เพื่อนครับ...เป็นแฟนกันไหม

ลำดับตอนที่ #2 : โรคจิต

แสงแดดทอประกาย ลอดผ่านผ้าม่านระยิบระยับ ไอแดดกระทบผิวเนียนทำให้หญิงสาวรู้สึกตื่น ร่างสวยบิดความเกียจคร้านไปมา พลางป้องปากห่าว อย่างคนตื่นไม่เต็มตา

เสียงสั่นของโทรศัพท์ ทำให้เทวิกาหายจากอาการงัวเงีย รีบรับปลายสายทันทีที่เห็นเบอร์โทรบนหน้าจอ

"ฟักกกกกกแฟงงงงง หนูอยู่ไหนลูก!! ลืมหรอว่าวันนี้นัดงานเปิดตัวนิตยสาร จวนจะเก้าโมงครึ่งอยู่แล้ว"

"พี่แอน!!... รอแป๊บเดียวนะค่ะ ไม่เกินสิบห้าทีแฟงถึงงานแน่นอนค่ะ"

'มัวแต่กังวลไอ้โรคจิตจนลืมงานเสียสนิทเลย'

เทวิการีบแต่งหน้าแต่งตัวเพื่อไปร่วมงานนิตยสารพราว ซึ่งเปิดตัวคอลเลคชันชุดว่ายน้ำแรกแย้ม หญิงสาวแต่งชุดเดรสสั้น แขนยาวซีทรูสีขาว พร้อมแขนตุ๊กตาฟูฟ่องประดับไหล่ทั้งสองข้าง ปล่อยผมลอนสวย และแต่งหน้าโทนอ่อน

มีเวลาเหลือเพียงสามสิบนาที เธอใช้เวลาทั้งหมดสิบห้านาทีแต่งตัว อีกสิบห้านาทีในการเดินทางให้ถึงงาน เทวิการีบบึ่งรถมุ่งหน้าไปงานทันที โดยลืมไปว่าไม่ได้ลงกลอนล็อคประตูบ้าน

"ฟักแฟงอยู่ไหนแล้วน้อง" แอนที่ตอนนี้อยู่ไม่เป็นสุขเดินวนไปวนมาภายในงาน

"อีกสองนาทีถึงค่ะพี่แอน"

"รีบหน่อยนะ พี่ใจจะวายแล้วเนี้ย!"

เพิ่งกดวางสาย หญิงสาวก็ถึงหน้างานในทันที เธอจึงรีบลงจากรถ และเข้างานได้ทันเวลา ภายในงานเป็นไปอย่างราบรื่น นักข่าวมากมายรุมล้อมถ่ายรูป หญิงสาวไม่มีข่าวเสียหายใด ๆ จึงมีแค่การสัมภาษณ์เรื่องงานเท่านั้น เพียงไม่นานงานก็สิ้นสุดลง

"พี่แอน แฟงขอโทษนะค่ะที่มาสาย"

"แฟง พี่ว่าเราต้องจ้างผู้จัดการนะ ยิ่งคิวงานเยอะ เราเองจะสับสนและลืม"

"ค่ะ เดียวแฟงจะลองหาดูนะค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะค่ะ แฟงขอตัวก่อนนะค่ะพี่แอน สวัสดีค่ะ" เทวิกากล่าวขอโทษขอโพย เพราะครั้งนี้เป็นการผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัยมาก ซึ่งเธอไม่เคยเป็นมาก่อน

ช่วงก่อนหน้านี้เธอก็มีผู้จัดการ แต่ดันโกงเงินและแอบถ่ายรูปส่วนตัวของเธอเอาไปขายในเว็บมืด หญิงสาวจับได้ก่อน จึงปล่อยไปไม่ได้แจ้งความเอาผิด ซึ่งตอนนี้เธอเข็ดขยาดกับผู้จัดการมาก เนื่องจากกลัวจะซ้ำรอยเดิม

…..

"ฮัลโหลตัง...มาถึงกี่โมง”

"ประมาณหกโมงเย็นน่ะ ตังน่าจะถึงบ้านแฟง”

“อยากกินอะไรไหมเดียวซื้อมาไว้ให้"

“จะเลี้ยงหรอ"

"อืม หรือจะไปเดินตลาดแถวบ้านด้วยกัน ของกินเยอะน๊ะ"

"ดีเลย เดียวรีบไปหา เก็บของก่อน"

"อืม ๆ"

เทวิกาและพชรเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย ทั้งสองช่วยเหลือกันมาตลอด สมัยก่อนพชรเป็นชายหนุ่มร่างท้วม หน้าอ้วน จึงไม่ค่อยมีใครอยากคบหาเป็นเพื่อนด้วย

เทวิกาเห็นว่าเขาไม่มีเพื่อน เธอจึงเป็นฝ่ายเข้าหา จนทำให้ทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น พอเมื่อเรียนจบต่างคนต่างแยกย้าย พชรยังคงติดต่อหาเธอ ถึงจะไม่บ่อยแต่ก็คอยถามสารทุกข์สุกดิบกันตลอด

เวลาห้าโมงเย็นหญิงสาวขับรถถึงบ้าน เธอแวะซื้อของเข้าตู้เย็นนิดหน่อยจึงถึงบ้านช้า เพราะปกติอยู่คนเดียว เธอไม่ชอบทำอาหาร เลยไม่ซื้อของไว้ในตู้เย็น ส่วนใหญ่จะออกไปกินข้าวข้างนอกมากกว่า

เทวิกาหอบหิ้วข้าวของลงจากรถ และควานหากุญแจในกระเป๋า เพื่อไขประตู ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าประตูบานนั้นไม่ได้ลงกลอน หญิงสาวเดินหิ้วข้าวของเข้าไปในครัว จัดตู้เย็นอย่างสบายอารมณ์

โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนแอบซ่อนอยู่ในบ้าน เมื่อจัดแจงของเสร็จ อีกสิบห้านาทีก็หกโมงเย็น ใกล้เวลาที่นัดกับพชรไว้แล้ว เธอจึงเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องนอน

ร่างสวยปลดเปลื้องอาภรณ์ออกโดยมีสายตาชายหนุ่มจับจ้องอยู่ หญิงสาวเหลือเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วกับกางเกงชั้นในบนเรือนร่าง เธอกำลังยืนเลือกเสื้อผ้าภายในตู้อย่างอารมณ์ดี

ในขณะนั้นชายหนุ่มที่ซุ้มดูอยู่ก็เยื้องย่างออกมา หวังจะประชิดตัวเธอ พลันเสียงนาฬิกาปลุกดังขัดจังหวะขึ้นก่อน หญิงสาวจึงเอี่ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนที่นอน