คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่
บทที่สี่
ผมเหลือบมอนที่นั่ร้ามผมอยู่บ่อยรั้ แล้ว็ั้ำถามมามายให้ับัวเอในระหว่านี้ไป้วย ว่าทำไมอาารย์ถึทำแบบนั้นับผม ... แ่นทีู่ท่าไม่ไ้ิอะไรเลยน่าะเป็นอาารย์ินมาว่า เพราะาท่าทาารทาน้าวับแม่ผมแล้ว ไม่รู้เหมือนันว่านี่เป็นอโปรผมหรือแม่ทำมาเพราะรู้ล่วหน้าว่าใระมา ผมมออาารย์ินที่ส่านให้แม่เพื่อั้าวเพิ่ม
"อร่อยมาเลยรับ" อาารย์ินหันไปพูับแม่ผม
"ั้นเิทานเยอะๆเลยนะะ" แม่อารม์ีอบอาารย์ไป แล้วส่าน้าวืนอาารย์แไป ผมหันไปมอแล้วยิ้มแห้ๆให้ สสัยว่าอาารย์แะื้อใแม่ผมไปไ้แล้วสิ …
ผมนึถึานที่้อส่ในสัปาห์หน้าึนึเรื่อที่้อบอับแม่ไ้พอี
"แม่รับ เี๋ยวพรุ่นี้ผมไปนอนบ้านทีนะ" ผมเี้ยวผั่าุ้ยๆ ่อนะบอแม่ไป อาารย์เยหน้าึ้นมามอผมอย่าสสัย ผมเลยส่สายาวนๆไปให้ เพราะไม่รู้ว่าอาารย์แะทำหน้าสสัยมาทำไม แม่หันมาถามผม
"แล้วไปนอนี่วัน แม่ิถึแย่เลย" แม่บอผม ผมยิ้มเล็น้อยับวามน่ารัอแม่
"แหม แม่รับ ปิ็ไปบ่อยะาย" ผมอบ ทำเอาแม่แอบทำหน้าเศร้าแล้วบอผมว่า
"็พ่อไปสัมมนานี่ แม่อยู่นเียว แล้วะลับเมื่อไร" แม่ทำหน้าเศร้าบอผม เห็นแบบนี้รู้สึผิเลยแฮะ
"โอ๋ๆ" ผมลุระเผลาที่นั่เินไปอเอวแม่
"เอาี้ไหมรับ ให้ไอ้ทีมานอนละัน พอีพรุ่นี้ะสัมภาษ์เฮียทันอะรับ" ผมบอับแม่อย่าอ้อนๆ
"ีเลย ิถึทันพอี วนมาให้ไ้นะลู" แม่ยิ้มอย่าีใ ผมพยัหน้าอบรับแม่านั้นึปล่อยมือาเอวแม่แล้วลับไปนั่ที่ัวเอ
"รับ ั้นแม่ินนี่หน่อย อ้ามๆ" ผมัปลาหมึสามรสให้แม่
"ัให้อาารย์้วยลู อบุอาารย์ยั" แมุ่ผมเบาๆ ผมัปลาหมึไว้ในมือ ่อนะลัเล
"อาารย์...ทานไ้มั้ยรับ" ผมถามอาารย์ิน ่อนะหลบสายาเพราะอิเรื่อแปลๆที่เพิ่เิึ้นไม่ไ้
"รับ ำลัอยาทานพอีเลย" อาารย์ยิ้มให้ เห้ย! ผมินะเว้ย…
ผมัปลาหมึวาลในานออาารย์ิน อาารย์มัน็ัมาเี้ยวแล้วมอหน้าผมไป้วย แ่ปลาหมึเอนะ! ทำหน้าฟินทำไมอะ…
หลัานั้นผม็่วยแม่เ็บโ๊ะ แ่แม่บอให้ผมมาส่อาารย์่อน ผมึะเผลเินไปส่อาารย์ที่รถ ลำบานเ็บริโว้ย! ผมอยาบ่นแ่็ไม่อยาเสียมารยาท่อหน้าแม่ แ่็ีะไ้เลียร์เรื่อนั้นให้ัเนไปเลย
"ผมลับ่อนนะรับ อบุสำหรับอาหาร อร่อยมารับ" อาารย์ยมือไหว้แม่ผม แม่รับไหว้้วยวามีใที่มีนมว่าอาหารอร่อย และ็อร่อยริรับ นาทีับเฮียทันยัม ไอ้เฟยที่เียบๆ็ยัอินไปยิ้มไปไม่ไ้ ็นี่แหละนะ แม่ผม
"่ะ มาทานบ่อยๆนะะ" แม่วนอาารย์มาอี อาารย์ล่าวอบุอีรั้
"รับ" อาารย์เินนำไปที่รถ ส่วนผม็ะเผลาม้อยๆ ผมมอนรหน้าแล้วอยาะ่าให้ว่าายาวอะเ้าใ แ่ะเินเร็วไปไหนเนี่ย ผมพยายามไล่เินัหวะ้าวออาารย์ให้ทัน แ่เหมือนอาารย์ะรู้ัว ึเิน้าลนมาเิน้าๆ
ปิโรอรถับหน้าบ้านผมไม่ไ้ไลเท่าวันนี้ หรืออาะเป็นเพราะวามอึอัและ่อว่าระหว่าเราสอนที่มันมีมาเินไป หรือเพราะวามหวั่นไหวอหัวใที่แปลไปทำให้ไม่อยาให้โรอรถมันอยู่ใล้ ่อนที่ผมะไ้ทันิอะไร อาารย์็หยุเินแล้วหันมาทาผม
"พรุ่นี้วันหยุ” อาารย์ินพูทำลายวามเียบ ผมึมอหน้าอาารย์อย่าๆ
“....รับ?” ผมานรับแบบๆ วันหยุแล้วทำไม อาารย์ินน่าะเ้าใว่าผมสสัยึไ้อธิบาย่อ
“ ไปหาหมอ้วยนะ" อาารย์ำับ ทำให้ผมเ้าใแล้วมอไปที่าัวเอ อ๋อ … วันหยุ็เลยให้ไปหาหมอนี่เอ
"รับ อาารย์" ผมหลบาอบ อาารย์ินึเินเ้ามาใล้แล้วเรียผม
"นาย" อาารย์เรียวามสนใให้ผมเยหน้าไปมอ และมันไ้ผล
"รับ? .. " ผมเยหน้าสบาับอาารย์ิน และมันเป็นเหมือนหลุมพราีๆับนที่ไม่มีภูมิ้านทานหัวใแบบผมหรือเปล่านะ ที่เผลอสบาับนแบบเาเ้า…
"เวลาอ้อน น่ารัีนะ" อาารย์ิน้มลมาบอผมเบาๆ แ่ััในหัวผม
“เอ่อ...” ผมละล่ำละลัหาำอบลับ
"ผม ผม.." ผมไม่รู้ะพูยัไ เอแบบนี้็ไปไม่เป็นเลยรับ
ยัไม่ทันไ้หาำอบ อาารย์ิน็บอผมมา่อน
"พรุ่นี้เ้าเี๋ยวมารับนะ" อาารย์บอเสียเรียบ ทำให้ผมะัเล็น้อย
"ไปไหนรับ?” ผมๆอยู่เลยถามออไป
"เี๋ยวพาไปหาหมอไ" อาารย์ินยิ้มให้ผม
"ะ ะ รับ รับ" ผมละล่ำละลัอบอย่า ๆ
...
…
หลัาส่อาารย์ึ้นรถแล้ว ผม็เินลับเ้ามาในบ้าน้วยวามมึน ่อนะหยิบโทรศัพท์ไลน์ไปบอไอ้ทีว่าให้วนเฮียทันย้ายสัมโนรัวมาอยู่บ้านผมในวันพรุ่นี้ านั้นึไปอาบน้ำ เผื่อหน้าแๆอนนี้มันะลลบ้า
ผมเปิแมบุ๊เล่นเมส์นั้นเมส์นี้ไปเรื่อย ่อนะเ้าไปใน facebook เพื่ออัพเทเรื่อราวในวันนี้หน่อย
Nine Napat
‘อบุรับ’ 1นาทีที่แล้ว
(เสียแ้เือน)
มาละรับ เพื่อนๆอมเสือทั้หลายอผม ถ้าให้เา ไอ้ทีมาเม้นท์นแรามเย
'เห้ยๆใรวะ' T Natee
เป็นริามา เพราะรายนี้ไม่เยพลาับทุเหุาร์อเพื่อนทุนรับ ผมไล่อ่านวามเห็นอื่นๆ็เห็นมาเฟยมัน็มาอบผมเหมือนัน เอ่อ ไม่รู้ว่ามันล้าสีออามือหรือยั่อนพิมพ์ …
'น่อวววววววววว'
'ุ่มเหรอรับเ้านาย' Fei
'ยัไๆๆๆๆ'
และอีมามายาเพื่อนในเบ้า เพื่อนม.ปลายบ้า ผมเลือที่ะไลน์ไปอบไอ้ที ว่าไม่มีอะไร อัพามอารม์ มัน็ิว่าเป็นพอร์อยู่ัพั นผมเล่ามันว่าอาารย์ินเป็นนมาส่ แล้วเลิุยะมัน นั่นทำให้มันยิ่สสัยเ้าไปให่ แ่ผมปล่อยให้ไปิเอาเอเถอะ ผมยิ้มำับัวเอ
านั้น็เล่นนู่นนี่ไปสัพั อม็ันเ้เพที่เพื่อนผมนในนึไปิามเ้าให้ ผมสะุ้่อนะลัเลว่าะลิเ้าไปูีไหม และ่อมวามอยารู้็นะเสมอ
'รวมลิป xxx'
วามอยารู้ับวามผิอบั่วีในใอผมำลั่อสู้ัน และสุท้ายวามอยารู้็เป็นฝ่ายนะไป ผมเ้าไปศึษาสัพั ่อนะรู้สึทนไม่ไหวแล้วปิอมหนี มันไม่ใ่สไล์ผมเลย ผมรุ่นิับัวเอว่าทำไมผมถึใเ้นแรับอาารย์ิน แล้วทำไมอาารย์ถึูบ
ผมเปิโทรศัพท์มา้นหา้อมูล่อนะเอเว็ปไ์หนึ่ที่เป็นูรู้านนี้บอว่า เราอาะมีอาารใเ้นแรเวลาอยู่ใล้ และไม่พอใเมื่อเ้าอยู่ับนอื่น ไม่ปิเสธารสัมผัสระหว่าัน เท่านี้็มีโอาสที่เราะรู้สึีๆไ้แล้ว ผมปิมือถือแล้วทิ้ัวลนอน ไม่ใ่ไม่เื่อ…
แ่ิว่าอาารย์อาะไม่ไ้รู้สึแบบเียวับผม็ไ้…
พอิแบบนั้น็แอบโหวๆในใ หรือนี่ือวามรู้สึที่เรียว่าอหัันนะ แ่ผม็ไม่ไ้เป็นอะไรับอาารย์สัหน่อย เพราะะนั้นะเรียว่าอหั็ไม่ใ่ ผมมวิ้วให้ับัวเอ้วยวามไม่เ้าใ
แ่ผมะิไปทำไม ?
ถ้าอีฝ่ายเาไม่ไ้ิอะไรเลยล่ะ?
Kin
ผมแ่ัวเสร็็แวะื้อนมปัับนมไปให้นายอนเ้า เพราะิว่าป่านนี้นายยัไม่ื่น แล้ว็เ็บเ่ามา
ผมหันมอัวเออีรั้ในระหน้าร้าน เมื่อเห็นว่าสุภาพและพร้อมที่ะไปรับนายแล้วึหยิบถุนมปัอบใหม่ึ้นรถ
เมื่อวานอนผมเห็นนายอยู่ับใรไม่รู้ ผม็ไม่รู้ัวว่าทำไม้อเ้าไปวาและรับนายมาส่เอ ไม่รู้นระทัู่บนาย ระทั่อนนี้ที่ำลัหิ้วถุอาหารเ้าึ้นรถ เพื่อไปหานาย
ผมไม่ใ่นที่อ่อน่อโลและ็ไม่ใ่นที่มาประสบาร์นเี่ยวา แ่ที่ผมหาำอบให้ัวเอไม่ไ้เป็นเพราะผมไม่เยรู้สึับเพศเียวันมา่อน ผมไม่เยสนใใรหรือรัใรนสุหัวใ นระทั่ผมไ้เอนาย ทำให้ผมมีวามรู้สึมามายที่ไม่เยมีมา่อน
ผมรู้ว่าอนนี้สิ่ที่ผมทำมันอาะผิ เพราะบทบาทและสถานะที่ผมเป็นในอนนี้ มันไม่สามารถิไปไลว่านี้ไ้เลย
แ่ถ้าผมไปเอับนายในเวลาอื่นล่ะ ผมนั่ิหาเหุผลให้ับัวเอสารพั และทาที่ีที่สุที่ผมะไม่้อเสียใ ็ะเป็นเพราะสิ่ที่ผมำลัทำอยู่
ผมอาทำเพราะหน้าที่มั้
หน้าที่ออาารย์ทีู่แลนัศึษา…
…
....
ผมเลี้ยวรถเ้าบ้านนาย และเอแม่นายำลันำอุหลาบหน้าบ้านใส่ะร้าเินเ้าบ้าน ผมอรถแล้วหยิบถุอฝาที่มีทั้นมปัอบสและผลไม้ านั้นึเินไปหาแม่อนาย
"อ้าว อาารย์ิน" แม่นายที่ำลัเินเ้าบ้าน เอับผมพอี ท่านึล่าวทัทายผม้วยวามีใ
"สวัสีรับ" ผมยมือไหว้
"มาทำอะไรแ่เ้าะ น้อนายยันอนอยู่เลย่ะ" แม่ส่ายหัวน้อยๆ ผมยิ้มรับ เพราะนึไว้อยู่แล้วว่านาย้อยัไม่ื่น
"มารับนายไปหาหมอรับ" ผมอบลับ
“แล้วถืออะไรมาะเยอะเลย” แม่นายมออในมือผม
“อฝาุน้าับนายรับ” ผมอบท่าน แม่ยิ้มแล้วบอผม
“เรใ่ะ แ่มา็ีใแล้ว” แม่นายเินนำผมเ้าบ้านานั้นึมารับอที่ผมถือไปเ็บ และนำแันมาใสุ่หลาบ
"เี๋ยวแม่ไปปลุให้่ะ" แม่วาแันอไม้ลบนโ๊ะอาหารแล้วหันมาทาผม
"เอ่อ ผมไปปลุให้ีมั้ยรับ ุน้าัอไม้เลยรับ" ผมล่าวอย่าเรใ แม่นายยิ้มให้ับผม
"เอาั้นเหรอะ ั้นรบวนหน่อยนะะ" แม่นายอบ ผมึพยัหน้าเล็น้อย
"ห้ออยู่ทาไหนรับ" ผมถามท่าน
"ั้นสอห้อที่มีประูไม้่ะ" ท่านึบอผม
"ไ้รับ" ผมเินึ้นั้นสออบ้าน พยายามย่อให้เบาที่สุ ทั้ที่ริเินัยัไนายยัไม่ื่น
ผมหยุที่หน้าประู้ไม้ที่แวนป้ายื่อหน้าห้ออย่าัเนว่าน้อนาย ผมเาะแล้วึเปิประูเ้าไป ภายในห้อเป็นไม้ทั้หม ารแ่สไล์ไทยผสานับแนวลาสสิหน่อยๆ รวมไปถึเฟอร์นิเอร์ที่เ้าับห้อพอิบพอี ทำให้รู้ว่าเ้าอห้อเป็นนละเอียอ่อนแ่ไหน ผมเินไปที่เียอนาย ่อนะเอนายำลันอนว่ำเอาหมอนปิอยู่
นอนแบบนั้นแล้วะหายใออไ้ยัไ ผมึหมอนออ้าๆ แ่ลับไ้ยินเสียฟึฟัลับมา
"อื้อ" ผม่อยหยิบหมอนออ แ่นาย็ยัับไว้แน่น
"เี๋ยวหายใไม่ออนะรับ" ผมุเบาๆ แล้วึออมาวาีๆ ทำให้นายยัว้าหมอนอาาศ่อไป
"อาวืนมาน้า"นายัวเียละเมอพู
"ไม่ให้รับ" ผมยิ้มให้ับวามน่ารัอนายอย่าเอ็นู
ผึ!
นายีัวึ้นมานั่้อหน้าผม ่อนที่สิะ่อยๆลับมาสมบูร์แล้วมอหน้าผม
"อะ อะ .... อาารย์ิน" นายอ้าปา้า แล้วทำหน้าแใส่ผมอีแล้ว
"รับ ไปอาบน้ำไ้แล้ว เราะไปหาหมอัน" ผมบอนาย
“หาหมอ?” นายทวนำอบผม ผมมอหน้านาย
“รับ” ผมอบเสียเ้ม
นี่อย่าบอนะว่าลืมเรื่อเมื่อวานไปแล้ว ผมมวิ้วเล็น้อย นายทำท่านึ านั้นึรีบลุาเียแล้วบอผม
"รับๆๆอโทษรับ" นายรีบวิ่ไปหยิบผ้าเ็ัว ่อนะถอเสื้อสีาวบาออาัวและึาเบ็อเอร์ล่อนะวิ่เ้าห้อน้ำ้วยวามรวเร็ว
แ่ลืมอะไรไปใ่มั้ยรับ...
ลืมใ่ไหมว่าผมนั่อยู่ ...
ผมับหัวใัวเอที่เ้นแรึ้นเพราะภาพเมื่อี้มันิา ัวาวบาับเม็ทับทิมเล็น่าหยินั่น ไหนะเรียวาาว และที่สำั
นายไม่ไ้ใส่าเในรับ
ผมุมสิให้ลมารอ้าล่าบ้านแทน ผมเลือมานั่ที่โฟาห้อรับแ เพราะไม่อยาวนุแม่ที่ำลััอไม้อยู่
"นายื่นยัะ" แม่นายถามผม ท่านเินมาหาผมที่นั่รออยู่
"รับ" ผมยิ้มเินๆอบ แม่็มออย่าสสัย ผมยิ้มอบ พลาิในใว่าเรื่อนี้บอไม่ไ้ริๆรับ
ผมหยิบโทรศัพท์มาเ็าราานอวันพรุ่นี้ านั้น็เรื่อสำัที่ะ้อทำเพิ่มเิม ไม่นานมานันาย็ลมา
"แม่รับ นายไปหาหมอเี๋ยวมานะ" นายรีบวิ่ลมาาบันไแล้วะโนบอแม่ ที่ำลัแะอฝาอผมัใส่าน
"เินีๆน้อนาย เี๋ยว็ไ้แผลอี" แมุ่เบาๆ นายึเินะเผลเร็วๆมาแทน
"รับๆ" นายเินมาหาผม
“รอนานมั้ยรับ” นายถามเสียเรใ ผมส่ายหน้าเล็น้อยแล้วอบลับไป
“ไม่นาน” ผมบอ นายึพยัหน้า แล้วหันไปไหว้แม่ ผมเห็นันั้นึไหว้ามเพราะิว่านายน่าะพร้อมเินทาแล้ว
"ไปันรับ" นายสะิบอผมที่ำลัมึน เพราะมัวแ่ิถึเรื่อเมื่อรู่
"รับๆ" ลายเป็นผมะเอที่ไม่ล้ามอหน้านาย
เินรับ
าบ้านออมาไม่ไลมา็ถึโรพยาบาล ผมให้นายนั่รถเ็นไป่อนะไปทีุ่รอประวัิแล้วัารที่เหลือให้
ึ่นาย็เ้าห้อรวและไปล้าแผล ทำแผลใหม่เรียบร้อย านั้น็รอนายออมาเพื่อ่ายเินและรับยา ระหว่านั้นนายำลันั่รถเ็นมาทาผม ผมยิ้มให้นาย่อนูถุยาแล้วเินไปหานาย
"พี่ิน"
เสียเรียผมาทาไหนัที่ทำให้ผมหันไปมอ่อนเอับ
"แพรว" ผมเอ่ยเสียแผ่ว
"พี่ินมาไ้ไะ" แพรวเินเ้ามาทัทายผม
ผมรีบหันมอไปทานาย ่อนเห็นว่านายนั่นิ่และมอมาทาผม้วยสายาที่... ว่าเปล่า
"มาหาหมอ" ผมอบเสียเรียบ
"อัวนะ" ผมพยายามเลี่ยแพรว เพราะไม่อยาะให้เรื่อราวอวันเ่าๆเ้ามาย้ำเือนผมในอนนี้ แพรวถอยออาผมเล็น้อย้วยวามเรใ
"เราไม่ไุ้ยันเลย…" ผมะัับำพูอแพรว
นั่นสินะ… เราไม่ไุ้ยันมานแ่ไหนแล้ว
ผมเยหน้าสบาับเธอ เธอยิ้มาๆมาทาผม และวามรู้สึเ่าๆ็วนลับมาอีรั้ เรื่อราวอเราสอนที่ลับมาเหมือนเิมไม่ไ้อีแล้ว ..
"แล้วเรายัมีเรื่อที่้อุยันอยู่อีเหรอ" ผมถามเสียเรียบ แพรวมอมาที่ผม้วยแววาสั่นๆ
"อโทษนะิน" แพรวพูเสียแผ่ว
“เราไม่มีอะไรนอาอโทษินเลย” แพรวบอผม ทำให้ผม้อเลี่ยสายาอเธอ ผมหันไปมอนายที่ำลัมอผม้วยสายาเ่นเิม ่อนะยันัวเอลุึ้นมา แล้วเินไป ผมะัเท้าที่ะวิ่าม่อนะหันมาบบทสนทนา
“มีสิ” ผมอบเธอ
“....” ผมเยหน้าสบาแพรวอีรั้ พร้อมบอสิ่ที่อยู่ในใผมมาลอ แพรวมอาผม น้ำาลอเบ้า ผมัฟันแล้วพูึ้น
“มีสิแพรว สิ่ที่แพรวทำไ้ในอนนั้น” ผมสูหายใเ้าปอลึๆ พยายามสะเสียัวเอไม่ให้สั่นเพราะวามโรธ แพรวเอื้อมมือมาับที่แนผมเบาๆ ่อนะบอผม้วยเสียสั่นเรือ
“ถ้าแพรวทำอะไรให้ินไ้ ิน่วยบอ...” ผมยั้ำพูอแพรว่อนที่เธอะพูบ
“แ่อนนี้มันทำอะไรไม่ไ้แล้วแพรว” ผมอบ เธอึ่อยๆลายมืออาแนอผม
“อนนั้นแพรวทำไ้นะ แพรวเลือไ้ว่าะไม่ไป แ่อนนั้นแพรวทิ้ินไว้นเียว แพรวมีนอยู่้าๆแ่ินไม่มีใรเลย เพราะอนนั้นินิว่าินอาะรัใรสันไ้ริๆ แ่แพรว็ทำให้ินรู้ว่าแพรวไม่ไ้รัใรริ ....…แล้วอนนี้ินออมาารนั้นแล้ว“ ผมับไหล่เธอเบาๆ แล้วพู่อ
“แพรว็ออมาารนั้นให้ไ้เหมือนันนะ” ผมบีบไหล่เธอเบาๆเป็นารให้ำลัใ
านั้นผมึเินออมาาเธอ แ่ยัทันที่ไ้เห็นน้ำาอเธอที่หยมาอาบแ้ม
ผมำมือแน่นพลามอไปรอบๆอย่าร้อนรน เมื่อไม่เห็นนาย
Nine
ไม่รู้สิ … อนที่ผมเห็นเธอนนั้นเ้ามาทัอาารย์ เ้าเรียวามรู้นั่นว่า ‘หึ’ ผมรู้ี ใมันบีบรัันนปวไปหม มันอึอั แน่น ล้ายับใะระเบิ นผมทนูไม่ไ้ ยิ่อนที่อาารย์เรียื่อเธอ ผมเห็นสายาที่เหมือนับโลทั้ใบมีแ่พวเา ไหนะำพูที่ฟัู็รู้ว่าเป็นอะไรันมา่อน
ผมเินมาที่รถเพื่อรอให้อาารย์เปิประู วามเ็บอนนี้มันเทียบไม่ไ้ับสิ่ที่อยู่ในใอผม ที่ริวันนี้หมอเปิแผลเพื่อนำเศษระเบื้อออาเ่า
ผมเ็บมา แ่ยัไม่ทันไ้เล่าอาารย์ิน ็ลับ้อเออะไรที่มันเ็บยิ่ว่า…
"นาย" อาารย์ินวิ่มาที่รถ อาารย์หอบเล็น้อยแล้วเรียผม
"เป็นอะไรรับ" อาารย์ถาม้วยสายาอ่อนโยน ที่ผมมอว่า มันไม่ใ่อีแล้ว..
"อยาลับแล้วรับ" ผมฝืนพูออไป ทั้ที่อนนี้แ่หน้ายัมอลำบา
"ไ้รับ ึ้นรถเลยรับ" อาารย์เปิประูรถให้ผมแล้วึปิประู ่อนอ้อมมาทาฝั่นับเ่นเย
ในอนนี้บนรถมีเพียเสียอาารย์ินที่พยายามถามถึอาารอผม แ่สิ่ที่ผม้อารให้อาารย์พูลับไม่ใ่เรื่ออผลารรวอวันนี้ เมื่ออาารย์เห็นผมไม่อบรับอะไรึเียบไป
“ถ้าเป็นเรื่ออผู้หินนั้น” อาารย์พูึ้นเพื่อทำลายวามเียบ หัวใผมเ้นเร็วและแรึ้น เมื่อหัว้อารสนทนาถูเปลี่ยนไป
ผมไม่อยาให้เาอธิบายเรื่ออผู้หินนั้น อย่าพูไ้มั้ยรับ... ผมเ็บ แ่ใเ้ารรม เ็บแ่ไหน็ยัอยารู้วามริ ผมึเลือะนั่นิ่ๆ
"เธอื่อแพรว เราเยรู้ััน ่อนที่อาารย์ะมาสอนที่นี่" สิ้นเสียอาารย์ิน หัวใอผม็ระุวูบ รู้สึอบาร้อนๆเหมือนับเป็นระทะที่อุ้มน้ำร้อนไว้
"รับ" ผมอบรับไปอย่าเลื่อนลอย อาารย์หันมอหน้าผม ่อนะพู่อ
"แ่เธอไม่ไ้รัใรริ" อาารย์ว่าเสียเรียบ ผมึหันไปมออาารย์
"ทำไมล่ะรับ ผมถามไ้มั้ย" ผมมอไปที่อาารย์้วยวามสสัย อาารย์ินมอมาที่ผม านั้นึพู่อ
"อาะเพราะอาารย์ไม่มีเวลา" อาารย์อบแล้วฝืนยิ้มให้ผม
ทำให้ผมุนแทบพูไม่ออ ทั้วามรู้สึอิา ไม่พอใ เสียใ น้อยใ มันีรวนันไปหม
ผมไม่มีทาที่ะทำให้อาารย์มอผม้วยสายาแบบนั้นไ้เลยสินะ
ผมเียบแล้ว้มมอมือที่วาบนััวเอ
“ยัรัอยู่สินะรับ” ผมถามออไป
“.......”
แ่สิ่ที่ไ้รับลับลายเป็นวามเียบัน ทำให้ผมุนปวอ ในที่สุน้ำาที่ลั้นไว้็่อยๆหยลมา เสียสะอื้นเบาๆอผมทำลายวามเียบในรถไ้ไม่นานนั เสียออาารย์ิน็ัึ้นมา
“มีอยู่วันนึ” อาารย์ินพูึ้น “เธอไม่สบายและ้อไปโรพยาบาล วันนั้นเป็นวันที่อาารย์มีนัับลู้าึไม่ไ้รับสายเธอ” อาารย์เว้นวรร แล้วหันมามอผมแล้วึเล่า่อ “เพื่อนร่วมานอเธอพาเธอไปส่ที่โรพยาบาล านั้นอาารย์ึรีบามไปทันที ” อาารย์ินเียบ ผมึ่อยๆหยุสะอื้น
“แล้วเิอะไรึ้นรับ” ผมถามลับ อนนี้ผมวบุมอารม์ัวเอไ้แล้ว อาารย์ินมอมาที่ผม
“นั่นสิ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนัน ที่ทำให้เธอับเพื่อนร่วมานนนั้นัสินใแ่านัน” อาารย์ินหัวเราะเบาๆ ส่วนผมในแทบ็อ
“หะ แ่าน?” ผมถามลับ พร้อมประมวลเรื่อราวทั้หมไป้วย
“ใ่ แ่าน” อาารย์ินย้ำ ผมึถามย้ำ้วยวามไม่เ้าใ
“เี๋ยวนะรับ ผมว่ามันไม่ใ่ อาารย์ถามเธอไปหรือยัว่าเพราะอะไรันแน่?” ผมถาม
“ถามแล้วล่ะ” อาารย์ินอบ
“ แล้วเธอว่ายัไรับ” ผมถาม้ำ
“เธอบอว่าเพราะอาารย์ไม่มีเวลา ไม่มีเวลาระทั่พาเธอไปหาหมอ” อาารย์อบ ผมหันไปมออาารย์อีรั้ อาารย์ึยิ้มลับให้ผม ่อนะลูบหัวผม
“ไม่เอาน่า มันผ่านมาแล้ว อนนี้็มีนายแล้วไ” อาารย์ินยิ้มอีรั้
ผมหันไปมอหน้านที่วันนี้ลายเป็นน่าพู ่อนะสบาเพื่อถามอย่าัเนว่า
"แล้วเราเป็นอะไรันเหรอรับ" ผมถามเสียนิ่
“.......”
เียบ
ภายในรถเียบสนิท ไร้ึ่อำอบที่ผมถามไป
"ูบผมทำไมรับ" ผมถาม
อาารย์ิน่อยๆปล่อยมือาหัวผมอย่า้าๆ
"ไม่้ออบหรอรับ" ผมอบไปอย่าเบื่อหน่าย
เราเป็นอะไรัน
็แ่
อาารย์
ผม็แ่ลูศิษย์
วามเียบ็ือำอบที่ีที่สุแล้ว
ผมให้อาารย์ินับรถพาลับบ้าน เพราะรนี้มันอึอัเินว่าที่ผมะอยู่ไ้แล้ว
.....
......
.....
ผมไม่รู้ว่าทาลับบ้านในเวลาปิมันยาวไลนานี้หรือเปล่า เพราะอนนี้เหมือนเวลาไม่เินเลยสันิ ั้แ่ออาโรพยาบาลมา ผม็เอาแ่ิเรื่อเิมวน้ำๆว่าทำไมถึ้อทำแบบนี้ับผม
“ถ้าหาำอบให้ผมไม่ไ้ ็ไม่้อหรอรับ … เพราะผมะถือว่ามันเป็นำอบ็แล้วัน!” ผมบออาารย์ที่ยัมอถนนรหน้าไม่ละสายาไป
ผมอยาให้เาอบว่าไม่ไ้ิอะไรับผม็ยัี ไม่ใ่เอาแ่เียบแบบนี้ เาไม่รู้สึอะไร็อบแ่ไม่รู้สึอะไรับผมสิ! ผมโมโหที่เาเอาแ่เียบนะอไป
"ถ้าอาารย์ิว่าูบผมมันน่าพิศวาสนานั้น ผมว่าไม่หรอรับ ผู้หินอื่นลีลาเ็ว่าผมเยอะ!" ผมแ่นเสียปนเสียสมเพไป และำประนี้ไ้ผลเพราะมันทำให้อาารย์หยุรถแทบหัวทิ่ม
"นาย!" อาารย์หยุรถ ่อนะหันมามอผมอย่าโรธๆ
"พี่ะรอให้นายใเย็นนะ พี่ไม่โรธนายหรอ" อาารย์ินเปลี่ยนสรรพนาม่อนะผ่อนลมหายใเพื่อระับวามโรธ
"ไม่ำเป็นรับ"
"......." อาารย์ินหันมามอผม
"หรือว่าที่พยายาม้อผม เพราะยัไม่ไ้ผมสินะรับ?” ผมหลุปาพูออไป ทั้ที่ผมไม่ไ้ิแบบนั้นเลย
"็ถ้าอยามานานั้น … ็ื้อินสิรับ ่ายี" ผมแ่นยิ้มให้อาารย์ินที่มอผม้วยสายาที่อ่านไม่ออ
"นาย!" อาารย์ินัฟันพู่อนะำพวมาลัยแน่น ราวับะบีบให้แหลามือ
ผมหันหน้าหนี ่อนที่น้ำาะไหลลมา
หมันวามเ้มแ็ที่สร้ามา
พัแล้ว
พัหมแล้ว
วามรู้สึ็้วย
อโทษรับ...
ความคิดเห็น