คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (SPECIAL) HAPPY BIRTHDAY LUFFY!!!
Happy BirthDay Luffy(5/5)
ไม่ใช่เนื้อเรื่องเดียวกับThe Wolfs นะค่ะ>[]<
ฮ้าววววววว
เสียงหาวที่เเสดงความง่วงงุนของเจ้าของดังออกมาจากห้องฝั่งผู้ชายในเรือเธาว์ซันซันนี่
ในห้องที่สมควรมีเหล่าลูกเรือผู้ชายตอนนี้เหลือเเค่กัปตันเรือคนเดียวเท่า นั้นที่อยู่ในห้องกว้าง เเต่ก็ถือว่าปกติเพราะลูฟี่มักตื่นเป็นคนสุดท้ายในกลุ่มทำให้เจ้าตัวได้ครองห้องใหญ่นี้เพียงคนเดียว
ทุกทีหลังจากที่ลูกเรือทุกคนตื่นเเละทำกิจวัตรกันเสร็จก็มักจะมาปลุกกัปตันร่างบางประจำ โดยคนที่มาปลุกก็ไม่เคยจะซ้ำกันสักวันเหมือนเป็นเวรประจำวันคงว่างั้นได้
เเต่วันนี้กลับเเตกต่างออกไปไม่มีเเม้เเต่เสียงเรียกหรือเสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้กัปตันหมวกฟางที่ยามเมื่อไม่มีคนปลุกก็จะไม่ตื่นนั้นตื่นขึ้นมาเองได้
" หาววว ทำไมวันนี้ไม่คนปลุกเลยนะ " ว่าพลางบิดขี้เกียจสองสามครั้งก่อนจะก้าวลงจากเปลเเขวน
" วันนี้ซันจิจะทำอะไรกินนะ~ " ลูฟี่เดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมหยิบหมวกฟางที่วางไว้บนเปลไปด้วยพลางนึก ถึงสิ่งที่กุ๊กประจำเรือซันจิจะทำเป็นอาหารเช้า
เมื่อก้าวออกมาจากห้องนอนลูฟี่ก็ปีนบันไดขึ้นไปเพื่อที่จะขึ้นไปด้านบนเพื่อที่จะไปกินอาหารเช้าที่ห้องครัวเหมือนดังปกติ
เเต่เมื่อปีนขึ้นมาถึงดาดฟ้าเรือเขากลับไม่พบลูกเรือของตัวเองสักคนจะว่าไปห้องอาหารกันหมดงั้นหรือก็คงไม่ล่ะมั้ง ทุกทีเวลาเขาขึ้นมาหลังตื่นทีไรเเฟรงกี้ต้องอยู่ที่หัวเรือเพื่อบังคับเรือ นี่น่า
เจ้าตัวดีคิดอย่างสงสัยเเต่ก็ปล่อยผ่านไปเมื่อพึ่งนึกได้ว่าเมื่อวานได้มาจอดพักที่เกาะเเห่งหนึ่งไม่มีใครบังคับเรือก็ไม่เห็นจะเเปลก
ลูฟี่เลิกสนใจก่อนที่จะเดินไปที่ห้องอาหารยามเมื่อได้กลิ่นของอาหารโชยมา
" ซันจิ!วันนี้นายทำอะ...เอ๊ะ? "
ภาพที่เห็นตรงหน้าถึงกับทำให้ลูฟี่อุทานออกมาอย่างสงสัย ก็ในเมื่อไม่มีใครอยู่ที่ดาดฟ้าเรือก็น่าจะอยู่ที่ห้องนี้กันนี่น่า ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะ!? ไม่สิมีเนื้อวางอยู่กองนึง...
" โอ๊ะ!เนื้ออออ " ลูฟี่ตาเป็นประกายก่อนจะวิ่งไปนั่งที่ประจำของตัวเองเเล้วกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยโดยเผลอลืมเรื่องเพื่อนไปซะสนิท
(กองทัพต้องเดินด้วยท้องใช่มั้ยล่ะชิชิ/ลูฟี่)
หลังจากที่จัดการกับเนื้อกองใหญ่หมดเจ้าตัวก็นึกเรื่องเพื่อนได้ ลูฟี่มองไปทั่วห้องหวังจะเจอสิ่งที่บอกว่าพวกพ้องเขาอยู่ที่ไหนเเต่ก็ไม่ เห็นมีอะไรเลยคิดจะเดินออกไปตามหาข้างนอกเเต่สายตาดันไปสะดุดกับกระดาษโน๊ต ที่แปะอยู่หน้าตู้เย็น
" อะไรเนี่ย " ลูฟี่เดินเข้าไปหยิบมาดูก่อนที่จะไล่สายตาอ่านข้อความที่เขียนอยู่ภายใน
พวกชั้นเข้าไปทำธุระในเมืองเย็นๆถึงจะกลับ ฝากเฝ้าเรือด้วยล่ะ
ปล.ห้ามออกจากเรือเด็ดขาดเพราะไม่มีคนเฝ้าเรือนายต้องเฝ้าเข้าใจนะ
นามิ
" พวกนั้นทิ้งฉันเเล้วไปเที่ยวกันนี่เองบู่วว " ลูฟี่ทำปากจู๋อย่างไม่พอใจก่อนที่จะทิ้งโน็ตลงบนพื้นอย่างไม่สนใจพลางก้าว เดินออกไปข้างนอกเพื่อหาอะไรทำเเก้เบื่อ
" เเล้วเราจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย " ลูฟี่ทิ้งตัวลงหน้าห้องครัวก่อนจะมองไปรอบๆเรือหวังจะหาของเเก้เบื่อได้ เเต่ก็ไม่เจออะไรสักอย่างที่พอจะเเก้เบื่อให้เขาได้เลย เจ้าตัวนั่งคิดอยู่สักพักก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเเล้วเริ่มวิ่งพลางตะโกนอย่าง ดีใจ
" ไปสำรวจซันนี่ดีกว่า!!! "
" ไปท้ายเรือก่อนก็เเล้วกัน " ว่าพลางผิวปากพร้อมเดินไปด้านท้ายเรืออย่างสบายใจก่อนที่ยืดเเขนไปที่โดมหลังเรือหลังจากที่เจ้าตัวลงความเห็นกับตัวเองว่าเเบบนี้เร็วกว่า
" ดูกี่ทีกี่ทีก็ปวดหัวเเหะห้องนี้ " ห้องที่ว่าคือห้องสมุดที่เจ้าตัวดีเคยเข้ามาแค่ครั้งเดียวตอนที่ได้เรือมาครั้งเเรก หลังจากนั้นก็ไม่เคยเข้ามาเหยียบที่นี้อีก
" มันมีอะไรสนุกหนักหนาโรบินถึงได้ชอบ " ลูฟี่เดินรอบห้องก่อนจะนั่งลงที่มุมนึงพลางหยิบหนังสือออกมาดูอย่างสงสัย เมื่อดันไปเห็นหนังสือเล่มนึงถูกซ่อนไว้อยู่หลังตู้
" หืม อะไรเนี่ยlawlu " ลูฟี่พลิกหนังสืออย่างสงสัยหน้าปกที่มีคำที่ไม่ความหมายนั้นทำไมถึงมาอยู่ ที่นี้ได้ ไหนจะเลข18+มุมล่างของปกนั้นอีก น่าสงสัยสุดๆ!
ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดออกดูกลับรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาก่อนเก็บซ่อนไว้ที่ เดิมเมื่อรู้สึกว่าหากเขาเปิดมันเขาจะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น
เจ้าตัวดีเลิกสนใจหนังสือนั้นก่อนจะกลิ้งเล่นรอบห้องอยู่สักพัก กลิ้งไปได้พีกนึงก็เบื่ออีกจึงเดินออกจสกห้องสมุดไปเพื่อไปสำรวจที่อื่นต่อ
" ไปห้องของอุซปดีกว่า หวังว่าจะมีของสนุกๆให้เล่นนะชิชิ " ลูฟี่โดดลงมาจากโดมหลังเรือก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องทำงานจองอุซปที่อยู่ใกล้ๆ กันทันที
" นี่สิถึงจะน่าสน!! " กัปตันตัวดีทำตาเป็นประกายเมื่อเปิดเข้ามาเห็นสิ่งประดิษฐ์มากมายวางอยู่รอบ ห้องก่อนที่จะเข้าไปรื้อสิ่งประดิษฐ์ที่เพื่อนจมูกยาวทำทิ้งไว้มาเล่น
" เจ้านี่ทำอะไรได้น้า~ " ลูฟี่หยิบสิ่งที่ดูคล้ายๆกับพีระมิดที่มีเชือกดึงมาดูด้วยความอยากรู้จึงดึง เชือกนั้นเล่นทำให้สิ่งที่อยู่ในพีระมิด(ที่เจ้าตัวคิด)ระเบิดออกมา
ปุ้งงง!!
" ว้าว กระดาษสายรุ้งนี่น่า " ลูฟี่ทำตาโตพลางหยิบกระดาษสายรุ้งที่หล่นพื้นขึ้นมาโยนเล่นอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะหันไปเห็นพีระมิดอีกอันที่วางอยู่จึงหยิบขึ้นมาดึงอีกครั้งหวัง หวังจะให้มีกระดาษสายรุ้งเต็มห้องแถมคราวนี้ยังหันใส่ตัวเองอีกด้วย เเต่ใครจะไปรู้ว่าอันที่หยิบไปมันไม่ใช่กระดาษสายรุ้งเเต่ดันเป็น...
" โอ๊ยยย!!! "
กับดักดาวกระจาย...
เจ้าตัวดีกุมเเก้มที่โดนดาวกระจายเฉี่ยวผ่านหน้าไป ดีนะที่เขาหลบทันไม่งั้นจบไม่สวยเเน่
เเต่ถึงอย่างนั้นก็ดันหลบไม่หมดทำให้มีบางอันโดนใบหน้าทำให้เกิดเลือดซึมออกมา
"ชอปเปอร์จะมีพลาสเตอร์บ้างไหมนะ " เจ้าตัวเลิกสนใจห้องอุซปทันทีก่อนจะเดินไปที่ห้องพยาบาลที่อยู่ห้องใกล้ๆ
" ว่าเเต่พลาสเตอร์อยู่ไหนกันนะ " เมื่อเข้ามาที่ห้องพยาบาลเจ้าตัวดีก็รื้อของในห้องเเบบเละเทะสุดๆทั้งที่ กล่องยามันก็วางอยู่บนโต๊ะอยู่ทนโท่
"โอ๊ะ เจอเเล้ว " หลังจากที่รื้ออยู่นานก็เจอกับกล่องยาที่อยู่บนโต๊ะจนได้ ก่อนที่จะเปิดกล่องรื้อหาพลาสเตอร์ยาอีกรอบ
" เอาลายไหนดีน้าา " เจ้าตัวดีทำท่าคิดหนักเมื่อต้องเลือกลายพลาสเตอร์สุดโปรดทั้งสองจะสิงโตก็ดีเเกะก็ดีอันไหนดีนะ
" งั้นติดสองเเบบเลยล่ะกัน! " ว่าพลางหยิบกระจกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมาส่องเพื่อจะได้เเปะถูกที่
" เรียบร้อย! " เจ้าตัวดียิ้มร่ากับผลงานของตน พลาสเตอร์สองลายถูกปิดไว้บนแผลของใบหน้าเล็กนั้นเจ้าตัวทำเป็นรูปกากบาท(ที่ ดูออกจะเบี้ยวๆไปสักนิด)เเต่ก็ไม่ได้ลดความน่ารักของเจ้าตัวน้อยลงเลย
" ไปนอนดีกว่า ตอนบ่ายจะได้ไปสำรวจที่อื่นอีก " เจ้าตัวออกจากห้องพยาบาลก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ประจำตัวของตนเองบนหัวเรือของ สิงโตยักษ์ซันนี่
" หวังว่าตื่นมาพวกนั้นจะกลับมากันเเล้วนะ " ว่าจบก็ทิ้งตัวลงนอนไปบนหัวเรือ....
โครกกกกก
เสียงท้องร้องที่ดังลั่นปลุกเจ้าของที่นอนอยู่ในห้วงนินทราให้ตื่นขึ้นมายังไงเรื่องกินก็สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด
กัปตันร่างเล็กลุกขึ้นอย่างสะลึมสะลือก่อนจะนั่งดึงสติอยู่นาน(เผลอหลับไปตั้งสามครั้งแหนะ)
หลังจากที่สติกลับมาครบเจ้าตัวดีก็รู้สึกถึงบางอย่างที่อยู่บนหน้าผากเขา
" อะไรเนี่ย.. " ลูฟี่ดึงเจ้าสิ่งนั้นออกมาก่อนจะพบว่ามันเป็นกระดาษโน๊ตที่มีข้อความอยู่
อาหารเที่ยงอยู่ในครัวเเล้วก็มีของหวานอยู่ในตู้เย็น ตื่นมาอย่าลืมกินล่ะ
ปล.ห้ามกินอย่างอื่นนอกจากอันที่เเปะโน๊ตไว้นะ!!
ซันจิ
" กลับมาเเล้วทำไมถึงไม่ปลุกกันนะ เจ้าบ้าซันจิ " เหมือนจะรู้ใจเมื่อลูฟี่พลิกกระดาษไปอีกหน้าก็พบกับข้อความตอบคำถามนั้นมา
ฉันเห็นนายกลับสบายเลยไม่อยากกวน
" ชิชิ รู้ใจฉันจริงๆเลยซันจิ " ลูฟี่ยิ้มพลางเก็บโน๊ตใส่กระเป๋าก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัวเพื่อไปกินข้าวเที่ยง
..พวกนั้นจะกลับมากันรึยังนะ..ถ้ากลับมาเเล้วก็ดีสิ…
เจ้าตัวดีคิดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะรีบตรงดิ่งไปที่ห้องครัวหวังจะพบเพื่อนๆ เเต่ก็ต้องผิดหวังเพราะนอกจากอาหารที่ซันจิทำไว้ให้เขาก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตอะไรเลย
จากอารมณ์ที่ร่าเริงกลับไปเป็นเศร้าหมองห้องอาหารที่ไม่ว่าจะกินอะไรก็อร่อย เมื่ออยู่ด้วยกันนั้น ยามนี้รสชาติของอาหารที่เลิศหรูก็ไม่ช่วยอะไรเลย ทั้งที่อาหารที่ซันจิทำก็อร่อยเเต่ทำไมเขากลับรู้สึกกินไม่ลง..
ร่างบางกินไปได้ไม่เท่าไรก็วางช้อนหยุดกินไปเสียดื้อๆก่อนที่จะเดินออกมานอก ห้องโดยไม่สนใจของหวานที่เตรียมไว้ให้ ใช้มือยืดออกไปจับที่หัวเรือซันนี่ก่อนจะลอยไปตามเเรงดึงนั้น
ลูฟี่หันมามองเรือเธาว์ซันซันนี่ทั้งลำด้วยใจเศรัาหมอง
" เรือซันนี่ใหญ่ขนาดนี้เชียวหรอ... "
ยามเมื่อมีพวกพ้องเรือลำนี้ดูเล็กไปถนัดตาไม่ว่าจะมองไปทางนั้นก็มักจะเจอ เหล่าพวกพ้องอยู่ตามที่ต่างๆของเรือ บางครั้งก็มีเสียงหัวเราะจากอุซปเเละชอปเปอร์ที่ตกปลาได้ มีเสียงดนตีของบรู๊กบรรเลงคลอ เสียงของซันจิที่เรียกทุกคนกินข้าว เสียงของนามิที่บ่นประจำเมื่อเขากินมูมมาม เสียงของเเฟรงกี้ที่มักจะตะโกนออกมาแบบซุปเปอร์ เสียงของโซโลยามเมื่อฝึกซ้อมร่างกาย เสียงหัวเราะของโรบินที่มักหัวเราะเมื่อพวกเขาทำอะไรตลกๆ
เเต่ตอนนี้เรือลำนี้กลับไม่มีเสียงพวกนั้น ไม่มีเหล่าพวกพ้อง เรือก็ดูจะกว้างขึ้นหลายเท่า...
" ... เมื่อไรพวกนายจะกลับมา.... " น้ำตาหยดนึงไหลลงมาโดยที่ร่างบางไม่รู้ตัว
หลังจากที่ปล่อยเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ร่างเล็กก็กลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อเขาเห็นเรือโจรสลัดลำนึงกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้
" มีเรื่องให้ทำเเล้วสิ ชิชิ " เจ้าตัวเตรียมตัวสู้ทันทีเเต่เเล้วเมื่อเรือลำนั้นเข้ามาใกล้จนทำให้เห็นคน ที่อยู่บนเรือร่างบางก็ถึงกับหุบยิ้มไม่ได้
" เเชงค์!!!! " ร่างบางโบกมือพร้อมกับยิ้มอย่างสดใสให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่หัวเรือ
ร่างสูงที่โดนดาเมจไปเต็มๆถึงกับกำเดาไหล
..ไม่เจอกันนานน่ารักขึ้นเป็นกองเลยโว้ย!...
เรือโจรสลัดผมแดงเเล่นเข้ามาจอดข้างๆเรือเธาว์ซันซันนี่ก่อนที่กัปตันผมเเดงจะกระโดดลงมาหาเจ้าตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหาเขาอย่างเร็ว
" เเชงค์ฉันคิดถึงเเชงค์มากเลยนะ ฮืออออออ " เจ้าตัวร้องไห้ฟูมฟายก่อนจะกระโดดกอดร่างสูงพลางเอาหน้าซุกแผงอกหวังซ่อนน้ำตา
" ยังขี้เเยเหมือนเดิมเลยนะ " ชายผู้มีศักดิ์เป็น1ใน4จักพรรดิ์ลูบหัวเด็กน้อยของเขาอย่างอ่อนโยนอย่างที่คนอื่นไม่ค่อยเห็น
การกระทำเเบบนี้มีให้เฉพาะคนพิเศษคนเดียว
เสียงทุ้มที่พูดออกมามักทำให้สบายใจอยู่เรื่อยนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด ไหนจะอ้อมกอดนี้อีก..
" เเชงงงงงงงงค์ โฮฮฮ " เมื่อได้รับการปฎิบัติที่อ่อนโยนดังเช่นวันวานบ่อน้ำตาของเจ้าตัวเล็กก็เเตกอีกรอบ
" ยังร้องไห้เป็นเด็กเหมือนเดิมเลยนะ "
" ฉัน..ฮึก..ไม่เด็กสักหน่อย "
" งั้นไปกินเนื้อบนเรือฉันไหม " เเชงค์ล่อด้วยข้อเสนอยั่วน้ำลาย
" ไป!!! " ลูฟี่ตอบทันที่โดยไม่คิด
" นั้นแหละที่เด็ก5555 "
" เเชงค์บ้า!! " เจ้าตัวเล็กทำปากจู๋งอนร่างสูงพลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
" นี่ก็นิสัยเด็ก55 " ว่าพลางจับแก้มคนของคนที่ตัวเล็กกว่าให้ยืดออก
" เเอ้งอ่า! "
" ว่าเเต่เเชงค์มาที่นี้จะดีหรอ ฉันยังไม่ได้เป็นโจรสลัดที่เเข็งเเกร่งเลยนะ ยังทำตามสัญญาไม่ได้เลย "
เจ้าตัวเล็กจับหมวกฟางใบสำคัญเเน่น เมื่อคราก่อนพวกเขาสัญญากันไว้เมื่อเขาได้เป็นโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่เมื่อไรถึง จะได้พบกันเเละเเชงค์ก็จะเอาหมวกคืน
" เด็กโง่ วันนี้วันพิเศษนะ " เเชงค์ลูบหัวเจ้าตัวน้อยที่คิดมากเรื่องสัญญา
" วันพิเศษ?? " เจ้าตัวดีทำหน้าสงสัยใส่เเต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมา
" หึหึ เอาน่าไปฉลองกันที่เรือฉันดีกว่า " ว่าจบก็อุ้มเจ้าตัวน้อยพาดบ่าด้วยมือข้างเดียวก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปที่เรือ ที่มีลูกเรือที่ลูฟี่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ทุกคน
" ไงลูฟี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ " ชายหุ่นตุ้ยนุ้ยที่เคี้ยวเนื้อในปากอยู่เดินเข้ามาทักลูฟี่อย่างดีใจ
เต้าตัวน้อยที่เห็นยิ้มกว้างก่อนจจกระโดดเข้าใส่ทันที
" ลัคกี้!! " เสนาธิการของเรือโจรสลัดผมแดงใช้มือขยี้หัวเด็กหนุ่มที่เข้ามาเกาะหลังเขายังกะลูกลิง
..ไม่เปลี่ยนไปเลยแหะ..
" เอาล่ะไปฉลองกันดีกว่าลูฟี่! " ลัคกี้ทำท่าจะเดินนำไปที่ลานกว้างของเรือที่จัดงานเลี้ยงใก้เจ้านี่อยู่นั้น ก็โดนผู้เป็นกัปตันรียกไว้ซะก่อน
" ลัคกี้อย่างพึ่งบอกล่ะเข้าใจไหม "
" บอก?? "
" เจ้าหนูนั้นยังไม่รู่ว่าวันนี้วันอะไรนะสิ เเถมลูกเรือของเจ้านั้นก็ไม่อยู่สักคนสงสัยคงมีแผนละมั้ง " ร่างสูงคิดก็ในเมื่อเจ้าพวกนั้นหวงลูฟี่ยังกับอะไรจะปล่อยไว้คนเดียวก็แปลกไปหน่อยมั้ง
" โอเค~ "
เเต่เเชงค์อยากลองอะไรสักอย่างจึงเรียกลูฟี่ที่กำลังกินอย่างอร่อยให้เดินมาหาตน
" มีอะไรหรอเเชงค์ " ร่างบางวิ่งเข้ามากอดเคียคลอร่างสูง พลางทำหน้าน่ารักใส่
..อย่ายั่วลุงเถอะขอร้องง...
เเชงค์ต้องใช้เวลาดึงสติอยู่สักพักก่อนที่จะเข้าประเด็นเดิม
" ไหนเงยหน้าสิ "
" หืม? " ลูฟี่เงยหน้าตามที่ร่างสูงสั่งก่อนจะรู้สึกถึงความชื้นจองริมฝีปากที่เเตะลงบนหน้าผากเล็ก
เเชงค์ไล่จูบเจ้าตัวเล็กตั้งเเต่หน้าผาก เปลือกตาเเละเเก้มทั้งสองข้างเเละก่อนที่จะได้เลยไปที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้นก็มีเสียงดังโครมครามจากป่า ที่อยู่บนเกาะ ต้นไม้จุดนึงล้มลง ไฟที่ลุกโชนนั้นด้วย ไหนจะความรู้สึกว่ามีมือดึงให้ออกห่างจากเจ้าตัวน้อย
..เเอบดูกันอยู่สินะหึหึ..
" เอ๊ะ อะไรนะะมีไฟในเกาะด้วยล่ะเเชงค์ " เจ้าตัวเกาะขอบเรือหวังจะเห็นต้นตอของปัญหาก่อนที่จะเลิกสนใจเมื่อร่างสูงเอาของกินมาล่อ
" ไปฉลองกันต่อเถอะลูฟี่ " ร่างสูงกุมมือร่างบางก่อนจะพาเดินไปยังสถานที่จัดเลี้ยง
" โอ้!! "
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราเมื่อพลบค่ำกัปตันโจรสลัดผมแดงต้องกลับเพราะได้รับข่าวสารบางอย่างมาทำให้เจ้าตัวต้องไปดูด้วยตัวเอง
" ฉันอยากอยู่กับเธอให้มากกว่านี้เเท้ๆเลยลูฟี่ " เเชงค์ที่กลิ่นตัวมีเเต่เหล้ากอดลูฟี่ที่พยายามดันตัวเองออกอยู่เพราะกลิ่น เหล้ามันฉุนเกินไปนะสิ
" เมาอย่างนี้จะไปไหวหรอ " ลูฟี่ถามด้วยความห่วงทำให้ร่างสูงถึงกับน้ำตาคลอ
" ห่วงฉันด้วยสินะลูฟี่~~มาอยู่บนเรือฉันไหม จะให้มีงานฉลองทุกวันเลย " เเชงค์หลอกล่อตั้งเเต่เด็กเเล้วที่เขาอยากให้เจ้านี่อยู่บนเรือลำเดียวกับเขาเเต่เจ้านี่ตอนนั้นยังเล็กเกินไปทะเลมันโหดร้ายกว่าที่เห็นจึงจำเป็นต้องปล่อยมือไปก่อน
ตอนนี้ร่างบางเเข็งเเกร่งพอเเล้วที่จะอยู่บนทะเลเเห่งนี้ฉะนั้นเขาจึงชักชวนให้มาอยู่บนเรือตามที่ใจปรารถนามาเนิ่นนาน
ทั้งที่ๆรู้ว่าเจ้าตัวต้องปฎิเสธเพราะร่างบางตอนนี้ก็มีกลุ่มของตนเเล้วเเต่เหมือนเขาจะเเอบคิดผิดไปนิด..
" งานเลี้ยงทุกวันหรอ! อ่ะ ไม่ได้ๆ.." เจ้าตัวเล็กทำตาเป็นประกายเมื่อได้ยินคำว่างานเลี้ยง งานเลี้ยง=กินได้ไม่อั้น ก่อนที่จะสะบัดหัวไล่ความคิดที่จะจากกลุ่มไป
...ใช้ของกินล่อได้สินะ...
" ไม่ได้หรอกเเชงค์ฉันมีพวกพ้องของฉัน เรือของฉัน ความฝันของทุกคนเราจะร่วมสร้างไปพร้อมกัน เพราะงั้นฉันคงไปกับนายไม่ได้ ขอโทษนะเเชงค์ " ลูฟี่ตอบด้วยเสียงเเละเเววตาจริงจังทำให้ร่างสูงต้องมองร่างบางใหม่
" หึหึ นายไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อนเเล้วสินะ " เเชงค์ลูบหัวลูฟี่อย่างอ่อนโยนก่อนจะอุ้มเจ้าตัวน้อยให้นั่งบนเเขนของเขา ก่อนจะพาไปที่ส่งที่เรือของร่างเล็กตรงหัวของดอกทานตะวันดอกใหญ่(สิงโตต่าง หากล่ะ!)เเทนที่จะไปส่งที่ดาดฟ้าเรือ เมื่อเขาดันไปเห็นเงาคนเเวบๆตรงดาดฟ้าเรือ
" เราคงต้องจากกันตรงนี้ ดูเเลสุขภาพด้วยล่ะลูฟี่ " เเชงค์บอกลาเจ้าตัวนัอยที่ยืนมองเขาด้วยสายตาอาวรณ์
" อืม.. " ลูฟี่ส่งเสียงตอบกลับเบาหวิว เขายังไม่อยากจากแชงค์ตอนนี้นี่น่าพึ่งจะได้เจอกันเเท้
เหมือนร่างสูงจะรู้ใจร่างบางจึงได้พูดปลอบร่างบางพลางสวมกอดเจ้าตัวเล็ก
" สักวัน..ฉันกับนายต้องเจอกันอยู่เเล้ว..เพราะจงเข้มเเข็งขึ้นเเละเป็นโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่ให้ได้! "
ร่างบางที่ได้รับฟังคำพูดของร่างสูงที่ตนนับถือนิ่งไปอึดใจก่อนที่จะเงยหน้ามองร่างสูงเเล้วเผยรอยยิ้มอันสดใสให้ร่างสูง
" เมื่อถึงวันนั้นฉันจะล้มเเชงค์ให้ได้!! "
" โห จะล้มฉันเนี่ยนะยังเร็วไปร้อยปีเจ้าหนู ฮ่าฮ่า "
หลังจากที่ร่ำลากันอยู่นานก็ได้เวลาไปสักทีเมื่อลัคกี้ตะโกนออกมาว่าเรือพร้อมเเล้ว
" เเล้วเจอกันใหม่นะลูฟี่ " เเชงค์หันหลังกลับก่อนจะเตรียมกระโดดขึ้นไปบนเรือของเขาเเต่กลับต้องชะงักเมื่อมือเล็กยื้อเสื้อตนไว้
" ลูฟี่?? "
เเชงค์เรียกขื่อด้วยความสงสัยก่อนที่จะเเปรเป็นตกใจเมื่อเจ้าตัวเล็กอยู่ๆก็กระโดดหอมแก้มเขา!
" เเล้วเจอกันใหม่นะเเชงค์!! " ลูฟี่โบกมือลาร่างสูงโดยที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองหน้าแดงอยู่ก่อนที่จะเดินลงจากหัวเรือซันนี่ไป
เเชงค์ที่โดนจู่โจมอย่สงไม่ทันตัวนิ่งค้างไปนานจนทำให้ลูกเรือพากันเเซวกัปตันของตัวเองกันยกใหญ่
" ค้างไปเลยแหะะ "
" ท่าทางจะมีความสุขนะกัปตัน "
" ขันหมากเลยไหมกัปตัน "
" เตรียมข้าวเเดงไว้เเล้วนะครับ "
" คุกนะกัปตันคุก "
" หุปปากไปเลยเจ้าพวกบ้า!!! "
เเละเเล้วเรือของกลุ่มโจรสลัดผมแดงก็เเล่นออกไปทำให้บรรยากาศกลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง...
" ยังไม่มีใครมาหรือไงกัน ทำไมถึงมืดเเบบนี้ " ลูฟี่คลำทางไปยังทางที่มีสวิสต์ไฟอยู่หวังจะเปิดไฟให้ความสว่างเเก่เรือ
พรึ่บ
ปุ้ง !!
" Happy Birthday ลูฟี่!!! "
กระดาษสายรุ้งมากมายถูกดึงออกมาจากที่จุดพร้อมกับไฟที่สว่างขึ้นทำให้เห็นสิ่งต่างๆรอบเรือทันที
ตรงชั้นสองหน้าห้องครัวมีป้ายเขียน HAPPY BIRTHDAY LUFFY ติดอยู่ รอบๆตัวเรือซันนี่ถูกประดับด้วยไฟหลากสีเเละสายรุ้งทั่วลำเรือ เเสงไฟติดไปทุกที่ทำให้เมื่อมองรู้สึกสดชื่นยิ่งถ้ามองจากที่ใกล้ๆจะเห็นได้ ว่าเรือถูกติดไปด้วยไฟจนสามารถมองเห็นเป็นรูปร่างของเรือชัดเจน ถึงจะเหมือนเป็นการล่อเป้าพวกทหารเรือ เเต่นี่เพื่อกัปตันของพวกเขา เสียงเพลงจากไวโอลินตัวเก่งของนักดนตรีประจำเรือดังลอยไปมาบนกระเเสลม
เมื่อมองไปยังดาดฟ้าเรือที่เคยว่างเปล่าตอนนี้กลับเต็มไปด้วยอาหารเเละของ ขวัญมากมายรวมถึงเหล่าพวกพ้องที่เเสนสำคัญ พันธมิตรโจรสลัด เเละพี่ชาย ทุกคนต่างยืนอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้มพร้อมของขวัญในมือคนละกล่อง
" ทุกคน... " ลูฟี่พูดออกมาด้วยเสียงเบาหวิว
" ดีใจถึงกับพูดไม่ออกเลยสินะ ฮี่ฮี่ " อุซปพูดพลางถูจมูกตน
" ต้องเป็นเพราะการเเต่งสถานที่เเบบสุดยอดจองฉันเเน่เลยล่ะซุปเปอร์!! " เเฟรงกี้พูดพร้อมทำท่าประจำตัว
" ถึงจะชมฉันก็ไม่ดีใจหรอกนะเจ้าบ้า! " ชอปเปอร์บิดตัวเเก้เขิน
" เป็นเพราะกลิ่นอาหารที่เเสนยั่วยวนของฉันมากกว่า " ซันจิเถียง
" เป็นเพราะไฟที่ฉันติดต่างหากล่ะไอคิ้วม้วน " โซโลหันไปเถียงกุ๊กประจำด้วยสายตาไม่ยอมเเพ้
" ว่าไงนะเจ้าหัวมอส! "
" จะสู้งั้นสิ!เข้ามาเลย! "
" จะหยุดทะเลาะกันสักวันได้ไหมเนี่ยเจ้าพวกบ้า " นามิกุมขมับ
" หุหุ "โรบินหัวเราะเป็นลูกคู่
" เพราะเพลงที่ผมเล่นต่างหากล่ะครับโยโฮ่โฮ้โฮ้ " บรู๊คว่าพลางสีไวโอลินเป็นเพลง
" เรือลำนี้คึกคักกันตลอดเลยนะ " ซาโบว่าพลางรอบยิ้ม
" คึกคันจนน่ารำคาญนะบางที.. " ลอว์ตอบกลับด้วยเสียงเบาเเต่คุณพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินจนส่งรังสีอาฆาตไป
" งั้นนายก็ลงจากเรือน้องชายฉันไปสิ "
" ขอปฎิเสธครับคุณ'พี่ชาย' "
" ใครพี่นายกัน! "
เสียงพูดคุยดังไปทั่วลำเรือทำให้เรือที่ดูกว้างใหญ่เเละเงียบเหงาเมื่อ ตอนกลางวันนั้นเปลี่ยนไปถนัดตา เรือกลับมาเล็กลงดังเคยยามเมื่อมีพวกพ้องเเละคนสำคัญอยู่ที่นี้ เ เสียงทะเลาะของกุ๊กเเละนักดาบประจำเรือ เสียงเพลงที่ของบรู๊คที่คลอไปกับสายลม เสียงหัวเราะอันร่าเริงของอุซปชอปเปอร์เเละเเฟรงกี้ เสียงถอนหายใจของนามิ เสียงพูดปลอบใจของโรบิน เสียงหัวเราะจองพี่ชายร่วมสาบานซาโบเเละเสียงตะโกนของโทราโอะยามเมื่อต้อง กินขนมปัง เขารู้เเล้วล่ะว่าสิ่งพวกนี้มันสำคัญต่อเขามากเเค่ไหน ไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องให้ได้!
ขณะที่พวกเขากำลังสนใจกับการทะเลาะของกุ๊กประจำเรือเเละนักดาบอยู่นั้นร่าง เล็กของกัปตันเรือก็กระโดดจากชั้นสองลงมายังดาดฟ้าเรือที่พวกเขาอยู่เรียก ความสนใจจากทุกคนได้ดี ก่อนที่เจ้าตัวจะใช้มือยืดออกไปด้านหน้าเเล้วโอบกอดทุกคนเข้ามา
" เจ้าพวกบ้า! ฉันนึกว่าพวกนายทิ้งฉันไปเเล้วซะอีก เเค่พวกนายอยู่กับฉันเเค่นั้นก็พอเเล้ว โฮฮฮฮฮฮ " ร่างเล็กของกัปตันหมวกฟางร้องไห้โฮออกมาจนทำให้ทุกคนยิ้มก่อนจะพากันกอดร่าง ล็กของลูฟี่เอาไว้
" คิดว่าพวกเราจะทิ้งนายไปรึไงเจ้าบ้า!ฮืออ " อุซปโดดกอดกัปตันที่เป็นดั่งเพื่อนซี้ของตนก่อนจะปล่อยโฮออกมา
" โฮฮฮฮลูฟี่! " ชอปเปอร์กระโดดกอดลูฟี่พร้อมร้องไห้ไม่เเพ้อุซป
" ฉันไม่หนีไปไหนหรอก นายยังติดหนี้ฉันอยู่นะ ฮะฮะ " นามิพูดพร้อมปาดน้ำตาที่คลออยู่ออก
" ถ้าฉันไปแล้วใครจะทำอาหารให้นายกินล่ะ " ซันจิพูดพลางส่ายหน้า
" หึ " โซโลแอบลอบยิ้ม
" พวกเราไม่คิดจะไปไหนอยู่เเล้วล่ะกัปตัน " โรบินพูดพลางยิ้มน้อยๆ
" ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะลูฟี่ " ซาโบมองดูน้องชายที่มีความสุข
" ได้ยินอย่างนี้เเล้วผมดีใจจังจนหัวใจจะหลุดออกมาเเต่ผมไม่มีหัวใจเเล้วนี่น่าโยโฮ่โฮ้ "
" มาเริ่มงานฉลองกันเลยดีกว่า!!!!ซุปเปอร์!!!! "
" โอ้!!!! "
หลังจากที่ฉลองกันไปได้สักพักก็ถึงเวลาเป่าเค้กก้อนโตที่ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าร่างบาง
" อธิษฐานสิลูฟี่ " ซันจิบอกลูฟี่ที่มองเค้กน้ำลายไหลยืด
" เป่าเทียนก่อนค่อยกินเข้าใจไหม " นามิพูดพลางดึงร่างกัปตันที่จะพุ่งไปกินเค้กตรงหน้าทันที
" ก่อนที่จะเป่าเค้กเรามาร่วมร้องเพลงให้คุณลูฟี่กันเถอะครับโยโฮ่โฮั " บรู๊คว่าพลางเตรียมเล่นเพลงวันเกิด
" เอางั้นก็ได้ "
" หนึ่ง สอง สั่ม! "
(เปิดเพลงคลอเพื่อเพิ่มความอินกับเพลงนะค่ะ)
Omedeto happy happy birthday!
Kyou wa anata no Special Day
วันนี้เป็นวันพิเศษของเธอ
Nanda ka watashi ureshiku naru
ฉันดีใจเหลือเกิน
Anata ga umareta kyo toiu hi ga
วันที่เธอเกิดนั้น
Chigatte mieru
ดูแตกต่าง
Yureru kyandoru wo kakonde
เก็บเอาเทียนที่สว่างไสวไปมา
Nagameru hito ga idemo inakutemo
ไม่ว่าจะมีคนรายล้อมหรือไม่
Purezento sasete watashi kokoro kara
อยากจะบอกเธอจากใจ
Anata ni iitai
ให้เป็นของขวัญ
[Omedetou] Happy Happy birthday
สุขสันต์ สุขวันต์วันเกิด
I wish anata ni
ฉันขอให้เธอ
Motto motto shiawase ga fuemasu you ni
มีความสุขเพิ่มยิ่งขึ้นไป
Happy Happy birthday
สุขสันต์ สุขสันต์วันเกิด
Donna toki mo egao deite hoshii
ไม่ว่าเวลาใดอยากให้เธออยู่ด้วยรอยยิ้ม
Anata to deaeta koto ni
อยากจะขอบคุณ
Kanshin shitai
กับการที่ได้มาพบกับเธอ
Dare yori taisetsu na
ถึงเธอที่สำคัญกว่าใคร
Daisuki na anata e
คนที่ฉันรักที่สุด
[Omedetou] Happy Happy birthday
สุขสันต์ สุขวันต์วันเกิด
I wish anata ni
ฉันขอให้เธอ
Motto motto shiawase ga fuemasu you ni
มีความสุขเพิ่มยิ่งขึ้นไป
Happy Happy birthday
สุขสันต์ สุขสันต์วันเกิด
Donna toki mo egao deite hoshii
ไม่ว่าเวลาใดอยากให้เธออยู่ด้วยรอยยิ้ม
[Omedetou] Happy Happy birthday
สุขสันต์ สุขสันต์วันเกิด
I wish anata ga
ฉันขอให้เธอ
Motto motto shiawase ni naremasu you ni
จงมีความสุขยิ่งขึ้น
Happy Happy birthday
สุขสันต์ สุขสันต์วันเกิด
Kyo no hi ni kanhi ni Song For You.
ขอเลี้ยงฉลองในวันนี้ เพลงนี้สำหรับเธอ
" เอาล่ะเป่าได้เลยลูฟี่! "
ลูฟี่หลับตาพลางทำปากขมุบขมิบอธิษฐานเจ้าตัวเล่นขอซะยาวจนคนอื่นนึกว่าหลับไปซะอีก
ฟู่วว
ลูฟี่เป่าเทียนหมดในคราวเดียวก่อนที่จะมีพลุไฟถูกยิงขึ้นฟ้าโดยไซบอกประจำเรือเเฟรงกี้
ลูกแรก
สุขสันต์วันเกิดนะกัปตันของพวกเรา ลูฟี่
ลูกที่สอง
ชายผู้ที่จะเป็นเจ้าเเห่งโจรสลัด ตำนานที่ไม่มีวันลืม
ลูกที่สาม
อยู่กับพวกเราไปนานๆนะลูฟี่
พลุอักษรที่ถูกจุดขึ้นไปนั้นส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้าทำให้ชั่วเเวบนึงสว่าง เหมือนตอนกลางวัน ถ้อยคำที่เเสดงออกมาทำให้กัปตันร่างเล็กยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะเข้าไปกอด เเฟรงกี้เเล้วให้ยิงอีก
" พลุอักษรนะหมดเเล้วน่าเเต่ยังมีทีเด็ดกว่านั้นเนอะ เมกะ " ว่าพลางเลียนเสียงหุ่นยนต์
" เมกะ~!! " สามต๊องประจำเรือทำตาเป็นประกาย
" ฉันชะไม่เข้าใจจริงๆว่ามันสุดยอดตรงไหน " นามิถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
" ผู้หญิงนะไม่เข้าใจลูกผู้ชายหรอก!ซุปเปอร์! " แฟรงกี้ยอกพร้อมมีลูกคี่อีกสามคนรับ
" ช่ายๆๆ "
โป๊ก!!!
" ไปตายซะเจ้าพวกบ้า " เเละเเล้วก็ได้มะนาวไปคนละลูก
" ขอโทษครับ... " ทั้งสี่ตอบเสียงอ่อย
" เอาน่าๆ " ซาโบเดินมาหาลูฟี่พร้อมยื่นมือไปให้จับก่อนจะดึงเจ้าตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้ที่ถูกจัดไว้กลางลาน
" ได้เวลาให้ของขวัญเเล้วล่ะ! " ชอปเปอร์พูดออกมาอย่าวดีใจก่อนที่จะเป็นคนเเรกที่ยื่นกล่องของขวัญให้
" ฉันซื้ออุปกรณ์ทำแผลฉุกเฉินมาให้นายล่ะ เวลาที่นายมีเเผลจะได้รักษาได้ทันที "
" เวลาฉันมีแผลขอเเค่มีนายก็พอเเล้วชอปเปอร์ ขอบใจนะ "
" ลูฟี่!!~~~ " ชอปเปอร์กระโดดกอดกัปตันร่างบางเเน่นก่อนจะผละออกเมื่อถึงตาคนต่อไป
" นี่เป็นสิ่งประดิษฐ์ชิ้นล่าสุดของฉัน มันสามารถสร้างหมอกได้ทำให้ศัตรูสับสนเเล้วก็ส่วนนี้เมื่อกดค้างไว้ก็จะอัด เสียงได้
ฉันเอาไดอลัลที่มีมาดัดแปลงนะ " อุซปว่าพลางอธิบายวิธีการใช้สิ่งประดิษฐ์ล่าสุด
" ขอบใจนายมากเลยนะอุซป ! "
" ฉันซื้อเสื้อมาให้มันดูคล้ายกับตัวที่ราชาโจรสลัดใส่เลยใช่มั้ยล่ะ " นามิชูเสื้อคลุมที่ตนซื้อมาให้ร่างเล็กดู ยามที่เจอเสื้อตัวนี้เธอรู้สึกมันทีว่ามันต้องเข้ากับกัปตันของเธอได้ดี เเน่ๆ
" ให้ฉันจริงๆหรอ! ไม่คิดเงินฉันใช่มั้ย! " ลูฟี่คว้าเสื้อมาใส่ก่อนจะยิ้มร่าเเล้วถามต้นห้นสาว
โป๊ก!
" เดี๋ยวฉันจะคิดก็เพราะอย่างนี้เนี้นเเหละ! "
" ฉันซื้อสมุดภาพเกี่ยวกับโจรสลัดมาให้นะ รู้ว่าเธอไม่ชอบหนังสือ ถ้าเป็นภาพคงจะโอเคนะ? " นักโบราณคดีสาวยื่นสมุดภาพเล่มนึงให้ร่างบาง
" ว้าวว ขอบใจมากเลยนะโรบิน! "
" จ๊ะ หุหุ "
" ของผมเป็นซีดีเพลงรุ่นลิมิเต็ดของผมเองครับไว้ฟังตอนคุณเบื่อๆได้นะครับคุณ ลูฟี่โยโฮ่โฮ้ " บรู๊คโค้งกายหน้ากัปตันของตนก่อนจะไปจับมือนุ่มมาจุมพิตเบา
"เฮ้ย!!"
" ชีวิตครั้งที่สองของผมเป็นของคุณเเล้วนะครับคุณลูฟี่ " ก่อนที่จะได้จุมพิตอีกครั้งกับโดนเเรงถีบจสกหลายหนุ่มส่งมาทำให้ลอยละลิ่วไป ตกทะเล
" ของฉันเป็นเนื้อสูตรพิเศษที่ทำเพื่อนายเลยเฉพาะลูฟี่ " ซันจิขนเนื้อจำนวนมากออกมาวางไว้หน้ากัปตันของตน
" นายนี่รู้ใจฉันจริงๆซันจิ! " เจ้าตัวเล็กกระโดดใส่กุ๊กประจำเรือกือนที่จะซุกไปที่อกเพราะมีกลิ่นเนื้อติดอยู่
ซันจิกอดลูฟี่ก่อนจะขโมยหอมแก้มร่างเล็กอย่างรวดเร็ว
" ค่าของขวัญหึหึ " กุ๊กหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะปล่อยตัวกัปตันไปเมื่อรู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตที่รับรู้จากด้านหลัง
“ นี่เป็นตั๋วขึ้นแฟรงกี้โชกุนนะ! ฉันจะให้นายขึ้นเมื่อไรก็ได้ “ แฟรงกี้ยื่นตัวจำนวนมากให้กัปตันร่างเล็กที่ทำตาเป็นประกาย
“ จริงหรอแฟรงกี้เยี่ยมไปเลย!! “
“ ฉันซื้อแก้วมาให้นายแต่มันคงไม่พอ เอาเป็นว่าถ้านายอยากได้อะไรก็มาบอกฉันทีหลังล่ะ “ ลูฟี่ยื่นไปรับแก้วกับกระดาษแผ่นนึงมาจากโซโล ข้อความข้างในเป็นลายมือของนักดาบหนุ่มที่เขียนไว้ว่า ต้องการอะไรก็บอกเขาได้ทุกเมื่อ
“ ขอบคุณมากนะโซโล แต่แค่ได้อยู่กับพวกนายฉันก็พอใจแล้วล่ะ “ กัปตันยิ้มใส่นักดาบประจำเรือก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงมาหอมแก้มอีกข้างของเจ้าตัว
“ หมวกฟางยะ นี่เป็นสมุดรวมอาหาร ถ้านายอยากกินอะไรก็เอาหนังสือนี่ไปให้ขาดำยะทำนะ “ ลอว์ยื่นหนังสือรวมอาหารเล่มหนาให้ร่างบางที่จ้องตาเป็นมัน ทั้งๆที่รู้ว่ามันกินไม่ได้
“ ขอบใจมากๆนะโทราโอะ นายนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ “
“ ไม่ใช่เพื่อนสักหน่อย..”
“ ฉันเป็นคนสุดท้ายสินะ “ ซาโบก้าวมาข้างหน้าลูฟี่ก่อนจะยื่นสมุดเล่มหนาให้
“ นี่เป็นอัลบั้มรวมภาพของพวกเรา ASL ฉันกลับไปหาดาดันมานะ เธอแอบถ่ายรูปพวกเราไว้เยอะเลย “ ซาโบอธิบายก่อนที่จะมองน้องชายคนเล็กด้วยสายตาเศร้าๆ
...ถ้าเอสยังอยู่ก็คงจะดีกว่านี้....
ลูฟี่เปิดดูที่ละหน้าราวกับจะให้ภาพนั้นซึมซับเข้าไปในสมอง เข้าไปในความทรงจำแห่งความสุขที่ไม่อาจลืม ยิ่งเปิดไปเรื่อยๆน้ำตาของเจ้าตัวเล็กก็เริ่มที่จะเอ่อล้นออกมายามเมื่อเห็นรูปของพี่ชายคนโตที่ตายไป
“ เอส.... “ ลูฟี่กระซิบเสียงแผ่วเบา
ซาโบที่เห็นน้องชายร้องไห้ก็เดินเขาไปปลอบพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ นายยังมีฉัน มีพวกพ้องที่รักนาย มีคนที่รอการกลับมาของนายอยู่นะ เพราะงั้นจงเข้มแข็งขึ้น ฝ่าฝันความทุกข์นี่ไปให้ได้ พวกเราจะอยู่เคียงข้างนายเสมอ “
“ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ !! “
หลังจากที่ปล่อยโฮไปได้สักพักใหญ่เจ้าตัวก็โผล่หน้าออกมาจกอกของพี่ชายคนกลางด้วยสีหน้าอาย
“ ต้องมาร้องไห้ให้พวกนายเห็นนี่น่าอายชะมัด “ ลูฟี่ว่าพลางปาดน้ำตาออกก่อนจะหันกลับไปซุกอกพี่ชายตามเดิม
…น่ารักวุ้ยยย…เสียงในใจของทุกคน
“ เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ แล้วอย่างนี้พี่จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไง “ คุณพี่ชายดึงตัวน้องชายเข้ามากอดแน่น ลูฟี่กอดกลับจนทำให้หลายๆคนแถวนั้นอิจฉากันไปเป็นแถวๆ
“ เอาล่ะ!พอได้แล้ว ลูฟี่ไปกินกันต่อเถอะ “ โซโลดึงกัปตันของตัวเองออกจากพี่ชายต่างสายเลือดก่อนจะหิ้วเจ้าตัวเล็กไปนั่งกินต่อที่โต๊ะ
“ มีให้กินอีกหรอ!! “ ตาเป็นประกายสอดส่องหาของกินไปทั่ว
“ นายอยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวฉันจะทำให้วันนี้เป็นกรณีพิเศษล่ะ “ ซันจิเดินไปทางห้องครัวเพื่อที่จะไปทำอาหารมาเพิ่มให้กัปตันตัวเอง
“ เอาเนื้ออออ! “
“ รับทราบกัปตัน “
ตอนนี้ดวงจันทร์ส่องสว่างกระจ่างอยู่บนท้องฟ้าบ่งบอกถึงเวลาที่ดึกพอสมควร งานเลี้ยงบนเรือเธาว์ซันซันนี่จบลงแล้วทุกคนต่างเก็บอุปกรณ์ต่างๆที่จัดสถานที่กัน ทุกคนทำงานอย่างแข็งขันยกเว้นเจ้าของงานที่นอนหลับสนิทเพราะกินเหล้ามากไป เอาเถอะยังไงวันนี้ก็วันเกิดนี่น่า
หลังจากที่เคลียร์สถานที่กันเรียบร้อยแล้ว ซาโบที่ยืนมองคนตัวเล็กมาได้สักพักจึงได้ตัดสินใจทำบางอย่าง โดยที่เจ้าตัวเดินไปหาต้นหนสาวของเรือก่อนจะพูดอะไรกันบางอย่าง
ตอนแรกพวกเขาเห็นนามิมีสีหน้าตกใจและส่ายหน้าทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ซาโบพูด แต่เมื่อซาโบพูดอะไรสักอย่างกับเธอ เธอนิ่งคิดไปสักพักก่อนจะพยักหน้าโดยไม่ลืมที่จะพูดกำชับอะไรบางอย่างตอนท้ายไปด้วย
หลังจากที่ตกลงกันได้แล้วซาโบจึงเดินไปอุ้มร่างของลูฟี่ขึ้นมาก่อนที่จะเดินตามนามิไป
“ จะเอากัปตันของเราไปไหนนะ “
“ ถึงเป็นคุณพี่ชายก็ไม่ยอมหรอกนะ “
สองคู่หูคู่กัดก้าวมาขวางทางซาโบที่อุ้มกัปตันของเขาไป
“ ปล่อยเขามาโซโล ซันจิคุง “ นามิตะโกนบอกเพื่อนของเธอที่ส่งสีฆ่าฟันใส่พี่ชายของกัปตัน
“ แต่ว่า..”
“ ไม่เป็นไร เชื่อใจฉัน “ นามิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เห็นต้นห้นสาวพูดอย่างนี้ทั้งสองคนจึงได้แต่ต้องหลีกทางให้อย่างช่วยไม่ได้
“ ถ้านายทำอะไรลูฟี่ล่ะก็เห็นดีกันแน่ “ โซโลกัดฟันพูด
“ พวกเราไม่ยอมให้ใครทำอะไรกัปตันของพวกเราหรอกนะ “ ซันจิพ่นควันบุหรี่ออกมาจากรริมฝีปาก
“ เขาเป็นน้องชายฉันนะ ฉันไม่ทำอะไรเขาหรอก “ ซาโบพูดอย่างสบายใจก่อนจะก้าวเดินออกไปตามหลังต้นหนสาว
เขาเห็นแล้วล่ะตอนที่เขาเข้าไปอุ้มลูฟี่ขึ้นมาทุกคนต่างก็ตั่งท่าเตรียมอยู่ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่เจ้าพันธมิตรนั้น เตรียมปกป้องอยู่ตลอดเวลา ปกป้องคนสำคัญ..
“ มีเพื่อนที่ดีนี่น่าลูฟี่ “
“ คุณพี่ชายแน่ใจนะว่าขับเป็น “ นามิพาเบอร์2ของคณะปฏิวัติลงมายังโกดังของเรือที่เก็บเวพเวอร์
“ ไม่ต้องห่วงหรอก “ ซาโบยิ้มพลางขึ้นไปบนเวฟเวอร์ก่อนที่จะผูกตัวน้องชายไว้ที่หลังเขา หลังจากท่ำรวจดูแล้วว่าแน่นพอจึงได้ขับเวฟเวอร์ออกไป
“ จะเป็นอะไรไหมนะ ..”
เสียงของเวฟเวอร์ที่แล่นไปด้วยความเร็วสูงสะท้อนไปกับสายน้ำของทะเลที่สงบนิ่งจนทำให้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนหลังของพี่ชายตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“ เราจะไปไหนกันหรอซาโบ “ เจ้าตัวขยี้ตาอย่างน่ารักก่อนจะอ้าปากหวอพลงถามคุณพี่ชายที่เป็นที่นอนให้ตน
“ ไม่บอกหรอก ไว้ไปถึงนายก็จะรู้เอง “ ซาโบตอบพลางลูบหัวน้องชายอย่างเบามือ
“ หลับไปก่อนนะ อีกสักพักถึงจะถึง “
ด้วยความมึนจากเหล้าและความสบายใจที่ได้รับทำให้ร่างเล็กผล็อยหลับไปอีกครั้ง
“ ลูฟี่... “
“ ลูฟี่ตื่นเถอะ ถึงแล้วนะ “ เสียงที่กังเข้ามาในโสตประสาทหร้อมกับแรงเขน่าเบาๆที่ต้นแขนทำให้ร่างเล็กที่อยู๋ในห้วงนินทราแสนหวานตื่นขึ้นมา
“ ถึงแล้วหรอ หาวว “ เจ้าตัวเล็กหาวน้อยๆก่อนจะเบนสายตาไปรอบตัวเพื่อที่จะได้ร็ว่าที่นี่คือที่ไหน
“ ไปกันเถอะ ‘เขา’คงรอเราอยู่ “ ซาโบวางพลางจูงน้องชายไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
“ เขานี่ใครหรอซาโบ ฉันรู้จักไหม“ ลูฟี่ถามด้วยน้ำเสียงสงสัยพลางหันไปดูรอบเกาะ เกาะนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากทุ้งหญ้ากว้าง
“ เป็นคนที่นายรู้จักดีเลยล่ะ “ ซาโบตอบยิ้มๆก่อนจะหยุดเดินเมื่อถึงสถานที่ที่เขาต้องการพาลูฟี่มา
ร่างเล็กที่มัวแต่เดินดูสิ่งรอบตัวเดินชนกับแผ่นหลังของพี่ชายก่อนจะตะโกนโวยวายออกมา
“ หยุดทำไมเนี่ย..ซาโบ... “ ท้ายเสียงถึงกับแผ่วลงยามเมื่อมองไปข้างหน้าภาพที่เขาเห็นคือหลุมศพสองหลุมที่มีขนาดต่างกัน แต่ทั้งสองเป็นคนที่เขารู้จักดี รอบๆหลุมศพทั้งสองนี้ประกอบไปด้วยด้วยไม้มากมายเพื่อแสดงความอาลัยแก่ผู้จากไปทั้งสอง
หลุมศพอันใหญ่ถูกตกแต่งด้วยง้าวของเจ้าของและเสื้อคลุมขนาดใหญ่ ด้านบนของหลุมศพมีธงโจรสลัดหนวดขาวติดไว้ ชื่อที่ถูกสลักไว้คือ EDWARD NEWGATE ชายผู้ได้รับฉายาโจรสลัดหนวดขาว พ่อของเหล่าโจรสลัดทั้งหลาย
ที่หลุมศพข้างๆกันนั้นถึงจะเล็กกว่าแต่ก็ไม่ได้ถูกทำให้ด้อยค่าเลยสักนิด หลุมศพนี้ถูกประดับไปด้วยอาวุธและสัญลักษณ์ของเจ้าตัว นั่นคือ มีดและหมวกคาวบอยสีส้มนั่นเอง นามของคนที่อยู่ที่หลุมศพนี้คือ PORTGAS –D- ACE เจ้าของฉายาเอส หมัดอัคคี
“ เอส......” ลูฟี่เรียกชื่อพี่ชายคนโตด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ เอส ฉันพาลูฟี่มาหานายแล้วนะ “ ซาโบนั่งลงตรงหน้าหลุมศพพร้อมกับดึงลูฟี่ที่ยืนค้างให้นั่งลงด้วยกันก่อนที่จะหยิบจอกที่ลูฟี่คุ้นเลยขึ้นมาสามใบวางไว้ตรงลังไม้ที่อยู่หน้าหลุมศพของโปโตกัส ดี เอส
“ วันนี้วันเกิดลูฟี่ล่ะเอส นายจำได้สินะ “ ซาโบว่าพลางหยิบเหล้าในเสื้อออกมาก่อนที่จะเทลงจอกทั้งสามใบช้าๆ
“ นายไม่คิดที่จะอวยพรน้องชายของเราหน่อยหรอ “ ซาโบวางขวดเหล้าไว้ข้างๆหลุมศพก่อนที่จะยกจอกใบหนึ่งให้กับลูฟี่
“ ในที่สุดก็มีวันที่เราได้กินเหล้านี่อีกครั้งพร้อมกันแล้วนะเอส.. “ ซาโบพูดด้วยเสียงเศร้าๆก่อนจะเงยหน้ามองหลุมศพของคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายคนโต
ลูฟี่ที่นั่งเงียบไปนานเงยหน้าทันทีเมื่อรับรู้ถึงสิ่งไม่ปกติที่หลุมศพข้างหน้า ก่อนที่จะเอสเสียงเบาราวกับจะกระซิบผ่านสายลมส่งไปยังพี่ชาย
“ เอส....ทำไม...”
ซาโบที่ได้ยินเสียงลูฟี่พูดจึงได้สติกลับมาก่อนที่จะเบิกตากว้างเมื่อเขาเหลือบไปเห็นสิ่งประหลาดตรงหน้า
“ พวกนายนี่ทำหน้าตลกชะมัด ฮ่าฮ่า “ เสียงทุ้มของคนที่พวกเขาคำนึงหานั้นตอนนี้ถูกเอ่ยออกมาจากร่างโปร่งใสของคนที่ตายไปแล้วอยู่ที่เบื้องหน้าพวกเขา
“ เอส!!!! “ ซาโบกับลูฟี่ถึงกับตะโกนออกมาเมื่อได้เห็นวิญญาณพี่ชายของพวกเขาปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ ก็ฉันนะสิ อย่าบอกนะลืมหน้าฉันไปแล้ว “ เอสตอบพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้าที่มีรอยจางๆของกระ
“ เอสสสสส “ ลูฟี่ถลาเข้าไปกอดร่างโปร่งของพี่ชายแต่ก็วืดไป เพราะทันทีที่เขากอดนั้นร่างตรงหน้าก็ผ่านตัวเขาไป
“ ฉันเป็นวิญญาณนะลูฟี่ นายจับต้องฉันไม่ได้หรอก “ เอสตอบกลับพลางนั่งยองๆข้างน้องชายที่ทำน้ำตาคลอ
“ โฮฮฮฮฮฮ เอสสสส ขอโทษนะ ฉันขอโทษ “ ลูฟี่ตะโกนความอัดอั้นออกมายามเมื่อได้พบกับพี่ชายอีกครั้ง
“ ไม่ใช่เพราะนายลูฟี่ อย่าโทษตัวเองเลย “ เอสว่าพร้อมกับลูบหัวลูฟี่ไปด้วย แต่มือโปร่งแสงนั้นไม่สามารถสับผัสกับหัวยุ่งๆของอีกคนนึงได้
“ ทะ..ถ้าตอนนั้นฉันไม่มัวแต่สนใจบีเบิ้ลการ์ดนายก็คงจะไม่ตาย เราคงจะได้อยู่สามคนอีกครั้ง ฮืออออ “ ลูฟี่พูดอย่างเสียใจกับการกระทำที่เขาทำไป ใช่แล้วถ้าตอนนั้นเขาไม่มัวแต่สนใจบีเบิ้ลการ์ดเอสก็คงไม่ต้องเอาตัวมาขวางเจ้าลาวานั่น และคงจะไม่ตายด้วย
“ พอได้แล้วลูฟี่! “ ซาโบที่ทนฟังไม่ไหวดึงตัวของน้องชายเข้ามากอดปลอบพร้อมลูบหัวเบาๆให้เจ้าตัวสงบ
“ ฟังนะลูฟี่ ที่ฉันตายไม่ใช่ความผิดของนายเลย ฉันต้องการที่จะปกป้องนายก็แค่นั้นก็นายเป็นน้องชายของฉันนี่น่า ตอนนี้ก็หมดห่วงแล้วล่ะนายมีพวกพ้องที่พึ่งพาไม่ได้ ไม่ใช่เจ้าเด็กขี้แยที่เดินตามหลังฉันเหมือนเมื่อก่ออีกแล้ว แต่ที่ฉันเสียใจจริงๆคือการที่ไม่ได้เห็นความฝันของนายลูฟี่ ฉันอยากดูความฝันของนาย “ เอสพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆ
“ โฮฮฮฮ “ ลูฟี่ที่ได้ยินคำพูดของพี่ชายถึงกับปล่อยโฮออกมาก่อนที่จะกอดพี่คนรองแน่นผู้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในตอนนี้
“ ซาโบ “ เอสเรียกน้องชายคนรองด้วยน้ำเสียงสดใส
“ ว่าไงเอส “ ซาโบเงยหน้าตอบเจ้าของเสียงทุ้มที่เรียกเขา
“ เจ้าบ้านี่!!ไม่ตายก็ไม่บอกกันเลยนะ ปล่อยให้ฉันเศร้าอยู่ได้ “ เอสทำหน้าฟึดฟัดเมื่อยามนึกถึงตอนเด็กที่เขารู้ข่าวว่าซาโบถูกพวกมังกรฟ้ายิงจนเรือล่มไป
“ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ส่งข่าวบอกพวกนาย “ ซาโบพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด เขาคิดว่าถ้าเอสมีตัวตนอยู่ตรงนี้คงเขกหัวเขาสักสองสามที
“ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่นายยังมีชีวิตอยู่ “ เอสพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ ขอบคุณที่ช่วยไปเอาผลเมระเมระมานะ “
“ ขอบคุณที่นายยอมรับปณิฐานต่อจากฉัน “
“ แค่นี้ฉันก็วางใจได้แล้วล่ะ “
“ ฝากดูแลลูฟี่ด้วยล่ะ “
“ โฮฮฮฮฮ เอสสสส “ ซาโบร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ก่อนที่กอดลูฟี่ที่อยู่ในอ้อมแขนแน่นเพราะรู้ว่าไม่สามารถกอดอีกคนได้
“ พวกนายร้องไห้กันเป็นเด็กไปได้ ฮ่า..ฮ่า โฮฮฮฮฮฮ “ เอสปล่อยโฮตาม ก่อนจะสวมกอดน้องชายของเขาทั้งสองถึงจะสัมผัสไม่ได้แต่มันก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ทั้งสามนั่งร้องไห้อยู่นานจนเริ่มที่จะเหนื่อยเอสจึงชวนพวกเขามาดื่มฉลองวันเกิดให้กับลูฟี่กัน
“ วันนี้วันเกิดนายนี่น่าลูฟี่ สุขสันต์วันเกิดนะ “ เอสพูดพลางชูจอกแก้วเรืองแสงขึ้นฟ้า
“ สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะลูฟี่ “ ซาโบพูดพลางพลางชูจอกขึ้นฟ้าเหมือนเอส
“ ขอบคุณพวกนายมากเลยนะ ปีนี้เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดเลย!! “ ลูฟี่หัวเราะอย่างสดใสก่อนจะชูจอกขึ้นฟ้า
“ ชนแก้วให้กับการเจอกันอีกครั้งของพวกเราสามคน “
แกร๊ง!
“ โอ้!!! “
ตอนนี้ก็ใกล้จะเช้าแล้วพระอาทิตย์เริ่มที่จะขึ้นมาเหนือเส้นขอบฟ้า มีพบก็ต้องมีจากลูฟี่ที่หลับไปเพราะความง่วงและฤทธิ์เหล้าถูกซาโบอุ้มขึ้นหลังอีกครั้งเพื่อที่จะกลับไปที่เวฟเวอร์
“ ซาโบ “ เอสเรียกซาโบที่กำลังเดินจากไป
“ ฝากนายดูแลน้องชายของพวกเราด้วยนะ “ เอสว่าพร้อมกับร่างที่เลือนหายไปกับแสงสว่างของพระอาทิตย์ยามเช้า
“ ต้องดูแลอยู่แล้วล่ะ ก็เป็นน้องชายเพียงคนเดียวนี่น่า “ ซาโบตอบพลางยิ้มส่งพี่คนโตที่กำลังเลือนหายไปเรื่อยๆ
“ ฉันดีใจนะที่ได้พบกับพวกนายอีกครั้ง “ เอสพูดพร้อมส่งรอยยิ้มสุดท้ายให้น้องชายก่อนร่างทั้งร่างจะเลือนหายไป
ซาโบมองดูร่างนั้นจนเลือนหายไปช้าๆก่อนจะหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่เวฟเวอร์ที่จอดทิ้งไว้
“ แล้วสักวันเราจะได้พบกันอีกครั้ง เอส “
“ พวกนั้นกลับมากันแล้วล่ะ “ อุซปที่อยู๋บนหอสังเกตการณ์ตะโกนบอกใส่ไมค์เพื่อให้ทุกคนที่อยู่บนเรือรับรู้
“ ลูฟี่ล่ะ ลูฟี่เป็นอะไรรึเปล่า! “ ชอปเปอร์ว่าพลางเกาะกาบเรือพลางมองไปยังทิศทางที่เวฟเวอร์ขับมา
“ โฮ้ยยยย ทุกคนนนน “ ลูฟี่ที่อยู่ด้านหลังของพี่ชายตะโกนเรียกทุกคนอย่างดีใจพลางโบกมือรัวๆ
คุณพี่ชายเอาเวฟเวอร์เข้ามาจอดที่โกดังดังเดิมก่อนที่เดินขึ้นไปข้างบนพร้อมน้องชาย
“ พวกนายไปไหนกันมานะ พวกเราเป็นห่วงแทบแย่ “ อุซปถามด้วยความสงสัย นั้นเป็นคำถามที่ทุกคนอยากรู้มากที่สุดว่าสองพี่น้องไปทำอะไรที่ไหนมา บางคนทำตัวเป็นห่วงออกทางสีหน้า แต่ก็มีอยู่บางคนที่ถึงจะทำตัวไม่สนใจแต่ใช่ว่าเขาจะไม่ห่วง
“ พวกเราไป~~~ “ เจ้าตัวเล็กทำน้ำเสียงยียวนทำให้คนรอฟังคำตอบถึงกับลุ้นตัวโก่ง ไม่ว่าจะนักดาบที่กำลังฝึกซ้อมดาบอยู่ หรือแม้แต่พันธมิตรโจรสลัดที่นอนสงบพิงกาบเรืออยู่ ต่างยื่นหูเข้ามาฟังอย่างตั้งใจ
“ ไม่บอกหรอก ชิชิ “
“ นายนี่มัน!! “ อุซปฟึดฟัดก่อนจะวิ่งไล่ร่างบางไป
“ แต่ปีนี้เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดสำหรับชั้นเลยล่ะ ชิชิ “ เจ้าตัวดียิ้มร่าก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องครัวเมื่อได้กลิ่งหอมลอยออกมา
“ ซันจิ~~ วันนี้ทำอะไรกินนน “
“ พิซซ่านะ พวกนายก็เข้ามากินได้แล้ว “
“ ผมขอแค่นมก็พอแล้วครับ โย่โฮ้โฮ่ “
“ ของฉันขอเป็นกาแฟแล้วกันนะ “
“ ฉันขอโคล่าเย็นๆสักสองขวดแล้วกัน “
“ ว้าวว พิซซ่าหรอมีหน้าอะไรบ้างหน้า “
“ ต้องรีบไปเดี๋ยวลูฟี่กินหมดพอดี “
“ พิซซ่ากินกับเหล้าจะอร่อยไหมนะ “
ลูกเรือทั้งหลายเข้าไปในห้องครัวกันหมดแล้วที่ดาดฟ้าจึงเหลือเพียงเบอร์สองของคณะปฏิวัติและพันธมิตรโจรสลัดเท่านั้น
“ ไม่ไปกินหรือไงทราฟาลก้าคุง “
“ ฉันเกลียดขนมปัง “
“ งั้นหรือ~ “ คุณพี่ชายยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะแล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของเรือ
ลอว์ที่สงสัยในรอยยิ้มนั้นได้แต่มองแปลกๆก่อนที่จะได้หลับตาต่อก็มีเสียงที่รบกวนเวลานอนของเขา
นี่สินะที่มาของรอยยิ้ม
“ โทราโอะมากินขนมปังเร็ววว นายชอบไม่ใช่หรอ !! ซาโบบอกฉันนะ ” เสียงของกัปตันตัวเล็กดังออกมาจากห้องครัวเพื่อที่จะเรียกเพื่อนพ้องอีกคนที่อยู่ข้างนอกให้มากินด้วยกัน
“ ฉันเกลียดขนมปัง!!! “
คุยท้ายตอนกับหมี่
นึกว่าจะแต่งไม่ทันซะแล้ว ฟู่วว แต่งไปแต่งมาทำไมมันเยอะอย่างนี้ก็ไม่รู้ค่ะT///v///T
เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของฟี่น้อยเราจึงขอพักฟิคหลักมาอัพฟิคสเปเชี่ยวก่อนนะค่ะ
หวังว่าทุกคนจะชอบฟิคนี้กันนะค่ะ บางทีเราอาจจะอธิบายยืดยาวไปบ้างแต่เราอยากให้เห็นลักษณะท่าทางต่างๆที่ตัวละครทำนะค่ะ บางทีอาจจะมีคนไม่ชอบการอธิบายลักษณะนี้ แต่สไตล์การเขียนเราเป็นแบบนี้แหละค่ะยาวๆไว้นะดีแล้ว55
เจอกันตอนหน้าค่ะซียูววววว
HAPPY BIRTHDAY LUFFY!!!!
ความคิดเห็น