คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Special chapter เฉพาะกิจ
Special chapter for ยอดอ่าน 30k in dek-d
Pairing: Gojo Satoru x Yukihime (feat. Fubuki Akane and ???)
Setting: Modern Au
Rating: pg
Warning: OOC, little bit catcalling (street harassment)
Note: เซตติ้งโลกปจบ./ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก/ สองคนนี้เป็นแฟนกัน/ อยากฝึกแต่งหวานๆค้าบ/ au นี้เราเซ็ตให้ยูกิฮิเมะเป็นพี่น้องกับอากาเนะกับเรียวตะ
Enjoy reading kaaaaaa
10:43 น.
“นี่ๆแกดูผู้หญิงตรงนั้นสิ โคตรสวย”
“เออว่ะสวยจริง…”
“แต่เห็นนั่งมาซักพักแล้วนะแถมยังสั่งเค้กสตรอว์เบอร์รี่แต่เอาไปวางไว้ที่นั่งฝั่งข้ามอีก รอใครรึเปล่า”
“เพื่อนมั้ง?”
“แกไม่คิดว่าเป็นแฟนเขาเหรอ”
“…” ณ คาเฟ่แห่งหนึ่งในโตเกียว พนักงานสาวในคาเฟ่สองคนกำลังพูดซุบซิบถึงลูกค้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในร้านตัวเองมากว่า 10 นาที แถมเมื่อ 3 นาทีก่อนก็สั่งเค้กสตรอว์เบอร์รี่มาและวางไว้ตรงที่นั่งฝั่งตรงข้ามตัวเอง
ลูกค้าที่พวกเธอพูดถึงอยู่นั้นเป็นหญิงสาวเรือนผมสีคราม นัยน์ตาสีเทาในเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีขาว กระโปรงยาวสีกรมและรองเท้าโลเฟอร์สีดำหรือก็คือยูกิฮิเมะที่กำลังนั่งเท้าคางจ้องมองเค้กสตรอว์เบอร์รี่ชิ้นนั้นด้วยสายตาหงุดหงิด
หงุดหงิดเพราะคนที่นัดมาเที่ยวมันมาสายไง
“…” หญิงสาวนั่งเงียบไม่พูดไม่จาพักใหญ่ก่อนตัดสินใจจะลากจานเค้กชิ้นนั้นมาฝั่งตัวเอง
“อาเร้ะ? เค้กนั่นไม่ได้สั่งให้ผมหรอกเหรอ” ในตอนนั้นเอง ก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เจ้าของเรือนผมสีขาว นัยน์ตาสีฟ้าสวยในเสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมทับด้วยเสื้อเบลเซอร์สีดำ กางเกงขายาวสีดำและสวมรองเท้าสีดำ โกโจ ซาโตรุมายืนอยู่ข้างๆเธอพร้อมกับทำสีหน้าระรื่นใส่
“…เฮ้อ” หญิงสาวตวัดตามองด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วเลื่อนจานเค้กกลับไปที่เดิม “มาสายนะ ซาโตรุ”
“งอนเหรอ” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อถามด้วยสีหน้าระรื่นแต่ก็ได้รับความเงียบและสายตาเย็นชากลับมา ทำให้เขารู้ว่าเผลอทำเรื่องร้ายแรงไปเรียบร้อยแล้ว “งอนจริงแฮะ ที่มาช้าเพราะโดนพวกตาเฒ่าที่บ้านโทรมาน่ะ”
“แค่ขี้เกียจพูดเฉยๆเถอะ”
“คบกันมาสองปีกว่าถ้าดูไม่ออกว่าเธองอน ผมโดนน้องๆเธอสวดจนหูชาแน่” คนผมขาวว่าพลางกินเค้กของตัวเองและคิดหาวิธีง้อหญิงสาวผู้เป็นคนรักของเขาไปด้วย
ใครจะไปคิดล่ะว่าโกโจ ซาโตรุ คุณชายแห่งตระกูลโกโจผู้แสนจะดื้อรั้น เอาแต่ใจและไม่ยอมก้มหัวให้ใครนั้นเกิดมีความรักขึ้นมา แถมคนๆนั้นยังเป็นบุตรสาวคนโตแห่งตระกูลฟุบูกิที่มีบุคลิกเย็นชาตลอดเวลาอย่างฟุบูกิ ยูกิฮิเมะอีก
ตอนที่คนในตระกูลทั้งโกโจและฟุบูกิรู้ว่าสองคนนี้คบกันก็เกิดคำถามเดียวอยู่ในหัว
ไปทำอีท่าไหนถึงจีบติดวะ!!?
“ไม่ได้งอนซักหน่อย…” ยูกิฮิเมะพูดพึมพำ แต่มีหรือที่โกโจจะเชื่อทำให้เขาตัดสินใจพาเธอออกจากคาเฟ่ทันที
“เธองอนผมอยู่ครับคุณแฟน ป่ะ! ไปเดตกันดีกว่า”
“ด-เดี๋ยว!?-”
.
.
.
“สีไหนสวย?”
“เธอทาสีไหนก็สวยหมดแหละ” หลังจากที่โกโจง้อยูกิฮิเมะด้วยการพาไปช็อปปิ้งซื้อของต่างๆนานาแล้ว ตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ที่โซนน้ำยาทาเล็บในร้านเครื่องสำอาง หญิงสาวหยิบน้ำยาทาเล็บมาสองขวดมาเทียบกันแล้วถามคนข้างๆ แต่ก็ได้คำตอบสุดแสนจะเบสิคกลับมาจนเธอคิดหนักกว่าเดิม
“ทำไมเธอไม่ซื้อสองสีให้มันจบๆไปเลยล่ะ อ้อแล้วก็…” โกโจออกความเห็นแล้วหยิบขวดน้ำยาทาเล็บที่มีสีสองสีในขวดเดียวออกมา “ซื้อแบบ2in1นี่ผมว่าน่าจะคุ้มกว่านะ ถ้าดูจากราคาแล้ว”
“…” ยูกิฮิเมะเงียบไปพักนึงแล้วเก็บน้ำยาที่ตัวเองเลือกมาเข้าที่เดิมเพราะพอดูจากราคาแล้วมันก็ไม่ได้ต่างอะไรขนาดนั้น “เอาแบบที่นายว่าก็ได้ มีแบบด้านนึงเป็นสีด้านนึงเป็นน้ำยาเคลือบมั้ย”
“แปบนะครับ…” คนผมขาวว่าพลางหาของที่เธออยากได้ไปด้วย “อ่ะเจอแล้ว”
“…เค เอาอันนี้อันนึง” แล้วทั้งคู่ยังเลือกน้ำยาทาเล็บกันต่อ เหล่าสาวโสดที่อยู่ในร้านมาเจอภาพนี้เข้าต่างรู้สึกอิจฉาและกรีดร้องในใจว่าถ้าจะหาแฟนก็ขอให้ได้แฟนแบบนี้บ้าง
มันหายากนะผู้ชายที่เวลาไปซื้อเครื่องสำอางด้วยกันแล้วให้ความร่วมมือด้วยเนี่ย!!!
“เอาแฮนด์ครีมด้วยมั้ย”
“เอาสิ ของผมมันหมดแล้วด้วย” ส่วนสองคนนี้ก็ยังคงช็อปต่อไป ถ้าถามว่าซื้อไปแล้วไม่กลัวเรื่องค่าใช้จ่ายบ้างเหรอ คำตอบคือบ้านสองคนนี้รวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น
ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินจ้ะ
.
.
.
12:34 น.
‘หิวข้าว…’ หลังจากที่ซื้อของในร้านเครื่องสำอางเสร็จแล้วตอนนี้ทั้งคู่ก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยระหว่างนั้นโกโจก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน ส่วนยูกิฮิเมะเล่นโทรศัพท์รออยู่ข้างนอกพอเล่นไปซักพักก็เริ่มหิวข้าว
“นี่คุณหนูคนสวยตรงนั้นน่ะ มาเที่ยวคนเดียวเหรอจ๊ะ~”
“…” ในตอนนั้นเองก็กลุ่มชายฉกรรจ์สี่คนเจอเธอเข้าก็เดินเข้ามาทัก แต่หญิงสาวเลือกที่จะเมินใส่ไม่ตอบกลับอะไร
“คุณหนูกล้าเมินพวกเราเหรอ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดด้วยความไม่พอใจจนหญิงสาวเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและตอบกลับด้วยความรำคาญ
“มาเดตกับแฟน”
“มากับแฟน? แล้วแฟนอยู่ไหนก่อน?”
“เข้าห้องน้ำ”
“ไม่สนใจจะมากับพวกเราจริงเหรอ~”
“ก็บอกว่ามากับแฟน จะให้ไปเพื่อ?”
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนสวยๆอย่างคุณหนูจะมีแฟน ไปเที่ยวกับพวกเราดีกว่า” ชายอีกคนในกลุ่มพูดแล้วดึงข้อมือของยูกิฮิเมะอย่างแรกและลากให้มาด้วย ยูกิฮิเมะเห็นว่าท่าไม่ดีก็รีบสะบัดออกด้วยความรวดเร็วแล้วยกมือง้างเพื่อเตรียมตบหน้าใส่ทันที
“ก็บอกแล้วไง-?!”
หมับ!!
“?!”
“!!!?”
“ขอโทษนะครับ พวกคุณมีธุระอะไรกับแฟนผมเหรอ” ทันใดนั้นเอง โกโจก็มาช่วยได้ทันพอดีพร้อมกับถามเหล่าชายฉกรรจ์ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกผิดกับใบหน้าของเจ้าตัวที่ยิ้มอยู่ อีกทั้งยังแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการเอามือข้างนึงไปโอบเอว ส่วนอีกข้างก็จับลดมือที่ง้างอยู่ให้ลงมา
“ท-ทักผิดคนครับ! ขอโทษคร้าบบบ!?!” ชายกลุ่มนั้นหน้าเสียพูดขอโทษแล้วเผ่นหนีป่าราบทันที
“…” หญิงสาวไม่พูดอะไรแต่มือของเธอที่คนผมขาวจับอยู่นั้นมันสั่นอยู่ ชายหนุ่มเลยประสานมือข้างนั้นเป็นการปลอบประโลม
“ผมอยู่นี่แล้วยูกิฮิเมะ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“…ขอบคุณนะ ซาโตรุ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่วและอาการสั่นที่มือของเธอก็หายแล้วด้วยทำให้ชายหนุ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“ด้วยความยินดีครับ” คนผมขาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ว่าแต่ช่วงนี้เธออยู่บ้านหรืออยู่คอนโดเหรอ”
“อยู่คอนโด จะขอให้ฉันไปนอนที่คอนโดนายล่ะสิ?”
“ฮึๆ แฟนใครเนี่ยทำไมรู้ใจจังเลย~” โกโจหัวเราะด้วยความชอบใจ “แล้วได้มั้ยล่ะครับ”
“…ก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้ไปนอนด้วย” ยูกิฮิเมะคิดไปพักนึงก่อนจะตอบตกลงแต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นกับดักที่เขาวางไว้แถมเธอก็ติดกับเข้าให้แล้ว
“แล้วก็ก่อนนอนอยากให้ใส่ชุดนั้นด้วยนะ”
“ห้ะ?” ประโยคของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวร้องด้วยความสงสัย โกโจจึงละมือออกทั้งสองข้างแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดรูปที่เขาแอบถ่ายเธอที่กำลังดูชุดๆหนึ่งอยู่
“เห็นนะว่าจะกดสั่งแต่ก็ไม่ได้กด” โกโจเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “แต่ว่าผมสั่งให้แล้วนะแถมของก็มาถึงได้ซักพักแล้วด้วย เพราะงั้นอย่าคิดจะเบี้ยวกันนะครับ~”
“ไอ้…” ยูกิฮิเมะได้ยินก็เอามือกุมขมับและเถียงอะไรไม่ออก เพราะชุดที่เธอดูอยู่ในภาพมันเป็นชุดนอนแนวเซ็กซี่ที่เธอกะจะแอบสั่งเงียบๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะโดนแฟนหนุ่มของเธอมาเจอเข้าแถมยังสั่งให้อีก “…เชิ้ตนั่นยังไม่พอใจอีกรึไง”
“มันก็พอใจแหละ แต่อันที่เธอส่องนี่มันก็น่าลองอยู่เหมือนกันนะ เธอไม่คิดงั้นเหรอ~” โกโจพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกว่าเก่าจนเธอคิ้วกระตุกด้วยความหมั่นไส้
“เฮ้อออออ~ อยากทำอะไรก็ทำเลย” สุดท้ายหญิงสาวก็ยอมแพ้ทำตามคำขอของแฟนตัวเองแต่โดยดีจนอีกฝ่ายเลิกคิ้วสงสัยว่าทำไมวันนี้ยอมง่ายจากที่ปกติแล้วเธอจะด่ากลับมา
“ก็ไม่ได้ทำกันมานานแล้วนี่…” แถมยูกิฮิเมะรู้ด้วยว่าโกโจคิดอะไรอยู่ก็ตอบกลับไป แต่เธอก้มหน้าตอบเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ “ฉัน…ก็อยาก…เหมือนกัน…นะ”
“…”
จุ๊บ!!
“?! นี่!” คนผมขาวเงียบไปพักนึงก่อนจะหอมแก้มแฟนสาวของตนอย่างรวดเร็วจนเธอต้องหันมาหาด้วยความตกใจแต่ซักพักก็โดนกอดคอจากด้านหลังต่อ
“นึกว่าจะฝืนใจเธอแล้วซะอีก” ชายหนุ่มพูดด้วยความโล่งอก “ช่วงนี้เห็นเธอยุ่งๆอยู่ก็เลยไม่กล้าขอ”
“ขอมาก่อนก็ได้ แต่จะได้ไม่ได้ก็ขึ้นอยู่กับงานอ่ะนะ” หญิงสาวว่ากันตามความจริงเพราะช่วงนี้เธอนั้นยุ่งอยู่กับธุรกิจของบ้านจนหัวหมุนไปหมด “เออซาโตรุ ขอช็อตฟีลอะไรหน่อยได้มั้ย”
“หืม?”
“หิวข้าวแล้ว”
“...อุ๊บ! คึๆ!” สิ้นประโยคของหญิงสาว โกโจถึงกับหลุดขำออกมา “โอเคๆ ไปหาข้าวกินกันดีกว่าเนอะ”
“อยากกินซูชิ…”
“คร้าบๆ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” แล้วทั้งสองคนก็ออกไปหาร้านซูชิกัน ระหว่างที่เดินหาอยู่ยูกิฮิเมะก็ทักขึ้นมา
“ซาโตรุ ก้มลงมาหน่อย”
“?” คนผมขาวทำหน้างงแต่ก็ยอมก้มตัวให้ จนกระทั่ง
จุ๊บ!
“!?”
“ค่าตอบแทนที่ช่วย” เธอหอมแก้มอีกฝ่ายพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าและเดินนำออกไป ส่วนคนโดนหอมก็ค้างไปพักนึงก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความชอบใจพร้อมกับความคิดในหัวว่าตกกลางคืนเมื่อไหร่เดี๋ยวโดนแน่
ไหนๆก็สั่งมาให้แล้วแถมเจ้าตัวเองก็บอกว่าอยาก งั้นคืนนี้เขาจะได้จัดหนักเอาให้หายอยากเผลอๆไม่ได้นอนด้วย คอยดูสิ
.
.
.
Omake
“มันคลั่งรักอะไรขนาดนั้นก่อน เห็นแล้วหมั่นไส้โว้ย” ไม่ไกลออกไปจากที่ยูกิฮิเมะและโกโจอยู่นั้น อากาเนะที่ออกมาซื้อกล้องฟิล์มใหม่ที่ร้านกล้องฟิล์มอยู่ก็เห็นร่างของสองคนนั้นที่สวีทกันจนเธอต้องเอาโทรศัพท์ถ่ายรูปแล้วแซะด้วยความหมั่นไส้ “แต่งงานกันเมื่อไหร่จะแกล้งๆตกใจให้ละกัน”
“อากาเนะ ทางนั้นมีอะไรเหรอ” ในตอนนั้นเองก็มีเสียงคนอีกคนดังขึ้น เด็กสาวผมแดงหันมาหาเจ้าของเสียงที่ว่าแล้วส่ายหน้าตอบพร้อมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะเดินไปหา
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณยูตะ แค่เจอคู่รักแล้วเหม็นความรักเฉยๆน่ะค่ะ”
.
.
.
Talkๆdesu (ยาวมากจ้า) : เอาตอนพิเศษมาแจกตามคำสัญญาแล้วค่าทุกโคนนนนนนนนนนนนนนนนน เรื่องมันเกิดจากเราเห็นว่ายอดอ่านมันจะสามหมื่นแล้วคิดในหัวว่าเอ้อ มีตอนพิเศษซักตอนดีมั้ยแต่ยังคิดไม่ออกว่าจะเอาพล็อตแบบไหนดีจนกระทั่งนักวาดที่เราไปคมช.มาเขาส่งภาพสเก็ตมาให้เท่านั้นแหละ (คือเราคมช.แบบโอมากาเสะไป) นึกขึ้นได้เลยว่าเออว่ะ ฉันไม่ได้แต่งอะไรหวานๆมานานแล้วนี่ก็เลยเกิดเป็นตอนนี้ขึ้นมาค่ะ55555555 เพราะไม่ได้แต่งหวานๆมานานก็เลยพยายามแต่งเท่าที่จะทำได้แล้วค่ะ (ไอ่เราก็ไม่เคยมีแฟนไม่เคยมีผัวก็เลยไม่มีปสก.จริง โอ๊ยยย อยากมีโว้ยยยยย) ต้องกราบขอบคุณคุณนักวาดมากๆนะคะ ซึ่งรูปที่ได้มาก็เป็นรูปนี้ แปะ
cms. by ✧ ฟอง ✧ (twitter: @IFONGSOI8 / fb: AN Iin)
ว่าแต่ไอ่ตรงท้ายเรื่องนี่มาได้ยังไงกันนะ น้อนอากาเนะไม่เท่าไหร่แต่พี่ยูตะนี่สิ55555555555
ให้ทุกคนทายดีกว่าที่เราใส่พี่ยูตะมาตอนท้ายคืออะไร
1.จะมีบทในเนื้อเรื่องหลักในอนาคต แต่ไม่ใช่เร็วๆนี้
2.อยากใส่เฉยๆเพราะเป็นเมนรอง ไม่มีอะไรหรอกจ้า
นี่ก็เป็นตอนพิเศษฉลองยอดอ่าน 3 หมื่นในdek-d ซึ่งเราไม่คิดว่ามันจะแตะถึง ต้องขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านและเข้ามาเม้นกันด้วย หวังว่าทุกคนจะเอ็นจอยกับตอนพิเศษนี้นะคะ
สนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นกันเข้ามาได้นะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป
สุดท้ายนี้เผื่อใครสงสัยถึงชุดนอนกับเชิ้ตที่ถูกพูดถึงในเรื่องว่ามันเป็นยังไง เราจะขอลาด้วยรูปชุดนอนที่ไม่ได้นอนกับเชิ้ตที่ว่า (แค่เป็นตัวอย่างชุดนะ ไม่ใช่คมช.) ภายใน
3
2
1
คุณว่าดูจากชุดแล้วยูกิฮิเมะจะได้นอนมั้ยก่อน
บ๊ายบายยยยยยยยย
Twitter (x) : @bdm1228
ความคิดเห็น