คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP 0 ลิ้นกับฟัน
EP 0
ลิ้นับฟัน
“น้ำเมย!”
“แม่มา้า เมยมารอหลายนาทีแล้วเนี่ย”
น้ำเมยบ่นหน้าอทันที ในอนที่ผู้เป็นแม่ประภา และพ่ออย่าลาลัย รอบรัวั้เสริมพรสุ เ้าอธุริรถทัวร์รายให่ในประเทศเินเ้ามา หลัาที่้อยืนอยนานนับหลายนาที
“ทำไมแไม่ใส่เรสที่แม่เลือให้” เมื่อวานแม่พาเธอไปื้อุใหม่ ท่านเรียมวามพร้อมเรื่อเสื้อผ้าหน้าผม ราวับมีนัพบับบุลสำั ทั้ที่ในวามเป็นริ รอบรัวเธอเพียมาทานับ้าวับรอบรัวรุ่เรือแสะวัน เ้าอสถานีโทรทัศน์ื่อัและสื่อสำนั่าวรายให่เท่านั้น นบ้านใล้เรือนเีย เธอไม่เ้าใว่าแม่ะให้เธอแ่ัวเป็นทาารเสมือนับไปออานาล่าทำไม
“อ๋อ เมยื่นสาย่ะ” น้ำเมย ลูสาวหัวแ้วหัวแหวนอบไ้อย่าหน้าาเย ทำเอาุนายประภาวันออหูเสียนหมายะ้ามือี
“ยัยเมย!”
“โหยแม่ แ่มาิน้าวับุลุ ุป้า เราะทาารไปทำไม ็นันเอทั้นั้นไหมละ อีอย่าุเมยมันไม่สุภาพรไหน ให้เียริผู้ให่ะาย” นัวเล็แ้่า แม้เธอะใส่เสื้อยืสีาวสะอาาและใส่าเยีนายาว พร้อมรอเท้าผ้าใบที่ทะมัทะแม หาทว่านั่นลับัใุนายประภาเป็นอย่าี
“ไม่ไ้! วันนี้พี่โปรปรานเามา้วย”
“โอ๊ยๆ ปวท้อๆ” น้ำเมยแสร้ทำเป็นปวท้อ เธอแล้ัวัวอ แ่สุท้าย็ไม่รอาเื้อมมือุนาย เมื่อลูไม้ื้นๆ มันใ้ไม่ไ้ผล
“อย่าิะหนี”
“แม่อ่า เพราะไอ้พี่โประมา แม่เลยให้เมยใส่ระโปรใ่ไหม” รั้นหนีไม่ไ้็ั้นเป็นศัรู เธอแสออว่าไม่พอใ ในะที่ลาลัยทำเพียแ่หัวเราะำันับอาารื้อันอลูสาว
“เออ!” ุนายประภายอมรับอย่าเหลืออ นั่นึทำให้น้ำเมยรีบหันหลัลับ้วยวามรวเร็ว
“เมยอัว!”
หมับ!
“พ่อ~”
น้ำเมยอวาม่วยเหลือไปยัอีน ่อนะผิหวัเมื่อพ่อผู้เป็นที่รัเลือที่ะเห็น้วยับภรรยาัวเอ
“เอาน่า ไม่ไ้เอหน้าันหลายปีแล้วหนิ ไหนๆ พี่เา็ลับมาแล้ว ไปทัทายามมารยาทหน่อย ปะ” ลาลัยอมยิ้ม านั้นึวัแนโอบไหล่และึ่บัับให้ร่าเล็เ้ามาในภัาารื่อั้วยัน
แร๊!
“สวัสี่ะ” น้ำเมยประนมมือไหว้ผู้หลัผู้ให่ ในราวที่ามหลับุพารีเ้ามาแล้วเห็นว่าภายในห้ออาหารมีแผู้ให่นั่รออยู่่อนแล้ว
“ุพี่” ุนายประภายิ้มว้า พร้อมทั้เ้ามาอุหิปิยา้วยวามิถึ เมื่อไม่ไ้เอันนานเป็นปี ถัไปเป็นธีธั สามี ผู้มีอิทธิพลลำับ้นๆ ในวารโทรทัศน์ไทยนั่อยู่เีย้า
“ไม่ไ้เอันนานเลย สบายีนะ”
“สบายี่ะ ุพี่เป็นไันบ้าะ ธุริที่โน่นไปไ้สวยเลยนะ สื่อพาันทำ่าวโรมๆ” ุนายประภามเปาะ ทัู้่มีแพลนสร้าห้าสรรพสิน้าในประเทศหนึ่ ึ่ไปไ้สวยนหลายสำนั่าวออ่าวันโรมๆ หลัธุริเินหน้าไปไ้้วยี
“เือบะไปไม่รอเหมือนัน แ่โีที่าโปรปิีลไ้” ุหิปิยายวามีวามอบให้ับทา โปรปราน ลูายเพียนเียวและทายาทเพียนเียวอรุ่เรือแสะวัน หลัสามารถโน้มน้าวใหุ้นส่วนและเรานทำให้โปรเนี้ไ้ผลลัพธ์ที่น่าพึพอใ
“ายริ โปรลับมา่วยานแล้วเหรอลู”
“รับ” เ้าอรูปร่าสูโปร่ ผู้มีใบหน้าและหน้าาที่หล่อเหลาานรับในลำอ พลาปรายามอร่าบาในฝั่ร้าม็วัสายาไปทาอื่น เมื่อรู้สึเือาับอาัปิริยาอเธออบล
“เรียนบโทแล้ว ไ้เวลาลับมาใ้รรม” ธีธัล้อลูาย
“หลานอุส่าห์เรียนมาเหนื่อยๆ ให้เ้าโปรพัสัระยะ่อน็ไ้นะ”
ลาลัยออวามเห็น เนื่อาเ็หนุ่มพึ่ะเรียนบและสร้าวามภาภูมิใให้ับรอบรัวมาหมาๆ เพราะั้นให้เวลาพั่อนะเริ่มาน็ไม่มีอะไรเสียหาย
“ผมอบรับ” โปรปรานพยัหน้ารับ เาั้ใลับมาสาน่อธุริอรอบรัวอยู่แล้ว เ็บใหม่อย่าเาพร้อมทำานเสมอ
“แหม เื้อไม่ทิ้แถวริๆ” ุนายประภามอ้วยวามื่นม เธอปลาบปลื้มนบุรสาวลอบเบ้ปาไปหลายรั้หลายรา
“หนูเมยเป็นไบ้า” ธีธัถามลูสาวนสนิท
“ว่าานเหมือนเิม่ะ” น้ำเมยอบไปามวามเป็นริ ทว่าไม่พ้นที่ะโนนเป็นแม่ปรามทาสายา
เธอเอ็เรียนบแล้ว บปริารี ีวิอนนี้ว่าานและเาะพ่อแม่ินไปวันๆ
“ยัยเมย!”
“เมยพูวามริ”
“ายๆ อย่าถือสายัยเมยเลยนะะ เ็นนี้แ่ลไปเรื่อยน่ะ” ุนายประภานวลึมับอย่าเหนื่อยใ
“ไม่เอสามสี่ปี หนูเมยโแล้ว็สวยึ้นเป็นอ มีแฟนแล้วหรือยัน่ะเรา” ุหิปิยาถาม่อ เธอเอ็เอ็นูเ็สาวมา รัเหมือนลูเหมือนหลาน เนื่อาไม่มีลูหรือหลานที่เป็นผู้หิในระูลสัน
“ยัไม่มี่ะ”
“ริเหรอ นี่เ้าโปร็โสแล้ว แปลนะ ไม่ว่าะเอันี่รั้ หนูเมยับเ้าโปร็โสลอ สสัยะาะ…”
“แม่” โปรปรานััหวะ เามีสีหน้าที่ไม่พอในั ไม่่าาน้ำเมยที่แสวามเลียัออมาทาสายาอย่าัเน
“พี่โปรเาอบผู้หิสวยๆ ่ะุป้า อย่าหนูไม่ใ่สเปเาหรอ่ะ” น้ำเมยเบะปาให้แบบึ่ๆ หน้า ่อนที่ะปั้นหน้าบึ้ในนาทีถัมา เมื่อโนอีฝ่ายเอาืน้วยำพูเหน็บแนม
“ใ่รับ ผมอบนลาแล้ว็อบนสวย” เาเน้นำว่าสวยใส่เธอ เหอะ! สวยในวามหมายอเาือนาเอใน่อเาสินะ!!!
“หนูเมยนั่นไ”
ุหิปิยาพเยิหน้าไปทาน้ำเมย เ็สาวส่ายหน้าพรืให่ ในะเียวันโปรปราน็ส่ายหน้าปิเสธ พร้อมแสยะยิ้มและเยาะเย้ยทาสายา…
“หึ ห่าไลหลายิโลฯ เลยรับ”
นี่แหละ ไอ้พี่โปร
ไอ้พี่โปรที่เธอไม่เยโปรเา!!!
“ัวเอหล่อมามั้ แหวะ!”
ความคิดเห็น