ปิ๊งรักยัยเอ๋อ รักเธอสุดหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : กลับบ้านซะที

รถเมล์จอดเทียบท่าตรงที่หน้าบ้านของฉัน พ่อและแม่ต่างวิ่งพากันมาดูอย่าง

ตกใจเพราะฉันไม่ได้โทรมาบอกก่อน กะว่าจะทำให้ตื่นเต้นน่ะ

              “สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่”ฉันพูดอย่างอ่อนหวานพร้อมกับก้มลงไหว้แบบกุลสตรีศรีกบาล(ก็ตามแบบฉบับฉันแหละ หุหุ^o^) “สวยขึ้นเป็นกองเลยนะ

เรา”แม่ฉันพูดชมเล่นเอาซะตัวฉันแทบลอยเลย “มีแฟนรึยังล่ะเรา”จู่ๆพ่อฉันก็ถาม

แบบนี้ขึ้นมาเล่นเอาซะฉันแทบจะตั้งตัวไม่ถูกเลย “บ้า พูดอะไรน่ะพ่อ หนูเนี่ยนะมี

แฟน” ฉันพูดพร้อมกับกำลังขำ “ก็ทำไมถึงมีไม่ได้ล่ะ” พ่อฉันถามอย่างเอาจริงเอา

จัง อย่างกับว่าอยากให้ฉันมีมากนักล่ะ

            “โอ๊ย...อะไรกันเนี่ยพ่อ ฟงแฟนอะไรกัน หนูม.4 นะพ่อ ไม่ดีเลยนะมี

แฟนเนี่ย” ฉันพูดไป “แล้วเพื่อนผู้ชายล่ะ” พ่อถามฉัน “อะไรของพ่อเนี่ย เพื่อนผู้ชาย

เหรอ มีประมาณ 10 คนมั้งในห้องอ่ะนะ แล้วอะไรของพ่อกันแน่หนูเหนื่อยแล้ว ง่วง

ด้วย หิวด้วย” ฉันพูดพลางหันไปหยิบข้าวของที่วางอยู่ แล้วหันไปหาแม่ “แม่ ห้อง

หนูยังสภาพเดิมใช่มั้ย?” ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่งูบนห้อง ความจริงบ้าน

ของฉันเป็นบ้านไม้ 2 ชั้น หลังก็ใหญ่พอสมควรอ่ะนะ พ่อฉันเป็น ผู้อำนวยการ

โรงเรียน ส่วนแม่ฉันก็เป็นแม่บ้าน มีลูกก็มีฉันคนเดียวนี่แหละ ห้าว...ง่วงแล้วไป

นอนนะ

          “เต้นรำกับผมนะครับ”ผู้ชายคนที่ยืนโค้งให้ตรงหน้าฉันอย่างสุภาพ พอเขา

เงยหน้ามา ฉันก็สะดุ้ง ฮวดทันทีเพราะเขาคนนั้นหล่อมากเป็นลูกครึ่งด้วยผมสีทอง

อ่อนๆเท่ห์ที่ซู๊ดส์ แต่ฉันก็รับคำขอเต้นรำกับเค้านะ โอย...โรแมนติกโครตมันช่าง

เป็นอะไรที่ถูกใจฉันจริง เมื่อเพลงจบเค้าก็จับมือฉันขึ้นมาแล้วก็แล้วก็จมพิศ กรี๊ด...

เหมือนในหนังฝรั่งเลยอ่ะ ฉันนี่นะเอ๋อกินเลยแหละ ก็เค้าออกจะหล่อ หน้าตาดีแล้วก็

สุภาพด้วย แล้วพอเค้าปล่อยมือลงเค้าก็มองหน้าฉัน เล่นเอาซะฉันหน้าแดงไปหมด

เลย “I love you” เค้าพูดประโยคนั้นออกมาเล่นเอาซะฉันตาลายจนแทบจะ

เป็นลมล้มพับไปตรงนั้นเลยทีเดียว “แต่งงานกับผมนะ ผมตามหาคุณมานานเลย”

หา!ว่าไงนะเค้าขอฉันแต่งงานจริงเหรอเนี่ย คนหล่อหน้าตาดีเป็นลูดครึ่งอีกต่างหาก
 
แน่นอนฉันตกลงอยู่แล้ว บอกเค้าเลยดีมั้ยน้า...เอ้า..บอกก็บอก “คือว่า คือ คือ ฉัน

ตะ....” “ตึก!” “โอ้ย” นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย โอ๊ยเจ็บจัง ก็มีกี้ตกเตียงนี่ เจ็บชิบเลย

ฮือๆๆกำลังฝันดีไม่น่าเล้ย อุตส่าห์มีเทพบุตรสุดหล่อมาขอแต่งงานกลางงานเต้นรำ

ฉันน่าจะตอบตกลงให้มันเร็วกว่านี้ เจ็บใจจริงๆเลย

               เอ...แต่นึกถึงเรื่องงานเต้นรำ ก็นึกขึ้นได้ว่า พี่พีรู้จักมิ้งค์ได้ไง แล้วทำไม

ถึงสนิทกันได้ เอ...ฉันลืมถามมัน คอยดูนะเปิดเทอมไปวันแรกฉันจะถามแกเลย

“อ้าว...น้องจุ๊บจิ๊บ ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ”แม่ฉันเรียกชื่อเต็มๆของฉันตอนที่ฉันเดินลงมา

จากบันไดเพื่อไปกินเข้า โธ่...ให้ตายสิฉันล่ะไม่ชอบชื่อนี้เลย ชื่อจิ๊บเฉยๆดีกว่าตั้ง

เยอะแน่ะ “โถ...แม่จ๋า น้องจิ๊บขอร้องล่ะอย่าเรียกอย่างนี้ได้มั้ย ใครมาได้ยินเข้า อาย

เค้าแย่”ฉันอ้อนวอนแม่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาจัดโต๊ะอาหารอยู่ “อ้าวรีบกินแล้วรับ

ตามแม่ไปนะเดี๋ยวบ้านเราจะมีแขกมา”แม่ฉันพูดจบแล้วก็เดินหายลิบไปเลย เฮ้อ

อุตส่าห์จะกลับมาพักผ่อนที่บ้านกัลบต้องมานั่งต้อนรับแขกอีก เฮ้อ น่าเบื่อ

               เสียงรถมาจอดบริเวนหน้าบ้าน ฉันวิ่งออกมาดู ปรากฏว่ามันเป็นรถเบ๊นซ์

คันหรู ที่คนลงมาจากรถเป็นคนอายุประมาณรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของฉัน

“อ้าวหวัดดีจ่ะหนูจิ๊บ”คุณลุงคนนั้นพูด แล้วเค้ารู้จักฉันได้ไงล่ะเนี่ย “สะสวัสดีค่ะ

แล้วรู้จักชื่อหนูได้ยังไงคะ” ฉันถามอย่างงงๆ “อ๋อ ก็ไอ้เชียร์มัน...”ลงคนนั้นยังไม่

ทันพูดจบพ่อก็มาขัดจังหวะพอดีที่จริงพ่อฉันชื่อวิเชียรเพื่อนๆชอบเรียกว่าเชียร

“หวัดดีเว้ยไอ้พง”พ่อฉันกล่าวทักเพื่อน

                พอนั่งอยู่ในห้องรับแขกแล้ว พ่อฉันก็คุยเต็มที่เลยจนฉันเบื่อฉันก็เลยไป

ตลาดเพราะไม่ได้ไปมานานแล้วไม่รู้ว่าเพื่อนเก่าเป็นยังไงกันบ้าง

           “นี่...จิ๊บใช่มั้ย”เสียงผู้หญิงคนนึงร้องถามฉันจากข้างหลัง ขณะที่ฉัน

กำลังสนุกอยู่กับการกินขนมอยู่ในตลาด “อ้าว ไอ้จอย”ฉันหันไปพูดทั้งๆที่อาหารยัง

เต็มปาก (ซกมกจริงเลยเรา) ใช่แล้วคือจอยเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่ประถมนั่นเอง “โห...

ไปอยู่ที่อื่น สวยขึ้นเป็นกองเลย” ไอ้จอยชมฉัน (แต่ฉันก็คิดว่ามันจริงนะ) “แน่

นอนอยู่แล้วก็คนมันหน้าตาดี”ฉันได้ทีเลยยกหางตัวเองใหญ่ “เออนี่แกเห็นรถเบ๊นซ์

มาหาพ่อฉันบ่อยมั้ย”ฉันได้ทีเลยถามต่อ “อ๋อ รถนั่นน่ะเหรอ ก็เห็นมาบ่อยๆนะ แถม

คนที่นั่งมานะก็หล่อสุดยอดเลยอ่ะ” ไอ้จอยพูดเสียงกระดี๊กระด๊า “โหยแกนี่ไม่ค่อย

จะเท่าไหร่เลยนะ” ฉันแหย่มันไป “ก็มันจริงนี่นา เค้าเนี่ยนะเคยลงมาซื้อของที่ร้าน

ฉันครั้งนึงด้วย” ไอ้จอยพูด ร้านของมันเป็นร้านขายของชำเปิดมาตั่งแต่ฉันยังไม่เกิด

โน่นแน่ะ

                  เฮ้อ...กลับบ้านคราวเนี้ยมีข้อสงสัยมากมายเลยนะ ทั้งฝันนั่นแล้วก็ทั้ง

เรื่องยัยมิ้งค์กับพี่พี(แต่เรื่องเนี้ยฉันไม่พลาดอยู่แล้ว ต้องรู้ให้ได้ คอยดู) แล้วก็เรื่องลุง

พงนั่นอยากรู้อยากรู้อยากรู้ไปหมด


เฮ้อ....ตอนนี้นั่งพิมพ์ตอน เที่ยงคืนกว่าง่วงสุดๆ เลยไม่รู้ว่าคนอ่านจะอ่านแล้วเปนไงนะ ยังไงก็ฝากผลงานนี้ไว้ในอ้อมใจท่านแล้วกันนะคะ