รักสุดวุ่น ของผมกับเขา

ลำดับตอนที่ #2 : วันมหาซวย..อวย..อวย

 






               วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ  ก็เมื่อเช้าน่ะสิ ตอนผมจะออกจากบ้าน ไม่รู้มีจิ้งจกตัวดำใหญ่ มีลาย

กลางหลัง มาจากไหน มาเกาะอยู่ที่ประตูบ้านร้องทักผม “ ตั๊กแต… ตั๊กแต !!! ” อืม  ผมว่ามันก็

แปลกดีน่ะ ที่จิ้งจกบ้านผมมันไม่เหมือนบ้านคนอื่น….เอ๊ะ หรือมันจะกลายพันธุ์หว่า ??? แต่ช่าง

เถอะผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วนี่ผมจะเล่ามาทำไมเนี่ย -_-



                       เหตุการณ์ทั้งหมดได้เริ่มขึ้นเมื่อวันอาทิตย์ช่วงบ่ายๆ หลังจากที่ผมเรียนพิเศษเสร็จแล้ว  

มันช่วยไม่ได้น่ะนะคนเราไม่ได้เกิดมา มีพร้อมทุกอย่างซะที่ไหนล่ะ แม้จะเรียนได้ไม่ถึงกับเลิศเลอ

ยังไงซะผมก็ขอความหล่อเอาไว้ก่อน  ต่อให้เรียนได้ที่ 1 ของประเทศก็เหอะแต่ถ้าหน้าตาอุบาทว์ ก็

ไม่มีสาวที่ไหนเอาร๊อก-ก เหอะๆจะหาว่าคุย…^o^  ในขณะที่ผมกำลังถือชีทเอกสารเดินไปตาม

ทางเดินอยู่นั้น  ไม่ว่าสาวคนไหนที่ผมเดินผ่าน ต่างก็ทำตาหวานเยิ้มมาเป็นแถว คงเพราะเสน่ห์ที่มี

ในตัวผมล่ะมั๊งเนอะ  แต่จู่ๆชีทเจ้ากรรมดันปลิวหลุดจากมือไปซะได้

“ อ๊ะ แย่ล่ะ!!!ชีทเรียนพิเศษ ขืนหายล่ะยุ่งแน่ ”

ขณะที่ผมกำลังก้มลงเก็บชีทเรียนพิเศษ  เจ้าชีทตัวการนี่ก็ดันปลิวต่อไปซะอีกแน่ะ วันนี้ทำไมพระเจ้าถึงเล่น

ตลกกับผมจังแฮะ

“ เฮ้อ ! อะไรกันนัก”  

ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดีผมก็ถูกคนๆหนึ่งชนเข้าให้ที่ข้างหลัง

“พลั่ก!!!”

ทำให้ผมเซถลาไปข้างหน้าไปชนกับคนอีกคนนึงเข้าที่หน้าร้านแม็คโดนัลล์ วันนี้มันวันอะไรกันวะ

อยากจะบ้าตาย แต่ก็โชคดีที่ชีทเอกสารยังอยู่ครบ

“ เดินระวังหน่อยสิเฟ้ย-ย!!!! ” ผมตะโกนด่าไอ้คนตะกี้ทั้งๆที่รู้ว่ามันคงเดินไปแล้ว แต่ผมก็ต้องรีบ

หันไปขอโทษขอโพยคนอีกคนนึงที่ช่วยประคองผมไว้

“ ข..ขอโทษนะครับแล้วก็ขอบคุณที่ช่วย ”

“ เอ่อ…ไม่เป็นไร ”

ชายหนุ่มที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าค่อนข้างที่จะสูงกว่าผมอยู่เล็กน้อย ใบหน้าที่คมได้รูป  สวมทับด้วย

แว่นสีชา ผมสั้นประบ่าสีดำขลับที่ซอยรับกับรูปหน้าของเขา  เห็นแล้วสะดุดตาชะมัด ผมรู้สึกนึกอิจฉาคน

ที่ช่วยผมคนนี้อยู่นิดหน่อย

“ ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษ ”

“ หา ??? ”

ผมมองลงไปตามที่เขาชี้ เอกสารที่ผมถือเหน็บอยู่ข้างตัวก็ไม่ได้เลอะอะไร แต่ที่เลอะน่ะมันกลับเป็นเสื้อยืด

ตัวโปรดที่ผมเพิ่งซื้อมาเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมทั้งถนอม ทั้งดูแลอย่างดี   ฝุ่นไม่ให้จับ ไร  ไม่ให้ตอม  

เพราะ กว่าจะเก็บเงินซื้อมันได้ ไม่ใช่ง่ายๆเลย   แต่… วันนี้มันกลับต้องหมดราศี   เพราะ

ซอสมะเขือเทศที่มาจากคนตรงหน้า  จะว่าเขาก็ไม่ได้เพราะช่วยผมไว้ กลับบ้านคงได้โดนยัยน้องสาว

ตัวแสบล้อแหงมๆ โอยจอร์ช วันนี้มันวันบ้าอะไรวะ-_-

“ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ” เขาถามผม  ไม่เป็นไรได้ไงวะก็เสื้อเลอะอยู่เนี่ย T_T ตาถั่วรึไง

“ มะ…ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวค่อยกลับไปซักที่บ้าน ”  ผมต้องกล้ำกลืนผืนทนพูดทั้งๆที่รู้อยู่ว่ายังไงมันก็

ซักไม่ออก  ถึงออกมันก็ไม่หมดจดหรอกโว๊ยยยยย

“ งั้นก็เช็ดออกซักหน่อยแล้วกัน ”

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง  แล้วจะจับเสื้อผมเช็ด ผมพยายามปัดมือเขาออกอย่างสุภาพ

“ ม-ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอกครับ ” จะยุ่งอะไรนักหนาฟะเจ้าคนนี้ หมดเวรหมดกรรมกันแล้วก็ไปให้

พ้นๆซิเฟ๊ยยย  มาทำเก๊กหา......อะไรฟะ

ผมรีบเดินออกมาจากที่ตรงนั้น นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่ายังไงซะก็ต้องรีบกลับบ้าน

ทำไงได้ หมดหล่อแล้วนี่ นี่ถ้าเป็นปกติ ผมคงได้เดินเตร็ดเตร่แถวๆห้างสรรพสินค้าต่อแล้ว

“ เฮ้อ กลับบ้านก็ได้ฟะ ”

ผมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อเอากระเป๋าสตางค์ …............???????

                     ...........................................

                     ...........................................

                            .............................................

                                               เหมือนฟ้าดินเล่นตลก  กระเป๋าสตางค์ผมหาย…..ย

…………-_-!!!!!! หน้าผมซีดทันตา เร็วยิ่งกว่ากินยาไวอากร้าซะอีก

“ ฮ-เฮ้ย ! ไม่จริงน่า มันน่าจะอยู่ตรงนี้สิเป็นไปได้ไงฟะ! ” ผมทั้งลุกลี้ลุกลนหาของ  พูดอยู่กับตัวเอง

เหมือนคนบ้า ผมทั้งกลับ ข้างในกระเป๋ากางเกงออกทั้ง 2 ข้าง--โบ๋เบ๋ -_- ไม่มีอะไรเลย โธ่!ถัง วันนี้

มันอะไรกันนักกันหนา ไหนชีทจะเกือบหาย  ไหนจะโดนคนเค้าชน  ไหนจะไปชนคนอื่นเค้าอีก แถม

เสื้อตัวโปรดก็ดันมาเปื้อนซอส แล้วไหนกระเป๋าตังจะหายอีก  กลับบ้านก็ไม่ได้ ตอนนี้ความหล่อผมไม่มี

เหลือแล้วเนี่ย-_-!!!

“ หึ– แน่จริงก็มีอีกซิฟะ ชั้นไม่กลัวอะไรทั้งนั้นโว๊ยยยย บ้าเอ๊ยยยย!!!!!! ” ผมตะโกนในใจกับตัวเอง  

เพราะไม่รู้ว่าจะระบายกับใครดี  แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะผมคิดเมื่อตะกี้รึเปล่า ผลที่ตามมากลับไวเกิน

คาด เพราะคราวนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าเก่าซะอีก แ~ง้ TT_TT

“ แปะ  แปะ ” เสียงเม็ดฝนเม็ดเล็กๆที่หล่นลงมาจากฟ้า ใช่แล้ว เสียงฝนตก-_- แถมตกลงมาแบบ

โครมเดียวตั้งตัวไม่ทันซะด้วย กว่าผมจะวิ่งหาที่หลบฝนเจอ  ทำเอาชีทเรียนพิเศษที่ผมปกป้องมาอย่างดี

เปียกไปเกือบครึ่ง แถมเสื้อของผมที่เปื้อนซอสที่ไม่ได้เช็ดออกอยู่แล้ว เจอฝนที ก็เปื้อนเป็นทางดิ่งลงมา

ตั้งแต่ช่วงหน้าอกลงไปยันชายเสื้อ เหมือนผมไปโดนใครกระซวกมาใหม่ๆเลย

“ วันนี้มันวันซวย..ไม่สิ วันมหาซวยต่างหาก…..-_- ”   ผมพูดกับตัวเองในขณะที่หลบอยู่ใต้ที่กันฝน

ตรงป้ายรถเมล์เพียงลำพัง  ทั้งชีทเรียนพิเศษ ทั้งเสื้อ ทั้งกระเป๋าสตางค์ ทุกอย่าง…พังไม่มีชิ้นดี พอคิด

อย่างนั้นแล้ว น้ำใสๆก็เริ่มซึมที่ขอบตา ผมเอามือปาดน้ำตาทั้งสองข้าง  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจออะไร

แบบนี้เลยให้ตายเหอะ ไม่อยากจะคิดเล้ยยยว่าจะมีอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม


                  แล้วจู่ๆผมก็ต้องสะดุ้ง  เมื่อมีมือๆหนึ่งจับเข้าที่ไหล่ นี่ความเลวร้ายยังไม่จบอีกรึ
คราวนี้อะไรอีกล่ะ

“ อ-อย่ามายุ่งกับชั้นนะเฟ้ย!! ” ผมรีบปัดมือนั้นทิ้งอย่างเร็วด้วยความกลัว ผมได้ยินเสียงบางอย่าง

ตกพื้นเป็นเสียงแกร่ก ของวัตถุอะไรซักอย่าง แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมกลัวไปกว่าสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า…