มายาแห่งโลกกระจก

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สาม บทเพลงแห่งสายลม

                       ........สวนดอกไม้หลากพันธุ์แข่งกันเบ่งบาน เมื่อเด็กสาวคนหนึ่งย่างกรายเข้ามาในอาณาบริเวณของพวกมัน ผมลอนคลื่นของเธอปลิวไสวไปตามสายลมอ่อย ขณะที่ประกายผมสีทองส่องกระทบกับแสงแดดยามเช้าเป็นประกายงดงาม ชุดกระโปรงยาวสีชมพูขับให้แผ่นหลังของเธอนั้นดูขาวนวลยิ่งขึ้น ในเรือนกระจกที่ตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้นั้นปรากฏร่างของชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง นั่งคอยลูกสาวอยู่อย่างใจจดใจจ่อ



“ท่านพ่อ ข้ามาแล้วนะ” เสียงใสๆดังขึ้น ส่งผลให้ชายวัยกลางคนนั้นหันมายิ้มรับด้วยความเอ็นดู



“เจ้ามาสายนะ....สายมากเสียด้วย อมิเลีย” ชายคนนี้กล่าวขึ้น เสียงของเขานั้นฟังดูมีอำนาจ แต่แฝงความอ่อนโยนไว้ ริ้วรอยของความชราเริ่มมาเยี่ยมเยียนใบหน้าของผู้เป็นพ่อ



“วันนี้ท่านพ่อจะสอนอะไรลูกล่ะ” อมิเลียเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น ซึ่งแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างเด่นชัด



“การควบคุมพลัง เอเลเมนทาร์ ของเจ้าไง” เขาพูดไปยิ้มไป แต่ทว่าปากของคุณเธอเริ่มกลายเป็นเลขสาม - 3 -



“อ้าวเป็นอะไรไปลูก” คุณพ่อผู้มีนิสัยใสซื่อบริสุทธิ์ ขัดกับมาดกล่าวขึ้นด้วยความงงงวย



“ก็หนูเบื่อแล้วนิ....บู้ว”



“ฮะๆๆๆๆ เจ้าเบื่อไม่ได้หรอกนะ เรื่องนี้น่ะ” เขาพูดพลางหัวเราะขึ้น



“เอาเป็นว่าคราวนี้ พ่อจะเล่าอะไรสนุกๆให้ฟังก็แล้วกัน”



“เย้!!!!”  อมิเลียร้องขึ้นด้วยความดีใจ แล้วรีบเอาคางไปหนุนตักพ่อส่งสายตาวิงวอนให้เล่าเร็วๆ  ผู้เป็นพ่อก็ยิ้มรับเพราะความไม่รู้จักโตของลูกสาวสุดที่รัก  



         ‘นานมาแล้ว....แต่จริงๆแล้วก็ไม่นานสักเท่าไหร่ เด็กผู้หญิงจากหมู่บ้านที่ห่างไกลจากความวุ่นวายในเมืองหลวงคนหนึ่ง เธอเป็นเด็กที่ร่าเริงแจ่มใส แจกรอยยิ้มให้ทุกคนเสมอ ชาวบ้านก็ตอบรับความบริสุทธิ์ของเธอด้วยรอยยิ้มเช่นกัน แต่ทว่าภายใต้รอยยิ้มที่ดูสดใสนั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกลับต้องแบกพลังอันใหญ่หลวงไว้เพียงคนเดียว พลังที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงทั้งโลกใบนี้ทั้งใบ..... วันหนึ่งพระราชาแห่งเมืองหลวงใกล้ๆนั้นแวะมาเยี่ยมหมู่บ้านในการปกครอง พร้อมพาเจ้าชายหนุ่มแรกรุ่นตามมาทำพระกรณียกิจด้วย ชาวบ้านก็ออกมาต้อนรับกันเต็มสองฝั่งข้างทางถนนที่ปูด้วยหินสีขาวนวล เพื่อรอรับเสด็จพระราชาและเจ้าชายที่เป็นอันที่เชื่อถือ พอถึงเวลา พระราชาเดินลงจากรถม้าที่ดูโออ่ามโหฬาร พร้อมกับเสนาอำมาตย์ และลูกชายอันเป็นที่รัก  ท่านตรงเข้าไปทักทายกับชาวบ้านอย่างไม่ถือตัว แต่รัศมีของกษัตริย์กลับไม่ได้จางลงตามกริยาเช่นนั้นเลย ลูกชายของท่าน.....ด้วยความเบื่อหน่ายกระมัง จึงหนีไปเดินเล่นแถวๆลำน้ำข้างๆหมู่บ้าน และได้พบกับหญิงสาวคนนั้น



“เฮ้อ~~~ท่านพ่อล่ะน้าชอบพาข้ามาทำอะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อชะมัด” เจ้าชายที่ดูรูปงามด้วยใบหน้าหวานๆเหมือนผู้หญิง และดวงตาคมเข้มเหมือนผู้ชายกล่าวขึ้นอย่างเบื่อหน่าย แววตาสีฟ้าใสแสดงความเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน เขานั่งลงอยู่ริมน้ำแล้วปล่อยผมสีม่วงที่ยาวประบ่าปลิวไปตามสายลม พลางคิดถึงเหตุผลที่ทำไมท่านพ่อของเขาต้องเยี่ยมเยียนเขตปกครองจนๆอย่างนี้ด้วย



“เฮ้......นายเป็นใครน่ะ” เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้นจากหลังต้นไม้



“หืม” ชายหนุ่มสงเสียงครางขึ้นด้วยความแปลกใจ พลางหันมามองต้นเสียง เด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับชายหนุ่ม ผู้มีผมสีน้ำตาลไหม้ ดวงตาสีเดียวกันทอประกายดูสดใส เดินออกมาจากหลังต้นไม้ ที่ซ่อนจำเป็นของเธอ



“ไม่ใช่คนแถวนี้นี่นา หน้าตาไม่เห็นจะคุ้นเลย”



“ก็ไม่ใช่น่ะสิ แล้วเธอล่ะเป็นใครมาจากไหนจู่ๆก็โผล่มา หยั่งกับผีแน่ะ”



“โห~~~นี่นายไม่รู้จัก เมลูซีน เจ้าแห่งมายางั้นรึ”



“......ใครน่ะ”



“.......................” เมลูซีนอึ้งไปชั่วครู่ พร้อมกับ มีแก้วแตกดังเพล้งเป็นเสียงเซอร์ราวนด์ มันช่างบังเอิ๊นบังเอิญแหะ



“ว่าแต่เจ้าเหอะ เจ้าเป็นใครกันน่ะ” เธอกล่าวขึ้นกลบเกลื่อน พลางเก็บเศษแก้วที่หล่นลงจากหน้าเธอมาประกอบกันอีกครั้ง



“โห~~~” ชายหนุ่มเลียนแบบเสียงของเมลูซีนบ้าง พลางแกล้งอ้าปากหวอล้อเลียน



“นี่เจ้าไม่รู้จัก เอวาน สุดหล่อ ลูกชายคนเดียวของกษัตริย์ โมนาร์คที่14 งั้นรึ” เอวานพูดขึ้นตรงๆ ทำให้เมลูซีนได้อึ้งรอบสอง....



“แหวะ...หลงตัวเอง” ถึงปากจะพร่ำไปอย่างนั้น แต่เอวานก็ดูดีจริงๆน่ะแหละ



“แหวะ...เจ้าแห่งมายา” เอวานล้อเลียนเธออีก แต่ในใจก็คิดว่าเมลูซีนน่ารักแบบหญิงแก่นๆ ดวงตากลมโต ผมที่ยาวแต่ไม่รุงรังมาก ขับให้เธอดูดีใต้แสงอาทิตย์ยามบ่าย



“เฮ้อ~ว่าแต่นายแอบโดดงานมาได้ไงเนี่ย หน้าที่สำคัญของกษัตริย์เชียวนา” เมลูซีนเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย พร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งข้างๆกับเอวานอย่างไม่เกรงใจ



“งานพระราชกรณียกิจถือเป็นงานสำคัญของกษัตริย์ที่ต้องเยี่ยมเยียนประชาชนในเขตปกครองของตน และดูแลให้ประชาชนที่อยู่ใต้อำนาจการปกครอง อยู่ร่มเย็นเป็นสุขก็จริง แต่ข้ายังไม่ใช่กษัตริย์และที่สำคัญ....”เขาหยุดประโยคไว้



“ที่สำคัญ....”เมลูซีนทวนคำสุดท้ายอีกครั้ง



“...มันน่าเบื่อ...” คำพูดของเจ้าชายผู้สูงส่ง......สั้นๆแต่ได้ใจความ.......



“เพราะเบื่อ....แค่นั้นอ่ะ ช่างไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี เจ้าชายที่ไหนเขาทำอย่างนี้กันเล่า” เมลูซีนพูดแขวะเอวานเต็มๆ แต่เขากลับนอนลงกับพื้นหญ้านุ่มๆไปอย่างไม่ใส่ใจ



“ว่าแต่เธอล่ะ ท่านเจ้าแห่งมายา ทำไมถึงมีชื่อเห่ยๆแบบนั้นล่ะ” เอวานแขวะกลับบ้าง โดยการเน้นคำว่า ‘ท่านเจ้าแห่งมายา’ สร้างความหงุดหงิดให้กับเมลูซีน ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าปั้นยาก



“มันเห่ยก็จริงนะ แต่ก็ยังดีกว่า เจ้าชายสุดหล่อ ของใครบางคนก็แล้วกัน”



“ก็ข้ามันหล่อ จะให้ทำไง” เจ้าชายตอบหน้าด้านๆ....ปากหรือนี่



“.............โห นี่นาย....” อึ้งรอบสาม



“ทำไมถึงได้ชื่อว่าเจ้าแห่งมายาล่ะ หืม” เอวานเอ่ยขึ้นตัดบท ก่อนที่เรื่องมันจะยาวไปกว่านี้



“ก็ฉันเป็นนักสร้างภาพลวงตาตามชื่อนั่นแหละ”



“สร้างยังไงอ่ะ” เอวานถามด้วยความสงสัย



“ก็แค่ขยับร่างกายไปตามจังหวะ อย่างนี้” เมลูซีนว่าเสร็จก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเริ่มขยับร่างกายไปตามจังหวะที่เอวานไม่ได้ยิน จนกลายเป็นการเต้นที่แสนจะอ่อนช้อยงดงาม ....ภาษาที่นุ่มนวลของลม...บทเพลงแห่งสายลม....



                   ราวกับต้องมนตร์สะกด เอวานหลุดเข้าไปในโลกแห่งจิต ภาพเบื้องหน้าคือเด็กผู้ชายตัวเล็กๆผมสีม่วงกำลังเล่นฟันดาบอยู่กับพ่อ ส่วนหญิงอีกคนกำลังนั่งเชียร์ลูกชายที่รักอย่างใจจดใจจ่อ เจ้าชายตัวน้อยสู้พ่ออย่างสุดฤทธิ์แต่ก็พลาดไม่เป็นท่าอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งดาบของท่านพ่อกระเด็นหลุดออกจากมือจนได้ เจ้าชายน้อยกระโดดเข้ากอดแม่อย่างดีใจจนลืมตัว พ่อ ผู้แพ้ให้กับลูกชายตัวน้อยๆของตนก็เข้ามาร่วมวงกอดด้วย ความพยายามอย่างสุดตัวของเด็กคนนั้นนมันช่างคุ้นเคยกับเอวานเสียจริง ครอบครัวที่อบอุ่น ครอบครัวที่มีแต่กันและกัน....ภาพเบื้องหน้าดับวูบไป เอวานกลับมาอยู่ริมแม่น้ำเช่นเดิมอีกครั้ง



“อืม.....ตะกี้นี้มันอะไรกันน่ะ” เขารู้สึกงัวเงียอย่างไม่ทราบสาเหตุ



“ความสามารถของฉัน การสร้างมายาภาพจากความทรงจำที่มีค่าที่สุดของแต่ละคน” เมลูซีนพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน



“เด็กผู้ชายในมายาภาพนั่น.....”เอวานถามขึ้น



“ใช่.......ตัวนายเอง”