marry loveคุณภรรยาแสนร้ายกับนายสามีจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : นี่มันมันบ้าชัดๆ

“พูดถึงสามีฉันน่ะเหรอ”

“อย่างตานั่นไม่สมควรให้พูดถึงด้วยซ้ำ”

“ก็ได้ๆ อีตานั่นน่ะเป็นสามีที่แย่ที่สุด สามีที่ชอบทิ้งภรรยาไว้คนเดียว สามีที่เอาแต่สร้างเรื่องให้ปวดหัวได้ทั้งวี่ทั้งวัน อวดดี แถมยังเป็นจอมฉวยโอกาส เจ้าเล่ห์ สั้นๆเลยดีกว่าอีตานั่นเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!~”

***************************

 

“อึนเรจ๋า”เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้น

“ค่ะ?”

 “อะไรเหรอค่ะ”ฉันถามพ่อแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆตอบกลับมา ทำให้อึนยองพี่ชายฝาแฝดของฉันเป็นคนตอบแทน

“คือว่า...เธอต้องแต่งงาน!”

...........................

3 วันต่อมา

“อึนเรนั่นลูกจะไปไหนน่ะ”เสียงพ่อตะโกนไล่หลังฉัน ฉันโยนกระเป๋าไปไว้ที่เบาะหลังแท็กซี่พลางเข้าไปนั่งในรถ

“อึนเรลูกอย่าไปไหนเลยนะ”

“ไม่ค่ะในเมื่อพ่อจะให้หนูแต่งงานหนูก็จำเป็นต้องไป แต่ถ้าไม่อยากให้หนูไปจริงๆล่ะก็ต้องไม่มีงานแต่ง!”ฉันยื่นคำขาด

“แต่...นี่อึนยองแกมาขอร้องอึนเรช่วยฉันหน่อยสิ”พ่อหันไปเรียกอึนยองที่อยู่ในสวนหลังบ้าน

“ไม่ล่ะค่ะต่อให้พ่อเอาพี่อึนยองมาหรือเอาช้างมาก็ฉุดหนูไม่ได้หรอก เว้นแต่ว่าจะไม่มีงานแต่งถึงตอนนั้นหนูจะกลับมา”ฉันพูดพลางปิดประตูรถ

ชาอึนเร คือชื่อของฉันตลอดเวลาที่ฉันเริ่มจำความได้ฉันก็ถูกส่งไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วนเพื่ออบรมความประพฤติตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า พร้อมกับเรียนศิลปะการป้องกันตัวมากมายพ่อบอกฉันเสมอว่าตระกูลของเราเป็นตระกูลเก่าแก่เพราะฉะนั้นลูกหลานที่เป็นชายจะต้องแข็งแกร่งพร้อมเป็นผู้นำ และถ้าเป็นหญิงจะต้องเป็นหญิงที่เพียบพร้อมและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกันถึงจะเหมาะสมกับเป็นลูกหลานตระกูลชา ที่สำคัญต้องมีคู่รักที่เหมาะสมและเพียบพร้อม แต่จู่ๆเมื่อฉันกลับบ้านมาพ่อตัวดีก็เรียกชื่อฉันเสียงหวานพร้อมกับส่งสายตาปริบๆมาทั้งพ่อทั้งลูก ไม่นานก็ได้ยินคำตอบจากปากของพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน ‘คือว่า...เธอต้องแต่งงาน!’ หลังจากนั้นคำว่า แต่งงาน! ก็ตามหลอกหลอนฉันตลอดเวลา ปกติพ่อของฉันก็เป็นคนไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่แต่นี่มันแรงเกินไปสำหรับลูกผู้หญิง แถมยังอายุ 17 ปีด้วยและที่สำคัญไม่มีทางที่ฉันจะแต่งงาน! ฉันจึงจำเป็นต้องออกมาจากบ้านสักพักเพื่อให้พ่อมีสติขึ้นมาบ้างและรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก่อนที่มันจะสายเกินแก้ แต่มีปัญหาอยู่ว่าที่นี่มันไม่ต่างอะไรกับนรกตั้งแต่ฉันออกมาจากบ้านและย้ายมาอยู่หอพักได้ 2 วัน มันก็ทำให้ฉันเหงาเข้าขั้น ฉันเกลียดการอยู่คนเดียวมากที่สุด คงเป็นเพราะตั้งแต่อยู่ในท้องก็มีอึนยองอยู่เป็นเพื่อน และจากนั้นมาเวลาไปไหนมาไหนก็มีอึนยองเป็นเพื่อนเสมอเอาเป็นว่าทั้งชีวิตที่ใช้มานี้ฉันไม่เคยอยู่โดดเดี่ยวเลยสักครั้งฮือๆ แล้วยังเสียงดังจากห้องข้างๆนี่อีกนี่มันหอพักนะฟ่ะไม่ใช่วงคนตรีเพื่อการกุศลเสียงดังอยู่นั่นแหละ ส่วนตอนนี้ห้องของฉันมันไม่ต่างจากรังหนูสักเท่าไหร่ บ้าๆๆๆๆๆๆๆ ฉันทึ่งผมตัวเองอย่างอารมณ์เสีย

“ให้ตายเถอะเงียบหน่อยได้มั้ย”ฉันทุบผนังห้องพลางตะโกน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าห้องข้างๆจะหยุดเสียงดัง

เย็นวันต่อมา

“กลับนะอึนเร”

“บายอึนเร”

“ยังไม่กลับบ้านเหรอ”เสียงเพื่อนเอ๋ยทักเมื่อเห็นฉันนั่งจมอยู่ในห้องประชุมกรรมการนักเรียน ฉันทำหน้าง๋อยไม่พูดอะไรได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ ใครอยากจะกลับไป นั่นมันรังหนูติดลำโพงชัดๆ ถ้าทำได้ฉันอยากจะนอนที่นี่เลยจริงๆ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องมายืนอยู่หน้ารังหนูยักษ์อีกครั้งพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ บางทีฉันน่าจะกลับไปบ้าน แต่แล้วฉันก็ไม่สามารถลดความพยศของตนเองได้เลย

ในห้อง

กรี๊ด~

“นี่มันอะไรกัน”ฉันตะโกนอย่างโมโหเมื่อรู้ว่าในห้องว่างเปล่า แล้วข้าวของเครื่องใช้ของฉันล่ะมันหายไปไหนหมดพระเจ้าต้องมีขโมยเป็นแน่ ไม่สิฉันรู้แล้ว

คฤหาสน์ตระกูลชา

“พ่ออยู่ไหนน่ะออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฉันตะโกนพลางเดินเข้าบ้านอย่างหัวเสีย

“อึนเร”อึนยองพี่ชายฝาแฝดของฉันโผมากอดฉัน

“อึนยองนายกำลังทำให้ฉันหายใจไม่ออก” อึนยองจึงคายวงแขนออกพลางยิ้มหวาน

“พ่ออยู่ไหนน่ะ”

“ห้องอาหาร”

“เดี๋ยวให้ฉันจัดการกับพ่อตัวดีก่อนแล้วฉันจะมาจัดการกับนายชาอึนยอง”ฉันพูดพลางตบแก้มพี่ชายเบาๆแล้วสาวเท้ามาที่ห้องอาหาร ระหว่างนั้นอึนยองยังตามติดฉันแจ

“นี่อึนเรอย่าทำอะไรฉันเลยนะ เธอลืมแล้วเหรอว่าเราสองคนก็เหมือนคนคนเดียวกันเพราะฉะนั้นจัดการพ่อคนเดียวเหอะ”อึนยองทำท่าอ้อน

“ไม่”