คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : What If..........3D2Y....ASL(2)END
What If......3D2Y...ASL(2) ENDล่ะมั้ง
" นี่น้องสาวมาเที่ยวกับพี่ดีกว่ามามะ "
"มาคนเดียวเหงาๆให้พวกพี่ชายไปเดินเป็นเพื่อนไหม "
" เอ๊ะหรือว่าให้เป็นแฟนดี 55555 "
เด็กสาวคนหนึ่งได้แต่ก้มหน้างุดเมื่อเธอโดนกลุ่มโจรสลัดเเถวนั้น(ม่อ)ล้อมจนหลังชนกำแพง
" เงยหน้ามาคุยกับพี่หน่อยสิน้องสาว หรือว่าจะเขินเพราะพี่หล่อเกินไป "
" โอ้สุดหล่ออออ "
พลั่ก
"โอ๊ยยยยย " คนพูดถึงกับนั่งลงไปกุมจมูกที่โดนเด็กคนนั้นตั๊นหน้ามาเต็มๆ
" พูดมากอยู่ได้น้องสาวๆ น้องสาวบ้านพวกแกสิ!! ฉันมีพี่ชายแค่สองคนเว้ยยยย"
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักนิด
" นี่เอสอย่าทำหน้าบูดอย่างนั้นสิ มาเที่ยวทั้งทีร่าเริงหน่อย "
" แกไม่มาเเต่งเองไม่รู้หรอกซาโบ!! "
" 555555 "
" หยุดหัวเราะเลยนะลูฟี่!! "
" เอาน่าเอสมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น " ลูฟี่พูดพลางเคี้ยวเนื้อในมือหงุบหงับ
" ใช่ๆ ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น " ซาโบพยักหน้ารับไล่สายตามองพี่คนโตที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีมอ่อนกับกางเกงยีนส์สีดำขายาว มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรถ้าไม่มีลูกไม้ที่ติดที่คอเสื้อและปลายเเขน นอกจากนั้นผมที่ดำขลับของเจ้าตัวก็ดันโดนวิกผมสีบลอนทองที่ไม่รู้ว่าพวกผู้หญิงในเกาะอเมซอนลิลี่มีมันได้ยังไง โดยรวมๆแล้วสภาพที่เอสเป็นอยู่ตอนนี้ก็คือสาวห้าวดีๆนี่เอง
" แกรับมันไปได้ไงฟร่ะลูฟี่ " เอสอดถามน้องชายไม่ได้เพราะเจ้าตัวก็อยู่สภาพคล้ายๆกับเขา ไม่สิต้องบอกว่ามันเหมาะกับร่างเล็กเหลือเกิน ชุดเดรสสั้นแขนยาวสีแดง ศีรษะถูกปกคลุมไปด้วยเกศาที่ยาวกว่าเดิมหลายเท่าจากการสวมใส่วิกสีดำถูกมัดไว้เป็นเปียสีดำสองข้าง รอยแผลเป็นใต้ตาซ้ายถูกกลบอย่างดีด้วยอำนาจของเครื่องสำอางค์ที่พวกผู้หญิงแต่งให้ บนหัวสวมใส่หมวกฟางสัญลักษณ์ประจำตัวแต่เพียงเเค่เพิ่มริบบิ้นสีชมพูเพิ่มความน่ารัก ดวงหน้าใสหมดจรดสวมใส่แว่นทรงเลนส์โตยิ่งขับให้ร่างเล็กเหมือนสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา ถ้ามองข้ามการกินเนื้อแบบคำเดียวหายไปหมด...
" พวกนามิกับโรบินเคยจับฉันแต่งน่ะ นามิบอกว่าฉันแต่งอย่างนี้แล้วจะได้กินเนื้อเยอะๆ มันดูไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ "
" ไม่เลย นายดูดีมากเลยล่ะลูฟี่ "
" ชิชิ ซาโบก็เหมือนกัน " ร่างสูงที่อยู่ในชุดตัวเก่งคล้ายตัวเดิมที่เพียงเเค่เปลี่ยนจากเสื้อทับสีดับเป็นสีน้ำตาลเข้มและเสื้อด้านในเป็นเสื้อคอเต่าธรรมดา ใบหน้าด้านที่มีรอยแผลไฟไหม้ถูกปิดด้วยหน้ากากสีจาวครึ่งซีก เรียกได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆต้องมองเหลียวแน่นอน
" มาให้พี่กอดทีมา ! " ซาโบที่โดนดาเมจไปเต็มๆอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดอย่างเต็มแรงแถวร่างเล็กก็กอดกลับอย่างสนุกอีก ไม่สนใจพี่ชายในร่างผู้หญิงอีกคนที่ทำหน้าราวกับอยากฆ่าสักคน
" ลูฟี่ไปกินเนื้อเองฉันเลี้ยงเอง "
" โอ้ เอสเลี้ยงหรอ รีบไปกันเถอะ" ลูฟี่รีบผละจากร่างสูงของพี่คนรองก่อนเดินเข้าไปกอดแขนอ้อนพี่คนโต
" เล่นอย่างนี้สินะเอส "
ใครจะไปรู้ว่าไม่ได้เจอกันหลายปีกระเพาะหลุมดำของน้องคนเล็กจะกว้างขึ้นขนาดนี้ เอสกับซาโบถึงกับมองกระเป๋าตังค์อย่างเหงื่อตก ดีนะที่จักรพรรดินีให้เงินพวกเขามาเยอะเพราะรู้ว่าสมาี(?)ในอนาคตของเธอต้องกินจุมากๆ
" ฉันล่ะสงสารพวกพ้องของลูฟี่จังที่ต้องมาดูแลกระเพาะหลุมดำของน้องชายเราแบบนี้ " ซาโบถึงกับนับถือในความสามารถของลูกเรือของลูฟี่ไม่ได้
" อืมม ก่อนที่จะครบสองปีที่พวกนั้นนัด เรามาหาสมบัติกันดีไหมซาโบ เอาไว้เป็นค่ากินของลูฟี่"
" เห็นด้วยอย่างสุดๆ "
สองพี่บราค่อนที่มัวเเต่ปรึกษาปัญหาเรื่องปากท้องของน้องเล็กอย่างเมามันส์ไม่รู็ตัวเลยว่าเจ้าตัวผู้อยู่ในหัวข้อสนมนาหายไปจากที่ตรงนั้นเรียบร้อย
กลับมาปัจจุบัน
" พูดมากอยู่ได้น้องสาวๆ น้องสาวบ้านพวกแกสิ!! ฉันมีพี่ชายแค่สองคนเว้ยยยย" ลูฟี่ทำท่าขึงขังใส่คนที่ล้มไปกองกับพื้น ไอตัวที่อยู่ที่พื้นกลับไม่รู้สำนึกดันมองร่างเล็กตรงหน้าด้วยสายตาถูกใจ
" พยศแบบนี้สิพี่ยิ่งชอบบบ เฮ้ยพวกแกรุมมมม "
" เข้ามาเลยยย " ร่างเล็กเตรียมพร้อมในท่าสู้เเต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรกับพวกลูกน้องที่กรูเข้ามาทางตน ร่างพวกนั้นกลับถูกยันโครมจากคนที่อยู่ๆก็ปรากฏตัว
" ได้ยินเสียงคนตีกันนึกว่าจะสนุกกว่านี้ซะอีก ที่แท้ก็รุมผู้หญิงคนเดียว" ผู้มาใหม่เอ่ยด้วยถ้อยคำดูถูก
" กะ...แก กัปตันคิด!! "
" โอ้ว รู้ชื่อฉันซะด้วย อยากเข้ามาก็เข้ามาฉันยิ่งคันไม้คันมืออยู่ " คิดตอบกลับด้วยใบหน้ากวนโอ๊ยที่ดูแล้วอยากจะเตะให้ตายคาเท้าจริง แต่ดันติดที่ว่าเจ้านี้ดันเป็นรุกกี้หน้าใหม่ที่มีค่าหัวเป็นอันดับหนึ่งนี่สิ!
" พวกแกถอยยย "
" ไม่ต้องบอกก็ถอยอยู๋แล้วล่ะครับ! "
และแล้วก็จากไปเหลือเพียงฝุ่นให้เห็น
" ชิ ไม่ได้ออกเเรงเลย เธอเป็นยังไบ้างล่ะ " คิดสบถนิดๆก่อนที่จะหันหลังไปถามหญิงสาวที่เขาช่วยเอาไว้ ปกติเขาจะเป็นพวกไม่สนใจใครไม่สนใจโลกอยู่แล้ว แต่พอเห็นเธอคนนี้กำลังโดนรุมรังแกอยู๋ต่อมคนดีที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่ทำงานซะงั้น
" ขอบใจนายมากนะ แต่ที่จึงถึงไม่ต้องช่วยฉันก็ไม่มีวันแพ้พวกนั้นอยู๋แล้วล่ะ " หญิงสาวตอบกลับด้วยความมั่นใจ คิดได้แต่หัวเราะกับท่าทางห้าวๆเกินตัวนั่น เป็นผู้หญิงแท้ๆจะไปสู้อะไรกับผู้ชายเยอะๆขนาดนั้นได้
" งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ "
" โอ้ "
โครกกกกก
เสียงท้องร้องที่ดังมาจากหญิงสาวดังจนทำให้คิดหันกลับมามองอย่างช่วยไม่ได้
เป็นผู้หญิงที่แทบไม่มีความเป็นกุลสตรีสักนิด
" แหะๆ สงสัยจะหิวเพราะเมื่อกี้ออกแรงแน่เลย..."
" งั้นฉันไปก่อนนะ ขอบคุณนายมาก "
" เดี๋ยว! "
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้
คิดมองสาวน้อยเดรสแดงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาในร้านอาหารที่ดูซมซ่อ ตอนแรกเขาว่าจะพาเจ้าตัวไปกินร้านอาหารหรูๆบนเกาะนี้เเต่หญิงสาวกลับตอบเขาว่า
" อาหารพวกนั้นกินอิ่มที่ไหนให้ข้าวอย่างกับแมวดม" และแล้วพวกเขาสองคนก็มาที่ร้านอาหารข้างทางนี่...
คิดมองสาวน้อยที่สวาปามราเม็งเข้าไปเป็นชามที่สิบเข้าไปแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเล็กๆแค่นี้เอาไปไว้ตรงไหนกัน
" เอิ๊กกกก "
" ....... "
" ขอบคุณนายมากกเลยนะที่เลี้ยงข้าวฉันนะ! " ลูฟี่กล่าวขอบคุณร่างสูงตรงหน้าพร้อมเช็ดปากอย่างมีมารยาท
" อ่า ช่างมันเถอะ "
" ถ้าไม่ว่าอะไรขอสั่งของหวานต่อได้ไหม"
" ................. "
" ซาโบทางนั้นเจอลูฟี่ไหม! " เอสตะโกนถามอีกคนที่วิ่งมาจากอีกฝั่งนึง
" ไม่เจอเลย ว่าเเต่ฉันชื่อ ซาดะ นะ เอลลี่จัง และเรากำลังหาลูซี่อยู่ " ซาโบแก้คำขานที่เอสเรียกเเค่เปลี่ยนโฉมอย่างเดียวไม่พอพวกเขายังต้องเปลี่ยนชื่ออีกด้วยเพื่อที่จะไม่ให้ใครจำพวกเขาได้
" เออลืมไปซาดะ "
" คิดสิคิดดถ้าเป็นลูฟี่จะไปที่ไหน " เอสทำท่านึกถึงสถานที่ที่น้องชายตนต้องไปแน่ๆ
" ที่ที่มีอาหาร/ที่ที่มีของกิน " เอสกับซาโบโพล่งออกมาพร้อมกันก่อนที่จะหันมามองหน้ากันอย่างเข้าใจพร้อมกับวิ่งไปทางโซนที่ตั้งของร้านอาหารทันที
" อ่ะ!!นั้นลูซี่หรือเปล่าเอลลี่ " ซาโบชี้ไปยังร้านอาหารที่อยู่ถัดไปอีกสองสามซอย
เอสเพ่งมองอย่างสงสัย มันเห็นได้ไงว่ะ..
เอสมองไปยังร้านที่อีกคนชี้เขาพยามที่จะเพ่ง เพ่งงงง เพ่งเข้าไปอีก ก่อนที่จะพบกับภาพบาดตาที่ชายผมแดงคนนึงกำลังเช็ดปากให้ลูฟี่ของพวกเขา
" อ้ากกกก ไอหัวแดงนั้นเป็นใครรร "
" เธอนี่กินเลอะเทอะจริงๆ " คิดอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดปากให้กับหญิงสาวข้างหน้าเขาที่กินไอติมอย่างมูมมาม
นี่ก็ถ้วยที่15แล้ว ดีจริงๆที่เขาไม่ต้องพาเธอไปกินอาหารหรูไม่งั้นเขาคงได้หมดตัวก็วันนี้
" นายนี่คนดีจัง กินไหมฉันแบ่งให้ " ลูฟี่ยื่นช้อนที่เต็มไปด้วยไอศกรียมรสช็อกโกแลตจ่อไปหน้าร่างสูงผมแดง คิดอึกอึกเล็กน้อยกับการกระทำแบบนั้น
นี่มัน..จูบทางอ้อมใช่ไหม!!
คิดอยากจะบ้าตายกับแม่สาวเดรสแดงข้างหน้าไม่รู้ที่บ้านสอนอย่างไงถึงได้ออกมาซื่อ(บื้อ)ขนาดนี้ได้
เหล่มองไปยังดวงหน้าใสแจ๋วถึงจะมีแว่นตาบดบังดวงตาของเธอแต่เขาก็รู้ว่ามันบริสุทธิ์ขนาดไหน
กินก็กิน!!
คิดขยับหน้าเข้าไปใกล้ช้อนที่เข้ามาจ่อใกล้ปากเขาก่อนที่จะได้ลิ้มลองรสชาติของช็อกโกแลตเขาก็เป็นอันชะงักเมื่อสายตาเผลอไปปะทะกับร่างสองร่างที่เกาะหน้าต่างร้านอยู่พลางมองมาที่เขาด้วยสายตาที่โคตรอาฆาต
" อ่ะ พวกนายย!! " ลูฟี่ใช้มืออีกข้างที่ว่างโบกมือให้กลับพี่ชายทั้งสองข้างนอก
เมื่อบราค่อนทั้งสองเห็นร่างเล็กโบกมือให้ก็รีบวิ่งเข้ามาในร้านอย่างทันทีพร้อมกับมานั่งข้างร่างเล็กทันที
" ลูซี่ หายไปไหนมาพวกเราตามหาเธอตั้งนาน " ซาโบเอ่ยพร้อมลูบหัวน้องคนเล็กพร้อมไถ่ถาม
" อย่าทำให้พวกฉันเป็นห่วงได้ไหมเจ้าบ้า!"เอสอยากจะเขกหัวร่างเล็กตรงหน้าเหลือเกินถ้าไม่ติดว่าเขามีเรืองต้องสะสางอีกอย่างนึง
" นาย " เอสเอ่ยเรียกผู้ชายผมแดงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับพวกเขาพร้อมชี้หน้าอย่างหาเรื่อง
" นายล่อลวงน้องฉันมาใช่ไหม "
คิดหน้าเหวอทันทีเมื่อโดนยัดเยียดขอกล่าวหาบ้าๆอย่างการไปล่อลวงน้องชาวบ้านมาผลาญเงินตัวเองเล่น
" โว้ โว้ ใจเย็นก่อนคุณพี่สาว "
" ใช่ๆเอส เอ้ย พี่เอลลี่ เจ้านี่มันช่วยฉันไว้นะ " ซาโบรีบกระซิบเตือนเรื่องชื่อเรียกกับลูฟี่
" ช่วยจากอะไร ? "
" น้องสาวของนายเดินพวกโจรสลัดปลายเเถวหม้ออยู่นะสิเเถมจะโดนหาเรื่องด้วย "
" นายพอจะจำลักษณะพวกนั้นได้ไหม " คิดเหล่มองผู้ชายคนเดียวในบรรดาสามพี่น้องที่อยู่ๆก็ข้ามมานั่งข้างเขา
" เอ่อ ก็พอจำได้ " คิดอึกอัก
" งั้นก็บอกมา "
หลังจากที่ได้ข้อมูลเรื่องคนที่หม้อน้องสาว เอ้ย น้องชายของพวกเขาแล้วทั้งสองจึงรีบพาลูฟี่ออกจากร้านทันที
ซาโบวางเงินจำนวนนึงให้คิดเพราะดูจากปริมาณถ้วยไอศกรีมที่วางพูนอยู่บนโต๊ะเป็นตัวบอกชั้นดีว่าน้องสาวเขาผลาญกระเป็าตังค์อีกฝ่ายไปเยอะแน่ๆ
" ขอบคุณที่พามาเลี้ยงข้าวนะนายผมแดง "
" อ่า " คิดเอ่ยไล่หลังนิดๆก่อนที่สายลมวูบนึงจะพัดมาทำให้ริบบิ้นที่ติดอยู่กับหมวกฟางของร่างเล็กลอยมาตรงหน้าเขา
คิดมองริบบิ้นสีชมพูก่อนที่จะเดินกลับไปอีกทาง คิลเลอร์คงตามหาเขาแล้ว
" หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะแม่สาวเดรสแดงลูซี่ "
หลังจากที่ทั้งสาม(พ่วงลูฟี่ที่อยากอัดคนด้วย)พากันไปจัดการพวกที่หม้อน้องเล็กก็รีบพาเจ้าตัวกลับไปยังเรือที่มาจอดเทียบท่าที่หลังเกาะทันทีเพราะสายจากแมลงสื่อสารบ่งบอกว่ามีคนมารับพวกเขาแล้ว
" อ่ะ แฮนม็อค "
ใครจะไปคิดล่ะว่าจักรพรรดินีโจรสลัดจะมาเอง.....ซาโบกับเอสถึงกับเหงื่อตก น้องชายของพวกเขาจะสเน่ห์แรงไปไหน
" โอ้ ลูฟี่เจ้าในลุคนี้ช่างน่ารักเหลือเกิน กลับเกาะกันเถอะ ข้าให้คนเตรียมข้าวเย็นรอพวกเจ้าแล้วล่ะ"
" รีบกลับกันเถอะ!! "
" นี่ยังจะกินได้อยู่อีกหรอx2 "
" นี่ เอสซาโบ"
" หืม "
" ว่าไงลูฟี่ "
พี่ชายทั้งสองหันไปมองน้องชายที่นอนอยู่ระหว่างกลางของพวกเขาสองคนทันทีเมื่อถูกเรียกชื่อ
" ฉันนะน่ะอยากจะอยู่กับพวกนายอย่างนี้ตลอดไปเลยล่ะ ได้เที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ได้ทำอะไรด้วยกันตั้งหลายอย่าง...."
" แต่พอครบสองปีพวกเราก็ต้องแยกกันแล้วสินะ ฮึก" ลูฟี่กลั้นสะอื้นเพราะเขารู้ว่าเอสเกลียดเด็กขี้เเยขนาดไหน
" ลูฟี่...." พี่ชายทั้งสองเอ่ยเสียงอ่อน ใช่ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันนั้นเหลือน้อยเต็มทนแล้ว
" ลูฟี่ ฟังฉันนะ" เอสเท้าแขนขึ้นมามองน้องชายที่กลั้นน้ำตาอยู่
" ถึงเวลาที่พวกเราจะได้อยู่พร้อมกันสามคนจะหมดแล้วใช่ว่าพวกเราทั้งสามคนจะไม่เจอกันอีกนี่น่าจริงไหม "
นายอย่าลืมสิว่านายยังมีลูกเรือของนายและมีความฝันที่นายต้องทำให้เป็นจริงอยู่ " เอสดึงน้องชายคนเล็กเข้ามากอดอย่างปลอมประโลมเมื่อเห็นเจ้าตัวบ่อน้ำตาแตก
" ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหนในโลกใบนี้เมื่อนายต้องการความช่วยเหลือพวกฉันจะไปหาทันที " ซาโบเอ่ยสมทบพร้อมกอดทั้งสองคน
" ฉันจะปกป้องนายเองลูฟี่ "
" ฉันก็ด้วย ให้สัญญาเลยว่าจะปกป้องด้วยชีวิต"
เอสและซาโบเอ่ยคำสัญญากับน้องเล็กคนที่พวกเขารักที่สุด
ลูฟี่เช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ เจ้าตัวดีกลับมามีใบหน้าที่สดใสอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ทำให้พวกเขาถึงกับกอดเจ้าตัวเล็กแน่นด้วยความรู้สึกดีใจปนหมั่นไส้
" ฉันก็จะปกป้องพวกนายด้วย! "
" เอาชนะฉันให้ได้สักครั้งก่อนเถอะค่อยมาพูด " เอสหยอก
" ใช่ๆ อย่าลืมสินายยังไม่เคยชนะพวกฉันสักครั้งเลยนะลูฟี่ " ซาโบเอ่ย
" ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ!! มาสู้กันสักตั้งมาจะแสดงได้ให้เห็นถึงการฝึกของฉันเองง "
" แน่จริงก็เข้ามา 55555 "
หลังจากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนกันถึงจะมีเสียงหมัดกระแทกกันบ้างแต่สุดท้ายก็จบด้วยเสียงหัวเราะอยู่ดี
อ้อมกอดของพวกเขาจะปกป้องกันและกัน ไม่ว่าพวกเราคนไหนจะต้องการความช่วยเหลือคนที่เหลือก็จะไปช่วยในทันที ไม่ว่าจะอยู่สุดขอบโลกหรือขอบฟ้า
สายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดขาด สายสัมพันธ์ที่เนี่ยวแน่นจากคำสาบาน พวกเขาจะขอรักษามันไว้ชั่วชีวิต
2 ปีต่อมา เอสและซาโบพาลูฟี่มาส่งที่เรือ
" อ่ะ นั้นพี่ชายของลูฟี่ใช่ไหม " อุซปที่มองกล้องส่องทางไกลตะโกนลั่นจนทุกคนหันไปในทิศทางเดียวกัน
ภาพที่ปรากฎคือกัปตันจอมยุ่งของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางที่ถูกขนาบข้างด้วยขายร่างสูงโปร่งสองคนที่แบกสัมภาระใบโตถึงสองใบ ลูฟี่แทบไม่ได้ถืออะไรเลยก็ว่าได้
คนนึงพวกเขารู้จักนั้นคือเอส หมัดอัคคี พี่ชายของลูฟี่แน่นอน แต่อีกคนนี่สิ ชายที่ดูราวกับเป็นพวกขุนนางชั้นสูง
" พวกนายยยย คิดถึงจังงง " ลูฟี่กระโดกกอดรัดลูกเรือทั้งหมดจนพากันล้มตึงไป ถึงแม้จะอยากเขกหัวเจ้ากัปตันตัวดีแต่ความรู้สึกดีใจที่ได้พบกันมันมีมากว่า
" ลูฟี่!อย่าลืมของสิ " เอสกระโดดขึ้นมาพร้อมกระเป๋าใบโตตามด้วยซาโบที่กระโดดตามขึ้นมา
" เกือบลืมไปเลย ขอบคุรมากนะเอสซาโบ " ลูฟี่ผละออกจากเหล่าลูกเรือก่อนที่จะวิ่งปรี่เข้าไปหาพี่ชายทั้งสอง
" สวัสดีค่ะคุณพี่ชาย " นามิเอ่ยอย่างเรียบร้อยก็พี่ชายของลูฟี่นั้นช่างทำตัวเป็นผู้ใหญต่างจากเจ้ากัปตันลิงทะโมนของพวกเธอจริงๆ
" ไม่ต้องมากพิธีก็ได้55 เอานี่ของลูฟี่ " เอสโยนกระเป๋าที่ตัวเองแบกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนซันจิเกือบจะรับไม่ทัน
" เอสอย่าโยนของกินนะะะ " ลูฟี่บ่นใส่เดี๋ยวของข้างในช้ำขึ้นมาจะทำยังไง
ซันจิมองของในกระเป๋าที่ล้นออกมา ว่าแล้ว ของกินแน่นอน.....
นามิอยากจะกุมขวับตัวเองเมื่อพี่ชายเตรียมอาหารมาสปอยน้องชายถึงขนาดนี้ก่อนที่จะได้หันไปเอ่ยเตือนลูฟี่เรื่องกินเธอรู้สึกได้ถึงคนบางคนที่เดินเข้ามาใกล้เธอ ผู้ชขายที่ดูเหมือนพวกชนชั้นสูง
" เธอเป็นคนดูแลเรื่องเงินของเรือลำนี้ใช่ไหม " ซาโบเอ่ยถามกับนามิที่พอได้ยินตาเเทบจะเปลี่ยนเป็นรูปเงินทันที
" ใช่ค่ะ มีอะไรหรอคะ เอ่อ...."
" ฉันชื่อซาโบ เป็นพี่ชายอีกคนของลูฟี่นะ "
" พี่ชาย!!!!! " ลูกเรือทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างไม่คาดคิดพลางมองสำรวจผู็ชายตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน
อืม ตัวสูงโปร่งลักษณะการแต่งตัวเหมือนพวกขุนนางมารยาทดั่งคนชั้นสูง.... หันมองไปทางกัปตันตัวเล็กทันที
ทำไมน้องไม่เหมือนพี่ชายเลยสักนิด!!
" เพื่อนนายนี่ตลกจังนะลูฟี่ " ซาโบเอ่ยขำๆกับท่าทางที่ดูราวกับเหลือเชื่อว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน
" ใช่ม้าาาา "
นามิที่หลุดจากภวังคืมาได้หันไปหาพี่ชายของลูฟี่อีกคนที่เหมือนจะมีเรื่องพูดกับเธอต่อ
ซาโบยื่นกระเป๋าใบ(โคตร)ใหญ่ให้กับนามิ ซันจิที่เห็นเลดี้กำลังเดือดร้อนรีบเข้ามาช่วยทันที
ใส่อะไรมาเนี่ยทำไมมันหนักอย่างนี้ ถ้าบอกเป็นของกินของลูฟี่นะ เขาจะโยนทิ้ง เอ้ย ให้ลูฟี่กำจัดให้หมดไปถุงนึงเลย
แต่สิ่งที่อยู่ในกระเป๋าหาใช่เนื้อไม่ เเสงสีทองสว่างที่ลอยเข้ามากระทบตานามิทำให้ร่างของหยิงสาวรีบแหวกกระเป๋าทันที
" OHHHHHHH " นามิถึงกับอุทานออกมาก่อนที่ตาจะเปลี่ยนเป็นเงินเบรีโดยสมบูรณ์
อุซปกับช็อปเปอร์รับเดินเข้ามาดูทันทีก่อนที่จะตกตะลึงกับปริมาณทองมหาศาลที่อยู๋ในกระเป๋า
" เงินทั้งนั้นเลยนี่น่า!!!! "
" อันนี้เป็นสมบัติที่พวกเราหามาได้ตลอดสองปีนะ พวกเธอคงจะมีปัญหากับเรื่องกระเพาะหลุมดำใช่ไหม อืม แต่จะพอไหมนะ กระเพาะนายยิ่งใหญ่ๆอยู่ด้วย555" ซาโบหันไปลูบหัวน้องชายคนเล็กอย่างหบอกๆพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
" ฉันไม่ได้กินจุขนาดนั้นสักหน่อยซาโบบ้า!! "
" ไม่กินจุน้อยล่ะสิ"
" เอสสสสสส "
เหล่าลูกเรือหันไปมองสามพี่น้องที่กำลังหบอกล้อกันอย่างมีความสุข ตอนนี้ในสายตาพวกเขาเอสและซาโบแทบจะมีออร่าของเทวดามาจุติเลยก็ว่าได้ เงินขนาดนี้เลี้ยงลูฟี่ได้อีกนาน
" เทวดามาโปรดชัดๆ " นามิ อุซป ชอปปอร์ ซันจิ เอ่ยออกมาพร้อมกัน
" นี่สินะพี่น้อง โฮรวววว " แฟรงกี้ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้
" คุณลูฟี่มีพี่ชายที่ดีจังเลยนะครับ โยโฮ่โฮ้ "
" เเต่ฉันว่าเพราะความบราค่อนต่างหากล่ะ" โรบินเอ่ยเสียงเรียบ
" ................ "
" ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องจากกันแล้วนะลูฟี่เดินทางดีดีล่ะ " ซาโบดีงน้องคนเบ็กเข้ามากอดก่อนที่จะผละให้พี่ใหญ่เข้ามา
" อย่าลืมว่าถ้านายต้องการความช่วยเหลือให้รีบบอกมา พวกฉันจะรีบไปช่วยนายแน่นอน " เอสกอดน้องชาย ถ้าวันนั้นที่สงครามมารีนฟอร์ดเขาไม่ได้เจ้าตัวเล็กและซาโบมาช่วยคงไม่มีเขาในวันนี้ วันที่จะมาดูความฝันของน้องชาย
" พวกนายดูแลตัวเองด้วยนะ" ลูฟี่กอดพี่ชายทั้งสองก่อนที่จะผละออกเมื่อนามิตะโกนบอกว่าเรือพร้อมที่จะเดินทางไปเกาะเงือกแล้ว
" เป็นราชาโจรสลัดให้ได้นะลูฟี่!!! "
" โอ้ !!! "
สองพี่ชายมองส่งน้องชายคนเล็กที่เดินเรือลงไปใต้น้ำเรียบร้อยแล้ว
" ไปแล้วสินะ " เอสเอ่ยก่อนที่จะหันมามองน้องชายอีกคนของเขา
" พวกเราก็ได้เวลาไปแล้วสินะ " ซาโบเอ่ย
" ใช่ ....."
" ได้เวลาตามลูฟี่ไปแล้ว!!!! "
" เห้ยยยยยยยย " หลายคนที่หลบอยู่ในพุ่มไม้ถึงกับร้องเสียงหลง
" เอ่อพ่อ เอสมันจะตามไปสต๊อกเกอร์น้องชายอ่ะเอายังไงดี " มัลโก้เอ่ยกับแมลงสื่อสารในมือที่ต่อสายกับผู้เป็นพ่ออยู่
" เอสมันก็มีอิสะระของมัน ปล่อยมันไปเถอะ ถึงจริงๆพ่อจะอยากกอดเอสก็เถอะ"
" ตกลงจะเอายังไงกันแน่ครับพ่อ...."
" คุณดราก้อนค่ะซาโบคุงกำลังจะแอบตามน้องชายไปค่ะ!! " โคอาล่าเอ่ยกับแมลงสื่อสารในมืออย่างตะลึงแต่ปลายสายกลับตอบมาเอื่อยๆ
" ถ้ายังไม่อยากกลับก็ให้เขาอยู๋ไป อย่างนี้ลูฟี่จะได้มีคนตามดูแลด้วย" ประโยคหลังดราก้อนพูดเสียงเบาแต่ก็ไม่อาจรอดพ้นคนหูดีอย่างโคอาล่า
" แต่งานเอกสารของซาโบคุงใครจะทำล่ะค่ะะะะะะ "
" เธอไง "
" ......... "
__________________________________________________
สวัสดีค่าหมี่เองงงง จะสิ้นปีแล้วเลยพึ่งมีเวลาว่างมาแต่งต่อ555 ยังไม่มีใครลืมฟิคนี้ใช่ไหมคะฟฟฟฟ
ปีนี้จริงๆกะจะแต่งเรื่อง Where are uou my sunshine ให้จบสักหน่อยแต่พอดูปฎิทินแล้ว....ไม่ทันแน่55555
เพราะงั้นเจอกันปีหน้านะคะสำหรับเรื่องนั้น!!! ปีหน้าจะพยายามอัพฟิคนะคะ อย่าพึ่งทิ้งกันน้าาา
สวัสดีดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ!!!(//////7\\\\\\)
ความคิดเห็น