ปิ๊งรักยัยเอ๋อ รักเธอสุดหัวใจ

ลำดับตอนที่ #10 : สอบเลื่อนชั้นแล้วเหรอเนี่ย(ไวเนอะ)

เฮ้อไวจังเลยจะได้ขึ้นม.5แล้ว แต่ต้องสอบก่อนนี่น่ะสิแย่จังเลย พอดีว่าฉัน

เป็นโรคกลัวการสอบขึ้นสมองเลยนี่สิ แต่พอสอบเสร็จก็ปิดเทอมแล้วฉันก็ไม่กลับ

บ้านด้วยนะเพราะว่าจะอยู่ที่โรงเรียนนะ ก็ไม่ได้มาเรียนพิเศษอะไรเหมือนคนอื่นเค้า

หรอกนะ พอดีว่าจะมารอดูนักเรียนแลกเปลี่ยนน่ะ ว่าหน้าตาเป็นไง แต่ที่โชคร้ายก็

คือ ยัยเชอร์รี่เน่ากับยัยสีชมพูน่ะสิ ดันลงเรียนพิเศษรอบปิดเทอมด้วย ฉันก็คงต้อง

ทนเห็นหน้ายัยสองตัวนั่นทุกวันจันทร์-ศุกร์ตลอดปิดเทอมใหญ่เลยอ่ะสิ แย่จัง

“นักเรียนคะ อาทิตย์หน้าจะสอบแล้วนะ ตั้งใจอ่านหนังสือกันให้มากๆนะ” คุณครู

ประจำชั้นสุดสวยแสนใจดีของฉันพูดขึ้นในช่วงโมงโฮมรูม และนักเรียนทุกคนก็

ขานรับอย่างพร้อมเพรียงว่า “ค่ะ/ครับ” แต่ไม่รู้ว่าจะอ่านกันจริงรึป่าวดิ

          ถึงวันสอบ ไวเหมือนโกหกเช่นกัน(ก็มันไม่ใช่เรื่องจริงนี่นา)หลังจากที่พวก

ฉันได้เตรียมตัวอ่านหนังสือมาเป็นอย่างดิบดีแล้ว(จริงป่ะเนี่ย) เมื่อมีสัณญาณเริ่มทำ

ข้อสอบเท่านั้นแหละ แหมไม่อยากจะคุยเพื่อนในห้องฉันน่ารักมาก ลอกกันระนาว

เลยแต่ก็อย่างที่ว่าแหละห้องฉันมีแต่คนฉลาด อาจารย์ก็เลยจับไม่เคยได้ซักที และ

แล้วการสอบก็เป็นเรื่องสนุดไปโดยปริยาย ยัยกิมเดินออกจากห้องสอบเป็นคนแรก

ตามด้วยยัยมิ้งค์ ตามด้วยฉัน และก็คนสุดท้ายก็คือยัยก้าน “เฮ้ย...ข้อนี้ตอบ a ใช่

ป่ะ”ยัยก้านที่ออกมาคนสุดท้ายพลางชี้โพยในมือด้วยความกังวล “ไม่รู้นะแต่ของ

ฉันตอบc”ยัยกิมพูดพลางดูโพยในมือเช่นกัน “แต่ฉันว่า b นะ”ยัยมิ้งค์พูดขึ้นบ้าง

“แต่ฉันตอบdอ่ะ” ฉันพูดพลางก้มหน้ามองดูโพยของตัวเองเช่นกัน “แต่ฉันว่าน่า

จะเป็นข้อ c นะ”นายอาร์ทซึ่งโผล่มาตอนไหนไม่รู้พูดขึ้นมา “แล้วทำไมนายแน่ใจ

นักล่ะว่านายถูก”ฉันถามไป “แอะ แฮ่ม ทำอะไรกันอยู่จ๊ะพวกเธอ อะไรเออะไรบี

กันเหรอ เสียงดังเชียว”อาจารย์ที่คุมสอบอยู่ข้างในยื่นหน้ามาถาม สงสัยว่าเสียงของ

พวกเราจะดังเกินไปล่ะมั้ง “ขอโทษที่เสียงดังนะคะอาจารย์ขา สวัสดีค่ะ”  ยัยมิ้งค์

ไหว้อย่างอ่อนช้อยแล้วพวกเราก็พร้อมใจวิ่งกันโดยไม่ได้นัดหมาย

         “เฮ้อ...สอบเสร็จซะทีนึง เราก็ได้เป็นรุ่นพี่แล้วสินะ” ยัยก้านพูดขึ้นขระที่

กำลังเก็บกระเป๋ากลับบ้านสำหรับปิดเทอมใหญ่นี้ “นั่นสิ รุ่นน้องปีนี้จะเป็นยังไง

บ้างน้า”ยัยกิมพูดหน้ายิ้มๆ “เฮ้ยนี่แกเปลี่ยนรสนิยมมากอนเด็กแล้วเหรอวะ”ยัยมิ้งค์

พูดทำเอาซะฉันกับยัยก้านหัวเราะท้องแข็งเลย “หน็อยแก ไอ้เพื่อนปากหมาตายซะ

เถอะ”พูดจบยัยกิมก็คว้าหมอนข้างวิ่งไล่ตียัยมิ้งค์ใหญ่เลย

         “เทอมหน้าเจอกัน บายจ่ะ”ยัยกิมและยัยก้านพูดพลางโบกมือให้กับฉันและ

ยัยมิ้งค์ที่ยืนอยู่ แล้วมันสองคนก็ขึ้นรถไปจากโรงเรียน ฉันกับยัยมิ้งค์ก็ได้แต่โบกมือ

ตามหลัง ส่วนนายนั่นก็กลับบ้านไปโดยรถเบ๊นซ์คันหรูแต่ก่อนกลับไม่รู้นึกพิเรนท์

อะไร มาบอกฉันว่า “อย่าลืมคิดถึงฉันนะ” นายนั่นพูดเท่านั้นแหละ ฉันก็ได้แต่ยืน

หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียวรู้สึกว่าหน้ามันร้อนผ่าวไปหมด

             ฉันกับยัยมิ้งค์ที่นั่งหงอยอยู่โรงเรียนกันสองคนก็หาเรื่องคุยกัยไปเรื่อยเปื่อย

“มันช่างน่าเบื่อสุดๆไปเลย ไม่มียัยคนตัวนั้นน่ะ”ฉันพูดออกมาพลางเอามือท้าวคาง

ตัวเองอย่างเซ็งๆ “ใช่ ไม่มีเสียงแกทะเลาะกับยัยก้านแล้วฉันเหงาจัง แต่ก็ดีกว่า

กลับไปอยู่บ้านคนเดียวแหละนะ”ยัยมิ้งค์พูดพลางถอนหายใจ “แต่วันพรุ่งนี้คงไม่

น่าเบื่อแล้วแหละ” ฉันพูดจุดประกายขึ้นมา “ทำไมล่ะ”ยัยมิ้งค์ถามอย่างตื่นเต้น “ก็

นักเรียนแลกเปลี่ยนสุดหล่อไง แต่...ฉันคิดว่าแกคงไม่สนใจหรอกมั้ง ก็มีพี่พีอยู่แล้ว

ทั้งคนนี่” ฉันพูดไป “บ้า..เหรอพี่พีอะไรกันฉันไม่รู้เรื่อง ไม่ได้เป็นอะไรกันซัก

หน่อยนี่”ยัยมิ้งค์พูดพลางลุกหนีไปทันที สงสัยจะเขิน แต่ทำไมต้องทิ้งให้ฉันอยู่คน

เดียวด้วยล่ะยัยนี่นี่

              และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึงฉันเห็นสาวๆทั้งหลายที่อ้างว่ามาเรียนพิเศษ

ตอนปิดเทอมนั่งตั้งหน้าตั้งตารอรับนักเรียรแลกเปลี่ยนนั่น แต่ฉันไม่เป็นไปกับเค้า

หรอกนะ ฉันก็ต้องนั่งวางฟรอมหน่อยสิ ต้องเป็นกุลสตรี(ศรีกบาล) สิคะ จะให้มาทำ

ตัวเสนอหน้าอย่างไม่ได้(จริงเหรอเยี่ย)

              และแล้วรถจากสนามบินก็มาถึงฉันนั่งชะเง้อคอจะหักอยู่แล้วนะทำเห้นแต่

หัวทองๆอ่ะ อ๊ะ!เดินมาทางนี้แล้ว เอ... แต่หน้าตาคุ้นๆแฮะเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ
 
ไม่ได้การแล้วต้องเข้าไปดูใกล้ๆ

..................

          OoO “เฮ้ย”..........

  


อยากรู้....ติดตามตอนต่อไป555+ 

By….Strawberry Ink