให้เหมาะกับบทบาท 'เจ้าหญิง' ของเธอ แม้ว่าเสื้อผ้าที่เหลือของเธอจะเหมือนเดิมและไม่เหมาะกับตำแหน่งที่ควรจะเป็นของเธอก็ตาม

ตอนนี้ อันยาถือไมโครโฟนที่แฟรงกี้ยื่นให้เธออย่างเงียบๆ แล้วชี้ไปที่ลอยด์ ขณะที่สปอตไลท์ส่องลงมาที่เขาเช่นกัน พร้อมประกาศว่า “นี่คือสายลับที่กำลังจะช่วยฉัน!” เธอหันหลังและชี้ไปที่บริเวณอีกด้านหนึ่งของเธอ ซึ่งแฟรงกี้รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่สปอตไลท์ส่องลงมาที่เขาอีกครั้งเช่นกัน “และนี่คือผู้ร้ายตัวฉกาจ เคานต์สครัฟฟี่เฮด!”

จากนั้นแสงสปอตไลท์ก็ส่องไปที่ทันย่า เธอขยับแขนเพื่อบังแสง แล้วหรี่ตาลงชั่วครู่ แอนย่าก็ประกาศต่อไป “เอ่อ… ผู้ช่วยของสายลับ ทันย่า!”

ทันย่ากลอกตา ลดแขนลงและพับแขนไว้ด้วยกันกับอีกข้าง “หมดไอเดียแล้วจริงๆ เหรอ” เธอบ่นพึมพำ แม้จะไม่ดังพอที่จะได้ยินผ่านไมโครโฟนและลำโพง

จากนั้นสปอตไลท์ก็ฉายไปที่ยอร์ซึ่งยังถือขวดไวน์และแก้วไว้ในมือ เหตุใดจึงมีคนยอมให้เธอดื่มนั้นเกินกว่าที่ทันย่าจะทราบ แต่สำหรับลอยด์แล้ว มันค่อนข้างสะดวก แอนย่าประกาศว่า “และแม่... แม่สามารถ... เป็นอะไรก็ได้”

ยอร์แสดงสีหน้าตกใจขณะที่ทันย่าพึมพำอีกครั้ง "ใช่... เธอหมดไอเดียแล้ว..."

แฟรงกี้กลับมาที่ไมโครโฟนอีกครั้ง “เอาล่ะ ลูกน้องที่เก่งกาจของฉัน ฉันต้องการให้คุณทุกคนแสดงผลงานให้ดีที่สุดและขัดขวางลอยด์แมนให้มากที่สุด! คุณทุกคนสามารถตัดสินใจเองได้ว่าจะขัดขวางลอยด์แมนอย่างไร ฉันไม่ได้พูดเกินจริงเลยเมื่อบอกว่าความสำเร็จของแผนนี้ขึ้นอยู่กับคุณ!”

ลอยด์เริ่มรู้สึกกังวลและพึมพำว่า "เอ่อ แฟรงกี้ คุณรู้ไหมว่าทันย่าควรจะอยู่กับฉันด้วย"

แฟรงกี้ไม่สนใจเขาและพูดต่อไปว่า “ทำให้ลอยด์แมนต้องทนทุกข์ทรมานให้มากที่สุด! อย่าละความพยายามเพื่อเจ้าหญิงอันยาเลย! รีบไปยังตำแหน่งของคุณเดี๋ยวนี้!”

ห้องบอลรูมทั้งหมดโล่งขึ้นอย่างน่าประทับใจภายในไม่กี่วินาที แฟรงกี้ อันยา และยอร์ อยู่ในรถเข็นคันหนึ่งจากสองคันขณะที่รถเข็นลอยออกจากห้องไปบนหลังคา

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าหญิงอันยาเป็นของฉัน!” แฟรงกี้ประกาศด้วยอารมณ์ดราม่าเกินเหตุ

“ช่วยฉันด้วย ลอยด์แมน!” แอนยาตะโกนอย่างใจเย็น ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการแสดงละครของแฟรงกี้

ทันย่าและลอยด์ถูกทิ้งให้ยืนอยู่บนพื้นด้านล่าง ทันย่าเงยหน้าขึ้นมองรถเข็นที่ยกขึ้นอย่างช้าๆ “นี่มันปราสาทแบบไหนกันแน่ ทำไมฉันถึงแค่ไปซื้อกาแฟและไปห้องสมุด แล้วอันย่ากลับได้ทั้งหมดนี้”

“ไม่ใช่เวลาของทันย่านะ… ขึ้นรถเข็นซะ” ลอยด์บ่นพึมพำขณะขึ้นรถเข็นคันที่สองที่เหลืออยู่

ทันย่าเดินตามเขาไปและนั่งลงบนที่นั่งด้านใน ขณะที่มันเริ่มยกตัวขึ้นคล้ายกับครั้งแรก ทันย่าพับแขนอีกครั้งและยักไหล่ “ฉันคงคาดหวังสิ่งตอบแทนที่เท่าเทียมกันมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่กาแฟและห้องสมุดเท่านั้น”

ลอยด์ถอนหายใจขณะที่เกวียนเคลื่อนตัวขึ้นไป “ฉันจะดูว่าทำอะไรได้บ้าง ทันย่า แต่อย่าไปขอความคิดเห็นจากน้องสาวของคุณเลย ฉันไม่ได้กำลังสร้างสงครามครั้งใหญ่ให้เกิดขึ้นจริง”

ทันย่าเยาะเย้ยและมองออกไปนอกหน้าต่าง ทำปากยื่น “นั่นไง ไอเดียนั่นหายไปแล้ว…”

ลอยด์หวังว่านั่นจะเป็นการเสียดสี เขาหวังเช่นนั้นจริงๆ แม้แต่ HQ ก็ยังไม่ยอมรับสิ่งนั้น ไม่ว่าเขาจะโต้แย้งอย่างไรก็ตาม 

ด้วยความฝันที่จะเป็นหัวหน้ากลุ่มคนที่แสร้งทำเป็นทหารเหมือนอย่างที่เคยถูกบดขยี้ ทันย่าจึงเริ่มวางแผนวิธีอื่นเพื่อใช้ประโยชน์จากเงินที่ดูเหมือนไม่มีวันหมดสิ้นของลอยด์ทันที บางทีการเข้าถึงวรรณกรรมและทรัพยากรที่มีราคาแพงกว่านี้อาจช่วยได้

ในที่สุด รถเข็นก็หยุดเคลื่อนขึ้นและเริ่มเคลื่อนไปทางซ้าย โดยหันหน้าไปทางตรงข้ามกับรถเข็นอีกคันซึ่งดูเหมือนว่าจะยกขึ้นเหนือรางอีกอันโดยมีลูกโป่งปลอมที่ติดอยู่กับรางเชือกที่แข็งแรงอยู่ด้านบน

ทันย่ามองออกไปทางขวาของเธอเพื่อเห็นลานกว้างขนาดใหญ่และรถเข็นอีกคันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับพวกเขาอีกฝั่งของลานนั้น เธอหันไปหาลอยด์ด้วยความสับสน “นี่มันราคาเท่าไหร่กันเนี่ย!”

ลอยด์ครางตอบในขณะที่แฟรงกี้พูดต่อไปในไมโครโฟนที่ส่งเสียงของเขาไปทั่วทั้งปราสาท ซึ่งน่าจะผ่านลำโพงที่ซ่อนอยู่หลายตัวซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ง่าย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ประกาศเสียงดังว่า "คุณจะต้องเผชิญอุปสรรคหลายอย่างเพื่อช่วยเจ้าหญิงอันยา! เพื่อเริ่มต้น เรามีแบบทดสอบที่เจ้าหญิงสร้างขึ้นภายใน 25 วินาทีที่ผ่านมา ดังนั้นฟังให้ดี! หากคุณตอบผิด คุณต้องใส่ชุดนั้น!"

ลอยด์หันไปเห็นคอสเพลย์แบบเรียบง่ายของตัวละครบอนด์แมนจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่เริ่มต้นเรื่องทั้งหมดนี้บนที่นั่งข้างทันย่า ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นเพียงหน้ากากและถุงมือเท่านั้น แต่ก็ยังน่าอับอายพอที่จะทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย

“เฮ้ ทำไมมันถึงเป็นของฉันคนเดียวล่ะ!” ลอยด์แย้ง เขาไม่สนใจจริงๆ ที่ทันย่าไม่ได้ถูกบังคับให้ใส่ชุดอะไร แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจแค่การทรมานเขาโดยเฉพาะเท่านั้น ความรำคาญอีกแล้ว

แฟรงกี้เหลือบมองไปที่อัญญาซึ่งหันกลับมามองเขา ก่อนที่จะอธิบายผ่านไมโครโฟนว่า "บอนด์แมนไม่มีผู้ช่วย ดังนั้นทันย่าจึงไม่มีชุด"

“ตอบคำถามให้ถูกต้องแล้วคุณจะไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป ง่ายๆ ใช่ไหม” แฟรงกี้อธิบายด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ทันย่าเอนตัวพิงข้างรถเข็น ไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ เธอหวังจริงๆ ว่าเธอจะได้เข้านอนเร็วๆ นี้ แม้ว่าเธออาจจะเผลอหลับไปที่นี่ก็ได้ เธอไม่ต้องการมีส่วนร่วมในละครตลกที่เธอไม่รู้จักเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะยุติธรรม ลอยด์ก็เช่นกัน อย่างน้อยเธอก็ดูเหมือนจะมีทางเลือกมากขึ้น

“คำถามที่หนึ่ง!” แฟรงกี้ตะโกน “เจ้าหญิงอันยาชอบอะไรในตัวบอนด์แมนมากที่สุด?!”

ลอยด์หันกลับมามองทันย่าซึ่งยกศีรษะขึ้นจากที่พิงแขนเพื่อยักไหล่ “ฉันไม่ดูรายการนั้น ฉันจะรู้คำตอบได้ยังไง”

ลอยด์ถอนหายใจ เขาคงต้องเดาสุ่มๆ ดู “เอ่อ… หน้าของเขาเหรอ?”

อัญญายกแขนขึ้นเป็นรูปตัว X พร้อมตะโกนว่า “บึ๊ด! มันคือปืนพกที่มีตัวเก็บเสียง!” 

“เอ๊ะ? จริงเหรอ!” ลอยด์พูดติดขัด เมื่อตระหนักได้ว่านั่นคือที่มาของความคิดที่จะขอสิ่งนั้น... 

แฟรงกี้พูดเยาะเย้ยใส่ไมโครโฟน “คุณเป็นพ่อของเธอและคุณไม่รู้เรื่องนั้นด้วยซ้ำเหรอ!”

“คำถามต่อไป!” ลอยด์ตะโกน

“อาหารจานโปรดของเจ้าหญิงอัญญาคืออะไร!” แฟรงกี้ถามเสียงดัง

ลอยด์ไม่ต้องลังเลกับเรื่องนี้เลย “ถั่วลิสง!” เขาตอบทันที

“โอ้ คุณพ่อพูดถูก!” อัญญาพูดอย่างมีความสุข

แฟรงกี้ตะโกนด้วยความรำคาญอีกครั้ง “นี่เป็นคำถามสุดท้าย! ถ้าตอบผิด แสดงว่าคุณกำลังสวมชุดอยู่ ลอยด์แมน!”

“ถ้า”ลอยด์กล่าว

“เอาล่ะ งั้นคำถามของคุณก็คือ ตอนนี้เจ้าหญิงอันยาต้องการอะไรมากที่สุด”

ลอยด์ครุ่นคิดสักครู่ มองไปที่ทันย่าสักครู่แล้วยักไหล่อีกครั้ง “ฉันไม่รู้ อาจจะเป็นปืนพกที่มีตัวเก็บเสียงหรืออะไรทำนองนั้น”

ลอยด์ถอนหายใจอีกครั้ง ตะโกนออกมา “เธอต้องการปืนพกที่มีตัวเก็บเสียง!”

แฟรงกี้หันไปหาอัญญา ซึ่งหลังจากที่รู้สึกลุ้นอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็พูดออกไปอย่างไม่ยี่หระว่า “ฉันกระหายน้ำเล็กน้อย ฉันอยากดื่มน้ำ”

“ดูเหมือนนายจะผิดอีกแล้วนะ ลอยด์แมน!” แฟรงกี้ประกาศอย่างกระตือรือร้นพร้อมชี้ไปที่ลอยด์

“ฉันจะรู้เรื่องนั้นได้ยังไงกันเนี่ย?!” ลอยด์ตะโกน แต่เสียงของเขากลับถูกกลบด้วยลำโพงที่ดังกระหึ่มรอบๆ

“ใส่ชุดเดี๋ยวนี้!” แฟรงกี้สั่ง ขณะที่อันยาเฝ้าดูด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายและมองผ่านกล้องส่องทางไกล

ลอยด์ถอนหายใจ แล้วสวมหน้ากากกับถุงมือ ซึ่งสร้างความเขินอายให้กับเขามาก ในขณะที่อัญญาก็ยินดี 

“เอาล่ะ ขึ้นไปสู่ขั้นต่อไป!” แฟรงกี้ประกาศอย่างกระตือรือร้นในขณะที่รถเข็นหยุดกะทันหัน เกือบจะชนลอยด์ล้มลง ทันย่ายังคงนั่งอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลอยด์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว วิ่งเข้าไปในหอคอยที่รถเข็นจอดอยู่ พบว่าทางเข้าของสไลเดอร์เป็นสิ่งเดียวในห้อง เห็นได้ชัดว่ามีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่จะไป ทันย่าเดินตามหลังมา โดยไม่รู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้เช่นเดียวกับลอยด์ แต่เธอก็รู้เช่นกันว่าคงจะดีที่สุดหากเธอเล่นตามไปด้วย

ลอยด์ไถลตัวลงมาตามสไลเดอร์ขณะที่มันโค้งไปตามเสาของปราสาท ไม่นานก็ลงเอยในบ่อบอลหรูหราที่ลูกบอลมีขนาดเกือบเท่ากับผู้ใหญ่เต็มตัว ลอยด์กระเด้งออกจากลูกบอลลูกหนึ่งแล้วลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย มองไปข้างหน้าเพื่อดูเจ้าหน้าที่ทุกคนสวมชุดสีดำอยู่หน้าปืนใหญ่ขนาดใหญ่สี่กระบอก รถเข็นของแฟรงกี้และอันย่ากลิ้งอยู่เหนือศีรษะขณะที่แฟรงกี้อธิบายว่า “คุณจะต้องขึ้นมาที่นี่เพื่อช่วยเจ้าหญิงอันย่า! ฮ่าๆๆๆ!”

ปืนใหญ่เริ่มยิงขณะที่เหล่าเอเจนต์พุ่งไปข้างหน้า ลอยด์พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แกว่งไปมาจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงลูกบอลที่กระเด้งไปมารอบตัวเขา เอเจนต์ที่วิ่งเข้าหาเขาเป็นอุปสรรคที่ยากกว่า แต่เขาสามารถหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดายเนื่องจากความเชี่ยวชาญของเขาและการกระทำของพวกเขา พุ่งผ่านและผ่านพวกเขาไปโดยไม่มีปัญหามากนัก

ตอนนั้นเอง เขาตระหนักว่ามีบางอย่างขาดหายไป เขาจึงมองไปรอบๆ และพบว่าทันย่าไม่ได้อยู่กับเขา ลูกบอลเหล่านี้คงจะใหญ่เกินไปสำหรับเด็กอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาว่าลูกบอลเหล่านี้มีขนาดใหญ่เพียงใด เขาจำเป็นต้องแน่ใจว่าทันย่าสบายดี!

ขณะที่เขากำลังตามหาเธอ เขาหันไปทางซ้ายและเห็นทันย่ากำลังบินอยู่เหนือลูกบอลลูกหนึ่ง เธอหมุนตัวเพื่อลงพื้นได้อย่างสมบูรณ์แบบก่อนจะพุ่งไปข้างหน้าเมื่อแตะพื้น เมื่อลูกบอลถูกโยนมาทางเธอมากขึ้น เธอก็หลบเลี่ยงได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าเขาด้วยซ้ำ หลบหลีกได้ราวกับสายลม

เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ เข้ามาหาลอยด์ และในขณะที่เขากังวลว่าพวกเขาจะหยาบคายกับทันย่าที่เหมือนเด็กเกินไป การเหลือบมองเธออย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นว่าเธอหลบเลี่ยงเจ้าหน้าที่แต่ละคนได้อย่างง่ายดาย โดยไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาจับเธอได้แม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าพวกเขาอ่อนโยนกับเธอหรือว่าเธอแค่ใช้ขนาดตัวที่เล็กของเธอให้เป็นประโยชน์ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะสบายดีโดยไม่มีลอยด์ ด้วยความที่เขาเป็นเป้าหมายหลักของเจ้าหน้าที่ทุกคน ตอนนี้เขาจึงมีงานต้องทำมากขึ้นอีกมากในขณะที่เขาหลบลูกบอลอีกลูกที่เล็งไปที่หัวของเขา

เขาพยายามล้มสายลับที่เข้ามาหาเขา และหลบสิ่งกีดขวางต่อไปโดยเริ่มใช้สายลับที่เข้ามาเป็นตัวถ่วงและใช้แพลตฟอร์ม เขาสามารถหลบสิ่งกีดขวางส่วนใหญ่ได้อย่างง่ายดายแม้ว่าลูกบอลจะระเบิดเป็นควันรอบตัวเขาก็ตาม

ในที่สุดเขาก็ไปถึงยอดบันไดเหนือปืนใหญ่ ขณะที่รถเริ่มเคลื่อนตัวขึ้นไปบนยอดหอคอย ซึ่งทางเข้าอยู่ตรงหน้าเขา ทันย่าอยู่ที่นั่นแล้ว พิงกำแพงข้างประตู เธอโยนสิ่งที่ดูเหมือนปืนชนิดใดชนิดหนึ่งให้เขา แม้ว่าเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ปืนที่ผลิตมาเพื่อยิงกระสุนปืน น่าจะเป็นเครื่องยิงลูกบอลชนิดใดชนิดหนึ่ง แม้ว่าจะขนาดเล็กก็ตาม

“คุณได้สิ่งแบบนี้มาจากไหน” ลอยด์ถามขณะตรวจสอบอาวุธ

“พวกลูกน้องกลุ่มหนึ่งเริ่มวิ่งเข้ามาข้างในเมื่อคุณเข้าไปใกล้ พวกเขาเริ่มแจกปืนให้พวกเขา ฉันจึงหยิบปืนมาบ้าง” ทันย่าอธิบาย

“แล้วพวกเขาก็ยอมให้คุณเอาไปเหรอ?”

ทันย่ายักไหล่และตอบว่า “ใครบอกว่าพวกเขา‘ปล่อยให้ฉัน’ทำอะไรก็ได้?”

“ผมเห็น…” ลอยด์ตอบ

“ฉันมองเห็นได้ชัดเจนก่อนที่พวกเขาจะตั้งตัว มันเป็นทางลาดขนาดใหญ่ที่โค้งงอขึ้นไปถึงด้านบน จะเร็วกว่านี้ถ้าเราหาทางขึ้นไปโดยใช้วิธีอื่นได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีกำแพงมากมายที่เราใช้เป็นที่กำบังได้ พวกมันจะมองไม่เห็นเราถ้าเราอยู่ต่ำใกล้พื้นใกล้กับกำแพง อย่างไรก็ตาม วิธีนั้นค่อนข้างช้า ดังนั้นเราสามารถยิงปืนรัวๆ และพยายามกำจัดพวกมันเพื่อให้ขึ้นไปด้านบนได้ง่ายขึ้น หรือจะใช้วิธีแอบซ่อนและกำจัดพวกมันอย่างช้าๆ ระหว่างทางขึ้นไปด้านบนก็ได้”

“คุณคิดมากกับเรื่องนี้นะ…” ลอยด์พึมพำ “ถึงอย่างนั้น ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าน้องสาวของคุณอยากได้ฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจ การแอบไปอย่างเงียบๆ ไม่เพียงจะใช้เวลานานเท่านั้น แต่ยังทำให้เธอเบื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงเล็กน้อยอีกด้วย”

ทันย่าพยักหน้า “น่าเสียดายที่คุณพูดถูก เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”

“โอ้พระเจ้า มันน่าเจ็บใจจริงๆ…” ลอยด์ครางออกมา

“พระเจ้าช่างน่ารำคาญ ลอยด์” ทันย่าตอบขณะที่เธอวิ่งเข้าไปข้างในและกดไกปืน

“นั่นหมายความว่ายังไง” แน่นอนว่าลอยด์ไม่มีเวลาตั้งคำถามถึงการลงมาสู่ดินแดนของนีตเช่ที่แปลกประหลาดของทันย่า เพราะเขาได้ยินเสียงปืนข้างในยิงใส่กันอย่างรวดเร็ว

เมื่อวิ่งเข้าไป เขาพบเจ้าหน้าที่สามคนล้มลงไปบนพื้นแล้ว ทันย่าซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงด้านหนึ่ง และบางครั้งก็ยิงผ่านกำแพงที่แตกหัก ซึ่งเป็นจุดที่เธอสามารถยิงได้ดีทุกเมื่อที่มีโอกาส 

ลอยด์วิ่งเข้าไปใกล้เธอ ลูกบอลพุ่งผ่านเขาไป ทันย่ายิ้มเยาะ "นั่นไง!"

ทันย่าหันตัวและปล่อยกระสุนลูกซองเข้าใส่หัวของลูกน้องที่ยิงแต่ละคนอย่างแม่นยำ ทำให้พวกเขาล้มลงภายในไม่กี่วินาที ความแม่นยำที่เธอมีนั้นน่าประทับใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องยิงจากระยะไกลขนาดนี้ ยิ่งสำหรับเด็กด้วยแล้วก็ยิ่งน่าประทับใจเข้าไปอีก ลอยด์ตกใจเกือบหมดสติ แต่ก็รู้สึกตัวเมื่อกระสุนลูกซองหลายนัดยิงมาที่เขา โดยส่วนใหญ่มาจากจุดที่เขาไม่สามารถตอบโต้ได้

“ก้มหัวลงหน่อยสิ คุณเป็นเป้าหมายใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ!” ทันย่าพูดออกมาอย่างเกือบจะสั่งการและจ้องเขม็งไปที่เขา

เธอพูดถูก แต่ลอยด์ไม่จำเป็นต้องให้เด็กมาบอกเรื่องนี้กับเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองก็พุ่งไปข้างหน้าและขึ้นทางลาดด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น ทันย่าดูเหมือนจะสนุกกับเรื่องนี้ในระดับหนึ่ง แม้ว่าลอยด์จะคิดว่าเธอจะปฏิเสธอย่างมากหากถูกขอร้อง

เมื่อกระสุนในปืนใกล้จะหมด เธอจึงขว้างมันไปที่ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างหน้า แล้วพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่ลอยด์เองก็ตามไม่ทัน เธอเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วในขณะที่เข้าใกล้กลุ่มถัดไป และเข้าถึงพวกเขาได้ในพริบตา กระสุนที่ยิงมาที่เธอตกลงมานั้นลอยต่ำลงมาจากพื้นอย่างกะทันหัน และผ่านหัวของเธอไปในวินาทีต่อมา เธอพุ่งไปด้านหลังพวกเขา ทำให้พวกเขาสะดุดล้มและคว้าอาวุธของพวกเขาไว้ขณะที่ล้มลง และเตะเข่าของพวกเขา

ลอยด์ส่งอาวุธชิ้นหนึ่งให้ และหยิบมันขึ้นมา เพราะเขารู้สึกทึ่งที่ทันย่าสามารถจัดการกับเจ้าหน้าที่ WISE สองคนได้อย่างง่ายดาย เธอมีทักษะขนาดนั้นจริงหรือว่าพวกเขาแค่เล่นงานเธอเบาๆ กันแน่ เหตุผลหลังฟังดูสมเหตุสมผลที่สุด แต่การเคลื่อนไหวและความเร็วของเธอทำให้เป็นไปได้ที่เหตุผลแรกจะเป็นจริงเช่นกัน เธอเป็นแค่เด็กสาวจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กสาว ที่ฉลาด มาก จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แน่นอน แต่เหตุผลแรกจะไม่สมเหตุสมผลเลย เขาคงเหนื่อยมากแน่ๆ เขาคงกำลังมองเห็นอะไรบางอย่างจากเรื่องไร้สาระทั้งหมดนี้ 

ทั้งสองฝ่าทะลุหอคอยที่เหลือ ครึ่งหนึ่งของสายลับที่พวกเขาผ่านมาถูกสังหารไปแล้วจากระยะไกล โดยส่วนใหญ่ถูก Tanya ยิงไปที่อื่นบ้าง เมื่อพวกเขาไปถึงยอด รถเข็นก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง มุ่งหน้าไปยังหอคอยอีกแห่งที่ปลายอีกด้านของลาน

ลอยด์มองไปรอบๆ เพื่อหาทางติดตามพวกเขา แต่มีเพียงความคิดเดียวที่เป็นจริง เขาพันเข็มขัดไว้รอบลวด แล้วตะโกนไปทางทันย่า “หาทางอื่นตรงนั้น ฉันจะติดตามพวกเขาไป!” 

“ฮะ? ห้ะ—” ทันย่าถูกลอยด์เหวี่ยงตัวไปตามลวดราวกับซิปไลน์ โดยใช้เข็มขัดพยุงตัวเองให้ลอยขึ้นไป แม้จะอยากรู้ว่าเข็มขัดของลอยด์ทำมาจากอะไรจึงทำให้ลอยขึ้นไปได้แบบนั้น ทันย่าก็หันหลังแล้ววิ่งหนี

ในไม่ช้า เธอก็กลับไปสู่วังวนแห่งความตกต่ำที่เธอและลอยด์เพิ่งต่อสู้ฝ่าฟันมาได้ การรันสูตรทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการติดตามเป้าหมายที่เธอรู้จักในระยะสั้นเผยให้เห็นว่าห้องนั้นว่างเปล่า โดยที่อดีตองครักษ์น่าจะหนีไปที่ลานบ้าน

"สมบูรณ์แบบ."

ทันย่ากระโดดข้ามราวบันได ปล่อยให้ตัวเองตกลงสู่ชั้นล่างสุดด้านล่าง สายลมพัดผ่านผิวหนังและเส้นผมของเธอเป็นความรู้สึกที่เธอแทบจะลืมไปแล้ว เป็นเครื่องเตือนใจถึงข้อดีอย่างหนึ่งของการเป็นนักเวทอากาศ ความสุขที่แท้จริงจากอะดรีนาลีนและสายลม

โชคไม่ดีที่เธอไม่มีเวลาเพลิดเพลินกับมัน เพราะในไม่ช้าเธอก็ใกล้จะถึงพื้นแล้ว เธอจงใจฉีกตาข่ายเพื่อจับใครก็ตามที่ตกลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจจากการวางตำแหน่งอย่างระมัดระวัง เธอใช้คาถาบินเพื่อชะลอการร่อนลงอย่างรวดเร็ว และลงจอดบนพื้นอย่างปลอดภัยในไม่กี่วินาทีต่อมา เธอรีบวิ่งออกไปด้านนอก กระโดดออกจากทางเข้าและวิ่งวนรอบหอคอย ไปถึงอีกด้านหนึ่งของหอคอย เธอกระโดดขึ้นไปบนเสาไฟ หมุนตัวไปรอบๆ และใช้คาถาบินเป็นชุดสั้นๆ เพื่อพุ่งตัวข้ามกำแพง

เธอลงจอดในลานบ้าน หยุดชั่วครู่เพื่อตั้งสติและวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้า เหนือเธอ เธอเห็นลอยด์กำลังเข้าใกล้หอคอย เอฟเฟกต์ระเบิดขนาดใหญ่ระเบิดออกมาจากหอคอยอื่นๆ ที่เขาเดินผ่านหรือผ่านมา เธอเพิกเฉยต่อคำถามที่ชัดเจนของเธอเกี่ยวกับงบประมาณของการทดสอบทั้งหมดนี้ เมื่อพิจารณาจากเอฟเฟกต์ที่นี่ที่ถูกใช้ไปอย่างสิ้นเปลือง เธอมุ่งความสนใจไปที่เส้นทางของเธอเองไปยังหอคอยหลัก

ลูกน้องหลายคนกำลังเคลื่อนตัวไปทั่วลานบ้าน ส่วนใหญ่ยังคงถือปืนที่ใช้ยิงเธอและลอยด์อยู่ น่าเสียดายที่เธอไม่ได้พกอาวุธมาด้วย ไม่เช่นนั้น การไล่ล่าพวกเขาก็คงง่ายกว่ามาก

“ช่างมันเถอะ นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันต้องขโมยอาวุธจากคู่ต่อสู้” ทันย่าพึมพำกับตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้หลังคนที่อยู่ใกล้ที่สุด

ชายคนนั้นได้ยินเสียงนั้นและแสดงความอยากรู้อยากเห็น แต่น่าเสียดายสำหรับเขา ทันย่าคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ เธอพุ่งตัวออกมาจากพุ่มไม้พร้อมกับใช้พลังจากสูตรการบินของเธอ และเกือบจะพุ่งเข้าใส่เขา เธอคว้าปืนที่ดึงกลับมา กลิ้งลงบนพื้นก่อนจะลุกขึ้นยืนและยิงใส่ชายคนนั้นและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลังเขา เมื่อเผชิญหน้ากับลูกกระสุนสีสันสดใสขนาดเล็กที่ตกลงมา กลุ่มคนเหล่านั้นก็ล้มลงกับพื้น ทันย่าหัวเราะเยาะขณะที่เธอเดินไปข้างหน้า “ทหารแบบนี้ คุณยังถืออาวุธบ้าๆ ของตัวเองไม่ได้เลย”

ตอนนี้ แทบทุกคนในลานบ้านได้ยินเสียงปืนแล้ว ทันย่ากลายเป็นจุดสนใจหลักของลูกน้องแทบทุกคนที่ยังมีอาวุธอยู่ในมือ และเริ่มยิงทันที

ตอนนี้ เธอรู้แน่ชัดแล้วว่าปืนแต่ละกระบอกมีกระสุนอยู่กี่นัด ดังนั้น การเคลื่อนไหวของเธอจึงเน้นไปที่การหลบหลีก ค่อยๆ ขยับพื้นที่โดยไม่ดันตัวเองเข้าใกล้ใครมากเกินไป โดยเฉพาะผู้ที่มีกระสุนเหลือเฟือ ขณะที่เธอจัดการพวกเขาทีละคน

“ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง… เขาออกไปแล้ว!”

ทันย่าวิ่งไปหาลูกน้องที่ตอนนี้ตกใจอยู่ และปิดช่องว่างระหว่างพวกเขาได้ภายในไม่กี่วินาที แม้ว่าเขาจะเล็งทันย่าได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ เพราะสิ่งเดียวที่ออกมาจากปืนของเขาคือเสียงของกลไกการยิงที่คลิก เขาพยายามยิงอีกครั้ง คราวนี้เขาโล่งใจที่ได้ยินเสียงลูกบอลถูกยิง แต่แล้วก็ตกลงบนพื้นเมื่อลูกบอลกระทบใบหน้าของเขา

ทันย่ามองไปรอบๆ หลังจากที่สังเกตเห็นกระสุนของคนหลายคน ซึ่งตอนนี้ส่วนใหญ่กำลังอยู่ในระยะต่ำหรืออยู่ข้างนอก

“ปืนไร้ประสิทธิภาพเช่นนี้ และการสิ้นเปลืองกระสุนอย่างไร้ประสิทธิภาพเช่นกัน ถึงอย่างไรก็ตาม กระสุนที่เหลืออยู่มีน้อยมาก คุณยังเหลือกระสุนพอที่จะยิงฉันจริงๆ เหรอ” ใบหน้าของทันย่าบิดเป็นรอยยิ้มกว้างในขณะที่เธอหัวเราะคิกคักเบาๆ ในไม่กี่วินาที เสียงหัวเราะดังกล่าวก็กลายเป็นเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง “กาฮ่าฮ่าฮ่า! นี่มันไม่ใช่เรื่องอะไรเลย!”

ลูกน้องเหล่านั้นสับสนและกระพริบตาเพื่อมองเห็นเพียงกลุ่มฝุ่นที่บริเวณที่เด็กน้อยเคยยืนอยู่ จากนั้นจึงหันกลับไปด้วยความสยองขวัญอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอยู่ข้างหลังพวกเขา “แม้แต่ชาวดาเซียนยังยังมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดีกว่านี้!”

ไม่นานกระสุนลูกเห็บก็พุ่งเข้าใส่พวกลูกน้อง กระสุนแต่ละนัดนั้นถูกเล็งอย่างสมบูรณ์แบบ ต่างจากกระสุนของพวกลูกน้องเองที่ไร้จุดหมายและวุ่นวาย แม้ว่าเด็กน้อยจะยิงกระสุนใส่พวกเขาอย่างรวดเร็วก็ตาม สำหรับคนส่วนใหญ่ การเล็งอาวุธเป็นเรื่องยากเนื่องจากแตกต่างจากการยิงกระสุนปกติ อย่างไรก็ตาม ทันย่าได้ปรับตัวแล้ว การปรับตัวเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการเอาตัวรอดในสนามรบ เพราะท้ายที่สุดแล้ว คุณไม่สามารถรับประกันได้ว่าปืนที่คุณหยิบมาจะเป็นรุ่นเดียวกับที่คุณเคยใช้ ไม่เหมือนลูกน้องส่วนใหญ่ ทันย่าได้สัมผัสประสบการณ์นั้นด้วยตัวเองภายใต้หมอกควันและโลหะ

ตอนนี้ทันย่าอยู่ระหว่างกลุ่มลูกน้องสองกลุ่มที่ยังไม่ล้มลง แม้ว่าทันย่าจะใช้กระสุนจนหมดในการโจมตีครั้งสุดท้าย แต่กลุ่มลูกน้องทั้งสองที่อยู่ข้างๆ เธอไม่ได้ใช้กระสุนเหล่านั้น และในไม่ช้า กระสุนขนาดยักษ์จำนวนมากก็พุ่งเข้าใส่เธอ มุ่งเป้าไปที่จุดอ่อนของเธอ

อย่างไรก็ตาม สำหรับคนที่เคยชินกับการหลบกระสุนเวทย์มนตร์ที่เคลื่อนที่ได้เร็วกว่ามาก การเคลื่อนตัวไปรอบๆ ลูกบอลยักษ์ที่เคลื่อนที่ช้ากว่าปกติก็เป็นเรื่องง่ายแม้ว่าร่างกายของเธอจะยังไม่ค่อยได้รับการฝึกฝนก็ตาม เธอพุ่งเข้าหากลุ่มคนทางขวาของเธอ ซึ่งเป็นกลุ่มที่ใกล้กับหอคอยที่เธอควรจะเคลื่อนตัวเข้าหา ทหารที่อยู่ด้านหน้าใกล้เธอที่สุดสะดุดล้มลง สิ่งเดียวที่ชายคนนั้นเห็นคือรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะตกลงไปบนพื้นดินด้านล่าง อาวุธของเขาพุ่งขึ้นไปด้านบน ทันย่าคว้าปืนของเขาไว้ได้อย่างรวดเร็ว กระโดดขึ้นไปในอากาศพร้อมกับตีลังกาหลังด้วยเทคนิคพิเศษในขณะที่เธอยิงอาวุธของเธอใส่กลุ่มคนขณะที่เธอล้มลงกับพื้น

ทันย่าล้มลงอีกครั้งเมื่อกระทบพื้น เธอหยิบอาวุธขึ้นมาสองชิ้น เธอหันกลับไปเล็งที่ด้านหลังและหลบกระสุนที่กำลังจะยิงเข้ามาอีกครั้ง จากนั้นจึงยิงอาวุธในมือทั้งสองข้างจนกระเด็นออกไป

สิ่งที่เหลืออยู่ในลานบ้านคือกลุ่มคนไม่กี่กลุ่มที่กระจัดกระจายกันอยู่ โดยแต่ละคนเตรียมอาวุธของตนไว้พร้อมในขณะที่รอจังหวะที่เหมาะสมกว่าในการโจมตีร่วมกัน เส้นทางไปยังหอคอยหลักเปิดกว้างและโล่งขึ้นแล้ว โดยที่ลูกน้องที่เหลืออยู่ไม่มีตำแหน่งที่จะหยุดเธอได้เลย แต่ด้วยอัตราความเร็วนี้ เธอไม่ได้สนใจจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นสูตรที่ทำให้เธอรู้สึกมึนเมาอีกครั้งหรือเพียงแค่ความรู้สึกที่ได้ปลดปล่อยบ้างเป็นครั้งคราวก็ไม่สำคัญ เธอกำลังสนุกกับสิ่งนี้มากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่ชีวิตจริง โดยเฉพาะชีวิตของเธอเอง ไม่ได้ตกอยู่ในความเสี่ยงอีกต่อไป ความรุนแรงทั้งหมด ไม่มีความเสี่ยงใดๆ

ผู้ที่เหลืออยู่ในลานบ้านต่างจ้องมองด้วยความสยดสยองเงียบๆ ขณะที่ดวงตาสีทองของปีศาจที่ถูกลืมเลือนจ้องทะลุผ่านความมืด รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอตัดสินใจเลือกเหยื่อรายต่อไปของเธอ…

เวลาผ่านไปในขณะที่ลานบ้านกลายเป็นนรกส่วนตัวของทันย่าสำหรับลูกน้องที่ยังยืนอยู่ ไม่นานลอยด์และอันย่าก็เล่นเกมบนยอดหอคอยเสร็จ และกลับลงมาเพื่อเห็นทันย่าสนุกสนานกับการทำให้เจ้าหน้าที่ WISE ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เทียบได้กับสนามรบ

ในอีกไม่กี่วันต่อมา WISE ก็มีการยื่นใบลาออกหลายฉบับ ส่งผลให้ Loid ต้องถูกซักถามอีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พูดง่ายๆ ก็คือ เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ดำเนินคดีในลักษณะนี้อีก และงบประมาณที่จัดสรรให้ก็ลดลงด้วย 

XXXXXXXXXXXXXX

การเป็นผู้อำนวยการของ WISE นั้นไม่ใช่ตำแหน่งเล็กๆ แค่การที่มันทำให้ Elya ตกเป็นเป้าหมายใหญ่ แม้ว่าจะทุ่มเทความพยายามมากแค่ไหนในการปกปิดตัวตนของเธอไว้เป็นความลับ เธอเป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตในเงามืด ปกครองพวกมันราวกับว่าพวกมันเป็นอาณาจักรส่วนตัวของเธอเอง เป็นอาณาจักรที่เธอควบคุมและสั่งการได้ตามต้องการ WISE ปฏิบัติการอย่างเป็นทางการใน Ostania เท่านั้น อย่างไรก็ตาม นั่นถือเป็นการปกปิดขอบเขตที่แท้จริงของมัน ซึ่งเป็นเครือข่ายข่าวกรองที่ครอบคลุมส่วนใหญ่ของยุโรปและแม้แต่ส่วนเล็กๆ น้อยๆ ของทวีปอื่นๆ แม้จะเป็นเช่นนั้น Ostania ก็ยังคงเป็นสถานที่เดียวที่เธอไม่ได้ปกครองเงา ไม่ เงาคือสนามรบ ไม่ต่างจากแนวรบไรน์ที่เธอเคยรับใช้เมื่อหลายสิบปีก่อน อย่างน้อยก็ในเชิงเปรียบเทียบ การต่อสู้เปลี่ยนไปจากผู้ชายที่กรีดร้องและยิงกระสุนปืน เป็นการแบล็กเมล์ผู้ชายและร้องเพลงลอบสังหาร

มีกลุ่มสามกลุ่มที่ปกครองเงามืดของออสทาเนียเท่าที่เธอรู้ และเธอก็รู้มากพอสมควร กลุ่มแรกคือ WISE ซึ่งเป็นองค์กรของเธอเอง กลุ่มที่สองคือออสทาเนียเอง โดยมีองค์กรต่างๆ มากมาย แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือ SSS ตำรวจลับ และคู่แข่งหลักในปัจจุบัน แม้ว่าหากเชื่อเบาะแสบางอย่าง SNAKE อาจยังคงแอบซ่อนตัวอยู่ แม้ว่าความสัมพันธ์ที่แท้จริงกับรัฐบาลออสทาเนียจะถูกถกเถียงกันอย่างหนักก็ตาม

องค์กรต่อต้าน 'Shovel' เป็นกลุ่มสุดท้ายและสำคัญที่สุดสำหรับผู้อำนวยการในขณะนี้ พวกเขาเป็นองค์กรที่ WISE ปล่อยให้เป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากพวกเขาขัดแย้งกันน้อยมาก ความร่วมมือจะเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวตามสถานการณ์ที่จำเป็น อย่างไรก็ตาม การช่วยเหลือเพิ่มเติมนั้นไม่เคยเป็นประโยชน์ต่อ Westalis WISE และ Shovel มีเป้าหมายที่แตกต่างกันสองประการ WISE ต้องการรักษาสันติภาพระหว่างตะวันออกและตะวันตกโดยไม่คำนึงถึงราคา Westalis และ WISE โดยส่วนขยายไม่มีเจตนาที่จะพยายามผลักดันแนวคิดการก่อกบฏอย่างแอบแฝง ไม่ต้องพูดถึงการรวมกันเป็นหนึ่ง ใน Ostania การกระทำดังกล่าวจะจุดชนวนให้เกิดสงครามก็ต่อเมื่อถูกค้นพบ ดังนั้น WISE จึงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด กำจัดผู้ที่ต้องการก่อสงครามนั้น

อย่างไรก็ตาม ความทะเยอทะยานของ Shovel คือการทำลายรัฐบาล Ostanian ให้สิ้นซาก แม้ว่าการรวมชาติจะดูเหมือนไม่ใช่เป้าหมายหลักของพวกเขา แต่น่าจะเป็นผลพลอยได้จากการรวมกันเป็นหนึ่ง แต่ความทะเยอทะยานหลักของพวกเขาคือการ "ปลดปล่อย" Ostania จากการกดขี่ข่มเหง แม้ว่ารัฐบาล Ostanian จะละลายไปในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา แต่ก็ยังคงเป็นสถานที่ที่ทุจริตและกดขี่ข่มเหงอย่างมาก รัฐบาลประชาธิปไตยของ Ostanian นั้นมีข้อบกพร่องในทางที่ดีที่สุด และปลอมแปลงในทางที่เลวร้ายที่สุด เนื่องจากรัฐบาลเป็นเพียงฉากหน้าเพื่อให้ครอบครัวที่เก่าแก่และร่ำรวยที่สุดของ Ostania สานต่อการปกครองต่อไป แม้ว่าจะผ่านการเลือกตั้งที่ไม่เป็นทางการแทนที่จะเป็นกลุ่มปกครองของรัฐ Shovel ทราบเรื่องนี้และพยายามที่จะกำจัดมันทั้งหมด ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจว่าผลลัพธ์จะเป็นเยอรมนีที่เป็นหนึ่งเดียวหรือ Ostania ที่เป็นประชาธิปไตย พวกเขาเพียงแค่ต้องการให้รัฐบาลปัจจุบันถูกโค่นล้ม

WISE มักจะมองว่าพวกเขาเป็นคนมีศีลธรรมมาโดยตลอด แม้ว่าในท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็อาจเป็นพันธมิตรที่มีศักยภาพหากสถานการณ์กับ Ostania แย่ลง แต่ข้อเท็จจริงก็คือ หากพบความช่วยเหลือที่สำคัญใดๆ ต่อ Shovel ก็อาจนำไปสู่การเริ่มต้นสงครามตะวันออก-ตะวันตกอีกครั้ง ดังนั้น Shovel จึงถูกปล่อยทิ้งให้อยู่ตามลำพัง อย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงที่ว่า Shovel ยังคงดำเนินต่อไปจนถึงวันนี้ถือเป็นเรื่องที่น่าประทับใจ

เพียงแค่ทศวรรษที่ผ่านมา องค์กรนี้เป็นเพียงเครือข่ายหลวมๆ ของกลุ่มต่อต้านที่อ่อนแอ ซึ่งกระจัดกระจายไปด้วยการปราบปรามของกลุ่ม SSS ระลอกแล้วระลอกเล่า จนทำให้ผู้นำของพวกเขาต้องติดคุก ข้อบกพร่องของผู้นำในอดีตของพวกเขาก็คือ พวกเขายังคงใช้ชีวิตพลเรือนที่พวกเขายึดมั่นเอาไว้ ทำให้พวกเขามีความอ่อนแอในช่วงเวลาหนึ่ง ซึ่งทำให้ Ostania สามารถประหารชีวิตพวกเขาได้ราวกับไก่ ผู้นำของกลุ่ม Shovel เหนือกว่านั้น เธอไม่มีชีวิตพลเรือนอีกต่อไป อย่างน้อยก็ไม่ใช่แล้ว เธอแทบจะมองไม่เห็น ทางกฎหมายแล้ว เธอตายไปแล้ว เป็นการปกปิดที่ดีกว่าที่แม้แต่ Elya จะหวังได้ แต่เธอก็รู้ดีกว่าที่จะเรียกสิ่งนี้ว่าจงใจ

เธอเดินทางมาพบผู้นำคนนี้เอง ท่ามกลางโอสทาเนีย สองคนที่หน่วย SSS กลัวมากที่สุดจะต้องมาพบกันต่อหน้าต่อตา ในสถานการณ์ปกติ เราอาจมองว่านี่เป็นลางบอกเหตุของสงครามครั้งใหญ่ แต่ความจริงแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่าการเมืองเล็กๆ น้อยๆ ของประเทศต่างๆ เสียอีก แม้แต่ผู้นำก็ยังคงเป็นคน 

ไม่นานนัก Elya ก็หาทางไปยังคอมเพล็กซ์ได้ผ่านชุดข้อความที่เข้ารหัสและคนกลางที่ซ่อนอยู่ คอมเพล็กซ์ทั้งหมดที่ Shovel ดำเนินการอยู่นั้นอยู่ใต้ดินลึก โดยคอมเพล็กซ์จริงถูกล้อมรอบด้วยเขาวงกตที่สร้างขึ้นเพื่อจำกัดผู้โจมตีให้เข้าไปอยู่ในจุดที่ป้องกันได้ง่าย เห็นได้ชัดว่าเดิมทีมันเป็นบังเกอร์ที่เจ้าหน้าที่ผู้หวาดระแวงสร้างขึ้นหลังจากความเป็นไปได้ของสงครามนิวเคลียร์ปรากฏชัดขึ้น ต่อมาบังเกอร์แห่งนี้ได้รับการปรับปรุงและขยายเพื่อจุดประสงค์ขององค์กร และจนถึงทุกวันนี้ สมาชิก SSS ลับๆ ไม่เคยออกจากสถานที่แห่งนี้ไปอย่างมีชีวิตเลย แม้ว่า SSS จะรู้ด้วยซ้ำว่าบังเกอร์นั้นอยู่ที่ไหนตั้งแต่แรกก็ตาม

ในไม่ช้า เธอก็จะถูกนำตัวไปที่ห้องขนาดใหญ่ซึ่งมีจอภาพหลายจออยู่เหนือแผงควบคุมและแป้นพิมพ์ด้านล่าง ดูเหมือนว่า Shovel จะมีเทคโนโลยีขั้นสูงและราคาแพงอยู่บ้าง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าได้รับพรจากผู้สนับสนุนใจดีที่สนับสนุนโครงการนี้ เทคโนโลยีดังกล่าวดูเหมือนจะเทียบได้กับฐานทัพและสำนักงานใหญ่ต่างๆ ของ WISE เอง แม้ว่าจะดูแข็งแรงและดูไม่เรียบร้อยเท่ามาตรฐานของ WISE ก็ตาม แต่ก็ดีพอที่จะทำให้งานสำเร็จลุล่วงได้เมื่อพิจารณาจากต้นกำเนิดที่ต่ำต้อยของพวกเขา 

จอมอนิเตอร์บางจอสว่างขึ้น แต่เอเลียไม่สนใจมันเลย นั่งลงที่ปลายโต๊ะเตี้ยๆ ตรงกลางห้องแทน คนอื่นๆ ในห้องออกไปหมดแล้ว ดูเหมือนว่าคงได้ยินข่าวการประชุมที่กำลังจะมาถึง

ไม่กี่วินาทีต่อมา มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลมีเส้นสีเงิน ซึ่งเป็นสัญญาณที่ชัดเจนของการแก่ชราของเธอ แม้ว่าจะช้าลงเนื่องจากมานาที่มากเกินไปอย่างเห็นได้ชัดก็ตาม ผู้ที่มีมานาในเลือดมากกว่านั้นอาจมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นตามทฤษฎี การแก่ชราของพวกเขาช้าลงด้วยพลังของเวทมนตร์ ตราบใดที่พวกเขาไม่ถูกฆ่าตายในสงครามก่อน ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในนักเวทย์ที่ดีที่สุดในโลก ไม่น่าแปลกใจเลยที่เอลยาจะพบว่าเธอไม่เคยแก่เลยแม้แต่วันเดียวนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาคุยกันเมื่อหลายปีก่อน

ลักษณะเด่นที่สุดบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้คือรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ค่อยๆ จางลงจนทำให้ตาขวาของเธอพร่ามัว สีของม่านตาจึงดูซีดจางลงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนอื่นๆ ของรูปลักษณ์ของเธออาจถือได้ว่า... 'ย้อนอดีต' ในทางหนึ่ง อย่างน้อยก็ถือเป็นการมองในแง่ดี ชุดหรือเครื่องแบบนั้นเป็นของทหารจักรวรรดิในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 เธอเคยเป็นทหารผ่านศึกมาก่อน จึงไม่น่าแปลกใจเลย ที่คอของเธอมีอัญมณีการคำนวณรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ซึ่งเป็นแบบ 97 จากสงครามโลกครั้งที่ 1 แม้ว่าเอลยาจะรู้เป็นการส่วนตัวว่าอัญมณีดังกล่าวได้รับการอัปเกรดให้เป็นไปตามมาตรฐานสมัยใหม่ในขณะที่ยังคงรักษาความทรงจำทั้งหมดที่ถูกจัดเก็บไว้ภายในไว้ การทำเช่นนี้ถือเป็นสิ่งที่มีราคาแพง เนื่องจากโดยปกติแล้วการผลิตอัญมณีใหม่จะมีราคาถูกกว่า 

อาวุธสองชิ้นห้อยอยู่ที่เข็มขัดของเธอ ปืนลูกซองลูเกอร์หนึ่งกระบอกและพลั่ว หลายคนคงคิดว่าพลั่วเป็นเพียงเครื่องมือทำสวนธรรมดา หรืออาจเป็นเครื่องมือก่อสร้างสำหรับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แต่ดูเหมือนว่าวิชาจะให้ความสำคัญกับประโยชน์ใช้สอยของพลั่วในฐานะอาวุธ และยืนกรานที่จะใช้พลั่วที่ลับคมแล้วไปทุกที่ที่ไป เอลยาไม่เคยเห็นเธอใช้มันอย่างจริงจัง แต่เธอเคยได้ยินมาว่าเธอใช้มันได้อย่างมีประสิทธิภาพอย่างน่าประหลาดใจ การเรียกมันว่าอาวุธในมือของเธอคงเป็นการกล่าวที่น้อยเกินไป เพราะพลั่วเคยสังหารผู้คนไปหลายสิบรายในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและมากกว่านั้นอีกเมื่อเธอต้องเข้าไปใต้ดิน

ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงตรงข้ามกับเอลยา ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มจางๆ แม้ว่าจะมีสัญญาณที่ชัดเจนของความเครียดที่เกิดจากการเป็นผู้นำองค์กรต่อต้านที่ใหญ่ที่สุดในยุโรปทั้งหมดก็ตาม ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีสิ่งที่คล้ายกัน 

“นานแล้วนะ เอเลีย ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเยียนคุณเลย” หญิงคนนั้นพึมพำพร้อมกับวางกาแฟสองแก้วลงบนโต๊ะให้ทั้งสองดื่ม

เอเลียไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงดื่มกาแฟเป็นประจำ แต่เครื่องดื่มก็คือเครื่องดื่ม และอย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้มันดี “ฉันต้องชดเชยเวลาที่เสียไปทั้งหมดก่อนที่เธอจะกลายมาเป็นผู้จัดขบวนการต่อต้านผู้ยิ่งใหญ่ วิกตอเรีย ขอโทษอีกครั้งที่ฉันไม่สามารถตามเธอทันหลังจากที่ฝ่ายตะวันออกและตะวันตกแยกทางกัน ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการพยายามรักษาอาชีพสายลับที่กำลังรุ่งเรืองของฉันเอาไว้”

วิกตอเรียถอนหายใจและหมุนถ้วยกาแฟไปมาขณะพูด “ไม่เป็นไร แม้ว่าฉันจะอยากเจอคุณในงานแต่งงานของฉันบ้างก็ตาม ฉันพยายามเชิญผู้คนที่รู้จักจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้”

เอเลียถอนหายใจและยักไหล่ “ขอโทษอีกครั้ง ฉันคิดว่าฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ฉันตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง เมื่อฉันได้ยินจากคุณอีกครั้ง ก็หลังจาก... คุณรู้ไหม…”

“ฉันเข้าใจ ฉันรู้ว่าเราไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แต่เราไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำอีก สงครามตะวันออก-ตะวันตกครั้งที่สองสิ้นสุดลงแล้ว สามีของฉันเสียชีวิต และตอนนี้ฉันต้องพยายามทำให้แน่ใจว่าโอสทาเนียยังมีอนาคตในวันพรุ่งนี้ มันเหนื่อยมาก… ฉันอยากจะไปเที่ยวพักร้อน แต่ฉันก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะอ่อนแอเป็นเวลานานขนาดนั้น เท่าที่ฉันรู้ โอสทาเนียรู้ดีว่าฉันเป็นใคร และกำลังรอที่จะโจมตี”

เอเลียเกาคางเล็กน้อยก่อนจะถาม “คุณใช้ชื่อว่าเซเรบรียาคอฟใช่ไหม ฉันแปลกใจที่สามีของคุณเลือกชื่อคุณแทนชื่อเขา ปกติแล้วจะเป็นตรงกันข้าม คุณคงมีนิสัยดีกับผู้ชายมาก”

“เขาไม่ได้ทำ ฉันรับชื่อของเขาไปก่อนที่เขาจะเสียชีวิต แต่หยุดใช้ทั้งชื่อจริงและนามสกุลเพื่อปกปิดตัวตนหลังจากที่ฉันแกล้งตาย ตอนนี้ฉันแค่ใช้ชื่อว่าเซเรบรียาคอฟ คุณคงแปลกใจว่ามีชาวเซเรบรียาคอฟอยู่มากมายขนาดไหนในประเทศทางตะวันออก”

เอลยาคราง “บอกฉันหน่อยสิ ฉันได้ยินเรื่อง ‘เซเรเบรียคอฟ’ ทำอะไรสักอย่างในประเทศใดประเทศหนึ่งทุกเดือนและรู้สึกสับสน ไม่ค่อยมีพวกคุณมากนัก แต่ก็มีมากกว่าที่ฉันคิดไว้แน่นอน”

วิกตอเรียหัวเราะสั้นๆ ก่อนจะถอนหายใจ รอยยิ้มของเธอเริ่มจางลงเมื่อเธอแสดงท่าทีจริงจังมากขึ้น “คุณไม่ค่อยโผล่มาโดยไม่มีเหตุผล ถึงแม้ว่าฉันจะสนุกกับการสนทนาของเรามาก แต่ก็ยากที่จะสนุกกับการอยู่กับคุณเมื่อฉันรู้ว่าคุณกำลังจะทำให้ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความเครียดมากขึ้นในอีกห้านาทีต่อมา ดังนั้นมาทำให้เรื่องนี้จบๆ ไปเถอะ... คุณต้องการอะไรจากฉัน”

“สิ่งที่ฉันต้องการจากคุณคือการปฏิบัติตาม ฉัน จะบอกความลับบางอย่างให้คุณฟัง แต่ฉันไว้ใจคุณมากพอที่จะไม่เปิดเผยมันออกไป ฉันบอกคุณด้วยความหวังว่าคุณและองค์กรของคุณจะไม่ขัดขวางเรา” เอลยาอธิบายขณะจิบเครื่องดื่ม

“ก็ยุติธรรมดี แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่องค์กรของเราจะมาเจอกัน แต่ถ้าคุณขอให้ฉันไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง ก็แสดงว่าเรามีความสนใจบางอย่างในเรื่องนี้” วิชาพึมพำขณะจ้องมองเอลยาซึ่งนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน

เอเลียเลื่อนแฟ้มไปบนโต๊ะ ขณะที่วิกตอเรียหยิบขึ้นมาและเริ่มอ่านเนื้อหา ซึ่งส่วนใหญ่ถูกปิดบังไว้ด้วยเหตุผลที่ชัดเจนในการจำแนกประเภท เอเลียอธิบายว่า “ปฏิบัติการสตริกซ์ ปฏิบัติการรวบรวมข่าวกรองที่สำคัญของชนชั้นสูง เป็นหนึ่งในภารกิจระยะยาวของเรา เราได้ส่งสายลับไปเล่นเป็นพ่อของครอบครัวพลเรือนปลอมๆ เขาเกณฑ์เด็กสองคนเข้าโรงเรียนซึ่งเราจะใช้เป็นวิธีติดต่อกับเป้าหมาย เมื่ออยู่ในวงในของเขาแล้ว เราจะได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับแผนการและความทะเยอทะยานของเขา แต่สำหรับสิ่งที่ฉันต้องการให้คุณอย่ายุ่ง—”

เอเลียหยุดชะงักขณะที่วิกตอเรียตบแฟ้มและมือของเธอไปที่โต๊ะ ทำให้มันแตกในระหว่างนั้น เอเลียถอนหายใจ เธอรู้ว่าสิ่งนี้กำลังจะเกิดขึ้น

“มี… สิ่งผิดปกติมากมายในภาพนี้…” วิกตอเรียพึมพำพร้อมกับสั่นแขนในขณะที่ถือแฟ้มลง และเมื่อเปิดแฟ้มออกก็พบรูปถ่ายของครอบครัวเต็มๆ รวมทั้งลูกๆ และแม่

“ถ้าคุณรู้สึกไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แสดงว่าต้องเป็น Type 95… ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรหากพวกเขาไม่รู้จัก Tanya เป็นการส่วนตัว ดังนั้นฉันสงสัยว่าจะมีใครทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เราไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กคนนั้นได้มันมาได้อย่างไร และไม่คุ้มที่จะเสี่ยงให้ Strix สืบหาความจริง ฉันขอร้องอย่าไปยุ่งกับเด็กที่ถืออัญมณีนั้น เพราะเป็นไปได้ว่าเธอเองก็ไม่รู้ ใครจะรู้ อาจจะมี Type 95 อีกอันที่หมุนเวียนอยู่ที่ไหนสักแห่ง… บางที Degurechaff อาจมีสำรองไว้…”

วิกตอเรียนิ่งเงียบ เธอไม่ขยับตัวและไม่พูดอะไรเลยเป็นเวลาหลายนาที ทำให้แม้แต่เอลยาเองก็รู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย แต่เธอกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักครู่ก่อนจะพึมพำว่า “ถ้าแค่นี้พอแล้ว ฉันขอร้องให้คุณออกไปเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งกับปฏิบัติการนี้ แต่ฉันมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการตอนนี้”

เอเลียพยักหน้า แล้วออกไปในเวลาไม่นานหลังจากนั้น ทิ้งให้วิกตอเรียอยู่คนเดียวในห้องกับแฟ้มเอกสาร เธอหยิบแฟ้มขึ้นมาเงียบๆ ปิดแฟ้ม แล้ววางไว้บนคอนโซลใต้จอภาพทุกจอ

จากนั้นเธอก็หันกลับไปที่โต๊ะ จ้องมองมันอย่างเงียบงันอีกสองสามวินาที

“พระเจ้าช่วย!” 

วิกตอเรียเตะโต๊ะแล้วพลิกขึ้นไปในอากาศจนกระทั่งกระแทกเข้ากับผนังตรงหน้าเธอ และแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อกระทบ

วิกตอเรียเดินไปที่กำแพง ทุบกำปั้นลงบนโลหะแข็ง ทำให้เกิดรอยบุบอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธอกระแทกมันซ้ำๆ “บ้าเอ๊ย! บ้าเอ๊ย! บ้าเอ๊ย!”

มือของเธอสั่นอยู่ตอนนี้ แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่พลังเวทมนตร์ที่เสริมโดยสัญชาตญาณปกป้องเธอจากสิ่งนั้น แต่เป็นความทรงจำในอดีตอันยาวนาน 

“ทำไม… ทำไม…” วิกตอเรียถอนหายใจ “ไม่ ฉันไม่สามารถโกรธเอลยาได้ ฉันสงสัยว่าเธอไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องบังเอิญที่น่าเสียดาย และฉันจะจัดการกับมันในภายหลัง อย่างไรก็ตาม เด็กคนนั้น…”

วิกตอเรียเดินกลับไปที่แฟ้ม หยิบมันขึ้นมา และหยิบรูปถ่ายครอบครัวออกมาอีกครั้ง

“เธอหน้าตาคล้ายกันเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เอลยาคงไม่สังเกตเห็น เธออาจเห็นความคล้ายคลึงของอัญมณี แต่เธอจำทันย่าได้ไม่ชัดเจนเท่าฉัน… ถ้าฉันเห็นเด็กคนนั้นโดยไม่มีอัญมณี ฉันคงคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ… แต่เมื่อคุณเพิ่มอัญมณีเข้าไปด้วย…”

วิกตอเรียถอนหายใจและเดินไปทางซ้ายสองสามก้าวเพื่อเริ่มพิมพ์บนคอนโซล “ฉันไม่สามารถพึ่งพาข้อมูลนี้เพียงอย่างเดียวได้ ฉันขอโทษนะ เอเลีย แต่ฉันต้องสืบสวนด้วยตัวเอง ฉันหวังว่าคุณจะให้อภัยที่ฉันรบกวน”

วิกตอเรียกดปุ่มบนคอนโซล ทำให้เสียงออดดังขึ้นในห้องถัดไป ไม่กี่วินาทีต่อมา มีผู้หญิงคนหนึ่งถือกระดานคลิปบอร์ดและชุดยูนิฟอร์มวิ่งเข้ามา “คุณมีอะไรสั่งไหมคุณหนูเซเรบรียาคอฟ” เธอถามพร้อมกับทำความเคารพอย่างรวดเร็วเมื่อเดินเข้ามา

วิกตอเรียยิ้มเล็กน้อย "ลองหาข้อมูลทุกอย่างที่เราทำได้เกี่ยวกับ SNAKE ดูสิ ดูเหมือนว่า Shovel จะต้องขุด สักหน่อย "

หญิงสาวกระพริบตาสองสามครั้งแล้วถอนหายใจ “ได้เลย คุณเซเรบรียาคอฟ แต่ขอร้องเถอะ อย่าพูดแบบนั้นอีก...”