Fiction >>Dongbangshingi <<

ลำดับตอนที่ #1 : step one >> - 1 -

“แม่! พูดอะไรอย่างนั้นน่ะ ไม่เอานะหัวเด็ดตีนขาดหนูก็จะไม่ไปอยู่กับคุณป้าจอมเพี๊ยนนั่นหรอกค่ะ”

“แต่ลูกต้องไป”

“ไม่ไป!”

“ต้องไป!”

“ไม่ไป....!”

“แต่ลูกต้องไป และวันนี้ด้วย พ่อมาช่วยกันจับหน่อยสิ!”

“อ้า.....พ่ออย่าเข้ามานะ ไม่งั้นหนูสู้จิงด้วย!”

“จับได้แล้วแม่ แม่ไปบอกคุณพี่ฮังบกเลย ว่าลูกเราพร้อมจะไปเรียนต่อที่เกาหลีแล้ว” สำเนียงแปล่งๆของผู้เป็นพ่อพูดขึ้น

“พ่อ...ปล่อยหนูนะ หนูไม่ไป”

“ต้องไป”

“ปล่อย... ไม่ไป”

“ไปสิ คุณป้าอุตส่าห์ใจดีช่วยอุปการะ แค่ 3 ปีเอง”

“พูดเป็นเล่นตั้ง 3 ปีเนี่ยนะ ไม่ไป........!!!!!”

ครอบครัวของ อัน ฮันจา เด็กสาวอายุ 17 ย่าง 18 ที่กำลังวุ่นวายได้ที่ เพราะพ่อและแม่ที่น่ารักกำลังผลักไสส่งลูกไปเรียนที่เกาหลีกับญาติห่างๆของพ่อที่อยู่ที่เกาหลีและทำงานในวงการบันเทิงของที่นั่นเพราะคุณป้า อัน ฮังบก ต้องการคนไปช่วยงาน ที่จริงแล้วเธอรวยมากเชียวแหละ แต่เธอไม่มีสามี ไม่มีลูกจึงอยากได้ลูกบุญธรรมไปเลี้ยง เธออายุ 40 กว่าปีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนสาวรุ่นอยู่เลย จึงทำให้ฮันจาไม่ค่อยจะชอบซักเท่าไหร่

พ่อของฮันจาเป็นคนเกาหลี แต่มาพบรักกับแม่ของเธอที่เมืองไทยทำให้เธอพูดภาษาเกาหลีได้ แต่ก็แค่พูดได้และเขียนได้เล็กๆน้อย เด็กคนอื่นอาจจะอิจฉาเธอ แต่เธอไม่ดีใจเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเธอไม่ชอบที่ครอบครัวของเธออะไรก็เป็นเกาหลีไปหมดทำให้เธออึดอัดใจเมื่อเวลาอยู่กับเพื่อนๆ ตัวของเธอสูงประมาณ 165 เซนติเมตร ผิวของเธอขาว แก้มอูมๆแดงๆของเธอทำให้เธอไม่เหมือนกับคนไทยนัก เธอจึงรู้สึกแปลกเวลามีคนมองเธอตอนที่เดินกับเพื่อนๆ

“ถ้าหนูจะไป หนูต้องไม่ไปกับคุณป้าสองคน เพราะสยองเข้าใจมั้ยคะ”

“โถ...ลูก แล้วจะเอาใครไปด้วยล่ะ” แม่พูด

ฮันจามองหน้าผู้เป็นพ่อและแม่สลับกันไปมา

“เอ่อ...แม่มีงานด่วนจ่ะ ไปนะ”

“พ่อ ต้องไป ทำกับข้าวแล้วแหละ ยังไม่ได้กินข้าวช้าวกันไม่ใช่เหรอ ? เดี๋ยวพ่อไปทำก่อนนะ”

‘ก๊อก ก็อก’

“อ้าวหวัดดีจ่ะอัน มาทำไมเหรอจ๊ะ”

“หวัดดีจ่ะ เอาผลไม้มาฝากแหละ นี่ไงส้มของโปรดเธอไง”

อัน เพื่อนสาวของฮันจาซึ่งบ้านอยู่ข้างๆกันนี่เอง เธอออกจะเป็นเด็กที่เรียบร้อยสุดๆ ผมปล่อยยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนของเธอดูน่าอิจฉาสำหรับเพื่อนข้างหน้าของเธอ

“นึก ออกแล้ว เธอนี่แหละ” จู่ๆฮันจาก็พูดขึ้นมา

“ฉัน? ฉันทำอะไรเหรอ”

“เธออยากไปเรียนต่อที่เกาหลีมั้ย สามปีเองนะ”

“ฉันเหรอ แต่ไม่รู้ว่าคุณแม่จะมีเงินพอให้ไปรึป่าวน่ะสิ”

“ไม่ต้องมีเงินก็ไปได้ คุณป้าญาติห่างๆฉัน เค้าออกเงินให้น่ะ ไปด้วยกันเถอะนะ ภาษาเกาหลีเธอก็พอๆกับฉันไม่ใช่เหรอ? นะนะไปนะ” ฮันจาอ้อนวอนเต็มที่

“งั้น ก็โอเคจ่ะ”

...วันรุ่งขึ้นที่สนามบิน

“ อย่าใส่กางเกงในตัวเดียวนอนนะลูก ที่นั่นคงจะหนาวมาก แล้วก็ขยันช่วยป้าทำงานด้วยล่ะ” คุณแม่ของฮันจาสั่งล่ำลา

“หนูอันจ๊ะ พ่อฝากดูแลฮันจาด้วยนะ เพราะลูกคนนี้ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่”

“โถ...คุณพ่อคุณแม่ก็เห็นหนูเป็นเด็ก 5 ขวบไปได้ หนูจะ 18 อยู่แล้วนะ”

“อ้า...สาวๆที่น่ารักจ๊ะ ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วไปกันเถอะ อ้อลืมบอกไป หลังจากลงเครื่องไปแล้วเราจะพูดภาษาเกาหลีกันนะจ๊ะ จะได้ชินไง”

‘ชิ.แต่งตัวบ้าอะไรของเค้าเนี่ย แก่แล้วไม่รู้จักแก่ ใส่เสื้อสีแดงกับกะโปรงดำเนี่ยนะ โถ่ป้า ทำไปได้แฮะ’ ฮันจามองป้าฮังบกของเธอด้วยสายตาไม่ค่อยชอบนัก