ขอทีเถอะคุณรุ่นน้อง ช่วยอย่ามาเปลี่ยนความรู้สึกผมซี้ซั่วเซ่!

           วันศุกร์ที่23กุมภาพันธ์ ผู้หญิงผมบ็อบสีดําคนหนึ่งคือผู้หญิงที่ผมเคยแอบชอบในสมัยก่อน ในตอนนั้น "ช่วยรับ ภาพวาดของผมด้วยเถอะนะ" ถึงเธอจะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม แต่หลังจากนั้นไม่นานเมื่อผมกลับมาจากการสังสันกับเพื่อน และสิ่งที่เจอในม้านั่งตัวนั่นมันคือ-- สภาพของภาพวาดที่วางทิ้งไว้เหมือนไม่มีค่า มันรู้สึกโกรธ รู้สึกทรมาน เธอไม่เห้นแม้แต่ค่าของรูปภาพเลยสักนิด ไม่มีใครเข้าใจเรามากกว่าตัวเองอีกแล้ว ทั้งรูปภาพหรือศิลปะใดๆมันเป็นเพียงแค่ส่วนนอก ถ้าความรู้สึกหายไปได้มันก็คงดี--