คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01
* Warning !!! มีการ ooc ( out of character ) ซึ่งเป็นการทำให้ตัวละครทำในสิ่งที่ตัวละครตั้งเดิมจะไม่มีวันทำ หรือหลุดคาร์แรกเตอร์นั่นเอง *
Kakashi's Part
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมออกมาทำภารกิจในฐานะ หน่วยลับ อีกเช่นเคย ในระหว่างขากลับโคโนฮะนั้น ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนพื้นดิน เธอสวมเสื้อผ้าแปลกๆที่ผมไม่เคยเห็น ที่ผมของเธอมีกิ๊บรูปผีเสื้อสีชมพูเขียวอันใหญ่ๆเอาไว้ทั้งสองข้าง และใส่ฮาโอริลายที่คล้ายๆกับผีเสื้อ แถมเธอยังพกดาบเอาไว้ด้วย ผมสำรวจร่างกายของเธอทันที จึงพบว่าเธอมีบาดแผลเต็มไปหมด และมีเลือดไหลออกมาอีก ดังนั้นผมจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันทีพลางตรวจชีพจรเธอทันทีก่อนที่จะพบว่าเธอยังไม่ตาย จากนั้นผมจึงรีบสั่งลูกทีมของตัวเองทันที
“ ยังไม่ตายสินะ…เท็นโซ นายฝากบอกท่านรุ่นที่สามเรื่องนี้ที ส่วนคนอื่นๆ กลับไปได้เลย ” ผมสั่งรุ่นน้องคนสนิทของผมทันทีพลางค่อยๆอุ้มเธอขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาว เธอดูตัวเบากว่าที่ผมคิดเอาไว้เสียอีก
“ รับทราบครับ/ค่ะรุ่นพี่คาคาชิ ” เมื่อเท็นโซกับคนอื่นๆในทีมรับคำเขาแล้ว เขาจึงรีบกลับหมู่บ้านไปบอก ท่านโฮคาเงะรุ่นที่สาม ทันที ดังนั้นผมจึงรีบพาเธอไปที่โรงพยาบาลในหมู่บ้านโคโนฮะทันที
Kanae's Part
อืม…เสียงอะไรกันนะ เสียงคนคุยกันงั้นหรอ เสียงดังจังเลย อย่าเสียงดังกันนักสิ มันรบกวนคนกำลังนอนหลับนะ
….เดี๋ยวก่อนนะ
พรึ่บ !
ฉันลืมตาและลุกขึ้นมาทันที อะไรกัน !? นี่ฉันยังไม่ตายงั้นหรอ แล้วที่นี่ที่ไหน ชิโนบุล่ะ ชิโนบุอยู่ที่ไหน !?
“ อ้าว เจ้าตื่นมาแล้วรึ ” เสียงของชายแก่คนหนึ่งดังขึ้นมาก่อนที่ฉํนจะหันไปมองเขาด้วยสีหน้าที่สับสน และมึนงง
ใครกัน ?
“ ช…ชิโ- แค่กๆ ” ฉันไอออกมาทันทีที่พูดขึ้นมา อ่า…ขาดน้ำสินะอาการแบบนี้ เหมือนชายแก่คนนั้นจะรู้ เขาจึงได้ยื่นน้ำมาให้เธอดื่ม ซึ่งเธอก็รับมาดื่มแต่โดยดีโดยที่ไม่ลืมที่จะขอบคุณเขา
“ ข..ขอบคุณมากๆนะคะ ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหนหรอคะ ? ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัยพลางมองไปรอบๆห้องแห่งนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องพักคนไข้สินะ แต่ทำไมถึงมีแต่ของที่ฉันไม่เคยเห็นเลยล่ะ ? และที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ผีเสื้ออย่างแน่นอน
“ ที่นี่คือโรงพยาบาลไงล่ะแม่หนู ” โรงพยาบาลงั้นหรอ…คงคล้ายๆกับคฤหาสน์ผีเสื้อของฉันสินะ
“ แล้วคุณรู้จักไหมคะ เด็กผู้หญิงที่ชื่อชิโนบุ โคโจ ชิโนบุหน่ะค่ะ ” ฉันถามเขาถึงชิโนบุผู้เป็นน้องสาวของฉันต่อทันที
“ โคโจ ชิโนบุงั้นรึ ? ข้าไม่รู้จักหรอกนะแม่หนู ในหมู่บ้านนี้ไม่มีคนชื่อโคโจ ชิโนบุด้วย นางเป็นอะไรกับเจ้างั้นรึ ? ” อ่า…ดูจากสีหน้าของเขาแล้วเขาคงจะไม่รู้จริงๆนั่นแหละ
“ เธอเป็นน้องสาวของฉันเองค่ะ ” ฉันตอบเขาไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่จะมองหาดาบของตัวเอง
“ เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณพอจะเห็นดาบของฉันบ้างไหมคะ ? ” เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งจึงตอบได้ฉันกลับมา
“ ดาบงั้นรึ อยู่กับเจ้าคาคาชิหน่ะสิ คาคาชิ นำดาบของนางมา ” เขาสั่งชายหนุ่มคนหนึ่งก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะนำดาบของฉันมาให้เขาทันที ก่อนที่เขาจะคืนดาบให้ฉัน
“ ขอบคุณมากค่ะ คุณ… ” ฉันที่กำลังจะขอบคุณก็ชะงักไปเพราะฉันไม่รู้จักชื่อของชายแก่ที่ดูมีอำนาจคนนี้
“ ข้าซารุโทบิ ฮิรุเซ็น เป็นโฮคาเงะรุ่นที่สาม และเป็นผู้ปกครองหมู่บ้านโคโนฮะแห่งนี้ด้วย ” เขาเป็นผู้นำนี่เอง ถึงว่าล่ะทำไมเขาถึงสามารถสั่งการผู้อื่นได้
“ ฉันโคโจ คานาเอะค่ะ เป็นเสาหลักบุปผาแห่งกลุ่มพิฆาตอสูรค่ะ ” ฉันแนะนำตัวกับเขาก่อนที่จะได้รับสีหน้างงๆกลับมาพร้อมคำถาม
“ กลุ่มพิฆาตอสูร ? คืออะไรงั้นรึแม่หนูโคโจ ? ” เขาไม่รู้จักสินะ มันก็ไม่แปลกนี่นา เพราะองค์กรพิฆาตอสูรเป็นองค์กรที่ไม่ถูกยอมรับจากรัฐบาลนี่นะ แถมองค์กรเราเองก็ไม่ได้ป่าวประกาศด้วย
“ กลุ่มพิฆาตอสูรคือองค์กรค่ะ องค์กรของเรานั้นมีหน้าที่กำจัดอสูรร้ายที่รุกรานและกินมนุษย์ค่ะ โดยมีนายท่านคากายะเป็นผู้บัญชาการกลุ่มค่ะ เป็นตำแหน่งที่สูงที่สุดเลยค่ะ รองลงมาก็เป็นเสาหลักค่ะ ซึ่งเสาหลักของกลุ่มพิฆาตอสูรนั้นทำหน้าที่ค้ำยันกลุ่ม ซึ่งจะคัดจากผู้ที่มีฝีมือค่ะ และเสาหลักมีทั้งหมด 9 คน ซึ่งฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ ” ฉันอธิบายให้ท่านโฮคาเงะรุ่นที่สามฟัง ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจมากขึ้นแล้วสินะ
“ งั้นรึ แบบนี้เองสินะ ข้าเข้าใจแล้วล่ะแม่หนูโคโจ ขอบคุณที่อธิบายให้ข้าฟังนะ ” เขากล่าวขอบคุณฉัน
“ ด้วยความยินดีค่ะท่าน ” ฉันยิ้มตอบ ทันใดนั้นเองฉันก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก
เอ…สถานการณ์แบบนี้เหมือนเคยอ่านเจอจากหนังสือเล่มนั้นเลยนะ ที่เป็นทฤษฎีทะลุมิติอะไรนั่น ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงเสียอีก เพราะมันดูเป็นไปไม่ได้นี่นา แต่มันเป็นเรื่องจริงงั้นหรอ เหลือเชื่อเลย
“ แม่หนูโคโจ เจ้าหลงทางมาใช่ไหม งั้นก็มาอยู่ในโคโนฮะซะสิ ข้ายินดีต้อนรับอยู่แล้ว ” ท่านรุ่นที่สามพูดขึ้นมา
“ เอ๊ะ ฉันอยู่ที่นี่ได้จริงๆหรอคะท่าน มันจะไม่เป็นอะไรหรอคะ ? ” ฉันหันไปมองท่านด้วยความแปลกใจ เพราะฉันเป็นคนต่างถิ่นนี่นา มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆงั้นหรอ ?
“ ไม่เป็นอะไรหรอกแม่หนูโคโจ หมู่บ้านเราต้อนรับคนที่หลงทางเช่นเจ้าเสมอ ” เขามองใบหน้าของฉันด้วยสีหน้าอันอบอุ่น
นั่นสินะ ไหนๆเราเองก็ไม่มีที่ให้ไปแล้วด้วย อยู่ที่นี่ไปมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นะ
“ งั้นฉันขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะท่านโฮคาเงะรุ่นที่สาม ไหนๆแล้วท่านจะเรียกฉันว่าคานาเอะก็ได้นะคะ ” ฉันตอบรับท่านไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ อะแฮ่ม งั้นข้าขอต้อนรับโคโจ คานาเอะสู่หมู่บ้านโคโนฮะอย่างเป็นทางการ ” เขายืนขึ้นมาก่อนที่จะพูดต้อนรับฉัน
“ ขอบคุณค่ะท่าน แต่ว่าฉันจะต้องไปพักอาศัยอยู่ที่ไหนงั้นหรอคะ ? ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย เขาจะให้ฉันไปพักอาศัยอยู่ที่ไหนกันนะ เพราะฉันไม่มีที่พักอาศัยในที่นี่นี่นา
“ เรื่องที่พักของเจ้าข้าจัดเตรียมไว้แล้วเรียบร้อย รวมทั้งเรื่องเสื้อผ้า และเงินเช่นกัน ส่วนเรื่องอื่นข้าจะให้เจ้าคาคาชิแนะนำเจ้าเอง ” เขาตอบฉันพลางผายมือไปทางชายหนุ่มคนเดิมที่นำดาบฉันมาให้เขา
“ ส่วนคาคาชิ เจ้าจงแนะนำนางเกี่ยวกับหมู่บ้านแห่งนี้ให้นางซะ ข้าไปล่ะ ” หลังจากมอบหมายสิ่งที่ชายหนุ่มคนนั้นต้องทำเสร็จเขาก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้องพักของฉัน
“ รับทราบครับท่านรุ่นที่สาม ” เขาคำนับท่านผู้นั้น หลังจากท่านรุ่นที่สามออกไปจากห้องฉันก็ถามคำถามเขาทันที
“ สวัสดีค่ะ ฉันโคโจ คานาเอะค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ” ฉันแนะนำตัวให้แก่เขาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างปกติที่เคยทำ
“ ฉัน ฮาตาเกะ คาคาชิ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกันนะ ” เขาค่อยๆถอดหน้ากากที่มีลักษณะคล้ายๆจิ้งจอกออกมาจากนั้นเขาก็แนะนำตัวให้แก่ฉัน
ฉันค่อยๆสังเกตเขาเงียบๆ เขามีเส้นผมสีขาวออกเทา สวมใส่เสื้อผ้าแปลกๆที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน บริเวณตรงต้นแขนด้านซ้ายของเขานั้นมีรอยสักสีแดงที่เป็นลายอะไรบางอย่างคล้ายๆเปลวไฟที่ฉันไม่รู้จัก ใบหน้าส่วนล่างของเขานั้นถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีดำ และผ้าคาดหัวที่เหมือนคุณอุซุยแต่ต่างกันตรงที่ของเขานั้นมีสัญลักษณ์แปลกๆที่เหมือนใบไม้นั่นสลักไว้อยู่ที่ปิดดวงตาข้างซ้ายของเขาไว้ คงจะเป็นสัญลักษณ์ของหมู่บ้านนี่ล่ะมั้ง
“ อะ…คือว่า ฉันออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนหรอคะ ? ” ฉันถามคำถามเขาไป จากนั้นเขาก็ตอบมาทันที
“ ดูจากสภาพร่างกายเธอแล้ว วันนี้ก็น่าจะออกได้แล้วล่ะ แต่ฟังจากปากหมอคงจะแม่นกว่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปเรียกหมอมาตรวจร่างกายให้เธอก็แล้วกัน ” พูดจบเขาก็เดินออกไปเรียกคุณหมอให้เข้ามาตรวจร่างกายของฉันพอดี
“ สุขภาพของคุณดีมากๆเลยค่ะ วันนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะคะ ” หลังจากที่คุณหมอตรวจร่างกายของฉันเสร็จเรียบร้อยเขาก็รายงานผลให้ฉันทราบในทันที ในที่สุดฉันก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วสินะ
“ ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณหมอ ” ฉันขอบคุณเธอก่อนที่จะค่อยๆลงจากเตียงมายืนที่พื้น สักพักคุณหมอคนนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับคุณคาคาชิที่เข้ามาพร้อมเสื้อผ้าของฉันทันที
“ นี่เสื้อผ้าของเธอ ฉันจะรออยู่ข้างนอก ” ฉันรับเสื้อผ้ามากจากเขาก่อนที่จะก้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ เขาที่เห็นดังนั้นก็เดินออกไปรอข้างนอกห้องเพื่อให้ฉันแต่งตัวทันที
เมื่อฉันแต่งตัวเสร็จแล้วพบว่าชุดที่ฉันใส่อยู่นั้นมีลักษณะคล้ายๆกันกับชุดของภรรยาทั้งสามคนของคุณอุซุยเลยล่ะ แต่ต่างกันแค่ชุดที่ฉันใส่นั้นมีการใส่กางเกงขาสั้นสีดำประมาณต้นขาเข้ามาด้วย
หลังจากที่ฉันสำรวจชุดเสร็จก็นำฮาโอริลายผีเสื้อตัวโปรดของฉันมาใส่ทับทันทีก่อนที่จะจัดการทรงผมที่ยุ่งอยู่ให้เรียบร้อย เมื่อเรียบร้อยแล้วฉันจึงหยิบดาบของฉันขึ้นมาเหน็บไว้แถวๆบริเวณผ้าผูกเอวเอาไว้แน่นๆ หลังจากตรวจเช็คของต่างๆเรียบร้อยแล้วฉันจึงเดินออกมาจากห้องทันที
“ เรียบร้อยแล้วค่ะคุณคาคาชิ เราไปกันเลยไหมคะ ? ” ฉันหันไปถามคุณคาคาชิที่อยู่ด้านขวาทันที
“ อ่า...เรียบร้อยแล้วสินะ งั้นเราไปกันเถอะ ” เขาตอบฉันก่อนที่จะเดินนำฉันไปยังทางออกของโรงพยาบาลแห่งนี้ ฉันที่เห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามเขาไปทันที ฉันจะได้สูดบรรยากาศข้างนอกแล้วสินะ ฉันว่านะ การเดินชมหมู่บ้านโคโนฮะแห่งนี้คงเป็นอะไรที่สนุกมากแน่ๆเลยล่ะ !
Talk with หมีโกโก้
จบแล้วนะคะกับตอนที่สอง ตอนนี้พี่คานาเอะมาอยู่ในโคโนฮะแล้ว~ ได้เจอกับพี่คาคาชิแล้วด้วย เรื่องราวต่อไปนี้จะเป็นยังไงต่อนั้น รออ่านได้ที่ตอนต่อไปเลยค่า เจอปืน~
ความคิดเห็น