วิชญ์ภาสภูติณณ์ (Winten)

ขาเรียวในกางเกงสแล็คก้าวย่างไปบนพื้นดินในสวนหลังบ้านช้าๆ ก่อนจะหยุดลงตรงกิ่งจำปีที่มีดอกส่งกลิ่นหอมอบอวล 

ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของบุรุษย่อลงเพียงนิด เขายื่นมือเรียวสวยของตนเข้าหาปลายกิ่งที่มีสิ่งมีชีวิตบอบบางปีกใสเกาะอยู่ แต่เจ้าตัวน้อยกลับค่อยๆกระพือปีกบินหนี

เป็นธรรมชาติของเจ้าพวกนี้น่ะ :)

ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มเอ็นดู แววตาที่คมกริบในยามปกติอ่อนลงจนกลายเป็นอ่อนโยน วิชญ์ภาสหรือเล็ก  ยืนนิ่งเฉยมองเจ้าแมลงปอตัวนั้นบินไปจนลับสายตา

"คุณเล็กคงชอบแมลงมากเลยเนอะ เห็นเป็นไม่ได้ ต้องเข้าไปเล่นตลอด ทำเหมือนมันเป็นหมาอ่ะ"

คนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่ย้ำเสียงหนักตรงคำว่าสุนัข น้ำฟ้า ไม่ชอบเวลาที่คุณเล็กชอบทำอะไรช้าๆ ดื่มด่ำกับอะไรที่ตัวเองไม่เข้าใจแบบนี้

"งั้นน้ำฟ้าก็คงชอบพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำมากเหมือนกันใช่มั้ยคะ ถึงได้ลืมไปว่าต้องพูดเพราะๆ กับผม"

"โอ๊ยยยย ก็ได้ๆ แล้วเมื่อไหร่จะไปกันสักที คุณเล็กยืนยืดยาดกับไอ้แมลงปอนั่นมาเป็นสิบนาทีแล้วนะ!"

คนโดนเรียกถอนหายใจแรง ก่อนจะก้าวขายาวๆเดินนำหน้าร่างบางขึ้นไปอย่างรวดเร็วจนคนขาสั้นตามไม่ทัน อะไรวะ นึกจะหยุดก็หยุด นึกจะเดินก็เดินไม่ยอมบอก แล้วนี่ก็เดินไปไม่รอกันเลย  มันชักจะเกินไปแล้วนะคุณเล็ก! ลูกจ้างอะไรไม่สนใจเจ้านายเลย หยิ่งก็หยิ่ง คุยด้วยก็ถามคำตอบคำ เดี๋ยวก็บอกให้แม่ไล่ออกซะเลยนี่

"ฟ้า!! แม่บอกกี่ทีแล้วว่าให้พูดเพราะๆ กับคุณเล็ก ใครสั่งใครสอนเนี่ยหา! ลูกคนนี้นี่มัน!!" 

ดวงตาเรียวคู่แปลกประหลาดสีเขียวใสแจ๋วจ้องมองสิ่งมีชีวิตที่หลบอยู่ในที่คุ้มภัยจากสวน ปรับระยะสายตาให้ใกล้เข้าไปกว่าเดิม มนุษย์ตัวใหญ่ชายหญิงคู่นั้นกำลังทำอะไรอีกแล้วล่ะ

อ่อ..สืบพันธุ์

เพราะขยันแบบนี้สินะถึงมีมนุษย์ตัวเล็กออกมาตั้ง หนึ่ง.. สองสาม

เอ๋?! ตัวเล็กสองตัวนั่นมัน..

หรือพวกเขาจะเป็นเหมือนพวกเรากลุ่มหนึ่งที่หน้าตาเหมือนๆกันไปหมด?

แต่ช่างเถอะ ไม่มองเจ้าตัวหน้าเหมือนแล้ว ตาลายชะมัด พวกมันอยู่ไม่นิ่งแม้แต่สักวินาทีเดียว

มีสี่..ห้า เบอร์ห้ามีขนยาวที่หัว น่าจะเป็นเพศแม่ 

แต่เบอร์สี่ เบอร์สี่ที่ดูไม่แข็งแรงกำลังมุ่งตรงมาทางนี้

"ผมถ่ายรูปคุณแมลงไปได้มั้ย ทำไมถึงไม่เคยเจอในหนังสือล่ะ"

แมลง.. งั้นหรอ