คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : รุกล้ำเขตแดน
“สารภาพเลยว่าถึงจะเห็นมาแล้วก็ทำใจยากอยู่ดี”
“คิดซะว่าหมอนั่นไปสบายแล้วเถอะ” หลังจากที่มาฮิโตะเปลี่ยนจุนเปย์ให้เป็นมนุษย์ดัดแปลงและปล่อยให้อิตาโดริและอากาเนะเป็นอิสระแล้ว เขาก็ปล่อยให้จุนเปย์ไปสู้กับอิตาโดริและเอาก้อนมนุษย์ดัดแปลงขว้างมาทางอากาเนะที่ถูกเรียวตะลากไปอีกทางเพราะไม่อยากให้จุนเปย์ทำร้ายเธอก่อนที่เขาจะเข้าถึงตัวไม่กี่นาที แต่ก็ยังโดนมนุษย์ดัดแปลงของมาฮิโตะมาเล่นงานอีก พอเวลาผ่านไปซักพัก จุนเปย์ก็ทนกับการกลายพันธุ์ไม่ไหวและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ทำให้อิตาโดริและอากาเนะยิ่งพูดไม่ออกกว่าเก่า ส่วนเรียวตะก็ไม่รู้จะปลอบอะไรเพราะหน้าที่การงานและสถานะของตัวเองจึงรู้ดีว่ามันคงยากที่จะทำใจในการสูญเสียใครบางคนไป
“ฮะๆๆๆๆๆ ตายแล้วเหรอ ฉันเปลี่ยนร่างรุนแรงไปหน่อยแฮะ”
“!!?” อากาเนะที่พึ่งกำจัดมนุษย์ดัดแปลงในส่วนของตัวไปหมาดพอได้ยินแบบนั้นก็โกรธหนักมากก็พุ่งเข้าไปฟันมาฮิโตะทันทีจนยมทูตหนุ่มถึงกับช็อกกับความไวของเธอ
“เห้ยเดี๋ยว!?”
ผัวะ!!!
“เอ๊ะ?” แต่ทันใดนั้นเอง อิตาโดริก็พุ่งเข้าต่อยหน้าของมาฮิโตะก่อนที่ดาบเด็กสาวจะฟันถึงตัวจนเธอต้องเบรกการกระทำนั้นทันทีทันใด
“น่าเสียดายหน่อยนะที่มันไม่ได้ผล ตราบใดที่ฉันคงรูปร่างวิญญาณ-” ส่วนมาฮิโตะก็กระโดดถอยกลับไปตรงทางบันไดก็พูดเย้ยหยันใส่เด็กหนุ่มผมชมพูหลังจากที่โดนต่อย แต่แล้วจมูกของเขาก็มีเลือดออกมาในปริมาณที่เยอะมากจนเจ้าตัวยังต้องชะงัก
“อากาเนะ เจ้าเห็นเหมือนข้ามั้ย” ยมทูตหนุ่มถาม
“เอ๊ะ? ที่ยูจิคุงต่อยหน้าหมอนั่นจนเลือดกำเดาไหลมาเยอะเหรอ”
“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่ที่ข้าพูดหมายถึงออร่าของอิตาโดริต่างหาก” เรียวตะเอ่ยเสียงเครียด “ออร่าความโกรธแค้นของหมอนั่นน่ะ มันเยอะมากจนข้าอยากจะอ้วกออกมาเลย”
“…”
“ข้าว่าจุดประสงค์ของหมอนั่นคงจะเปลี่ยนไปแล้วล่ะ”
“ยังไง?”
“ถ้าช่วยโยชิโนะ จุนเปย์ไม่ได้…” ยมทูตหนุ่มเว้นช่วงไปพักนึงแล้วพูดต่อ “ก็ต้องฆ่าไอ้คำสาปเวรที่ชื่อมาฮิโตะนั่นเท่านั้น”
สิ้นประโยคของเรียวตะ อิตาโดริก็วิ่งเข้าไปต่อยหน้ามาฮิโตะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายหลบได้แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงวิ่งเข้าไปต่อยเรื่อยๆจนอีกสองคนที่เหลืออึ้งกับความพยายาม
“ว่าแล้วต้องมาอีหรอบนี้!!”
“ยูจิคุงนี่ก็ไวเกิน” แล้วทั้งคู่ก็ตามไปจนเด็กสาวเห็นช่องให้เธอโจมตีได้แล้วก็ใช้ดาบฟันเข้าร่างของคำสาปทันที
“โอ๊ะจริงสิ”
“?!!” แต่ทันใดนั้นเอง มาฮิโตะก็หลบและจับตัวอากาเนะไม่ให้ขยับตัวจนอิตาโดริและเรียวตะเรียกชื่อเธอด้วยความตกใจ
“อากาเนะ!!”
“ฮึๆๆๆ ถ้าเป็นเธอโดนเข้าไปจะยังไงนะ~”
“ปล่อยอากาเนะซะ!! อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!!” เรียวตะตะโกนเตือนด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
“ขอปฏิเสธ” แต่มาฮิโตะตอบปฏิเสธและเอามือวางบนศีรษะของเด็กสาวที่พยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากการจับกุม
‘แปรเปลี่ยนธรรมชาติ’
.
.
.
‘หิมะ?’ มาฮิโตะใช้เทคนิคคำสาปใส่อากาเนะ แต่สิ่งที่ตัวเองเห็นคือตัวอยู่กลางทุ่งหิมะขาวโพลนจนตัวเองยังแปลกใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
“ใครใช้ให้เข้ามา” ในตอนนั้นเองก็มีน้ำเสียงอันเย็นเยียบของหญิงสาวก็ดังขึ้นจากข้างหลังมาฮิโตะแบบไม่ทันตั้งตัวจนเขาสะดุ้งหันหน้ามาก็พบกับยูกิฮิเมะที่ยืนกอดอกแล้วมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“?!” และทันทีที่เขาสบตากับหญิงสาว เขาก็รู้สึกตัวแข็งและขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“ที่นี่ไม่ต้อนรับใครทั้งนั้นถ้าข้าไม่อนุญาต แต่เมื่อกี้คงจะเป็นพลังของเจ้าสินะที่ทำให้แหกเข้ามาได้น่ะ งั้นจำใส่สมองไว้ด้วยว่าอย่าคิดที่จะเข้ามาอีก” ยูกิฮิเมะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นกว่าเดิมก่อนที่จะยกนิ้วขึ้นมาเหมือนจะดีดนิ้ว “เพราะฉะนั้น…”
“…”
“ไสหัวออกไปซะ ไอ้เศษสวะ”
เป๊าะ!!
ผัวะ!!
“!?!!!” ทันทีที่ยูกิฮิเมะดีดนิ้ว จากทุ่งหิมะก็กลายเป็นอาคารเรียนเหมือนเดิม และถูกอากาเนะที่หลุดออกมาได้แล้วเตะเข้าที่หน้าอย่างจังและเธอก็โดดถอยหลังออกมาอยู่กับสองหนุ่ม
‘โอ๊ยยยยยยย นึกว่าจะตามรอยเหมือนจุนเปย์คุงซะแล้ว’
‘ไม่เป็นไรอากาเนะ ข้าไล่ให้แล้วน่า’
“อากาเนะ! ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?!” อิตาโดริถามด้วยความเป็นห่วง
“ฉันโอเค ร่างฉันยังครบสามสองอยู่” เด็กสาวยกนิ้วโอเคบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
“แม่ไล่ให้ใช่มั้ย” เรียวตะถามเสียงเบา ซึ่งเธอก็พยักหน้าตอบ ทำให้เขาถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “จบงานนี้ข้าจะซื้อของมาถวายแม่”
“หาเรื่องให้ฉันเสียตังค์อีกแล้ว…” เด็กสาวบ่น
“แล้วจะซื้อให้มั้ย”
“ซื้อ” แต่เธอก็อดปฏิเสธไม่ได้ว่าต้องขอบคุณยูกิฮิเมะที่ช่วยจัดการมาฮิโตะให้เธอ ดังนั้นมันต้องมีอะไรตอบแทนกันบ้าง
“นี่ อิตาโดริ” ในตอนนั้นเอง เรียวตะก็ทักเด็กหนุ่มผมชมพูพอดี
“หือ?”
“รู้นะว่าแค้นหมอนั่นจัดๆน่ะ”
“…”
“จัดการคนเดียวได้ใช่มั้ย”
“ห้ะ?” อิตาโดริถึงกับร้องห้ะแถมอากาเนะต้องหันมามองยมทูตหนุ่มทันที
“เดี๋ยวเรียวตะ คิดอะไรอยู่เนี่ย” เด็กสาวถาม
“เดี๋ยวบอกทีหลัง ตอบข้ามาก่อนว่าทำได้มั้ย” ยมทูตหนุ่มปัดคำถามของเธอและถามเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“ได้” เขาตอบอย่างไม่ลังเล
“งั้นฝากด้วยล่ะ ข้ากับอากาเนะจะยืนดูห่างๆ แต่ถ้ามีจังหวะไหนที่พวกข้าไปช่วยได้พวกข้าก็จะไปช่วย เคนะ?” แล้วเด็กหนุ่มก็ทำมือโอเค หลังจากนั้นเรียวตะก็พาอากาเนะถอยไปอยู่ข้างหลังให้อิตาโดริจัดการกับมาฮิโตะเอง พอพวกเขาถอยเสร็จ เด็กหนุ่มก็ตั้งท่าเตรียมโจมตีมาฮิโตะต่อและมาฮิโตะก็เปลี่ยนมือตังเองเป็นแส้เหล็กแล้วไล่ฟาดใส่ทันที
“?!!” สองผู้ใช้คุณไสยและหนึ่งยมทูตที่เห็นดังนั้นก็รีบหลบไม่ให้โดนจนต้องออกนอกอาคาร จากนั้นอิตาโดริก็ต่อสู้เพียงลำพังในขณะที่อากาเนะโดนเรียวตะแยกออกมาเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย
“ถามจริงเรียวตะ นายคิดอะไรถึงให้ยูจิคุงจัดการคนเดียว?”
“คือข้าสงสัยไอ่คำสาปนั่น” ยมทูตหนุ่มตอบ “เจ้าไม่สงสัยบ้างเหรอว่าหมอนั่นมันรู้ชื่อเจ้าได้ไงรวมถึงเรียกอิตาโดริว่าภาชนะของสุคุนะนั่นด้วย?”
“…ถามว่าสงสัยมั้ยมันก็สงสัยหรอก” อากาเนะเงียบไปพักนึงก่อนจะคล้อยตามอีกฝ่าย “แต่มันก็ไม่ถึงกับต้องให้ยูจิคุงจัดการคนเดียวเลยนี่”
“…แสดงว่ายังไม่เห็น”
“ห้ะ?” เด็กสาวทำหน้างงกับประโยคเมื่อครู่
“เอาเป็นว่ารอดูไปก่อนแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง” เรียวตะไม่ตอบและบอกให้เธอดูเอาเอง พอดูไปเรื่อยๆก็พบว่าอิตาโดริได้พลาดท่าให้กับมาฮิโตะจนถูกจับได้ อากาเนะที่เห็นแบบนั้นก็เตรียมวิ่งไปหาแต่ก็ยมทูตคว้าไหล่เธอไว้ก่อนแล้วส่ายหัวใส่
“ห้าม ทำ ไม” เธอถามแบบไม่ส่งเสียง
“ดู ไป ก่อน” ชายหนุ่มตอบแบบไม่มีเสียงเช่นกัน ทำให้เธอต้องยอมดูต่ออย่างช่วยไม่ได้ จนเธอเห็นว่ามาฮิโตะเอามือไปที่หน้าท้องของอิตาโดริเพื่อเรียกสุคุนะออกมา แต่ทว่ามันไม่ได้ผลแถมยังโดนเด็กหนุ่มเอาหัวโขกไปหลายทีจนอากาเนะช็อค
“ตอนนี้แหละอากาเนะ จัดการเลย” เรียวตะที่เห็นช่องให้ตีโต้กลับได้จึงสั่งให้เด็กสาวจบการต่อสู้นี้แล้วดำเข้าเงาเธอไป แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่รอช้าที่จะจัดการมาฮิโตะให้ไวที่สุดพร้อมกับอิตาโดริที่ง้างหมัดพลังไสยเวท
“?!” แต่มาฮิโตะก็ย้ายตัวเองไปด้านหลังของทั้งคู่และเปลี่ยนมือเป็นกระบองช่อหนามและฟาดใส่ทันที
‘ซวยแล้วไง-’
กึง!!
“!!” แต่ในตอนนั้นเอง นานามิก็เข้ามาช่วยพอดี ทำให้ทั้งคู่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
“คุณนานามิน...”
“เอาไว้จะเทศน์ทีหลัง ช่วยแจ้งสถานการณ์ตอนนี้ทีครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“...ช่วยไม่ได้สองคน” อิตาโดริตอบ
“ตามนั้นค่ะ”
“ก่อนอื่นรายงานสภาพร่างกายของพวกเธอด้วย”
“ผมสบายดี ถึงจะถูกเจาะรูเพียบเลยก็เถอะ”
“ยังสู้ไหวค่ะ”
“แล้วก็พวกคนในโรงเรียนทุกคนหมดสติอยู่ที่โรงยิม” เด็กหนุ่มรายงาน
“อะไรกัน ยังแข็งแรงอยู่นี่นักคุณไสย 7:3” มาฮิโตะเอ่ยทักทายชายหนุ่มที่มาใหม่ “ดีจริงๆเลยที่ปลอดภัยทั้งสามคน จะมากอดกันหน่อยมั้ย? ฉลองที่ได้พบกันอีกครั้งน่ะ”
“?!” แต่ในระหว่างนั้นเอง นานามิก็สังเกตเห็นว่ามาฮิโตะเลือดกำเดาออกมา เขาจึงรีบถามเด็กนักเรียนทั้งสองทันที
“อิตาโดริคุง ฟุบูกิคุง เลือดกำเดานั่นมันอะไรครับ”
“คะ?”
“เอ๊ะ? ผมต่อยมันน่ะ” อิตาโดริตอบ
“ตอนไหน”
“ตั้งแต่แรก”
“ได้แตะโดนมือของเจ้านั่นรึเปล่าครับ”
“อืม”
“การโจมตีของผมใช้กับมันไม่ได้ครับ” สิ้นคำตอบของนานามิ ทั้งคู่ก็ถึงกับอุทานด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“คะ?!”
“เอ๊ะ?! ทำไมล่ะ-”
“เหตุผลเอาไว้บอกตอนเทศน์” ชายหนุ่มพูดตัดหน้าแล้วเงียบไปพักนึง “...แต่ผมหยุดการเคลื่อนไหวของมันได้ มาระดมโจมตีใส่มันตอนที่มันเปิดช่องว่างเถอะครับ”
‘เอาล่ะ รีบๆจัดการให้ไวเลยดีกว่า’ อากาเนะคิด
“เราจะปัดเป่ามันให้ได้ครับ”
“โอ้!!”
“ค่ะ!”
.
.
.
ต็อกๆ : ทุกคนคะ เรากลับมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว ต้องกราบขออภัยรีดเดอร์ทุกท่านที่ดองนานจนเกินเหตุ จะพยายามแต่งช่วงไฝว้กับมาฮิโตะให้จบเร็วที่สุดเพราะเราอยากเขียนตอนงานเชื่อมสัมพันธ์แล้ว แพลนในหัวมาเป็นหลายเดือนแล้วด้วย
สนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นกันเข้ามาได้นะคะ
สุดท้ายนี้ก็สำหรับเม้นที่บอกว่ารอเราก็ต้องขอบคุณมากๆนะคะที่รอเราแล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้รอนาน
เจอกันตอนหน้า บ๊ายบายยยยยยยยยยยยยยยยย
Twitter : @bdm1228
Cr.
ความคิดเห็น