ในมุมมองผู้สร้างต่างโลก

ลำดับตอนที่ #16 : Vol.1 Ch.16 วางแผนเดินหมาก

ในมุมมองผู้สร้างต่างโลก Vol.1 Ch.16 วางแผนเดินหมาก

เมรินทร์นำแผ่นไม้จำนวนมากมาเรียงกันบนโต๊ะ “วิธีการใช้งานมันจะน้อยไปไหน” เกิดมาไม่เคยเล่นบอร์ดเกมที่มีคู่มือน้อยขนาดนี้มาก่อนเลย จากที่เธอเคยชอบเล่นเกมกระดาน ตอนนี้ชักเกลียดมันแล้ว

เธอต้องคาดเดาจากคำใบ้ต่างๆ อันน้อยนิด คราวนี้ลองมาพิจารณาวิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วนกันดู เอาที่สำคัญก่อนอย่าง [ประเภทสร้างโลก] ดูเหมือนว่ากระดานไม้ประเภทสร้างโลกจะเป็นตัวกำหนดตรีม หากนี่เป็นบอร์ดเกมแฟนตาซี คงเอาไว้กำหนดเซ็ทติ้งหรือฉากหลัง

ที่ต้องโฟกัสเลยคือ [ ประเภทการป้องกันโลก ] กับ [ ประเภทระดับการป้องกันโลก ] น่าสงสัยว่าหากระดับการป้องกันระดับสูงขึ้น พลังของโลกเหล่านั้นจะถูกยกระดับตามหรือเปล่า

“ไม่สิ” จากที่ฟังปรมาจารย์กู่เล่า ระดับที่สูงกว่าขั้นเจ็ดลิขิตสวรรค์อาจมีอยู่ ไม่แน่ว่าบางทีอาจมีตัวตนที่สูงส่งเหนือยิ่งกว่าขั้นแปดหรือขั้นเก้าขั้นสิบอยู่อีกก็ได้

[ ประเภทระดับการป้องกันโลก ] อาจสัมพันธ์กับพลังเริ่มต้นที่คนบนโลกมิติมีอยู่ การขวานขวายทำได้ง่ายกว่าหากมีผู้เชี่ยวชาญคอยสอน

“อย่างนี้ไม่ดีแน่” การฝึกใช้เวลานาน และค่อนข้างใช้ดวงสูง มีโอกาสเยอะทีเดียวที่อาจไม่เจอกับคนจิตใจดีให้โอกาสอย่างพวกเหลียงเค่อหรือเหรี๋ยนซาน มิหนำซ้ำเลวร้ายที่สุดอาจเจอคนประเภทเดียวกับหลงสั่ว หรือไม่ก็ฆ่าตั้งแต่แรกเห็น มันคงเป็นการเสียเวลาโดยใช่เหตุ หากมัวแต่ลองผิดถูกไปทั่ว

หรือจะไม่เข้าไปยังโลกมิติดูล่ะ ตามกฎ หากปล่อยเวลาเลยผ่านถึงช่วงหนึ่ง โลกมิติจะดำเนินการต่อ เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้น ยังไม่แน่ใจถึงการเร่งเวลาหรือย้อนกลับดั่งที่เขียนด้วย

ถ้านึกตามสามัญสำนึก พวกตัวละครต่างๆ ประกอบฉากที่ไม่ใช่ผู้เล่นมักไม่สามารถเอาชนะฝ่ายร้ายได้เองอยู่แล้วหากไม่ใช่ตัวละครหลัก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ต้องส่งตัวละครเอกไปช่วยกอบกู้หรือเรียกว่าเป็นเหตุการณ์ในเกม

ถ้าในมุมมองคนนอกอย่างเธอสามารถทำอะไรได้บ้างล่ะ กระดานไม้ [ ประเภทเหตุการณ์ ] คือสิ่งเดียวที่เธอทำได้ แต่ว่า

เมรินทร์เหลือบมองกล่อง เหงื่อไหลหน้าผาก “ไม่มีของแบบนั้นแถมมาให้เลยนี่สิ” บางทีเธออาจลองกลับไปดูที่ [ ร้านค้าผู้สร้างต่างโลก ] นั่น ข้อมูลในตอนนี้ยังคงมีน้อย เกินว่าจะตัดสินใจ

กระดานไม้ดีๆ มีจำกัด หากสูญเสียล่ะก็ การเคลียร์โลกที่ยังไม่เคยทำสำเร็จจะยิ่งยากว่าเดิม ตอนนี้ [ ประเภทช่วยเหลือ : สาสน์จากผู้สร้างต่างโลก ] หมดแล้วด้วยสิ เธอไม่อาจมีแต้มต่อที่ดีๆ อีก จากที่มองผ่านๆ ดูเหมือนจะมีในร้านค้า แต่ว่าต้องใช้เหรียญซื้อ ซึ่งเธอไม่มีมันเลย

“ลองไปดูก่อนดีกว่า” เมรินทร์ยืนขึ้น หอบสะพายกระเป๋าเป้ ออกนอกบ้านตอนตีสอง

“บรรยากาศวังเวเหมือนเดิมเลย....” ตรอกซอกซอยอันน่าสงสัยปรากฏตรงหน้าอีกครา นี่คือจุดที่เริ่มต้นทุกสิ่ง เมรินทร์กลั้นหายใจเดินฝ่าความมืด ใจหนึ่งก็อยากให้เจอ อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้เจอ ร้านค้าลึกลับนั่น

ครืดดด..............ครืดดดดดดด.............ครืดดดดดดดดดด.............................

ม่านหมอกหนาทมิฬปรากฏ ราวกับอยู่กันคนละโลกเลย เมื่อกี้ทั้งมืดและหนาวแท้ๆ ตอนนี้กลับสว่างสลัว วังเวงเย็นยะเยือกน่าประหลาด

เดินมาหยุดตรงที่แห่งหนึ่ง

ป้ายร้านตัวโตๆ เขียนว่า [ ร้านค้าผู้สร้างต่างโลก ]

เมรินทร์เหงื่อไหลเย็นเฉียบ ดันประตูบานไม้เก่าแก่ ยังไร้เงาผู้คนเช่นเดิม

“หืม มันเปลี่ยนไปนิดหน่อยหรือเปล่า?” เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ตอนแรกที่ลองจับแผ่นไม้กระดานอันเล็กที่เรียงขาย ตอนนั้นเธอวางกลับด้วยความไม่เป็นระเบียบมากกว่านี้ ราวกับว่ามีใครมาจัดร้านใหม่เลย

เฮ้อ— เธอถอนหายใจ มาหาคำตอบเอาป่านนี้มันไม่มีประโยชน์

เมรินทร์เลิกสนใจพวกชั้นวาง หันหน้าเดินไปยังกล่องที่เขียนว่า [ หยิบฟรี ] กระดานไม้ต่างๆ ถูกกองทับถมกัน ส่วนตรงนี้ยังเละเทะเหมือนเดิม เธอขุดคุ้ยมันขึ้นมาดูทีละอัน พอมี [ ประเภทเหตุการณ์ ] ให้ลองใช้งานได้หรือเปล่านะ 

[ ประเภทเหตุการณ์ : ความอ่อนแอของผู้มายังโลก ]

[ ผลลัพธ์ของความหวาดกลัว ประจักแก่ผู้ขี้ขลาดตรงหน้า สร้างภาพหลอนที่รวบรวมความกลัวใส่จิตใต้สำนึกแก่เป้าหมาย กำหนดเฉพาะเหล่าผู้มาจากต่างโลกเท่านั้น ไม่จำกัดการใช้งานต่อหนึ่งโลก ช่วงคลูดาวน์สามวันในโลกมิติ ]

เมรินทร์สะบัดหน้า หากใช้งานสิ่งนี้รังแต่จะเพิ่มอุปสรรคเปล่าๆ คลูดาวน์คงหมายถึงระยะเวลาที่ถูกจำกัดการใช้งานต่อครั้ง ในบอร์ดเกมสิ่งนี้ถูกใช้เพื่อป้องกันไม่ให้ใช้ความสามารถถี่เกินไป

เธอลองหยิบมาอีกอัน

[ ประเภทเหตุการณ์ : ถูกตัดขาดจากพลังงาน ]

[ เป้าหมายจะไม่สามารถใช้พลังของโลกมิติได้เป็นการชั่วคราว ระยะเวลาคือสามนาที เป้าหมายเฉพาะผู้มาจากต่างโลก ไม่จำกัดการใช้งานต่อหนึ่งโลก ไม่จำกัดคลูดาวน์ ]

ใช้การไม่ได้เลย มีแต่อันแย่ๆ เลิกคิดเรื่องการไม่เข้าไปในโลกมิติได้เลย ถ้ายังไม่มีสักเหรียญ “จะทำยังไงดีนะ”

พลังการรักษาที่ราวกับปาฏิหาริย์ต้องอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่ ทว่าไม่ใช่กับของฟรีพวกนี้ จากการดูภาพรวมแล้ว มันมีแต่ประเภทการป้องกันโลกที่เน้นการต่อสู้เอาชีวิตเข้าแลก รายละเอียดก็น้อย ไม่มีทางเลือกอื่นเลย นอกจากการค่อยๆ เคลียร์ยังทีละโลก เพื่อหาพลังอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับการฟื้นฟู

“ไม่มีเวลาแล้วแท้ๆ” ยิ่งปล่อยให้วันล่วงเลยผ่าน ไม่รู้ว่าแม่จะถึงขีดจำกัดเมื่อใด เมรินทร์จับคางครุ่นคิด นึกเพียงหนทางเดียว อย่างน้อยๆ ต้องลองเคลียร์สักโลกก่อน

“คิดสิ...... อะไรกันนะที่สามารถทำได้เพื่อช่วยให้ตัวเราเก่งขึ้นในโลกมิติ” เพราะความทรงจำเดิมสูญหาย การไปยังโลกแต่ละครั้งเลยมีข้อจำกัดมากมาย ราวกับเริ่มต้นใหม่ทุกครั้ง

“ใช่! ถึงจะเริ่มต้นใหม่เสมอ แต่ฉันสามารถเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทางก่อนได้” การรู้ล่วงหน้าว่าโลกแบบไหนที่จะไปคือโอกาส ถึงตัวเธอในโลกมิติจะไม่รู้ แต่ก่อนเข้าสู่โลกสามารถกระทำอะไรหลายอย่าง

สมมุติดูสิ ถ้าเป้าหมายที่จะไปคือมิติที่เกิดสงครามโลกครั้งที่สาม แล้วเรามีทักษะการยิงปืนกับเอาตัวรอด ไม่ใช่ว่าจะเป็นกลายเป็นสุดยอดในโลกนั้นเลยหรือ

“ประเด็นคือเราควรไปโลกแบบไหนเนี่ยสิ....” โลกแบบหนังจีนหรือกำลังภายในไม่ค่อยถนัดด้วยสิ ที่อุตส่าห์ฝึกๆ มาจนสำเร็จวิชา เพราะอาจารย์ดี คราวนี้ลองไม่หวังโชคดูสิคงจบไม่สวย

“ถ้าเป็นพวกโลกที่คล้ายเกมหรืออะไรประมาณนั้นล่ะ?” เมรินทร์คิ้วกระตุก ควานหาไม้กระดานในกล่องหยิบฟรี ไล่เปิดหาดูทีละ อันที่ดูใช้ไม่ได้ก็โยนทิ้ง ส่วนอันที่น่าสนใจเธอก็วางไว้บนโต๊ะเคาเตอร์

“อืม..... ไม่ไหวเลย อันนี้ดูยากเกินไป” คัดแต่ละอย่างทิ้งเหลือเพียงไม่กี่อัน

“จัดกลุ่มนี่มัน.....เหมือนโลกในเกมแฟนตาซีชื่อดังเลยนะเนี่ย”

[ ประเภทการสร้างโลก : ยุโรป-ยุคกลางเก่า ] , [ ประเภทหายนะ : จอมมาร ] , [ ประเภทการป้องกันโลก : เหล่าผู้ถูกอัญเชิญพร้อมกับอาวุธประจำกาย ]

เมรินทร์มองดูรายละเอียดของแผ่นไม้กระดานประเภทป้องกันโลก

[ ประเภทการป้องกันโลก : เหล่าผู้ถูกอัญเชิญพร้อมกับอุปกรณ์ประจำกาย ]

[ เหล่าผู้กล้าจากต่างโลก ถูกอัญเชิญมาจากโลกคู่ขนาน พวกเขาจะได้รับอุปกรณ์เวทมนตร์ทันทีเมื่อมาถึง โดยการสุ่มจากทั้งสามสิบสองชนิด มีพลังและการใช้งานที่แตกต่างกัน หากผู้มาจากต่างโลกถูกอัญเชิญกลับด้วยวงแหวนเดิม จะได้รับอุปกรณ์เวทมนตร์นั้น ]

เมรินทร์ยิ้มมุมปาก หมายความว่าเธออาจไม่ต้องทำการฝึกให้ยุ่งยาก ด้วยความสามารถที่ถูกมอบมาให้ กำหนดตายตัวแล้วตามแต่ประเภทอุปกรณ์ บางที่อาจพ้นข้อจำกัดของกฎที่ว่า [ หากเป็นผู้เข้าสู่โลกจะได้รับพลังต่ำสุดเสมอ ] ก็เป็นได้ เธอจะไม่ใช่คนอ่อนแอที่ถูกมองข้ามอีกต่อไป

“ปัญหาคืออุปกรณ์มีอะไรบ้างล่ะ” ถ้าให้เดาๆ เลยคือดาบไม่ก็คฑา หัวข้อนี้ช่างคล้ายคลึงกับเกมดังที่เคยเป็นกระแสเมื่อหลายสิบปีก่อน ศัตรูคือจอมมารที่มีลูกน้องเป็นมอนสเตอร์ จะทำอย่างไรเพื่อเพิ่มทักษะในโลกแสนแฟนตาซีนี่ดีล่ะ

“ต้องลองเล่นมัน” อาจฟังดูบ้าระห่ำ สิ้นคิด เล่นเกมเพื่อเอาไปใช้ในโลกแฟนตาซีเนี่ยนะ ทว่าหากลองคิดมุมกลับกันดู ถ้าเราคุ้นเคยกับมอนสเตอร์น่ากลัวก็ไม่จะยืนแข็งทื่อ สามารถเผชิญหน้าอย่างห้าวหาญ ทั้งจังหวะการเข้าจู่โจมหรือตั้งรับ หากในโลกมิติความยากของเกมคือระดับโนมอล แต่เคยเล่นเกมระดับเวรี่ฮาร์ดมาจนชิน อาจเป็นแต้มต่ออย่างคาดไม่ถึง

“แต่จะให้เล่นเกมคอมพิวเตอร์เหรอ.....” ช่วงสองปีที่ผ่านมานี่ ถึงมันอาจข่มขื่น ทว่าก็เป็นเวลาที่โลกกระทัดรัดของเธอถูกเปิดออก แม่ที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ทำให้เธอแอบเล่นเกมตามกระแสทันแบบเพื่อนๆ ในห้อง จนรู้จักกับเกมมากมาย นอกจากบอร์ดเกมเก่าๆ

ทว่าปัญหาหลักเลยคือเธอไม่อิน เล่นแค่แป๊บเดียวก็เลิก ตัวเธอเหมาะกับเกมที่ใช้เวลาคิดเชื่องช้า เข้าใจง่าย เหมือนพวกบอร์ดเกมมากว่า ติดตรงมันไม่มีโลกในกล่องหยิบฟรีที่เกี่ยวข้องกับเกมกระดานเนี่ยสิ ตัวเลือกที่ง่ายที่สุดคืออันที่วางไว้บนเคาเตอร์ด้านหน้า โลกที่คล้ายกับเกมแฟนตาซีเก่าๆ ชื่อดัง

“ไม่มีทางเลือกแล้ว ต้องเอาอันนี้แหละ” ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ โลกที่สามของเธอคือแฟนตาซียุโรปยุคเก่า มีจอมมารคือหายนะ เป้าประสงค์คือทดลองเคลียร์โลก อาจไม่จบในครั้งแรก แต่เธอสามารถลองครั้งที่สองหรือสามได้ตลอด หวังว่าจิตใจจะไม่แตกสลายซะก่อนนะ

พลันสัมผัสของความตาย ภาพการโดนพวกผู้ชายกระทำมิดีมิร้ายแล่นเข้าหัว เธอเผลอกอดอก หน้าซีดเผือดไร้เลือด ตัวสั่นเทา บางทีอาจโชคไม่ดีเหมือนครั้งที่แล้วมา

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เมรินทร์ตบหน้าตัวเองฉาดๆ “ท่องไว้เรา ท่องไว่เรา มันก็แค่โลกสมมุติ” ต่อให้ฆ่าจนตายก็แค่กลับมายังโลกเดิม ลองอะไรใหม่ๆ ต่อได้อีก ไม่คาดหวังในโลกแรกจะดีที่สุด

เงื่อนไขการเปิดใช้งานวงแหวนอาจเหมือนที่เหลียงเค่อบอก คือการกำจัดหายนะ ไม่แน่ว่าจะเป็นอย่างเดิมเสมอด้วยสิ แม้เคลียร์หายนะสำเร็จ แต่สำหรับประเภทการป้องกันโลกอันนี้ หากไม่กลับมาด้วยวงแหวนอันเดิมดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์

“ต้องลองกันซักตั้ง” เธอกว้านกระดานไม้หลายๆ แผ่นแบบเดียวกันเยอะๆ ใส่กระเป๋าเป้ เผื่อสำรองไม่ต้องมาที่นี่อีกบ่อยๆ ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยดีด้วยสิ 

เมรินทร์กลืนน้ำลาย เฮือก— ม่านหมอกทมิฬตรงหน้า ยังน่าขนลุกไม่เปลี่ยน

“ไปล่ะนะคะ!” กลั้นใจหลับตาวิ่ง ผ่านทะลุควันสีดำ ออกสู่โลกภายนอก โลกเดิมของเธอ ครั้งนี้จะเปลี่ยนมัน จะลองทำทุกวิถีทาง ใช่แล้ว ทุกอย่างต้องลงเอยด้วยดี

ในมุมมองผู้สร้างต่างโลก Vol.1 Ch.16 วางแผนเดินหมาก จบ