คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 The Vampire and His Lover เปิดใจ (2/2)
เอสเหยียบบนใบไม้ึ่อบนพื้นเป็นหย่อม เบี่ยัวหลบแสแ่อนะยืนามร่มเาอ้นไม้ สสัยเา่อน้าูแลัวเอ ผิวเลยาวนูีเล็น้อย
“แล้วนายเพิ่ย้ายมาเหรอ มาาไหนล่ะ”
“าทา...ภาเหนืออีทีน่ะ”
ันนั่บนม้าหินอ่อนัวหนึ่ึ่อยู่ใ้ร่มเาไม้อย่าพอิบพอี แสแส่อแล้วิใบไม้หนาึลอมาไม่ถึพื้น
“แล้วมาาโรเรียนอะไรเหรอ”
“โรเรียนอนุสร์พิทยาน่ะ”
ื่อโรเรียนไมุ่้นแม้แ่น้อย
“ทำไมถึย้ายมาที่นี่เหรอ”
“็...” เอสหลุบาล่ำมอเศษใบไม้ที่ปลิวมาเาะอบรอเท้า “แ่พ่อแม่ส่มาน่ะ...”
“อื้อ้ะ”
เลิถามีว่าเพราะเาระอัระอ่วนอบล
สายลมเย็นยะเยือพัผ่านมาพอีนันระับอ้อมอ ถูไอเย็นัแ้มนเป็นริ้วแ ทั้ที่ยัเป็นหน้าร้อนแท้ๆ บรรยาาศเมือไทยแสนพิศวนั
เอสวานหาอาในระเป๋าอเา ่อนะหยิบผ้าลุมไหล่ผืนให่ึ้นมาแล้วเินอ้อมมาทา้านหลั วาบนบ่าันอย่าเบามือ
“หืม!?”
“เห็นเธอหนาวน่ะ”
เอสพู้วยน้ำเสียใี ่อนะระุรอยยิ้มให้ันหนึ่รั้
“เอ้อ อบุนะ แล้วนายไม่หนาวเหรอ”
“ไม่...”
เอสเหม่อมอรอบัวทำเหมือนทุสิ่แปลประหลา เป็นอเล่นใหม่สำหรับเาอย่าไรอย่านั้น
“เพล เอส”
เสียะโนัแบบนบ้าอย่านี้ะเป็นใรไปไม่ไ้นอาฟราน์ เาวิ่ปรูะโบมือหยอยให้ันึ่รีบลุึ้นยืนเ้ัแบบบอไม่ถู สายาเาหยุรผ้าลุมไหล่
“มีอะไรเหรอฟราน์”
ลีฟ อิ๊ แล้ว็พอยท์ำลัเินเอื่อยุยันสามน ท่าทาไม่รีบร้อน
“เอ้อ อยู่ที่นี่เอเหรอ ันแ่ะมาบอว่าอีห้านาทีริ่เ้าแล้วนะ บัเอิมาเอพอีเลย”
เหื่ออฟราน์แเ็มเสื้อนัเรียนสีาวบานเห็นแผ่นหลัว้าประมาหนึ่ ันเบนสายาหลบภาพรหน้าเพราะเินอบล ไม่ล้า้อรๆ พอีันยัมียาอายหลเหลืออยู่บ้า
“อ่า ริ้วยสิ อบใมานะฟราน์”
“ไม่เป็นไรหรอ าบ่อไป ห้อันเรียนใล้ห้อเธอ้วย ึ้นห้อพร้อมันเถอะ”
“อื้อไ้สิ...”
ันำลัะหยิบระเป๋านัเรียนมาถือ แ่ฟราน์ที่ไวว่าพุ่ัวเ้ามาว้า พลาหัวเราะิัเหมือนเ็ผู้หิ แสิริยาน่ารันหัวใแทบฝ่อ
“ันถือให้นะ”
“อ่า...อบใ้ะ”
เอสมอบนโ๊ะอย่าๆ ่อนะแ่ถือระเป๋าเินามฟราน์ออมาแ่นั้น
ลีฟับไหล่อฟราน์เหมือนะพูอะไรแ่็เียบล
นอาเรื่อเรียนแล้ว สมออัน็่อน้า้าึไม่รู้ว่ารอบัวเิอะไรึ้น ทำไมูเหมือนมีแ่ันับเอสที่ยืนๆ ปนโ่ๆ ล่ะ
“เิอะไรึ้นเหรออิ๊”
ันหันไปสะิแนเพื่อนอำอบ
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอ”
อิ๊มอันสลับับเอส้วยสายาราวับทนายำลัอ่านเอสาร่อนึ้นว่าวาม ่อนะหัวเราะระรัวามแบบบับที่อบทำเวลาลบเลื่อน แสว่า้อมีอะไรไม่อบมาพาลแน่
“ูทำหน้าเ้าสิ เป็นอะไรไปเหรอ”
ไม่รู้ว่าฟราน์โผล่มารหน้าันั้แ่อนไหน เาียิ้มว้าทำปาู๋ แ้มพอนันหลุำพรว ทำไมนายทำท่าอุบาทว์แล้วยัูน่ารัล่ะ
“ำะทีเนอะ”
นายน่ารัแว่ระเป๋าันเล่นทำท่าลปนประหลาใหู้อีรั้
“นายทำให้ันำเหรอ”
“อื้อ ยิ้มเยอะๆ นะ ผู้หิเหมาะับรอยยิ้มที่สุเลยล่ะ”
เหรอฟราน์...แ่นายรู้มั้ยว่า...ัวนายเอน่ะ...เหมาะับรอยยิ้มมาว่าใรเลยล่ะ เพราะยิ้มอนายส่อประายอย่าประหลา นเหมือนเป็นแสสว่าให้ับนี้ลัวอย่าัน
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น