คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PriVaT3++2
ผม คือ กวิน คับ หรือ ที่ฟิสิกส์มันเรียกว่า เพนกวิน ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือหนักมากเลยครับ แบบว่า เอายังไงดี 55+ ผมก็อยากรู้ไอ้เหตุผลงี่เง่าของฟิสิกส์นี่หน่า ผมตั้งใจว่า จะสอบ โอลิมปิก คณิตศาสตร์ จะว่าไปแล้วมันเป็นสาขาเดียวกับดิวเลยเนอะ แต่ทำไงได้อ่ะ ก็ผมว่าผมเก่งวิชานี้ที่สุดแล้ว เพราะตลอดเวลามา ผมได้ทวนเลขอยู่ตลอดเลยเพราะต้องสอนฟิสิกส์ ^__^ หัวเด็ดตีนขาด ผมจะไม่ยอมให้เพื่อนผมคนนี้ ทำตามใจชอบอีกแล้ว !!!เพนกวินขอสู้ตาย ครับ
“คุณหนูค่ะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ” เสียงแม่บ้านมาตามผมไปทานข้าว
“เอ่อ ไม่ได้ครับ ตอนนี้ผมกำลังยุ่ง ทานกันไปเลยนะครับ”ผมตอบไปขณะที่กำลังอ่านหนังสือเลขอยู่ หันไปมองรอบๆตัวอีกที ตอนนี้ห้องผมกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ จากห้องใหญ่ที่เคยสะอาดสะอ้าน กลับกลายเป็น ห้องสมุด ที่แม้แต่ที่จะเดินตอนนี้ก็แทบจะหาไม่ได้ เพราะเต็มไปด้วยหนังสือกองกันสูงพะเนิน เฮ้อ!!! เห็นไปแล้วก็เหนื่อยใจตัวเอง ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ แต่อย่างน้อยถ้าติดโอลิมปิก แม้จะไม่เกี่ยวกับเรื่องของฟิสิกส์ แต่พ่อแม่ผมเองก็คงดีใจ ^__^ มาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยไม่ได้เด็ดขาด
“แต่คุณหนูค่ะ วันนี้คุณฟิสิกส์เธอมาทานด้วยนะค่ะ” แม่บ้านยังไม่ละความพยายามที่จะตามผมลงไปทานข้าว
“บอกฟิสิกส์ว่าโทดด้วย ผมกำลังยุ่งจริงๆ” ถ้านับวันนี้ด้วย ก็เหลือเวลาอีกแค่ 2 อาทิตย์เศษ จะเป็นการสอบโอลิมปิกในไทยรอบแรก ก่อนจะมีเข้าค่ายรอบ 2 และถึงจะได้ไปกรีซ
“อีก 2 อาทิตย์ หลังจากสอบโอลิมปิกรอบแรกผ่านแล้วเดี๋ยวผมจะไปทานด้วย บอกฟิสิกส์ไปอย่างนี้นะ” ผมตะโกนบอกแม่บ้านที่ตอนนี้คงยืนฟังอยู่หน้าห้อง
“ไอ้กวิน”เสียงฟิสิกส์ตะโกนมาจากหน้าห้อง -*-
“เปิดประตูดิ” เธอตะโกนต่อ
“ไม่ว่าง” ผมตอบขณะกำลังคิดว่าโจทย์ข้อนี้จะใช้วิธีไหนดี อื้ม.....
“แกไม่กินข้าวหรอวะ ฉันเป็นห่วงนะเนี่ย อย่าเครียดไปแก เครียดมากก็ไม่ติดนะเว้ย”
...............จะเชื่อมันดีไหมมันติดโอลิมปิกมาหลายรอบแล้วนะ .....ได้เหรียญทองด้วย .....เอาไงดี กิน / ไม่กิน / กิน
“เสียเวลาไม่นานหรอกแก ยังไงแกก็ต้องกินอยู่แล้ว แกไม่กินตอนนี้ดึกๆแกก็ต้องมาปลุกคนโน้นคนนี้ให้ทำข้าวให้อยู่ดี ออกมาเร็วๆ”
ก็จริงของฟิสิกส์
“เอาหนังสือออกมาอ่านด้วยก็ได้”
กินก็กินวะ เสียเวลาไม่นานหรอก จากการเกลี้ยกล่อมของฟิสิกส์ + การคิดได้ของผม จึงทำให้ผมหยิบหนังสือเลขออกไป 1 เล่ม พร้อมปากกา และกระดาษทด แล้วก็ไปกินข้าวกับฟิสิกส์ ซึ่งวันนี้โต๊ะอาหารของบ้านผม พร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นพิเศษ เพราะพ่อ ก็อยู่ แม่ก็อยู่ แถมวันนี้พ่อ กับแม่ของฟิสิกส์ก็พากันมาที่บ้านผมด้วย
“หนูวิน ลูกอย่าคิดมากนะ ติดก็ติดไม่ติดก็ไม่เป็นไรสอบปีหน้าก็ยังได้นะ” น้าพีหันมาพูดกับผม ขณะที่พวกเรากำลังทานข้าวกันอยู่
“คับ”ผมตอบรับง่ายๆ แล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป หวังจะให้กินเสร็จเร็วๆ จะได้รีบๆขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ
"ไอ้กวิน แกอย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันทำบาปได้ไหมอ่ะ ที่ฉันลากแกมาสอบโอลิมปิกด้วยเนี่ย แล้วกินข้าวยัดๆๆๆ อย่างนั้น ไม่กลัวติดคอตายรึไง กินให้มันเหมือนเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวธุรกิจใหญ่หน่อยดิ" ฟิสิกส์พูดเป็นฉากๆ แต่ช่างมันเถอะครับ ผมไม่สนใจจะฟัง ผมเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้ว อ่านหนังสือเรียนก็สนุกเหมือนกันนะ เหมือนกับว่าถ้าทำโจทย์เลขมากๆๆ แล้ว มันคล้ายกับจะมาเป็นส่วนหนึ่งของสมองผมได้เลยนะเนี่ย 555
"เออน่า" ผมตอบสั้นๆ แล้วก็ยัดข้าวต่อไป ......
"เฮ้อ....เออแล้วพรุ่งนี้ฉันไม่ไปโรงเรียนนะ"
"แล้วจะไปไหนอ่ะ" ผมหันไปสนใจฟิสิกส์นิดนึง ถึงแม้ ฟิสิกส์จะเป็นเด็กอัจฉริยะในสายตาอาจารย์หลายคน (เช่นวิชา พละ ดนตรี ศิลปะ เคมี คอม อังกฤษ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฟิสิกส์) แต่ก็เป็นเด็กโง่บรม ในสายตาอาจารย์อีกกลุ่มวิชานึง (ก็มีอยู่กลุ่มเดียวนั่นแหละ เลข!!!) ทำให้เธอไม่เคยจะขาดเรียนเพราะมีเลขนั้นมีเรียนทุกวัน และเธอก็จำเป็นต้องเรียนเลขเป็นอย่างมาก
"ธุระ"
"อื้ม" ผมตอบฟิสิกส์กลับไปสั้นๆ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ เฮ้อเหนื่อยจริงๆคับ แต่ไม่อยากยังไง ผมต้องติดโอลิมปิก ไปกรีซให้ได้ เพนกวินคนนี้ขอสู้ตาย!!!
"วันนี้พี่กวินมาคนเดียวอ่ะเธอ"
"กรี๊ด..จริงหรอ แล้วพี่ฟิสิกส์หายไปไหน"
"กวินไม่มีฟิสิกส์มาด้วยวันนี้"
วันนี้ผมมาโรงเรียนโดยปราศจากฟิสิกส์น่าจะเป็นวันแรกได้ละมั้งครับ แต่ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไม ต้องตื่นเต้น - - ไร้สาระจริงๆ คนพวกนี้ วันๆว่างกันมากหรือไงนะ ถึงได้เอาเวลาที่มีค่าขนาดนี้มาสนใจว่าวันไหนใครมาโรงเรียนกับใคร
"ปึง" ผมวางหนังสือเลขเล่มใหญ่ลงบนโต๊ะของผมเพื่อที่จะได้ทำโจทย์ต่อ แต่ดูเหมือนว่า จะเสียงดังไปหน่อย เพื่อนๆเลยหันมามองกัน ฮะฮะ
"เอ่อพี่กวินค่ะ"
"คับ" ผมตอบแล้วหันไปมองคนที่เรียกผมนิดนึง อื้ม เป็นรุ่นน้องคับ หน้าตาน่ารักเชียว แต่ผมไม่รู้จักแฮะ = =
"คือ อีฟ ชอบพี่กวินอ่ะคะ" เธอแทนตัวเองว่าอีฟ แล้วพูดกับผมขณะที่มือเธอก็จับกระโปรงแล้วตัวก็บิดไปบิดมา
"......." ชอบแล้วไงอ่ะน้อง - -
" คือ ถ้าอีฟอยากจะขอเดินข้างๆพี่ รู้จักกับพี่ ไปไหนมาไหนกับพี่บ้าง เหมือนที่พี่ฟิสิกส์ทำบ้าง จะได้ไหมค่ะ" ขอมากไปป่ะคับ
"คงไม่ได้อ่ะคับ เพราะพี่มีฟิสิกส์คนเดียวก็พอแล้ว.....เอ่อ แล้วขอโทดด้วยนะคับ คือ พี่ไม่ได้ชอบน้องอ่ะ" ผมบอกเธอ แล้วหันหน้าลงมาสนใจกับหนังสือเลขเล่มใหญ่ที่อุตส่าห์แบกมาโรงเรียนเพื่อทำโจทย์ ฮู่ มันใหญ่เกินไป รู้งี้ฉีกมาเป็นบทๆดีกว่า หนัก!! - -
"กวิน"
"หืม" ผมละสายตายจากหนังสืออีกครั้ง ก่อนจะมองไปข้างโต๊ะ รุ่นน้องหน้าตาน่ารักเมื่อกี้หายไปแล้ว กลายเป็นผู้หญิงรุ่นเดียวกันกับผม แต่ว่าใครหว่า
"ฉันชื่อ ซัมเมอร์นะ ^ ^" เธอชื่อไรมาบอกฉันทำไม = = ไม่อยากรุเฟ้ย อยากทำเลข >>> ผมอยากตะโกนบอกเธอไปอย่างนี้แต่.....
"คับ" ผมตอบแค่นี้ - - ผมเป็นคนเรียบร้อยคับ คนเดียวที่ได้เหนด้านเลวร้ายของผม คือ ฟิสิกส์ เพราะเราสนิทกันมากคับ และคนที่รู้ด้านเลวร้ายของฟิสิกส์ ก็คือ ผมนั่นแหละคับ พวกเราเป็นแขกกิตติมศักดิ์ของกันและกันครับ มันน่าดีใจไหมเนี่ย???
"อ้อ...หรอ....นายรู้ไหมว่าข้างนอกอ่ะ มีผู้หญิงอีกเป็นสิบ อยากจะมาคุยกับนายแบบที่ฉันทำอ่ะ แล้วตลอดมา ที่ไม่มีใครกล้าทำเพราะ เขาคลุมเคลือกันในความสัมพันธ์ของนายกับฟิสิกส์อ่ะ เพราะว่า ฟิสิกส์เก่ง อะไรก็ดี แถมยังสวย เหมือนว่า จะไม่มีใครดีไปกว่าเธอแล้ว" จริงหรอ ในใจผมตอนนี้กำลังเถียงเรื่องความเก่ง + ดี + สวย ของฟิสิกส์ แต่ช่างมันเถอะ ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตลอดมา ฟิสิกส์เป็นไม้กันหมาให้ผม โอ้วรักเธอฟิสิกส์
"ฉันเลยอยากถามว่า เธอ คิดยังไงก็ฟิสิกส์หรอ"
"อ้อ....ฉันรักฟิสิกส์หนะ" จริงคับ รักแบบเพื่อน ฟิสิกส์เหมือนน้องสาวผม แล้วนี่น้องผมกำลังจะแต่งงาน พี่ชายอย่างผมรับไม่ได้จริงๆ อ๊าก๐๐๐๐๐ โจทย์เลขๆ
"เออ .....แล้วช่วยบอกพวกข้างนอกให้ทีว่า ผมไม่ว่างช่วยอย่ารบกวนได้ไหม"
"อื้ม" ผมหญิงคนนั้นตอบง่ายๆ ขณะหันหลังจะเดินออกจากห้องเรียนของผม
"ขอบคุนคับ" ผมตะโกนขอบคุนเธอ
"อ้อ....แล้ว นาย อย่าลืมนะ ฉันชื่อ ซัมเมอร์"
"อื้อ" ผมรับคำสั้นๆ ขณะหันกลับลงมาสนใจหนังสือโจทย์เลขในมือ ว่าแต่....เมื่อกี้ เธอบอกว่าเธอชื่ออะไรนะ - -'
"ฟิสิกส์" ผมตะโกนเรียกชื่อฟิสิกส์ผ่านโทรศัพท์มือถือรุ่นเกือบใหม่สุด ที่บางเฉียบแข่งกับผ้าอนามัย และราคา แพงราวกับซื้อที่ดิน (เว่อร์ไป >>> อยากให้รุว่ารวยอ่าคับ 555) ขณะเดินไปเรื่อยๆเพื่อจะหาที่สงบๆคุยโทรศัพท์ แต่ก็อย่างว่าอ่ะคับ พักกลางวัน ที่เงียบๆจะมีที่ไหน = =
"ทำไม"
"ธุระแกเสร็จยัง"
"ยัง"
"แกรีบๆมานะเว้ย คิดถึงแกมาอ่ะ ฉันเพิ่งรู้ซึ้งถึงวันที่ไม่มีแกเนี่ย เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตลอดมาแกเป็นไม้กันหมาให้ฉัน"
"ไม้กันหมง กันหมาไร้ไอ้กวิน ฉันออกจะหน้าตาดีซะขนาดนี้ เป็นได้แค่ไม่กันหมาให้แกก็ตลกและ
"เออ เอาเหอะ แกต้องไม่เชื่แน่เลย แกรู้ไหม วันนี้ มีผู้หญิงมาสารภาพรักกับฉันเป็นสิบ มีพวกเกย์ด้วยอ่ะ น่ากัวชริป แล้วก็มีพวกที่มาบอกว่า ให้จำชื่อให้ได้นะ เกือบร้อย แก รีบๆมานะ ฉันอยากได้เวลาส่วนตัวคืนมา" ผมโอดครวญกับฟิสิกส์ผ่านโทรศัพท์
ความคิดเห็น