คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : บทที่ 1 The wolf สัญญาล่า หัวใจปีศาจ ก่อนจะเริ่มเรื่องราวใหม่ (2/2)
ส่วนเอส็ะเ้ามหาวิทยาลัย้วยารล่อมิใเ้าหน้าที่น่ะ (วามสามารถอแวมไพร์ ีะมัยา) หมอนั่นห่ววามปลอภัยอเพลว่าอาเอแวมไพร์นอื่น เอสเลยัใเ้ามหาวิทยาลัย (หมอนี่ไม่่อยอยาเรียนเท่าไหร่) แล้วามิูเธออยู่ห่าๆ ล้ายับบอร์ี้าร์ในวามมื แ่ริๆ แล้วโอาสเอแวมไพร์นอื่นน้อยมา เมือนี้ไม่่อยมีพวเหนือมนุษย์โผล่มาแวะเวียนัเท่าไหร่หรอ
“ไม่เอาอ่ะ”
ถึผมะนอัมีาพรรพวหมาป่าลุ่มเิมมาายไ้เินเยอะ็เถอะ แ่ไม่อยาใ้ฟุ่มเฟือย ผมเหลือบมอป้ายราาร้านัผมอีรั้ั้หนึ่ร้อยบาทแน่ะ
“แหม ถ้านายัอนนี้ นาย็ะรู้ไว่าเ้าับนายรึเปล่า ถ้าไม่ใ่ ยัมีเวลาอีหลายเือน รอผมยาวแล้วมาแ้นะ”
“แ่ผมทรเิม็เ้าับันนี่”
“ไม่เลย ไม่เลยันิ” เพลส่ายหัวพลายมือเป็นรูปาบาท
เธอพยัพเยิให้ผมส่อระมอัวเอ ทำไมันเหรอ ผมแ่ใ้น้ำมันลูบผมให้เรียบแปล้า้ายไปวา ล้ายนสมัยโบรา ผมว่าูแบบนี้แล้วบุลิสบนิ่ีออ มันผิแปลรไหนเนี่ย
“นายไม่ัริๆ เหรอ ถ้าัอาะพบัวนใหม่็ไ้นะ”
ท่าทาเธอะเพี้ยน แ่นี่เป็นสีสันอารพูุยเวลาอยู่ันสามน ผมับเอสไม่่อยไ้เป็นฝ่ายพูเสียเท่าไหร่หรอ
“ัวนใหม่ยัไ”
“นใหม่ยัไล่ะ อาะเป็นัวนายนเิมแ่ว่า...อืม...ทรผมใหม่ะ่วยให้นายูีึ้นแน่ๆ สาวๆ อาะรุมอมนหึ่เลย็ไ้นา”
ประโยนั้นสะท้อน้ออยู่ในหัว สุท้ายผม็ไม่ไ้ั นระทั่เพลับเอสลาไปร้านัผมอีรั้เมื่อสามวัน่อน นถึป่านนี้ยัไม่่อยินับทรผมัวเอเท่าไหร่เลย
มันแปลาไปหน่อย
ผมลุึ้นยืนมาส่อระ ผมสีเินแมเทาัอยสั้นระ้นอ ้านหน้าไล่า้ายไปวาอย่าเป็นระเบียบ ยาวประมา่วิ้ว ล้ายับทรอวัยรุ่นทั่วไป อนผมัผมรั้แร เพลถึับยมือปิปา วาส่อประายยิ่ว่าาวล้านว อนแริว่าะูไม่ไ้้วย้ำเพราะไม่ินาแม้แ่น้อย
อนนั้นเธอโพล่ว่าอะไรนะ ผมำไม่ไ้ เห็นแ่ภาพวามทรำเรือนลาในวามิเท่านั้นว่า...เอส้อับเธอให้ยืนนิ่่อนะระโนับู้ใส่แมพูายอทาร้าน
อ้อ...หล่อมาเลยล่ะ เหมือนาราหลุออมาานิยสาร
ผมสมวรเื่อเธอใ่ไหม แม้พวเราะไม่ไ้สนเรื่อหน้าาเหมือนมนุษย์ แ่็ปิเสธไม่ไ้หรอว่า ารูี่วยเพิ่มวามมั่นใไม่มา็น้อย
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใยาวพลาบิี้เียหนึ่รอบ ่อนะระโึ้นเีย อุ๊บ...เมื่อรู่ไ้ยินเสียไม้ระแทับพื้นนเือบหั สสัย้อออมแรหน่อย ไม่เ่นนั้น้อเสียเินื้ออีอใหม่อีุแน่นอน
บารั้ผม็อิาวามสามารถอแวมไพร์ ถึแม้ว่ามนุษย์หมาป่าะรวเร็วหรือมีพละำลัมาว่า แ่แวมไพร์สามารถไ้ยินเสียาระยะไล (แน่นอนว่าหาใรเผลอนินทาล่ะ็...านเ้าแน่ๆ) นอานั้นยัมีพลัล่อมให้นลืมหรือทำอะไรามใัวเอไ้อี่าหา
ผมอยาไ้พลัแบบนั้น ถ้าหามีไม่้อัวลเรื่อเินเลยล่ะ ็...หาัสนเมื่อไหร่ แ่เินไปสะินแปลหน้า อั์แบบหน้า้านๆ ็ไ้นี่หว่า
ผมส่ายหัวไล่วามิแสนอนาถทิ้ทันที ทำไมถึไ้วูบเ้ามาในหัวไ้ หวัว่าไม่ไ้มาาิใแท้ริอผม เสียเียริพวหมาป่าหม
ริๆ แล้วเผ่าพันธุ์พวเรารัพวพ้อและอบอยู่รวมันเป็นฝู มีแ่ผมล่ะมั้ที่แยัวออมาโเี่ยวามลำพั
ล้ายับมนุษย์ที่มีนิสัยหลาหลาย ึ่บาน็อบเ็บัว บาน็อบเ้าสัม บาน็ทำอะไรบ้าๆ ผมเอ็เป็นหนึ่ในพวมนุษย์หมาป่าที่แ่ไม่อบามเ์เท่านั้น
ผมวานหาาราเรียนมาเหลือบู
อืม...ผมลเรียนประวัิศาสร์เพราะอยารู้เี่ยวับพวโบราี และหามีออนอสถานที่ ะุินไ้อย่า่ายาย แทบไม่้อออแร้วย้ำ ผมอยาเรียนรู้เรื่ออีเี่ยวับเผ่าพันธุ์มนุษย์ว่าเอะอะไรมาันบ้า ไม่ใ่แ่อประเทศไทย แ่หมายถึทั่วโลเลยล่ะ
“โห หสิบห้านเลยเหรอ”
ะผมมีำนวนนัศึษาประมาหสิบห้าน เยอะว่าอมอปลายั้เือบสามสิบนไ้ แ่เพลเยบอมาว่า ส่วนให่ามมหาลัยิแอร์ ั้นไม่้อทนเบียันนั่ในห้อร้อนอบอ้าว หวัว่าผมไม่เอแ็พอ้อแบอบสำรวพื้นที่ั้แ่วันแรอารเปิเรียนมหาวิทยาลัยหรอนะ
ะว่าไป ผม็ไม่รู้ลึึ้นัหรอว่าในะเรียนอะไรันแน่ แ่ิว่าน่าะสนุีไม่น้อยหาไ้ศึษาในสิ่ที่เราาว่าัวเออาะสนใ
อ้อ...ยัยเพลเ้าะอัษรศาสร์ที่้อารไ้้วยล่ะ ะแนนแทบะเป็นอันับหนึ่เลย้วย้ำ ยัยนั่นอบภาษา เอสพาเธอไปลอถึประเทศี่ปุ่นแน่ะ
“ิ๊ ิ๊”
เอสโทรมาทั้ที่เพิ่วาสาย
“ฮัลโหล”
“วูฟ พรุ่นี้นายะย้ายหอใ่มั้ย”
เสียเื้อยแ้วแบบนี้ะเป็นใรไปไม่ไ้นอาเพล ผมไ้ยินเอสบ่นพึมพำเรื่อแฟนัวเอุนับเรื่อบาแฟนเมล็หออมานอถ้วย สอนนี้รัันี
“ใ่ ันะย้ายไปแถวหอที่อไว้รแถวมหาลัย”
ผมะไ้ไม่้อื่นเ้ามา ไม่รู้ทำไมถึิใารใ้ีวิแบบมนุษย์ แ่รู้สึว่ามีอะไรให้น่า้นหาเยอะี ยิ่เห็นเอสมีเพลเีย้า บารั้ผม็แอบิว่า...
อาะเอวามรัอีัรั้...
“แหะๆ ันับเอสะเ้าไป่วยยนะ ริๆ นยอะพวนายสอนแหละ ันแ่ยืนูเยๆ”
ถ้าผมปล่อยให้เธอย เอสมาเอาเลือหัวออ ผมินนาารภาพไม่ออริๆ ว่าโรหวแฟนอหมอนั่นแ้ไ้รึยั ไม่เ่นนั้นหามีใรมาเหล่ หรือม่อเพลในมหาลัย มันอาวัลูานพวนั้น็ไ้
“ทำไมใ้เบอร์เอสล่ะ”
“เอสะไ้เสียเิน่าโทรศัพท์ไ ิๆๆ ริๆ มือถืออันแบหมอ่ะ เผอิมีหนุ่มหล่อโทรมาีบเยอะ โอ๊ย!! นายเหัวันทำไมอะเอส เี๋ยวเะัป้าบีมั้ย แ่นายห้ามเอาเี้ยวมาัออันนะ!”
เอ่อ...ลเธอโทรมาให้ผมฟัู่แฟนเถียันอยู่ใ่ไหม
ให้ายสิ ยัยเพล ถึะเ้ามหาลัยแล้ว แ่ยัปัาอ่อนไม่หายเลยริๆ
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น