คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ONLY BAE : Again and Again (UP 100%)
{ Again and Again }
“เห้ย ยัยนี่มาได้ไงเนี่ย!”
“มึงจะตะโกนหาแป๊ะที่บ้านหรอครับไอวี”
“ถ้ายัยนี่มา แสดงว่ายัยตัวแสบนั่นก็ต้องมาด้วยดิ งั้นฉันไปก่อนล่ะ
ไม่อยากเจอยัยนั่น แค่คิดก็ขนลุกละ ฮึยยยยย”
จู่ๆ วีก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
พอมาถึงก็เอาแต่พล่ามอะไรของเขาไม่หยุด แล้วกำลังจะเดินออกไป แต่ทว่า..
“นายว่าไงนะ - -” สายตาแบบนั้นมันช่าง เอิ่ม..
“พูดใหม่อีกทีสิ!”
“คิดว่าจะอ่อยฉันด้วยสายตาแบบนั้นหรอ ยัยหน้าปลาบู่”
“ปลาบู่พ่องแกสิ! ไอ้หน้าคางคก ไอ้เห็ดหูหนูไม่ยอมขึ้น
ไอ้ซาลาเปาไม่มีไส้ ไอ้เบื้อกเอ้ย!!” นั่นเป็นคำด่าที่เจ็บแสบใช้ได้
เหรออออออ เพื่อนฉันนี่ช่างสรรหาคำมาด่าดีจริงๆ
“เบื้อกหรอ ปลาบู่อย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาด่าคนหน้าตาดีอย่างฉัน”
“โอ้ยพ่อคุณณณณ ทำไมเป็นคนช่างมโนเก่งล้ำเลิศแบบนี้นะ ถ้าอย่างนายเรียกว่าหน้าตาดี
ผู้ชายบนโลกคงไม่มีใครขี้เหล่แล้วล่ะค่ะ!” แต่ฉันว่าเขาก็หน้าตาดีจริงๆนะไวท์
= =’
“นี่ยัย..!”
“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว..”
จีมินที่ทนนั่งฟังสองคนนี้ทะเลาะจนหูแทบหนวก แถมคนทั้งร้านยังมองมาที่โต๊ะเราอีก ก่อนที่ฉันจะบ้าตายกับสองคนนี้ ฉันเลยกระตุกเสื้อเขาให้ร้องห้ามก่อนที่ในร้านจะเกิดสงครามขนาดย่อมๆก็เป็นไปได้ = =’
“ใช่! นายนั่นแหละหยุด”
“เธอนั่นแหละหยุด”
“นายนั่นแหละ”
“เธอนั่นแหละ!”
“นายนั่น..”
“แกสองคนนั่นแหละหยุด!”
รู้สึกว่าจีมินเริ่มทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เขาเลยตะโกนออกไปทำให้สองคนนั้นหยุดชะงัก แต่ยังไม่ยอมแพ้ที่จะส่งสายตาแผ่รังสีอัมหิตประชันกันแบบไม่ลดละเลิก ฉันคิดว่าถ้าสองคนนี้เป็นปลากัด เพื่อนฉันอาจจะท้องก็เป็นได้
“แกสองคนนี่นะ เจอหน้ากันทีไรทำไมต้องกัดกันเหมือนหมูกับหมาแบบนี้ทุกที
เป็นเพื่อนกันแท้ๆ หัดรักกันบ้างจะได้ไหมเนี่ย!”
“ไม่ได้/ไม่ได้!” ประสานเสียงกันเลยค่ะ
ทีอย่างนี้นี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ ไม่แค่นั้นสองคนนี่ยังยืนกอดอกแถมหันหน้าไปคนละทางอีก
นี่มันฉากในหนังรักที่พระเอกกับนางเอกงอลกันไม่ใช่หรอ ฮ่าๆๆ
“นายพูดตามฉันทำไมเนี่ย”
“เธอนั่นแหละพูดตามฉัน ยัยปลาบู่อบแห้ง”
“เฮ้อ ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับนายมากหรอกนะ” ไวท์ทำเสียงเนือยๆก่อนที่จะเดินมานั่งข้างๆฉัน
“ไอยูแกอยากลับตอนไหนบอกฉันนะ
แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้แกกลับตอนนี้เลย”
“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”
“เกิดไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนแถวนี้ไง” ไวท์พูดจบก็กลับไปปะทะสายตากับวีอีกรอบ
แต่วีดันแลบลิ้นใส่จนเพื่อนฉันต้องหยิบน้ำแข็งที่อยู่ในแก้วน้ำเปล่าของฉันขึ้นมาขว้างใส่เขา
“หยุดเถอะน่าไวท์ กลับตอนนี้เลยก็ได้ ฉันก็อยากกลับแล้วเหมือนกัน”
“เธอจะกลับแล้ว?”
“อื้ม”
“ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยหรอ” ฉันไม่ได้รู้สึกไปเองใช่ไหม
ทำไมจีมินต้องทำหน้าประดุจขาดอากาศหายใจแบบนั้น
นั่นสีหน้าเว้าวอนให้ฉันอยู่ต่อรึเปล่า “ถ้าจะไปฉันจะได้กลับไปทำงานของฉันต่อ”
ขอโทษที่ฉันมันคิดไปเอง =
=’+!!
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ อยากอยู่กับฉันต่อรึไง” จีมินขยับตัวเข้ามากระซิบข้างหูฉัน
ให้ตาย เขาเองไม่ใช่หรอที่ทำหน้าแบบนั้นน่ะ
“ฉันเปล่าซะหน่อย”
“ไม่ต้องผิดหวังขนาดนั้นก็ได้ ^^” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน
“ฉันกับไอ้วีจะไปส่งพวกเธอที่บ้านเอง”
“=O=”
<<< ฉัน
“^O^”
<<<ไวท์
“o[]o
ถุยยยยย!!” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
ฉันเห็นวีที่เอาแต่กินอยู่ข้างๆจีมินถึงกับต้องคายอาหารที่เขาเพิ่งจะเอาเข้าปากเมื่อกี้ออกเลยทีเดียว
สภาพนี้ถ้าไม่หล่อนี่เรียกอุบาทเลยนะ = =’
“เอ่อจีมินครับ คุณมึงจะพูดอะไรปรึกษากูรึยัง”
“ฉันบอกแกแล้ว”
“แกบอกฉันตอนไหนไอ้จี”
“เมื่อกี้ไง”
“=O=”
ดูท่าทางวีจะขัดขืนอย่างแรงเลยนะที่จะต้องไปส่งฉันกับไวท์
อาจเป็นเพราะต้องนั่งรถคันเดียวกับไวท์สินะ สองคนนี้แค่เจอหน้ากันก็กัดกันแล้ว ส่วนเพื่อนฉันน่ะหรอ
ร่าเริงอย่างกับผีบ้าได้ส่วนบุญอย่างนั้นแหละ ก็แหงสิ
เจ้าหล่อนไม่ต้องเปลืองตังค์ค่าแท็กซี่กลับบ้านนี่
“พวกเธอโอเคใช่ไหม”
“ไม่โอเค!” วีตอบเสียงหนักแน่น
ดูท่าเขาไม่อยากไปจริงๆนะนั่น
“ฉันไม่ได้ถามแกไอ้วี”
“ก็โอเคนะ ถ้าจะให้ดีแวะซื้อของเซเว่นให้ด้วยจะดีมากเลย”
“ยัยหน้าปลาบู่ขี้ตื่ด”
“ว่าใครขี้ตื่ดไอ้แมลงวันปากแบะ”
“ไวท์พอได้แล้ว” ฉันบอกเพื่อนสาวที่ตอนนี้กำลังจะทำศึกกับวีอีกรอบให้สงบสติอารมณ์
ก่อนที่จะดึงแขนเธอออกมาจากร้าน
ตอนนี้หน้าร้านก็เต็มไปด้วยหนุ่มสาวยืนแนบชิดเบียดร่างกายกันอยู่นับหลายคู่
ฉันยืนมองภาพตรงหน้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
อันที่จริงก็เคยเห็นนะแค่ในละครซีรี่ย์อะไรพวกนั้น แต่ของจริงนี่มัน..
“มองอะไรของเธอ ยังเด็กอยู่เลยปิดตาซะ” เสียงจีมินที่เดินตามหลังฉันมาพร้อมกับวี
เอามือปิดตาฉันพร้อมกระซิบข้างหูเบาๆ นี่เขาปิดตาฉันจากด้านหลังนะ แบบนี้มันไม่สยิวไปหน่อยหรอ
“อ่ะแฮ่มๆ นี่เพื่อนฉันนะ”
“ก็แค่ไม่อยากให้เพื่อนเธอเห็นอะไรแบบนี้..แค่นั้น”
จีมินปล่อยมือที่ปิดตาฉันออก แต่ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าตอนที่เขากำลังจะเอามือออก
ฉันรู้สึกว่าลมหายของเขามันอยู่ใกล้กับแก้มของฉันมาก มากซะจนฉันคิดว่าเขากำลังจะหอมแก้ม.. ไม่ๆๆๆ ต้องไม่ใช่
ความรู้สึกฉันมันต้องผิดพลาดเหมือนเมื่อกี้แน่ๆ
อย่าคิดไปเองเลยไอยู
แกไม่มีวันได้เจ้าชายคนนั้นกับมาหรอก!
“แล้วไป แต่ถ้านายคิดจะแต๊ะอั๋งเพื่อนฉันล่ะก็ ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ”
“นี่ไวท์ แกพูดบ้าอะไรของแกเนี่ย แต๊ะองแต๊ะอั๋งอะไร ไร้สาระใหญ่ล่ะ”
“ถ้ายัยปลาบู่อย่างเธอจะทำไรเพื่อนฉัน ก็ข้ามศพฉันไปก่อนเหมือนกันนั่นแหละ”
“คำก็ปลาบู่ สองคำก็ปลาบู่ ถามจริง? หน้าฉันมันไปหนักสติปัญญาส่วนไหนของนายไม่ทราบ
แล้วช่วยเก็บปากเน่าๆ ไปดูแลคนของนายที่กำลังเดินมาเถอะ”
“คนของฉัน ฉันไปมีคนของฉันตอ..”
ยังไม่ทันที่วีจะพูดจบ
เสียงนกหวีดฉันหมายถึงเสียงผู้หญิงน่ะ ดังมาจากด้านในร้าน
ถ้าฉันเดาไม่ผิดเสียงนี้ก็คงเป็นเสียงผู้หญิงที่มีเรื่องกับไวท์เพราะผู้ชายที่เธอยืนเถียงด้วยเมื่อกี้นี้แหละ
“เห้ยไอ้จี ช่วยฉันทีดิ”
“แกจะให้ฉันช่วยยังไงวะ”
“เอากุญแจรถแกมา เร็วๆ” วีมองหน้าจีมินสลับกับมองข้างหลังแล้วก้มตัวให้ต่ำๆ
เหมือนจะหลบอะไรสักอย่าง “เร็วดิวะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบยัยนั่น”
“แกตอบฉันมาก่อน ระหว่างเชอรี่กับไวท์ แกเลือกใคร”
“เลือกบ้าอะไรวะ เอากุญแจมาเร็วๆ”
“ตอบฉันมาก่อนดิ แกเลือกใคร” จีมินหันไปมองหน้าไวท์
ฉันก็หันไปมองไวท์เหมือนกัน ตอนนี้หน้าไวท์เปลี่ยนจากสีหน้าอารมณ์ไม่ดีมาเป็นสีหน้าอยากรู้แทน
“อะไรของแกวะ.. เออๆ”
จากนั้นวีก็หันไปมองไวท์แปปนึงแล้วก็หันกลับมามองที่จีมินเหมือนเดิม “ถึงฉันจะไม่ชอบยัยปลาบู่นี่ ก็ใช่ว่าฉันจะไม่เลือกยัยนี่
โอเคมึงยังครับไอ้เพื่อนเวร”
วีพูดจบเขาก็แย่งกุญแจรถจากมือจีมินแล้ววิ่งหายไป
ปล่อยให้ฉันยืนงงกับคำตอบเมื่อกี้ มันหมายความว่ายังไง
วีเลือกไวท์แทนที่จะเลือกเชอรี่เนี่ยนะ แล้วดูหน้าเพื่อนสาวฉันตอนนี้สิ
ทำไมดูไร้ชีวิตสติหายไปไหนหมด ส่วนนายจีมินก็หันไปมองไวท์แล้วยิ้มบ้าอะไรก็ไม่รู้คนเดียว
นี่สรุปมีแค่ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรใช่ไหม T^T
ความคิดเห็น