คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The Wolfs and The Rabbit (3) (Ace+Sabo x Luffy )END
The Wolfs and The Rabbit (3) (Ace+Sabo x Luffy )
" ว่าเเต่พวกเจ้าพอจะรู้จักชื่อหมาป่าพวกนั้นไหม " การ์ปถามกระต่ายทั้งสองที่วิ่งนำหน้าเขา
" ไม่รู้สิครับ นามิเธอรู้ไหม " อุซปหันไปถามเพื่อนสาวที่วิ่งอยู่ข้างๆ
..จะโดนกินอยู่รอมร่อใครจะบ้าไปจำชื่อเพชรฆาตที่คิดจะฆ่าพวกเขาได้ล่ะ!...
" รู้สึกจะชื่อเอส กับ ซาโบ นี่แหละค่ะถ้าจำไม่ผิด "
...มีกระต่ายบ้าอยู่ตรงนี้ด้วยแหะ....
" ใช่ตัวสีดำกับน้ำตาลทองหรือเปล่า "
" ใช่ค่ะ คุณการ์ปรู้จักหรอค่ะ " นามิตอบพลางทำหน้าสงสัยไปรู้จักกับหมาป่าตั้งเเต่เมื่อไรนะกระต่ายเเก่ตัวนี้
" ก็เเค่เคยฟัดกับพวกมันมาแล้วรอบนึงน่ะ ฮ่าฮ่า " การ์ปหัวเราะชอบใจถ้าเป็นเจ้าพวกนั้นค่อยง่ายหน่อย
" เเล้วชนะไหมค่ะ! " นามิถามด้วยน้ำเสียงมีความหวัง
" ฉันเผลอหลับไปนะ ตื่นมาเจ้าพวกนั้นก็ไม่อยู่เเล้ว ฮ่าฮ่า "
นามิถึงกับกุมขมับอยู่ต่อหน้าศัตรูเเต่ดันไปหลับเนี่ยนะ เธอก็เคยเห็นลูฟี่เป็นสงสัยนิสัยเเบบนี้คงสืบทอดมาจากปู่เเน่เลยเฮ้อ
..เเต่เจ้าพวกนั้นอาจจะเป็นหมาป่าดีก็ได้ คุณการ์ปหลับอยู่เเต่ไม่ทำอะไรเลย...
" ถึงเเล้วครับที่นี้แหละที่เราเเยกกับลูฟี่ " อุซปตะโกนบอกการ์ปเมื่อพวกเขามาถึงสถานที่เเล้ว
" งั้นก็เเยกย้ายกันหาซะ ไม่เเน่ลูฟี่อาจจะยังอยู่เเถวนี้ " การ์ปสั่งก่อนจะเเยกตัวไปหาทางด้านขวา
" ลูฟี่! นายอยู่ที่ไหนนะ!! " อุซปเรียกหาเพื่อนตัวน้อยเมื่อพวกเขานำการ์ปมายังที่ที่เเยกกกันเเต่ก็ไม่เจอเจ้าตัว
" ได้ยินเเล้วตอบด้วยลูฟี่! " นามิตะโกนเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงร้อนรน หวังว่าเพื่อนของเธอจะไม่เป็นอะไรนะ..
เเต่ดูเหมือนคำภาวนาของเธอจะไม่สัมฤทธิ์ผลเมื่อการ์ปดันไปเห็นบางสิ่งเข้า
" นี่มันเลือดนี่น่า " การ์ปทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะเอาเท้าเเตะไปบนรอยเลือดนั้น
" เเถมเเห้งเเล้วซะด้วย.... "
" หมายความว่าไงค่ะคุณการ์ป " นามิเดินเข้าไปหาร่างใหญ่ของกระต่ายสูงวัย ขอให้ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดด้วยเถิด
" เลือดนี่ไม่ว่าจะเป็นของใครเเต่ก็รู้เเล้วว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้น "
" รอยเลือดเเห้งเเล้วเเปลว่าพวกเราอาจจะมาช้าไป "
" ไม่จริง!ลูฟี่ไม่มีทางเสร็จเจ้าพวกนั้นเเน่!เราต้องรีบไปตามหาเขานะค่ะตอน นี้อาจจะทัน! " นามิตะโกนออกมาอย่างใจเสียก่อนที่จะหันตัววิ่งไปในทิศทางหนึ่ง
" อย่าทำอะไรโง่ๆน่า! " อุซปวิ่งเข้ามาขวางทางเพื่อนสาวไว้ทัน
" เเล้วนายไม่คิดจะไปช่วยลูฟี่หรือไง! " กระต่ายสาวเริ่มโกรธเมื่อมีคนขัดขวางเธอ
" ต้องช่วยอยู่เเล้วล่ะ! เเต่เธอจะไปตายหรือไง!บุกเข้าไปตรงๆมีหวังโดนหมาป่าฆ่ากันหมดเนี้ยแหละ " อุซปพูดเรียกสติเพื่อนสาว
นามิที่ได้ฟังที่เพื่อนพูดจึงเริ่มได้สติขึ้นมาบ้าง เเต่เธอก็ยังอยากจะไปช่วยเพื่อนตัวน้อยอยู่ดี
" เเต่ว่า... "
" ก็อย่างที่เจ้าอุซปมันพูดนั้นแหละ ถ้าเราบุกไปโต้งๆมีหวังถูกฆ่ากันหมดแน่ เพราะงั้นเราต้องมีเเผน " การ์ปที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมาทำให้กระต่ายทั้งสองหันไปสนใจ
" ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบทำตามเเผนก็เถอะ ฮ่าฮ่า "
" โธ่ คุณการ์ปจริงจังหน่อยสิค่ะ " นามิเตือนกระต่ายสูงวัยตรงหน้า
" ก็ได้ๆเเล้วเธอมีเเผนว่ายังไงล่ะอุซป " การ์ปหันไปหาเจ้าแผนการอย่างอุซปที่ตอนนี้คิดเเผนเตรียมไว้เรียบร้อยเเล้ว
" ผมจะอธิบายแผนให้ฟังนะ ฟังเเล้วกรุณาทำตามด้วยนะครับคุณการ์ป " อุซปหันไปมองการ์ปด้วยสายตาจริงจัง
" โอเคๆ "
" สรุปแผนก็เป็นอย่างนี้นะครับ "
" อืมมมให้เเยกกันหาตามที่สูงกับพุ่มไม้สินะ แผนใช้ได้เลย หลีกเลี่ยงการปะทะสินะ เเต่ฉันอยากซัดกับเจ้าพวกนั้นตรงๆนี่น่า " การ์ปเอ่ยออกมาอย่างเอาเเต่ใจ
" เฮ้อ งั้นถ้าคุณโดนเจอด็จัดการซัดเจ้าพวกนั้นได้เลยครับ " อุซปเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
...ตระกูลนี้มันเอาเเต่ใจกันทั้งตระกูลเลยสินะให้ตานเหอะ...
" งั้นผมจะทวนเเผนการให้ฟังอีกรอบนะ "
" นามิ "
" อ่าฮ่ะ " นามิขานรับเรียบๆ
" เธอไปทางด้านตะวันตกนะ "
" รับทราบ "
" คุณการ์ป "
" เออๆ " การ์ปตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
" คุณไปทางเหนือนะเเล้วก็อย่าสู้โดยไม่จำเป็น เข้าใจนะครับ "
" จะพยายามนะ~ "
" เฮ้อเเล้วเเต่คุณเลยเเล้วกันครับ " อุซปถอนหายใจยังไงกระต่ายเเก่ตัวนี่ก็ไม่มีทางทำตามเเผนเขาเเน่นอน
"ส่วนฉันจะไปทางทิศตะวันออกนะ "
" นี่ๆอุซปแล้วฉันล่ะ!นายลืมฉันเเล้วหรอ "
" นายไปทางใต้ก็เเล้วกันนะลูฟี่ "
" โอ้!! "
" งั้นเรามาเริ่มเเผนการณ์กันได้เลย! " อุซปตะโกนเป็นสัญญาณ พวกที่เหลือส่งเสียงตอบรับ เเต่เเล้วพวกเขาก็เห็นสิ่งไม่ปกติบางอย่าง
" เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้ฉันพูดชื่อลูฟี่สินะ " อุซปเหงื่อตก
" ฉันก็ได้ยินเสียงลูฟี่..." นามิตอบเธอรู้สึกเสียวๆหลังยังไงก็ไม่รู้หรือจะเป็นวิญญาณของลูฟี่! ไม่ๆเพื่อนเธอต้องยังไม่ตาย
" เสียงมาจากข้างหลังนี่น่า " การ์ปบอกกับกระต่ายทั้งสองทั้งสามตัวหันมามองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะลองหันกลับไปดูช้าๆ
" ลูฟี่!!!! "
ภาพที่ทั้งสามตัวเห็นก็คือเจ้ากระต่ายสีดำตัวที่พวกเขากำลังจะไปช่วยจากรัง หมาป่ายืนยิ้มเเฉ่งอยู่ข้างหลัง
ทำไมเจ้าตัวถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ!!
" ก็ฉันนะสิคิดว่าใครล่ะ? " ลูฟี่เอียงคออย่างงงๆ ทำไมต้องตกใจตอนเห็นเขาด้วย
" เจ้าบ้านี่!! "
โป๊ก!!
"โอ๊ย!มันเจ็บนะปู่!! "
การ์ปเอาหัวโขกกับศีรษะของเจ้าตัวเล็กอย่างเเรงจนมีลูกมะนาวลูกใหญ่ปูดมาหนึ่งลูก
ลูฟี่เอาเท้าสองข้างมาถูหัวตรงที่โดนเขกเบาๆหวังจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บได้บ้าง
" ก็ให้เจ็บนะสิจะได้จำ!รู้ไหมเจ้าทำให้ทุกคนเป็นห่วงเเค่ไหน " การ์ปตะโกนอย่างเหลืออดพลางมองหน้าหลานชายด้วยสายตาวาวโรจน์
" ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกปู่ " เจ้าตัวเล็กยื่นปากอย่างไม่ค่อยไม่พอใจ
" เจ้าหลานบ้านี่!! " ก่อนที่การ์ปจะได้จัดการลูฟี่อีกสักครั้งก็โดนอุซปมาห้ามไว้
" ลูฟี่ปลอดภัยก็ดีเเล้วไม่ใช่หรอครับคุณการ์ป! " อุซปรั้งตัวกระต่ายตัวใหญ่ไว้ด้วยเเรงที่มี
" เฮอะ! " การ์ปหันหน้าหนีไม่มองเจ้าตัวเล็ก
" ว่าเเต่นายบาดเจ็บตรงไหนไหมลูฟี่ " กระต่ายสาวถามเพื่อนตัวเล็กพลางเดินสำรวจรอบเจ้าตัว
" ฉันสบายดีนามิไม่มีแผลตรงไหนเลย " เจ้าตัวเล็กพูดกลบเกลื่อนเพื่อให้เพื่อนสบายใจ ที่จริงมันก็มีอยู่นะเเต่ถ้าไม่สังเกตดีๆคงไม่เห็นเพราะขนสีดำของเจ้าตัวทำ ให้มองดูยาก
" อย่าโกหกฉันลูฟี่.. " นามิพูดเสียงเย็น
ลูฟี่ที่เห็นเพื่อนเริ่มโกรธก็ได้เเต่ถอนหายใจก่อนจะพูดความจริงออกมา
" ที่จริงมันก็มีนะเเต่เเผลเเค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ฉันเเข็งเเรงจะตาย ชิชิ "
" เเล้วเลือดนั้นล่ะของนายใช่มั้ย " นามิชี้ไปที่เลือดจุดนึงตรงโคนต้นไม้
" อ่อเลือดนั้นหรอน่าจะใช่ของฉันล่ะมั้งเอ๊ะหรือว่าของเอสกันนะ อืมมม " ลูฟี่ทำท่าคิดหนัก เเต่ชื่อที่เพื่อนตัวเล็กเอ่ยออกมาทำให้อุซปถึงกับรีบถามเเทรกทันที
" เอส? ใช่หมาป่าที่จะฆ่าพวกเรารึเปล่า "
" อื้ม! เอสกับซาโบน่ะ! เเต่พวกนั้นเป็นหมาป่าดีนะ! พวกนั้นช่วยรักษาเเผลให้ฉันกับหาอาหารมาให้ด้วยล่ะ " เจ้าตัวเล็กเล่าให้เพื่อนฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
" ยังไงพวกนั้นก็เป็นหมาป่า ไว้ใจพวกมันไม่ได้หรอก " การ์ปบอกกับเจ้าหลานตัวดีที่หันมามองเข้าด้วยสายตาเเข็งกร้าว
" พวกนั้นเป็นเพื่อนฉัน!ปู่ห้ามว่าร้ายพวกเขานะ! " เจ้าตัวเล็กเถียงปู่ของตัวเองเพื่อปกป้องเพื่อนหมาป่าทั้งสอง
ว่าเขาได้เเต่ห้ามว่าเพื่อนของเขาเด็ดขาด!
" โห~เดี๋ยวนี้กล้าเถียงฉันเเล้วหรอ ได้~! " การ์ปทำท่าจะวางมวยกับเจ้าหลานตัวดีอีกสักรอบ ทางลูฟี่ก็เตรียมพร้อมสู่อยู่เสมอ
ก่อนจะเกิดศึกปู่ปะทะหลานซะก่อนทั้งสองตัวอยู่ๆก็นิ่งไปซะงั้นทำให้อุซปกับนามิรีบเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วงที่ไหนได้
คร่อกก~
ดันหลับไปทั้งสองตัว!!
โอ๊ยเพลียกับปู่หลานคู่นี้จริงๆ!!
กระต่ายสองตัวที่ทำหน้าที่ผู้ชม(?)หันไปปลุกกระต่ายที่กำลังจะสู้กันเเต่ดันหลับไปเฉยๆ
" ตื่นได้เเล้วทั้งสองตัว! " อุซปกับนามิพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะจับเเยกไปคนละฝั่งเพื่อไม่ให้ตื่นขึ้นมาเเล้วทะเลาะกันอีก
ป๊อก
เสียงลูกโป่งน้ำมูกของทั้งสองเเตกก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ
" ฮ้าวว ดันเผลอหลับไปจนได้คราวนี้เจ้ารอดไปนะไอหลานตัวเเสบ " การ์ปมองหน้าหลานชายอย่างยียวน
" เเบร่! :P " หลานชายเเลบลิ้นตอบกลับอย่างกวนบาทาของผู้เป็นปู่
" เจ้านี่นิ! " การ์ปกัดฟันกรอดก่อนจะย่างสุขุมไปหาหลานชายตัวดีที่ยืนแลบลิ้นใส่เขาอยู่
" คุณการ์ปพอได้เเล้วค่ะ หนูว่ารีบพาลูฟี่ไปทำแผลก่อนดีกว่านะค่ะ " นามิร้องเตือนกระต่ายแก่
" เหอะ แผลเเค่นั้นเจ้านั้นไม่ตายหรอก "การ์ปสบถก่อนจะเดินนำกลับไปทางหมู่บ้าน
..ถึงคุณจะพูดอย่างนั้นเเต่คุณก็ห่วงลูฟี่เหมือนกันล่ะน่า..
" ลูฟี่กลับหมู่บ้านกันเถอะ จะได้ไปให้คุณมากิโนะดูแผลให้ " นามิเกลี่ยกล่อมเพื่อนตัวน้อยที่ได้เเต่ทำหน้าเเหยๆ
..ให้มากิโนะดูแผลมีหวังโดนบังคับให้โดนฉีดยาเเน่ๆ....เเค่คิดก็อี๋เเล้ว..บรี๊ออ
" เเผลเเค่นี้เเค่เลียก็หายเเล้วน่า " เจ้าตัวดีถอยหลังทันที
" ทำแผลเสร็จจะได้กินเเครอทด้วยนะ! " นามิยื่นข้อเสนอ
" เเครอท!! ป่ะ กลับหมู่บ้านกันเถอะ " เจ้าตัวเล็กทำสายตาเป็นประกายก่อนจะวิ่งนำหน้าเพื่อนๆเเละปู่ไปทันที
" เห็นเรื่องกินเป็นไม่ได้เลยนะ " นามิพูดอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเดินตามเพื่อนสีดำไป
" ถ้าวันไหนโดนลักพาตัวไปฉันคงไม่สงสัย " อุซปพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางเดินขึ้นไปขนาบเพื่อนสาว
" เเต่นั้นก็ลูฟี่ล่ะนะ!ฮ่าฮ่า " การ์ปหัวเราะอย่างชอบใจกับนิสัยหลานชาย
...ก็เจ้านั้นได้นิสัยของคุณมาเกือบหมดเลยนี่น่า!...ทั้งสองได้เเค่คิดอยู่ในใจ
" ไปกันเเล้วล่ะเอส " เสียงนึงพูดก่อนที่จะเกิดการเคลื่อนไหวบนต้นไม้ที่เมื่อกี้กระต่ายทั้งสี่อยู่ข้างล่าง
" ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเจ้านั้นจะเป็นหลานของการ์ปจริงๆ " เอสสะบัดตัวไปมาเพื่อไล่ใบไม้ที่ติดตามตัวออก
" เเต่ดูจากเมื้อกี้เเล้วปู่หลานกันชัวร์ ฮ่าฮ่า " ซาโบหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะสะบัดตัวบ้างเมื่อรู้สึกคันนิดๆ
ขอเล่าย้อนเหตุการณ์ไปสักนิด
หลังจากที่หมาป่าทั้งสองเเละกระต่ายหนึ่งตัว(ที่เกาะอยู่บนหลัง)วิ่งออกมา จากรังของตนก็ดันไปเจอหมาป่าตัวนึงเข้า เจ้านั่นดันไปเห็นกระต่ายน้อยบนหลังเขาจึงตะโกนออกมาดังลั่นทำให้หมาป่าเเถวนั้นได้ยินก่อนจะหันมามองกันทั้งหมด
" มีของกินก็น่าจะเเบ่งพวกเราบ้างนะเอส~ " หมาป่าสีน้ำตาลตัวนึงย่างสุขุมเข้ามาหาพวกเขาทั้งสาม
" นี้มันเหยื่อของฉันใครจะยอมยกให้ง่ายๆกันล่ะ " เอสตอบพลางเริ่มส่งรังสีฆ่าฟันออกมาทำให้หมาป่าใจเสาะบางตัวรีบวิ่งหนีไปทันที
" ไม่เอาน่าพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอเอส " หมาป่าตัวเดิมยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจสายตาที่เอสส่งไป
" หุปปากเน่าๆของเเกไปซะเบลลามี่ " ซาโบเดินมายืนตรงหน้าเอสเอาไว้ทันที กันเพื่อนรักจะทำอะไรบุ่มบ่าม
" เข้ามาปกป้องใหญ่เลยนะ พวกนายเป็นเพื่อนกันเเน่หรอ~รึว่าคนรัก?เหอะ ไอพวกวิปริต " เบลลามี่ส่งน้ำเสียงยียวนกวนประสาทออกมา ทำให้เอสที่ฟังถึงกับเลือดขึ้นหน้าก่อนที่จะได้เข้าไปจัดการเงาดำสายหนึ่งก็ พุ่งเข้าชนเบลลามี่อย่างเต็มเเรงจนอีกฝ่ายล้มลง
" อะไรวะเนี่ย! " เบลลามี่ที่โดนชนถึงกับหงายหลังไปก่อนจะลุกขึ้นมาดูว่าอะไรเป็นสาเหตุทำให้เขาล้ม
และเเล้วเขาก็พบคำตอบกระต่ายสีดำที่อยู่บนหลังของเอสเมื่อครู่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมส่งสายตากดดันมาให้เขา
..อะไรกันเจ้านี่ทำไมเเรงกดดันถึงมากขนาดนี้..
เบลลามี่ถึงกับสั่นเมื่อโดนนัยต์ตาของเจ้าตัวเล็กมองเขม็ง
" อย่ามาว่าร้ายเอสกับซาโบนะ! " ลูฟี่พูดขึ้นเสียงดังจนทำให้เบลลามี่สะดุ้งเฮือกก่อนจะถอยหนีไปช้าๆ
" ไปซะ!! " เจ้าตัวเล็กสั่งโดยที่สายตายังไม่คลาดจากหมาป่าตัวนี้
" ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะพวกเเก " เบลลามี่วิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นทันทีเมื่อเจ้าตัวเล็กสั่ง ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้เเต่ร่างกายมันขยับไปเองนี่สิ!
สองหมาป่าที่ดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับอึ้งไปกับเหตุการณ์ตรงหน้าเบลลามี่จอม ตื้อนั้นวิ่งหนีไปทันทีเมื่อเจ้าตัวเล็กสั่ง ตอนที่เจ้าตัวเล็กพูดว่าไปซะพวกเขาก็เกือบจะทำตามเเล้วดีที่รั้งตัวไว้ทัน
" เจ้านั่นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ " ซาโบพูดขึ้นก่อนสะบัดหัวไล่เหงื่อที่ซึมออกมา
" นั้นสินะ " เอสรู้สึกเลือดในกายเดือดพล่านทันทีเขาอยากลองสู้กับเจ้านี่อีกสักครั้งจริงๆ
" โฮ้ย เอสซาโบไปกันได้เเล้ว " ลูฟี่พรวดพราดโผล่ขึ้นมาตรงหน้าของเอสก่อนจะรีบสั่งร่างสูงทั้งสองทันที
" อย่ามาสั่งฉันให้ยาก " ถึงจะพูดอย่างนั้นเเต่เอสก้มลงให้เจ้าตัวเล็กปีนขึ้นมาบนหลัง
" ฮึ้บ " เจ้าตัวเล็กปีนขึ้นอย่างลำบากเพราะขนลื่นๆขแงหมาป่า
ซาโบที่เห็นอย่างนั้นถึงกับหลุดขำออกมา ก่อนจะช่วยใช้หัวดันก้นเจ้าตัวเล็กเพื่อเป็นเเรงส่งตัวขึ้นไป
" ขอบคุณนะซาโบ " ลูฟี่ยิ้มให้หมาป่าสีน้ำตาลทองก่อนจะจับขนหมาป่าสีดำเเน่นเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นพรวดพราดไม่ให้เขาตั้งตัว
" ไปกันได้เเล้วมั้ง " เอสพูดก่อนจะวิ่งออกไปทันที
" หวงหรือไงเอส ฮ่าฮ่า " ซาโบหัวเราะตามหลังก่อนจะวิ่งตามเพื่อนรักไปทันที
วิ่งออกจากหมู่บ้านของหมาป่าได้สักพักก็เริ่มที่จะห่างไกลจากหมู่บ้านที่จากมาเรื่อยๆ
ด้วยฝีเท้าความเร็วของหมาป่าทำให้ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็สามารถมาถึงที่หมายได้ในไม่กี่สิบนาที
" ฉันเหมือนจะได้ยินเสียงคุยกันนะ " เอสหูกระดิกก่อนจะหันไปทิศทางที่ได้ยินเสียง
" จะใช่พวกปู่รึเปล่านะ " เจ้าตัวเล็กพูดอย่างตื่นเต้นก่อนจะลงจากหลังหมาป่าสีดำ
" อย่าพึ่งรีบร้อนสิ อาจจะเป็นสัตว์อื่นก็ได้นะ " ซาโบตั้งข้อสังเกต พวกเขาทั้งสามจึงเข้าไปแอบซุ่มในพุ่มไม้ใกล้ๆเพื่อหวังเเอบดูผู้ที่กำลังพูด อยู่
" ลูฟี่นายอยู่ไหนนะ! " เสียงเพื่อนรักสีน้ำตาลเอ่ยเรียกนามของกระต่ายน้อยสีดำทำให้เจ้าตัวเล็กดีใจ จนเกือบวิ่งออกจากพุ่มไม้ไปหาทันที
" รอเดี๋ยวสิลูฟี่ “ ซาโบตะโกนเรียกระต่ายน้อย
“ มีอะไรหรอซาโบ “ ลูฟี่รั้งตัวเองไว้ได้ทันเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนใหม่เรียก
“ เราจะได้เจอกันอีกไหม “ ซาโบทำเสียงเศร้า เขาถูกชะตากับเจ้าตัวนี้นี่น่าจะจากกันไปดื้อเลยรึไง เอสที่อยู่ถึงจะไม่พูดอะไรออกมาแต่เขาก็รู้นิสัยของเพื่อนเขาดี ปากแข็งแต่ใจอ่อน คงจะใจหายที่เจ้าตัวเล็กจะไปแล้วเหมือนกัน
เจ้าตัวเล็กทำหน้าสงสัยก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสดใสพลานทำให้คิ้วเจ้ากรรมของหมาป่าทั้งสองกระตุก
“ พวกนายคงจะเหงาที่ไม่ได้เจอฉันล่ะสิ ชิชิ “
..จะว่าโง่หรือใสซื่ออะไรดีละเนี่ย...
“ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ฉันจะมาเจอพวกนายบ่อยๆ พวกนายมารอเจอฉันที่น้ำตกก็แล้วกันนะ “ เจ้าตัวเล็กตกลงเองโดยไม่ถามความสมัครใจของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในบทสนทนาทั้งสองเลยสักนิด
“ เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้วเจอกันที่น้ำตกนะ “ ซาโบพูดพลางเดินไปหาเจ้าตัวเล็ก ก่อนจะเอาจมูกของตัวเองไปแตะกับเจ้าตัวเล็กเบาๆ
ลูฟี่มองการกระทำของซาโบอย่างสงสัย ซาโบที่เห็นจึงหัวเราะออกมาก่อนจะอธิบายให้ฟัง
“ นี่นะเป็นวิธีสัญญาของพวกเราสองพี่น้องนะ “ ซาโบยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปรออีกฝั่งเพื่อให้เอสได้เข้ามาคุยกับเจ้าตัวเล็ก
เอสเดินมามองเจ้าตัวเล็กนิ่งๆก่อนจะเอาจมูกชื้นไปแตะจมูกเล็กๆนั้น
“ อย่าไปเที่ยวสู้กับใครล่ะ ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆ สัญญาสิ “ เขาล่ะเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กจริงๆ ยิ่งตอนเจ้าตัวเข้าสู้กับเขาเพื่อให้พวกเพื่อนๆหนีไปโดยไม่ห่วงชีวิตตัวเอง แบบนี้จะอยู่รอดในป่าอย่างนี้ได้ยังไง
ลูฟี่ทำท่าหนักใจเพราะเขามันเป็นพวกปัญหาชอบมาหาเขาอยู่เรื่อยนะสิ แต่ครั้นจะปฎิเสธก็ปฎิเสธดวงตาสีดำที่จ้องมาที่ตนไม่ได้
..ว่าแต่ทำไมรู้สึกร้อนๆที่หน้ากันนะ...
“ อะ..อืม ฉันสัญญา “ ลูฟี่ตอบพลางยื่นจมูกไปแตะกับร่างสูงอีกครั้งเพื่อให้คำมั่นสัญญา
“ เอาล่ะไปหาเพื่อนนายได้แล้วล่ะลูฟี่ พวกนั้นเริ่มวางแผนกันแล้ว “ ซาโบร้องเตือนลูฟี่เมื่อเห็นกระต่ายทั้งสามเริ่มวางแผนคืนออกไปช้ามีหวังเจ้าพวกนั้นได้ไปที่หมู่บ้านก่อนแน่
“ งั้นฉันไปล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะ เอส ซาโบ ! “ เจ้าตัวเล็กยิ้มร่าก่อนจะวิ่งจากไปเพื่อไปเข้ากลุ่ม
เอสที่เห็นเจ้าตัวเล็กไปแล้วจึงกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่แถวนั้นเพื่อสังเกตการณ์พวกกระต่าย ซาโบกระโดดขึ้นมาที่ต้นไม้ข้างๆเพื่อเฝ้าดูเช่นกัน จนเมื่อทั้งสี่เดินกลับหมู่บ้านพวกเขาจึงได้ออกมา
กลับมาปัจจุบัน
“ ว่าแต่ทำไมมันคันอย่างนี้เนี่ย “ ซาโบเกาที่ตัวอย่างแรงเมื่อเริ่มรู้สึกคันที่ตัว
“ ไหนมาให้ฉันดูสิ “ เอสพูดก่อนที่จะกระโดดไปดูเพื่อนที่อยู่ต้นไม้ข้างๆ
และแล้วเขาก็รู้สาเหตุที่ซาโบคัน
รังมดเเดงทั้งรัง!!!
“ นายบ้ารึไงมายืนบนต้นที่มีรังมดแดงเนี่ยนะ “ เอสรีบถอยห่างทันทีเขาไม่อยากโดนไปด้วยหรอกนะ ซาโบที่เห็นเพื่อนหนีจึงได้วิ่งเข้าหาก่อนจะกระโดดกอดรัดอีกฝ่ายแน่นเพื่อให้มดแดงในตัวเขาไปติดอีกฝ่าย
“ โว้ยยย ออกไปไกลๆเลยนะ “ เอสถีบเจ้าเพื่อนสีน้ำตาลให้ลงไปจากตัวแต่ก็ไม่ทันซะแล้วเมื่อเขารู้สึกเริ่มคันขึ้นมา
“ โอ๊ยคันนนนนน “ ซาโบเกาอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะรีบวิ่งไปทางที่มีน้ำตกด้วยแรงที่มี
“ ซาโบแกนะแกกก “ เอสสบถก่อนจะรีบวิ่งตามไปทันที
คันโว้ยยยยย
“ ดีนะที่แผลไม่ลึกมาก “ มากิโนะกระต่ายสาวพี่เลี้ยงของลูฟี่พูดขึ้นก่อนจะเตรียมหลอดฉีดยาเพื่อฉีดให้เจ้าตัวเล็กที่ทำหน้าซีดทันที
“ แผลก็ไม่เป็นอะไรไม่ใช่หรอ แล้วจะฉีดเจ้านี่ทำไมอ่า “ ลูฟี่ถอยหนีทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่เขาไม่ถูกชะตาด้วย
“ ฉีดเผื่อเอาไว้ไงจะได้หายไวๆ “ มากิโนะเดินมาหาเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ถูกเพื่อนทั้งสองจับล็อกไว้แน่น
“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย “
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วหมู่บ้านกระต่าย ทุกคนต่างก็ชินเสียแล้วกับเสียงของเจ้าเด็กขี้โวยวายนั้น แต่นั้นก็ถือว่าเป็นสีสันต์ของหมู่บ้านแห่งนี้ล่ะนะ
“ เอาล่ะ เสร็จแล้ว “ กระต่ายสาวปาดเหงื่อทันทีเมื่อฉัดยาให้เจ้าตัวยุ่งสำเร็จ เป็นเด็กที่ดื้อจริงๆ
เจ้าตัวเล็กถึงกับนอนหมดอาลัยข้างหน้าต่างที่เกือบจะหนีพ้นแต่ดันถูกมากิโนะปักเจ้าเข็มนั้นมาเต็มๆที่ก้นเขา
“ งั้นพวกเราไปก่อนนะลูฟี่ เจอกันพรุ่งนี้ล่ะ “ นามิบอกลาเพื่อนสีดำด้วยน้ำเสียงสดใส โดยไม่เป็นห่วงเพื่อนเลยสักนิด
“ เจอกันพรุ่งนี้นะลูฟี่ “ อุซปลาเพื่อนตัวน้อยก่อนจะวิ่งกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านนี่มันก็เย็นมากแล้ว
“ เลิกซึมแล้วลงไปทานข้าวด้วยละลูฟี่ “ มากิโนะเก็บอุปกรณ์ออกไปไม่วายหันมาเตือนร่างเล็กให้ลงไปกินข้าวก่อนจะปิดประตูไป
ร่างเล็กที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียวในห้องหันไปมองแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป ก่อนจะพูดกับตัวเองเสียงเบา
“ วันนี้ฉันได้เพื่อนใหม่ด้วยล่ะ พรุ่งนี้คงจะได้เจอกันอีกนะ ชิชิ “ เจ้าตัวเล็กยิ้มร่าก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
“ มากิโนะวันนี้มีอะไรกินบ้างงงงงง “
และแล้วหนึ่งวันในการผจญภัยของกระต่ายน้อยลูฟี่แห่งหมู่บ้านแกรนไลน์ก็จบไปอีกหนึ่งวัน ว่าแต่พรุ่งนี้จะมีอะไรรอเจ้าตัวอยู่กันนะ
END
จบซะที่ไหนล่ะ!!โดนหรอกซะเเล้วล่ะ ยี้ฮ้าาาา!!! เอ๊ะ รึตัดจบเลยดี ฮ่าฮ่-- //โดนรีดเดอร์ตบ
นี่เป็นแค่ปฐมบทเรื่องราวที่สองพี่น้องหมาป่าได้มาเจอกับกระต่ายน้อยลูฟี่ค่ะ เพราะงั้นยังไม่จบง่ายๆหรอกค่ะXP
ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นยังไงกันต่อไปหนออ แล้วเมื่อไรจะได้ปั้มป้าม—
แล้วคุณพี่เอสเมื่อไรจะหายปากแข็งนะบทนี้ปล่อยให้พี่ซาโบทำคะแนนไปเยอะเลย 555
เรื่องนี้อาจจะมีสิ่งแปลกประหลาดหรือสิ่งมหัศจรรย์โผล่มาเมื่อไรก็ได้ เพราะงั้นไม่ต้องตกใจไปนะค่ะ/7/
ว่าแต่จะมีอุปสรรคอะไรมาขวางเส้นทางรักของพวกเขาไหม หรือจะมีมือที่สามโผล่มา !!!
(ไม่ได้ใบ้เลยนะอิอิ) (แต่ขอบอกว่าหล่--)
ติดตามต่อได้ใน Into The Wood ภาคต่อของ The Wolfs and The Rabbit ค่า > w<)///
คุยท้ายตอนกับหมี่
-เย้!!จบไปแล้วกับภาคแรกของ The Wolfs and The Rabbit นะค่ะ ตอนแรกก็ว่าจะต่อให้เป็นภาคเดียวกันไปเลย แต่คือตอนนี้คิดบทต่อไม่ออกค่ะเย้ //สารภาพตามตรง55
คือเขียนมาได้หน่อยก็ค้างไปเลย ขอไปหาแรงบันดาลใจให้เรื่องนี้สักพักแล้วจะกลับมาต่อในภาคใหม่นะค่ะ อิอิ ไม่อยากให้ทุกคนรอนานเลยขอตัดจบซะเลย รับรองความยาวของภาคต่อไปค่ะ ไม่สั้น3ตอนเท่าภาคนี้แน่นอนค่ะ (เอาสัก4ตอ--)
- ภาคหน้ามีตัวละครโผล่มาใหม่เยอะแน่นอนค่ะ อาจจะมีคนที่คาดไม่ถึงด้วย (หรือทุกคนอาจจะคาดไว้แล้วก็ได้.55)
- เรื่องต่อไปพบกับ LawLu นะค่ะ ในชื่อเรื่อง I Promise Never Forget You
เรื่องยาวล่ะมั้ง55 (ชื่อเรื่องแววมาม่ามาแต่ไกลแต่จะมาม่าไหมติดตามกันได้ในเรื่องนะค่ะ>[]<)
- ดีใจที่เห็นมีคนรออ่านฟิคของเรานะค่ะ/ปริ่ม ทุกเม้นเป็นกำลังใจให้เรามากมายค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ!
- เจอกันตอนหน้าค่ะซียูวววววว
ความคิดเห็น