คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลงทางหลงโลก
สัมผัสนี่มันเย็นไปหมผมรู้สึเปียและเย็นาอผมมันปิแน่นร่าายผมมันเหมือนะแหลไปไ้ทุส่วนลมที่พัผ่านร่าายผมมันรู้สึเหมือนไม่ใ่ที่ผมามาแน่ วาผมรู้สึเย็นและหนัอึ้หูอผมมันเหมือนมีอเหลว้าในแนและารูสึเปียปอนวามรู้สึทั้หมมันทำให้ผมาและหนาว
ผมหลับาและิบาอย่าเพื่อทบทวนว่าผมำลัอยู่ไหนหรือำลัหลับผมมสู่วามทรำ ่อนที่ะรู้สึึอะไรแบบนี้หรือยู่นี้ ผมำไ้ว่าำลัไปเทศาลปีใหม่ับน้อสาวและปู่ผมำลัะเินามพวเาที่้านหลัแ่อยู่ๆ็เหมือนมีหลุมอาาศไม่สิมันโผล่มาและมาทีุ่ที่ผมำลัเินพอี ฮ่า ให้ายสิใรมันเล่นลับผมรึไวะ
ผมพยายามเปิหนัาอัวเอแสอวอาทิย์มันสะท้อนมาในนัยาอใ้ลูาอผมมอไปรอบๆรอบัวหรืออาะเหมือนะมีแ่ป่า้นไม้มันเยอะหิมะ็มีแหะ อ่าหนาวััเลยให้ายสิ ผมพยายามยันัวเอแ่แนผมมันาไปหมแล้วุพละที่ไม่ไ้เปลี่ยน็เปียไปหมไหนะน้อสาวและปู่อีพวเาะรู้ไหมว่าผมอยู่ไหนิแล้วผม็ไ้แ่รอาไปมา
แน้ายผมมันยัไม่ามาผมยันัวเอและมอสภาพร่าายเผื่อะมีสิ่ผิปิุผมมันเปียริๆ้วยผมำลัอยุ่ในแม่นํ้าที่ไม่ลึีที่ไม่ลึถ้าผมบแห่แน่ ในาเผมน่าะมีมือถือแ่าสภาพป่ารอบ้านผมรู้เลยมันไม่มีสัาหรอเสาสั้นมันยัไม่โผล่มามันไม่เหลือแน่นอน ผมปัเศษหิมะออาัวเอและพยายามลุึ้นนยืนไ้เ็มที่แม้มันะมีวามหนาวบ้าแุ่พละมัน็พอปปิเนื้อหนัไ้ีอยู่รอบัวมีแ่ป่าริๆมันไม่มีอะไรนอาแม่นํ้าที่ผมำลัยืนและหิมะ
ผมายห่าแล้วใ่ไหมไม่สิในนิยายพระเอายมัน็้อมีพระเ้าสิแ่รูมาโผล่ที่ไหนไม่รู้ไม่มีสิ่มีีวิมีแ่หิมะับป่าไม้เวรละรูอยู่โลไหนหรือโนลัพาัววะไม่นี่แทบไม่มีอะไรให้ปล้นหรือมีใรแล้
แ่ แ่ แ่
เสียบาอย่ามันทำให้ผมหยุิและมอรอบๆอิหยัวะนั้นเสียไร ผมหยิบ้อนหินและเวี้ยใส่ที่มาอเสียรอบัวแม่พุ่ไม้ายห่าหมละมันมอยุ่ในหิมะรึไวะ ิบหายละหรืออยู่ในโลอมบี้ ผมั้่าสู้เพราะยับไม่ไ้้วยวามลัวและวิทำให้สมอผมีันไปหมระหว่านั่นเสียมัน็ใ้ลเรื่อยๆและ
“ห่ะ._.”
นโผล่มาหลัไม้เาใสุ่ี่ปุ่นโธิแน่ๆไอบ้าที่ไหนมาอสเพลย์แถวป่าวะผมแม่็ั้ี้โ่ๆมันไปัร้านไหนหน้าาแม่็ั้นๆอ่ะ ่าเพลินนลืมว่านที่โผล่มามันมาใ้ลๆเรื่อยและเรียมัาบะฟันผมแ่ระนั้น็ยัแม่าให้ผมไ้พูับมันนิหน่อยพ่อพระอบุทีียอมให้ลูนั้นไ้อบ
“…”
มันมอและสำรวผมหัวใผมมันเ้นไป้วยวามลัวและวิเหื่อที่ไม่น่าไหลในสภาพอาาศแบบนี้็เริ่มไหลเ็มใบหน้าวาสีฟ้าาำลัสำรวผมอย่าระเอียและใส่าบเาฝัมันืน ‘มันทำเพื่อะไร’
“นายเป็นใร”
เาเริ่มถามแ่ยัเว้นระยะห่าเหมือนรูิโวิละเอ็ระวััๆอ่ะรูมีแ่้อนหินมรึไม่้อระแวหรอผมลืนนํ้าลายลอเอื้อให่เายัใ้สายาสำรวุผม
“อาอิิิ มาาี่ปุ่น เมือ××× ”
ผมลารั้าร์และอบเา้วยท่าทีนิ่ๆแเหื่อยัเรื่อยๆเามอผมและเหมือนำลัิอะไรสัอย่าผมพยายามหลบสายามันเวลา้อแม่เหมือนะโน่าามใส้ริๆ ถ้าอบว่าหลทามัน้อถามทาแน่แ่ถ้าไม่อบอะไรแม่ฟันรูแน่ผมพยายามใ้สายาสอส่อไปทั่วเพื่อหาอาวุธ
“ไปะ”
เอ้าไอเห่ให้อบละไล่ไรอมรึ ผมยืนทำหน้าเอ๋อสัพั่อนะัสินใบอเาไปแบบรๆหรืออแหลอันนี้ไม่แน่ใแ่ถ้าเป็นหมอนี่ละ็มัน่วยผมไ้แน่เพราะอาผมละอนนี้มันเป็นัวเลือที่ีละ่อนที่มันะไปผมพยายามะามมัน
“ะเี๋ยว…ผะผมหลทา”
เาหยุสัพัและหันลับมามอผม่อนะเอ่ยปาบอสิ่ที่ทำให้ผมรู้สึมัน็ไม่ไ้เลวร้ายเหมือนหน้าานิ
“ไม่ไลาป่าะมีหมู่บ้านไปะ”
“ะอบุะรับ”
ผมเอ่ยอบ้วยวามหนาวและล้าแ่ผม็ไม่อยารัมันมาแม่ะัาบัอรูไหมน้อออิละเหื่อ่อนเาะาไป็ทิ้ผ้าไว้ให้สภาพมันเป็นเหมือนผ้าลุมอี่ปุ่นสมัยโบราเหมือนถูใ้านมาหลายนผม้มเล็น้อยเพื่ออบุเาหยุมอผมสัพัและระโแบบนินาหายวับผมใเล็น้อยแ่็ปรับสภาพอารม์ภายนออย่าี
หลัาเินมาหลมาผม็เหมือนะเห็นแสไฟเล็น้อยนั้นมันหมู่บ้านนิวาอผมมันลุเป็นประาย้วยวามหวัอีรั้ในรอบห้าม.ที่ผ่านมาถ้าเอไอผมั่ี้นนั้นอีะเลี้ย้าวอบแทนแม่เลยละันถึหมู่บ้านมันะูโบราแปลๆ็เถอะผม้รีบริ่ไปที่ประูทาเ้าหมู่บ้านนั้นทันทีหลัาเ้ามาไ้ผม็เินเร่ร่อนมาหลายม.อยู่สมวร
นมีุยายที่น่าะเป็นนายอำ่วยผมเพราะผมน่าสสารและูไม่มีพิษมีภัยอะไรเธอเลยพาผมไปที่พัและหาห้อพัในัวบ้านเธอให้ผมอยู่ั่วราวผมรู้สึอบุมาเลยสัาับเธอหลัาลับบ้านเาะมาอบแทนบุุเธอแน่นอน
ลาึุยายนนั้นลับมาและหิ้วอหลายอย่าเยอะมาผมรีบ่วยเธอยแ่เธอ็เหมือนะยัลัวว่าผมะโมยเลยไม่ให้่วยผมเ้าใและพยายามทำัวให้เรียบร้อยที่สุ
“เ้าหนูมาไลมาสินะารแ่ายอเธอมันแ่าาที่ันเยเอมามาเลย”
ุยายที่เ้าบ้านและรีบปิประูบานเลื่อนแบบี่ปุ่นโบรา เริ่มบทสนทนาึ้น
“ใ่รับ แ่เินทา็ไม่เิรับเพราะผมำอะไรไม่่อยไ้"
ผมโหเธอไปแ่็พยายามีหน้าเศร้าเล็น้อยเธอนั่และรินาให้ฝั่ผม ถ้าบอไปว่าู่ๆ็โผล่มาเาะไล่ผมไม่็หาว่าผมบ้าแน่ๆผมพยายามะทำวาให้ลอเบ้า เธอูเริ่มสสารผมและวนผมุย่อ
“น่าสสารริๆเธอทำให้ันนึถึหลานายเาเป็นเหมือนแสะวันอันเลยล่ะ”
ุยายเริ่มเล่าแ่หูอผมมันฟัอย่าอื่น้านอบ้านนั่นน่ะมันมีบาอย่าำลัเลื่อนไหวอยู่มันเป็นลมพัิ่ไม้หรืออะไรันแน่แ่เสียเหมือนอะไรำลัวิ่เร็วมาๆ
หลัาุยายเล่าเรื่อหลานายอเธอบเธอ็เริ่มบออะไรที่ทำให้ผมะลึอยู่เหมือนัน
“เธอรู้ัอสูรไหม”
ผมส่ายหน้า
“พวมันเป็นอสูรินนมันอบเลือและเนื้อันเยเห็นพวมันที่หลัเามันน่าลัวไม่น้อยเลยล่ะเธอ็ระวัหน่อยนะพวมันอบออมาอนลาืน”
ุยายบอพร้อมทำท่าทาให้ผมูเอาริๆนะผมไม่เื่ออ่ะแ่ผม็ยิ้มให้เธอและอบปัๆไป ใบหน้าอผมมีแ่เหื่อวามวิและระแวเริ่ม่อัวในโลอนิเมะทีุ่้นเยและอ่านไม่ี่รั้
“ผมะระวัอบุมารับุยาย”
…………………………………………….
หลัาแยย้ายมานอนที่ห้อหลานายน่อนอบุยายผม็ไ้นอนิสัพั
ผมมาอยู่ในโลอนิเมะเรื่อาบพิาอสูร แสว่านที่เอในป่าือ ิยู นัล่าอสูรใ่บ่หนิิไปิมาผม็เศร้าเลยุปู่ับน้อสาวผมล่ะพวเาะเป็นยัไันบ้าถ้าผมใ่ีวิที่นี่แล้วพวเาล่ะรอบรัวนที่เหลืออผมเพียสอน….
ิไปผม็ึมอยู่เล็น้อยแ่มัน็เหมือนแรพลัันหาำอบในอนิเมะเรืีอนี่ว่าผมมาทำไม พวอสูรมัน้อรู้แน่ผมไม่รู้เรื่ออะไรเี่ยวับอนิเมะเรื่อนี่มาทำวามิอผมำลัีันไปมา
หนัาผมปิล้วยวามเหนื่อย
………………………….
อบุที่อ่านนิยายนะอย่าลืมให้หัวใในอนแรเราไม่อยาให้พระเอู่ๆไปเอัวเอในอนิเมะเลยให้เป็นัวประอบไปสัพัเพื่อเินเรื่ออัวเอ่อน
ถ้าอบอย่าลืมหัวใ
ความคิดเห็น