คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เมื่อสายไป
‘ตายยากตายเย็นจริงไอ้หมอนี่’ อากาเนะคิดในใจ เพราะหลังจากที่นานามิพูดคุยกับเด็กนักเรียนทั้งสองได้ซักพัก มาฮิโตะก็พุ่งเข้ามาโจมตีใส่นานามิก่อนด้วยการเปลี่ยนแขนหนึ่งข้างเป็นใบมีดขนาดใหญ่ จากนั้นก็สะบัดใบมีดไปทางอิตาโดริและอากาเนะ แต่โชคดีที่ทั้งคู่หลบได้ก่อน
“?!” จากนั้นมาฮิโตะกระโดดขึ้นลอยฟ้าแล้วเปลี่ยนตัวเองเป็นหนามยักษ์และโจมตีใส่ทั้งสามคน แต่พวกเขายังคงหลบได้และใช้อาวุธที่ตัวเองมีทำลายหนามให้ได้เยอะที่สุด พอมาฮิโตะก็กลับคืนร่างเดิมผู้ใช้คุณไสยทั้งสามก็โจมตีคำสาปพร้อมกันทันที
‘มันยังหลบได้อีก?!’
‘หนังเหนียวชะมัด’ แต่มาฮิโตะก็รอดจากการโจมตีด้วยการทำร่างกายให้เล็กลง ทำเอาเรียวตะและยูกิฮิเมะที่คอยดูอยู่ถึงกับเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก
‘อี๋!?! เอาไปไว้ปากได้ไงเนี่ย!?’
‘เห็นแล้วขมคอเลย…’ แต่เมื่อทั้งคู่ได้เห็นภาพมาฮิโตะสำรอกเอามนุษย์ดัดแปลงออกจากแล้วก็รู้สึกพะอืดพะอมแทน
“ฆ่าเด็กสองคนนั้นซะ” มาฮิโตะออกคำสั่ง แล้วเหล่ามนุษย์ทั้งหกตัวก็เข้าไปโจมตีใส่เด็กนักเรียนทั้งสองคน
‘อากาเนะ นานามิโดนมาฮิโตะจับตัวอยู่!”
“ยูกิอนนะ ฝากจัดการที!” อากาเนะวิ่งออกไปคนละทางกับอิตาโดริแต่ก็ยังถูกมนุษย์ดัดแปลง 3 ตัวตามเธอมา พอเรียวตะบอกเธอเรื่องนานามิ เธอจึงไม่รอช้าที่จะเรียกยูกิอนนะออกมาเพื่อจัดการพวกมัน ส่วนเธอก็วิ่งไปช่วยนานามิด้วยความรวดเร็ว
เพล้ง!!
“?!” แต่ว่าอิตาโดริก็กระโดดลงออกมาจากอาคารและมาถึงตัวมาฮิโตะก่อนเธอ แต่ก็ทำให้นานามิหลุดออกมาได้ ทำให้เขาหาช่องว่างที่จะเล่นงานคำสาปได้แล้วโดยที่อิตาโดริเป็นคนเริ่มก่อน
ผัวะ!!
ตามด้วยนานามิ
ผัวะ!!
และอากาเนะเป็นคนสุดท้าย
ผัวะ!!
‘ให้มันได้อย่างนี้สิ!’ เด็กสาวยิ้มในใจเมื่อการโจมตีของพวกเธอเริ่มได้ผลจากนั้นรุมโจมตีกันยาวๆไม่ปล่อยให้มาฮิโตะได้ตั้งตัวซักนิด
แต่แล้ว
‘?! อากาเนะ บอกให้สองคนนั้นถอยออกมาก่อน!’ ในตอนนั้นเอง จู่ๆเรียวตะก็ตะโกนเตือนเหมือนกับเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลเข้า แต่ก็ช้าไปเพียงหนึ่งวิเพราะมาฮิโตะทำการกางอาณาเขตขังนานามิไว้คนเดียวไม่ให้เธอและอิตาโดริเข้ามา
“อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย!!” ทางอิตาโดริที่เห็นแบบนั้นก็ต่อยเกราะอาณาเขตไม่หยุดเพื่อหวังให้มันมีรอยร้าวบ้าง
“อิตาโดริถอยมา เดี๋ยวให้อากาเนะจัดการก่อนแล้วตาเจ้าต่อเลย!” เสียงของเรียวตะดังออกมาจากลูกแก้ว “รู้ใช่มั้ยต้องทำยังไง อากาเนะ”
“รู้น่า นายเคยสอนอยู่” เด็กสาวเดินเข้าหาเกราะอาณาเขตอย่างใจเย็นแล้วเอามือแตะเกราะไปพักนึง
“ประมาณนี้น่าจะได้” เธอพึมพำก่อนที่จะใช้ปลายดาบแทงเข้าเกราะอย่างสุดกำลัง น่าเสียดายที่มันไม่สามารถแทงเข้าไปถึงข้างในได้เว้นแต่มันสร้างรอยร้าวไว้ ซึ่งเพียงพอสำหรับเธอแล้วเธอจึงถอยออกมาให้อีกคนจัดการต่อ
“เอาเลยยูจิคุง ตานายแล้ว”
“แต๊งกิ้ว!” เด็กหนุ่มเอ่ยขอบคุณแล้วต่อยเข้าไปที่เกราะอีกครั้ง และมันก็ทะลุเป็นรูเท่ากำปั้นจากนั้นกระโดดถีบเพื่อให้รูใหญ่กว่าเดิมเพื่อให้ทั้งคู่เข้าไปได้ พอพวกเขาเข้ามาในอาณาเขตได้แล้ว มาฮิโตะกับนานามิก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
‘ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ต้องลงมือเองแฮะ’
ฉัวะ!!
“?!!” ในตอนนั้นเองยูกิฮิเมะก็พูดอะไรแปลกๆออกมา แล้วไหล่ของมาฮิโตะก็มีเลือดพุ่งออกมาเหมือนเขื่อนแตก ทำให้ผู้ใช้คุณไสยทั้งสามคนถึงสตั๊นไปเลย
‘เดี๋ยว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!’ เด็กสาวคิดในใจ
‘ฝีมือสุคุนะ’ ยูกิฮิเมะตอบ
‘เอ๋!? จริงเหรอ’
‘อืม กะจะสั่งสอนหมอนั่นซักหน่อยแต่ไม่จำเป็นแล้วล่ะ’
กึกๆๆๆ เพล้ง!!!
ในตอนนั้นเอง อาณาเขตของมาฮิโตะก็ถูกทำลายพอดี ผู้ใช้คุณไสยทั้งสามต่างงุนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนที่อิตาโดริจะวิ่งออกตัวไปจัดการมาฮิโตะด้วยตัวเอง แต่แล้วมาฮิโตะก็งัดพลังที่เหลืออยู่ทำตัวเองพองเป็นลูกโป่งยักษ์ ทางเด็กหนุ่มก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรนอกจากส่งพลังไปที่หมัดตัวเองแล้วต่อยใส่ทันที พอต่อยเสร็จอีกฝ่ายก็แตกเหมือนลูกโป่งแตกก่อนที่มันจะเปลี่ยนร่างแล้วหนีลงไปท่อระบายน้ำ
“บ๊ายบาย”
“หยุดนะ!!” เด็กหนุ่มตะโกน
“ฉันสนุกมากเลยล่ะ-”
ตึง!!!
“ชิ!”
“โธ่เว้ย!!” ในตอนนั้นเอง ในช่วงที่มาฮิโตะลอดตัวทางฝาท่อนั้น นานามิและอากาเนะก็พังฝาท่อพร้อมกัน แต่อีกฝ่ายดันหนีไปได้ก่อนทำให้ทั้งคู่ต่างรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก
“อิโนะคุง เป้าหมายหนีไปทางท่อระบายน้ำ” นานามิโทรหาผู้ช่วยของตัวเองเพื่อช่วยหาเจ้าคำสาปเจ้าปัญหา “ครับ ช่วยตามหาทางทิศตะวันออกเฉียงใต้จากจุดที่ฉันอยู่ด้วย สภาพมันตอนนี้เธอน่าจะปัดเป่ามันได้สบายๆ”
ตู๊ด!
“พวกเราก็รีบตามไปกันเถอะ!” ชายหนุ่มตะโกนบอกเด็กหนุ่ม แต่ทว่าอิตาโดริกลับล้มลงไปก่อนทำเอาทั้งตกใจกันมาก
“อิตาโดริคุง!?”
“ยูจิคุง?!” อากาเนะไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหาเพื่อดูอาการ “อย่าพึ่งสลบนะ เดี๋ยวฉันตามเอบิสึก่อน!”
“อิตาโดริคุง!” ชายหนุ่มเรียก แต่อิตาโดริก็สลบไปแล้ว “ฟุบูกิคุง เขาสลบไปแล้วครับ”
“ชิ! ช้าไปแค่นิดเดียว!” เด็กสาวเดาะลิ้นอย่างไม่พอใจแล้วไปคุยกับลูกแก้วในมือ “เอบิสึ ช่วยยูจิคุงอีกทีหน่อยนะ”
เพล้ง!!
“โอ้โห อาการหนักอยู่แฮะ” เอบิสึพูด “แต่ข้ารักษาได้อยู่ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะนายท่าน”
“อืม รบกวนด้วยนะ”
“นั่นชิกิงามิของเธอเหรอครับ” นานามิถาม
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เห็นวิธีการเรียกของเธอมันเหมือนคนๆนึงที่ผมรู้จักน่ะ”
“ใช่คุณมิซาเอะรึเปล่า ถ้าใช่ก็คือคุณมิซาเอะนั่นแหละเป็นคนสอนแล้วก็ยกชิกิงามิบางตัวให้ฉันเองค่ะ”
“...งั้นเหรอครับ”
“นายท่าน ข้ารักษาให้เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือรอแค่เด็กนี่ฟื้นอย่างเดียว”
“ช่วยได้เยอะเลย ขอบใจนะ” แล้วเอบิสึก็กลับไปเป็นลูกแก้วเหมือนเดิม
“อ้อ! คุณนานามิน”
“?”
“ก่อนอื่นเลยฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่จู่ๆก็ออกมากันก่อน” หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว นานามิและอากาเนะก็พาอิตาโดริมาพักในที่ๆปลอดภัยเสร็จสรรพแล้ว เด็กสาวก็ก้มหัวขอโทษที่ตัวเองมาที่โรงเรียนซาโต้ซากุระโดยไม่มีคำสั่ง “จะเทศน์อะไรก็เชิญเลยค่ะ”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่เทศน์ผู้มีพระคุณหรอก” นานามิปฏิเสธ “จะว่าไปฟุบูกิคุง ผมขอถามอะไรหน่อย”
“?”
“เธอรู้ได้ไงว่าโยชิโนะ นางิเสียชีวิตแล้วทั้งๆที่อิจิจิคุงยังไม่ได้รายงานอะไรเธอเลย”
“?!” สิ้นคำถามของชายหนุ่ม อากาเนะก็สะดุ้งเล็กน้อยว่าจะแก้ตัวยังไงดี
‘สู้ๆนะ’ ยูกิฮิเมะพูด
“เอ่อ…คือ…พอดีว่าฉันมีเซ้นส์เรื่องคนตายน่ะค่ะ แหะๆๆๆ” เด็กสาวหัวเราะแห้ง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหายสงสัยเลย
“...”
“...เหตุผลส่วนตัวค่ะ บอกไม่ได้จริงๆ” เธอเห็นประโยคที่พูดไปไม่เข้าท่าเลยตอบอย่างอื่นแทน
“ยังดีกว่าเมื่อกี้นะครับ” เขาเอ่ยด้วยเสียงเรียบ “แล้วเธอจะกลับเลยมั้ยครับ หรือว่าจะอยู่กับอิตาโดริคุงต่อ?”
“ฉันขอกลับก่อนค่ะ พอดีมีธุระต่อ” เด็กสาวตอบไปพลางมองม่านที่กำลังสลายหายไปด้วย “ขอบคุณที่ทำงานหนักนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ”
.
.
.
‘เรียวตะ คิดว่าวันพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นมั้ย’ พอเธอลานานามิแล้ว อากาเนะถามยมทูตหนุ่มในระหว่างที่ไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อข้าวรวมถึงของให้ยูกิฮิเมะด้วย
‘พรุ่งนี้เหรอ ขอดูแป๊บนึง’ เรียวตะตอบ ‘ปิดเรื่องที่โยชิโนะตายแล้วหนึ่ง หลังจากนั้นก็มีการทำแบบสอบถามเรื่องการบูลลี่กัน คร่าวๆก็ประมาณนี้’
‘เหรอ…’ เธอเงียบไปพักนึง ‘ทำไมคนเราพอสูญเสียอะไรไปถึงได้มีการเปลี่ยนแปลงหลังจากนั้นตลอดเลย เหมือนมาเห็นความสำคัญตอนที่มันสายไปแล้วน่ะ’
‘โห…อันนี้ข้าไม่รู้นะ’ เขาเอ่ยด้วยความหนักใจ ‘เอาจริงสมัยข้ายังมีชีวิตอยู่ก็เป็นแบบที่เจ้าพูดเลย ตอนที่ข้าแต่งเข้าบ้านฟุบูกิ บ้านเก่าข้าก็เอาแต่พูดประจบประแจงทั้งๆเมื่อก่อนไม่เคยเห็นหัวข้าเลย’
‘เรียวตะ ใจเย็น’ ยูกิฮิเมะเรียกสติเพราะน้ำเสียงของชายหนุ่มมันขุ่นมัวเกินไป ‘เจ้ายังไม่ปล่อยวางเรื่องบ้านเก่าอีกเหรอ’
‘ปล่อยนานแล้ว แต่ถ้าพูดก็แอบเดือดนิดนึง’
‘ไปเล่นกับโทรุกับมิโฮะก่อนมั้ย จะได้ใจเย็นลงกว่าเดิม’
‘เอางั้นก็ได้’
‘โทรุกับมิโฮะ?’ เด็กสาวถามด้วยความสงสัย
‘อ๋อ หมาป่าที่ข้าเลี้ยงไว้น่ะ’ หญิงสาวตอบ ‘เอาจริงๆก็เลี้ยงมานานแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจออีก’
‘นานที่ว่านี่ขนาดไหน’
‘ตั้งแต่ช่วงที่เรียวตะมาอยู่ด้วย’
‘เชื่อแล้วว่านานจริง’ อากาเนะยิ้มแห้งแล้วซื้อของต่อ ส่วนทางยูกิฮิเมะก็มองเรียวตะที่กำลังเล่นกับหมาป่าสองตัวที่เธอเลี้ยงแล้วมาคิดกับประโยคที่เด็กสาวคุยกับยมทูต อันที่จริงไม่ใช่เรียวตะเพียงคนเจอที่มีประสบการณ์นี้
เพราะเธอเองก็เป็นเหมือนกัน
และมาเป็นในวันที่เธอไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป
.
.
.
ต็อกๆ : กราบสวัสดีรีดเดอร์ทุกท่าน ในที่สุดอาร์คจุนเปย์ก็ได้จบไปเป็นที่เรียบร้อย อาร์คต่อไปงานเชื่อมสัมพันธ์ ซึ่งเราอยากเขียนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกและจะได้เขียนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นกันเข้ามาได้นะคะ
เจอกันตอนหน้าา see yaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
twitter : @bdm1228
Cr.
ความคิดเห็น