รักสุดวุ่น ของผมกับเขา

ลำดับตอนที่ #3 : ทันทีที่มอง

“ อ-อย่ามายุ่งกับชั้นนะเฟ้ย!! ” ผมรีบปัดมือนั้นทิ้งอย่างเร็วด้วยความกลัว ผมได้ยินเสียงบางอย่าง

ตกพื้นเป็นเสียงแกร่ก ของวัตถุอะไรซักอย่าง แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมกลัวไปกว่าสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า…

                   นั่นคือเงาของคนตัวสูงใหญ่ที่มืดและหน้ากลัว โอ๊ยแม่จ๋า ช่วยผมด้วยยย O_o ตายแน่คราวนี้ !!!

“ ออกไป !!! อย่าเข้ามาใกล้ช้านน!! ” ผมตะโกนออกไป ส่วนแขนข้างนึงก็กอดชีทเรียนพิเศษไว้แน่น

เขาพยายามจะฉุดยื้อผมไว้ แต่ผมก็พยายามจะหนี  ฮือออ~อ นี่คนหล่ออย่างผมจะต้องเสียความบริสุทธิ์ตั้งแต่

ยังไม่บรรลุนิติภาวะรึเนี่ยยยย แ…..ง้ -_-!!!   < ใครมันจะเอานายล่ะเว้ย  >



“ เฮ้ อยู่เฉยๆได้มั้ย !!! ”   เขาคว้าข้อมือผมไว้ได้ ผมพยายามที่ทั้งดิ้น ทั้งสะบัดสุดฤทธิ์แต่ให้ตายเหอะ ทำไม

มือมันถึงได้เหนียวยังงี้ฟะ  เป็นจิ้งจกรึง้ายยย O_o    < สงสัยเป็นญาติกับไอ้ตัวมะเช้าแหงมๆ TT>

“ อยู่เฉยให้โดนจับกด อะดิ บ้าเอ๊ย !!ปล่อยชั้นนะเฟ้ย ปล้อยยยยย ”  ผมโหวกเหวกโวยวายเผื่อว่าจะมีคนผ่าน

มาและช่วยผมไว้ได้บ้าง  แต่ให้ตายเหอะไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยอ่ะ  .....

............................

 

“ จ๋อม แจ๋ม  ๆ  ” นั่น เสียงของพระเจ้าที่จะมาช่วยผมแน่ๆ  ผมถลาตัว(และหัวใจ)เข้าไปหาเสียงๆนั้น  ทั้งๆที่มีมือคนๆนั้นจับอยู่

..........................

 

“คุณครับ ช่วยผมด้วยๆ  !!”

........................

และแล้วผมก็ได้เห็นหน้าของคนที่พระเจ้าส่งมาช่วยผม  ก่อนที่เขาจะตอบว่าตอบว่า

...............



......................





“โบร๋ววววววว”    

………..-__-iiii

                     ...  ผมอึ้งไปซักพัก และแล้วพระเจ้าตัวปลอมก็จากไป  แล้วทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิม...

ในที่สุดเพื่อเอาตัวรอด ผมเลยพยายามหาเครื่องช่วยชีวิต ซึ่งนั่นก็คือ …-_- iii…ชีทเรียนพิเศษ  ช่วยไม่ได้  

มีอย่างเดียวอยู่ในมือ  ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พังมันให้หมดนี่ล่ะเฟ้ยยย

“ ป้าบบบ !!!!  อุ๊บ!!   ”  ผมจับชีทนี่ฟาดเข้าไปที่หน้าเขาเต็มๆ ได้ผลครับท่าน เขาเซถอยหลังไป มือผมหลุด

แย้วววที่นี้ก็ได้เวลาโกย ตรี-นหมา กันล่ะ!!!    แต่….ผมคงลืมไปว่าวันนี้มันวันซวยของผม  แหง่ะ!  ลองทายดิ

ว่าอะไร -_-..???...



……กึก………T_T ???



“ อ๊ะ  ว -เหวอออออ!!!    พลั่ก!!!   ”




อา….  เยี่ยมไปเลย -ผมสะดุดขาตัวเองครับท่าน TT_TT อะไรมานจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น  


ผมรีบประคองตัวเองลุกขึ้น  แต่ก็ช้าไปแล้ว เขาคว้าแขนผมไว้ได้อีกทั้ง 2 ข้าง แบบประจัญหน้า  ดีไม่ดีเค้าต้อง

โกรธแน่ๆที่ผมทำไปตะกี๊   ผมทั้งดิ้นทั้งผลักแต่ก็ไม่ได้ผล คราวนี้เขาจับแขนผมแน่นกว่าเดิม  นี่ผมอ่อนแอ

ขนาดนี้เชียวรึ ไม่นะ! ผมไม่อยากเป็นเหยื่อกาม!ม!!! o.O

“ อ๊าาาาาาาคคคคค!!!! ”    ผมก้มหน้าหลับตาปี๋เพราะกลัว  น้ำตาก็ดันมาไหลเอาซะตอนนี้  ให้ตายเหอะ

ร้องไห้แล้วได้ประโยชน์อะไรวะเนี่ย

“ เฮ้ย นี่คุณ  เลิกบ้าซักที นี่ผมเอง!!!! ”  เขาเขย่าตัวผมแรงๆทีนึง <จะว่าไปผมว่าก็ไม่ใช่ทีนึงหรอก เขาเชคผมแบบเชคคอคเทล อารัยอย่างงั้น >


“ …….. ”



ผมพูดอะไรไม่ออก  จึงค่อยๆเงยหน้ามองขึ้นไป

“ นี่ผมเอง คนที่ช่วยคุณไว้เมื่อก่อนหน้านี้ไง ”  เขาพูดปรับเสียงให้เย็นลง

.....................

“ ค…คุณ ”  


ใช่  คนเมื่อตะกี้ ที่ช่วยพยุงผมไว้นั่นแหละ  ผมอ้าปากค้างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง  นี่เขาตามผมมา

ถึงนี่เชียวรึ  พอรู้หยั่งงั้น ผมจึงค่อยๆสงบลง




“ อยู่นิ่งได้ซักทีนะ  ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะเนี่ยคุณน่ะ  ” เขาพูดพร้อมกับค่อยๆคลายมือออก

“ ล..แล้วทำไม ” ผมพยายามที่จะถามเขา  แต่ปากก็ดันไม่ค่อยขยับตามความคิดเล้ยยย -_-

“ เอางี้  นั่งตรงนี้ก่อนแล้วผมจะเล่าให้ฟัง ” เขาชี้ไปที่ ที่นั่งใต้ที่กันฝนด้วยท่าทีที่เหนื่อยๆก่อนจะเก็บ

แว่นขึ้นมาเช็ดแล้วเหน็บไว้ที่คอเสื้อ  ผมเลยไปนั่งเพราะก็เหนื่อยเหมือนกัน หลังจากที่ทุ่มแรงไป

เกือบสุดตัวเมื่อตะกี้

………….

………………..

……………………….

ทั้งผมและเขาต่างก็นั่งเงียบอยู่ที่ป้ายรถเมล์  ฝนก็เริ่มซาขึ้นมาเล็กน้อย ท้องฟ้าสว่างขึ้นมานิดหน่อย เหมือน

กับความรู้สึกผมในตอนนี้ แต่ผมก็ยังรู้สึกละอายอยู่มิใช่น้อย  ที่ตะกี้ดันเอาชีทเรียนพิเศษไปฟาดหน้าเขาซะได้



“ ตะกี้ฟาดหน้าผมซะสุดแรงเลยนะ… ”  เขาพูดเปรยขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งเล็กๆ    ดันมาทายถูกซะอีกง่ะ-_-

“ ข…ขอโทษที  แต่ว่าเพราะคุณทำผมตกใจนี่  ผมเลย ”  ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ


“ ฟาดเปรี้ยงเข้าให้  ”  

“ อ…อือ คงยังงั้น ” ผมหันหน้าไปทางอื่น  นี่ถ้ามีหลุมอยู่แถวนี้ ผมคงเอาหน้ามุดแล้วเอาดินกลบแน่ๆ

“ เอาเถอะๆ  งั้นยังไงซะผมก็ต้องขอโทษแล้วกันที่ทำเอาคุณตกใจ ”  

“ ช่างเถอะ  แล้วที่คุณตามผมมานี่มีเรื่องอะไรล่ะ ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย

“ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ เอ้านี่! ผมเห็นมันตกอยู่ มีรูปคุณ ผมก็เลยเอามาคืน ”  แล้วเขาก็หยิบของบางอย่างออกมา

ผมนั้นรู้สึกทึ่ง เมื่อเห็นว่าฟ้าดินไม่ใช่จะเอาแต่กลั่นแกล้งผมอย่างเดียว พระเจ้าตัวจริงมาช่วยผมแล้ว

“ กระเป๋าตังผม…มันกลับมา ” ผมพูดออกไปอย่างไม่ตั้งใจ

“ ไม่ใช่มันกลับมา แต่ผมเอามาคืนคุณต่างหาก -_- ” เขาตอกกลับเอาซะผมงี้ หน้าหงายไปเลย เฮ้อ

ปากเจ้ากรรม



น้ำใสใสเริ่มซึมที่ขอบตาผมอีกครั้งนึงด้วยความดีใจ  แต่เขาก็ทำเอาผมเสียบรรยากาศอีกละ

“ จะร้องหาสวรรค์วิมานอะไรอีกเล่า  กระเป๋าก็ได้คืนแล้วนี่ไง ”

“ ช..ช่างผมสิ ก็คนมันดีใจนี่ ขืนเจ้านี่หายไปล่ะก็ผมแย่แน่ๆ ”

“ แล้วมันมีอะไรสำคัญรึไง ? ” เขาถามด้วยความสงสัย

“ บัตรลดราคาตั้ง 10% ของซุปเปอร์มาเก็ตใกล้บ้านผมน่ะสิ ” ……-_-

.......................


แล้วก็เหมือนฟ้าผ่าดังโครมเข้าให้ ที่ผมหลุดปากไปอีกครั้ง…..-_-iii ผมว่าถ้ามีตังเมื่อไหร่ จะไปผ่าตัดเปลี่ยน

ปากนี่เสียเลย…….






“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ^_^ ”  ผมเห็นเขาขำจนน้ำตาเล็ด มันจะขำอะไรนักหนาวะ !!

“ อ-อะไรเล่า มีอะไรน่าขำนักรึไง ”  ผมหันไปค้อน

“ โห คุณ ! ทำท่าที หยั่งกะมีเงินล้านอยู่ในกระเป๋า หึหึหึ ^_^ ” เขาก็ยังคงขำอยู่



…………………..



        ฟ้าเริ่มสว่างและฝนก็เริ่มหยุดตก ทันทีที่ผมหันไปมอง วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดอยู่นิ่ง มีเพียงผม

กับเขา   ภาพคนที่ผมมองเห็นอยู่ข้างหน้า  เป็นภาพของเด็กหนุ่ม  ที่กำลังหัวเราะ  หยั่งกับคนละคนกับ

ตอนที่ใส่แว่น  ไม่รู้ว่าเพราะแสงที่ส่องเข้ามารึเปล่าน่ะ   ทำให้ผมอดรู้สึกทึ่งไม่ได้ที่จะจ้องมองเขา  นัยน์ตา

สีดำ คู่นั้นของเขา  พอได้เห็นแล้วรู้สึกเหมือนมีมนต์สะกดบางอย่างที่น่าตรึงตาตรึงใจ     เรียกได้ว่า

ประทับใจผมอย่างแรงเลยอ่ะ o_O เป็นครั้งแรกที่นอกจากผมแล้ว จะมีผู้ชายหน้าตาดีที่ใกล้เคียงกับผม

อยู่บ้างนะเนี่ย   ต้องขอบคุณฟ้าดินที่ยังเข้าข้างผมอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังอุตส่าห์โชคดีล่ะ    แต่ว่า

ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกันนะ ???...........

----------------------------------------------------------------------------

             เหอๆ เรื่องนี้มันต๊องๆเนอะว่ามั๊ย เคอะทุกท่าน^__^  อ่านเสร็จก็ช่วยคอมเมนต์กันบ้างเด้อค่าาาา..จะได้เอาไว้ปรับปรุงต่อไป
            ส่วนตัวละครตอนนี้ออกแบบเสร็จละไม่นานคงได้เห็นกัน  5555