{ BTS } ONLY BAE รู้สึกหรือไม่รู้สึก

ลำดับตอนที่ #1 : ONLY BAE : Prologue (UP 100%)

 { Prologue }

ค่ำคืนที่แสนจะโหดร้ายและยาวนาน มีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องนำทางให้เห็นจุดหมายปลายทางที่เกินจะเอื้อมถึง ยามราตรีนี้ยังอีกไกลและแสนไกล เหม่อมองท้องฟ้าที่มืดมิด ถนนหนทางสัญจรแม้ในยามค่ำคืนเต็มไปด้วยความเงียบเหงาภายในหัวใจ แต่ไม่ไร้ซึ่งความโดดเดี่ยวในภายนอก

“ไอยู ฉันว่าแกพักผ่อนหน่อยก็ดีนะ”

คำบอกเล่าปะปนกับความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย หลุดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบสีแดงระเรื่อของเพื่อนสาวคนสนิทที่มักจะดิ้นรนให้ฉันมีความสุขอยู่เสมอ

ในคืนนี้ฉัน ไอยู ผู้ซึ่งถูกทอดทิ้งให้เดียวดายจากผู้ชายที่เรียกว่าแฟน(เก่า) อย่างไร้ซึ่งความเยื่อใยและปราณี โดยการขอเลิกแบบเจ็บแสบและถึงทรวงที่สุด ‘เธอมันก็เป็นได้แค่ของเล่นของฉันเท่านั้นแหละ!’ เจ็บไหมล่ะค่ะท่านผู้ชม ถึงทรวงแบบทลายความไว้ใจภายในระยะเวลา0.0009วิกันเลยทีเดียว

“เลิกเหม่อได้ล่ะ นู้น ถึงแล้ว”

ตึกที่ซ้อนอยู่ภายในหลืบ เน้นว่าหลืบ! สีเทาเข้มตกแต่งผนังด้านนอกอย่างสวยงาม หน้าร้านมีผู้ชายหน้าตาดีใส่เสื้อกล้ามโชว์ก้อนเนื้อที่เป็นมัดๆยืนอยู่ 2-3 คน และผู้หญิงที่ยืนล้อมอีกนับสิบ แต่ในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นนั่นมัน…

“เห้ย! นั่นยัยสตอ ห้อง 6/4นี่หว่า”

“อืม” ฉันว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ

“ฉันว่าเราเปลี่ยนร้านกันม่ะ”

“แกกลัวเชอรี่หรอไวท์”

“ฉันไม่ได้กลัวเว้ย! แกก็รู้นี่หว่าว่าฉันไม่ค่อยถูกชะตากับยัยนี่เท่าไหร่ ปากยัยนี่เหมือนนกหวีดจะตาย พูดทีฉันเอามืออุดหูแทบไม่ทัน”

ความจริงยัยสตอที่ไวท์เรียกกับคนที่ชื่อเชอรี่ที่ฉันเรียกมันคือคนๆเดียวกันนั่นแหละ ไวท์กับเชอรี่ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ตั้งแต่เข้ามาอยู่โรงเรียนใหม่ๆแล้ว เพราะว่าเชอรี่เคยเดินมากระชากผมเธอด้วยสาเหตุที่ว่าเธอไปด่าผู้ชายที่ชื่อวี สมาชิกหนึ่งในกลุ่มที่บรรดาสาวๆแห่กันกรี๊ดสลบทั่วทั้งโรงเรียน แต่ยกเว้นฉันกับไวท์นะ เราสองคนเป็นพวกไม่ค่อยชอบเรื่องพวกนี้เท่าไหร่และไม่ค่อยสุงสิงกับใครด้วย นอกซะจากประธานนักเรียนซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของเราอีกคน

“เอาเถอะน่า แกตั้งใจจะพาฉันมาร้านนี้ไม่ใช่หรอ ดูจากหน้าร้านแล้วก็ไม่ได้แย่อะไรเท่าไหร่นิ”

“มันก็ไม่ได้แย่จริงๆนั่นแหละ แต่ฉันไม่รับประกันว่าข้างในจะดูดีเหมือนข้างนอกนะเว้ย”

“เอ้า แกยังไม่เคยมาร้านนี้หรอ ไหนบอกว่าดีนักดีหนาไง”

“ก็พี่ฉันบอกมาแบบนั้น ช่างเถอะ! ถ้ายัยนั่นเห็นฉันแล้วมากระชากผมฉันอีก ฉันจะเล่นงานแกแทนยัยสตอ ไอยู”

ฉันไม่ได้พูดตอบอะไรออกไป เพียงแต่ยิ้มๆให้เธอเท่านั้น แค่ยิ้มฉันยังรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝืนอยู่เลย ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนแบบอยากจะร้องไห้ ยิ่งมาอยู่ในที่ที่พลุกพล่านเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งเดินจูงมือกัน กอดกัน ฉันเห็นบางคนยืนจูบกันข้างถนนก็ยังมี เฮ้ออออ โจ่งแจ้งกันเกินไปหน่อยไหม กะจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้รึไงว่าเป็นอะไรกันอะ

ผู้หญิงสมัยนี้นี่ยังไงกัน ไม่ให้เกียรติตัวเองกันบ้างเลย แต่อย่าเพิ่งคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นนะ ที่ฉันมาที่นี้เพราะว่าไวท์เป็นคนชวนฉันมา และถ้ายังคิดว่าแค่ชวนไม่เห็นต้องมาเลย ก็เพราะว่าเธอชวนฉันด้วยแบบนี้ไง.. ‘อย่าเศร้าไปเลยเพื่อน วันนี้ฉันจะพาแกไปเลี้ยงเอง ไม่อั้น!’ ถ้าเป็นคุณ คุณก็มาใช่ไหม?^^

“อุ้ยต๊าย! ดูสิใครมา” เชอรี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับเพื่อนเธออีก 5-6 คน มองมาที่ฉันกับไวท์ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจไม่น้อยที่เห็นฉันมาที่นี้ “นี่เธอก็มากับยัยขาวนี่ด้วยหรอ เอ๊ะ แล้วแต่งตัวแบบนี้จะมาเที่ยวหรือจะมานอนกันล่ะจ๊ะ”

เมื่อเชอรี่พูดจบเธอกับเพื่อนก็หัวเราะฉัน และมองฉันหัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดๆ ใช่สิ! ก็ฉันไม่ชอบมาสถานที่แบบนี้สักหน่อย เรื่องเสื้อผ้าแบบที่เธอใส่น่ะฉันก็ไม่มีหรอกนะ จะมีก็แต่ไอ้เสื้อยืดแขนยาว กางเกงขาสั้นกับร้องเท้าผ้าใบเน่าๆนี่แหละ หึ และยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากขึ้นก็มีเสียงสวรรค์จากข้างๆจิกกัดคนที่พูดเยาะเย้ยฉันเมื่อกี้ได้เจ็บแสบพอควร

“ก่อนที่จะว่าคนอื่น หัดมองดูตัวเองซะบ้าง ทาปากแดงแจ๋ซะขนาดนั้นคิดว่าน่าจูบมากสินะ       แล้วนั่นน่ะที่ห้อยอยู่มันคืออะไร พวงมาลัยหรอ ไปร้องเพลงมาใช่ไหม ได้มาเท่าไหร่ล่ะ ฮ่าๆๆ”

“หน๊อย! ฉันไม่พูดกับแกนะยัยขาว เก็บปากของแกไปซะ!”

“จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังสิเชอรี่ เดี๋ยวผู้ชายที่เธอจะเก็บไว้กินคืนนี้หายไปหมดซะก่อนนะ^^”

ดูท่าทางเชอรี่จะหัวเสียไม่น้อยที่จู่ๆ ไวท์ก็พูดทำนองว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าออกมา ฉันได้แต่ยืนทำตาปริบๆมองดูเพื่อนสาวพูดอย่างสนุกสนาน โดยไม่เกรงกลัวต่อสายตาพิฆาตของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

จากนั้นไวท์ก็จับมือฉันพาเข้าร้าน แต่ยังไม่วายหันไปพูดกับเชอรี่ต่อ

“เอ๊าะ ฉันลืมบอกเธอไปน่ะเชอรี่ ที่เธอใส่อยู่นั่นมันเหมือนชุดสก๊อยซ้อนท้ายแว๊นแถวบ้านฉันเลยวะ ฮ่าๆๆ ไปละน้า ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะจ๊ะ บ๊ายยย”

ไวท์โบกมือบ๊ายบายก่อนที่เธอจะยิ้มหัวเราะร่าอย่างดีอกดีใจ แต่กับคนข้างนอกที่โดนตรอกกลับใส่มีอาการอยากจะวิ่งมาตบแต่โดนเพื่อนจับไว้ซะก่อน เพื่อนฉันคนนี้นี่มันใช่เล่นนะ ปากร้ายอย่าบอกใครเชียว 

ฉันกับไวท์เดินเข้ามาในร้าน ก่อนที่จะมีพนักงานมาบริการให้ไปนั่งที่โซฟาขนาดเล็กสำหรับ 4 คน 

“ร้านตกแต่งใช้ได้ คนเยอะ อาหารน่ากิน บริการดี แต่เสียอย่างเดียว..” ฉันหันไปมองเพื่อนสาวแสนสวยที่กำลังทำหน้าคุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่สักพัก แล้วหันมามองที่ฉัน “ไม่เป็นไร เพื่อแก วันนี้ฉันเลี้ยงไม่อั้นเว้ย!”

“อะไรของแก มันแพงขนาดนั้นเลยไง”

ฉันที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร เอื้อมมือไปหยิบเมนูอาหารเล่มใหญ่เหมือนที่ไวท์กำลังดูที่เคลือบพลาสติกอย่างดีแล้วเปิดขึ้นมาดูบ้าง

“โอ๊ะ.. ” ฉันเผลอร้องออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในสมุดเล่มนั้น

“แพงใช่ป่ะละ แต่น่าเร้าใจน่าดู ฮ่าๆๆ”

“แก.. นี่มันไม่ใช่..”

“นี่ๆ คนนี้อย่างเด็ดเลย โอ๊ย ไวท์จะม่ายโทนนนนน”

“= =”

ฉันว่าเพื่อนฉันคนนี้มันเสียสติไปแล้วแน่ๆ นี่มันไม่ใช่เมนูอาหารคะ แต่เป็น เอ่อ.. เป็นอะไรสักอย่างที่ข้างในมีรูปผู้ชายน่าตาดี(มากกกกก)เรียงกัน บอกชื่อ สัดส่วน อายุชัดเจน แถมราคาแต่ละคนนี่ก็แบบ.. ฉันกินได้ทั้งเดือนเลยล่ะ!

“น้องเลือกเลยนะจ๊ะ วันนี้เจ๊เลี้ยงเอง กระเป๋าเจ๊หนัก! ฮู้วเล่”

“น้องเนิ้งอะไรของแกวะเนี่ย สตงสติไปหมดละ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะแบบนี้อ่ะ ฉันจะกลับบ้าน” ฉันพูดแล้วลุกขึ้นยืน แต่ไอ้เพื่อนตัวดีดันจับแขนฉันให้นั่งลงซะก่อน

“เถอะน่า ไหนๆก็มาแล้ว ฉันเลี้ยงไงแก ออกมาเปิดหูเปิดตาซะบ้างจะได้รู้ว่าโลกข้างนอกมันเป็นยังไง ไม่ใช่เอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้านทั้งวัน ยิ่งแกเป็นแบบนี้อย่าหวังว่าฉันจะให้แกกลับไปง่ายๆ”

“แต่แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้นี่หว่า”

“เปิดหูเปิดตาไงเพื่อน เผื่อมันจะทำชีวิตแกดีขึ้น”

“ด้วยวิธีพาฉันมาหาผู้ชายแบบนี้น่ะนะ!”

“ไม่ต้องพูดมากเลย แกไม่ได้เป็นคนจ่ายไม่มีสิทธิ์พูด เพราะฉนั้น.. เอานี่ไป”

ไวท์ยื้นสมุดเล่มที่ฉันดูเมื่อกี้มาให้ แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาเลือกเมนูอาหารที่พนักงานเพิ่งจะเอามาให้เมื่อกี้ขึ้นมาสั่ง อ่อ! และถ้าสงสัยว่าร้านแบบนี้เปิดให้นักเรียน ม.ปลาย อายุไม่ถึง 20 ปีแบบฉันเข้าด้วยหรอ ไม่ต้องสงสัยคะ เพราะมันเป็นร้านใต้ดิน ตำรวจไม่ตรวจ ไวท์บอกว่าเจ้าของที่นี้มีอิทธิพลมากจ่ายใต้โต๊ะเดือนละเป็นแสนเลยทีเดียว

ฉันเลื่อนดูสมุดแบบผ่านๆ ไม่ได้ตั้งใจจะเลือกซักเท่าไหร่ ก็แหมฉันยังไม่ถึง 18  เลยนะ เรื่องแบบนี้ฉันไม่ค่อยถนัดเหมือนไอ้เพื่อนตัวดีนักหรอก ฉันเห็นไวท์สั่งอาหารเสร็จ ก็หยิบสมุดแบบเดียวกับฉันขึ้นมาดู

ระหว่างที่ฉันดูสมุดเปิดแล้วเปิดอีก จนคิดว่ากระดาษที่เคลือบพลาสติกอย่างดีมันจะหลุดออกมาในไม่ช้า พนักงานที่เอาเมนูอาหารมาให้เมื่อกี้คงคิดว่าฉันไม่ถูกใจกับใครสักคนที่เป็นตัวเลือกอยู่ในสมุดแหงๆ เขาถึงพูดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะทำให้ทรัพย์สินของร้านเขาเสียหาย

“ไม่ถูกใจหรอครับ^^”

“อะ.. เอ่อ เปล่าคะ” หือ นี่แค่พนักงานเสิร์ฟนะ ปากยังหวานแถมยิ้มกระชากใจขนาดนี้

“แต่ดูท่าทางแล้วจะไม่ถูกใจเลยนะครับ ทางร้านเรามีบริการตัวเลือก Top 10 ให้บริการนะครับคุณหนู คุณหนูสนใจไหมครับ^^”

“สนคะ!” คุณรู้ใช่ไหมค่ะว่านั่นเสียงใคร = =

“รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเอามาให้^^”

ไม่นานนักพนักงานหนุ่มหล่อยิ้มกระชากใจคนนั้นก็เดินกลับมา พร้อมกับกระดาษใบใหญ่ที่เคลือบพลาสติก แล้วส่งมาให้ไวท์พร้อมยิ้มให้เธอก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม

ฉันว่าตอนนี้สติเพื่อนฉันคงไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วแน่ๆ ดูท่าทางนางสิ ตานี่แวววาวเป็นประกายส่องสว่างเจิดจรัส ประหนึ่งว่ากระดาษที่อยู่ในมือเป็นทองคำแท้อย่างนั้นแหละ

แต่สักพักก่อนที่เธอจะทำหน้าคิ้วขมวด มองมาที่ฉันอย่างตกใจ

“ไอยู แกดูนี่” ไวท์ส่งกระดาษมาให้ฉัน

“หืออออ โครตแพงเลยวะ”

“ไม่ใช่! แกดูนี่ คนนี้” ไวท์ชี้นิ้วไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่ได้อยู่ในลิส Top 10 แต่อยู่ในลิสของผู้ชายที่มีค่าตัวแพงที่สุด!

“หนุ่มน้อยหน้าใสเสียงหวาน เขาอาจทำให้คุณละลายได้ภายใน 5 วินาที..” ฉันอ่านข้อมูลของผู้ชายคนนั้นอย่างนึกไม่ถึง “หนุ่ม ม.ปลาย ตัวเล็กน่ารักอายุ 17 ปี ส่วนสูง 174..”

นะ..นี้มันอะไรกัน เขา.. 

______________________________________________

- TALK -

prologue อาจจะยังไม่ค่อยลุ้นสักเท่าไหร่ ก็แหมเพิ่งเริ่มเรื่องมาเองนิเนาะ^^

ยังไงก็คอยติดตามอ่านกันเรื่อยๆนะคะ ไรท์สัญญาว่าจะเขียนออกมาให้ดีที่สุด 

เท่าที่ไรท์จะจินตนาการได้นะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ

1 เม้นเป็นกำลังใจให้เค้าทำตอนต่อไปน้า จุ้บๆรีดเดอร์ -3-

B E R L I N ❀