คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
That day we met ..were you smiling? Or were you trying to smile?
“ทำงานด้วยกันมาตั้งห้าปี
พี่เข้าโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ ดาวไม่คิดจะไปเยี่ยมหน่อยเลยหรอวะ”
ชายหนุ่มโวยวายใหญ่โต ยกแขนข้างที่ใส่เฝือกโบกไปมาให้คนอายุน้อยกว่าแต่เป็นมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าได้เห็น
“ก็ไม่เป็นอะไรมากนี่”
คนที่ถูกโวยวายใส่เพียงแค่ปรายตาขึ้นมามองเท่านั้น
ระดับดาวมองลอดแว่นของตัวเองไปหาคนที่พึ่งออกจากโรงพยาบาล
“งานของดาวต้องเสร็จภายในอาทิตย์นี้ ดาวก็ต้องทำให้มันเสร็จ แล้วก็ออกมาดีที่สุด”
“ดาว” คนโตกว่าขึ้นเสียงสูงเป็นเชิงว่า ถามจริง
ก่อนจะพ่นหายใจออกมายาวๆเมื่อเห็นว่าโวยวายไปก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะคุณระดับดาวเขาก้มหน้าลงไปทำงานของตัวเองต่อซะแล้ว
“แล้วพี่เพียงจะกลับมาทำงานได้วันไหน”
เสียงใสเอ่ยถาม เหมือนจะด้วยความเป็นห่วง แต่เพียงรักรู้ดีว่าเจ้าน้องชายคนนี้ถามเพื่อเร่งให้ตนเลิกนอนแกว่งเฝือกเล่นอยู่บ้านแล้วกลับเข้าบริษัทได้แล้ว
“อีกอาทิตย์หนึ่ง”
เพียงรักเอนหลังพิงเก้าอี้ตรงข้ามกับเก้าอี้บริหาร
ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บหยิบคุกกี้ขึ้นมากินไปพลางๆ
“อ้าว แล้วงานของดาวหล่ะ”
คนตัวเล็กในเก้าอี้ผู้บริหารเงยหน้าขึ้นจากกองงาน คิ้วสวยได้รูปขยับมาติดกันจนจะผูกเป็นโบว์
“พรุ่งนี้พี่เพียงต้องมาถ่ายรูปให้คอลเลคชั่นใหม่ของดาวไม่ใช่หรอ”
“ดาว แต่พี่พึ่งออกจากโรงพยาบาล” ชายหนุ่มตัวโตยกแขนข้างที่เจ็บให้ระดับดาวดูอีกรอบ คนที่กำลังจะอารมณ์เสียเลยได้แต่ถอนหายใจแล้วหันไปทางอื่น ไม่ใช่ระดับดาวจะไม่รู้ว่าตากล้องมือดีของเขานั้นพึ่งลื่นล้มในห้องน้ำจนกระดูกแขนเคลื่อน แต่มันใช่เรื่องไหมหล่ะพี่เพียงรัก
“งั้นพี่เพียงก็รีบหายไวๆแล้วคอยมาถ่ายงานให้ดาว”
คนตัวเล็กเอื้อมมือมาปิดแฟ้ม
เอนหลังลงกับเก้าอี้ของตัวเองแล้วยกมือขึ้นมานวดขมับตัวเองเบาๆ
“แต่พี่มีรุ่นน้องที่ถ่ายงานสายนี้อยู่นะ”
“ดาวเชื่อใจแค่ฝีมือพี่เพียง” ยอมรับว่าใจฟู
นานๆทีเจ้านายปากหนักจะเอ่ยชม
“แต่งานดาวจะไม่เสร็จ เอาอย่างนี้” ถึงเพียงรักจะเจ็บแขนแต่ก็ไม่อยากให้ตนเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้งานของคนเป็นน้องเสร็จไม่ตรงเวลา คนที่แขนใช้งานได้ข้างเดียวขยับตัวอย่างทุลักทุเล
เอื้อมมือลงไปหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าของตัวเอง “นี้ นามบัตรของรุ่นน้องพี่
ดาวเก็บไว้ก่อนเผื่อสนใจ”
พี่เพียงรักเดินออกจากห้องไปแล้ว
ดาวมองไปที่นามบัตรที่วางทิ้งไว้ ‘MT’
คนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องกดโทรศัพท์สำนักงานเรียกเลขาส่วนตัว
ไม่นานนักก็มีสายมาจากเลขาหน้าห้อง
“คุณเรนครับ
ช่วยส่งอาหารเย็นจากร้านอาหารสุขภาพร้านประจำของดาวไปให้พี่เพียงที่บ้านหน่อย
แล้วก็ฝากบอกว่าเป็นของเยี่ยมจากดาว”
“ได้ครับ คุณระดับดาว
ต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“ผมกำลังจะกลับบ้านแล้ว
หลังจากผมออกไปคุณเรนช่วยมาเอานามบัตรที่วางอยู่บนโต๊ะผมไปหาข้อมูล
แล้วก็ส่งมาให้ผมทางเมลด้วยนะครับ”
“ครับคุณระดับดาวจะให้ผมเรียกคนรถให้เลยไหมครับ”
“ครับ” หลังจากคำพูดสุดท้ายสายก็ถูกตัดไป
ระดับดาวลุกขึ้นจากที่ทำงานก่อนจะคว้ากระเป๋าถือของตัวเองออกมาจากห้อง
กว่าจะไปถึงล็อบบี้สำนักงาน
ทุกย่างก้าวคนอายุยี่สิบเจ็ดคล้ายกับการเดินแบบของนายแบบมืออาชีพ ทุกคนในบริษัทต่างยกมือขึ้นมาไหว้ด้วยความเคารพ เกรงใจ หรือกลัวอะไรก็ตาม
คุณดาวทำเพียงพยักหน้าให้น้อยๆตามนิสัย ก่อนจะเดินขึ้นรถของตัวเองไป
พนักงานทุกคนถอนหายใจออกมาแทบจะพร้อมกัน ถึงแม้คุณระดับดาวจะอายุน้อยแต่การทำงานกลับมากไปด้วยประสบการณ์
ผิดไปเพียงแค่จุดเดียวอาจจะสั่นคลอนต่อหน้าที่การงานในอนาคตได้
ไฟสีส้มนวลตาถูกเปิดไว้ทุกดวง
กลิ่นเทียนหอมทำให้ระดับดาวรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย คนร่างบางที่เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองมาเป็นใส่ผ้าคลุมซาตินลื่นผิวมานั่งสบายใจอยู่ที่โซฟาตัวยาว
เรียวขาทั้งสองข้างเหยียดยาวไปตามโซฟาผ่อนคลายอิริยาบถ
เพลงคลาสสิกถูกเปิดคลอเบาๆขณะที่เจ้าของห้องนอนเหยียดขาเช็คข่าวสารในไอแพดเครื่องบาง
อีเมลใหม่จากคุณเลขาส่งมาถึงไว ทันใจระดับดาว
“มาคินทร์ ธรวิเชษ”
ปากหนานุ่มหยุ่นเอ่ยชื่อของคนที่พี่เพียงแนะนำมา
ในโปรไฟล์ไม่มีรูปที่เห็นหน้าเจ้าของชื่อ มีก็แต่ฝีมือการถ่ายรูปของคุณเขา
“น่าสนใจ”
รสนิยมการถ่ายรูปของคุณมาคินทร์ค่อนข้างถูกใจท่านผู้บริหารเอามากๆ คนตัวเล็กตอบกลับเมลคุณเลขา
ดูเหมือนว่างานถ่ายแบบวันพรุ่งนี้คงไม่ต้องเลื่อนแล้วแหละ
STARTIS เป็นแบรนด์เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่พึ่งเปิดตัวได้ไม่นานก็ได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย
ด้วยสไตล์ของทางแบรนด์ที่เน้นไปทางเรียบหรู ดูรวย ตามความชอบของคุณระดับดาว ดีไซน์เนอร์ชื่อดัง
ผู้ที่เพรียบพร้อมทั้งด้านรูปลักษณ์ ความรู้และความสามารถ
เครื่องแต่งกายของสตาร์ทิสในซีซันล่าสุด
จะช่วยดึงความมั่นใจให้ผู้สวมใส่ เป็นเสื้อผ้าโชว์เนื้อหนังที่ไม่ได้โป๊
แต่นั้นคือการอวดของดีอย่างมีระดับ อีกทั้งโทนสีของเสื้อผ้าจะช่วยส่งให้ผู้สวมใส่มีความโดดเด่นและดึงดูดสายตาผู้คน
“คุณมาคินทร์มาถึงหรือยังคะ”
เสียงร้องไปทั่วบริเวณหน้างาน วันนี้มีการถ่ายแบบโปรโมตชุดซีซันใหม่ของระดับดาว
ปัญหาก็คือ ช่างภาพที่ดีลงานไว้ยังมาไม่ถึง
คอยดูนะถ้างานของดาววันนี้เสร็จไม่เรียบร้อย
คนที่โดนแหกอกจะต้องเป็นพี่เพียงรัก
ชายหนุ่มเชิ้ตซาตินบางแนบตัวปลดกระดุมจนแหวกไปถึงไหน
กางเกงขายาวเข้ารูปช่วยให้ขายาวนั้นน่ามองขึ้นไปอีก
คุณระดับดาวซ่อนสายตาไม่พอใจไว้ใต้แว่นกันแดดที่ตัวเองออกแบบเองแล้วก็ทำมาเพื่อตัวเองคนเดียว
“ใครรับผิดชอบเรื่องรันคิวถ่ายงานวันนี้ครับ” ในที่สุดคนที่เงียบอยู่นานก็ลุกขึ้นมาจากการนอนบนเปลสนาม
ไม่ต้องมีใครลดแอร์พนักงานแถวนี้ก็ขนลุกกันเป็นแถบ
“นางแบบมาถึงแล้ว เสื้อผ้าของดาวก็มาแล้ว
แต่ตากล้องยังมาไม่ถึง ใครตอบดาวได้บ้างครับว่าเกิดอะไรขึ้น”
แม้จะมีแว่นกันแดดกั้นไว้อยู่แต่ก็ไม่มีใครกล้าเงยหน้ามามองคุณดาวเลยซักคน
“คุณเรนอยู่ไหนครับ”
ระดับดาวเรียกหาเลขาของตัวเองแต่ก็พบแต่ความเงียบ
“วันนี้ผมต้องรอไปถึงกี่โมงครับ
มีใครตอบผมได้ไหม”
“ไม่ต้องรอแล้วครับคุณดาว”
เสียงเดียวดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ต้นเสียงมาจากข้างหลังสุดของกลุ่มชน
ระดับดาวถอดแว่นกันแดดออกแล้วหรี่ตามอง
“ผมมาคินทร์ครับ”
เสียงนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมกันการแหวกออกของช่างแต่งหน้า นางแบบ คนจัดไฟ
คนเช็คสถานที่ ในที่สุดคนที่ชื่อมาคินทร์ก็มาอยู่ตรงหน้าเขา
“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการครับ”
ชายหนุ่มผมยาวถึงติ่งหูข้างหน้าพูดพร้อมยื่นมือออกมาเตรียมเชคแฮนด์
คนตรงหน้ามีผิวขาวสว่างอีกทั้งยังมีรอยยิ้มร้ายที่เผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ
“เชิญทำงานของคุณซักทีเถอะครับ
ทุกคนเขารอมานานมากแล้ว”
ระดับดาวทำเพียงแค่มองตามมือที่ส่งมาแต่ก็ไม่ได้สนใจจะยื่นมือไปจับ เจ้าตัวทำเพียงค่อมหัวให้เล็กน้อยเป็นมารยาท
หันตัวกลับมาที่เปลสนามของตัวเองพร้อมกับคาดแว่นกันแดดไว้บนหัว
“ขอโทษที่มาสายนะครับทุกคน เพื่อเป็นการไถ่โทษ
ผมจะเลี้ยงข้าวเที่ยงทุกคนเองครับ”
เมื่อมาคินทร์เห็นว่าบอสของพี่เพียงรักไม่คิดจะยื่นมือมาทักทายอะไรกับเขา ก็เลยหมุนตัวมาคุยกับทุกคนแทน
“ว้ายยย ขอบใจจ้ะคุณตากล้อง”
เสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกช่างแต่งหน้าทำผมดังขึ้นตามมา ซึ่งระดับดาวก็ไม่ได้ถือสาอะไร
เพียงแต่มองไปที่คนมาใหม่
บริษัทเขาก็มีโรงอาหารเลี้ยงพนักงานทุกคน
ไม่ต้องมาทำใจดีเลี้ยงข้าวหรอกนะ เหอะ
“เริ่มงานซักทีเถอะครับ”
เสียงสุภาพๆของคนที่นั่งกอดอกอยู่บนเปลสนามเหมือนเป็นสัญญาณสั่งให้ทุกคนหันไปตั้งใจทำงานที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองดังเดิม
การถ่ายทำเป็นไปด้วยดี ระดับดาววาดมีภาพที่วาดไว้ในหัวว่าต้องออกมาเป็นอย่างนั้น
แต่งานที่ออกมามันดีกว่าที่เขาคิดไว้อีก แค่เพิ่มลูกเล่นเล็กน้อยเข้าไป
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะทำให้มันดีขึ้นได้
ระดับดาวจ้องจอมอนิเตอร์แล้วก็พอใจกับผลงานที่ออกมา
“คุณระดับดาวครับ”
เสียงที่เข้ามาใกล้มากไปทำให้ดาวสะดุ้งเล็กน้อย คนกำลังมีสมาธิกับของตรงหน้าน่ะ
เงยหน้ามองก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคุณตากล้องไม่ตรงเวลา
ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้เลยหรอ ดาวถามแค่นี้ คุณตากล้องเอาหน้าที่แทบจะชนกันอยู่รอมร่อออกไป
จากนั่งยองอยู่ข้างเปลสนามคุณตากล้องก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“งานเป็นอย่างที่คิดไว้ไหมครับ
หรือจะให้ผมปรับแก้ตรงไหนหรือเปล่า”
ดาวไม่ชอบสายตาที่อีกคนยืนมองลงมาที่ตัวเขาซึ่งนั่งอยู่ในเปลสนาม
จึงลุกขึ้นเต็มความสูง แต่ก็พบว่าตัวเองสูงยังไม่ถึงจมูกของคุณมาคินทร์ด้วยซ้ำ
“พอใจครับ เดี่ยวหลังจากนี้เลขาของผมจะดูแลต่อ
ผมขอตัว”
“แล้วคุณดาวไม่ทานข้าวด้วยกันหรอครับ”
ระดับดาวที่กำลังจะเดินหนีห่างหันมาส่ายหน้าให้อย่างสุภาพก่อนจะเอ่ยขอตัว
“ระวังครับคุณดาว!!”
เสียงเอะอะของฝ่ายสถานที่ดังไปทั่ว
ระดับดาวไม่ทันได้เห็นอะไรก็ถูกรั้งตัวจากทางด้านหลัง
เพล้ง!! ทุกอย่างเกิดขึ้นไวจนไม่ทันได้ตั้งตัว
เสียงดังก้องไปทั้งห้องถ่ายทำ
โคมไฟระย้าขนาดไม่ใหญ่มากตกลงมาแตกกระจายต่อหน้าต่อตาระดับดาว แต่บอสตัวเล็กไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือล้มลงกับพื้น
ข้างหลังของระดับดาวเหมือนมีกำแพงนุ่มๆรองรับไว้
“คุณดาวเจ็บตรงไหนไหมครับ”
เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นเหนือหัว ระดับดาวจึงรู้ตัวว่ามือหนาที่โอบอยู่ตรงสะโพกตัวเองเป็นของคุณตากล้องมาคินทร์
แล้วใจที่เต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอกนี่ก็คงเป็นของเขาด้วย คงเป็นเพราะความตกใจ
“คุณระดับดาว!”
เสียงเรียกจากคุณเรนมาช่วยให้ระดับดาวเด้งตัวออกจากแผงอกของคนข้างหลัง
“ขอบคุณมากๆนะครับคุณมาคินทร์”
“ครับ” มาคินทร์รับคำขอบคุณจากเลขาของคนตัวเล็ก
แต่กลับไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากสีสวยนั้นเลย
“ไปกันเถอะครับคุณดาว”
คนที่พึ่งเกือบโดนโคมไฟหล่นใส่หัวเมื่อกี้ทำเพียงพยักหน้าน้อยๆแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องถ่ายทำ
แต่ก่อนที่ร่างเล็กจะออกไปจากห้องส่ง
เขากลับหมุนตัวไปหาคนรับผิดชอบด้านสถานที่ซะก่อน
“คุณดาวไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมครับ”
ผู้ชายวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
แต่พอไม่เห็นรอยแผลบนตัวของบอสแม้แต่รอยข่วนก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ครับ” ระดับดาวยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย
ไม่ว่าจะช่างไฟ ช่างผม หรือ นายแบบตรงนั้นก็พากันขนลุกเกลียว
“แต่วันหลังช่วยรับผิดชอบงานของคุณให้มันดีกว่านี้หน่อยนะครับ”
มือเล็กตบลงบนบ่าของคุณคนนั้นก่อนจะหมุนตัวออกจากห้องถ่ายทำไป
พอคุณระดับดาวพ้นสายตา
คุณพี่คนนั้นก็เข้าทรุดลงไปนั่งกับพื้น ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน
เขาไม่ได้โดนไล่ออกใช่หรือเปล่า
ความรู้สึกอย่างกับตอนหมอเอาผลตรวจมาให้แล้วก็บอกว่าคุณจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่ถึงสองวัน
ฮื่อ
ปกติระดับดาวเป็นคนที่ต้องอยู่หน้างานจนกว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อย
แต่เพราะอุบัติเหตุเล็กๆนั้นทำให้ระดับดาวอารมณ์เสียขึ้นมา จริงๆเขาไม่พอใจตั้งแต่ตากล้องนั้นมาสาย
แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าฝีมือของมาคินทร์มันเทียบชั้นกับการถ่ายรูปของพี่เพียงรักได้
ระดับดาวเลยพอใจในตัวเองขึ้นมาระดับหนึ่ง
ระดับดาวที่รู้ตัวดีว่าถ้าอารมณ์ตัวเองไม่ดีแล้วก็เหมือนกับพายุทอร์นาโดที่พังทุกอย่างตรงหน้า
เลยเลือกที่จะกลับไปทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ
ส่วนที่เหลือก็ให้คุณเรนเป็นคนจัดการให้เรียบร้อย
“หายไปไหนนะ” คนตัวเล็กที่ยังมีไอของความอารมณ์ไม่ดีอยู่กับตัวยกมือขึ้นแตะติ่งหูของตัวเอง
ต่างหูของเขาหายไปที่ไหนข้างหนึ่งนะ
“หานี่อยู่หรือเปล่าครับคุณดาว”
เสียงทุ้มที่อยู่ด้านหลังไม่ใช่ของคุณเรน
“ใช่ครับ”
เมื่อหันหน้ามาแล้วก็ได้รู้ว่าคนที่เดินมาตามคือมาคินทร์
และสิ่งที่เขาถามก็คงหมายถึงต่างหูที่ตกไปตอนไหนไม่รู้ของเขาเอง
“นี่ครับ”
ระดับดาวกำลังจะเอื้อมมือไปรับแต่มาคินทร์กลับดึงต่างหูกลับไปที่ตัวเอง
จะเล่นอะไรนะ ผู้ชายมีเขี้ยวคนนี้น่ะ
“ขอคืนด้วยครับ” ระดับดาวกำลังไม่พอใจอีกแล้ว
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ความอดทนต่ำกับคนตรงหน้าจังเลย
“ไม่ขอบคุณเลยหรอครับ” ระดับดาวยิ้ม
ทวงบุญคุณเป็นผู้ใหญ่แก่ๆเลยนะคุณมาคินทร์เนี่ย
“ครับ” ระดับดาววาดยิ้มประชด “ขอบคุณ”
แล้วคุณมาคินทร์ก็ยอมปล่อยต่างหูลงบนฝ่ามือของระดับดาวอย่างง่ายดาย
“คุณกลับไปทำงานเถอะครับ
อีกซักพักก็คงหมดเวลากินข้าวเที่ยงแล้ว”
“แล้วคุณดาวจะลงไปอีกไหมครับ”
ระดับดาวยิ้มตอบ ในใจคิดว่าจำเป็นต้องตอบคำถามของผู้ชายคนนี้ด้วยหรอ
ก่อนจะค่อมหัวให้คนที่ไม่รู้ว่าอายุมากกว่าหรือเปล่า
แต่ชอบทำตัวเป็นลุงแก่ๆไปทีนึงก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง
หลังจากทำงานที่ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองไหว้วานมาเสร็จแล้วมาคินทร์ก็เก็บอุปกรณ์ของตัวเองลงกระเป๋า
ถึงมันจะไม่ได้มีมากมายอะไรก็เถอะ
“พี่ปุ๊ยังไม่โอเคขึ้นอีกหรอเจ๊”
เสียงของช่างแต่งหน้าข้างหลังคุยกันเรียกความสนใจให้กับคนที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้านได้เป็นอย่างมาก
พี่ปุ๊คือใครน่ะเหรอ
ก็ผู้ชายที่ดูแลสถานที่ดวงซวยคนนั้นยังไงหล่ะ
“แกแทบเป็นบ้าแล้วน่ะสิ รีบโทรไปหาประกันใหญ่เลย
เห็นถามอยู่ว่าถ้าโดนไล่ออกตอนนี้จะเอาเงินที่ไหนส่งลูกเรียนได้บ้าง”
“คุณดาวนี่ก็จริงๆเลยเนอะ โหดอย่างกับโตมากับร็อตไวเลอร์”
มาคินทร์เกือบหลุดขำกับคำนินทาของสองสาวข้างหลังตัวเอง
แล้วก็นึกไปถึงคนตัวเล็กแต่ก็ดุมากคนนั้น
ตอนที่เส้นผมสีแสบตาของคุณดาวพิงมาที่แผงอกของเขา
แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสันๆแต่กลิ่นหอมก็ยังติดอยู่ในความรู้สึก
เป็นผู้ชายที่มองเพลินมากเลยแหละ
ไม่ว่าจะตอนชี้นิ้วสั่งให้ทำนั้นนี่ ตอนที่เอานิ้วมือทัดผมที่ปรกตาไปทัดไว้ที่หู แต่ติดตรงที่จะใจร้อนไปหน่อย
เหอะ
“ทุกคนครับ
เดี่ยวคุณดาวจะลงมาตรวจงานเป็นครั้งสุดท้าย ทำออกมาให้ดีเลยนะครับ ถ้าเราอยากให้คุณดาวพอใจ”
คุณเลขาที่จำชื่อได้ลางๆว่าคุณเรนปรบมือเรียกให้ทุกคนสนใจในสิ่งที่เขากำลังพูด
แต่พอพูดจบแล้วคนอื่นๆให้ห้องถ่ายทำกลับส่งเสียงโห่ออกมาราวกับว่านี่มันคือช่วงที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
“ผมกลับได้หรือยังครับคุณเรน”
สะพายเป้คู่ใจไปหาเลขาของคนตัวเล็กจอมอารมณ์เสีย
“ผมว่าคุณมาคินทร์อยู่รอจนกว่าคุณระดับดาวจะมาดีกว่าครับ”
ถึงจะสงสัยอยู่บ้างแต่ก็ยอมนั่งรอคุณบอส เห็นคนอื่นๆก็เริ่มเก็บของกันบ้างแล้วเพราะเซทสุดท้ายถูกถ่ายออกมาตามแบบที่คุณระดับดาวเขาต้องการเป๊ะๆ
ทุกคนก็คิดว่าคงไม่มีอะไร
จนคุณระดับดาวลงมาตรวจงานด้วยตัวของตัวเอง
มาคินทร์งงหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าบอสใหญ่ไม่ได้ใส่ชุดเดียวกับที่ใส่เมื่อเช้า
แค่ตรวจงานนี้ต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อซีทรูสีดำปักเลื่อมๆแบบนั้นด้วยหรือไง
แล้วกางเกงน่ะ ขาดซะจนเขาอายเลย กางเกงของมาคินทร์เองก็มีขาดบ้าง
แต่พอเห็นกางเกงที่ขาดตั้งแต่ต้นขาจนถึงหัวเข่าของคุณดาวแล้วก็ต้องยอมเลย
ยอมความขาว
เห้ย บ้าแล้ว
“นางใส่ชุดซีซันนี้มาตรวจงานว่ะ”
“กรี๊ด ลูกสาวแม่” ผมพยายามฟังสองสาวขาเม้าท์
แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการหวีดคุณระดับดาวว่าหุ่นดีอย่างนู้น สวยมากอย่างนี้
“รูปนี้ไม่ค่อยพรีเซนท์เสื้อผ้าของเราเลยครับคุณเรน”
คนที่ยืนอยู่ไกลๆคงไม่ได้ยินเสียงนินทา นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเมื่อเช้าแล้วก็ชี้นิ้วสั่งคุณเรน
มาคินทร์ที่เห็นว่าสนุกดีที่ได้แหย่บอสของพี่เพียงรักให้โกธรเลยเดินจ้ำเข้าไปทางเปลสนามนั้น
“รูปนี้ลองใช้โปรแกรมแก้แล้วหรือยัง” คุณเรนส่งภาพในไอแพดให้คนที่นั่งอยู่บนเปล
แล้วก็ได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า “สีผ้ามันเปลี่ยนมากเกินไป เราต้องถ่ายใหม่”
เสียงฮื่อฮาเกิดขึ้นหลังจากจบคำพูดนั้น
ช่างแต่งหน้าบางคนแทบจะลมจับ แต่บางคนก็เอาอุปกรณ์แต่งหน้าออกมาใหม่อย่างเตรียมพร้อม
นางแบบบางคนต้องอยู่บนส้นสูงมามากกว่าสามชั่วโมง ทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม
จัดเต็มกันทุกคนตั้งแต่เช้า
“แต่คุณดาว..”
“ผมไม่ว่างถ่ายให้แล้วหล่ะครับคุณดาว”
มาคินทร์พูดโพล่งขึ้นมา ทีตอนที่เขาทำงานกันไม่เดินมาดูงาน
แต่พอเสร็จแล้วจะให้แก้ทั้งหมด ใครเขาจะไปทำให้คุณกัน ระดับดาว
“ถ้างานง่ายๆแค่นี้ทำไม่ได้คุณก็ไม่ควรมารับงานนะคุณมาคินทร์”
“ง่ายงั้นหรอ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำงานกันยังไง
จะมาบอกว่าพวกเราทำกันง่ายๆได้ยังไง”
“คุณจะถ่ายหรือไม่ถ่าย” ระดับดาววางไอแพดลงบนตัก
ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้ามีปัญหามากนักก็ออกไป”
“คุณดาว..” คุณเรนถึงกับตกใจในท่าทีของเจ้านายตัวเอง เขาทราบดีว่านิสัยส่วนตัวของคุณระดับดาวนั้นคือไม่สามารถปล่อยให้มีข้อผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อยหลุดรอดสายตาไปได้ นั้นเป็นสาเหตุที่ตลอดมาเราทำงานกับคุณเพียงรัก จังหวะนั้น
มาคินทร์คิดว่าคนที่กำลังนั่งไขว้ห้างอยู่ตรงเปลสนามก็เป็นแค่ลูกคุณหนูเอาแต่ใจ
ไม่ยอมรับฟังความเห็นของคนอื่น ทำงานไม่เป็น ทำเป็นแต่สั่งคนนั้นคนนี้แล้วก็พอเขาทำประโยชน์ให้ไม่ได้ก็เฉดหัวทิ้ง
คนบางคนน่ะก็น่ามองแต่ภายนอกจริงๆนั้นแหละ
“ครับ งั้นลาก่อน”
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วขรั่บ คุณเขาขยันจริงๆ5555555555 แล้วก็คนที่เฟบไว้ตั้งแต่ยังไม่ลงตอนแรกน่ะ ผมมีแต่ใจให้คุณจะเอาหม่ายยยยย แง้ รักค้าบบบบบบบ ใครชอบอ่านอะไรแนวนี้ก็อย่าพลาดเลยนะคะ ชวนๆๆๆ ไม่รู้สนุกหรือเปล่า ไหนลองบอกกันสิ 555555555หลอกเอาเม้นแหนะ ดูออก
ความคิดเห็น