คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกินคาด [Loading 100%] รีไรท์จ้า
"กูไม่ได้เขิน..."
“บร๊ะเจ้าโจ๊ก!! พี่อชิมาสารภาพรักแกเหรอวะ!?” แตงโมร้องเสียงหลง หลังจากที่ฉันเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้มันฟัง
มันจะไม่เป็นอะไรเลย ถ้ายัยนี่จะแหกปากเสียงดังตอนที่พวกเราอยู่กันแค่สองคน แต่นี่…มันโรงอาหารไง! คือชิบหายมาก! ดูสิตอนนี้คนเริ่มซุบซิบกันแล้วT^T ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย!
ฉันหันไปเหล่สายตาใส่แตงโมที่ตอนนี้นั่งหัวหดอยู่เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป..
ออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ แกเสร็จแน่ไอ้ลูกหมู!
ฝุบ!
อยู่ๆก็มีผู้หญิงใส่แว่นคนนึงมานั่งข้างฉันแล้วยื่นโทรศัพท์มาจ่อตรงปากฉัน…เอิ่มo_o?
“ที่เพื่อนของคุณแหกปากตะโกนเมื่อกี๊
ใช่เรื่องจริงรึเปล่าคะ?”
ยัยนั่นถามฉัน
และนั่นก็ยิ่งทำให้ผู้คนที่ซุบซิบๆอยู่เมื่อกี้
รีบมารายล้อมรอบโต๊ะของฉันอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ..ไม่..” ฉันตั้งใจจะตอบปฏิเสธเพราะไม่อยากเป็นข่าว
แต่กลับถูกเสียงนึงขัดขึ้นมาซะก่อน
“กรี๊ดดดดด! พี่อชิมา แก! พี่อชิมา!” ผู้คนที่รายล้อมรอบตัวฉันเริ่มทยอยออกไปหาพี่อชิ แล้วดันพี่อชิมาตรงโต๊ะฉัน
“พี่อชิคะ! เมื่อกี้เพื่อนยัยนั่นแหกปากตะโกนขึ้นมาว่า
‘พี่อชิไปสารภาพรักยัยนั่น
มันใช่เรื่องจริงรึเปล่าคะ!?”
ยัยหน้าขาวโบ๊ะคนนึงถามพี่อชิขึ้นมา
พี่อชิมองหน้าฉันแล้วยิ้มก่อนจะตอบคำถามออกไป..
“จริงครับ” คำตอบของพี่อชิ ทำให้เกิดเสียงฮือฮาไปทั่วโรงอาหาร …แต่เขากลับไม่หยุดพูดแค่นั้นน่ะสิ “…และพี่ก็กำลังตามจีบน้องเมโยอยู่ด้วยครับ” พี่อชิพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เออ…โคตรชิบหายเลย
ติ๊งต่อง…ติ๊งต่อง…
โชคดีแค่ไหนที่ถึงเวลาเข้าแถวพอดี ทำให้ชาวไทยมุงเมื่อกี้เริ่มทยอยกันไปเข้าแถว รวมทั้งฉันที่รีบพาแตงโมออกไปจากโรงอาหารอย่างเร็วที่สุด
@Classroom m.5/10
“เมโยๆ เรื่องที่พี่อชิเค้าสารภาพรักอ่ะเรื่องจริงป่ะ?”
“ใช่ๆ แล้วที่พี่เค้าตามจีบอ่ะก็จริงด้วยใช่ป่ะ?”
“เออใช่ๆเมื่อเช้าเราก็ไม่ได้ลงไปโรงอาหารอ่ะ บอกหน่อยสิเมโย”
ตอนนี้เพื่อนๆ(ผู้หญิง)เกือบทั้งห้องก็ต่างรุมล้อมโต๊ะฉัน แล้วยิงคำถามใส่ฉัน จนฉันมองบนไปหลายครั้ง เอาเหอะๆ ไหนๆก็จะรู้กันทั้งโรงเรียนละ บอกๆแม่งไปเลยละกัน เพราะถึงฉันบอกไปว่าไม่จริง พวกเขาก็เลือกที่จะเชื่อพี่อชิอยู่ดีอ่ะ ก็แฟนคลับพี่เขาหนิ?
“ใช่..เรื่องจริง และฉันก็ปฏิเสธพี่เขาแล้วด้วย แต่พี่เขาก็ยังจะตามจีบ” เมื่อฉันเล่าจบ ก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทั้งห้อง จนเสียงๆนึงดังขึ้นมา นั่นทำให้ฉันถึงกับมองบนอีกครั้ง
“เหอะ! อ่อยพี่เขาสำเร็จ แล้วทำเป็นเล่นตัวน่ะสิไม่ว่า” ยัยเหมียวมองฉันอย่างเหยียดๆ
ฉันก็อยู่ดีๆของฉันแล้วป่ะ?
เหอะ..! เธอเริ่มก่อนเองนะยัยเหมียว!
“ฉันป่าวอ่อยพี่เขาเลยนะ พี่เขาเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันเอง …ก็ดีกว่าเธออ่ะเหมียว อ่อยมาเป็นปีละยังนกอยู่เหมือนเดิม” ฉันพูดและหันไปมองหน้ายัยเหมียวที่ตอนนี้ใบหน้าแดงจัดและเริ่มมีเส้นเลือดปูดโปนที่ใบหน้าด้วยความโกรธ
ใครๆก็รู้ว่ายัยเหมียวอ่อยพี่อชิหวังจะดัง..
“แก! ยัย…”
“เฮ้ยๆ! พวกแกๆ จารย์มาแล้วๆ!” เสียงประกาศิตจากหัวหน้า ทำให้เหมียวรีบกระแทกเท้ากลับไปนั่ง ก่อนจะชี้หน้าฉันแล้วทำปากพูดขมุบขมิบว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ!’
ฉันทำเป็นไม่สนใจยัยนั่น ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาเมื่ออาจารย์เข้าห้องพอดี
ยัยเหมียวก็ดีแต่พูดนั่นแหละ ไม่เคยทำจริงๆหรอก
@โรงอาหาร
“เมโย แกจะกินข้าวอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้” แตงโมหันมาถามฉันที่ตอนนี้กำลังมองหาที่นั่งอยู่
“ข้าวไข่เจียวกับหมูทอด”
“โอเคๆ อ่ะนี่ฝากเป๋าเราด้วย” แตงโมยัดกระเป๋าใส่มือฉันอย่างลวกๆ ก่อนจะรีบเดินไปซื้อข้าวที่ตอนนี้คิวยาวเหมือนรถไฟ และฉันที่กำลังมองหาที่นั่งอยู่ก็เจอโต๊ะที่ว่างพอดี ทำไมวันนี้โรงอาหารคนเยอะแบบนี้นะ
ฉันเอากระเป๋าไปตั้งเพื่อจองที่ไว้ ก่อนจะไปซื้อน้ำ ที่ตอนนี้คิวไม่เยอะเท่าไหร่
“น้ำแดง 2 แก้วค่ะ”
“นี่จ้า^^”
“เท่าไหร่ครับ?” อยู่ๆพี่อชิที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็มายืนอยู่ข้างๆฉัน
“20 บาทจ้า^^” พี่อชิยื่นเงินไปจ่ายให้ป้าเจ้าของร้านแทนฉัน โดยที่ฉันไม่ทันอ้าปากจะปฏิเสธเขา
“เอ่อ…”
“เอ่ออ่าอะไรล่ะ รีบหยิบแก้วน้ำไปสิครับ คนอื่นเค้าจะได้ซื้อต่อ” ทันทีที่พี่อชิพูดฉันก็รีบหยิบแก้วน้ำออกจากแถวไปทันที แต่…
ไหนคนอื่นของพี่เขาล่ะ! ไม่เห็นมีใครต่อคิวจากฉันเลย! เขาหลอกฉันT0T
“พี่อชิคะ!”
“ครับ?” พี่อชิหันกลับมามองฉัน
“นี่เงิน…” ฉันกำลังจะยื่นเงินไปให้พี่อชิ แต่พี่อชิกลับพูดดักทางซะก่อน
“ไม่ต้องคืนครับๆ” เขาพูดและสะบัดมือปฏิเสธ
“เอาไปเถอะค่ะ” ฉันก็ยังดึงดันที่จะคืนเงินให้พี่อชิต่อ ถึงมันจะให้อย่างยากลำบากก็เต็มที ก็มือนึงฉันก็ต้องถือแก้วของแตงโม อีกมือนึงก็ถือแก้วของตัวเอง แต่ถือได้แค่3นิ้ว เพราะอีก2นิ้วที่เหลือถือเงินให้พี่อชิอยู่-_-
“ถือซะว่าพี่เลี้ยง ‘ว่าที่แฟน’ ในอนาคตก็แล้วกันนะครับ” พี่อชิพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มทะเล้นมาให้ฉัน
ฉันช็อคนิดหน่อยเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ ฉันจึงยิ้มเจื่อนๆตอบกลับไป และเดินหนีเขามาทันที ก็ฉันไม่รู้จะรับมือเขายังไงดีอ่ะT^T
แต่ดูเหมือนว่าพี่อชิจะเดินตามฉันมา
ฉันจึงรีบเดินหน้าไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจเขา และดูเหมือนว่าแตงโมมันมานั่งรอฉันอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับจานข้าว… อีก 4 จานของใครไม่รู้!?
"แตงโม รอนานมั้ย… ละนี่คือ…?” ฉันนั่งลงข้างๆแตงโม
ก่อนจะมองจานข้าวที่เหลืออยู่
“อ๋อ ไม่ๆเราเพิ่งมาถึงตะกี้เอง ส่วนนี่ก็ของรุ่นพี่อ่ะ
คือมันไม่มีโต๊ะเหลือแล้วอ่ะแก แล้วโต๊ะเรามันเหลืออีกตั้ง 4 ที่นั่งไง เราเลยให้รุ่นพี่เค้ามานั่งด้วยอ่ะ”
“อ๋อ” รุ่นพี่เหรอ? หวังว่าจะไม่ใช่…
ฝุบ! อยู่ๆก็มีใครคนนึงนั่งเก้าอี้ตัวถัดไปจากฉัน ทำให้ฉันรีบหันหน้าไปมองว่าเขาคือใคร
“เจอกันอีกแล้วนะครับน้องเมโย พรหมลิขิตแน่ๆเลย^^” พี่อชิยิ้มทักทายฉันทันทีที่ฉันหันไปสบตากับเขา
“…”
ชิบหายค่ะ!
“พี่อชิT[]T!!” ที่เขาบอกฉันว่าเตรียมรับมือไว้ก็คงจะจริงสินะ นี่ขนาดวันแรกที่เขาจีบฉันอ่ะ ยังตามขนาดนี้เลย วันต่อไปจะขนาดไหน..
“ครับ?” เขาขานรับและมองหน้าฉันนัยน์ตาใสแจ๋ว ฉันรีบหลบหน้าเขา และหันมาสนใจจานข้าวตรงหน้าทันที พอดีกับที่รุ่นพี่คนอื่นก็ทยอยมานั่งที่โต๊ะกันพอดี ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของพี่อชิ เพราะว่า…
“แหมๆ ไอ้อชิ มึงมองน้องเค้าขนาดนี้ มึงกินเข้าไปเลยเหอะ”
“…”
“มึงจะกินแทนข้าวเลยก็ได้นะไอ้อชิ”
“…”
“เฮ้ยๆ พวกมึงเลิกแซวได้ละ ดูไอ้อชิดิแม่งเขินจนหน้าแดงละ ฮ่าๆ”
“กูไม่ได้เขิน เก็บปากไว้กินข้าวเหอะพวกมึงอ่ะ” พี่อชิหันไปแหวใส่รุ่นพี่คนอื่นๆ ฉันจึงอาศัยจังหวะนั้นลอบมองหน้าพี่อชิ…
พี่เค้าก็หน้าแดงจริงๆ
ขวับ!
ทันทีที่พี่อชิหันหน้ากลับมาฉันก็รีบทำเป็นกำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวในจาน หวังว่าพี่อชิคงไม่จับได้ ว่าเมื่อกี้ฉันแอบมองพี่เขานะ_*_
“แอบมองพี่เหรอครับ?” นั่นไงซวยแล้ว._.
“ป่าวนี่คะ” ฉันตอบโดยไม่มองหน้าพี่อชิ และไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เขาทำหน้ายังไง?
“คร้าบๆ”
“…”
ฝึบ!
“หืม?” อยู่ดีๆกุ้งตัวโต2ตัวก็มาอยู่ในจานของฉัน โดยฝีมือของพี่อชิ
“ชอบกินกุ้งไม่ใช่เหรอ?” พี่อชิตอบหลังจากที่ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัย
เขารู้ได้ไงว่าฉันชอบกุ้ง? …แต่ช่างเหอะ สนใจของอร่อยที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า^^
“ขอบคุณค่ะ^^” ฉันฉีกยิ้มให้เขาก่อนที่จะแกะกุ้ง2ตัวนั้นกินอย่างรวดเร็ว
โดยที่มีพี่อชินั่งมองฉันอยู่ทุกอิริยาบถ
และไม่วายที่เพื่อนเขาจะแซวฉันกับพี่อชิอีก…
“แหมๆๆ กับกูนี่มึงไม่แบ่งเลยเนอะไอ้อชิ อิจน้องเมโยจุงเบยยย” พี่เมฆแซวขึ้นเป็นคนแรก
“เออ มึงมาหลงรักกูบ้างดิไอ้อชิ
เผื่อกูจะได้กินกุ้งของมึงบ้าง” ส่วนพี่ไปรท์ก็แซวตามพี่เมฆ
“กับเพื่อนกับฝูงนี่ไม่แบ่ง ไปแบ่งให้ผู้หญิง เหอะๆๆ” พี่เอิร์ธแซวพร้อมกับมองหน้าพี่อชิอย่างหมั่นไส้
ส่วนพี่อชิก็ทำแค่เหลือบมองหน้าพี่ๆเขาเท่านั้น ก่อนจะหันมาก้มหน้าก้มตากินข้าวแทน
…
ทันทีที่ฉันกินข้าวเสร็จ ฉันก็รีบลากแตงโมขึ้นห้องเรียนมาทันที เพราะไม่อยากจะนั่งร่วมโต๊ะกับพี่อชิไปนานกว่านี้
ก็พี่อชิเล่นจ้องหน้าฉันทุกๆ3วินาทีแบบนี้ ใครจะอยู่ได้ล่ะ!
“เขินอ่ะแก! กรี๊ดดดด! แกฉันเขินแทนแกเลยแก><” แตงโมที่ตอนนี้ยืนชักดิ้นชักงออยู่ข้างๆโต๊ะ เขย่าแขนจนฉันเริ่มจะเจ็บแขน
“แกๆ พอแล้ว เราเจ็บ” ฉันพูดพลางบิดแขนออกจากการเกาะกุมของยัยนั่น
“เหยๆแก ก็เราเขินอ่ะ ก็ดูสายตาที่พี่อชิมองแกดิ ถ้าเราเป็นแกอ่ะ เราคงละลายไปนานแล้วอ่ะแก><” แตงโมพูดพร้อมกับทำหน้ามโน “เออแก ทำไมแกถึงปฏิเสธพี่เขาอ่ะ?”แตงโมสะบัดหน้าไล่ความคิดตัวเองนิดหน่อย ก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันเพื่อเค้นหาคำตอบแทน
“เขาไม่ใช่สเปคฉัน” ฉันพูดและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“อ้าวเหรอ? แล้วสเปคของแกเป็นแบบไหนอ่ะ?” แตงโมพูดพลางเดินอ้อมมานั่งลงข้างๆฉัน
“ก็แบบ…” คำถามของแตงโมทำให้ฉันนึกถึงใครคนนึงขึ้นมา…ทั้งๆที่ฉันไม่อยากจะนึกถึงเขาแล้วแท้ๆ
“แบบ..?”
“แบบ…แบบไหนที่ไม่ใช่แบบพี่อชิอ่ะ” ฉันพูดแถๆไป ก่อนจะเก็บโทรศัพท์และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เพราะง่วง และไม่อยากตอบคำถามอะไรที่เกี่ยวกับพี่อชิแล้วด้วย
“อ่าห๊ะ …กวนตีน”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนจะผล็อยหลับไป...
17:00 PM
“แกวันนี้ไปกลับพร้อมฉันไม่ได้เหรอ
ฉันไม่อยากกลับคนเดียวง่าT^T”
หลังเลิกเรียน ฉันเดินมาส่งแตงโมที่ป้ายรถเมล์ แตงโมงอแงนิดหน่อย เพราะวันนี้ยัยนั่นต้องกลับบ้านคนเดียว
“ขอโทษนะแก แต่วันนี้เรากลับพร้อมแกไม่ได้จริงๆ เราต้องไปซื้อของให้แม่” ฉันมองแตงโมอย่างนึกขอโทษ
“งือTT”
บรืนนนน!
“โน่น
รถมาแล้วแก รีบไปเร็ว” ฉันดันๆยัยแตงโมที่ตอนนี้งอแงเหมือนเด็กสองขวบให้ขึ้นรถไป
“บ๊ะบายเมโยคนงามของน้องT^T”
“จ้าๆ
บายจ้า-_-”
หลังจากที่รถเมล์เคลื่อนที่ไปจนลับสายตา ฉันก็รีบมุ่งหน้าไปซื้อของเค้กให้แตงโมทันที จริงๆฉันไม่ได้ไปซื้อของให้เเม่หรอก ฉันไปซื้อของเค้กให้แตงโมต่างหาก พรุ่งนี้วันเกิดยัยนั่นด้วยสิ
ฉันรีบเดินไปตามทางฟุตบาท เพราะตอนนี้ก็ใกล้ค่ำขึ้นทุกทีกับรอบๆตัวฉันที่ตอนนี้แทบจะไม่มีผู้คนหลงเหลืออยู่แล้ว มีแค่เพียงรถที่สัญจรไปมาเท่านั้น แต่ในขณะที่ฉันเดินไป ก็รู้สึกเหมือนมีใครเดินตามหลังมา ฉันจึงรีบเดินให้ไวขึ้นเป็นสองเท่า พอๆกับเสียงฝีเท้าที่เร็วขึ้นและใกล้เข้ามาทุกที
ฮือๆ ใครก็ได้ซอยข่อยเเหน่T..T ใครก็ได้ช่วยผ่านมาแถวนี้หน่อย..
บรืนนนน..กึก!
"น้องเมโย..."
"พี่อชิ!" ทันทีที่เห็นพี่อชิ ฉันรีบโผเข้าไปหาพี่อชิทันที "พี่อชิช่วยหนูด้วย.." ฉันมองหน้าพี่อชิ พลันหันไปมองข้างหลัง ที่ตอนนี้มีผู้ชายท่าทางน่ากลัวยืนพิงกำเเพงมองพวกเราอยู่... "เค้าตามหนู หนูกลัว" ฉันบอกพี่อชิพลางทำหน้าอ้อนวอนให้ช่วยไปส่งฉันหน่อย
พี่อชิหันไปมองผู้ชายคนนั้นสลับกับฉัน ก่อนจะพยักหน้า
ทันทีที่พี่อชิพยักหน้า ฉันก็รีบขึ้นซ้อนท้ายพี่อชิทันที เขินอะไรไม่มีแล้ว ตอนนี้กลัวมากกว่า..
"นี่ค่ะ" พี่อชิถอดหมวกกันน็อค และหันมาใส่ให้ฉัน ที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเข้าใกล้พี่อชิมากขนาดนี้ "ห้ามถอดนะ พี่มีหมวกแค่ใบเดียว" พี่อชิยิ้มและออกรถไปทันที
บรืนนน...กึก!
ทันทีที่ถึงบ้าน ฉันก็ขอบคุณพี่อชิ และเเบ่งขนมที่ซื้อมา ให้พี่อชิไปด้วย
"ให้พี่เหรอ?" พี่อชิมองขนมตรงหน้าตัวเอง
"ค่ะ ตอบแทนที่พี่มาช่วยหนู^^"
."เฮ้ยๆ เมโย ตัวอะไรติดอยู่ที่ผมไม่รู้อ่ะ!" พี่อชิทำตาโต และชี้มาที่หัวของฉัน "เข้ามาใกล้ๆเร็ว เดี๋ยวพี่เอาออกให้!" และด้วยความตกใจ ฉันจึงรีบเข้าไปใกล้พี่อชิโดยทันที
"โอ๊ย! พี่อชิ เมเจ็บนะคะ" ฉันทำหน้าย่นใส่เขา และลูบหน้าผากตัวเองตัวเองปอยๆ เพราะเมื่อฉันเข้าไปใกล้ พี่อชิก็ดีดหน้าผากฉันทันที
"สมควรจะโดนแล้วล่ะ กลับบ้านคนเดียวทำไม ถ้าพี่มาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น" ฉันไม่กล้ามองหน้าพี่อชิ รู้สึกเหมือนว่าพี่อชิโกรธฉันเลย "คราวหลังอย่ากลับบ้านคนเดียวแบบนี้อีกนะคะ..."
"ค่ะ.."
"พี่เป็นห่วง" จากที่รู้สึกผิดเมื่อกี้ ทำไมอยู่ดีๆถึงรู้สึกเขินขึ้นมาล่ะ "งั้นพี่ไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่ให้ขนมพี่นะ^^" ฉันพยักหน้าพลางแอบเงยหน้ามองพี่อชิ ที่ตอนนี้ก็มองฉันอยู่เหมือนเดิม ...ไหนว่าจะไปไง
"...ไม่ไปเหรอคะ?"
"เมโยง่า... ลาพี่หน่อยก็ดีน๊า" พี่อชิทำหน้างอนและกอดอกตัวเองเหมือนเด็ก ฉันอมยิ้มก่อนจะบอกลาพี่เขา
"ขับรถดีๆนะคะ^^" ทันทีที่ฉันบอก พี่อชิก็ฉีกยิ้มและรีบใส่หมวกกันน็อคทันที
"ฝันดีนะคะ^^" พี่อชิพูดและลูบหัวฉันเบาๆ และขับรถออกไป ปล่อยให้ฉันยืนบื้ออยู่หน้าบ้าน เพราะเมื่อกี้พี่อชิลูบหัวฉัน ...ทำไมมันรู้สึกแปลกๆล่ะ ทำไมมันรู้สึกเขินๆล่ะ ทำไมใจต้องเต้นเเรงด้วยล่ะ หรือนี่ฉันกำลังหวั่นไหวเหรอ?..
"โอ๊ย! นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วเเเน่ๆ!" ฉันขยี้หัวตัวเองไล่ความคิดนั้นออกไป และไขกุญแจเข้าไปบ้านไปทันที
ฉันจะหวั่นไหวได้ยังไงกัน ในเมื่อฉันยังลืมคนๆนั้นไม่ได้เลย
---100%---
ความคิดเห็น