ตอนที่ 6 : [Fic:NaibXEmily] Fever (2)
เมื่อนาอิบ ซูบีดาร์ป่วยเป็นไข้ [Part 2]
" ฉันคงต้องสั่งห้ามให้พวกคุณงดเล่นเกมกันไปก่อนนะคะ "
" หาา? แต่ว่า -- "
" โดยเฉพาะคุณค่ะวิลเลี่ยม เอลลิส ถึงคุณจะดูแข็งแรงดีแต่ร่างกายคุณมันมีแผลเต็มตัวไปหมด คุณควรจะพักบ้างนะคะ "
หลังจากที่แจกจ่ายยาแก้หวัดและทำแผลให้ชายหนุ่มร่างหนาเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหมอสาวก็สั่งห้ามให้พวกเขาทั้งสามคนงดเล่นเกมในวันนี้โดยเด็ดขาดเพื่อกันไม่ให้ไปติดหวัดคนอื่นๆ นอร์ตันและเอสอปดูจะเข้าใจดี พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง เว้นก็เสียแต่วิลเลี่ยม เอลลิส ที่ทำหน้าเง้าหน้างอไม่เห็นด้วย คนร่างหนาพยายามจะแย้งแต่เอมิลี่เอ่ยเสียงเข้ม เธอเอ่ยด้วยความเป็นห่วง เพราะสภาพร่างกายของวิลเลี่ยมนั้นถึงจะไม่เป็นอะไรแต่เขาก็มีแผลถลอกตามแขนและขาอยู่หลายแผล เธออดเป็นห่วงว่าร่างกายของเขาจะทรุดระหว่างการแข่งเสียไม่ได้
" ทำตามที่คุณหมอพูดเถอะวิลล์ " แขนเรียวของนอร์ตันกระทุ้งเบาๆ เขาเห็นด้วยกับคำพูดของเอมิลี่ว่าพวกเขาควรไปพักเสียบ้าง พวกเขาแทบจะไม่ได้หยุดพักกันเลย หลังจากแมทช์การแข่งขันในฤดูกาลที่ผ่านมาจบลงไปเมื่อวันก่อน " พักบ้างก็ไม่เสียหายนี่จริงมั้ย? " เสียงติดอู้อี้พยายามเกลี่ยกล่อมหนุ่มร่างหนาที่สวมชุดของนักกีฬาอเมริกาฟุตบอล - ซึ่งยังคงขัดขืน
" เนอะ? " นอร์ตันหันไปถามร่างผอมสูงที่ยืนอยู่ข้างกัน
" หงึก หงัก " เอสอปพยักหน้าเห็นด้วยหงึกหงักเป็นกำลังเสริม ผมสีเงินเป็นเอกลักษณ์ขยับพลิ้วไปตามแรงที่ผงกหัว
เมื่อโดนรบเร้ามากๆเข้า สุดท้ายวิลเลี่ยมก็ยอมแพ้ ชายหนุ่มถอดใจพลางกอดอกซึ่งเป็นท่ายืนประจำของเขาที่มักจะทำบ่อยๆเวลาเหนื่อยใจหรือกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง
" ก็ได้ "
" เยี่ยมไปเลย! " เป็นเสียงของชายร่างสูงที่เอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ ทั้งนอร์ตันและเอสอปต่างยกนิ้วโป้งส่งให้เขา
คุณหมอสาวอมยิ้มให้กับภาพตรงหน้า พวกเขาเหมือนเด็กน้อยที่อยู่ในร่างของผู้ใหญ่(ที่ไม่รู้จักโต) พวกเขาเข้ากันได้ดีแม้นิสัยของแต่คนจะต่างกันสุดโต่ง - หรือเธอจะกลายแม่ไปแล้วนะ? ถึงได้มองพวกเขาแบบนั้น
" อา...ปวดหัวชะมัด... "
เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเบาๆทำให้เอมิลี่หลุดออกจากภวังค์ นาอิบเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ชายหนุ่มพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นมามองที่มาของเสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวาย หัวของเขาหนักอึ้งและหมุนติ้วเหมือนตอนโดนฮันเตอร์ฟาดจนล้มก็ไม่ปาน มือข้างหนึ่งกุมขมับตัวเองพลางพยายามยันร่างกายที่อ่อนเปลี้ยลุกขึ้นนั่ง
" อ๊ะ ค่อยๆลุกนะ "
เอมิลี่เข้าไปช่วยประคองคนป่วยให้สามารถลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ แผ่นหลังของเขาเอนพิงกับหัวเตียงอย่างคนหมดแรง
" โย่วอิบ เป็นไงมั่ง? " วิลเลี่ยมพุ่งเข้ามาชิดขอบเตียงตามมาด้วยเอสอปและนอร์ตันที่เดินตามมาติดๆ " พวกฉันเป็นห่วงนายแทบแย่ "
" เกิดอะไรขึ้น...? "
นาอิบถามด้วยความสงสัย คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งล่าสุด นาอิบจำได้ว่าเมื่อเช้าเขากำลังเดินไปที่ห้องโถงกับอิไล คาร์กรูมเมทของเขา ระหว่างทางอิไลพูดไม่หยุดแต่เขาไม่รู้หรอกว่าอิไลกำลังพูดถึงอะไรอยู่ หูของเขามันอื้ออึงและหัวหนักอึ้ง ภาพรอบตัวเริ่มพล่ามัวและบิดเบี้ยว ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือใบหน้าของอิไลที่กำลังร้องเรียกเขาด้วยความตกใจ ตามมาด้วยเสียงโหวกเหวกที่ไม่รู้ที่มาก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง
" คุณไข้ขึ้นสูงจนหมดสติไปค่ะ " เสียงใสของคุณหมอสาวไขกระจ่างทุกข้อสงสัย
" แล้วฉันมาอยู่นี่...ได้ไง? " นาอิบยังคงสงสัยแต่ดูเหมือนจะพึมพำถามตัวเองซะมากกว่า ดวงตาสีเขียวมรกตมองสำรวจตัวเองเสื้อฮู๊ดตัวเก่งของเขาหายไปเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีดำที่สวมอยู่ด้านใน " พวกนายช่วยกันพยุงฉันขึ้นมาเหรอ? "
" เปล่า เขาเป็นคนทำน่ะ " นอร์ตันและเอสอปส่ายหน้าพร้อมกัน นิ้วชี้ของนอร์ตันและเอสอปชี้บอกใบ้ไปทางร่างหนาที่ตอนนี้ยืนชิดติดขอบเตียงแทนคำพูด
" ฉันเป็นแบกนายขึ้นมาเองแหล่ะ "
วิลเลี่ยมตอบอย่างภาคภูมิใจ คุณหมอสาวยิ้มเจื่อนเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่อิไลวิ่งมาทุบประตูห้องของเธอจนแทบจะพังประตูได้ น้ำตาของเขาไหลพรากอาบแก้ม ราวกับไปเจอเรื่องใหญ่โตมา - ใหญ่โตจริงๆ เธอเห็นด้านหลังของอิไล วิลเลี่ยมกำลังแบกร่างของใครคนหนึ่งที่เธอคุ้นตาดีอยู่บนหลัง - ร่างของนาอิบ ซูบีดาร์...
แน่นอนเธอไม่เคยเห็นเขาป่วยมาก่อน แต่ก็อย่างว่า
ต่อให้แข็งแรงมากแค่ไหน ก็ป่วยเป็นเหมือนกัน
" แล้วอิไลล่ะ? "
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลมองหารูมเมทของตนเอง เขากำลังคิดอยู่ว่าเจ้าผ้าปิดตานั่นจะร้องไห้เพราะเป็นห่วงเขาเกินเหตุรึเปล่า ซึ่งก็เป็นแบบนั้นตามที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด เพราะหลังจากจบคำถามร่างสูงของรูมเมทก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับชามข้าวต้มที่ถืออยู่ในมือ คราบน้ำตายังเปื้อนอยู่บนแก้มสาก ตามมาด้วยร่างบางของสาวมาดเท่ คู่กัดขาประจำของเขา - มาร์ธา เบฮามฟิวส์
" ฉันขออิไลให้ไปเอาข้าวต้มมาให้คุณน่ะ " เอมิลี่ตอบขณะรับชามข้าวต้มมาจากอิไล เธอยิ้มขอบคุณเขาน้อยๆส่วนอิไลก็พยักหน้ารับเบาๆ
" รู้สึกตัวแล้วเหรอนาอิบคุง ผมตกใจแทบแย่แหน่ะ "
" อืม แต่ยังปวดหัวอยู่เลย " นาอิบตอบ สีหน้ายังไม่ค่อยสู้ดีนัก ตาคมเหลือบมองผู้มาใหม่ที่ยืนอยู่ข้างอิไล " เธอก็มาด้วย? "
" ฉันก็มาดูให้เห็นกับตาน่ะสิ ว่านายตายไปแล้วรึยัง "
มาร์ธาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย จริงๆเธอก็เป็นห่วงเขานั่นแหล่ะถึงได้ตามอิไลมาด้วย แต่ปากเจ้ากรรมมันดันหนักเกินที่จะพูดดีๆด้วยเวลาอยู่ต่อหน้าเขา
" งั้นหรอ? ขอบใจที่เป็นห่วง " นาอิบตอบกลับอย่างไม่แยแส วันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาเถียงเธอหรอก หัวของเขามันรู้สึกจี๊ดๆจนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับอีกรอบเผื่อจะหาย
ต้องเป็นเพราะเจ้าบ้านั่นแน่ๆเลย นาอิบคิดในใจนึกแค้นไปยังตัวต้นเหตุ
" ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนะ แล้วก็ขอบใจนายด้วยวิลล์ "
" ด้วยความยินดีเสมอ " วิลเลี่ยมขยิบตาส่งให้
" ถ้างั้น...ในเมื่อนาอิบรู้สึกตัวแล้วเราก็แยกย้ายไปพักผ่อนกันเถอะเนอะ " นอร์ตันเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง เสียงติดอู้อี้ของเขาเรียกความสนใจของเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี มือหนาหยิบหมวกที่มีเทียนไขขนาดใหญ่ติดอยู่บนปีกหมวกขึ้นมาสวม เตรียมพร้อมเดินออกจากห้องของนาอิบและอิไลไปพักผ่อนบ้าง
" นั่นสินะ เราก็อยู่ที่นี่กันมานานแล้วเหมือนกัน " วิลเลี่ยมพยักหน้าเห็นด้วยอีกคน " งั้นพวกเราไปกันเถอะ ปล่อยให้นาอิบได้พักผ่อน ส่วนฉันจะไปฟิตร่างกายซักหน่อย ฮ่าๆ " มือหนาทั้งสองข้างเท้าเอวพลางหัวเราะเสียงดังจนทุกคนในห้องได้แต่ส่ายหน้า
" อ้าว? วันนี้นายไม่ลงเล่นเหรอวิลล์ " มาร์ธาถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เธอนึกว่าวันนี้วิลเลี่ยมจะลงเล่นเกมพร้อมเธอซะอีก
" ไม่ล่ะ วันนี้ฉันโดนกักบริเวณ " ร่างหนาในชุดนักกีฬาอเมริกันฟุตบอลยักไหล่ เขาชูสองนิ้วขึ้นเหนือคิ้วโบกส่งท้ายให้เอมิลี่และนาอิบก่อนจะเดินออกจากห้องไปเป็นคนแรก " ฉันไปล่ะ "
" โดนกักบริเวณ? "
มาร์ธาทวนคำตอบที่ได้ยินขณะมองตามแผ่นหลังหนาที่หายลับไปจากประตู เธอไม่เข้าใจในคำตอบที่เขากำลังจะสื่อ
" ฉันสั่งไม่ให้เขาลงเล่นวันนี้เองน่ะ "
คำตอบจากคุณหมอสาวทำให้มาร์ธาร้องอ๋อแทบจะทันที
" แผลเต็มตัวแบบนั้น ฉันกลัวว่าเขาจะทรุดระหว่างแข่ง "
" ฉันเข้าใจเลยค่ะ หมอนั่นควรจะพักซะบ้าง " สาวหมาดเท่พยักหน้าเห็นด้วยรัวๆ " ถ้างั้นเราไปกันเถอะอิไล ฉันคิดว่าฟีโอน่าน่าจะมาช่วยซัพพอร์ตเราแทนวิลล์ได้ "
" อืม ฝากด้วยนะครับคุณหมอเอมิลี่ " ประโยคแรกเขาพยักหน้าตอบมาร์ธา ส่วนประโยคหลังหันไปพูดกับเอมิลี่ ก่อนจะเดินตามหญิงสาวในเครื่องแบบทหารม้าตามออกไปติดๆ
นอร์ตันไปบ้างแต่ก็ไม่ลืมจะอวยพรให้คนป่วยหายไวๆ เอสอปขอตัวเช่นกัน เขายืนฟังสิ่งที่คุณหมอสาวแนะนำเงียบๆ ก่อนโค้งตัวน้อยๆให้เอมิลี่เป็นการกล่าว " ขอบคุณ " ชายหนุ่มผมเงินเปลี่ยนทิศทางจากห้องตัวเองมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวเมื่อตระหนักได้ว่าเขาควรจะไปหา 'ชาคาโมมายล์' มาจิบแก้เจ็บคอสักหน่อยตามคำแนะนำจากคุณหมอสาว ริมฝีปากบางเผลอยิ้มออกมาน้อยๆใต้ผ้าปิดปากเมื่อนึกถึงคนๆหนึ่งที่ชอบดื่มชาคาโมมายล์เหมือนกัน บางทีเขาอาจจะเจอเธอที่นั่น เด็กสาวในชุดชาวสวน - เอ็มม่า วูดส์
------------------------------------------------
หลังจากที่ทุกคนออกไปจากห้องเหลือเพียงสองชายหญิงตามลำพัง เอมิลี่ก็จัดการป้อนข้าวต้มร้อนๆให้คนป่วยจนพร่องไปหมดชาม ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ชายหนุ่มทำตามคำสั่งของเธออย่างว่าง่าย เว้นก็เสียแต่ตอนนี้ที่หญิงสาวกำลังบังคับให้เขากินยา
" คุณนาอิบนี่มันก็แค่ยาพาราเองนะ "
คำว่า 'ยาพารา' ทำให้ชายหนุ่มเบ้ปาก เขาไม่ชอบรสชาติของยาเลย มันขมอย่างบอกไม่ถูก
" ไม่เอา... " นาอิบส่ายหน้าเหมือนเด็กที่งอแงไม่ยอมกินยา " ให้ผมนอนเถอะคุณหมอ แค่นอนเฉยๆไม่กินยาเดี๋ยวก็หายแล้ว "
" มันจะไปหายได้ยังไงกันเล่า!! "
“ ไม่เอาไม่กิน ”
“ เฮ้อ.. ”
เอมิลี่ถอนหายใจ เธอพยามยามกล่อมเขาให้กินยาแต่นาอิบกลับปฏิเสธท่าเดียวจนเธอชักจะถอดใจ เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดยากได้ขนาดนี้
แค่กินยามันยากตรงไหนเนี่ย?!
เอมิลี่ก่นด่าเขาในใจ เธอกำลังคิดว่าถ้าเธอเป็นมาร์ธา เธออาจจะจับหน้าเขามากรอกยาเข้าปากให้มันจบๆไป - ดีรึเปล่านะ?
หมับ!
ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในสมองโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ไวเท่าความคิดมือบางคว้าหมับเข้าที่ใบหน้าที่คมคายของนายทหารรับจ้างไว้มั่น นาอิบเบิกตาโพลงตกใจกับการกระทำที่จู่โจม(?)ของคุณหมอสาว
“ คุณหมอจะทำ-- ”
แต่ทว่ายังไม่ทันจะถาม จังหวะที่นาอิบเผยอปาก เอมิลี่ก็จัดการยัดยาพาราในมือเข้าปากของนาอิบอย่างว่องไวก่อนจะจัดการป้อนน้ำให้เขากลืนยาตามลงไป นาอิบสำลักน้ำหูน้ำตาไหล กัดฟันมอง 'ตัวการ' ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เก็บชามที่ว่างเปล่าอยู่ข้างเตียง
“ แค่กๆๆๆ ”
“ ทานยาเสร็จแล้วก็พักผ่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะกลับมา ”
หญิงสาวว่าพลางส่งยิ้มให้เขาโดยที่ไม่ได้มีความรู้สึกผิดใดๆเลยสักนิด นอกจาก…
สะใจซะมากกว่า
------------------------------------------------
[85 %]
To be continued.
Talk to Writer :
ช่วงนี้เราจะไม่ค่อยได้อัพฟิคเท่าไหร่เพราะว่ามีติดเรื่องอยู่ แต่ก็จะไม่หายไปหรอกนะ :]
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
