ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทเรียน.07 - คนผิดต้องโทษ
.
.
วันรุ่งขึ้น .. วันนี้เป็นวันฟรีไทม์ของเขา ไม่มีคาบสอน แต่ก็ใช่ว่าจะนั่งเล่นสบายใจได้ ต้องมาเก็บชั่วโมงฝึกสอนให้ครบ ไม่ใช่แค่มานั่งเฉยๆด้วยครับ
ต้องตรวจงานแก้งาน คิดแผนการสอนทั้งวัน
จนเวลาล่วงเลยไปกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน
เอ จะว่าไป..
สิงโตมองนาฬิกา นี่ก็เลยเวลาคาบเรียนสุดท้ายไปเกือบจะห้าสิบนาทีแล้ว
ไอ้เด็กแสบเอ๊ย
อย่าคิดว่าเขาจะไม่กล้าฟ้องฝ่ายปกครองจริง
ถึงลึกๆจะไม่อยากทำก็เถอะ แต่พูดไปแล้ว เขาเตือนเขาบอกมันแล้ว
ผิดเป็นผิดตามตกลงกัน
ถ้าพูดแล้วไม่ยึดมั่นในคำพูด เหมือนพูดลอยๆไปอย่างนั้น เด็กมันคงไม่มีทางจดจำและทำผิดอยู่ซ้ำๆ
พึ่งจะเริ่มต้นคิดปวดหัว ทันใดนั้นเจ้าของปัญหาในความคิดก็เปิดประตูเข้ามา
เคาะเร็วๆไม่กี่ครั้ง แล้วพรวดพราดเข้ามาเลย ..
มันใช้ได้เหรอไอ้เด็กนี่ มารยาทมีบ้างไหมเนี่ย
แต่เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็เข้ามาทางประตูดีๆ ไม่ใช่ปีนหน้าต่างอย่างเมื่อวาน
“ว้า 58 นาที เองเหรอ.. ผมมาเร็วไปหน่อยโทษทีนะจารย์”
“อย่ากวน..คริส มานั่งนี่แล้วก็เขียนสรุปไปเงียบๆ แล้วไหนหนังสือของนาย”
“ผมอ่านมาจำได้หมดแล้ว ไม่ได้หยิบมา”
สิงโตไม่ได้ว่าอะไร เขาถือคติว่าการเรียนรู้จะใช้วิธีไหนก็ได้ขอแค่ให้ถึงจุดหมายก็พอ
คนเราอาจมีกระบวนวิธีการที่แตกต่างกัน
เพราะฉะนั้น มันจะไม่มีหนังสือก็ได้ถ้ามันสามารถทำงานที่เขาให้ทำได้ครบถ้วนก็โอเค
รอบห้องตอนนี้ครูคนอื่นเริ่มทยอยกันกลับแล้ว
เขามีสิทธิ์อำนาจในการทำโทษนักเรียนในปกครอง แม้จะเป็นนักศึกษาฝึกสอนก็ตาม ดังนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
การทำโทษหลังเลิกเรียน ครูคนอื่นก็ทำกันเป็นปกติ แต่ส่วนใหญ่ถ้าไม่เป็นต้นว่าโดนคัดลายมือ หรือเขียนงานหลายจบ ก็คงต้องช่วยงานหรือบำเพ็ญประโยชน์ล่ะนะ
แต่สำหรับสิงโต เขาคิดว่ามันเอาท์แล้ว
คริสเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามสิงโต ..
โต๊ะขนาดใหญ่เต็มไปด้วยเอกสาร กองการบ้านกั้นกลางระหว่างเราทั้งคู่
“จารย์จะให้เขียนไรบ้างอะ”
สิงโตละสายตาจากการบ้านที่ตรวจค้างอยู่ขึ้นมองสบตาไอ้เด็กที่จ้องกลับมา..
เมื่อไหร่มันจะเลิกท่าทางยียวนน่าหมั่นไส้ซะที
..แต่พอมองใกล้ๆแบบนี้ จริงๆแล้วมันก็..
เออ ช่างมันเถอะ
“อยากเขียนไรก็เขียน” สิงโตเอ่ยแค่นั้น ก้มลงตรวจงานต่อ
“อ้าวจารย์ กวนเหรอ ผมถามดีๆนะ”
“เปล่า นายอยากเขียนอะไรก็เขียน อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าไม่มีโจทย์ นายจะเขียนอะไร”
..ไม่เคยได้ยินเหรอครับ การสร้างกรอบกับกฎเกณฑ์บางครั้งมันทำให้ความคิดถูกปิดกั้นน่ะ ..
ช่วยไม่ได้ ก็ผมสอนศิลปะนี่นา
ไอ้เด็กตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไรต่อ หวังว่ามันคงเข้าใจสิ่งที่ต้องการให้มันทำ
สิงโตนั่งตรวจงาน ปล่อยให้ความเงียบผ่านไป
ผ่านไป..
ผ่านไป
ผ่านไป 20 นาที
มันก็ซักพักหนึ่งแล้วนะ คิดได้ดังนั้น เขาก็หยุดมือชั่วขณะ เหลือบตามองไอ้คนโดนลงโทษ
ไอ้... เด็กนี่!
“คริส!! นายทำอะไร”
อุตส่าห์อยู่เงียบๆให้มันใช้สมาธิ เงยหน้าขึ้นไปแทบอยากจะล้มโต๊ะ
ไอ้เด็กเวร นั่งกดมือถือเล่น ROV หน้าตาเฉย
จะชนะแล้วด้วยครับ น่าโมโหชะมัด
“ไรจารย์ เสียงดังไปได้ แป๊ปนึงป้อมจะแตกแล้ว เฮ้ย”
ผมนับ หนึ่งสองสามในใจ เห็นจังหวะที่มันใกล้จะกดสกิล
คว้าแย่งมือถือมันมา..
หึ .. เสียใจด้วยนะไอ้น้อง
“จ๊านน แป๊ปเดียว เอามาก่อน”
สิงโตเอามือถือใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง ยึดแม่มเลย
“นี่ผมลงโทษอยู่นะ ลืมรึเปล่า สงสัยต้องเพิ่มระยะเวลาเป็นเดือน ถ้านายยังทำตัวเหลวไหลแบบนี้”
“เหลวไหลอะไรจารย์ ผมเขียนเสร็จแล้ว เห็นจารย์ยุ่งอยู่ ก็แค่เล่นเกมส์รอ”
ยัง.. มันยังโวยวาย ไม่หยุดเถียง
ผมขมวดคิ้ว เหลือบมองกระดาษคนที่บอกว่าเขียนเสร็จแล้ว หยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ
หน้ากระดาษขาวจั๊วะ สะอาดสะอ้านมากครับ
แต่ไม่ว่างเปล่า มีประโยคเดียวเขียนอยู่
‘ศิลปะไม่มีถูกไม่มีผิด’
จบ แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ
จะว่ากวนตีนก็ได้ .. แต่ว่าเอาเถอะ ถือว่ามันก็คงฟังสิ่งที่สอนใช่ไหมถึงจำได้ จะคิดในแง่ดีแล้วกัน
สิงโตวางกระดาษไว้ที่เดิม
“ถึงจะเขียนเสร็จแล้ว ก็ห้ามเล่นมือถือ คุณยังอยู่ในเวลาของการทำโทษ”
“แล้วเมื่อไหร่ผมจะกลับได้อ่ะ จารย์”
คริสยกมือขึ้นมาเท้าคางเบื่อๆ มองงานที่กองเต็มโต๊ะอาจารย์ฝึกสอนจนแทบไม่มีที่ว่าง มีแค่ที่เล็กๆที่อีกฝ่ายคงกวาดทุกสิ่งออกเพื่อให้เขามีที่สำหรับทำบทลงโทษนี่
สิงโตยกนาฬิกาขึ้นดู
“อีกยี่สิบนาที นายต้องมานี่ครบหนึ่งชั่วโมง ค่อยกลับ”
“..แต่มันไม่มีอะไรทำนี่”
“นั่งทำสมาธิไปดิ เวลาเรียนจะได้เลิกติดมือถือ หัดอยู่เฉยๆคิดเรื่อยเปื่อยบ้าง”
ผมเอ่ยสั่งสอนเด็กมันไปซักหน่อย .. คนเรามันจะอยู่เฉยๆบ้างจะตายรึไงนะ เด็กสมัยนี้ จะติดมือถือติดโซเชียลมากเกินไปแล้วจนเคยตัว
... อย่าว่าแต่มันเลย ผมก็ติด .. มือถือยังวางข้างตัว ต้องเหลือบมองทุกครั้งที่ไลน์จากกลุ่มเพื่อนหรือแจ้งเตือนเฟสบุ๊คเด้ง
เฮ้อ.. ผมก็ยังวัยรุ่นอยู่นี่นา
ว่ามันมากไปก็เข้าตัว ทำเป็นไม่ได้สนใจจะดีกว่า
นั่งทำงาน คิดว่ามันไม่มีมือถือก็คงอยู่เงียบๆรอเวลา
จริงๆหลักๆคืออยากสอนให้มันอยู่เฉยๆจะได้ดัดสันดานดื้อๆไปด้วยนั่นแหละ
แต่คิดผิด..
ถ้าคิดว่าไอ้เด็กนี่มันจะยอมอยู่เฉยๆ
มันกลับเริ่มชวนผมคุยจนมือที่ตรวจงานอยู่อย่างตั้งใจต้องชะงักเป็นระยะเพราะไม่มีสมาธิ
“นี่จารย์ ไมชื่อสิงโตอะ”
“..ไม่รู้ พ่อแม่ตั้งให้”
ตอบปัดๆไป คนจะตรวจงานว๊อย
ถึงจะแสดงออกว่าไม่ว่าง ไม่อยากจะตอบ มันก็ยังไม่หยุดพูด
เป็นอะไรมากไหมครับไอ้เด็กนี่ เหงาเหรอ
“.. ที่บ้านผมมีหมาพันธุ์โกลเด้นโคตรน่ารัก”
“จารย์เคยเล่นเกมส์นี้ปะ นี่ มันมีอันนี้ด้วย ไอเท็มใหม่ล่าสุด”
“จารย์ วิชาเมื่อเช้า ..
จารย์ ..
จารย์”
สารพัดเรื่องอะไรของมันที่หยิบยกขึ้นมาพูดได้เรื่อยๆ สิงโตเงยหน้าขึ้นมองไอ้เด็กเจ้าปัญหา ทั้งที่เขาอุตส่าห์ไม่ตอบทุกคำถามของมันแล้วนะ
และตามคาด สิ่งแรกที่เห็น รอยยิ้มกวนประสาทนั่น
จงใจกวนกันชัดๆนะเนี่ยแบบนี้
“ครบชั่วโมงยังจารย์ งานเยอะเหรอ ทำไมเห็นทำไม่เสร็จซักที”
ไอ้เด็กเวรร ก็เพราะเอ็งมัวแต่พูด
พูดอยู่เนี่ย รำคาญชะมัด ในใจนี่นึกอยากจะเลิกลงโทษมันแล้วได้ไหม
..ไม่ใช่สิ ผมว่านี่มันจงใจทำลายสมาธิชัวส์ เผื่อว่าผมจะรำคาญและไล่มันกลับบ้านไป ..
ฝันไปเถอะ ไอ้เด็กนรก ไม่มีทาง
ป็อก
ผมเอาปากกาที่ถืออยู่ในมือเคาะหัวไอ้คนตรงหน้าไปหนึ่งที
แม้ใจจริงอยากจะจิ้มตามันมากกว่าแต่กลัวว่าจะโดนไล่ออก
“โอ๊ยจารย์”
“ถ้าว่างก็รอผมตรวจงานเสร็จค่อยไปละกัน”
ถามว่าสุดท้ายงานเสร็จไหม
ไม่ครับ ใครจะทนไอ้เด็กกวนประสาทนี่ได้ ผมนับถือเลย อยู่กับมันแค่ไม่กี่นาทีปวดหัวเหมือนไมเกรนจะกิน
แทนที่งานตรวจการบ้านของผมจะเสร็จเร็วกลับยิ่งช้าขึ้นไปอีก
คิดถูกคิดผิดวะเนี่ย
สุดท้ายผมก็ต้องส่งมือถือคืนมันแล้วไล่ๆมันกลับบ้านไปเมื่อครบชั่วโมงพอดี
.
.
เย็นวันรุ่งขึ้น.. เวลาเดิม
ผมตัดสินใจรีบเคลียงานที่ต้องใช้สมาธิให้เสร็จๆก่อนถึงเวลานรก
ตัดสินใจแล้ว คราวนี้..ต้องไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
ดมยาดมไปฟื้ด ก่อนหันมองนาฬิกา
นาฬิกาบอกเวลา หนึ่งชั่วโมงหลังเลิกเรียนพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน
เปิดประตูมาพอดี ราวกับว่ามันยืนรอเวลาอยู่หน้าห้องพักครู
กวนตีน!
คริสเดินมานั่ง มาตัวเปล่าอีกแล้ว..หนังสงหนังสือไม่มีซักเล่ม
ดี..คราวนี้แหละ ผมจะให้มันไม่มีเวลาพูดอะไรไร้สาระเลย
“เอามือถือมา”
“ผมไม่เล่นหรอกน่า”
คริสยิ้มให้ ส่งมือถือให้แต่โดยดี
รู้หรอกนะไอ้รอยยิ้มเดวิลนี่ ตั้งใจจะหาเรื่องคุยจนผมไม่ได้งาน
รำคาญทนไม่ไหวจนต้องไล่มันไปล่ะสิ ฝันไปเถอะถ้าคิดจะเล่นกับคนอย่างผม
“วันนี้นายต้องเขียนให้ครบหนึ่งหน้าเอสี่”
“หา?!”
“วันนี้มีโจทย์ แต่ไม่ได้มีกรอบ นายจะเขียนอะไรก็เขียน แต่ให้ครบเต็มหน้าเอสี่”
“โหจารย์”
“เขียนไปอย่าบ่น อยู่เงียบๆด้วยจะทำงาน”
ตัดบทพลางยิ้มเยาะในใจ ..
ตอนแรกก็ว่าจะใจดี แต่มันหาเรื่องผมก่อนเองนะ
ติ้กต่อก ติ้กต่อก
ได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินในความเงียบ
ผ่านไปเนิ่นนาน ผมเหลือบมองไอ้เด็กป่วนไปรอบนึงก็เห็นมันนั่งใช้ความคิดอยู่
จนตอนนี้ใกล้จะครบหนึ่งชั่วโมง .. ที่มันเงียบไปอย่างตั้งใจ
ดีเหมือนกัน.. ตั้งใจจริงๆก็ทำได้นี่หว่า
.. แต่ก็แปลก .. มันจะเงียบผิดปกติ
ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
เงียบซะจนไม่ได้ยินเสียงปากกาจรดกระดาษเลย
...
ตระหนักความผิดปกติได้ดังนั้น
ผมก็เงยหน้าขึ้นมองมันอีกครั้ง
!!
อ..ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย
.. สิงโตมองคนนั่งตรงข้าม ที่บัดนี้อยู่ในสภาพหลับฟุบตะแคงไปกับโต๊ะ
แขนข้างนึงรองศีรษะต่างหมอน อีกข้างจับปากกาค้างอยู่
.. เขาไม่ได้จะด่ามันหรอก ..
อาจจะเหนื่อยเรียน จะยอมให้วันนึงก็ได้
แต่ถือว่านายแพ้นะ
สิงโตวางมือจากงาน ตั้งใจจะปลุกให้มันกลับบ้านไปได้แล้ว จะมานอนหลับหมดสภาพอยู่ตรงนี้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะทำโทษมัน
ส่งมือออกไป เอื้อมไปใกล้จะเขย่าตัว ร่างไอ้เด็กที่นั่งตรงข้ามก็ขยับน้อยๆ มือบางยกขึ้นปัดปอยผมที่ปรกหน้าตัวเองอย่างรำคาญทั้งที่ยังหลับงัวเงียไม่รู้ตัว
และนั่นทำให้สิงโตเผลอชะงักมือค้างกลางอากาศ
องศาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยทำให้เขาเห็นหน้าคริสได้ชัดขึ้น ระยะที่ใกล้กว่าปกติ
ไม่ค่อยได้สังเกตบ่อยนัก แต่จะว่าไป ไอ้เด็กนี่..
เวลาที่มันหลับตาพริ้ม วงหน้าหวานที่หล่อในคราวเดียวกัน แพขนตาเรียงสวย จมูกโด่ง ริมฝีปากบางรับกับรูปหน้า
ดูดี ดูแล้วไม่มีพิษภัย ไม่เกเร ไม่กวนตีน
จริงๆแล้ว
ทำไมรู้สึกว่ามันน่ารัก..
ว๊อยยย บ้าไปใหญ่แล้ว
แต่ที่บ้ากว่าคือการที่ผมเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมนุ่มมือนั่น
ชิบหาย
มึงบ้าไปแล้วเหรอไอ้สิงโต
ได้ยินแต่เสียงในสมองกรีดร้องในใจกับการกระทำที่เหมือนถูกสะกดจิตนั่น
และจังหวะเดียวกันนั้น คนที่ถูกแตะ ขยับตัวสลึมสลืองัวเงียตื่น
สิงโตรีบชักมือกลับทันที
ดีนะ.. ที่เขาเร็วกว่ามัน
ถึงจะสับสนนิดหน่อยว่าตัวเองเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“ง่วงก็กลับไปนอนไป” ได้แต่ส่งเสียงเรียบๆ เอ่ยบอก
คริสยังคงงุนงงพึ่งตื่น หรี่ตามองรอบห้อง ก่อนมองหันมามองคนเป็นอาจารย์ที่พูดด้วยแต่ก้มหน้าก้มตาทำอะไรไม่รู้
“อ้าว ผมเผลอหลับเหรอ .. ยังเขียนไม่เสร็จเลย”
“ยังไม่ได้เขียนเลยต่างหาก”
สิงโตแก้คำพูดให้
“นายกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ อย่าฝืน.. ผมก็จะกลับแล้ว เหมือนฝนจะตกด้วย เดี๋ยวจะดึกกว่านี้”
รีบพูดตัดบทไป .. เด็กมันจะได้ไม่รู้สึกผิด
..ใช้อำนาจบ้าง ยืดหยุ่นบ้าง ตามความเหมาะสม
สิงโตเก็บของของตัวเองใส่ลงกระเป๋า ไล่ไอ้เด็กป่วนกลับบ้าน
ไม่ได้เป็นห่วงที่มันดูเหนื่อย แค่ฝนจะตก ผมก็อยากรีบกลับบ้านแล้วเหมือนกัน
ก็แค่นั้น..
“อ่า งั้นผมไปนะจารย์ หวัดดี”
“อืม”
ยืนรอจนมันเก็บของเดินออกจากห้องไป
เขายืนนิ่งๆกับตัวเองซักพัก
รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล อาจจะเหนื่อย มึนๆจากการฝึกสอน
สิงโตเดินไปจัดการปิดไฟ ปิดแอร์ให้เรียบร้อย
เช็คว่าหน้าต่างทุกบานปิดสนิทดี
หวังว่าคงไม่มีอะไรกวนใจอีก ..
---- TBC
#ปราบเด็กนรก
เด็กนรกน่ารักขึ้นไหมครับบบ คำตอบคือ ไม่ ?
.. กวนตีนเหมือนเดิม 55555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น