ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่๑
ำหนารเินทาลับอหม่อมหลวิิภัถูเลื่อนออไปอย่าไม่มีำหน เนื่อาสถานาร์วามไม่มั่นภายในประเทศที่ะราษรไ้ออมาประท้วเพื่อันให้นายรัมนรีนปัุบันลาออาำแหน่ มีประานำนวนมารวมถึนัเรียนและนัศึษาออมาุมนุมามสถานที่่า ๆ เพื่อ่อ้านารสืบทออำนา มีาร่อสู้ันระหว่าำรวและประาน้ำยัมีหัวหน้าะราษรบาส่วนถูับุมัวไป้วย
ิษุมน์ิาม่าวสารอะราษรทั้วันทั้ืน เพราะรู้ีว่าสอฝ่ายที่ำลัปะทะัน่า็เป็นนไทย้วยัน ายาิทหารที่แท้ริอย่าเาย่อมไม่อยาทำร้ายประาน ะเียวันประานที่ออมาเลื่อนไหว็เพียเพราะะเรียร้อประาธิปไยที่หายไปาประเทศไทยลับืนมา สีหน้าอนายแพทย์ทหารเร่เรียอย่ามาเมื่อู่าวสารในอมพิวเอร์อน บ้า็ไ้้อมูลาเพื่อนนัศึษาแพทย์ที่แอบออไปประุม
หม่อมหลว ิษุมน์ ุาพรหม หรือที่พี่น้อทุนอเาอบเรียันว่า หมอิษ นัศึษาแพทย์ทหารหนุ่มรูปามที่มีใบหน้าหวานหยาย้อยเหมือนมารามานทำให้เาโนแวอยู่บ่อย ๆ เป็นลูายนที่2อหม่อมราวศ์ปรเมศ ุาพรหมและนาอาทิิยา ุาพรหม อยุธยา เาศึษาอยู่ที่ะแพทยศาสร์พระมุฯ ในั้นปีที่หึ่ำลัะสำเร็ารศึษาแ่้วยอุมาร์แรล้าทำให้เ้าัสินใออไปุมนุมร่วมับประาน
สัปาห์ที่ผ่านมาเป็น่วเวลาที่หนัหนาสาหัส่อหมอิษไม่น้อย เาอยู่เวรที่โรพยาบาลหลัาที่ทหารำรวเริ่มปราบปรามประาน็มีนถูส่ัวมารัษาเป็นำนวนมา
หมอิษำลัลาสัารอันสะบัสะบอมอนลับหอพั เามอโทรศัพท์มือถือที่หน้าอมืสนิท่อนรีบเสียบสายาร์รอนไฟเ้าึเปิเรื่อ ที่หน้าอปราึ้นเป็น้อวามและสายเรียเ้าหลาบสิบสายและหนึ่ในนั้นเป็นเบอร์โทรอ ุหิบุษบา มาราอเาเอ เห็นเ่นนั้นเาึรีบโทรลับไปในทันที
“เป็นอย่าไรบ้าลู แม่ิ่อลูไม่ไ้เลย”
เสียมาราพู้วยวามร้อนใทำให้เารู้สึผิที่มัวแ่วุ่นับารอยู่เวรนไม่ไ้รับสายมาราเลย
“วุ่นวายรับ มีนบาเ็บเ้ามารัษาเรื่อย ๆ นแพทย์ประำบ้านรัษาันไม่ทัน ผมึ้อเ้าไป่วย”
“แม่ีใที่ลูปลอภัย แล้ววันนี้ลูะลับบ้านหรือเปล่าแม่ะไ้เรียมับ้าวไว้ให้”
“ลับรับุแม่ ผมิถึทุ ๆ นมา แล้วพบันนะรับ”
วัุาพรหม ไ้รับพระราทานาพระบาทสมเ็พระุลอมเล้าเ้าอยู่หัวที่มอบให้แ่เ้าพระยาอัศาวินทรมหาุาพรหม อันมีศัิ์เป็นทวอิษุมน์นี่เอ
วันี้ั้อยู่อย่าเ่นส่าใลาพระนร สร้าแบบสถาปัยรรมโโลเนียล ้านหน้าออาารมี่อโ้่อเนื่อันเป็ยระยะ ๆ ประูหน้าเป็นรั้วอัลลอยลายวิิร มีราราสุลประับหราอยู่ ภายในแ่้วยเฟอร์นิเอร์หรูหราทั้เ่าและใหม่ มีเรือนเล็สอหลัอยู่บริเวหลับ้านที่ไร้ผู้อยู่อาศัยึมัลายเป็นที่ประุมเล็ ๆ อเหล่าทายาทระูลุาพรหม
หม่อมหลวิษุมน์ลับมาอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสอสัปาห์ นับเป็น่วเวลาที่หายาสำหรับนัศึษาแพทย์ทหารแบบเาที่้อเ้าเวรอย่าหามรุ่หาม่ำ ไม่เยไ้พัผ่อนอย่าเพียพอ นทำให้สภาพหน้าาอเาทรุโทรมลไปมา
วัน ันทร์ ที่ ๑๕ ปีพุทธศัรา ๒๕๖๒
วันนี้หม่อมหลวภูริลูายนที่2อหม่อมารุเะเินทาลับประเทศไทยหลัาไปศึษา่อที่อัฤษเป็นเวลาหลายปี หมอิษผู้เป็นพี่นโึ้อทำหน้าที่เป็นผู้ไปรับน้อที่สนามบินายหนุ่มในเสื้อเิ้สีาวและาเแสลลุูเรียบร้อย้าวึ้นรถเบน์ู่ใและมุ่หน้าไปที่สนามบินสุวรรภูมิอย่ารวเร็ว
หม่อมหลวิิภัลูายสุหวแหนอหม่อมารุเผู้เป็นบิาเพราะเป็นหนุ่มน้อยนิสัยร่าเริ ่าพู หน้าาี๋เหมือนผู้เป็นพ่อและมีเสน่ห์ในัวที่ทำให้สาว ๆ หลายนหลไหลไม่น้อย
ยามว่าิิภัมัะอ่านหนัสือและเล่นีฬา โยเพาะบาสเบอลอันเป็นีฬาโปรอเา เาใฝ่ฝันอยาเป็นวิศวรและเป็นนอบเรียนิศาสร์มาั้แ่น้อย พอเาบอับพ่อแม่ว่าอยาที่ะเป็นวิศวรทั้สอ็ไม่ั แ่ิรที่เาอไปเรียนไลถึ่าประเทศ ่วแรมาราั้านเพราะไม่อยาให้ไปเรียนไลบ้าน แ่สุท้ายิิภั็อออ้อนนทุนใอ่อน แม้แ่หม่อมราวศ์ารุเึ่เยยืนยันหัวนฝายั้อยอม
ิษุมน์มอไปรอบ ๆ ที่มีผู้โยสารมามายรประูฝั่ผู้โยสาราเ้า ่อนที่สายานั้นะไปปะทะับายร่าสูที่ำลัเินลาระเป๋ารเ้ามาหาน
“พี่ิษ!” ิิภัะโนเรียพี่ายอนมาแ่ไล ่อนะเ้ามาโอบอ้วยวามิถึ
“เป็นไบ้า นั่เรื่อบินมาไลเหนื่อยหรอเปล่า”
“ไม่เหนื่อยเลยรับ สบายมา ผมนั่ั้นเฟิร์สลาสมา เลยสบายหน่อย”
“อย่านั้น็ีแล้ว”
ิษุมน์ปรายามอไปที่น้อายในุสูทสีาวและทรผมทีู่เรียบร้อย รอบ้า่ามีสาว ๆ มอมาที่ิิภัันเ็มไปหม
“ไม่ไ้เอันนานหล่อึ้นมาเลยนะ สาว ๆ มอันเ็มเลย”
“ส่วนพี่็ยัหน้าหวานเหมือนเิมเลยนะ” ิิภัเย้า
ิษุมน์ส่ายหน้า ส่เสียอย่าัใ และหัวไหล่อน้อายอย่าแร
“เฮ้ย... บอแล้วไว่าไม่อบให้แวแบบนี้”
“ล้อเล่นน่า อย่าิมา เิมาหล่อ็ีแล้วไม่ใ่หรือ ไปันเถอะอนนผมอยาพบพ่อแม่เ็มทนแล้ว”
ิษุมน์เินนำหน้าน้อายรไปยัรถอเา่อนที่ะับออไปมุ่หน้าสู่วัุาพรหม
ที่วัุาพรหม เหล่าสมาิในรอบรัว่าล้อมวันโยเพาะหม่อมราวศ์ปรเมศและุหิบุษบาที่ีใอย่าที่สุเมื่อลูายลับมาบ้าน หม่อมหลวภูรินั่อยู่บนเ้าอี้ฝั่หนึ่้า ๆ ็มีหม่อมหลวนราวิศ หม่อมหลวอริาและหม่อมหลวอศิร ทุน่ามอ้วยสายามื่น
“ลับมาราวนี้ผอมลมานะเรา สสัย้อให้แม่บุษฯ ทำอาหารให้ลูทานเยอะ ๆ หน่อยแล้ว”
“ีเลยรับ ผมิถึยำทวายฝีมือุแม่ม้ามา อยาินใะา”
ุหิบุษบามอลูาย้วยวามื่นม หลัาไปเรียนเมือนอ็ทำให้ลูายูมั่นใึ้น สัเาารอบำถามที่ะาน
“ภัิไว้หรือยัว่าลับมานี่ะทำอะไร่อ”
หม่อมหลวภูริล่าวถาม โยมีสมาินอื่นนั่ฟั
“ผมว่าะไปทำานเป็นวิศวรที่บริษัทอพี่นสนิทที่เป็นรุ่นพี่อผมรับ หลัมีประสบาร์มาแล้ว ะเปิบริษัทเป็นอนเอ”
“ะไหวหรือุภั ผมว่าเปิไ้ไม่ี่ปี บริษัทเ๊แน่” หม่อมหลวิษุมน์แล้แว
“พี่ิษทำไมแ่น้ออย่านี้ล่ะรับ รู้หรือเปล่าว่าผมเนี่ยเียรินิยมอันับหนึ่าลอนอนเลยนะรับ” เพียรู่เียว บทสนทนา็เปลี่ยนเป็นหัว้ออื่น เหล่านในรอบรัวุาพรหมวนันุยมาเรื่อย ๆ และหม่อมหลวิิภั็ไ้ึ้นไปัารับห้อนอนอนเอ
ะที่ิิภัำลัยุ่ับารัาร้าวอและารปรับัวับสถานที่อยู่นั้น หม่อมหลวิษุมน์็ำลัยุ่ับารสอบวุิบัรที่ะมาถึเ่นเียวัน ถึแม้ทาโรพยาบาลที่เียใหม่ะอบรับมาแล้วว่าะไ้ทำาน แ่เา็ยั้อผ่าน่านอันหฤโหนี้ไปให้ไ้นั่นือ ารสอบ
หม่อมหลวิษุมน์ึลับมาพัที่หอ ทุรั้ที่มีารสอบแพทย์ประำบ้านทุนะ่วยันอ่านหนัสือและผลัันิว หมอิษอ่านหนัสือทบทวนทั้วี่ทั้วัน ารสอบแบ่เป็นสามส่วนือ สอบ้อเียน สอบปิบัิามานและสอบสัมภาษ์ โยส่วนให่ะเป็นารสอบับอาารย์ามหาวิทยาลัยอื่น
แม้้อสอบะยาแ่ิษุมน์็ทำไ้อย่าีเยี่ยม เามั่นใมาว่านะสอบผ่าน ้อสอบวันแรเป็น้อเียนผลลัพธ์ือเาทำออมาไ้ีมา วัน่อมาานปิบัิึ่อาศัยวามรอบอบเา็ทำไ้ีเ่นเียวัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น