คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ONLY BAE : Party tonight (UP 120%)
“กว่าจะมาได้นะ..” ไวท์หันไปมองผู้มาเยือนคนแรก
พร้อมกับทำสีหน้าเนือยๆทันทีที่เห็น “นี่แกกะจะมานอนเลยใช่ไหมอีเจ๊
= =”
เพื่อนฉันอีกคนมาถึงแล้วคะ
ฉันได้ยินไวท์ก็บอกบี๋นะว่าเป็นงานปาร์ตี้
แต่ทำไมไอ้เพื่อนคนนี้มันใส่ชุดนอนลายโดเรม่อนมาล่ะ
นี่คิดว่าเป็นปาร์ตี้ชุดนอนรึยังไง แต่ก็เข้าท่าดีแห๊ะ
ฉันเลยหันไปมองไวท์แล้วยิ้มๆให้เธอ แล้วดูเธอน่าจะรู้นะว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
“ปาร์ตี้สุดหรูในตรีมชุดนอนลายมุ้งมิ้ง ช่างคิดกันจังนะพวกแก”
“ฉันก็ไม่คิดจะให้แกเอาชุดนอนลายโดเรม่อนแสนน่ารักของฉันมาเป็นตรีมงานอยู่แล้ว ฉันแค่ขี้เกียจอาบน้ำใหม่อีกรอบ โปรดเข้าใจไว้ด้วย”
“แกนี่มันเหลือเกินจริงๆนะบี๋ ระวังไวท์มันไม่ให้ขึ้นเตียงด้วยนะเว้ย ฮ่าๆ”
“มาขึ้นตงขึ้นเตียงอะไรกันล่ะไอยู แกทำฉันขนลุกหมดแล้วเนี่ย”
“คิดว่าแกขนลุกคนเดียวหรอไวท์” บี๋ทำหน้าหยี๋
พลางลูบแขนตัวเองไปมา
“ฮ่าๆๆๆพวกแกนี่ก็นะ มาเตรียมของที่เหลือกันดีกว่า”
ฉันว่าพลางลุกขึ้นเดินไปหยิบห่อลูกโป่งอัดแก๊สออกจากถุงที่บี๋เพิ่งซื้อมา
และบรรเลงทำให้มันพองขึ้นทันที สวยดีแห๊ะ รูปปลาวาฬสีฟ้าตัวใหญ๊ใหญ่
ในห่อที่ยังไม่ได้อัดแก๊สมีตัวอักษรภาษาอังกฤษครบทุกตัวเลย
ตอนนี้ฉันกำลังทำหน้าที่เป่าลูกโป่งอย่างสนุกสนานซึ่งมันก็จะเต็มห้องแล้ว
ส่วนไวท์กับบี๋กำลังยุ่งอยู่กับการกินไส้กรอกราดชีสที่ป้าแม่บ้านเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้อย่างเอร็ดอร่อย
อะไรของพวกมัน นั่นไว้ตอนที่แขกมาครบกันทุกคนแล้วไม่ใช่หรอ
“พวกแกกินกันอย่างนี้ แขกมาครบทุกคนแล้วรึไง”
“ยัง แต่ฉันอดใจไม่ไหวนิ ดูชีสนี่ดิแก โอ้ยยยย
ฉันอยากสวาปามให้หมดภายในครั้งเดียว” ไวท์ตอบโดยที่สายตาของเธอยังคงจดจ่อกับจานไส้กรอกนั่นอยู่
“จะมีใครมาอีกวะ ไม่ใช่แค่พวกเราสามคนหรอกหรอ”
“ถามเจ้าของบ้านนู้น ฉันไม่รู้หรอก”
“ไวท์ ใครวะ” บี๋ถามไวท์
แต่เธอก็ยังคงจดจ่ออยู่กับไส้กรอกอย่างไม่ละสายตา “อีไวท์!
ใครจะมาอีก
ถ้าแกยังไม่ตอบฉันจะกดหน้าแกเข้ากับชีสแล้วอบแม่งเหมือนไส้กรอกเนี่ยแหละ”
“โอ้ยยยพวกแกนิ จะอยากรู้ไปทำไม เซอร์ไพรส์เว้ยเซอร์ไพรส์ รู้จักไหมเนี่ย!”
“ไวท์ แกคงไม่ได้เรียกใครมาเหมือนที่ฉันคิดหรอกนะ”
ฉันเริ่มระแวงกับไอ้เพื่อนตัวแสบคนนี้ซะแล้วสิ
ยิ่งไวท์ชอบคิดอะไรบ้าๆอยู่แล้วด้วย มันคงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม
เธอคงไม่ได้เรียกคนๆนั้นมาหรอกใช่ไหม ทำไงดีๆๆ
ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่แน่ๆอย่าเพิ่งคิดไปไกลนะไอยู ตั้งสติสิ สติๆ โอ้ยยยยย
ฉันเห็นไวท์หยิบโทรศัพท์มาคุยกับใครสักพักก่อนถอนหายใจออกมาแล้วกดวางสาย
จากนั้นเธอก็หันมาหาฉันกับบี๋ที่นั่งเตรียมงานกันอยู่ นั่นมันกำลังคิดอะไร
อย่าชวนเล่นอะไรพิเรนๆนะไวท์ ขอร้องเลย แต่ทว่า..
“ก่อนที่พวกนั้นจะมา เรามาคิดเกมเล่นตอนงานเริ่มกันดีกว่า” นั่นไงคิดผิดซะที่ไหนล่ะ แล้วฉันก็คิดว่าเกมที่ไวท์พูดถึงคงไม่ใช่เกมธรรมดาๆแน่ๆ
“ฉันว่าแค่จัดงานเลี้ยงธรรมดา ไม่ต้องมีเกมก็ได้นิ”
“อย่างนั้นงานก็จืดหมดสิแก มีปาร์ตี้บ้านฉันทั้งทีหาอะไรมันส์ๆเล่นกันหน่อยสิวะ”
“เออฉันว่าก็ดี กินอย่างเดียวคงไม่สนุกเท่าไหร่ ไอยูแกก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก ถือซะว่าปล่อยไก่ก่อนเปิดเทอม”
“ปล่อยไก่อะไรของแกวะบี๋ แล้วนี่พวกแกจะเล่นอะไรกัน
แต่ฉันขอให้มันเป็นผู้เป็นคนเหมือนที่ชาวบ้านเค้าเล่นกันหน่อยเถอะนะ”
แต่ละเกมที่ฉันเคยเล่นกับพวกนี้เรียกได้ว่าโหดมันฮาจริงๆ
ทั้งเลอะเทอะเปรอะเปื่อน ปวดแสบปวดร้อน เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวนี่ผ่านมาหมดแล้ว
ถึงมันจะสนุกก็จริงแต่ฉันไม่อยากจะเล่นซักเท่าไหร่หรอก
“อืม…” ไวท์ทำหน้าขุ่นคิดสักพัก
ก่อนที่จะดีดนิ้วเหมือนคิดอะไรออก “เกมมองตา!”
“มองตา/มองตา”
ฉันกับบี๋พูดพร้อมกันทันทีที่ไวท์บอกชื่อเกมออกมา
ฉันพอจะเดาออกว่ามันคือเกมอะไร แต่ถ้าพลาดขึ้นมามีแต่ซวยกับซวยแหงๆ
ไม่ต้องสงสัยคะ ฉันว่าเกมมองตาทุกคนน่าจะรู้กันดี
ใครกระพริบตาหรือหลบสายตาก่อนคนนั้นแพ้ ส่วนบทลงโทษนี่แล้วแต่คนชนะเลย
คนแพ้ต้องทำตามทุกอย่าง แต่ฉันไม่กลัวหรอก ฉันเล่นเกมนี่เก่งจะตายไป หึหึ
“เออ เกมนี้แหละ ฉันชอบ” บี๋บอกพลางยัดไส้กรอกชีสอีกชิ้นเข้าปาก
“เกมนี้ก็ได้ ฉันไม่แพ้หรอก”
“แล้วแกจะรู้ ไอยู^^” ไวท์หันมาบอกก่อนที่เธอจะเรียกฉันให้ไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนด้วยกัน
ตอนนี้ฉันเปลี่ยนเป็นชุดนอนเสื้อแขนยาวกับกางเกงขาสั้นลายโดนัลด์ดั๊กแบบครบเซต
ทั้งเสื้อทั้งกางเกงแถมมีรองเท้าแบบสลิปเปอร์ที่ใส่ในบ้านเป็นตัวโดนัลด์ดั๊กด้วยนะ
ตัวการ์ตูนชุดโปรดฉันในดิสนีย์เลย
ส่วนไวท์ก็เซตชุดนอนเหมือนฉันแต่แขนสั้นเกงเกงขายาว ลายก็เอิ่ม.. เคโรโระอ่ะ
มาทั้งแก๊งเลย 5ตัวครบแก๊ง ฮ่าๆๆ
เห็นเพื่อนฉันห้าวๆแบบนี้นางก็มุ้งมิ้งเป็นนะ
“เฮ้อ ง่วงแล้วอ่ะ” ฉันว่าพลางกระโดดขึ้นเตียงอย่างถือวิสาสะ
เตียงไวท์ก็เหมือนเตียงฉันนั่นแหละ ฉันนอนเตียงนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
“ไม่ได้นะเว้ย งานยังไม่เริ่มเลยแกจะมาง่วงอะไรตอนนี้”
“แต่ฉันง่วงมากเลยนะไวท์ พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วด้วย ถ้าขืนพวกเราไปสายวันแรกมีหวังโดนฝ่ายปกครองเรียกแหง
เพราะฉนั้นขอนอนแปปได้ป่ะ”
“ไม่ได้!”
“ไวท์เว้ยยยยย!! แขกที่แกชวนมาแล้ว
ฉันอยากจะฆ่าแกจริงๆอีไวท์!!”
เสียงบี๋ตะโกนขึ้นมาจากด้านล่าง
บอกทีว่านั่นมันตะโกนปากเปล่าไม่ได้ถือโทรโข่งมาด้วยใช่ไหม แล้วทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย
ไวท์ได้ยินเลยรีบวิ่งลงไปปล่อยให้ฉันนอนจมอยู่บนเตียงคนเดียว ดีแล้วล่ะ
ฉันง่วงมากเลยตอนนี้
อยากจะนอนสักงีบแล้วตื่นมาพรุ่งนี้พร้อมไปโรงเรียนอย่างสดใสเลยล่ะ
แต่พอนึกถึงแขกที่มาเป็นใครกันนะ
คงไม่ใช่เขาใช่ไหม ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่สนหรอกว่าแขกที่ว่าน่ะใคร ขอตัวนอนก่อนแล้วกัน
ฉันคิดแล้วก็ปิดตาลง ขาก็พยายามเกี่ยวผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงให้ขึ้นมาปิดช่วงล่าง
ส่วนมือก็คลำหาตุ๊กตาเป็ดตัวโตที่ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ส่วนไหนของเตียง
“อ่า เป็ดน้อยจ๋า อยู่ไหนนนนน”
“…”
ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้องนะ
คงจะเป็นไวท์หรือไม่ก็บี๋ขึ้นมาตามฉันแน่ๆ
“ไวท์หรอ”
“…”
“หรือบี๋.. บี๋นั่นแกใช่มั้ย”
“…”
“เห้ย อย่าเงียบดิฉันรู้ว่าแกอยู่ในห้อง ฉันได้ยินเสียงแกเดินนะเว้ย”
“…”
นี่มันเงียบไปแล้วนะ
ทำไมไม่ตอบฉันเลย
แต่ฉันยังไม่ลดละที่จะตามหาน้องเป็ดของฉันหรอก(เกี่ยวกันไหมเนี่ย)
ตาก็ปิดเพราะอยากนอนมาก ปากฉันก็พูดไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เดินเข้ามาคือใคร
ส่วนมือก็คลำหาตุ๊กตาเป็ดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นี่แก ช่วยหยิบเป็ดน้อยของฉันให้หน่อยดิ”
“…”
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
แต่มีคนหยิบเป็ดน้อยให้ฉันล่ะ
“เห็นมั้ยล่ะ แกอยู่ที่นี่จริงๆไม่รู้จะเงียบไปทำไม” ฉันว่าก่อนเอาแขนกอดตุ๊กตาเป็ดแนบอก
“…”
“แขกแกมาแล้วก็ไปต้อนรับแขกแกเถอะ ฉันจะนอน แล้วไม่ต้องตามฉันลงไปนะ
ฉันไม่ไปหรอก”
“แต่เธอต้องไปกับฉัน.. เดี๋ยวนี้”
มีเสียงผู้ชายกระซิบที่ข้างหูฉัน
ถ้าจำไม่ผิดเสียงนี้มัน..
“จะ..จีมิน!! O[]O” ฉันรีบลุกขึ้นแล้วถอยหลังกรูดจนหลังชิดขอบเตียงทันทีเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วยห้ะยัยเฉิ่ม”
“ก็นายมาได้ยังไง..”
“มาตามเธอลงไปน่ะสิ นอนอืดเป็นพยูนเกยตื้นอยู่ได้ ถึงว่าทำไมหน้าบานขนาดนี้”
เขาเดินขึ้นเตียงมานั่งลงตรงหน้าฉันแล้วเอามือหยิกแก้มฉันทั้งสองข้างซ่ายไปซ่ายมา
โอ้ยเจ็บนะไอ้บ้า! ทำไรของเขาเหนี๊ยะ แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เขาหาว่าฉันหน้าบานหรอ
หน๊อยแหน๊ะ ไม่ดูหน้าตัวเองเลยแก้มก็ป่องซะขนาดนั้น หึย
คิดว่าจะเอาคืนเขา ฉันเลยทำเหมือนที่เขาทำบ้าง
ทั้งหยิกแก้ม ดึงจมูก พลักหน้า และอีกบลาๆๆ จนมันทำเขาร้องโอ๊ยออกมา ฮ่าๆๆ
สมน้ำหน้าชอบแกล้งคนอื่นเขาดีนัก เจอแกล้งกลับเป็นยังไงล่ะ
“เธอกล้าแกล้งฉันกลับหรอยัยเฉิ่ม”
“ก็นายมาแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ สมควรโดนแล้วนายน่ะ”
“เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำแล้วสินะ”
“กะ..ก็นายมา..!!O[]O”
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ
จีมินก็ดึงตัวฉันให้ไปหาเขาแล้วจัดการขึ้นคล่อมฉันทันที โดยที่มือของเขารั้งแขนของฉันไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง
“นี่จีมิน นายจะทำอะไร!”
“ก็ทำแบบที่คนอื่นเขาทำกันไง”
“มะ..หมายความว่าไง ออกไปเลยนะ”
“ไม่ออก”
เขาค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
จนตอนนี้มันแทบไม่เหลือที่ว่างให้ฉันได้หายใจแล้ว
สายตาที่เขามองมามันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดไปหมด หายใจไม่ทั่วท้องด้วย
นี่ฉันเริ่มกลัวเขาแล้วนะ
ฉันรวบรวมแรงและสติที่เหลือทั้งหมดแม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม ตะโกนใส่คนตรงหน้า
“ปล่อยฉัน!!!”
“ไม่”
“ฉันบอกว่าให้ปล่อยฉันไง!”
“ฉันไม่ปล่อย”
“ทำไมนาย..” ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอ่อนๆที่รดอยู่ข้างใบหูพร้อมเสียงกระซิบที่แผ่วเบา
“อย่าลืมสิ เธอซื้อฉันแล้ว..”
จากที่มือของเขารั้งแขนฉันไว้
ตอนนี้มันกำลังถูกเลื่อนขึ้นอย่างช้าๆ และไม่นานนักมือของเราก็ประสานกัน
ใบหน้าของเขาเลื่อนลงมาระหว่างซอกคอ จมูกเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกอย่างอ่อนโยน
ฉันเริ่มหลับตาลงเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังไม่มีแรง ร่างกายอ่อนล้าไปหมด และก่อนที่ฉันจะเสียสติไปมากกว่านี้ จีมินหยุดการกระทำของเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน สายตาที่มองมาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอ่อนๆที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อๆนั่น
เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มและมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะเอามือมาลูบแก้มฉันเบาๆ
นี่ใช่ไหมเจ้าชายของฉัน ผู้ชายที่เคยช่วยฉันไว้เมื่อ 2 ปีก่อน
“เคลิ้มเลยล่ะสิ^^”
“คะ..เคลิ้มบ้าอะไรเล่า ลุกขึ้นได้แล้ว ฉันหนักนะ”
ฉันพูดพลางเอามือปัดตัวเขาให้ลุกออกไปแก้เขิล
“แหม เมื่อกี้ไม่เห็นพูดแบบนี้เลยนิ ชอบหรอ”
“ชอบก็บ้าแล้ว ออกไปซะทีสิ ฉันหนัก”
“แล้วถ้าไม่ออกล่ะ”
“นี่!!” ฉันทำแก้มป่องใส่เขาพร้อมมองหน้าอย่างหาเรื่อง
พูดมาได้ ‘แล้วถ้าไม่ออกล่ะ’ อีตาบ้า
ถ้าไม่ออกฉันก็แบนอยู่บนเตียงแบบนี้น่ะสิ ตัวนายนี่หนักใช่เล่นซะที่ไหน
เขาดึงแก้มฉันก่อนที่จะลุกขึ้นยืนข้างเตียง
จากนั้นก็วิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว นี่มันม.ปลายหรือเด็กอนุบาลเนี่ย
เล่นเป็นเด็กไปได้ แต่ฉากเมื่อกี้ที่เขา.. โอ้ย
ไม่อยากจะคิดถึงมันแล้ว เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้เนี่ย ไม่รู้ไม่ชี้
ไอยูไม่อยากรับรู้วววววว ซิสเตอร์มาเรียจ๋า ไอยูเสียซิงซอกคอให้ผู้ชายไปแล้ว T^T
“จะนั่งเป็นหมูตรงนั้นอีกนานมั้ย ยัยเฉิ่ม”
“นี่! ฉันไม่ใช่หมูนะ”
“ถ้าไม่ใช่ก็รีบออกมาได้แล้ว เพื่อนเธอรอนานแล้วนะ” จริงด้วยสิ
เขาขึ้นมาตามฉันนี่หน่า
“ฉันไม่อยากลงไปอ่ะ ฉันง่วง”
“ง่วงมากไหม” เขาหยุดก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วพูดต่อ “เดี๋ยวจะทำให้หายง่วงเลย ลองมั้ยล่ะ” เขาทำท่าว่าจะเดินเข้ามาหา ฉันเลยตะโกนบอกเขาก่อน
“มะ..ไม่!”
“ไม่ก็ลงมา ป่านนี้เพื่อนเธอคงคิดว่าฉันข่มขื่นเธออยู่แน่ๆ” ได้ข่าวว่านายเพิ่งเกือบจะทำมันไม่ใช่หรอ = =’
“อะอื้ม นายไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามลงไป”
“แน่ใจนะ”
“แน่สิ”
เขาได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าให้ฉันแล้วเปิดประตูออกไป
ที่ฉันไม่อยากไปกับเขาเพราะฉันกลัว กลัวว่าอยู่ใกล้เขาแล้วหัวใจฉันมันจะหวั่นไหวมากกว่านี้
แค่นี้เขาก็ทำให้ฉันแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว อีกอย่างทั้งหล่อทั้งรวย แถมสาวยังรุมล้อมอย่างเขา
ฉันไม่มีสิทธิ์แน่ๆ
เตือนตัวเองเอาไว้นะไอยู.. แกซื้อเขามา
ที่เขาทำแบบนี้เพราะมันเป็นแค่ ‘หน้าที่’
“จีมินคนบ้า! ฉันจะทำยังไงกับนายดี..”
ความคิดเห็น