เรื่องอของเพื่อน

เนื้อเรื่อง

     ผมกำลังจะใกล้ตาย ผมว่าผมยังไม่ได้ใช้ชีวิตให้มีคุณค่าเลย เกิดมาผมได้แต่เรียนยังไม่ได้เผชิญโลกกว้างเลย ชีวิตวันๆที่ผ่านไปในวัยเรียน เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง หลับ อ่านการ์ตูนแล้วกลับบ้านวนไปวนมา ชีวิตซ้ำๆ ผมไม่รู้จะสร้างคุณค่ายังไงแก่ชีวิตก่อนตาย เหลืออีกไม่นานแล้ว ผมว่าจะตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อให้พ่อแม่ดีใจซักครั้งก่อนที่ผมจะจากไป ด้วยการตั้งใจเรียน จากที่ผมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ ขี้เกิยจ ผมก็เปลี่ยนไปขยันมากขึ้น ห้องนอนที่รกของเกะกะเต็มพื้นไปหมด เดิ๋ยวนี้สะอาดเรียบร้อยไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผมคนเดิม ผลการเรียนผมดีขึ้นได้เกรด 3.86 ผมภูมิใจมากเลย ช่วงนี้ผมมีความสุขมาก เพื่อนผมก็มีมากกลุ่มผมใหญ่มากเลย คนในกลุ่มมีตั้ง เยอะ ไปไหนก็ไปด้วยกัน กินข้าวก็กินด้วยกัน อดข้าวก็อดด้วยกัน ไปเที่ยวก็ไปด้วยกัน มีอะไรก็ช่วยเหลือกันเสมอ แต่เวลาแห่งความสุขของผมเหลือน้อยลงทุกทีแล้วสิ

       ผมไม่เคยบอกเพื่อนผมซักคน ว่าผมเป็นอะไร ผมก็จะไม่บอกคุณเช่นกัน ไม่อยากให้ใครต่อใครเสียใจที่ผมจากไป ในช่วงที่ผมกำลังเศร้าอยู่ เรื่องที่ผมคุยส่วนใหญ่กับเพื่อนก็คุยยาวไปถึงวันตายกันเลย

“ถ้าเราตายอย่าลืมมางานศพ ข้าวต้มอร่อย”

“เออไปแน่ เพื่อนรัก เฮ้ยเดิ๋ยวกูเป็นคนหวีผมให้มึงเลยนะงานศพมึงอ่า”

“เอาผมเกรียนทรงนักเรียนแบบตอนนี้แล้วกัน”

      เพื่อนผมมันคุยเป็นเรื่องตลก ผมว่าก็ดีแล้วเขาไม่ต้องมาเศร้าที่เราต้องจากไป ผมยังคงอยู่กับเพื่อนปรกติอย่างทุกวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ทำไมตอนใกล้ตายผมเพิ่งจะมาได้รับความสุขแบบนี้กันนะ ถ้าผมรู้งี้ผมคงทำไปนานแล้ว ความตายเป็นสิ่งผลักดันให้คนกลัวแล้วปรับปรุงตัวเองงั้นเหรอ มันไม่จำเป็นเลย อีกเดือนเดียวเท่านั้นเอง ผมจะต้องหายไปจากโลกนี้แล้ว ผมไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ ผมเลยคิดสิ่งที่เลวลงไป ไม่รู้จะมีใครรู้จุดประสงค์ของผมหรือเปล่า

“สมมุติว่าแกรู้จักเพื่อนคนนึงแต่มันเลวมากๆอ่า พอมันตายแกจะรู้สึกไง”

“ไม่รู้สึกไร มันไม่เกี่ยวกับเรา”

     นั่นแหละ การไม่รู้สึกอะไรเลย จะเป็นการดีที่สุดที่จะจากเพื่อนไปอย่างสบาย ไม่มีอะไรต้องติดค้าง ผมเลยพยายามตีตัวออกจากเพื่อน และ ทำไม่ดีกับพวกเขา พวกเขาจะได้ไม่รู้สึกอะไรเลย เวลาเพื่อนจะขอความช่วยเหลือ ผมก็จะตอบไปว่า “ทำเองดิมึงอ่า ไม่มีมือไม่มีตีนไง” เวลาเพื่อนชวนไปไหนผมก็จะตอบไปว่า “ชวนพ่อมึงไปเหอะ น่ารำคาญ” เวลาเพื่อนเล่นหัวผมนิดหน่อย ผมก็ต่อยมันกลับด้วยความรุนแรงเลย บางครั้งผมก็เป็นฝ่ายแกล้งเพื่อนผมเอง โดยที่ผมไม่อยากทำด้วยซ้ำ มันจำเป็นจริงๆ พวกนายเราขอโทษ พวกนายจะไม่ต้องคิดถึงเราไง ผมพึมพำกับตัวเองตอนกลับบ้านพร้อมน้ำตาที่ใหลออกมา

       ในวันนั้นเอง ผมล้มลงหน้าโรงเรียนผมค่อยๆหลับตาลง ผมเริ่มมองเห็นภาพในอดีตวันที่ได้สนุกกับเพื่อนฝูง วันที่เรามีความรู้สึกดีๆต่อเพื่อน คงจะเป็นอาการก่อนคนตาย เขาว่าจะระลึกถึงเรื่องในอดีตที่ประทับใจ ตาผมหลับลง ผมยังคงได้ยินเสียงอยู่ ผู้คนที่ผ่านไปมาบอกว่า “ปล่อยมันไว้เหอะ ดีแล้ว” “ตายๆไปเหอะ รกโรงเรียน”

ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นั่นเสียงเพื่อนเก่าผมเอง ไม่มีคนต้องเศร้าถึงผมแล้วสิ ผมยิ้มพร้อมน้ำตาแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรเลย จะมีใครรู้มั้ยว่าที่ผมทำไปไม่อยากให้พวกเขาเสียใจ

By : เต่าตนุ