ผู้เข้าชมรวม
990
ผู้เข้าชมเดือนนี้
8
ผู้เข้าชมรวม
990
อัปเดตล่าสุด : 20 ก.ค. 60 / 20:35 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
แอบรักคุณหนูลูกมาเฟีย
Intro
สเตฟานเด็กชายผู้กำพร้าพ่อแม่ ต้องอาศัยอยู่กับ'ไอ้ยักษ์'
คนที่ีมีใบหน้าถมึงทึงตลอดเวลา สเตฟานต้องทำงานเพื่อแลกอาหาร
และพี่พัก โดยมีไอ้ยักษ์เป็นผู้คอยบงการงานหลักๆก็แค่ขายกล้วยทอด
ตามสี่แยกไฟแดงวันไหนขาดได้ไม่ถึงเป้า ไอ้ยักษ์จะคอยทำร้ายร่าง
กายเขา สเตฟานต้องแอบมานอนร้องไห้คนเดียว เงียบๆท่ามกลาง
หยาดน้ำค้างแสนจะหนาวเหน็บ เด็กวัยรุ่นอายุเท่าเขาควรจะได้เรียน
หนังสือ ไม่ใช่ทำงานหนักแบบนี้ แต่ทำไงได้ฟ้าท่านลิขิตมาแบบนี้
"ไอ้ฟานตื่นไปทำงานได้แล้วอย่ากูโมโหนะเว้ย ไม่งั้นวันนี้มึงไม่ต้องกินข้าว"
"รู้แล้วน่า..."
วันเวลาเลื่อนผ่านไปแต่เขาทำแต่อะไรเดิมๆคิดจะหนีจากมันวันล่ะหลายล้านรอบ
ถ้าไปแล้วไม่รอดล่ะ การศึกษาของเขาไม่ได้สูงขนาดที่จะรับเข้าทำงานง่ายๆ
"ไอ้ฟาน เหม่ออยู่ได้ไฟแดงแล้วไปเร็ว"
สเตฟานถือถุงกล้วยถอดจนเต็มสองกำมือปากต้องคอยส่งเสียงเรียกว่า
ท่านใดต้องการกล้วยทอดร้อนๆใหม่ๆบ้าง
เดินมาเลื่อยๆสายตาต้องคอยมองที่สัญญาณไฟเป็นระยะ ยังพอมีเวลาอยู่
สี่แยกนี้ขึ้นชื่อแยกนรกแตกอยู่แล้วไฟแดงนานฉิบ เขายังไม่ทันเดินกับขึ้น
ฟุตบาทเลยมันก็แดงแล้ว แบบนี้คนใช้รถคงหงุดหงิด
พอเดินมาระหว่างช่องว่างที่รถจอดอยู่ข้างกันสองเลนรถแวนคันสีดำติดฟิล์ม
สะทึบ ทำให้สเตฟานต้องหยุดสังเกตเนื่องจากรถมันสั่นขยับแปลกอย่างคน
กำลังต่อสู้กัน ด้วยความที่มีจิตใจดีสเตฟานจึงเลือกเคาะกระจกตรงฝั่งคนขับ
อยู่สองสามที จนบานกระจกค่อยๆเลื่อนลง
"มีอะไรนักหนาว่ะ"
"เอ่อ...รับกล้วยทอดกรอบนอกนุ่มในไม่ครับคุณพี่ซื้อ 3ถุง ฟรี1 นะครับ"
โปรกล้วยทอดมีแถมอย่าให้ไอ้ยักษ์รู้ว่าแกพูดแบบนี้สเตฟานไม่งั้นมึงตายแน่
ถุงล่ะ 20 กำไรยังไม่พุ่งเสือกจะแถม
"รับไม่ครับโปรเลยนะวันนี้"
"กี่ถุงก็ไม่เอาเว้ย"
"กรี๊ด..........ช่วยด้วย อื้อ...// เงียบนะนางตัวแสบ"
เสียงผู้หญิงนี่ไอ้พวกหน้าโหดต้องจับผู้หญิงมาแน่ๆเอาไงดีว่ะ จะช่วยเธอได้ยังไง
พอเห็นเด็กขายกล้วยทอดกำลังสงสัยเจ้าคนขับมันก็รีบปิดกระจกหนี
ส่วนสเตฟานคิดแผนช่วยเหลือออกพอดี ในกระเป๋ากางเกงมีมีดพกที่
เขาเคยซื้อเก็บไว้ป้องกันตัวจากไอ้ยักษ์นี่น่า นึกได้ดังนั้นรีบหยิบมันคิด
มา ก่อนเปิดแลกแทงใบมีดไปที่ล้อหน้าของรถ ล้อเดียวคงไปได้อีกไกล
เลยจัดการแทงและกรีดมันให้ครบ 4ล้อเลย
สถานการณ์ในรถเงียบไปแล้ว สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวรถแวน คนนั้น
เคลื่อนตัวออกไป สเตฟานวิ่งกลับไปหาไอ้ยักษ์แล้วฝากถุงกล้วยทอดก่อน
จะฉวยโอกาสขึ้นนั่งบนรถมอไซค์ ของมัน
"ไอ้ฟานมึงจะหนีหรอแถมขโมยรถกูอีก"
"ไม่ได้หนีเว้ยขอยืมก่อนเดี๋ยวมา"
"กลับมามึงตายแน่ไอ้ลูกหมา"
ตอนนี้เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเรื่องหลังจากนั้ค่อยว่ากันอุตส่าห์จะช่วย
คนแล้วก็ต้องช่วยให้สำเร็จ
รถแวนวิ่งมาได้ไม่ถึง 2กิโลรถก็เริ่มวิ่งไม่ตรงทางเป๋ไปเป๋มา
"ขับรถอะไรของมึงว่ะ"
"เหมือนอยากจะแตกอ่ะพี่"
จนตอนนี้รถต้องหยุดวิ่งและจอดเข้าข้างทางไปโดยปริยาย
"ลงไปดูสิไอ้โง่"
"ครับๆ"
ระหว่างที่ลูกน้องปลายแถวลงไปดูอาการของรถ หญิงสาวที่ถูกจับมา
เป็นตัวประกันอย่าง 'คิมแทยอน' ลูกสาวคนเดียวของ คิมจงอิน ผู้มี
ธุรกิจผิดกฎหมายใต้ดินคาสิโนพันล้านบนเรือสำราญ แต่ลูกสาวที่น่ารัก
ต้องถูกจับมาเพราะตัวเองเป็นรายใหญ่ทำให้คู่แข่งหลายรายอิจฉา จุด
อ่อนของมาเฟียใหญ่คือ ลูกสาวอย่างแทยอนแล้วแบบนี้พวกหิวกระหาย
เงิน และอำนาจมันจะอดใจไหวได้อย่างไร
โอกาสทองได้มาถึงแล้ว แทยอนมองหาทางหนีทีไล่คนร้ายมาก่อน 3 คน
ลูกน้องมันสองคนลงไปดูล้อรถ เธอต้องทำเวลาเพื่อนหนี
"อยากแตกทั้ง4ล้อเลยครับหัวหน้า เอาไงดีครับ"
"มึงก็โทรเรียกรถคันใหม่มาสิแค่นี้คิดไม่เป็นอยากให้นายยิงทิ้งรึไง"
ไอ้ตัวหัวหน้าหันมามองหญิงสาวอยูบนเบาะด้วยสายตาโลมเลีย
"เธอนี่สวยใช่ได้นะก่อนที่จะเป็นของเจ้านายฉัน ขอลองชิมเธอก่อนล่ะกัน"
พอมือหยาบแสนกักขฬะลูบไล้ที่ใบหน้าใสแทยอนทนไม่ไหวกัดเข้าที่นิ้วมือ
มันอย่างจัง
"โอ๊ย...นางบ้าเป็นหมารึไง"
"แม่แกสิหมาคลอดลูกออกมาให้เป็นเดรัจฉานแบบนี้"
"ปากดีนักนะมึง"
'เพี๊ยะ..'
ฝ่ามือฝาดลงที่แก้มขาวนวลส่งผลให้แทยอนเริ่มโกรธอย่างมาก
"กล้าตบหน้าฉันหรอห๊ะ นี่แหนะ..."
"โอ๊ย......."
ตัวหัวหน้าโดนฝ่าเท้ากระทุ้งเข้ากล่องดวงใจหน้าเขียวไปเลย
"นี่สำหรับที่แกมาตบหน้าฉัน"
"หัวหน้าเป็นอะไรครับ"
ไอ้ลูกน้องสองคนเปิดประตูรถเข้ามาเป็นจังหวะที่สเตฟานซุ่มอยู่วิ่งเข้ามา
กระโดนถีบเข้ากลางทั้งไอ้สองคนนนั้น แทยอนก็รีบพาตัวเองออกมานอก
รถแต่ตัวหัวหน้ามันยังมีแรงมาเกาะแขนเธออีกเลยจัดการใช้ส้นเท้าแทงเข้า
ไปที่เดิมของมันอีกทีรับลองชาตินี้แกไม่มีเบบี้แน่
"แกไอ้เด็กขายกล้วยทอด"
"รังแกผู้หญิงหรอว่ะพวกหน้าตัวเมีย"
สเตฟาปล่อยมัดใสหน้ามันไปสองที ขายกล้วยทอดแล้วไง
ขอมึงกินป่ะล่ะอย่างน้อยก็อาชีพสุจริตไม่เหมือนพวกมึง
"จะหนีไปไหน"
ลูกน้องอีคนรีบวิ่งไปล็อคตัวหญิงสาวไว้ ทำให้สเตฟานวิ่งตามไป
ก่อนจะดึงมันให้กับให้มาพร้อมออกมัดแทงเข้ามันจนจุกลงไปนอน
"เอ่อ..ไม่เป็นไรใช่ไม่ครับ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ...ระวัง"
ปลายมีแหลมแทงเข้าที่ด้านหลังตรงสะโพกอย่างจัง สเตฟานรู้สึกทำไม
ฟ้ามันเริ่มมืด หยดเลือดค่อยไหลรินมาเป็นสายน้ำ
"คุณๆอย่าเป็นอะไรนะ"
โอ๊ย.....นี่ผมตายแล้วใช่ไม่เนี่ยถึงเจอนางฟ้าแสนสวยขนาดนี้ นางฟ้าของผม^_^
ยิ้มจนตาปิดแล้วก็หมดสติไป
หลังจากนั้นสเตฟานถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล คิมจงอินนำกำลังลูกน้องติดตาม
มาจนถึงที่เกิดเหตุและช่วยลูกสาวสุดที่รักของเค้าได้ทัน ส่วนไอ้3ตัวนั้นไม่ต้อง
พูดถึง ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
คนที่ีมีใบหน้าถมึงทึงตลอดเวลา สเตฟานต้องทำงานเพื่อแลกอาหาร
และพี่พัก โดยมีไอ้ยักษ์เป็นผู้คอยบงการงานหลักๆก็แค่ขายกล้วยทอด
ตามสี่แยกไฟแดงวันไหนขาดได้ไม่ถึงเป้า ไอ้ยักษ์จะคอยทำร้ายร่าง
กายเขา สเตฟานต้องแอบมานอนร้องไห้คนเดียว เงียบๆท่ามกลาง
หยาดน้ำค้างแสนจะหนาวเหน็บ เด็กวัยรุ่นอายุเท่าเขาควรจะได้เรียน
หนังสือ ไม่ใช่ทำงานหนักแบบนี้ แต่ทำไงได้ฟ้าท่านลิขิตมาแบบนี้
"ไอ้ฟานตื่นไปทำงานได้แล้วอย่ากูโมโหนะเว้ย ไม่งั้นวันนี้มึงไม่ต้องกินข้าว"
"รู้แล้วน่า..."
วันเวลาเลื่อนผ่านไปแต่เขาทำแต่อะไรเดิมๆคิดจะหนีจากมันวันล่ะหลายล้านรอบ
ถ้าไปแล้วไม่รอดล่ะ การศึกษาของเขาไม่ได้สูงขนาดที่จะรับเข้าทำงานง่ายๆ
"ไอ้ฟาน เหม่ออยู่ได้ไฟแดงแล้วไปเร็ว"
สเตฟานถือถุงกล้วยถอดจนเต็มสองกำมือปากต้องคอยส่งเสียงเรียกว่า
ท่านใดต้องการกล้วยทอดร้อนๆใหม่ๆบ้าง
เดินมาเลื่อยๆสายตาต้องคอยมองที่สัญญาณไฟเป็นระยะ ยังพอมีเวลาอยู่
สี่แยกนี้ขึ้นชื่อแยกนรกแตกอยู่แล้วไฟแดงนานฉิบ เขายังไม่ทันเดินกับขึ้น
ฟุตบาทเลยมันก็แดงแล้ว แบบนี้คนใช้รถคงหงุดหงิด
พอเดินมาระหว่างช่องว่างที่รถจอดอยู่ข้างกันสองเลนรถแวนคันสีดำติดฟิล์ม
สะทึบ ทำให้สเตฟานต้องหยุดสังเกตเนื่องจากรถมันสั่นขยับแปลกอย่างคน
กำลังต่อสู้กัน ด้วยความที่มีจิตใจดีสเตฟานจึงเลือกเคาะกระจกตรงฝั่งคนขับ
อยู่สองสามที จนบานกระจกค่อยๆเลื่อนลง
"มีอะไรนักหนาว่ะ"
"เอ่อ...รับกล้วยทอดกรอบนอกนุ่มในไม่ครับคุณพี่ซื้อ 3ถุง ฟรี1 นะครับ"
โปรกล้วยทอดมีแถมอย่าให้ไอ้ยักษ์รู้ว่าแกพูดแบบนี้สเตฟานไม่งั้นมึงตายแน่
ถุงล่ะ 20 กำไรยังไม่พุ่งเสือกจะแถม
"รับไม่ครับโปรเลยนะวันนี้"
"กี่ถุงก็ไม่เอาเว้ย"
"กรี๊ด..........ช่วยด้วย อื้อ...// เงียบนะนางตัวแสบ"
เสียงผู้หญิงนี่ไอ้พวกหน้าโหดต้องจับผู้หญิงมาแน่ๆเอาไงดีว่ะ จะช่วยเธอได้ยังไง
พอเห็นเด็กขายกล้วยทอดกำลังสงสัยเจ้าคนขับมันก็รีบปิดกระจกหนี
ส่วนสเตฟานคิดแผนช่วยเหลือออกพอดี ในกระเป๋ากางเกงมีมีดพกที่
เขาเคยซื้อเก็บไว้ป้องกันตัวจากไอ้ยักษ์นี่น่า นึกได้ดังนั้นรีบหยิบมันคิด
มา ก่อนเปิดแลกแทงใบมีดไปที่ล้อหน้าของรถ ล้อเดียวคงไปได้อีกไกล
เลยจัดการแทงและกรีดมันให้ครบ 4ล้อเลย
สถานการณ์ในรถเงียบไปแล้ว สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวรถแวน คนนั้น
เคลื่อนตัวออกไป สเตฟานวิ่งกลับไปหาไอ้ยักษ์แล้วฝากถุงกล้วยทอดก่อน
จะฉวยโอกาสขึ้นนั่งบนรถมอไซค์ ของมัน
"ไอ้ฟานมึงจะหนีหรอแถมขโมยรถกูอีก"
"ไม่ได้หนีเว้ยขอยืมก่อนเดี๋ยวมา"
"กลับมามึงตายแน่ไอ้ลูกหมา"
ตอนนี้เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเรื่องหลังจากนั้ค่อยว่ากันอุตส่าห์จะช่วย
คนแล้วก็ต้องช่วยให้สำเร็จ
รถแวนวิ่งมาได้ไม่ถึง 2กิโลรถก็เริ่มวิ่งไม่ตรงทางเป๋ไปเป๋มา
"ขับรถอะไรของมึงว่ะ"
"เหมือนอยากจะแตกอ่ะพี่"
จนตอนนี้รถต้องหยุดวิ่งและจอดเข้าข้างทางไปโดยปริยาย
"ลงไปดูสิไอ้โง่"
"ครับๆ"
ระหว่างที่ลูกน้องปลายแถวลงไปดูอาการของรถ หญิงสาวที่ถูกจับมา
เป็นตัวประกันอย่าง 'คิมแทยอน' ลูกสาวคนเดียวของ คิมจงอิน ผู้มี
ธุรกิจผิดกฎหมายใต้ดินคาสิโนพันล้านบนเรือสำราญ แต่ลูกสาวที่น่ารัก
ต้องถูกจับมาเพราะตัวเองเป็นรายใหญ่ทำให้คู่แข่งหลายรายอิจฉา จุด
อ่อนของมาเฟียใหญ่คือ ลูกสาวอย่างแทยอนแล้วแบบนี้พวกหิวกระหาย
เงิน และอำนาจมันจะอดใจไหวได้อย่างไร
โอกาสทองได้มาถึงแล้ว แทยอนมองหาทางหนีทีไล่คนร้ายมาก่อน 3 คน
ลูกน้องมันสองคนลงไปดูล้อรถ เธอต้องทำเวลาเพื่อนหนี
"อยากแตกทั้ง4ล้อเลยครับหัวหน้า เอาไงดีครับ"
"มึงก็โทรเรียกรถคันใหม่มาสิแค่นี้คิดไม่เป็นอยากให้นายยิงทิ้งรึไง"
ไอ้ตัวหัวหน้าหันมามองหญิงสาวอยูบนเบาะด้วยสายตาโลมเลีย
"เธอนี่สวยใช่ได้นะก่อนที่จะเป็นของเจ้านายฉัน ขอลองชิมเธอก่อนล่ะกัน"
พอมือหยาบแสนกักขฬะลูบไล้ที่ใบหน้าใสแทยอนทนไม่ไหวกัดเข้าที่นิ้วมือ
มันอย่างจัง
"โอ๊ย...นางบ้าเป็นหมารึไง"
"แม่แกสิหมาคลอดลูกออกมาให้เป็นเดรัจฉานแบบนี้"
"ปากดีนักนะมึง"
'เพี๊ยะ..'
ฝ่ามือฝาดลงที่แก้มขาวนวลส่งผลให้แทยอนเริ่มโกรธอย่างมาก
"กล้าตบหน้าฉันหรอห๊ะ นี่แหนะ..."
"โอ๊ย......."
ตัวหัวหน้าโดนฝ่าเท้ากระทุ้งเข้ากล่องดวงใจหน้าเขียวไปเลย
"นี่สำหรับที่แกมาตบหน้าฉัน"
"หัวหน้าเป็นอะไรครับ"
ไอ้ลูกน้องสองคนเปิดประตูรถเข้ามาเป็นจังหวะที่สเตฟานซุ่มอยู่วิ่งเข้ามา
กระโดนถีบเข้ากลางทั้งไอ้สองคนนนั้น แทยอนก็รีบพาตัวเองออกมานอก
รถแต่ตัวหัวหน้ามันยังมีแรงมาเกาะแขนเธออีกเลยจัดการใช้ส้นเท้าแทงเข้า
ไปที่เดิมของมันอีกทีรับลองชาตินี้แกไม่มีเบบี้แน่
"แกไอ้เด็กขายกล้วยทอด"
"รังแกผู้หญิงหรอว่ะพวกหน้าตัวเมีย"
สเตฟาปล่อยมัดใสหน้ามันไปสองที ขายกล้วยทอดแล้วไง
ขอมึงกินป่ะล่ะอย่างน้อยก็อาชีพสุจริตไม่เหมือนพวกมึง
"จะหนีไปไหน"
ลูกน้องอีคนรีบวิ่งไปล็อคตัวหญิงสาวไว้ ทำให้สเตฟานวิ่งตามไป
ก่อนจะดึงมันให้กับให้มาพร้อมออกมัดแทงเข้ามันจนจุกลงไปนอน
"เอ่อ..ไม่เป็นไรใช่ไม่ครับ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ...ระวัง"
ปลายมีแหลมแทงเข้าที่ด้านหลังตรงสะโพกอย่างจัง สเตฟานรู้สึกทำไม
ฟ้ามันเริ่มมืด หยดเลือดค่อยไหลรินมาเป็นสายน้ำ
"คุณๆอย่าเป็นอะไรนะ"
โอ๊ย.....นี่ผมตายแล้วใช่ไม่เนี่ยถึงเจอนางฟ้าแสนสวยขนาดนี้ นางฟ้าของผม^_^
ยิ้มจนตาปิดแล้วก็หมดสติไป
หลังจากนั้นสเตฟานถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล คิมจงอินนำกำลังลูกน้องติดตาม
มาจนถึงที่เกิดเหตุและช่วยลูกสาวสุดที่รักของเค้าได้ทัน ส่วนไอ้3ตัวนั้นไม่ต้อง
พูดถึง ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
โปรดติดตาม Full Short
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
FUll SHOT
พอเริ่มรู้สึัววามปวแสบและเมื่อยบ็รเ้าเล่นานสเฟานอย่าั นี่เานอนหลับไม่รู้เรื่อวาทั้สอ้า่อยปรับโฟัสแสสีาวที่ส่อมาาบนเพานห้อลิ่นแอลอฮอล์ทำวามสะอาทำให้ัวเอนึถึวามำสุ
ท้าย่อนที่ะหลับไปเาถูแทา้านหลัเพราะพยายาม่วยผู้หินนั้น สสัยท่านยมยัไม่้อารัวสเฟานนีเลยรอมาไ้
เอ่..แ่่อนหลับเราเห็นนาฟ้านี่หว่าหรือเสียเลือนาลาย นึไ้ั้นั้น็เริ่มวาสายัวทั่วบริเวห้อ
โรบยาบาลหรูแล้วอาีพายล้วยทออย่าเาะเอาเินที่ไหนมา่ายแ่อที่อยาไ้ยัไม่มีปัาื้อ โอ๊ย..่วย
นไมู่ัวเอเลยไอ้ฟานพูไป็บเ้าทีหน้าผาัวเอ หัวสมอแล่นทันทีหนีออาโรบาลีไม่สอิสอใ
‘แร๊...’ เสียเปิประูอผู้มาใหม่สเฟานไ้แ่้อทุฝี้าวอเธอนนั้น
“ฟื้นแล้วหรอะ” เอนสวยในระยะประิใ้ลอบเียผู้ป่วยสเฟานหายใไม่ทั่วท้อลืมอาารเ็บแผลไปั่วะ
“เ็บแผลอยู่ไม่ะเี๋ยวะามุหมอมาูอาารให้”
“...........” อนโนแทศีรษะ็ไม่ไ้ระแทพื้น้าถนนนะแ่ทำไมเาเหมือนนล่อลอยไร้สิและารวบุม
“นิ่แบบนี้ไม่เ็บสินะะุสเฟาน”
“ล..ล่ะรู้ัื่อผม้วยหรอรับ” เรื่อล้วยๆเธอให้ลูน้อยไปสืบประวัิน่วยีวิเธอแ่นี้่ายนิเี๋ยว แทยอนรู้สึื่นมในัวสเฟานมาถ้าเป็นนอื่นใระหารเรื่อใส่ัวมา่วยันแบบนี้
“อบุอย่าเป็นทาารอีทีนะะที่่วยเหลือผู้หิัวเล็ๆอย่าัน
ถ้าไม่ไ้นล้าหาแบบุันนโนับไปทำปุ๋ย”
โนสาวมเ้าหน่อยพ่อสเฟานเินหน้าแ้มหน้าุอมยิ้มอยู่นเียว
“หิวไม่ะสเฟานสลบไปั้ 2 วัน”
“นิหน่อยรับ”
“ไม่หน่อยแล้วมั้ฟัเสียร้อาระเพาะอุ”
หลัานั้นร่าบาเรียมสั่อาหารมาให้นป่วยุให่โยไม่ไ้รับอาหาราโรพยาบาล้วยวามที่ว่าอยาอบแทนที่่วยเหลือันและนบาเ็บไม่ไ้ทานอาหารมาหลายวันเลย้อัอาหารีๆมีประโยน์ให้
“ทานสิะแล้วะไ้ทานยา” สเฟาน้ออาหารหลาหลายรหน้า ทั้สเ็านโ และสลัผัมามายรบทั้ 5สี ีฟู๊อี1านให่อย่ายทะเลมาทั้บ บ้วยน้ำส้มั่นสใหม่
มอูแล้วอย่าับหลุมาานิยาสารอาหารแถมที่นี่โรพยาบาลเห็นแล้วถึ้อับ็อ
“มันเยอะไปรึเปล่ารับ”
“ทานเถอะ่ะทั้หมนี่ัสรร์เพื่อุโยพาะส่ราโรแรม5าวเลยนะะ” สเฟานยัไม่แะอาหารมันมาเินไป
“หรือว่าินไม่สะวะให้ันป้อนีไม่”
‘ีสิรับถ้าไ้นาฟ้าอย่าุป้อนแผลผมหายเป็นปลิทิ้’ นั่นเป็นเสียาิใสำนึเพียเท่านั้นไม่ล้าะเอ่ย
นั่นิ่อยู่นานแ่ระเพาะมันทนไม่ไหวสมอเลยสั่ให้ัารอาหารรหน้าให้หมสะไม่ั้นมันะเสียายอแทยอนที่เห็นายหนุ่มินไ้นั่มออย่ามีวามสุ
“เป็นยัไบ้านล่ะไอ้หนุ่ม”
เสียา ‘ิม อิน’ บอสให่แห่ระูลิมมาเยี่ยมน่วยลูสาวสุที่รั้วยัวเอ ้อนับ้อมที่ับอยู่ล่วลระทบาน โมหน้าผู้มีอิทธิพลทำให้สเฟานอออาารหวั่นๆไม่น้อยทำไม้อทำหน้าโหนานั้นแถมยัไว้หนวอีามบับพ่อหวลูสาว
“่าใ้่ายทั้หมทาเราัารให้หมนายพัผ่อนให้สบายเถอะ”
“รับอบุรับ”
“ะอบุันทำไมัน่าหาที่้ออบุนายที่่วยเหลือลูสาวัน” ายหนุ่มยิ่เรไปันให่เมื่อิมอินบเ้าที่บ่าอเา
“ันรู้สึถูะาับนายนะ พัรัษาัวให้หายีแล้วเ้ามาพบันามนี้” หัวหน้ามาเฟียยื่นนามบัรส่ให้เา่อนที่ะเปิประูออไปพร้อมับลูน้อเป็นบวน
อย่าับในหนั ีวิทำไมมันโลโผนโนทะยานแบบนี้
“ยินีที่ไ้รู้ัอย่าเป็นทาารนะะุ ฮวั สเฟาน” ร่าบายื่นมือมาให้เาสัมผัสแบบาวะวัน
“ยินีเ่นันรับุ....”
“แทยอน่ะ ิมแทยอน”
หลัารัษาัวอยู่ในโรพยาบาล 1สัปาห์เ็ม เพื่อให้แผลแหุ้หมออนุาให้ลับบ้านไ้ เพราะแผลเริ่มปิะูแลัวเอไ้ พอออาโรบาลสเฟานไม่รู้ะไปไหนไอ้ยัษ์มันะรอยำผมเ็มที่ มันารายไ้มาเป็นอาทิย์แ่มันไม่เยมาที่โรบาลเพราะมัน้อายล้วยทอแทนผม ลับไปมีแ่ลำบามือหนาล่ว
ระเป๋าเสื้อนามบัรที่ ิมอินเยให้ไว้
สเฟานเินทาไปามที่อยู่ที่อินให้ไว้ ้าหน้าเป็นเหมือนสถานบันเทิทั่วไปแ่้าในาสิโนนาให่โเลยีเียว
“นายท่านรับมีนมาอพบ”
“หายีแล้วหรอ แผลเป็นไบ้า”
“แผลเริ่มแห้แล้วรับุหมอเลยอนุาให้ลับบ้านไ้”
“ีแล้วนั่ล่อนสิ หนิเี๋ยวไปเอาเรื่อื่มมาเสริฟุเ้าหน่อย”
“ว่าแ่ท่านเรียผมมามีอะไรรึเปล่ารับ”
“ันเห็นว่านายเป็นนเ่อนาไลแ่าโอาส ันนี่แหละะให้โอาสนายเออยาเรียนหนัสือ่อไม่ล่ะ”
“อยารับ”
“หึ..ันะให้อนานายมาอยู่ับันไม่้อลับไปทีอยู่สลัมๆแบบนั้นอีย้ายมาอยู่ับันั้แ่อนนี้เลย”
ิมอินนนี้ให้ีวิที่ีแ่เา เพียเพราะสเฟาน่วยเหลือุหนูเล็แทยอนไว้าพวมาเฟียู่แ่ที่เป็นอริันมานาน ั้นแรมีรูมาสอนภาษาและวิาอื่นๆถึบ้านอย่าว่าแหละสเฟานเรียน้าว่านอื่นเลยั้เอิวเอร์มาัว่อัวในหลัสูรที่เร่รั
ในวันนี้นายท่านใ้ให้เามาเป็นสารถีั่วราวารับรถพาไปานเลี้ยู่้าธุริมืเป็นานเลี้ยแบบลับๆแ่านนี้พิเศษ ผู้เป็นพ่อวลูสาวนสวยไป้วยเพื่อล่อลวให้พวภมรระหายน้ำหวานเ้ามาหวัะอมมลิ่นหอมาอไม้ามมาิับ
แทยอนในุรารีสีำผ่าโว์แผ่นหลัาวนวล สีผมำลับรับับใบหน้าใสแ่แ้มเรื่อสำอาไม่ั้านแ่ามนเรียสายาาแในานและนรอบ้าในเวลาที่เินผ่านให้หันมอันนอเล็
สเฟานเฝ้ามออยู่ห่าๆถึสาวเ้าะอยู่ในารูแลอผู้เป็นพ่อ แ่เารู้สึไม่พอใพวายหัวูสายาเ้าู้อย่าปิไม่มิ้อมอุหนูอเาแบบไม่มีปิบัเห็นแล้วอยาเ้าไปั้นพวมันนล่ะทีสอที
ไม่อยามอให้มีอารม์โมโหอี่อไปเลยเลี่ยไปนอานีว่าหาที่รับลมเย็นให้ับวามเี้ยวราเบาบาล
“มานั่ทำอะไรอยู่นเียวรนี้ะ” เสียระิบ้าใบหูา้านหลัสเฟานหันไปใบหน้าห่าับุหนูัวเล็เพียนินปลายมูโอเราสัมผัสันลมหายใอุ่นอายหนุ่มรุ่มร้อนาพวหัวูในานอาหารเหล่านั้นาลายล
“ุหนู ทำไมมาอยู่รนีุ้ยานับนายท่านเสร็แล้วหรอรับ”
“แทแ่มาเป็นเพื่อนุพ่อเยๆแล้วหุ้นส่วนลเรียบร้อยะอยู่ในานอีทำไมอึอัสายานพวนั้นะแย่เห็นแล้วอยาะสั่ลูน้อวัลูาพวมัน
สะให้หม”
“เพิ่รู้ว่าุหนูัวเล็ๆเนี่ยโหเหมือนันนะรับ”
“โหเพาะพวหื่นามุามแทเท่านั้นแหละ ว่าแ่ฟานมานั่าลมทำ
ไมไปนั่้าในีว่า”
“ไม่ีว่าผมไม่อยาเห็นนพวนั้นมอุหนูถ้าผมุมัวเอไม่ไ้ะมีเรื่อันเปล่าๆ”
“ห่วแทหรอะ” ทั้ห่วทั้หวเลยแหละุหนูเป็นนาฟ้าอผมนะะให้ผมทำใไยัไ
“ห่วสิรับเี๋ยวนายท่านเอาผมายแน่ถ้าไมู่แลุหนูให้ี” ห่วเารัลูสาวเาแ่เอาพ่อ
เามาอ้าฟานเอ้ย
“แ่ลัวุพ่อหรอะแบบนี้แทเ้าไปในานีว่าุพ่อะไ้ไม่้อห่ว”
“อย่านะรับ อยู่้วยันรนี้แหละ”
“แทล้อเล่น่ะรู้อยู่แล้วยัไฟาน้อรั้เอาไว้”
“เอ่อ...มือ”
“อแทับนานๆไม่ไ้หรอะมือฟานอุ่นที่สุเลย” มืออุ่นนานี้แล้ว
ัวล่ะะอุ่นนาไหนูสิหูอเาเริ่มแสสัยะเิน
“อ่ะแฮ่ม!! มาทำอะไรันสอนมืๆรนี้พ่อามหาเราทั่วาน”
“มีอะไรรึเปล่าะ”
“ุสมิทอยาเห็นหน้าหนูสัหน่อยามพ่อเ้าไปเร็ว”
“ไม่ล่ะ่ะแทรู้สึปวหัวอยาลับบ้านถ้าุพ่อะุยาน่อแทอลับ่อนนะะ” อินล่ะไม่เยนะลูนนี้เลยแ่เรียไปทำวามรู้ัเท่านั้นแหละเพื่อปูอนาไว้ให้เผื่อภายภาหน้ายัยหนูะึ้นมารับำแหน่แทน้อรู้ัผู้นไว้ให้มา
ภายหลั6เือน่อมาสเฟานบหลัสูรเร่รันี้้วยวามที่เ้าหัวีเป็นทุนเิมอยู่แล้ว ฟ้ามอบสิ่นี้ทแทนในเรื่ออื่นๆที่เาาหายไป
สเฟานเลือเรียนะแพทย์เพราะอยา่วยเหลือเพื่อมนุษย์ถ้ามีโอาสเาะอบแทนผู้มีพระุอย่าิมอินที่ให้โอาสและอนาแ่เา เปลี่ยนีวิานายล้วยทอามสี่แยไฟแให้เป็นนิสิแพทย์ในวันนี้
ารเรียน่อน้าหนัสเฟานึไม่ไ้ไปทำานที่าสิโนแล้ว และย้ายออมาอยู่้านอแล้ว้วยทำให้เาไม่ไ้เอุหนูที่แสนอ่อนหวานนึแล้วหยิบมือถือ ึ้นมาเปิรูปที่แอบถ่ายอนุหนูเธอนั่เล่นับลูสุนััวสีำอยู่หลับ้านูี่ที็ื่นหัวใเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยหัวใวน้อยๆที่มันแห้เาเ็มที
ูสิรอยยิ้มแบบนั้นใบหน้ารูปไ่แ้มน้อยๆเห็นแล้วหมันเี้ยว ระหว่านั่อยู่ป้ายรถประำทานั้นมีลุ่มรุ่นพี่่าะมาระามือถืออเาไปอย่าหน้าาเย
“แฟนหรอว่ะไอ้น้อน่ารัีนี่หว่า”
“รุาืนออผมมา้วย”
“ถ้าไม่ืนะมีปัหาเปล่าว่ะไอ้หน้าื พวมึ้นัวมันิเอาอมี่าออมาให้หม”
สเฟานผลัพวรุ่นพี่อีสอนเินเ้ามาะว้าระเป๋าา้านหลัอเ้า
“พวแมันโรในราบนัศึษานี่หว่า”
“แล้วไถ้ามึไม่ยอม็เ็บัวสะ” พวมันีพวล้อมเ้ามาประิัวทำให้สเฟาน้อรีบใ้ายาวๆถีบยออพวมัน่อนไม่ั้นโนลุมเละแน่
พวมันอีนับเ้าล็อา้านหลั่อนเพื่อนอีนะ่อยเ้าใบหน้าหล่อัๆ เลือออรมุมปา แถมอัเ้าที่ท้อน้อยอี 2มั สเฟานแทบทรุไอ้พวเวรเล่นทีเผลอ
‘ปั้..!!’ เสียปืนเรียสิให้ทุนหยุารระทำถ้าไม่อยาาย่อนวัยอันวร
“ปล่อยเาสะถ้าพวแไม่อยาาย” พวมันเห็นปืนระบอสีำอยู่ในมืออหิสาวไม่อยาเสี่ยายเลยยอมปล่อยร่าที่ไร้เรี่ยวแรอสเฟานลพื้น่อนะแยย้ายวิ่หนีไป แ่นอย่าแทยอนหรอะยอม่ายๆไอ้พวเลวมัน้อโนสั่สอนบ้าถึะหลาบำ
“ไปสั่สอนพวมันแล้วรีบเอาอมาืนุสเฟาน้วย”
“รับุหนู”
“ุหนูมาที่นี่ไ้ไรับ”
“ฟานลืมวันเิแทริๆใ่ไม่ ถ้าแทไม่ให้ลูน้อับรถมาหาปีนี้ฟานไม่ลับมาบ้านูแทเป่าเ้ใ่ไม่”
“ไม่ไ้ลืมนะรับุหนูเห็นว่าเหลือเวลาอีผมำลัะนั่รถไปแ่เิเรื่อสะ่อน”
“วันหลัแทะให้ลูน้อมาประบและนเลวพวนี้เห็นฟานเ้าหน่อยพาันรัแ”
“ผมไม่ไ้อ่อนแอนานั้นนะรับเพียแ่พวมันเล่นทีเผลอ”
“อ่อนแอไม่อ่อนแอไม่สำั่อไปนี้แทะให้นอยามฟานอยู่ห่าๆเิเรื่อไม่ีเมื่อไหร่พวเาะเ้าาร์ฟานลอเวลา”
“รับๆุหนู”
“ี่ะ” ถึะเผ็ารไปบ้าแ่เา็แอบีใไม่น้อยทีุ่หนูเป็นห่วัน
“ไปันีว่า่ะป่านนี้านเลี้ยพร้อมแล้ว”
านเลี้ยวันเิอุหนูเ้าอฤหาสน์ถูัึ้นแบบส่วนัว อยาลอเพียแ่นในรอบรัวเท่านั้น วันนีุ้พ่ออเธอิธุระเลยไม่ไ้มาร่วมลอ้วยแ่ฝาล่ออวัไว้ให้ยัยหนูแล้ว
“วันนีุ้พ่อไม่อยู่ฟาน้ออยู่ลอับแทสอนล่ะแหละ”
านลอวันเิเล็ๆถูแ่เิม้วยอาหารมามายและอวัาเพื่อนและลูายเหล่าหุ้นส่วนอพ่อเธอทั้หลาย่าส่อมีแ่มาำนัล ึ่แทยอนไม่รู้สึยินีับมันเท่าไหร่
ใเธอรออวัาน้าายเสียมาว่าแ่เายัเยเมยเหมือนใลืมถ้าเธอไม่ไปหาถึมหาวิทยาลัยะไม่มาหาันล่ะมั้ นึแล้ว็น้อยใอนเินูบิไปทาสระน้ำอบริเวหลััวฤหาสน์ ระหว่าเินไป้าๆอบสระเิลื้นลไปในสระ
เสียน้ำสาระเ็นนสเฟานที่พึ่ออาห้อน้ำเินามมาไม่เห็นุหนูนั่อยู่รโ๊ะอาหาร่อนหน้านี้ เลยวิ่ออไปูามเสียรวเร็ว
“ุหนู” ร่าอแทยอน่อยๆมลในสระ ายหนุ่มแหวผืนน้ำว้าร่าเล็ที่ไหลลไปับน้ำให้ึ้นมาาสระรับอาาศหายใ
แทยอนไม่ไ้สิะหายใเอาอาาศแ่ินน้ำเ้าไปเ็มๆ
“ุหนูๆๆ” พามานอนบนอบสระ่อนทำาร่วยเหลือปมพยาบาลเบื้อ้นที่เาเรียนมา โยารผายปอ
“อย่าเป็นอะไรนะ” ัารับศีรษะให้หายึ้นให้มาที่สุ ฝ่ามือหน้าผาบีบมู ใ้ปาประอบปาอร่าเล็เป่าลมหายใเ้าไปนสุ สลับนวหัวใ
“ฟื้นสิ...” สเฟานามั้นอนแ่เหมือนหิสาวยัไม่ไ้สิแ่ยัมีลมหายใ ้อเอาน้ำออ ิไ้ันั้นร่าสูัารอุ้มร่าแทยอนพาบ่า่อนเริ่มเย่าให้เธอสำลัน้ำออมา
เย่าแรๆอยู่4-5 ที
“อื้อ...พอแล้วแทเวียนหัวนะ” เสียอู้อี้ั้าหูแถมำปั้นยัระมทุบที่แผ่นหลัเาอี
“ุหนูฟื้นแล้วหรอรับ”
“ไม่ฟื้นแท็แย่สิอาหารที่ทานลไปออมาหม”
“แสว่าุหนูแล้หรอรับ”
“เปล่านะแทแ่ใเลยสลบไป” แววาหลุหลินปิไม่มิเลยนะุหนูทำเอาสเฟานแทบหยุหายใามถ้าุหนูเป็นอะไร
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะรับเี๋ยวะไม่สบาย”
“ฟาน้อเปลี่ยน้วยเี๋ยวแทใหุ้แม่บ้านเอาุอุพ่อมาให้”
ทั้สออยู่ในุใหม่แ่เส้นผมยัแวววาว้วยหยาน้ำ
“เป่าเ้ันีว่าเี๋ยวะเลยวันนะ”
“ฟานลืมอะไรรึเปล่าะ” สายาเ้าอนทุส่มาไม่หยุเป็นสัา
เือนให้สเฟานวรรู้ัวไ้แล้ว ถ้ายัทำเยุหนูะแผลฤทธิ์ใหู้
“อธิษานแล้วเป่าเ้่อนนะรับ ผมไม่ลืมหรอ” พอไ้ำอบร่าเล็ึมีท่าทีสบและยอมที่ะเป่าเ้วันเิัวเอ ุแม่บ้านยเ้้อนโมาให้พร้อมับแสไฟที่มืลเสียเพลแฮปปีเบิร์เย์ ัมาาสเฟานุแม่บ้านสมทบ้วยลูน้อในุสูทำมา่วยันอวยพรุหนู
ปีนี้แปลไปาปีอื่นๆุพ่อเธอไม่ไ้อยู่ร่วม้วยแ่มีพวลูน้อมาแทนไ้ฟิลวันเิไปอีแบบ ุหนูร่าเล็ัารอธิษานและเป่าเทียน
“อบุทุนนะะที่มาร่วมอวยพรให้แทวันนี้” ร่าสูหยิบล่ออวัใบเล็ยื่นใหุ้หนูผู้เป็นั่ลมหายใอเา
“สุสัน์วันเินะรับุหนู” อผม แทยอนิว่าเธอะไม่ไ้มันสะแล้ว มือเรียวเปิล่ออวันั้นออ
‘ี้ททอำาวรูปัว S’
“ทำไมถึเป็นัวเอสล่ะ ะ”
“เอสย่อมาาื่ออผมรับอยาใหุ้หนูใส่มันิัวเอาไว้ะไ้รู้ว่ามีผมอยู่ใ้ลๆเสมอ”
‘ึ....ึ....ึ.....’ เสียอัราารเ้นอหัวใรัวั่ลอศึ เาบอวามในใเธอเป็น
นัยใ่ไม่
“อบุนะะแทะไม่ถอมันเลย”
“นี่ึแล้วผมอัวลับหอ่อนีว่าพรุ่นี้มีเรียนเ้า้วย”
“้าที่นี่สิะเี๋ยวพรุ่นี้แทไปส่”
“อย่าเลยรับรบวนุหนูเปล่าๆ”
“ไม่รบวน่ะ” “อย่าื้อสิรับุหนู”
“ฟานนั่นแหละที่ื้อ อย่าัในะไม่ั้นแทะฟ้อุพ่อว่าฟานูบแท”
“!!! ผมทำแบบนั้นับุหนูั้แ่เมื่อไหร่” สเฟานาโเท่าไ่ห่าน
ุหนูหาว่าเาูบเธอไ้ไ
“อนแทมน้ำไฟานอย่ามาทำลืมนะ เป็นลูผู้ายทำแล้ว้อรับผิอบสิ”
“ผมแ่เป่าลมหายใเพื่อ่วยุหนูนะรับแบบนั้นไม่เรียว่าูบหรอ”
“แล้วแบบนี้เรียว่าูบใ่ไม่ะ” ร่าเล็้าวเท้าเ้ามาิลำัวายหนุ่ม่อนเริ่มประบริมฝีปาที่อ่อนนุ่มเ้าับส่วนเียวันอายหนุ่ม สิเริ่มเลือนราเมื่อร่าเล็เอื้อมมือหาที่ยึเาะับอแร่่อนเริ่มส่เรียวลิ้นเล็ๆเ้ามาทั
ทายายหนุ่ม
สเฟานายหนุ่มเพิ่เยหัูบถึับไปไม่เป็นโนุหนูลูมาเฟีย้อนนมุม ะเป็นโรหัวใวาย็เพราะสาว้อหน้าราวนี้
“อื้อ...พอแล้วรับ”
“ทำไมหน้ามืหรอะให้แท่วยอีทีไม่” “
ไม่้อแล้ว” หอมหายใแฮๆเหนื่อยหอบเอาเรื่อแบบนี้สเฟานะไปไหนรอเมื่อุหนูนนี้ไุ้มหัวใเาไว้หมทั้วแล้ว
“อยาลับหออีไม่”
“นอนนี่ีว่ารับึแล้ว”
“็แ่นั้น” สาวเ้าทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น่อนหน้าแถมเินนวยนาึ้นห้ออย่าสบายใ ืนนี้หลับฝันี
เวลาผ่านไปอย่ารวเร็วสเฟานเรียนบนไ้านทำที่โรพยาบาทเอนแห่หนึ่ีรีุหมอหนุ่มไฟแร อยู่แผนอายุรรรมทั่วไป นไ้มาหน้าหลายาแน่นนัทุวันทั้ป่วยริและป่วยแบบอยามานั่ส่อหน้าหล่ออุหมอ
พร้อมเสนอายนมีบน้อสั่พยายามให้เ็มา่อนอนมีอาารริๆมันเสียเวลานไ้ท่านอื่นๆที่มานั่มาหลายๆั่วโมแ่โนพวสาวสวยหมวยอึ๋มเ็ี่นแทบาใมานั่โว์หวาบหวิว่อหน้า
“เหลือนไ้อีี่นรับุพยาบาล”
"รายสุท้ายแล้ว่ะุหมอ” ุหมอหนุ่มนั่อ่านาร์นไ้ระหว่ารอใหุ้พยาบาลเรียเ้ามารว ลิ่นน้ำหอมุนเมื่อปะทะเ้าับแอร์เย็นๆ
ุหมอหนุ่มเยหน้าาประวัินไ้
“มีอาารอะไรมารับวันนี้”
“มินรู้สึปวุบๆที่หน้าอ้า้ายอ่ะ่ะเรว่าะเป็นโรหัวใอยาใหุ้หมอ่วยูแลรัษาใให้หน่อย”
“เอ่อสสัย้อรวยับแพทย์เพาะทานะรับเี๋ยวผมะส่เรื่อ ุเอ่อ..ุฮโยมินให้ทาศูนย์หัวใ่วยเ็ให้”
“ไม่้อหรอ่ะหมอเท่านั้นที่่วยมินไ้ไม่เื่อลอ เ็ูสิะอนนี้ใอมันเ้นแรมาเลย”
หน้าอน่าใอวบล้นเรียวาามวัไปมาใหุ้มอใสั่นเล่นๆ
“นะะลอฟัูสิ” ฮโยมินลุาเ้าอี้นไ้ย้ายมานั่ลบนัุหมอหนุ่มแทน
“ฟัูใ้ลๆสิะแล้วะรู้ว่ามินไม่ไ้โห” ุหมอลืนน้ำลายลอ้วยวามอยาลำบาแถมนั่ัวแ็ทืออีนไ้แล้วๆมาไม่มีใรอาหาับเามานี้มา่อนะทำยัไี
“เอ่อหมอรวให้ไม่ไ้หรอรับ ไม่ใ่เพาะทาเิารผิพลา
ะเป็นอัราย่อัวนไ้”
“ไม่เป็นไร่ะผิพลาเี๋ยวมินรับผิอบเอ”
‘ปึ้.......’
“เสร็ยัะิันรอรวนานแล้ว”
“ะ...ุหนู”
“ยัหรอ่ะนว่าุหมอะรวหัวใให้ันเสร็”
“ไม่มีารรวอะไรทั้นั้นรุาปล่อยมือฟานออานมปลอมอเธอ้วยย่ะ”
“รี๊..แเป็นใรมาอ่อยหมอเหมือนันล่ะสิให่ไม่ไ้เท่าันอย่ามาอิา”
“ใรอิา ไม่เื่อลอถามฟานสิว่าอันมันีแ่ไหน” โยนมาทาสเฟานที่ำลัหลุไปอีโลฟัามำพูอุหนูหมอใสๆ็ลายเป็นนหื่นามึ้นมาั่วะิไป็้อมอหน้าออร่าเล็ไป้วย
“ฟานะ!!”
“เอ่อถ้าุไม่เป็นอะไรหมออัว่อนีว่า” ไม่ไหวปวหัวสุ
“เี๋ยว่อนสิะหมอถ้าโรบาลไม่สะวไปรวที่ห้อมิน็ไ้นะะ”
“อยาเป็นโรหัวใริๆใ่ไม่แเนี่ย” นั่นไวิาเสือร้ายเ้าร่าเธอแล้วสเฟานวนยับยั้ไม่ั้น้อเิารนอเลือ
“ุหนูเราลับันีว่านะรับอย่ามีเรื่อเลยที่นี่โรพยาบาลนะเี๋ยวนอื่นะมาอไม่ี”
“ฟานัารให้เ็าสิ” ยัไล่ะ
“ไปนะะอย่าไปสนใยัยเ้าหู้หน้าืเลย”
“ะไม่ไ้เมื่อยัยเ้าหู้หน้าือุือนที่ผมรัรุาเลิยุ่ับผม้วยถ้าุไม่มีอาารเ็บป่วยวันหลัอย่ามาที่โรพยาบาลแห่นี้อี”
“รี๊..........” แล้วนา็าไปทิ้วามแสบแ้วหูไว้ให้นทั้สอ
“เสน่ห์แรมาสินะะมีนามมาเฝ้าไม่เว้น”
“โถ่..เรื่ออเาสิรับเรารู้ันอยู่ว่าอะไรเป็นยัไ”
“แล้วมันเป็นยัไล่ะ”
“ผมรัุหนูนเียวรัมาลอและะรัลอไป”
“หึ..บอแล้วไว่าให้เลิเรียว่าุหนูอี3เือนเราะแ่านันแล้วนะ”
“็ไ้รับุ...แท”
“ี่ะไปันเถอะุพ่อรออยู่”
ใ่รับพวุฟัไม่ผิหรอผมะไ้แ่านับุหนูแทยอนนที่ผมแอบรัเธอมาลอหลายปีแล้วใ่ว่าอนแรพ่อเธอะยอม่าย
หลัาานวันเิในปีนั้นเ้าวัน่อมาผมโนัุให่สั่ห้ามว่าวันนี้ไม่้อเป็นเรียน้วยวามที่ว่า ผมแอบเ้าถ้ำเสือะโมยลูเสือ ูบับุหนูอนุพ่อเาไม่อยู่ ท่ารู้ไ้ไหรอมีอรัษ์พิทัษ์ุหนูอยู่รอบบ้านหูาอย่าสับปะรพวุ็รู้ผมไม่ไ้เริ่ม่อนแ่ใระโทษลูัวเอเล่าวันนั้นผมเลยโนสอบทั้วันะ้อสารภาพบาปว่าแอบิไม่ื่อับุหนูิว่าะโนยิทิ้สะแล้วแ่ผิา
พอีว่าที่พ่อามาเฟียอผมท่านยัไม่ไ้มอใรให้มาเป็นว่าที่ลูเยหน่ะแล้วผม็แลูเหมาะสมเรียว่าเ้าาสะมาว่า ท่านเลยบอว่าะให้โอาสแ่ห้ามเ้าใ้ลลูท่านมนรัศมี10เมร แ่ถ้าลูท่านมาหาผมเออันนี้ไม่นับ ่ายือห้ามทำรุ่มร่ามหรือลวนลามลูเสือไปไหน้อให้นอยามูอย่าใ้ลิ้อรอผมเรียนบ่อน แถมทิ้ท้ายถึั้นแ่านมีลูหลานท่าน้อใ้นามสุลิมเท่านั้นึ่้อนี้ผมไม่ไ้ีเรียสอะไรอยู่แล้วผมมันเ็ำพร้าท่านให้โอาสับีวิใหม่นานี้อยาไ้อะไรผมยอมหม
“มาันแล้วหรอทานอะไรมารึยั”
“เรียบร้อยแล้ว่ะุพ่อ”
“สเฟานเี๋ยวามไปที่ห้อทำานัน้วยมีเรื่อ้อปรึษานายสะหน่อย”
“ไ้รับ”
นถึวันส่ัวเ้าหอ สเฟานใเ้นแรว่าทุๆรั้ อยู่ใ้ลแทยอนมานานแ่มันไม่ยัะิ้นนึถึเรื่อที่
ุพ่อาท้าไว้้วยมันยิ่สร้าแรัน เรื่อหลานสาวหลานาย ถ้าหลานนแรเป็นผู้ายสเฟานะ
ไ้ลินิเป็นอัวเอถ้าเป็นหลานสาวสเฟาน้อไปุมธุริทุอย่า่วยแทยอน เรื่ออะไรันยัๆไ
ลูนแรผู้ายแน่ๆเว้ย
"เหม่ออะไระฟานไปอาบน้ำไ้แล้ว"
"แทไม่อาบ่อนหรอ"
"แทะล้าเรื่อสำอา ฟานไปอาบ่อนเลย่ะ" ืนนี้้อวนร่าเล็ทำลูให้ไ้ ผ่านไป15นาทีสเฟานเินออมาาห้อน้ำเพียผ้าเ็ัวพันส่วนล่าไว้ผืนเียว อวสรีระใหุ้ภรรยาไ้ยลล้ามแน่นๆแบบใ้ลๆ "แทรับไปอาบน้ำสิ" แทยอนล่ะสายาาระหันไปมอสเฟานำลัอวรูปร่าล้ามอาวๆอยู่แทยอนอมันเี้ยวไม่ไ้แ่้อแอ๊บว่าันไม่รู้สึอะไร่อน
"รีบใส่เสื้อผ้านะะอาาศมันเย็น" แล้ลูบผิวหน้าอเปียหยน้ำนิ้วมือเียหัวนมอเาไปสเฟานสะุ้เล็น้อย่อนร่าเล็เบี่ยายผ่านเ้าห้อน้ำไป ออมาเมื่อไหร่โนย้ำลเียแน่ยัยัวเล็
สเฟานไม่ยอมแพ้แ่ัวแ่รึ่ล่าสวมาเวอมร ท่อนบนเปิโล่รับลมอ่อยเมียสุๆ แทยอนออมาาห้อน้ำในเวลา่อมามือยผ้าเ็เส้นผมเปียน้ำหมาๆ ุนอนผ้าาินสีเลือหมูบนัวร่าเล็สร้าวามระปรี้ระเป่าไม่น้อย ุนอนไม่ไ้นอน ว้าว....
"ทำไมไม่ใส่เสื้อนอนะถ้าพรุ่นี้ไม่สบายนะน่าู"
"ปิผมนอนไม่ใส่เสื้ออยู่แล้วไม่เห็นะป่วยเลย นีู่สิแ็แระายล้ามเป็นมั" พร้อมโว์เบ่ล้ามให้ร่าเล็ู เธอส่ายหน้าให้ับสามีี้อ่อยริๆทำแบบนี้ิว่าไม่รู้ว่ายั่วันอยู่รึไ แล้เมินเ็ผมแล้วบำรุผิว่อนเรียมัวเ้านอน
"แทเสร็รึยัรับผม่วแล้ว"
"่วนฟาน็นอนสิะเี๋ยวแทนอนทีหลั"
"ไม่เอารับผมอยานอนอเมีย"
"เมียที่ไหนะยัไม่เป็นสัหน่อย"
"เี๋ยว็เป็นแล้วอนนี้เลยเป็นไ" มือหนาุรั้ให้ร่าเล็ลมานอน
ในอ้อมแน้วยัน่อนะระมูบที่เ้าใบหน้าหิสาว
"อื้อ..พอแล้ว่ะแทะนอนแล้ว"
"ไม่เอาสิวันนี้ืนเ้าหอนะวรมีิรรมระหว่าบ่าวสาวสิ"
"ไม่่ะแทะนอนฟานอย่าวน" ุหมอหนุ่มพยายามะบิ๊ว
ภรรยานสวยสุืนนี้้อเผ็ศึเสเบบี้เ้าท้อเธอให้ไ้
"แทรับ" สเฟานยัเยิบเ้าระิบ้าใบหูสัมผัสถึลมหายใร้อนๆ
"แทรับนะนะ ผมอยาูบุ สัมผัสุและทำรัับุ" ลูบหน้าท้อาวๆ
อร่าเล็ปลุอารม์ให้เธอเสียวไส้ปั่นป่วนในอารม์ยอมล้อยาม
"อย่า่ะฟานถ้าไม่หยุทำ แทะไล่ให้ไปนอนนอห้อ" ไ้ยินันั้นเหมือนฝันและแผนที่วาไว้แสลายายหนุ่มึยอมหยุปลุเร้าเ้าสาวหมาๆอเาทันทีเรว่าะโนไล่ไปนอนนอห้อ
"แ่นี่ืนเ้าหอนะรับ" แทยอนหันหน้าะแ้าไม่ยอมหันมาสบาันนายหนุ่มเิอาารน้อยใใ่สิเมื่อ่อนล่ะามเฝ้าอออ้อนสารพัพออนนี้ยอมอยู่ใ้อำนา ที่เรียว่า'เมีย' ไม่สนใัน ืนเ้าหอไ้แ่นอนมอูหลัเมียไม่เหมือนอย่าที่ิ เมียนอนหันหลัให้สเฟานนอนหันหลัให้บ้า
พอเห็นายหนุ่มนิ่เียบไปแทยอนเลยหันลับมาูเาหันหลัให้ันบ้าสสัยะอนหนัะแล้เล่นเยๆอนเาบออยาูบอยาสัมผัสเธอายสาวสั่นสะท้านไปทั้าย
"ฟานะุหลับรึยั" ไม่มีเสียอบรับ แทยอนเลย้อย้ายัวเ้าใ้ลสามีสะหน่อย่อนะแบ็ฮัุสามีรูปหล่อ ยัไม่มีสัาอบรับใๆ เธอึอและบเบียหน้าอเ้าไปแนบสนิทับแผ่นหลัเา
อีมือลูบรอนิแพ็ึ้นล
"ฟานะอนหรอแทล้อเล่นเอ"
"......." ไม่อบไม่ใ่ว่าไม่รู้สึ หยาเหื่อเริ่มออมาประปรายแถวีนผม
หน้าออแทยอนำลัเบียอยู่ที่หลัอผมที่สำัผมสัมผัสไ้เ็มๆว่า
เธอโนบรา ยออที่ปัป่ายไปมามันเริ่มแ็ึเสียสีอยู่ที่แผ่นหลั
มือนุ่มนิ่มู่นั้น็ลูบไล้ปลุวาม้อารในัวผมให้มีมาึ้นอี รู้ไม่ว่าอนนี้ผมอนอยู่้อสะลั้นอารม์ อยาับเธอมาแ่ไหนแ็ใไว้ไอ้ฟาน้อเอาืนให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มเอ่าหา
“หันหน้ามาุยับแทหน่อยนะะ”
“แท่วไม่ใ่หรอนอนเถอะผมไม่เป็นไร” แ่ในใลิโลมาสวมบทบาทโศ
เศร้าเล้าน้ำาทันที
“แทอโทษนะะหันหน้ามาเถอะแทอยาให้ฟานนอนอะไ้หลับฝันี นะะ” ยิ้มร้ายผุึ้นที่มุมปา
“อยาให้อหรอรับ” ยอมให้หน้ามาุยันสัทีิให่อเหี่ยว่อนหน้าลับมา
บานฟูฟ่ออีรั้
NC
หลัาเสร็ิรรมบนเียู่บ่าวสาว็ไม่ไ้นอนเพราะเลียร์สเฟานเรื่อลับพ่อเธอไว้ริๆไม่ทัน้อันัวเอ ถ้าเาอยาไ้ลินิเธอัให้ไ้อยู่แล้วไม่้อผ่านพ่อหรอ ให้รู้บ้านี่ ิม แทยอนุมอำนา
ให่ที่สุในบ้านแล้ว
สเฟานไม่อยาให้พ่อลู้อทะเลาะันเลยเลือไม่พูถึมันอี ลูเิมาะเพศไหนเา็รั แล้ววามริ็มาถึวันลอสเฟานรอลุ้น่อนะเ้าห้อลอ ้วยลอระยะเวลาารั้รรภ์เาไม่อยาทราบเพศลู
ทุรั้ที่ภรรยาเ้าห้ออัลร้าาว์สเฟานไม่อเ้าไปและรับรู้ แทยอนเ้าใ นถึวินาทีนี้ว่าทีุ่แม่นอนึ้เียะลอุพ่อื่นเ้นว่านลอเอสะอี
“แทหายใลึๆนะรับ1.2.3.เบ่รับ” นเสียเ็ร้ออุแว้อุแว้
“เพศหิรับ” ห๊ะอีนพ่อแทบทรุเหื่อยิ่ว่าแม่ที่นอนลออี ในหัวหมุนมา ผู้หิผู้หิผู้หิ ลูมึผู้หิผู้หิ ลินิออๆๆๆๆๆๆ
“โอ๊ย.....ฟาน” เสียเมียเสียสิที่หลุโลยอสเฟานให้หันมามอ อ้าวทำไมเมียเายัปวท้ออยู่ล่ะไอ้หมอยัไ พอีไม่เรียนทานี้มาไม่ั้นะทำลอให้เมียเอ
“เบ่...รับุแม่” เบ่ๆอีสะแว่า
“นที่สอเพศายรับ” เพศาย เพศายหูไม่ฝาเว้ยลูายัวริเสียริัสายสะือ่อหน้ามันมีพวสวรร์ริๆ
ลูายสเฟานรอแล้วระหว่ารอเอาเ็แฝายหิไปอาบน้ำทำวามสะอา แทยอนาเริ่มะปิเพราะเหนื่อยและเสียเลือ
“แทไ้ลูแฝทำไมไม่บอผมเลย”
“็ฝาไม่อยารู้หนิแทบอแล้วว่าไม่้อเรีย็ไม่เื่อ”
“โถ่น้ำยาีริเราอบุแทนะรับที่อุ้มท้อลูอผมอย่าี”
“ุพ่อุแม่อย่าพึ่หวานรับหมอะเย็บแผลไม่มีสมาธิ” แหมอีหมอเห็นนเาสวีทหน่อยไม่ไ้้อั
ทั้าพัฟื้นอาารนหายีุแม่็ลับบ้านไ้ส่วน้อลระหว่าพ่อาับลูเยเป็นอันโมะเพราะแทยอนสั่ ะเปิให้ทั้ลีนิแล้ว้อมา่วยานเธอ้วยที่สำัห้ามเถลไถลนอใเลิานาลินิให้ลับบ้านมาเลี้ย
ลู นาพวี้อ่อยยัมาลอยหน้าลอยาามถึลินิอ้านั่นอ้านี่มาหาหมอเพื่อล่อลวุพ่อลูแฝไปินับอย่าหวั
แทยอนัไว้หมใรมีแนวโน้มมาอ่อยผัวเธอับโยนออไปไ้เลยไม่้อรอำสั่ มีผัวหน้าาีนิสัยีารานีแบบนี้แหละะนีมาล่อลวเยอะ
ผลงานอื่นๆ ของ ARESBT ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ARESBT
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น