คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Hide and Seek (2)end (ASL)
Part2
"เพราะนายคนเดียวเเท้ๆเลยซาโบ" เอสว่าพลางบิดเสื้อที่ชุ่มไปด้วยน้ำ
หลังจากที่พวกเขาวิ่งหนีมาได้สักพักก็ดันเผลอวิ่งไปตกหน้าผาจนหล่นไปในเเม่น้ำข้างล่างเเต่ก็ดีที่เจ้าเสือนั้นไม่ตามลงมา
"โทษทีๆว่าแต่เราจะไปหาลูฟี่ที่ไหนดี" ซาโบพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่ใช่ว่าไปหลับอยู่ที่ไหนหรอกนะ"
"ฉันว่าน่าจะหลับอยู่นะแหละ."
"รึโดนพวกสัตว์กินไปเเล้ว"
"ไม่มีทางหรอกลูฟี่ก็เก่งขึ้นมากเลยนะ"
"เเต่ตอนนั้นก็ยังเคยโดนจระเข้งาบไปเลยนิ"
"..... "
เกิดความเงียบชั่วขณะก่อนที่จะเกิดเสียงโวยวายจากปากของทั้งสอง
"รีบไปตามหาด่วนเลยย!!"
"ลูฟี่!นายอยู่ที่ไหนนะะะ"
"โฮ้ยยย ลูฟี่!!!"
"ได้ยินเเล้วตอบด้วยยย"
ทั้งสองตามหาน้องชายคนเล็กมาตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีก็ยังไม่เจอแม้แต่วี่เเวว
"หายไปไหนกันนะเจ้าหมอนั่น!ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย" ถึงปากจะบ่นเเต่สายตายังคงมองหาต่อไปอย่างไม่ลดละ
"หรือเราควรจะกลับไปที่บ้านก่อนดีเพื่อลูฟี่อาจจะกลับไปรอแล้ว"ซาโบออกความคิดเห็น
เอสพยักหน้าให้กับความคิดนั้นก่อนที่ทั้งสองจะรีบวิ่งไปที่ฐานลับของพวกตน
"ลูฟี่!อยู่ที่นี้รึเปล่าา!" ซาโบตะโกนถามเสียงดังเผื่อคนตัวเล็กนอนอยู่จะได้ตื่น
"ขึ้นไปดูด้านบนจะเร็วกว่า" เอสว่าพร้อมรีบปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
เเต่เเล้วเขาก็พบกับความว่างเปล่า ในบ้านไม่มีเเม้เเต่เสียงคนเจ้าตัวเล็กที่มักส่งเสียงให้เขารำคาญอยู่เป็นประจำ..
"เป็นไงบ้างเอสเจอลูฟี่ไหม!"ซาโบตะโกนถามคนด้านบนด้วยน้ำเสียงกังวล
"..."เอสส่ายหน้าเเทนคำตอบ
"ให้ตายเถอะ!รู้งี้ฉันไม่น่าแยกจากลูฟี่เลย" ซาโบทึ้งหัวของตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ที่หงุดหงิดในใจ
..ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไงลูฟี่..
"ไม่ใช่ความผิดนายหรอกซาโบ เรามาช่วยกันคิดเถอะว่าลูฟี่จะไปที่ไหนได้บ้าง" เอสพูดปลอบเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้นทั้งที่ใจเขาก็กระสับกระส่ายไม่แพ้กัน
..ลูฟี่นายอยู่ที่ไหนกัน...
"คิดสิซาโบคิด....." ซาโบพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเป็นวงกลมอย่างใช้ความคิด
"นึกออกเเล้ว!"
"นึกอะไรออกหรอซาโบ"
"ฉันรู้เเล้วที่ๆลูฟี่น่าจะไป!" ซาโบตะโกนออกมาอย่างดีใจก่อนจะเริ่มวิ่งนำไป
"ที่ไหน!?" เอสถามกลับด้วยความหวัง
"บ้านดาดันไงล่ะ!!!"
ปัง!!
"ลูฟี่!!x2"
"โย่ เอสซาโบชักช้ากันจังเลยน้าา"
ภาพที่เห็นคือน้องชายที่พวกเค้าตามหากำลังนั่งกินเนื้ออย่างสบายอารมณ์ท่ามกลางความวุ่นวายของมื้อเย็นเช่นทุกครั้ง
"เจ้าบ้านี่!!"x2
โป๊ก!!
โป๊ก!!
"เจ็บบบบ พวกนายเขกหัวฉันทำไมเนี่ย!!" ว่าพลางเอามือลูบหัวป้อยๆ
..หมัดหนักพอๆกับปู่เลยแหะ..
"นายหายไปไหนมา!!รู้ไหมพวกฉันตามหานายเเทบตายเเต่นายกลับมานั่งกินสบายอารมณ์เนี่ยนะ!" เอสกระชากคอเสื้อของลูฟี่เข้ามาใกล้ก่อนจะง้างมือเตรียมชก
"ใจเย็นสิเอส !ยังไงลูฟี่ปลอดภัยก็ดีเเล้วไม่ใช่หรอ!" ซาโบรีบไปฉุดเเขนเอสเอาไว้
"ฮึ้ยยย!!" เอสกัดฟันอย่างเจ็บใจก่อนจะปล่อยเสื้อลูฟี่ลง
"เอส.." ลูฟี่เรียกเอสเสียงอ่อน
"ไม่ต้องมาคุยกับฉันเลยนะ!!" ว่าจบก็เดินออกไปจากบ้านด้วยสีหน้าโกรธๆท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด
ลูฟี่มองตามที่พี่ชายคนโตออกไปก่อนที่จะหันมามองพี่ชายตนกลางที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลเเละคราบดินโคลนต่างๆ
"ซาโบ..ฉันขอโทษฮือออออ"ลูฟี่ถลาเข้าไปกอดพี่ชายคนรองเเน่นก่อนที่จะร้องไห้ฟูมฟายออกมา
"ไม่เป็นไรๆ..เเค่นายปลอดภัยก็ดีเเล้ว"ซาโบกอดลูฟี่พร้อมลูบหัวปลอบอย่างเบามือ
..ใช่เเล้วเเค่นายปลอดภัยก็ดีที่สุดเเล้ว..
"ตะ..เเต่ฮึก.ฉะ.ฉันทำให้..ฟืดด..ให้พวกนายเจ็บโฮฮฮ"ใบหน้าใสเเต้มไปด้วยน้ำตาเต็มใบหน้าทำให้คนมองรู้สึกเจ็บแปลบในอก
"ไม่ร้องนะลูฟี่ลูกผู้ชายนะเขาไม่ร้องไห้กันหรอก"
..น้ำตานะไม่เหมาะกับนายหรอก..
"อะ..อื้มมฟืดดด" เจ้าตัวเล็กสูดน้ำมูกกลับไปก่อนตจะเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ
"ดีมากไหนลองเล่ามาสิทำไมมาอยู่ที่นี่ได้"
"ที่จริง....."
ย้อนกลับไปเมื่อ5ชั่วโมงที่เเล้ว
เจ้าตัวดีที่เผลอนอนหลับไปข้างๆต้นไม้เพราะอากาศที่เเสนน่านอนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครกำลังใกล้เข้ามา
"หืม!นั้นเจ้าลูฟี่นี่น่าทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ได้" ดาดันหัวหน้าโจรภูเขาซึ่งกำลังเดินกลับบ้านหลังจากที่แอบไปดูเจ้าสามตัวนี่ที่ฐานลับมาเเต่พวกนั้นดันไม่อยู่ซะนี่ เเต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเจ้าดื้อหนึ่งตัวตอนกลับเเหะ
"ให้ตายเถอะมานอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี"ว่าพลางอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นก่อนจะเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี
กลับมาปัจจุบัน
"ดาดันเป็นคนพานายมาที่นี้สินะ" ซาโบว่าพลางกินเนื้อที่ติดมือมา
"อื้ม!"เ จ้าตัวดียิ้มร่าก่อนที่รอยยิ้มจะหายไปทำให้พี่คนรองมองอย่างเป็นห่วง
"เอสต้องโกรธฉันมากเเน่เลย..ต้องไม่อยากคุยกับฉันเเน่ฮึก" พูดไปก็น้ำตาคลอไปยิ่งนึกไปถึงประโยคที่เอสพูดเเล้วก็พาลจะทำให้น้ำตาไหล
"เอสไม่โกรธนายหรอกเขาเป็นห่วงนายมากเลยนะรู้ไหม" ซาโบลูบหัวเจ้าตัวน้อยเบาๆ
"ตะ..เเต่"
"เอาน่าเดี๋ยวฉันช่วยเอง!ซาโบซะอย่าง!"
"อื้ม!"
ฐานทัพลับ ASL
..ให้ตายเถอะเเกทำอะไรลงไปเนี่ยเอส!เป็นห่วงก็น่าจะบอกไป ดีใจที่เห็นมันปลอดภัย โล่งใจที่มันไม่มีเเม้เเต่บาดเเผล..เเล้วดูที่แกทำสิ!แทนที่จะเข้าไปกอดให้หายคิดถึงเเต่ดันจะไปชกมันนี่สิ เเถมบอกจะไม่คุยกับมันอีกโอ๊ยอยากจะบ้าาา...
เสียงกรีดร้องในใจของเด็กหนุ่มชื่อเอสดังก้องอยู่ในสมองก่อนที่เจ้าตัวจะกลิ้งไปมาบนที่นอนอย่างขัดใจ
"...เอส...."
เสียงเล็กๆที่เรียกเขาทำให้เขารีบลุกขึ้นทันทีก่อนที่จะเดินหนีอีกฝ่ายที่กำลังเดินเข้ามา
"เอสฉันขอโทษ.." ลูฟี่พูดเสียงเศร้าพลางมองไปยังแผ่นหลังของพี่ชายคนโต
"...." พูดอะไรหน่อยสิฟ่ะเจ้าปากงี่เง่านี่เอสเถียงกับตัวเองในใจเดี๋ยวเจ้านั่นก็ร้องไห้พอดี!
"ฉันนะ..จะไม่ร้องไห้หรอกนะ"
"ก็เอสเคยบอกไว้นี่น่าว่าไม่ชอบเด็กที่ร้องไห้"
"แต่ถึงฉันไม่ร้องไห้ยังไงเอสก็เกลียดฉันอยู่ดีสินะ..ฮึก.."
เฮ้ยๆไปกันใหญ่เเล้วเกลียดอะไรกันฉันนะรักนายที่สุดอยู่เเล้ว
เสียงรอบตัวเริ่มเงียบลงหลังจากที่เจ้าตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรต่อเอสเริ่มคิดหนักถ้าเขาหันกลับไปตอนนี้มีหวังเจ้านั้นได้ใจเเน่เเต่ถ้าไม่หันไปเขาต้องเป็นบ้าเเน่ๆเลยโถ่เว้ยนหันไม่หันดี!
หลังจากตบตีกับตัวเองสักพักก่อนที่จะตกลงในใจได้เเล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับน้องชาย เเต่ก็ต้องถึงกับผงะเมื่อเจ้าตัวเล็กดันมาอยู่หลังเขาตั้งเเต่ตอนไหนไม่รู้เเถมยังใส่ชุดเเบบนี้อีก!
เจ้าตัวน้อยที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเเขนยาวตัวเดียวที่ใหญ่กว่าตัวเองหลายเท่า ด้วยขนาดไซส์ที่ใหญ่เกิดไปทำให้ร่างเล็กดูทะนุทนอมมากยิ่งขึ้นไหนจะเเก้มสีชมพูฝาดเพราะอากาศที่เริ่มเย็นลงเเล้วยิ่งรวมกลับน้ำตาใสๆที่คลออยู่ในดวงตากลมโตเเล้ว...
นี่มันนางฟ้าชัดๆ!!!!!!!
กำเดาจะพุ่งโว้ยยยย!!!
เอสรีบปิดจมูกก่อนที่ของเหลวสีเเดงจะไหลออกมาได้ทัน
โดยไม่ทันตั้งตัวเจ้าตัวเล็กก็มาซุกหน้าอกเขาก่อนจะเลื่อนริมฝีปากเล็กอมชมพูนั่นเข้ามาใกล้ใบหน้าก่อนจะกดจูบอย่างเเผ่วเบาที่ริมฝีปากหนา
"คืนดีกันนะเอส" เจ้าตัวน้อยส่งยิ้มน้อยๆพลางเอียงคออย่างน่ารักใส่คุณพี่ชาย
ใครทนได้นี่ก็ไม่ใช่คนเเล้ว!
"อะ..อืม" เอสตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดขัดไม่ใช่อะไรหรอกเจ้าตัวยังเรียกสติมาไม่ครบ
"รักเอสที่สุดเลย!" ลูฟี่โดดกอดคุณพี่ชายอย่างเเรงทำให้ทั้งคู่เซล้มไป
"เป็นอะไรไหมลูฟี่!" เอสถามอย่างตระหนก
"งื้อ~ในที่สุดเอส..ก็ยกโทษให้เเล้ว"ร่างบางส่งเสียงงึมงำตอบกลับมา เอสก้มลงมามองจึงเห็นว่าร่างบางเผลอหลับไปซะเเล้ว
"จริงๆเลยนายนะ"ส่ายหัวอย่างหน่ายๆก่อนจะอุ้มเจ้าตัวน้อยไปนอนทีj
"ฉันก็รักนายเหมือนกันนั้นแหละลูฟี่"
..
..
..
แถม
"ว่าเเต่ใครเป็นคนเอาชุดนั้นให้นายใส่เนี่ย"เอสถามด้วยความสงสัยจะเป็นความคิดของเจ้าตัวก็ยิ่งไม่น่าใช่
"ซาโบนะ!ซาโบบอกถ้าใส่ชุดนี้เเล้วจุ๊บนายด้วยนายก็ยกโทษให้เเล้ว!"เจ้าตัวดียิ้มร่าตอบกลับอย่างร่าเริง
เอสหันไปมองซาโบที่นั่งเหงื่อตกอยู่ข้างๆก่อนจะเดินเข้าไปหา
..หวาๆต้องโดนเอสฆ่าเเน่เลยฮืออ..
ปุปุ
เเรงตบเบาๆที่ไหล่ทำให้ซาโบเงยหน้ามามองเจ้าของการกระทำจนเห็นรอยยิ้มที่ยิ้มกว้างอย่างน่าหมั่นไส้พร้อมนิ้วโป้งที่ส่งมาให้
"กู๊ดจ๊อบซาโบ!คราวหน้าขอแบบนี้อีกนะ"
...บางทีเขาควรจะปล่อยให้เอสเครียดจนเป็นบ้าไปนะ..
หมั่นไส้โว้ยยย!!!
คุยท้ายตอนกับหมี่
-อู้ววว<ปาดเหงื่อ จบไปอีกตอนกับพี่น้องASLนะค่ะตอนนี้ยาวจริมๆเลยต้องของเเบ่งเป็น2part
-ยังคงคงคอนเซปพี่ชายไว้อยู่ค่าแฮ่ เเต่คราวนี้ให้คุณพี่เอสบ้างพี่โบ้ได้ไปเเล้ว2ตอนเต็มๆเดี๋ยวคุณพี่เอสจะน้อยใจจ
-ลอว์ลูกำลังจะมาในไม่ช้าค่าาส่วนดอฟลูคงต้องรออีกสักหน่อยคู่นี้เขียนยาก เเต่ไม่คณามือเราหรอกค่ะโฮะโฮะดองสักพักเดี๋ยวก็คิดออกแฮ่//โดนป๋าตบ
-ขอบคุณทุกคนที่มาคอมเม้นมากๆนะค่ะ>w<มีกำลังใจขึ้นมาเลย บางเม้นเราอ่านไปยิ้มไป//// ขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะที่ชอบเรื่องของเรา
ไว้คราวหน้าเราตอบกลับคอมเม้นด้วยดีกว่าอุอิ
(ถามความเห็นคนอื่นรึยังงง)
-อีก2วันเจอกันค่าพรุ่งนี้เรามีสอบ คงไม่ได้มาอัพ
-เจอกันตอนหน้าค่าซียูววว
ความคิดเห็น