ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Dr.Stone] Sonar operator's henchman Ss1+Ss2

    ลำดับตอนที่ #1 : แสงปริศนา

    • อัปเดตล่าสุด 3 ก.ย. 67


    12:00น.

    “นี่ๆ ดูรูปปั้นนกนี่สิ”

    “เห~ สุดยอดไปเลยนะ ทำรายละเอียดได้เหมือนนกจริงๆเลย”

    ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในโตเกียว เวลานี้เป็นเวลาพักเที่ยงของเหล่านักเรียน บทสนทนานี้เกิดขึ้นที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของชมรมคิวโด สองนักเรียนสาวสมาชิกชมรมดูภาพรูปปั้นนกบนจอโทรศัพท์เมื่อพวกเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนแล้ว

    “ใช่ๆ ทำรายละเอียดได้เหมือนนกของจริงเลย คิดงั้นเหมือนกันมั้ยคะรุ่นพี่โคยูกิ” นักเรียนคนหนึ่งถามเด็กสาวที่โตกว่าเธอที่กำลังจะออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ดวงตาสีน้ำทะเลผู้เป็นเจ้าของชื่อหันมาทางนักเรียนคนนั้นแล้วตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

    “อาจจะเป็นนกของจริงก็ได้นะใครจะไปรู้”

    “มันจะเป็นแบบนั้นได้ไงล่ะคะ”

    “อะไรๆก็เกิดขึ้นได้แหละน่า ฉันไปล่ะ”

    “เหนื่อยหน่อยนะคะ คุณประธานชมรมคิวโดคนเก่ง~” เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าประธานชมรมไม่พูดอะไรเพียงแต่โบกมือตอบกลับ แล้วออกจากห้องไปที่โรงอาหารเพื่อทานข้าว


     

     

    .

    .

    .

    ‘วันนี้ส่งข้อความไปหาดีมั้ยนะ…’

    “โคยูกิ ฮิโตมิฮิเมะ” ในระหว่างนั้นเอง ก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งเดินมาทักเธอ “อาจารย์ฝากมาถามเรื่องค่าอุปกรณ์กีฬาทั้งหมด-”

    “อย่างช้าที่สุดได้หลังจากวันนี้ประมาณ 4 วัน ค่าอุปกรณ์ก็ตามที่แจ้งไว้นะคะ54,000 เยนค่ะ”

    “งั้นเหรอ ขอบใจที่บอกนะเดี๋ยวฉันไปบอกครูให้” แล้วนักเรียนชายคนนั้นก็เดินจากไป ฮิโตมิฮิเมะจึงหยิบโทรศัพท์แล้วกดเข้าไปที่ข้อความ เธอมองหน้าจอด้วยความกังวลว่าจะส่งข้อความไปหาดีไหม เพราะเธอไม่ได้ส่งข้อความให้พ่อแม่ แต่เป็นพี่ชายที่เธอรู้จักถึงจะไม่ใช่พี่ชายตามสายเลือด แต่เธอกลับรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก

    ‘ถึงตอนนี้จะเที่ยงกว่าแล้วก็เถอะ แต่พี่อุเคียวคงทำงานอยู่แน่ๆ’ เธอคิดในใจ ชื่อของพี่ชายคนนั้นก็คือไซอนจิ อุเคียว ทำงานเป็นโซนาร์แมนในเรือดำน้ำ เป็นคนที่หูดีมากจนเธออดคิดไม่ได้ว่าสามารถฟังเสียงในใจของคนอื่นได้รึเปล่า อีกทั้งยังไม่เคยแสดงอารมณ์โกรธออกมาให้เห็นเลย

    “ให้ตายสิ ทีเรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะได้เรื่อง-หือ?” เธอยู่ปากลงแต่ในตอนนั้นเองก็มีลำแสงสีเขียวสาดส่องไปทั่ว

    “แสงสีเขียวนั่น-!?” เธอจ้องมองด้วยความสงสัยจนกระทั่งร่างกายของเธอกลายเป็นหิน ทำให้ร่างกายไม่สามารถขยับได้ และไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวที่กลายเป็นหินทุกๆคนบนโลกใบนี้ต่างก็ถูกลำแสงนั่นจนกลายเป็นหินเช่นกัน

    ‘ปัดโธ่เว้ย! สมองยังทำงานได้แต่ร่างกายขยับตัวไม่ได้เนี่ยนะ?! คอยดูเถอะถ้าขยับตัวได้เมื่อไร จะไปซัดเจ้าคนที่ก่อเรื่องบ้าๆนี่ให้ได้เลย!!!’


     


     


     

     

    Cr.

            
    Z K T
       
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×