ปิ๊งรักยัยเอ๋อ รักเธอสุดหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : Open Day *-*

      เฮ้อ...ทำไมนะฉันต้องย้ายมาที่นี่ด้วยนี่ ช่างเป็นคนสวยที่น่าสงสาร

ที่สุดในโลก

เลย ฉันไม่ชอบที่นี่เลย แถมฉันยังต้องย้ายมาอยู่โรงเรียนประจำอีก โถ่ คนสสวยเซ็งเลย โรงเรียนชื่อ อะไร เตอ เตอ นี่แหละจำไม่ได้ เห็นแม่

บอกว่าเป็นโรงเรียนที่ดีมากเลย ต้องเก่งภาษาอังกฤษด้วยสิ แต่ฉันนี่สิ
 
ภาษาอังกฤษเกรดสองทุกปีเลย ปีนี้ก็ขึ้นม.4แล้ว ชุดนักเรียนของ

โรงเรียนนี้เท่ห์เป็นบ้าเลย ฉันชักจะชอบซะแล้วสิ เพื่อนใหม่

จะหน้าตาเป็นยังไงน้า จะน่ารักเหมือนฉันรึป่าวเนี่ย แหะๆหลงตัวเอง

จริงๆเลยเราเนี่ย 

       ในที่สุดฉันก็มาถึงโรงเรียนจนได้ โรงเรียนนี้ใหญ่น่าดูเลย

แฮะ ตื่นเต้นจังเลย วันนี้เป็นวันที่ทุกคนจะต้องมาจัดห้องเรียน เป็นวันที่นักเรียนจะ

ต้องมารายงานตัว ฉันเป็นน้องเล็กที่สุดในโรงเรียนสินะเพราะฉันอยู่ม. 4

           ซักพักใหญ่ที่ฉันยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยที่หน้าประตูโรงเรียนแล้วฉันก็เดิน

เข้าไปข้างใน ซึ่งข้างในนั้นหรูเป็นบ้าเลยมีโคมไฟระย้าดวงสวยอยู่ที่กลางเพดาน

ของห้องประชุมติดแอร์เย็นฉ่ำฉันแบกกระเป๋าพร้อมสัมภาระเดินเข้าไปข้างใน ตรง

ที่มีโต๊ะวางอยู่และเขียนป้ายว่า ที่รับรายงานตัว ครูทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นดูท่าทาง

ใจดีกันทุกคนเลย ส่วนนักเรียนที่ยืนต่อแถวยาวนั้นฉันคิดว่าคงจะมารายงานตัวและ

นั่นต้องเป็นแถวของม.4แน่นอนเพราะป้ายที่ติดอยู่เขียนว่า ม.4 ฉันมองอย่างสนใจ

ฉันคิดว่าหนึ่งในนั้นต้องมีเพื่อนห้องเดียวกับฉันซักคนแหละน่า แถวที่ยาวขึ้นเรื่อยๆ

ทำให้ต้องตัดมาเป็นสองแถว หญิง-ชาย ฉันวางสัมภาระของฉันไว้ที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง

แถวๆนั้น เพราะมันไม่น่าจะมีอะไรหายหรอกอีกอย่างก็มีคนวางไว้เต็มไป เมื่อลง

ทะเบียนเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินตรงรี่เข้าไปคว้ากระเป๋าของฉันแล้วไปยังหอพักที่ใน

เอกสารระบุไว้ คุณครูใจดีที่รับใบรายงานตัวของฉันบอกว่า เค้าแบ่งให้นอนเป็น

ห้อง ห้องละ 10 คนคละกันไป แล้วก็บอกว่า ฉันได้อยู่ห้องหนึ่งแหละ แล้วท่านก็

เป็นคุณครูประจำชั้นด้วยดูท่าทางท่านจะอายุราวๆซัก 40 ปีมั้ง แล้วก็บอกว่ามีคุณ

ครูอีกท่านนึงด้วย แต่ฉันไม่สนใจซักเท่าไหร่หรอก เพราะฉันอยากเห็นเพื่อนใหม่ฉัน

มากกว่า

             และแล้วฉันก็มาถึงห้องพักจนได้  ฉันเดินตรงรี่ไปที่เตียงในสุดฝั่งซ้ายมือ

แล้วนั่งแหมะลงไปโดยไม่สนอะไร ซักพักนึงก็มีผู้หญิงตากลมโตหน้าตาดีทีเดียว

แต่การแต่งตัวแปลกๆ โดยกระโปรงสั้นๆสีชมพูแปร๋นๆเสื้อสีขาวข้างในเสื้อนอกสี

เดียวกับกระโปรง มันดูแล้วแสบตามากเลยเพราะฉันเกลียดสีชมพูที่สุด เธอเดินมา

เอามือท้าวเอวทำหน้าเอาเรื่อง และเพื่อนที่แต่งตัวแนวเดียวกับเธอก็เดินตามเข้ามา

        "นี่เธอ ยายบ้านนอก มาทำอะไรที่เตียงของฉันยะ"  หา?..นี่ฉันทำเปิ่นอีก

แล้วเหรอเนี่ย แต่ก็ไม่เห็นต้องว่าฉันเป็นบ้านนอกเลยนะ ฉันก็กลัวเป็นนะหน้าสวยๆ

ของเธอเวลาโมโหเนี่ยน่ากลัวที่สุดในโลกเลยรู้มั้ย ไม่ ไม่ มาว่าอย่างนี้ฉันไม่ยอม

"เอ่อฉันแค่ไม่รู้เท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องว่ากันขนาดนี้เลยนี่ แล้วเธอน่ะวิเศษวิโสซัก

เท่าไหร่เชียว คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาว่าคนอื่นเค้าปาวปาวอย่างนี้" ฉันพูดขึ้น

เสียงยายนั่นไป ให้ตายสิฉันสะใจเป็นบ้าเลยก็ฉันเพิ่งเคยว่าคนแรงขนาดนี้ครั้งแรก

นะเนี่ย ฉันถือว่าเธอเป็นผู้โชคดีที่โดนฉันด่าคนแรกในชีวิตเนี่ยฉันยังภูมิใจในตัวเอง

ไม่นานยายพวกนั้นก็สวนกลับมาซะฉันตั้งตัวไม่ทัน "ก็เป็นลูกสาวของผู้อุปถัมป์

โรงเรียนรายใหญ่น่ะสิ" เสียงแจ๋นๆของยายเพื่อนสารแนของยัยคุณหนูไฮโซนั่น

แทรกเข้ามาในโสตประสาทของฉันเสียจนฉันอึ้งไปชั่วครู่หนึ่ง "กรี๊ด...."เสียงยัย

คุณหนูชุดชมพูนั่นไม่รู้กรี๊ดอะไรของเค้า "อ๊าย..ยายบ้านนอก บังอาจมาทำชุดราตรี

ราคาหมื่นกว่าของฉันยับยู่ยี่ แกต้องชดใช" พูดจบยัยนั่นก็เอามือยาวๆเรียวๆฟาดมา

ที่หน้าฉันอย่างเต็มแรง โอ๊ยมันเจ็บสุดๆ น้ำตาฉันไหลออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คราวนี้

ฉันกลัวจริงนะ ฉันยืนอึ้งอยู่ชั่วครู่ซักพักยัยนั่นก็กำลังจะยื่นมือมาตบฉันอีกที ฉัน

หลับตาปี๋ เพราะรู้ว่าคงจะโดนแน่แล้ว แต่ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ ฉันตัดสินใจลืม

ตามองก็เห็นนางฟ้าในคราบนักเรียนนักเรียนม.ปลาย โอสวรรค์โปรด ฉันรอดตาย

แล้ว "หยุดเดี๋ยวนี้นะเชอร์รี่ นี่เธอรังแกเพื่อนแบบนี้ได้ยังไง"ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งท่า

ทางเข้มแข็งอย่างสุดๆ จนฉันแทบไม่ติดเลย เธอดูเป็นคนกล้าหายเด็ดเดี่ยวมีน้ำใจ

ยัยคุณครูไฮโซถอยไปโดยดี เหมือนกับว่าเธอคนนั้นซะอย่างนั้นแหละ แต่อย่าไป

สนใจเรื่องนั้นเลย สนใจที่หน้าฉันดีกว่า มันคงจะเป็นรอยมือยัยเชอร์รี่เน่านั่นแน่ๆ

โอยมันเจ็บแปล๊บๆเลย แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณผู้มีพระคุณหรอกนะ "ขอบคุณ

เธอมากนะ ฉันชื่อจิ๊บ เธอชื่ออะไรอ่ะ" "ฉันชื่อมิ้งค์จ่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ พอได้แล้ว

น่า เธอเลิกร้องไห้ได้แล้ว" หาฉันร้องไห้เหรอ อ้าวฉันไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย ในห้องนั้น

มีเพียงฉันกับมิ้งค์สองคน ให้ตายสิฉันเจ็บใจยัยเชอร์รี่เน่านั่นเป็นบ้าเลย คอยดูฉันจะ

ต้องเอาคืน มิ้งค์เอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มฉัน ช่างน่าปลาบปลื้มซะจริงๆ "มานี่

มาเตียงข้างๆเตียงฉันยังว่าง"มิ้งค์พูดพลางจูงมือฉันไปยังเตียงที่อยู่เตียงที่สองฝั่ง

ขวามือซึ่งอยู่คนละโลกจากเตียงยายคุณหนูไฮโซนั่น ก็ดีจะได้อยู่ห่างๆจากรัศมียัย

บ้านั่น

            ฉันรีบจัดเสื้อผ้าจัดเตียงจัดการแต่งเครื่องแบบนักเรียนเพื่อเตรียมตัวไป

ปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ที่แสนจะสนุกสนานและก็ต่อด้วยการรับน้องของรุ่นพี่ซึ่งให้

การต้อนรับอย่างอบอุ่นโดยการให้เล่นเกมส์ในด่านต่างๆให้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆ
 
และก็มีพี่ๆพากันมาแนะนำตัวโดยมีพี่ม.5คนนึงรู้สึกว่าจะชื่อชื่อพีอะไรนี่แหละ

สาวๆกรี๊ดกันสนั่น เห็นเค้าว่ากันว่าพี่พีเนี่ยเป็นพี่ที่ฮ็อตที่สุดเลย แต่ฉันว่ามันก็จริง

แหละ ฉันยังแอบปลื้มนิดๆเลย แต่ไม่รู้ทำไมมิ้งค์ทำหน้าเบื่อๆเซ็งๆยังไงก็ไม่รู้ แต่

วันนี้อ่ะนะฉันสนุกมากเลยล่ะฉันได้รู้จักเพื่อนตั้งหลายคนที่เป็นมิตรกับฉันและก็ไม่

เป็นมิตรด้วย ฉันได้รู้มาอย่างรึงก็คือเพื่อนยัยเชอร์รี่เน่านั่นชื่อพิงค์กี้ เป็นลูกสาวนัก

ธุรกิจใหญ่ที่คบแต่เพื่อนไฮโซในระดับเดียวกันกับหล่อนเท่านั้นแหละ แล้วนอก

จากยายนี่แล้วฉันก็ได้เพื่อนที่แสนดีมาเพิ่มอีกคนนึงก็คือกิมและก้านซึ่งก็รู้จักฉัน

เป็นคนแรกและก็คุยกันถูกคอ กิมเป็นคนน่ารักหน้าตาออกแนวหมวยๆตาตี่ๆแต่น่า

รักส่วนก้านเป็นเพื่อนของกิมตั้งแต่อยู่ม.ต้นแล้ว ก้านเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีหน้า

ตาก็พอๆกับฉันแหละแต่เธอดูเป็นคนห้าวๆลุยๆ ส่วนเพื่อนผู้ชายเท่าที่ฉันจำชื่อได้ก็

มีอยู่ 3 คนเพราะเด็กผู้ชายในห้องฉันมีอยู่ 20 คน มันเยอะเกินสำหรับสมองกลวงๆ

ของฉัน เพื่อนผู้ชายที่ฉันจำได้ก็มี ตอย ซึ่งนายนี่ก็ออกท่าทีแต๋วแตกนิดหน่อย อีกคน

นึงก็ชื่อ บอย นายนี่ท่าทางเจ้าชู้เป็นบ้าเลย ส่วนคนสุดท้ายนายนี่ท่าทางเย็นชา ชื่อ

อาร์ทนายนี่หน้าตาดีสุดๆ แล้วฉันก็รู้มาด้วยว่ายัยเชอร์รี่เน่านั่น ชอบนายนี่ เวลานาย

นั่นคุยกับฉันนะยัยเชอร์รี่เน่ามองตาลุกเป็นไฟเลยนึกแล้วสะใจสุดๆ ใช่แล้วฉันรู้วิธี

แก้แค้ยัยคุณหนูไฮโซนั่นซะแล้วสิ สนุกแน่งานนี้