(BTS KookMin) เล่นเซ็กส์กับแม่เลี้ยง

ตอนที่ 24 : Chapter 23(100%)

ในที่สุดแผนก็สำเร็จ...ขอโทษจริงๆนะจีมิน ขอโทษที่ต้องทำให้เจ็บปวดแต่อีกไม่นานก็จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้วล่ะ...หึ....




แดนกลับบ้านเขาไปสักพัก ฝากคุณหมอและพยาบาลช่วยเฝ้าดูแลจีมินอย่างใกล้ชิด เมื่อถึงบ้านอพื่อนตัวดีของเขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที

‘ในกับข้าวกู?’

‘เออ...กูลืมว่ะมึง...โทษที.....’

‘ไอสัด...มัวแต่ไปโรงพยาบาล...แล้วนี่ทำไมมึงกลับดึกจังวะไอแดนก กูรอตั้งแต่4โมงตอนนี้มันตี1แลเวนะเว้ย!’ จริงอย่างที่จองกุกว่าเพราะเขารอเพื่อนมาตั่งนานแล้ว ข้าวก็ไม่ได้กิน นอนก็ไม่หลับ ห่วงแต่ท้องร้องนี่แหละ

‘แล้วมึงไปขับรถชนใครวะแดน??’

‘มึงถามกูหลายรอบละไอกุก...กูก็บอกไปแล้ว’ แดนเริ่มที่จะอารมณ์ร้อนขึ้นมาทันทีที่จองกุกเส้าสี้ถามนู่นถามนี่ไปมาอยู่นั่น มันก็สมควรแล้วแหละที่จีมินทิ้งมัน!

‘เอ้า..หัวเสียใส่กูทำไม? กูทำไรผิด?’

‘ป่าวมึงๆ กูเหนื่อย กูไปนอนก่อนละ!’ จากนั้นแดนไม่พูดพร่ำทำเพลงมากก็รีบเข้าห้องนอนของตัวเองไปโดยไม่กล่าวคำพูดใดๆอีกกับจองกุก

‘เอ้าไอห่า...เหนื่อยก็พาล หิวก็พาล ไม่นู่นไม่นี่ก็พาล....บักห่าเอ้ย!’ จองกุกหัวเสียที่เพื่อนของเขาชอบทำอารมณ์เสียใส่ เขาไม่ชอบที่มีคนทำแบบนี้กับเขา...ไม่ชอบที่มีคนต้องมาตะคอก....พูดแล้วนึกถึงตัวเราเมื่อก่อนที่ตะคอกใส่จีมิน....คงเป็นผลกรรมแล้วล่ะ.....

จองกุกนอนพลิกตัวไปมาพร่ำคิดถึงจีมิน เขามาที่นี่เพื่อจะตามหาจีมิน...แต่เขาก็ไม่คิดจะทำ เขาไม่คิดจะไปหาคิมแทฮยองพ่อของเขาเลย..ถึงจะอยู่ที่นี่ แต่ใครจะไปรู้ถ้าพ่อเกิดเห็นเราขึ้นมาอาาจจะโดนสั่งยึดทุกอย่างเลยก็ว่าได้...

แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง...ก็จะไม่ได้จีมินกลับมาดิวะ....แต่ก็กลัวว่าพ่อจะว่า...กลัวว่าจะดุจะด่า....แต่เพื่อคนรักดิวะไอกุก...มึงต้องทำได้ดิ!

เฮ้อ....คิดไปคิดมาปวดหัวจังวะ....ไอแดนมันมียาพารามั้ยก็ไม่รู้....ลงไปหาดูดีกว่า....

ฝ่ายแดนที่คิดว่าจองกุกหลับแล้วก็รีบแต่งตัวปิดแมสใส่ชุดคลุมเรียบร้อย เดินย่องเบาเพื่อจะออกนอกบ้าน....แต่มีหรือที่จะไม่พ้นสายตาคิมจองกุก....

จองกุกจะเดินลงมากินยาเพื่อให้หายปวดหัว...แค่ไม่นึกเลยว่าเพื่อนตัวดีมันจะออกไปไหน ตอนนี้ก็ใกล้จะเช้าแล้วมันมีธุระบ้าอะไรตอนนี้วะ....

เรื่องเสือก...คือเรื่องใหญ่....ไว้ใจคิมจองกุกสิ.....หึหึ.....

จองกุกขึ้นไปแต่งตัวตามแดนสักพักก็เห็นแดนขับรถยนตร์ออกไปตนจึงเดินตามไปเงียบๆ เอารถจักรยานยนตร์ที่เพื่อนของเขามีอยู่ยืมใช้ก่อนสักพักเพื่อที่จะตามไปสืบค้นว่าเพื่อนของเขาเป็นอะไร....

‘ทีนี้กูจะได้รู้สักทีว่ามึงไปไหน.....ไอแดน.....’

จากนั้นเจ้าตัวก็สตาร์ทรถออกไปทันที ขับหลบแลบเนียนๆ ม้นก็มีบ้างที่แดนจะมองกระจกเพื่อส่องหลังบ่อยๆแต่ความชำนาญมันมีเยอะเกิน...หลบหลีกทันใจทันเวลา

เมื่อมาถึงที่หมายแดนหาที่จอดรถเรียบร้อยเตรียมกดขึ้นลิฟท์ไปชั้นที่มีจีมินพักอยู่ เขาซื้อดอกไม้และผลไม้เอาไว้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว....

ส่วนจองกุกที่ตามมาก็หาที่จอดเช่นกันแต่ดันไปเห็นเพื่อนของเขาซื้อดอกมงดอกไม้ ผลหมากรากไม้ด้วย...ไม่ใช่เอาไปจีบสาวแน่นอนอ่ะแบบนี้....

ต้องตามไปสิถึงจะรู้....ว่าเขาไปที่ใด~

อาจจะพาดอกไม้มาเยี่ยมคนที่มันไปชนเขาก็ได้....แต่ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆด้วยวะ....????

ห้อง1995

‘แดนไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้5555’ จีมินที่ตื่นมาเพราะรู้สึกตัวว่ามีคนมาปลุก สรุปก็คือแดน ตนตกใจและเกรงใจที่แดน ซื้อของมากมายมาให้ตน...บางทีก็คิดนะว่าเกรงใจเกินไป

‘ไม่เป็นไรเลย กินไปเถอะ...แดนซื้อมาให้^^’

‘ขอบคุณนะ...ถ้าไม่มีแดนเราแย่แน่ๆเลย....’ 

‘หายเครียดแล้วใช่มั้ย...??’

‘ก็ดีขึ้นนิดหน่อยไม่ถึงกับมาก.....’ หน้าจีมินเริ่มถอดสีทันทีหลังจากที่แดนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

‘งั้นเดี๋ยวเราปอกผลไม้ให้นะ...จะได้แข็งแรงมีลูกเยอะๆอีกไง!’ แดนเป็นคนสร้างบรรยากาศให้มีความสุขสัน จีมินก็มีความสุขมากยิ่งขึ้นจากเมื่อก่อน คือดีขึ้นนิดหน่อยแต่หารู้ไม่ว่าลูกตนนั่นยังอยู่คงไม่ครรภ์ไม่ได้ลาจากไป

แต่เพียงคำพูดของคนบางคนที่กำชับหมอไม่ให้บอกความจริง.....

ระหว่างที่สองคนเขาคุยกันอยู่สายตาที่สอดส่องมาจากภายนอกห้องจ้องอย่างเขม็งและเคียดแค้น....ภายในมือที่ถือดอกไม้มาเพื่อแสดงความเสียใจให้กับเพื่อนแทน....แต่พอรู้ก็ถึงบางอ้อ....

ว่า....มันไม่ได้ขับรถชนใคร....แต่คนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงคือ....

‘ปาร์คจีมิน......’

                        (BTS) Step-Mother

จองกุกถึงกับนิ่งไป ภาพในหัวกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรแต่ความรู้สึกมันเกิดขึ้นหลายอย่างไม่ว่าจะดีใจ เสียใจหรือผิดหวัง...มันเกิดขึ้น ณ ตอนนี้แล้ว 

จองกุกไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้อง ไม่ใช่เพราะกลัวแดนจะว่าแต่กลัวจีมิน...กลัวว่าจีมินจะไม่อยากเจอหน้า...กลัวว่าแดนจะรู้ว่าแอบตามมา....กลัวว่าจีมินจะเอาเรื่องนี้ไปบอกแทฮยอง...

ตนจึงเดินถอยกลับไปช่อดอกไม้ในมือกลับร่วงหล่นลงมา เขาไม่สนใจเดินไปที่ลิฟต์เพื่อจะกลับไปที่บ้านของแดน...

อีกฝ่ายก็ไม่ได้รับรู้ข่าวสารอะไรมากมาย เอาแต่หมดมุ่นอยู่ในห้องไม่ไปไหน ทำงานก็ไม่ทำ แม้หญิงสาวที่ไหนเข้ามาก็ไล่ทิ้งไปหมด ไม่มีแม้แต่ความสัมพันธ์เหลืออยู่เลย เขาต้องการ...ต้องการให้คนรักของเขาคนดีกลับมา...จากที่ห่างหายมิได้ข่าวคราเลยแม้แต่นิด

การกระทำทั้งหมดถ้าเขาไม่ปฏิบัติมันก็ไม่เกิดขึ้นแต่ด้วยโทสะที่สะสมในรากลึกของหัวใจเป็นคนสั่งกระทำให้เขาต้องเผลอไปมีอย่างนู้นอย่างนี้....

ขอเถอะ...โปรดคืนปาร์คจีมินมาให้คิมแทฮยองที...แทฮยองอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีจีมิน...

ร่างกายที่เหี่ยวแห้งทรุดโทรม...เพราะจากการดื่มเหล้าเมาสารพัด...ทำให้เขายิ่งอายุไขสั้นลง...สั้นลง...แต่เขาก็ไม่ละเว้นที่จะออกกำลังกาย...แต่แรงอันน้อยนิดนั้นทำให้ของต้องนอนป่วยอยู่แค่เพียงบนเตียง....

‘นายครับ...กินข้าวกินยาก่อนเถอะครับ...’

‘ไม่กิน’ แค่คำๆเดียวที่เปล่งออกมาทำให้ลูกน้องอย่างเจมส์ถึงกับต้องหยุดนิ่ง เจ้านายคนเก่าของเขาอยู่ที่ไหน โปรดคืนเจ้านายคนเก่ากลับมาทีเถอะ

‘แต่นายต้องกินยานะครับ...’

‘ไม่กิน แล้วไม่ต้องมายุ่งด้วย!’ แทฮยองเริ่มที่จะมีอารมณ์หงุดงิดปัดเอาน้ำที่วางอยู่หล่นลงไปกับพื้นแตกละเอียดกระจายอยู่ตามพื้นห้อง

‘ชั้นขออยู่คนเดียว...ออกไปซะเจมส์....!’ 

‘ครับนาย’ จากคำสั่งที่ได้รับเขาก็ต้องปฏิบัติตาม จะขัดไปทำไมถ้านายเขาจะสั่ง....

‘ผมจะช่วยนายหาคุณจีมินให้เจอให้ได้....’ เจมส์ไม่ละความมุ่งมั่นที่จะหาจีมิน เขาเดินมาที่รถก่อนจะสตาร์ทและขับรถออกไป...เขาเป็นลูกน้องคนนึงที่กำลังแอบชอบ...ภรรยาของเจ้านายตัวเอง....แต่ก็สำเหนียกอยู่เสมอว่า...เรามันไม่คู่ควรกับเธอ...แม้แต่นิดเดียว...

จองกุกกลับมาที่บ้านแดนอย่างเหน็ดเหนื่อย..ไม่รู้ทำไมต้องตามไปทั้งๆที่ต้องเจอเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด...รู้งี้ไม่ไปยังจะดีกว่า...

จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้วที่เขาแอบตามแดนไป...เขากลับมาก่อนจะนั่งคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่าง...ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินทางไปหาพ่อของตัวเอง...เขารู้จุดหมายดีว่าพ่อของเขาอยูาที่ไหนเป็นประจำ กระนั้นจึงเก็บของสำคัญบางสิ่งแล้วเดินทางออกจากที่นี่ทันที

ตอนนี้จองกุกได้เดินทางไปตามที่ที่เขาจะไป เขาตั้งเป้าหมายว่าจะไปพบพ่อผู้บังเกิดเกล้าของเขาให้ได้ จนตอนนี้ได้ยืนอยู่ข้างหน้าที่พักของพ่อเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ทำไมเสียงที่นี่มันช่างเบายิ่งนัก ปกติแทฮยองไม่ใช่เป็นคนที่ชอบความสงบอะไรมากนักแต่กลับวันนี้....มีอะไรผิดปกติรึเปล่า.....

'พ่อครับ.....พ่อวี....จองกุกเองนะพ่อ....'  คนเป็นลูกเอาแต่ตะโกนบอกว่าลูกเองนะที่เป็นคนมาหาแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ เขารู้สึกเป็นกังวลว่าทำไมบ้านถึงเงียบขนาดนี้

'แด๊ด.....!!!!!'  จองกุกเดินไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นห้องของคนเป็นพ่อจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป พอเห็นสภาพของพ่อตัวเองก็รับไม่ได้ รีบวางทุกสิ่งยางลงพื้นแล้วรีบวิ่งไปที่เตียงทันที

'จะ...จองกุกเองหรอ....' คนเป็นพ่อตื่นขึ้นมาพร้อมสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมแทบจะไม่เหลือกระดูก คนเป็นลุกน้ำตาไหลพราก ทำไมพ่อของเขาถึงเป็นได้ขนาดนี้ 

'พ่อ..ฮึก....พ่อเป็นอะไร....ฮือออ....'

'พ่อ...แค่ไม่สบายเองลูก....ไปนั่งพักก่อนไป' คนเป็นพ่อลูบหัวลูกเบาๆพลางชี้ไปที่เบาะนั่งข้างๆเพื่อจะให้ลูกพักผ่อน 

ตอนแรกที่ลูกขอตนมาก็ตกใจเหมือนกันแต่สภาพของตนไม่ดีพอที่จะให้ตกใจ ภายในใจลึกๆอยากจะกอดลูกและขอโทษที่ต้องปล่อยลูกไว้คนเดียว 

คนเป็นลูกจับมือพ่อและร้องไห้ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ร้องกับพ่อผู้บังเกิดเกล้า เพราะมีแต่ก้าวร้าวเอาซะทุกวันเมื่อก่อน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพระคุณของพ่อผู้บังเกิดเกล้ามันสำคัญแค่ไหนเมื่อ....

เขาไกลจะจากเราไปแล้ว.....

'แล้ว...จีมินล่ะพ่อ...จีมินอยู่ไหนกัน...ฮึก....'  จองกุกมองซ้ายมองขวาไม่เห็นวี่แววของจีมินเลยสักนิด เมื่อแทฮยองได้ยินความรู้สึกที่ผิดในใจมันแล่นไปในโซนสมองก่อนจะสั่งให้น้ำตาต้องไหลออกมา...

'จีมิน...ฮึก...เขาหนีไปแล้วลูก....เขาหนีพ่อไปแล้ว....' 

'ทำไมกัน.....ทำไมครับพ่อ...ทำไมเขาถึงไม่อยู่ดูแลพ่อ....ฮึก..'  แทฮยองจึงตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวที่ตนทำมาทั้งมหดให้ลูกของตนฟัง จองกุกที่ฟังเอาก็ตกใจและโกรํไปพร้อมๆกัน แต่ความโกรธมันแค่เพียงในใจ...ไม่อยากจะโกรธผู้เป็นพ่อที่ทำแบบนี้.....แต่คนที่ควรจะโกรธตอนนี้

มันคือเพื่อนตัวดีของเขานี่แหละ!

'พ่อ...ผมมีเรื่องจะสารภาพ...ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่ผมได้ทำมันมา...ฮึก....'  จองกุกจึงตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างของตนให้พ่อของเขาฟัง เขาตัดสินใจถูกใช่มั้ยที่ทำแบบนี้....แต่เพื่อความสุขของตน พ่อและจีมิน พี่นัมจุนพี่จิน พี่โฮปพี่ก้า....เราต้องทำ.....

                       BTS (Step-Mother)

สารจากไรท์  

กราบขอโทษทุกๆคนจริงๆนะ ที่เราแต่งออกมาไม่สนุกเลย แต่งเอาแต่ดราม่าจนมาม่าจะหมดประเทศอยู่แล้ว คือก็อย่างที่บอกแลหะว่าต้องการให้คนดูแลเข้าถึงอารมณ์เรื่องและอารมณ์ตัวละคร แต่ไม่รู้เข้าถึรึเปล่าเนอะ55555 

มาพอแค่นี้ก่อน ค่อยมาต่อกันอีก ปิดเทอมละไม่เป็นไร  GN นาจาาาาาาาา