คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่และคำไหว้วานที่ถูกฝากฝัง
วันต่อมา
“…ฮิเมะ”
“…”
“ฮิโตมิฮิเมะ ตื่นได้แล้วนะ” เช้าวันต่อมา อุเคียวได้มาหาฮิโตมิฮิเมะที่ต้นไม้ที่เขาไปคุยกับเด็กสาวเมื่อคืน พอมาถึงก็พบว่าเธอหลับอยู่เขาจึงเรียกปลุกจากข้างล่าง
“หือ~ ขออีก 5 นาที-ว้าย!?!!” ส่วนฮิโตมิฮิเมะดูเหมือนจะได้ยินเสียงปลุกก็ขยี้ตาด้วยงัวเงีย แล้วเผลอขยับตัวนอนต่อด้วยความเคยชิน โดยที่เธอลืมไปว่าตนนั้นหลับอยู่บนต้นไม้เลยทำให้เธอร่วงลงมา
โครม!!
“จริงสิ เราหลับบนต้นไม้นี่นา-”
“ปกติตอนมีคนมาปลุกจะพูดอย่างนี้เหรอ”
“พี่อุเคียว?! ขอโทษนะคะ!!” ฮิโตมิฮิเมะเองก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองหลับอยู่บนต้นไม้ไม่พอ แถมยังร่วงตกลงมาทับตัวอุเคียวอีก เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วก้มตัวกราบขอโทษชายหนุ่มตรงหน้า
“อ่า…ไม่เป็นไรหรอก ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกก็เป็นแบบนี้เลยนี่”
“ตอนที่เจอกันครั้งแรก? อ๋า~ ตอนนั้นยังไม่รู้จักกันเลยไง แต่ว่าตอนนี้รู้จักกันแล้วแถมเกิดเรื่องเหมือนกันอีก มันน่าอายออก” เด็กสาวเงยหน้าบ่นอุบอิบ ย้อนไปวันที่อุเคียวกับฮิโตมิฮิเมะเจอกันครั้งแรก วันนั้นเป็นวันที่ฮิโตมิฮิเมะได้เจอกับนกน้อยที่ตกรังบนต้นไม้ เธอจึงปีนต้นไม้ขึ้นไปเพื่อส่งเจ้านกกลับที่เดิมพอจะปีนลงเท่านั้นแหละเผลอพลาดท่าร่วงตกลงมา ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่อุเคียวเดินผ่านมาแถวนั้นพอดี ทำให้เด็กสาวร่วงลงมาทับตัวเขาเหมือนกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอจึงรีบขอโทษไปยกใหญ่นั่นเลยเป็นการเจอกันครั้งแรกที่ฮิโตมิฮิเมะไม่ค่อยอยากจำซักเท่าไรรวมถึงตอนนี้ด้วย
“ไม่ต้องคิดมากหรอก อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา-”
โครก~
“!?” ในตอนนั้นเองท้องของฮิโตมิฮิเมะเกิดร้องขึ้น ชายหนุ่มได้ยินก็อมยิ้มขำเล็กน้อย เด็กสาวจึงเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาพลางโวยวายกลบความเขิน
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะพี่อุเคียว!”
“ฮะๆๆ โทษทีๆงั้นไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ”
.
.
.
“อยากได้ไม้มาทำคันธนูกับลูกธนูเหรอ”
“ค่ะ ไม่ทราบว่าพอจะหาได้มั้ยคะ”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ เดี๋ยวพวกฉันทำให้ก็ได้”
“เอ่อ…จะดีเหรอคะ มันจะไม่เป็นการรบกวนพวกคุณใช่มั้ยคะ”
“ไม่หรอก ถ้าทำเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันเรียกเธอเอง ไปล่ะนะ”
“ขอบคุณมากค่ะ” หลังจากที่ฮิโตมิฮิเมะได้ทานข้าวแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปทักกลุ่มคนที่กำลังเข้าป่าหาเสบียงเพื่อวานให้พวกเขาไปหาไม้มาทำคันธนูและลูกธนูแต่พวกเขากลับอาสาที่จะทำให้ เธอจึงโค้งตัวขอบคุณตามมารยาทแล้วกระโดดขึ้นต้นไม้เพื่อสังเกตการณ์
“น่าเสียดายจังแฮะ…”
.
.
.
“ฮิเมะ ทำเสร็จแล้วนะ” เสียงของคนในจักรวรรดิสึคาสะที่เธอไปคุยด้วยตอนเช้าเรียกขึ้น ฮิโตมิฮิเมะจึงกระโดดลงมาหา
“ทำเสร็จแล้วเหรอคะ”
“ใช่แล้วล่ะ เอานี่” เขายื่นธนูที่ทำเสร็จแล้วให้เธอ เด็กสาวตรวจเช็คทั้งสาย ตัวคันธนูและลูกธนูอย่างละเอียดจนคนที่ทำธนูให้อดสงสัยไม่ได้
“ฮิเมะ มันต้องเช็คละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“จึ๋ย!?” อดีตประธานชมรมคิวโดสะดุ้งโหยง เพราะเวลาที่บริษัททำอุปกรณ์ใหม่ๆ เธอจะโดนเรียกให้มาตรวจเช็คอุปกรณ์พวกนี้เป็นประจำ ย้ำ! ประ-จำ เลยกลายเป็นความเคยชินไปในที่สุด
“เผื่อมันพังตรงไหนจะได้รีบบอกน่ะค่ะ” เด็กสาวพูดเสียงเรียบๆผิดกับในใจที่ว้าวุ่นแบบสุดๆ
‘เวรเอ๊ย! ก็นี่มันงานประจำนี่นา!!’
“แล้ว…?”
“ไม่มีตรงไหนพังค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้”
“แค่นี้เอง ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ” ฮิโตมิฮิเมะโค้งหัวขอบคุณแล้วกลับไปทำหน้าที่ตัวเองเหมือนเดิม
.
.
.
ตกดึก
‘คิดถึงพ่อกับแม่จัง’ ฮิโตมิฮิเมะยังคงมีหน้าที่เฝ้ายามเหมือนเดิม ก็เกิดความคิดถึงพ่อกับแม่ของเธอขึ้นมา ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
พั่บๆๆๆ
“?” แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีนกเค้าแมวหูสั้นตัวหนึ่งได้บินมาเกาะกิ่งไม้ที่เธอนั่งอยู่พร้อมคาบหนูตัวเล็กมาด้วย เด็กสาวฉงนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย จนกระทั่งเกิดความรู้สึกว่าเหมือนมันจ้องเธออยู่ เธอจึงหันไปหามัน ซึ่งมันก็มองเธออยู่จริงๆ
“อวู้ อุอู้” (น่าแปลกจริงๆ นี่แกเป็นตัวอะไรเนี่ย)
“เป็นตัวอะไรน่ะเหรอ ก็มนุษย์ไง”
“อวู้!?” (นี่แกฟังที่ข้าพูดออกงั้นเหรอ!?)
“ก็ใช่น่ะสิ” ฮิโตมิฮิเมะตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ (สำหรับเธออ่ะนะ) เจ้านกเค้าแมวตัวนั้นอึ้งแต่ซักพักมันก็มาคุยกับเธอต่อ
“อวู้ อุอู้ อุอู้” (แล้วมีคนอื่นที่ฟังข้าออกอีกมั้ย)
“คิดว่าไม่มีนะ”
“อวู้…” (อะไรกัน…)
“ทำไมล่ะ อยากมีเพื่อนงั้นเหรอ”
“อุอู้ อุอู้” (ใช่ ไม่รู้ทำไมในฝูงถึงไม่อยากให้ข้าอยู่ด้วย)
“หือ? โดนไล่ออกมาเหรอ” เด็กสาวเลิกคิ้ว
“อุอู้ อุอู้” (ประมาณนั้น เวลาที่ข้าจะขอเข้าฝูง ทุกตัวจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ข้ามันแปลก)
“แปลกยังไง”
“อุอู้ อุอู้ อุอู้ อุอู้” (ปกติพวกข้าจะหากินตอนพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ลง ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง แต่ข้าสามารถหากินได้ทั้งสองเวลาเลย)
ฮิโตมิฮิเมะตาโต เพราะปกตินกเค้าแมวหูสั้นจะหากินตอนช่วงกลางวันแต่เจ้านกตัวนี้กลับสามารถหากินได้ทั้งสองเวลา พ่อของเธอสอนไว้ว่าเมื่อมีโอกาสก็ต้องรีบคว้า เธอจะไม่ปล่อยให้เจ้านกที่มีความสามารถนี้หลุดมือเด็ดขาด
“งั้นมาอยู่กับฉันมั้ยล่ะ” ทันทีที่ฮิโตมิฮิเมะพูดจบ เจ้านกเค้าแมวก็หันมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ว่าไง สนใจรึเปล่า”
“…อวู้ อุอู้” (แกจะไม่ทำอะไรแปลกๆกับข้าใช่มั้ย)
“ให้เฝ้ายามเหมือนอย่างที่ฉันทำอยู่นี่แหละ แต่เดี๋ยวจะมีงานอื่นตามมา รับรองว่าไม่โหดร้ายหรอก”
“อวู้! อุอู้” (ตกลง! หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยล่ะ เจ้ามนุษย์)
“เฮ้ๆๆๆ ฉันมีชื่อนะจะบอกให้” เด็กสาวชี้หน้า
“?”
“ชื่อของฉันก็คือ ฮิโตมิฮิเมะ ถ้าได้ยินคนอื่นเรียกฉันว่าฮิเมะก็ไม่ต้องตกใจนะ ส่วนนาย...ชื่ออะไรดีเนี่ย” เธอเท้าคางคิดชื่อให้เจ้านกเค้าแมวตรงหน้า
“อุอู้ อุอู้” (ชื่ออะไรก็ได้ ขอให้เป็นตัวผู้ก็พอ)
“ตัวผู้? งั้นชื่อโทชิโร่ล่ะเป็นไง?”
“อวู้… อุอู้” (โทชิโร่…เอาแบบนั้นก็ได้)
“งั้นก็ตกลงตามนี้นะจากนี้ไปนายชื่อโทชิโร่ ฝากตัวด้วยล่ะ”
“อุอู้ อุอู้” (ทางนี้ก็เช่นกัน ฮิโตมิฮิเมะ)
แล้วทั้งสองก็คุยกันอย่างถูกปากถูกคอ จนลืมไปว่าที่จักรวรรดิสึคาสะมีคนที่หูดีมากเป็นพิเศษอย่างอุเคียวอยู่ด้วย ซึ่งเขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมดพลางนึกขึ้นได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณสึบาเมะได้ส่งข้อความมาบ่นระบายกับเขาว่าฮิโตมิฮิเมะชอบไปคุยกับสัตว์อยู่เรื่อย อยากจะให้เพลาๆบ้างแต่ก็ไม่มีแววที่จะหยุดเลย ชายหนุ่มเองก็เกิดความสงสัยแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถามจนกระทั่งวันนี้ที่เขาได้ฟังบทสนทนาของเด็กสาวและเจ้านกเค้าแมวตัวนั้น ความสงสัยที่เคยค้างคาก็จางหายไปเพราะอย่างน้อยการที่เด็กสาวเอาแต่พูดคุยกับสัตว์อยู่เรื่อยนั้นมันทำให้เธอได้เพื่อนใหม่ในโลกที่แทบไม่มีอะไรเลยมาแล้วตัวนึงและข้อความที่แม่ของเด็กสาวส่งมาให้อีกข้อความนึงต่อจากเรื่องนั้นด้วย
อุเคียวคุง เผื่อในวันที่น้าไม่อยู่แล้ว ถ้าเป็นไปได้น้าขอฝากฮิโตมิฮิเมะไว้กับเราได้มั้ย
ในตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจว่าคุณสึบาเมะป่วยหรือยังไง แต่พอเกิดเรื่องที่มนุษย์กลายเป็นหินแล้วเขาก็เข้าใจในทันที
“เรื่องฮิโตมิฮิเมะไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวผมจะดูแลเค้าเอง”
.
.
.
ธนูของฮิโตมิฮิเมะ
โทชิโร่
ตอนที่ 3 มาแล้วค่าาาา ไม่รู้จะคุยอะไรดี ขอไปทำการบ้านก่อนนะคะ
Cr.
ความคิดเห็น