ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การปรากฏตัวของว่าที่สามี
ห้องอาหาร
“พ่อ!ใครบอกให้พ่อไปขนข้าวของของหนูออกมา”ฉันเดินเข้าไปในห้องอาหารพลางตะโกนลั่น แต่กลับเป็นว่าในห้องอาหารมีแขกมากมาย แต่แล้วก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“พ่อเธอไม่ได้เป็นคนขนหรอกฉันขนเอง”เด็กหนุ่มในชุดสุภาพเอ่ย
“เอาหน้านายออกไปเดี๋ยวนี้นะ”ฉันพูดพลางเอามือดันหน้าเขาออกไป อีตานี่กำลังทำให้ฉันหน้าแดงอยู่คนอะไรจะหล่อลากเพียงนี้
“ฮ่าๆฉันปาร์คจินโซล ทีแรกฉันนึกว่าเธอจะหน้าตาเหมือนผู้ชายซะอีกเพราะได้ยินว่าเธอน่าตาเหมือนพี่ชาย อันที่จริงเธอก็น่ารักดีนะฉันนึกว่าว่าที่เมียฉันจะหน้าหล่อซะอีก ฮ่าๆ”อีตานั่นพูดพลางเอามือมาบีบจมูกฉัน ฉันรีบเอามือปัดทันที
“ว่าไงนะ...ว่าที่เมียหมายความว่า”
“ปาร์คจินโซลคือเจ้าบ่าวของลูกไงอึนเร ลูกไม่ต้องห่วงหรือกังวลอีกต่อไปว่าสามีลูกจะเป็นคนไม่หล่อเหลาหรือไม่มีชาติตระกูล”
“พ่อ!”
“อะไรสาเหตุที่ลูกหนีออกจากบ้านไม่ใช่เพราะลูกกลัวเจ้าบ่าวลูกไม่หล่อเหรอ พ่อรู้น่าอย่าอายเลยลูกผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องการสามีหล่อ”
“นี่พ่อพูดอะไรของพ่อ”
“แล้วสาเหตุที่ลูกหนีอกจากบ้านคือ...”
“คือหนูไม่อยากแต่งงาน พ่อค่ะหนูพึ่ง 17”
“แล้วไงฉันก็ 17”อีตานั่นสวน
“ฉันไม่ได้ถามนาย”
“อึนเรอย่าเสียมรรยาท”
“พ่อหนูไม่รักเค้าสักหน่อย”
“อยู่ไปเดี๋ยวก็รัก”
“หุบปากเถอะ!น่าปาร์คจินโซล”ฉันด่านายนั่นที่ชอบพูดขึ้นขัด
ห้องนอนชาอึนเร
“เอาเถอะน่าอึนเรแต่งๆไปเหอะ”อึนยองพูดพลางลูบหัวฉัน
“งั้นนายก็ไปแต่งเองซะสิไอ้หน้าหวาน”ฉันเถียงอึนยองที่ตอนนี้นั่นหน้าเบ้เพราะว่าเค้าว่าหน้าหวาน
“นี่อย่าว่าฉันนะสามีเธอก็หน้าหวานเหมือนกันล่ะ”
“อึนยอง”
“โอเคๆว่าที่สามี”
“ทำไมพ่อต้องให้ฉันแต่งงานด้วยถ้าฉันอายุ 20 ขึ้นแล้วบังคับฉันก็ไม่แปลกใจหรอกนะแต่ฉันพึ่ง 17 17นะพ่อลืมไปแล้วหรือไง”
“เธอไม่เข้าใจ ทีแรกฉันก็นึกว่าพ่อบ้าเข้าขั้น แต่พอรู้เหตุผลฉันถึงได้สนับสนุนไงล่ะ”
“เหตุผลอะไรกัน”
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าตระกูลชาของเราเป็นตระกูลเก่าแก่ที่เรืองอำนาจแต่มีอีกตระกูลหนึ่งที่มีชื่อเสียงขนาบกันมาคือตระกูลปาร์ค สมัยคุณปู่ทวดของเรายังหนุ่มตอนนั้นมีสงครามเกิดขึ้นคุณปู่ทวดถูกเกณฑ์ทหารเพื่อออกรบระหว่างนั้นปาร์คมินกูซึ่งเป็นคุณปู่ทวดของจินโซลก็ร่วมออกรบระหว่างนั้นสงครามกำลังชุลมุนทหารของเราบาดเจ็บหลายคนตอนนั้นเองที่คุณปู่ทวดของเรากำลังรบอย่างเอาเป็นเอาตายก็ถูกพวกฝั่งนู้นยิงเฉียดไหล่บาดเจ็บสาหัสก็ได้คุณปู่ของจินโซลเข้าช่วยและทั้งสองก็ไปหลบอยู่หลังถังน้ำตอนนั้นก็เกิดสายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่ร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่และก็ได้สัญญาไว้ว่าถ้าใครมีลูกหลานที่หญิงส่วนอีกฝ่ายเป็นชายจะยินดียกทั้งสองให้แต่งงานกันทันทีจากนั้นก็เกิดฟ้าคะนองและผ่าลงบนดาบไม้จนเกิดตัวหนังสืออัศจรรย์ ‘สองตระกูลดังรวมเป็นหนึ่ง’ หลังจากการรบครั้งนั้นคุณปู่ทวดทั้งสองก็ได้นำดาบไม้วิเศษไปไว้ยังสำนักที่พึ่งร่วมกันก่อตั้งและบอกว่าถ้าสองตระกูลรวมกันเป็นหนึ่งเมื่อไหร่สามีภรรยาที่ดาบเป็นผู้เลือกจะมีสิทธิในการครองสำนักการฝึกยุทธวิธีอย่างเต็มภาคภูมิ”
“หมายความว่า”
“ดาบเลือกพวกเธอ เชื่อสิฟ้าเลือกลิขิตให้พวกเธอมาเกิดในปีเดียวกัน และเธอก็คือผู้หญิงคนแรกของตระกูลเราตระกูลชาและตระกูลปาร์คไม่เคยมีลูกหลานที่เป็นหญิงยกเว้นเธอ พวกเธอเป็นคู่ที่เหมาะหญิงสวยชายหล่อและก่อนวันที่เธอจะรู้ว่าจะแต่งงานพวกลูกศิษย์ที่สำนักบอกว่าเกิดฟ้าผ่าและในนั้นมีชื่อของเธอทั้งคู่ดาบเลือกเธอน้องรัก”
“นี่ดาบไม้นะพูดยังกับว่าเป็นเรื่อง ลอร์ด ออฟ เดอะ ริงค์ ที่แหวนเลือกเจ้าของ”
“อันนี่ฉันไม่รู้นะน้องรักแต่ถ้าเกิดเธอไม่แต่งชีวิตเธออาจเปลี่ยน หึหึ”
“อย่าหัวเราะชวนสยองได้ป่ะไอ้แฝดปัญญาอ่อน”ฉันพูดพลางผลักหัวพี่ชายฝาแฝด
“นี่อึนเรที่ฉันพูดน่ะเรื่องจริงนะ”อึนยองพูดพลางทำสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
เช้าวันรุ่งขึ้น
“กรี๊ด~ไม่นะเอามันออกไป เอามันออกไปเลยนะ”ฉันร้องโหวกเหวกลั่นบ้านเมื่อเห็นกิ้งก่ายักษ์ยืนชูคอตรงหน้าพลางกระโดดเกาะอึนยองแต่
“เธอนั่นแหละเอามันออกไป”อึนยองกระโดดเกาะตัวฉันผู้ชายบ้าอะไรว่ะ
“นี่อีตาพี่ชายฝาแฝดบ้า นายเป็นผู้ชายนะอย่าลืม!”
“ฉันเป็นผู้ชายก็จริงแต่ก็อย่าลืมสิว่าเราเป็นแฝดนะ เธอกลัวอะไรฉันก็กลัวอันนั้นลืมไปแล้วเหรอ”ให้ตายสิฉันคิดผิดรึคิดถูกที่เกิดมาพร้อมอีตาคนนี้
“Hi ว่าที่เมีย”เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหนุ่มหล่อใสปาร์คจินโซล แต่แล้วตาของเขาก็ไปค้างอยู่ที่เจ้าตัวเขียว อีตานั่นต้องล้อฉันแน
“อ๊ากกกกกกกกกก!”อีตานั่นร้องลั่นพลางกระโดดเข้ากอดฉันกับอึนยองที่ยืนเกาะกันกอดพลางกระโดดไปมาบนโซฟา
“เอ้าเรน!”พ่อของฉันเดินเข้าด้วยสายตาตกใจ แล้วอะไรเนี่ยคำอุทานใหม่เหรอ
“ใครค่ะเรน?”
“นี่ไงเรนของพ่อ”พ่อพูดพลางอุ้มเจ้ากิ้งก่าเขียวยักษ์ไปกอด
“เป็นไงชื่อมันเก๋ดีใช่ไหมพ่อรู้ว่ามันต้องเป็นที่กรี๊ดกร๊าดในหมู่สาวๆแม้แต่หนุ่มๆก็ตามที ก็เลยตั้งชื่อมันว่าเรน เรนหวัดดีพี่เค้าสิลูก”พ่อพูดพลางจับขาหน้าเจ้าเรนมาโบก
“ทำไมทำหน้าใส่น้องอย่างนั้นล่ะอึนเร อึนยอง”
“พ่อเราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”อึนยองหันมาพูดขณะที่ฉันพยักหน้าหงึกหงัก
“เอ้านี่ว่าที่ลูกเขยอย่าทำหน้าอย่างงั้นสินี่น้องเมียในอนาคตนะ”
“พ่อค่ะ”
“หวัดดีเรน”จินโซลพูดพลางโบกมือให้เจ้าเรน
“นายก็เอากับเค้า บ้าฉันจะประสาทกิน”
“...”อีตานั่นไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มหน้ารื่น
“กรี๊ด~”ฉันร้องลั่น ก็อีตาจินโซลน่ะสิเอามือโอบฉันไม่ยอมปล่อยเลย
“เป็นอะไรเหรออึนเร!”จินโซลพูดพลางเอามือโอบแน่นขึ้น
“ปล่อย!”
“ฮะ”
“ปล่อยโว้ย ไอ้วิตถาร”ฉันตะโกนลั่นจนเขาต้องเด้งตัวออก โหยยังมีหน้ามาทำหน้ายิ้มร่าบ้าเอ๊ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น