[HARRY​ POTTER] My Name​ Is​ Rosalyn Peverell

[MY​ NAME IS] 

☂‧:❉:‧☂

 เสียงฝนตกกระทบหน้าต่างและพื้นดิน​ให้​บรรยากาศ​เงียบสงบทว่าแฝงด้วย​ความ​เศร้าสร้อยเงียบเหงา​ เมืองฟอร์คสเป็นเมืองเล็กๆในรัฐวอชิงตัน​ สหรัฐอเมริกา โดยเมืองนี้เป็นเมืองที่มีป่าไม้เขียวชอุ่ม​ มีเมฆหนาปกคลุมและฝนตกอย่างต่อเนื่องตลอดปี​ 

ดวงตากลมโตสีฟ้ากระจ่างใสราวกับกวางป่ามองผ่านความมืดออกไปอย่างไร้จุดหมาย​ จะว่าชอบฤดูฝนก็ไม่ผิด​ แต่ก็ไม่ถูกไปซะหมด​ 

จริงอยู่ที่บรรยากาศแบบนี้ทำให้ตัวขี้เกียจอย่างเธอพออกพอใจเป็นที่สุด​ เพียงแต่บางครั้งก็พาลให้ฉุดคิดไปถึงเรื่องราว​มากมายที่ผ่านมา​ อารมณ์​เฉยชาเมินหนีจากทุกสิ่งจึงสลับขึ้นลงไม่คงที่นัก​ 

ใบหน้าขาวนวลคล้ายละอองหิมะแรกแต้มสีเลือดฝาดไว้จางๆสองข้างแก้มอย่างคนสุขภาพ​ดี​

“ นายแห่งข้า… ”​ น้ำเสียงต่ำแหบพร่าไร้โทนครางเรียก​ ด้วยบรรยากาศอึมครึม​มืดสนิทจากฝนตก​บวกกับน้ำเสียงชวนขนลุกขนชันพลอยให้คนถูกเรียกขนแขนลุกซู่​ อารมณ์​เหม่อลอยออกทะเลที่จงใจสร้างขึ้นจึงหายไปในพริบตา​ 

ดวงตาสีฟ้าใสกระพริบถี่ก่อนจะตวัดใส่อย่างไม่สบอารมณ์​ แก้มกลมสองข้างพองขึ้นราวกับลูกซาลาเปานึ่งใหม่​

อยากจะเอ่ยปากถามว่ามีอะไรถึงต้องมาขัดอารมณ์​ของเธอแต่พอ​ โรสลิน​ เพฟเวอเรลล์ เห็นผู้เรียกก็พูดอะ​ไร​ไม่ออก​

ร่างผอมมีความสูงราวสองเมตรหรือมากกว่ากำลัง​ลอยอยู่เหนือพื้น​ ทั่วทั้งลำตัวปกคลุมด้วยสีดำสนิทของรัตติกาล​ ไม่อาจมองเห็นลักษณะ​ของ​หน้าตา​ จะเห็นก็เพียงผิวหนังแห้งติดกระดูก​ที่โผล่พ้นชุดคลุมสีดำออกมา​ ยิ่งเพ่งมองค้นหาโรสลินยิ่งหดหู่​คล้ายว่าร่างตรงหน้าพร้อมจะฉุดคร่าเธอได้ทุกเมื่อ ช่างเป็นความหดหู่ที่คุ้นเคยชวนให้หงุดหงิดใจ

“ … ”​

“ … ”​

กลายเป็นว่าต่างคนต่างเงียบใส่กัน​ เพราะไม่เห็น​หน้า​หญิงสาว​คนเดียวภายในบ้านจึงเดาใจของอีกฝ่ายไม่ถูก ดวงตากวางมองต่ำสลับสูงอย่างเกียจคร้าน​แล้วเลิกคิ้วมอง​ ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยคำถาม​

“ ท่านจะพลาดมื้ออาหาร​เย็น​ ”

“ อ่า... ” น้ำเสียงยานคางมีประกายแปลกใจเล็กๆอยู่ในนั้น​ โรสลินเอียงคอมองยมทูตตรงหน้า​ เพราะ​ โรสลิน​ เพฟเวอเรลล์คือนายเหนือความตาย​ ยมทูตตนนี้จึงตามติดเธอยิ่งกว่าเงาตามตัว​ แต่เธอกลับนึกไม่ออกเสียทีว่าเมื่อไหร่กันที่ยมทูตเริ่มทำตัวราวกับเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของเธอ

“ วันนี้มีอะไรเหรอคะ​ ”

“ สปาเก็ตตี้มีทบอลกับนมสดร้อน​ ”

“ ขอบคุณ​ค่ะ ”​ โรสลินเผยยิ้มเล็กๆเมื่อได้ยินชื่อเมนูโปรดก่อนที่จะก้าวลงจากขอบโต๊ะริมหน้าต่างเข้าไปนั่งประจำ​ที่​ ใบหน้าเอื่อยเฉื่อยที่เคยมีพลันร่าเริงขึ้นหนึ่งระดับ​ จะว่าไปก็โทษอีกฝ่าย​ไม่ได้​ เป็นถึงยมทูตกลับต้องมาดูแล​ผู้เป็น​นายเสมือนพ่อบ้าน​

สงสารตนเองเหลือเกิน

หนึ่งยมทูตกับอีกหนึ่งหญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อนเยาว์หวาน​ใสราวกับเด็กสาวอายุสิบเจ็ด​สิบแปดปี​ ไหนเลยจะรู้ถึงอายุที่แท้จริงของเธอ​ แรกๆโรสลินก็นับอยู่หรอก​ พอผ่านไปหลายปี​ หลายสิบ​ หลายร้อยปี​ ความตื่นเต้นที่มีก็เลยกลายเป็นความเกียจคร้าน​ เฉยชา​ ไร้ความรู้สึก​ยินดียินร้าย​หรือเฝ้ารอ​

“ น่าเบื่อ​ ”​ เสียงบ่นดังขึ้นหลังมื้ออาหารแก้มกลมแนบลงไปติดบนโต๊ะส่วนริมฝีปากก็พึมพำจำใจความ​อะไร​ไม่ได้​

ยมทูต​ผู้มีหน้าที่ประดุจดั​งพ่อบ้านมองการกระทำนั้นด้วยความรู้สึก​ว่างเปล่า​

“ ท่านอยากไปเกิดใหม่อีกรอบหรือไม่...นายแห่งข้า​ ”​

“ ไม่ไป...เบื่อ​ ”​ โรสลินย่นจมูกใส่ความคิดนั้นทันที​ เพราะเธอจำครั้งแรกของการไปเกิดใหม่ได้ขึ้นใจ​

เธอในตอนนั้นทั้งเด็กและน้อยประสบการณ์​ อาจจะด้วยความรู้สึก​สิ้นหวังที่บั่นทอนพลังชีวิตทำให้เธอตัดสินใจขอเกิดใหม่​ ใครจะรู้ว่ายมทูต​สั่ง​ สวรรค์​แกล้ง​

โรสลินได้ไปเกิดใหม่ในยุคสงคราม​โลกครั้งที่​ 1 แค่หวนคิดถึงภาพเด็กน้อยโดนระเบิดเฉียดหัวไปนิดเดียวก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอ​

และอีกหลายครั้งที่เธอเลือกย้อนเวลากลับไปกลับมา​ ท่องเที่ยวทั้งในอดีตและอนาคต​ หญิงสาวคาดหวังว่าจะได้พบจุดหมายปลายทาง​ของชีวิต​ ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือความเฉยชาต่อทุกสิ่งรอบกาย​ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเช่นไร​ เธอก็คล้ายร่างไร้​วิญญาณ​ที่เฝ้ารอวันตาย​

เพียงแต่เธอคือนายเหนือความตาย

“ เฮ้อ​ ”​

“ … ”

“ ยมทูต... ” แก้มกลมถูกยกขึ้นมา​ในขณะที่​ดวงตาใสแป๋วมองผู้ถูกเรียกด้วยประกายความหวังเจิดจ้า

“ ไปสวีทกันเถอะ​— ไปเดทกัน​ ”​

☂‧:❉:‧☂

ขออนุญาต​ถามนะคะ​ เนื่องจากพึ่งเคยลงนิยายในเด็กดี​ครั้งแรก​ (ลงในแอพของเด็กดี)​ มีพบปัญหา​อะไรบ้างมั้ยคะ​ เพราะอ่าน​ แก้ไข​และแต่งในแอพมันเลยดูปกติทุกอย่าง​ แต่ไม่แน่ใจว่าถ้าอ่านในเว็บ, คอมพิวเตอร์​ จะพบปัญหา​อะไร​มั้ย

ถ้ามีปัญหา​ในการอ่าน​ รบกวน​แจ้งให้ทราบ​ด้วย​นะ​คะ​